BLOG

@Madelief, alsof we over dezelfde man praten. Het is gewoon eng. Mijn man had naast verborgen depressie ook zichtbare depressies die werden afgedaan als overspannenheid. Niet te lang thuis blijven maar doorgaan. Achteraf zie ik dat hij continue bevestiging zocht. Oude vrienden liet vallen als een baksteen vooral als ze emotioneel te dichtbij kwamen. Extreme sporten ging doen en daar elke vrije minuut in stak. Alle benodigdheden kocht voor die sporten waarbij iedereen zijn lippen bij afveegde. Van allerlei nevenfuncties ging hij bekleden en zo steeds minder thuis was. Drukte van het gezin kon hij niet meer aan terwijl hij drukte met nieuwe vrienden wel wil totdat ze weer te dicht bij komen. Problemen waarvan iedereen de schuld krijgt behalve hijzelf. Een muur om zichzelf heeft opgetrokken waar ik in het begin nog wel eens een kijkje achter kon krijgen maar gedurende ons huwelijk werd dat steeds minder. Zelf ben ik behoorlijk stabiel en zoek ik oplossingen voor problemen. Hij deed steeds minder moeite om hier deel aan te nemen. Misschien ook wel een gevoel van onmacht, schaamte en falen zoals ik het nu zie. Toen ging het allemaal langs me heen met een druk gezin, een eigen zaak en ouder wordende ouders. Maar als ik terug kijk dan moet ik helaas constateren dat dit al jaren speelt. En ondanks alles houd ik nog steeds van mijn man zoals ik hem heb leren kennen.

Als er zich moeilijkheden voordeden in ons leven deed mijn ex deze af als kleinigheden. Hij leek erg capabel en competent,stoer en mannelijk. Erg aantrekkelijk voor mij. Ik voelde mezelf er veilig bij en ook wel dat er voor me werd gezorgd. Zijn naieve kijk op sommige issues vond ik vooral charmant. Wel een beetje erg romantisch. Nog steeds vind ik dit erg lief. Enkel wat realisme af en toe zou ook fijn zijn...want Maar aangezien ik realist ben complementeren we elkaar. Dacht ik... later bleek zijn coping strategie toch vooral uit vermijding en uitstel van handelen te bestaan. Gewoon hopen dat een probleem vanzelf zou weggaan... soms in het leven is dat zeker zo,maar bij sommige problemen dient men toch echt te handelen. Dat uitstellen zorgde ervoor dat zaken zich opstapelden. Problemen en conflicten bleven komen en hij deed er niets aan om ze op te lossen. Hij had het altijg erg druk met zijn werk en liet het verder aan mij over. Soms vond ik dat prima, maar vaak ook niet. Zo vond ik het zijn verantwoording om met zijn eerste vrouw te overleggen aangaande omgangsregeling van hun zoon. Deed hij niet! Ik pikte het op ( dom) en dat is me later verweten. Bemoeizucht van mij. Zo werden mijn inzet en liefde gezien. Hij had eigenlijk al zijn energie nodig om in zijn werk overeind te blijven. Ondertussen deed ik steeds meer en meer. Ik ben zeer probleemoplossend en assertief. Ik vind altijd weer een weg...ook nu weer. Mijn houding werd al vrij snel als bemoeizucht en dominant gedrag gezien. Niet leuk, want ik deed werk dat hij liet liggen. Zijn onvermogen weerspiegelde ik. Nu ik die spiegel sinds aantal jaar niet meer wil zijn. Moet ik maar helemaal weg, want dan kan hij weer verder met de 'kop in zand ' strategie... Hij kreeg steeds meer het gevoel dat ik alles overnam, terwijl ik juist zo graag samen zaken had aangepakt. Leuke zaken en ja, maar zeer zeker ook de problemen van het leven. Ik zie problemen eigenlijk meer als uitdagingen overigens. Dat verklaard meteen waarom ik zo lang en te lang ben blijven doorgaan met deze relatie. Mijn kracht werd mijn neergang...weer wat geleerd! Waar zit hier de verborgen depressie? Deed er zich een probleem voor in ons leven of in zijn leven dan was hij daar altijd direct heel somber over of juist heel euforisch...het gaat vanzelf over. Mij werd verweten dat ik zo zeur en overdrijf. Klaag en claim. Je kunt m.i. niet eindeloos problemen voor je uitschuiven zonder uiteindelijk depressief te worden. Sommige problemen gaan niet gewoon vanzelf weg, maar eisen dat je er iets mee doet. Thuis bij mijn ex vroeger in het gezin is dit de coping strategie die hij heeft aangeleerd. Niet pro actief, maar je mond houden en niet zeuren. Hard werken en dan komt het allemaal wel goed...huilen is voor watjes en doe je niet...boos worden en verzetten tegen je lot mag ook niet (zijn godsdienst protestantisme heeft hier ook aan bijgedragen). Niet klagen maar dragen. Hard zijn, keihard doorgaan. Dus alles kwam op hem af en het stappelde zich maar op. En paar keer bij grote moeilijkheden heb ik gezien dat hij eigenlijk helemaal doorheen zat, maar dan ging hij weer gewoon keihard aan het werk. Dit werk en die baan gaven hem zijn eigenwaarde. Toen dit werk wegviel in 2014 ging het steeds minder goed met hem. Zijn vluchthaven (zijn werk) was er niet meer. Eigenlijk was hij al jaren opgebrand,maar je ziek melden ? Dat mag hij niet toegeven van zichzelf, want dat is zwakte tonen. Dat was beter van niet bij hem vroeger thuis. Troosten of troost vragen? Fout en verboden. Over gevoel praten en dat is doodeng en een zonde. Dus toen meteen vlucht in vrijwillligerswerk en bijbaantjes. Zijn spaargeld opmaken tot pensioen. Bezig blijven om gevoelens uit te sluiten en niet te voelen. Toen vorig jaar woedeuitbarstingen. Gevoelens en gedragingen die hij van zichzelf niet mocht beleven werden op mij geprojecteerd. Ik klaagde, ik zeurde, ik was depressief, ik deed niks...ik vroeg om hulp...ik huilde ( doodeng voor hem) en ik wilde hem troosten... Hardhandig werd ik weggeduwd...hard zijn voor mij ( de spiegel ) Met zichzelf kreeg hij zelfmedelijden. Net even helemaal wat anders dan zelfcompassie is dat. Geen enkele ruimte meer voor mij. Ik kon oprotten! Ik had het allemaal gedaan. De depressie moet in de doos blijven, gevoelens wegdrukken. Hard doorgaan. En ga zo maar door. Zelfs de huisarts en vrienden en kennisen gingen mee in zijn projectie. En ik had het eerst helemaal niet door! Ik kan het gemeen noemen en me kwaad maken. En dat doe ik ook zeker af en toe, want daartoe ben ik gerechtigd. Hij blijkt dit ons gehele huwelijk al te hebben gedaan. En voor ik in zijn leven kwam ook al. Projectie dus van al die zaken die hij niet wil zijn of voelen op de ander. Op de liefdespartner... Toen hij weg was voelde de atmosfeer in huis direct veel lichter...vrijer en ja zelfs blijer. Ik ben boos op hem. Dit voelt als onrecht. Toch daarnaast zie ik het voor wat het is...projectie en onbewustheid. Ik ben liever met mensen die wat meer zselfbewust in het leven stan. Ik ben gaan groeien in de relatie en in mijn leven. Zijn pogingen tot projectie stuitte op verzet van mijn kant. Dit neem ik niet langer. Dus hij is weggegaan. Hij wil nu op afstand nog het beeld in stand houden van mij zoals hij het heeft gemaakt. Hij hield dus niet van mij, maar van de spiegel die ik was. Enkel even in aanvang van relatie vond hij mij aantrekkelijk. Toen mocht ik nog even mezelf zijn als onafhankelijke en sterke vrouw. Ik wens hem beterschap en dus eigenlijk wens ik hem toe dat hij de depressie toelaat...verder dankbaar voor de wel fijne en leuke momenten. Als hij ontspannen was en er even geen problemen waren of gevoelens van ontoereikendheid, die hij moest verdringen dan...ja dan zie ik die lieve en vooral zo gevoelige man waar ik nog steeds van houd. Verdriet om zijn pijn en strijd te zien en niet anders te kunnen doen dan in liefde hem loslaten... Madelief Get real ik weet niet of dit stukje hier past. Het is te algemeen denk ik. Terugkijkend waren er heel veel momenten waar de verborgen depressie af en toe doorschemerde tijdens ons huwelijk. Ik schrijf dat nog eens misschien. Zelf wil ik me nu gaan richten op mijn aandeel. Hoe heb ik me hier in laten zuigen? Wat was de aantrekkingskracht? Ik heb zoveel geinvesteerd in dit huwelijk. Momenteel denk ik vooral: afstand houden en zelfzorg en zelfcompassie. Ik heb het niet gezien Voor zijn depressie en copingstrategie in het leven ben ik niet verantwoordelijk.

@M...er is helaas niets wat je kunt doen om je man te helpen. De enige die je nu kunt helpen is/ben jijzelf. Er is wel een manier om verdere negatieve escalatie zoveel mogelijk te voorkomen. Dat is de Altijd Goed Strategie (staat ook in Lees &Reageer) Als je met lotgenoten wil praten, zul je meer respons in het gastenboek krijgen. Dat wordt iedere dag gelezen en daar kan je al vragen stellen.

Heel herkenbaar! Na 27 jaar gelukkig te zijn geweest, 2 kinderen, niks te klagen. Ik kom achter een affaire wat half jaar heeft geduurd. Tranen twijfels drama bij ons allebei. Na tijdje zie enorm gedragsverandering, koel afstandelijk en die blik (shark eys), hij zegt dat hij niet weet hoe hij daarvoor was. Narcistische trekjes, veel drinken, boos op iedereen. Om lang verhaal kort te houden. Na beel googlen en de shit wat hierover op internet staat (je keest alleen de mislukte relaties online) heb ik een cursus bij Larry Bilotta gekocht en dat heeft mij erg geholpen im rustig te worden en de oorzaak van de crisis te leren. Wat ik daar niet leer en nergens kan vinden is hoe je man zelf uit die crisis kan komen. Mijn man heeft een verborgen depressie met alle symptomen die ik hier lees. Nu weet ik excact wat hij mankeert, wat de oorzaak is, hoe ik me als partner moet gedragen, maar het is onmogelijk om hem hierop te wijzen, pure ontkenning en de psycholoog uithangen zal hem verder van mij verwijderen. Hoe krijg je iemand tot inzicht zonder dat je hem het gevoel geeft zich ergens toe te dwingen? Hij kan dit niet zelf, daar is hij al z’n hele keven bedreven in.... in vluchten naar bekeuringen waar je zgn gelukkig van wordt. Kan ik hem bijv. Deze site laten lezen? Zou ik zijn moeder een brief kunnen laten schrijven? Hij neemt steefs meer afstand van familie en vrienden, liefst oppervlakkige vrienden die hem een goed gevoel geven, ben er zeker van dat hij de affaire ook in stand ah houden is. Hoe help je zo iemand???

Ook weer heel herkenbaar: verborgen depressie. Is al jaren voor hij wegging begonnen. Te perfectionistisch, muur om zichzelf bouwen, niet tevreden zijn, anderen overal de schuld van geven. Maar er was niets mis met hem volgens hem

De verborgen depressie, alhoewel ik het toen niet zag, lag vooral in het feit dat iets nooit zijn schuld was. Soms was ik ergens helemaal niet bij geweest en was het toch mijn schuld, want als ik toen en toen anders had gereageerd of gedaan dan was het niet gebeurt. Ik deed daar altijd heel lacherig en laconiek over, het kon mij eigenlijk niet zoveel schelen als ik ergens de schuld van kreeg. En wat eigenlijk ook al vrij snel in onze relatie aanwezig was, een plotselinge kwaadheid, zomaar ineens uit het niets, wat overigens ook weer heel snel zakte.

R. heeft altijd al het beste jongetje van de klas willen zijn, in zijn werk en in de sport. Hij is als tiener ook voor oranje uitgekomen. In zijn werk is hij ook succesvol. En toch is het nooit genoeg, moet het altijd meer, beter en groter. Wil altijd in het middelpunt van de belangstelling staan. Tot op het zielige af. Hij wordt niet uitgenodigd maar nodigt zichzelf uit en zegt dan tegen mij dat hij uitgenodigd is...hij dringt zich bijna aan anderen op. Hij heeft ruzie met bijna alle mensen uit zijn "oude" leven inclusief zijn familie, tenzij ze met hem mee praten. Hij spiegelt zijn gedrag op mij (ik heb voorkeur voor 1 van de 2 kinderen, toevallig het kind wat goed is in zijn sport en geliefd bij vriend en vijand om zijn doorzettingsvermogen). Hij wil niet scheiden maar gedraagt zich als een vrijgezel. Wil wel sex met mij terwijl er volgens hem geen chemie meer is tussen ons. Hij is 14 maanden geleden weg gegaan, ik kan steeds beter mijn mond houden en mijn emoties voor hem achter houden. Het doorknippen van het elastiek waarmee ik aan hem verbonden ben is lastig, het is taai en stug, maar zou beter zijn voor mij en de kinderen. De kids vinden hem een rare hippie geworden en zijn helemaal klaar met hem en zijn gedrag (lees leugens). R. schiet nog steeds op en neer tussen woede en depressieve uitlatingen...het klinkt heel slecht (en dat is het waarschijnlijk ook) maar ik hoop echt dat hij zich eens goed blesseerd bij het sporten en een maand of 2 niet kan/mag sporten misschien dat hij dan rock bottum gaat. Ik duim en blijf hopen

P. had een universitaire studie afgerond, was gepromoveerd, had zich gespecialiseerd in de chirurgie, was van carrière veranderd, ahd een MBA gedaan, was uiteindelijk hoofd intellectuele eigendommen van de Wageningen Universiteit en is daarna zijn eigen bureau begonnen dat geweldig loopt. Toch vond hij zin carrière mislukt was. Hij vond zijn leven 'gefundenes fressen', vond dat hij te weinig bewust naar iets had toegewerkt. Hij kon het niet waarderen. Het was niet genoeg. Toen mijn broer in 2013 overleed begon ik hem daarna er steeds meer erop te wijzen dat wij erg veel geluk hebben en dat er heel veel redenen voor tevredenheid zijn. Maar hij ergerde zich aan de spelende kinderen in de tuin achter onze tuin. Ik denk wel dat dat tekenen waren van een verborgen depressie. Ik herkende ze niet.

Wat ik zelf nog wil aanvullen, in de kern is ze dominant, dit merk je o.a. aan de manier van bevestiging zoeken in het fragiele zelfbeeld. Vanaf het moment dat ik grenzen ging stellen, veranderde haar gedrag naar recalcitrant en vanaf dat moment trok ze zich meer terug in zich zelf en ging via andere wegen op zoek naar aandacht. Wat ze heel goed kon projecteren is haar eigen dominantie, ik zie dat ook veel terug in andere ervaringen. Ze verweet mij dominant te zijn, maar dat ben ik helemaal niet, ik ben juist het tegenovergestelde, meegaand, inlevend en paste me (te) vaak aan. Vooral het laatste heb ik nu aangepakt, de balans die er in het begin wel was, vertroebelde steeds meer en was er ook geen balans meer. In een gezonde relatie is dat in evenwicht (geven-nemen). Ik het begin van de relatie stelde ik wel grenzen, dit is naar verloop van tijd verwaterd, altijd rekende houdende met haar achtergrond deed dit mijn zelfbeeld wel veranderen. Ik stel nu hele duidelijke grenzen, dat zorgt met name bij haar voor onrust, want dat is/was ze niet gewend.

Jij ook Bloem!

Oooo wat herkenbaar allemaal, al jullie bevindingen...passen zo in mijn puzzel. Ik stuur jullie allemaal een dikke zonnestraal, we kunnen m goed gebruiken voor een beetje warmte en steun! Fijn weekend

Zes jaar voor de bom kreeg mijn man een burn-out. is van werk veranderd. Daarna had ik altijd het gevoel dat hij veranderd was, er zat minder rek in, wilde minder met de kinderen, claimde steeds meer tijd voor zichzelf..trok zich steeds meer terug, had veel kritiek op vrienden ( vooral degene die hun gezin in de steek lieten!) en zocht heel veel bevestiging.. Achteraf vallen alle puzzelstukjes op hun plaats..

Wat ik heb gezien, is dat hij zolang ik hem heb gekend op zoek was naar bevestiging en erkenning. Hij was als kind veelbelovend, maar heeft de hooggespannen verwachtingen niet echt waargemaakt. Ik denk weleens dat hij op zijn vijftigste zich heeft gerealiseerd dat het er ook niet meer van zou komen. De laatste jaren werkte hij zich gek. Hij had vier banen en kreeg uiteindelijk de promotie waar hij al twee maal eerder voor was afgewezen. Dit was echter het eindstation. Hij kon gewoon niet meer hoger komen. Vanaf de eerste jaren van ons huwelijk vervulde hij graag allerlei vrijwillige nevenfuncties. Dit moesten dan wel functies zijn die hem aanzien gaven en waarbij hij in de publieke belangstelling kwam te staan. Hij speechte ook graag en was gek op het applaus daarna. Hij stond graag in de krant en knipte die stukjes en foto's uit. Hij kwam echter nooit boven een gemiddeld niveau uit., werd op zijn werk diverse malen gepasseerd..Hij sportte extreem veel en ook daar bereikte hij niet meer dan een redelijk niveau. Hij was als kind in alles de beste, maar als volwassene gewoon beter dan gemiddeld. Hij heeft nooit de top bereikt. Hij werd steeds rustelozer. Ik vergeleek hem wel eens met een tijger in een kooi. Hij liep letterlijk op en neer door de kamer. Ik kon hem op een gegeven moment ook de erkenning niet meer geven waar hij zo wanhopig naar op zoek was. Ik heb dat toen niet zo duidelijk gezien. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje kinderachtig allemaal. Ik ben hem toen al kwijt gaan raken. Ik denk dat het zo'n drie jaar voordat de bom viel ( ik hou niet meer van je, ik wil weg, ik heb al een ander ) , begonnen is. Het vluchten in werk en sport werd steeds meer. Verder vond ik hem vanaf het begin erg stil. Hij praatte niet echt over zijn gevoelens. Tijdens vakanties had ik daar moeite mee. Ik kon dan gek worden van zijn zwijgen. Hij was op zijn best in een groep, wilde dan de meeste balanstelling en heg beste jongetje van de klas zijn.

Ja ik herken heel veel van de verborgendepressiesignalen in mijn man-van voor de midlifecrisis, wat hij echt niet niet had waren de woedeaanvallen en andere agressieuitingen, die kwamen pas na de bom... Met name het topdog willen zijn, het zoeken naar erkenning waren heel erg duidelijk aanwezig. De laatste paar jaar nam hij ook afstand van vrienden( niemand was goed genoeg)

Ze kennen jou als persoon niet zoals jij je partner wel goed kent (diepgang). Ik kende haar van a tot z, zij wist in de kern te weinig van wie en wat ik was. De diepgang en interesse die ik in haar had, was niet wederzijds. Op zoek zijn naar zichzelf, een soort van wazige term, maar het is er wel degelijk. Ze hebben een sterke drang naar bevestiging, willen dus ook dat je het bevestigt bij het maken van hun keuzes (niet autonoom). Lijkt ook op een stoornis in afhankelijkheid, vooral het ineens beëindigen van een relatie valt daar mee samen, maar is het niet. Excuses, ik ben geen vrouw, de symptomen zijn die ik zelf wel heb gezien.

Get-real Wat er zeker was voor de mlc.. Hij was constant aan t zoeken naar bezigheden die hem een top gevoel gaven.....de ene studie na de andere, de laatste duurde 7 jaar....naast zn werk in eigen bedrijven....en ons gezin....er zat geen stop op. Onrust in t kwadraat. Op zoek naar erkenning.

@Bloem, de fase waar jij het over hebt waarin je de symptomen van de verborgen depressie herkent, klinkt als de ontkenningsfase, de eerste fase van de MLC. Ik bedoelde eigenlijk de hele periode daarvoor.Die verborgen depressie is er namelijk al ver voor de MLC.

Bijna alle punten uit t symptomen rijtje zijn bij mijn man van toepassing. Op t lijf geschreven. Als ik nu terug kijk, met alles wat ik nu aan info heb gelezen, inderdaad verborgen depressie. Mijn man werd zo anders in zijn karakter. Bot, gevoelloos, trok zich terug van mij maar ook van onze kinderen. Onverschillig en niet betrokken meer. Ik kon mn vinger er maar niet op leggen. Hij leek wel langzaam iemand anders te worden. Veel naar gevraagd, en dan kreeg ik steeds als antwoord..."t komt niet door jou, het heeft niets met jou en mij te maken, t gaat vanzelf wel weer over. Het ligt aan mij, de ene paar weken gaat t prima met me, maar zo heb ik weken dat ik niet lekker in mn vel zit. Gaat wel weer over, geen zorgen." Hij had dus toen al sterk een onbestemd gevoel....wat hij niet kon plaatsen. Die weken goed werden steeds minder weken goed.... Hij trok zich verder terug , veel drinken, om t gevoel weg te krijgen. Hij was ronduit humeurig .....ik herkende mn man niet...we liepen op ons tenen in huis. Daarna dropping bom...en alle verdere trieste ellende die bij een mc horen..... Hij heeft nog wel eens aan mij gevraagd: denk jij dat ik depressief ben. En zei meteen erachteraan; als je maar niet denk dat ik pillen ga slikken, want dan heb ik helemaal geen gevoel meer. We zijn 4 jaar verder....hij loopt nog steeds boven op zn berg, niets mis met hem....hard gewerkt aan ons huwelijk, maar niet gelukt... Dit zijn de woorden van de mcer(mijn man).... 37 jaar samen....er was niets mis met ons huwelijk...:-(

Heel herkenbaar. Mlc-er zei altijd tegen mij dat hij meer hield van mij dan ik van hem. Hij had periodes van melancholie en moeheid en kwam ze altijd ten boven. Zijn uiteindelijke droom gaf hem zoveel stress en hij is het nu aan het afbreken, maar probeert het te behouden. Nog steeds is het behouden van zijn droom alles. Als hij dat kwijtraakt..... Maar hoe behoudt je iets met het afstoten van mensen en vol zijn van jezelf, op het arrogante af. Hij is niet meer te bereiken en om rock bottom te gaan zou hij zijn droom eigenlijk moeten verliezen. Dan is er misschien nog hoop.

Misschien zijn er vrouwen die naar aanleiding van deze blog willen opschrijven in hoeverre zij voor de midlifecrisis symptomen van een verborgen depressie bij hun man hebben gezien. Je kunt het betreffende deel op de site nalezen.