BLOG


De rol van de vrouw - donderdag 14 mei 2015

In de literatuur over een midlifecrisis lees je steevast dat het een identiteitscrisis is. Geen huwelijkscrisis. Vaak betreft het langdurige relaties die zich ook in moeilijkere tijden hebben bewezen. Op het oog normale huwelijken met ups en downs. Niet perfect, maar wel relaties waarin beide partijen op hun eigen manier liefde en betrokkenheid toonden. Over een midlifecrisis wordt ook gezegd dat je als partner niets had kunnen doen om die crisis te voorkomen. Daardoor ontstaat het beeld dat je als partner min of meer aan de zijlijn hebt gestaan. Het is je overkomen. Als een blikseminslag bij heldere hemel. Maar als partner heb je natuurlijk helemaal niet aan de zijlijn gestaan. Je hebt wel degelijk een aandeel gehad in hoe de relatie zich ontwikkeld heeft. Dat begint al met de ‘imprint’ waarmee je zelf in de relatie bent gestapt. De midlifecrisis van de man blijkt zijn oorsprong te hebben in een gestagneerde of eenzijdige emotionele ontwikkeling in de jeugd. Er is toen iets misgegaan. Daarbij kun je denken aan misbruik, fysiek geweld of fysieke verwaarlozing. Maar ook aan vormen van emotionele verwaarlozing. Of aan andere manieren waarin niet aan de behoeftes van het kind is voldaan. Dit heeft geleid tot een slecht zelfbeeld. Maar mannen hebben geen monopolie op een slecht zelfbeeld. Ook vrouwen kunnen opgroeien onder omstandigheden die verhinderen dat er een gezond gevoel voor eigenwaarde ontstaat. Als ouders niet zelf en met elkaar emotioneel in balans zijn, kunnen ze dat gevoel ook niet vanzelfsprekend aan hun kinderen doorgeven. Hoe de meeste mannen hun slechte zelfbeeld compenseren is al uitgebreid aan de orde geweest. Ze gaan zich in sterke mate toeleggen op eigenschappen die in het mannelijke ideaalbeeld passen. Vrouwen zoeken hun heil juist vaak in het zich specialiseren in de meer vrouwelijk geachte kwaliteiten. Zoals zorg, verbinding en empathie, resulterend in  het nemen van verantwoordelijkheid voor het welzijn van anderen. Van oudsher werkt deze combinatie in relaties vaak goed zolang die in balans is. Vrouwen moeten ook voldoende assertief kunnen zijn en mannen voldoende verbonden. Bij een man in midlifecrisis zie je dat de balans tussen de mannelijke en de vrouwelijke kwaliteiten totaal weg is. Hij is alleen nog maar op zichzelf en zijn eigen behoeftes gericht. In reactie daarop kan een vrouw haar eigen rol nog verder proberen uit te diepen. Door te proberen hem te begrijpen en tegemoet te komen. Kortom door op alle mogelijke manieren haar best te doen om  het voor hem op te lossen. Maar zoals inmiddels bekend werkt dat niet tijdens een midlifecrisis. Een tegenbeweging richting meer assertiviteit werkt op dat moment ook niet meer. Wel om de relatie snel te beeindigen. Maar niet om de zaken alsnog op orde te krijgen. Vandaar het totaal machteloze gevoel dat vrouwen hebben als ze met hun midlifecrisisman worden geconfronteerd. Want wat is er nou precies fout gegaan? En wanneer? En wat had je dan anders moeten doen? Met de kennis van nu is er wel een antwoord op die vragen mogelijk. Je had in een veel eerdere fase assertiever moeten zijn. Het kan je haast niet ontgaan zijn dat de zelfmedicatie van je man ook al voor de midlifecrisis in toenemende mate ten koste van de relatie en het gezin ging. Maar als je bent zoals ik, dacht je misschien dat je hem moest steunen in dingen die blijkbaar zo belangrijk voor hem waren. Misschien heb je hem wel met de consequenties van zijn gedrag en keuzes geconfronteerd en gemerkt dat dat alleen maar tot afweer, woede en verdere verwijdering leidde. Misschien heb je ook wel eens serieus overwogen om niet meer op deze manier door te gaan. Maar durfde je het niet aan om de relatie echt op scherp te zetten door serieus een ultimatum te stellen. 'Shape up or move out' zoals dr. Phil het zo bondig verwoordt. Met het risico dat hij niet voor jou en de relatie zou kiezen. Dan moet je wel heel flink in je schoenen staan. Misschien heb je daarom maar gewoon geprobeerd er het beste van te maken. Net als ik. Om uiteindelijk te merken dat hij degene is die vertrekt zonder zich veel van jouw gevoelens aan te trekken. Daar heeft dr. Phil ook zo'n mooie oneliner over: ‘We teach people how to treat us’.

       

 

Reacties:

Een bericht waar jaren geleden voor het laatst op werd gereageerd, maar toch voel ik de neiging om hier ook op te reageren. De laatste zin vind ik te hard voor vrouwen in onze situatie: we teach people how to treat us....dat denk ik niet. Bij mij was het ook de gedachte dat je er in een relatie voor iemand probeert te zijn. Niet meteen weglopen als het moeilijk wordt of als de ander het moeilijk heeft. Wel denk ik achteraf gezien dat ik (zeker het laatste jaar, voordat de situatie uit elkaar 'knalde') veel heb geaccepteerd (aan niet goede dingen). Als ik aan de orde stelde wat ik miste, werd hij boos. Als ik voorstelde om in relatietherapie te gaan, voelde hij zich 'onder druk gezet'. Dus liet ik het dan maar gaan en dacht ik: hij trekt wel bij...hij staat sowieso al te veel onder druk vanwege werk....

Sanne- 13-02-2019

Ja Maja P. uiteindelijk doen ze allemaal in zekere zin hetzelfde. Het enige verschil is dat wij liefhebbende vrouwen anders reageren op hun akties. Dat wat bij ons dan weer hetzelfde is is de inmense pijn, verdriet en ongeloof. Ik denk dat mijn mlc-er zo nu en dan dreigt over te gaan in de depressie en daar dan zo van schrikt dat hij weer terug schiet naar de replay, hij is een echte topdog en duld geen zwakte bij zichzelf. Ik heb aangegeven dat ik behoefte heb aan warmte en interesse, hij stuurt nu elke dag een app met een weltrusten of goedemorgen foto, meestal een wat uitdagende foto. Mijn moeilijkheid is dat we samen werken binnen het eigen bedrijf, ik ben druk op zoek naar een andere baan maar dat valt niet mee....toch vind ik het ook wel fijn om bij hem in de buurt te zijn en te kunnen zien hoe het met hem gaat zeker omdat ik het gevoel heb dat hij wankelt. (Onze trouwfoto staat op kantoor weer rechtop op de kast)

carolien- 23-05-2015

Tsjonge, Carolien, hoe herkenbaar! P. maakte muziek, het werd steeds meer en vaker. En ook steeds met een dame die heeel erg mooi cello kon spelen. Ik dacht, laat hem maar. Toen een vriendin mij waarschuwde zei ik, we zijn zó hecht, hij laat me heus niet in de steek. Wel dus....

Maja P.- 22-05-2015

Ik hoor ook steeds weer wat anders, ik wil dit niet ik hoor bij jou en de kinderen en wil naar huis, ik hou van je (3 dagen later..nee hoor dat heb ik niet gezegd, ik voel wel maar weet niet wat. Zo vermoeiend, vooral emotioneel! Nieuwe SM gevonden. Voor zover ik weet niet fysiek want ze is getrouwd en woont in een andere stad (het is een oud vriendinnetje). Zou ze er in trappen? Ze heeft al meerdere keren heel scherp op fb gevraagd of hij geen mlc had. Hij heeft zo nu en dan de inzichten maar kan er niks mee. Nieuwe zelfmedicatie gevonden kopen, kopen en nog eens kopen. Bakken met geld geeft hij uit aan diverse Buddha's en bronzen beelden, zwaarden, antieke kralenkettingen, juwelen en sport kleding, heel veel sportkleding.Ik ben niet assertief geweest. Ik heb hem gelaten gedacht dat hij het nodig had om zijn eigen ding te doen omdat hij het zware werk van zelf op de steiger staan fysiek miste nu hij al jaren alleen maar de leidinggevende functie had, alle verantwoordelijkheid om iedereen aan het werk te houden van zich af moest sporten. Ik dacht laat hem maar, hij komt toch altijd weer thuis want hij kan niet zonder mij en de kinderen, hoe fout gedacht!

carolien- 21-05-2015

@Carla , vergeet niet dat je MLCer in crisis is. Het interpreteren van zijn gedrag blijft heel lastig. Wat vandaag zo is , kan morgen weer heel anders zijn, of over een week, of over een paar maanden. Niets is zo onvoorspelbaar als iemand die totaal uit balans is!

Storm- 19-05-2015

Er was een moment na zijn 2e leugen over het contact met sm dat hij besefte dat het probleem bij hem zat. Dat hij zijn kop in het zand stak en op de vlucht was. Dat hij mij tenonrechte beschuldigde. (ik heb de mail nog) Een week later schreef hij nogmaals dat hij niet afhankelijk wilde zijn van iemand anders voor eigenwaarde. 2 dagen later was zichtbare besef weg en was het zichtbare contact tussen hem en sm weer tot stand gekomen. Wellicht was die er ook gewoon nog tijdens. Dat weet ik niet. Uit ons gesprek pas gaf hij wel toe TE afhankelijk te zijn geweest met haar. Maar het probleem zit nog steeds niet in hem. Maar in onze relatie. En vooral met zichzelf bezig, zijn depressie, zijn nieuwe liefde aca katalysator. Al is hij wel erg vriendelijk tegenwoordig. Ik weet dat nog niet goed te plaatsen en vind het lastig. Bescherm mijzelf. Is het toch besef of heeft hij iets nodig van mij?

Carla- 16-05-2015

@Veerle...Zo'n ultimatum mag geen machtsmiddel worden dat iedere keer wordt ingezet als er iets gebeurt wat je niet aanstaat. Net zomin als je zelf bij iedere onenigheid moet dreigen je koffers te pakken. De 'shape-up or move out' optie is een laatste middel om chronische problemen op te lossen die je daarvoor al een aantal keer heel serieus aan de orde hebt gesteld. En alleen als het gaat om echt ernstige problemen die een ontwrichtend effect op de relatie en/of het gezin hebben. In zo'n geval levert het waarschijnlijk meer op om therapie als eis voor het instandhouden van de relatie te stellen dan gewoon maar door te modderen op hoop van zegen.

get-real- 16-05-2015

Je tekst is zo herkenbaar maar ik heb een bedenking. In een goede relatie zet je toch niet constant het mes op de keel . Dreigen om de relatie te beeindigen als hij niet doet wat je vraagt creeert onrust en stress en is volgens mij het begin van het einde. In een relatie draait alles om evenwicht en de mlc heeft dit volledig verstoord...

Veerle- 16-05-2015

Assertiviteit als de midlifecrisis zich begint te manifesteren is inderdaad te laat. Dat sterkt de man in de gedachte dat hij gekortwiekt wordt door zijn vrouw. Net in de fase dat hij droomt van opnieuw uitvliegen. Maar die assertiviteit kan ook geen kwaad, want met inschikkelijkheid kun je het midlifecrisisproces niet tegenhouden. Alleen maar vertragen. Echte empathie en inlevingsvermogen kan je pas na de replayfase verwachten. Voor die tijd kan hij huilen, verdrietig zijn en zeggen dat hij zich schuldig voelt, maar dat zijn momentopnames die niet duurzaam beklijven en waar hij geen consequenties aan verbindt. Soms wordt dit benoemd als leugens of hypocrisie. Volgens mij zijn de gevoelens van die momenten wel degelijk gemeend. Maar ze verdwijnen ook weer snel in het basis - ik ben tekortgedaan door mijn vrouw - midlifecrisisgevoel dat het grootste deel van de tijd de overhand heeft.

get-real- 16-05-2015

Nu ik verder nadenk en hier lees vind ik eigenlijk dat ik wel op de goede manier assertief ben geweest. En de 'shape up or move out' methode heb gebruikt. Helaas dus te laat. Want het resultaat daarvan was, dat P. zich gecastreerd voelde en vond dat hij werd onderworpen aan een verstikkende heropvoeding. Niet dat hij dat tegen mij gezegd heeft (dan hadden we misschien op dat moment in relatietherapie kunnen gaan), in de ontkenningsfase hadden we het tussen de korte botsingen door heel gezellig. En ik dacht ook op de goede weg te zijn. Maar toen kwam de sm langs. En greep P. zijn kans om na een korte woedefase over te stappen op de replay fase waar hij nu nog in zit. Hoewel P. in ieder contact dat hij met mij heeft (samen met mij) over de situatie huilt, toont hij geen werkelijk besef van wat hij heeft aangericht. Empathie en inlevingsvermogen zijn nog steeds niet aanwezig.

Maja P.- 16-05-2015

Ik ben regelmatig weggegaan en hij kwam me altijd halen. De laatste jaren eiste de zaak veel aandacht en heb ik het laten versloffen. Gewoon omdat ikzelf te moe was met een klein kind erbij. Zijn familie gaf me ook nooit gelijk en ik moest me niet zo aanstellen. Mijn werk voor zijn zaak is later ook erg gebagatelliseerd. Voorlopig is al zijn personeel verdwenen, alles verkocht en moet ie het nu zelf doen. Hoe hij zijn maskers nu nog ophoudt is mij een raadsel. Dat iedereen er ook in meegaat.

Loes- 15-05-2015

Ik was ook niet assertief genoeg. Ik liet mijn ongenoegen wel blijken en zei het ook, maar dan kwam altijd het antwoord: jammer dat je er zo over denkt, maar ik ga toch mijn gang. Ik heb ook in eerste instantie niets gezegd tegen mijn vrienden en familie, ook omdat ik steeds weer hoopte dat het over ging en we weer samen verder konden. Ik heb veel gepikt van hem, veel te veel. Maar dat deed ik om mij gezin (kinderen) te beschermen. Ik wilde zo graag gezin blijven dat ik veel te veel accepteerde. Ik zag ook wel dat ik mezelf wegcijferde. Maar ook in ben een heel gevoelig mens dat altijd voor anderen zorgt en te veel met anderen (hem) bezig was. Ik heb gevochten voor mijn kinderen en heb er geen spijt van dat ik onze relatie 5 jaar heb kunnen rekken voor de kids.Als ik assertiever was geweest, was hij waarschijnlijk eerder vertrokken. Omdat ik ook wist dat hij een midlifecrises heeft, hoopte ik dat ik het lang genoeg kon rekken totdat hij tot bezinning kwam. Nu besefik dat dat nog lang gaat duren.Ik weet heel goed wat mijn fouten zijn en kan dit ook toegeven. Hij geeft niets toe en ziet niet in wat een grote, achterbakse egoist hij geworden is.

waarden en normen aanhanger- 15-05-2015

We hoopten denk ik altijd dat het wel goed zou komen. Althans ik in die laatste maanden wel. Vertelde ook niemand over de situatie thuis en hoe hij mij behandelde. Want ja straks kwam alles goed en dan hoefde niemand van die collega te weten. Nu achteraf, maarja is de kennis van nu, en de kennis van een telefoonrekening van na zijn vertrek, dat ik het jammer vind dat ik hem zelf niet eruit gegooid heb. Zijn koffer op de carport. Want eisen dat het contact met haar verbroken werd was niet genoeg. Hij zei ja en deed nee. Tijdens, dit schreef ik gisteren nog iemand, heb ik momenten gehad...."is dit het", maar als ik hem dan weer zag en rook was dat gevoel weg. Misschien is het een vertrouwdheid en gewenning. We gaan denk ik nu ook door fases van fantatische relatie (net na de breuk) naar ook de foute dingen toch wel zien (nu) naar straks misschien ergens daar tussenin.

Carla- 15-05-2015

@Loes... soms is het toch moeilijk om je eigen assertiviteit goed in te schatten. Misschien kun je luid en duidelijk zeggen wat je wel en niet wil, maar verbind je er nooit consequenties aan. Misschien doe je dat wel, maar niet als er iets echt belangrijks op het spel staat, zoals de relatie. Zelf lijd ik wel aan die schijnassertiviteit. Je lijkt dan heel stevig in je schoenen te staan en andere mensen zullen ook die indruk van je hebben. Maar als het er echt op aankomt, schik je in. Jij zegt dat je de laatste jaren zoveel om zijn hulp gevraagd hebt, maar dat hij daar weinig mee deed. En jij hebt dat geaccepteerd. Jij bent ook niet met de shape-up or move out optie gekomen. Ik vraag me nu af waarom jij en ik en ongetwijfeld heel veel andere vrouwen dat niet hebben aangedurfd. Je kunt daar allemaal heel verstandig klinkende redenen voor bedenken. Zoals de relatie en het gezin intact willen houden. Maar hoever wil je daar in gaan? En ligt daaronder niet een grote angst om zelf niet meer geliefd te zijn? Dat zijn in ieder geval vragen waar ik over nadenk.

get-real- 15-05-2015

Assertief genoeg geweest. Misschien te. Alle cursussen gedaan die er waren. Ik regelde alles toen hij daar langzaam mee stopte. Ik redde mezelf. Altijd al gedaan. Wel heel gevoelig en kan slecht tegen onrecht. Had ook duidelijk een voorkeur voor bepaalde mensen. Een gezonde jaloezie. Alles was fout daarna. Alles was te. Misschien was ik te sterk voor hem en nu is hij echt bang voor me. Ik ben me terug gaan trekken en draaide door met alles de laatste maanden. Ik liep op tenen en trok me toen terug. Ik zat tegen een burn-out aan. Hij vroeg zoveel aandacht. Hij bleef maar trekken en ik trok het niet meer. Ik heb de laatste jaren zo vaak gevraagd om zijn hulp, gevraagd om samen tijd vrij te maken, maar hij mocht niet falen en toen Was daar ineens de bom.

Loes- 15-05-2015

Des te meer pijn heeft het mij gedaan, dat hij tegen anderen verteld heeft dat ik koud, zakelijk en afstandelijk tegen hem was de laatste jaren. Dat hij in toenemende mate het gevoel kreeg van de verstikkende heropvoeding. Uiteindelijk beweerde hij zelfs dat ik hem castreerde... Ik wist niet wat ik hoorde, verzette me hevig tegen dit beeld, vond dat ik eigenlijk veel te lang te veel geaccepteerd had. Hij castreerde mij, en ik heb het toegelaten voor de lieve vrede en het mooie plaatje dat wij waren.

Maja P.- 15-05-2015

Vlak voor zijn vertrek, nadat bleek dat hij na 31 jaar trouw te zijn geweest nu sinds een tijd al een sm had, keek P. mij eens vol minachting aan en zei: 'jij hebt last van het zielige vogeltjes syndroom, wat zegt dat eigenlijk over mij?' Ik heb toen als antwoord gegeven dat ik hem echt alles behalve zielig vond, in tegendeel eigenlijk. Want ik keek ook erg tegen hem op, hij had overal verstand van en deed alles ( nou ja, in ieder geval als het ging om werk) in mijn ogen heel erg goed.

Maja P.- 15-05-2015

Eigenlijk wilde ik alles doen om het P. naar de zin te maken. Dat was sowieso een drijfveer voor mij, ook bij mijn kinderen en ook op mijn werk, ik probeer iedereen in mijn omgeving aandacht te geven en psychisch te verzorgen. Dat heeft natuurlijk wel grenzen, want het houdt ergens op. Zo ook bij P. Ik accepteerde eigenlijk tot het laatste moment veel te veel van hem, ook omdat ik me realiseerde dat het anders mogelijk helemaal 'fout' zou lopen. Het enige wat ik niet meer accepteerde was dat hij bij tijd en wijle het nodig vond om mij te vernederen en te kleineren. Dat was niet heel vaak, maar als het gebeurde kwam ik de laatste jaren heel erg in verzet. We hebben zelfs één keer fysiek gevochten. Maar als het daarna weer 'rustig' werd, hadden we ook heel veel gezellige leuke momenten. Ook raakten we nooit uitgepraat. En hadden we veel om samen over te lachen.

Maja P.- 15-05-2015

Dit is heel herkenbaar. P. en ik hebben allebei een moeilijke jeugd gehad en hebben dit totaal verschillend verwerkt. Ik ben me gaan verdiepen in allerlei psychologische verklaringen, zelfhulpboeken, heb aan Transcedente Meditatie gedaan en ben vrij ver meegegaan met de New Agebeweging. Daarnaast heb ik in 1999 Byron Katie ontmoet, die met haar methode the Work mij enorm geholpen heeft om dingen die mij overkomen zijn in mijn jeugd te verwerken. P. heeft zich op zijn studie en zijn werk gestort, is gespecialiseerd, gepromoveerd, heeft een MBA in Rotterdam gedaan en best een heel mooie carrière gemaakt. Ik noemde hem mijn 'verzorgpony', het was een grapje om uiting te geven aan het feit dat meisjes vaak een groot levend object willen verzorgen waar ze hun eigen verhaal bij verzinnen. P. was mijn grote levende object waar ik mijn verzorginstincten op los kon laten. Het was wel een goede vergelijking, hahaha. Maar later heb ik Paul ook anders genoemd, want zijn slechte humeur begon ons parten te spelen: toen met de Bokito affaire heb ik hem heel lang Bokito genoemd. Bokito was die gorilla die ontsnapte en die een vrouw die dacht dat zij een emotionele liefdesband had met de aap, 200 m door de dierentuin sleept en 200 keer beet en weet ik hoeveel botbreuken bij haar veroorzaakte..

Maja P.- 15-05-2015

Herkenbaar, ik leverde in. Een vrije vrijdagmiddag voor mijzelf. Heerlijk mijn eigen dingen doen.Tot hij eerder thuis ging komen en ik mijn ding opzij legde en hem de aandacht gaf.Lekkere dingen in huis halen/lekker eten koken voor als hij eerder thuis kwam om bij zijn meissie te zijn zoals hij dat zei. Leuk het weekend in. Als ik buiten zat te lezen in de zomer kon hij het niet laten om mij dat rustig te laten doen. Hij moest telkens praten of opmerkingen maken. En ik reageerde niet assertief genoeg om te zeggen... ik wil graag lezen. Kreeg als tijdens de bom commentaar (en van zijn ex die hij erbij haalde) dat ik assertiever moest worden. Wellicht een cursus doen of hulp zoeken daarvoor. Ook de opmerking over die vrijdagmiddagen. Maar als ik assertief reageerde werd dat niet op prijs gesteld. Want ik accepteren dat hij behoefte had aan ruimte en vrijheid en wat hij gewend wat te doen. Als mijn behoefte wilde aangeven...werd ik gewoon onderbroken om nog eens duidelijk zijn behoefte aan te geven.

Carla- 14-05-2015

Terrence Real zegt in zijn boek ‘I don’t want to talk about it’ tegen vrouwen die met hun man in therapie komen (dus vóór de midlifecrisis want dan zijn de mannen daar niet meer toe bereid ) dat ze heel duidelijk moeten zijn in wat ze van hun man verwachten om de relatie te redden. ‘Want’, zegt hij ‘ weliswaar is er een kans dat hij daar niet in meegaat, maar als je nu niets doet, is er een nog veel grotere kans dat hij later alsnog afhaakt’. Ik ben benieuwd hoe andere vrouwen hun aandeel zien in het instandhouden van het zelfmedicatiesysteem van hun mannen. En of er herkenning is op het punt van het ontbreken van de benodigde assertiviteit om daar succesvol grenzen aan te stellen.

get-real- 14-05-2015


Reageren:

Anti-spam 4 + 2 = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >