BLOG


Van overleven naar autonomer leven - woensdag 23 mei 2018

Als je man een ernstige midlifecrisis heeft en alleen nog maar oog heeft voor zijn eigen behoeftes en jou voornamelijk nog als een blok aan zijn been ziet, komen vrouwen na de eerste grote schok dat dit allemaal echt gebeurt, vaak in een overlevingsstand terecht. Ze zijn al blij als ze de dag, de week, de eerste maanden en het eerste jaar  doorkomen.

Hoe lang die overlevingsstand precies duurt is voor iedereen anders. De focus ligt vaak nog in hoge mate op de man. Wat hij doet. Met wie. Ook wat hij allemaal niet meer doet. Zijn onverschilligheid. Zijn hufterigheid. Soms de momenten dat hij weer even de oude lijkt. Veel vrouwen vinden het heel moeilijk om hun man zijn proces te laten doorlopen zonder te proberen hem op wat voor manier dan ook te blijven beinvloeden. Dat betekent dat ze alles wat hij doet in de gaten houden.
 
Zolang dat het geval is, zijn vrouwen nauwelijks bezig met zichzelf. Pas als ze echt beseffen dat de enige verandering waar ze invloed op hebben de verandering in zichzelf is en dat dus vooral daar daar de mogelijkheid ligt om zich weer beter, sterker en autonomer ( te gaan voelen, gaan vrouwen meer over hun eigen rol in de relatie (en vaak ook daarbuiten) nadenken.

Sommige vrouwen houden vast aan de gedachte dat hun man plotseling gek is geworden en dat er met hun helemaal niets mis is. De blik kritisch op zichzelf richten voelt als een schuldbekentenis. Alsof hun man eigenlijk wel gelijk had met al die beschuldigingen en verwijten die hij als reden voor zijn vertrek gaf.

Maar vraag je eens heel eerlijk af of je echt zo tevreden was over de kwaliteit van de relatie voordat je man vertrok.
Het was allemaal vast niet zo ellendig en slecht als hij deed voorkomen. Maar was het echt zo goed als je zelf graag wilde geloven? En zouden al die mannen een flinke verborgen depressie hebben, maar er bij ons vrouwen helemaal niets aan de hand zijn? Dat lijkt me erg onwaarschijnlijk. Vrouwen hebben net zo goed verdrongen en dus onverwerkte  pijnpunten uit het verleden als mannen.
 
De echte vooruitgang voor vrouwen zit hem in het erkennen en aanpakken van hun eigen oude pijn / gewonde kind / onveilige hechting /negatieve zelfbeeld. Er zijn vele termen die allemaal naar dezelfde problematiek lijken te verwijzen. Als je ervan overtuigd bent dat zoiets voor jou niet geldt ( je hebt een fantastische jeugd gehad, nergens, nooit een greintje pijn) bedenk dan dat sommige angsten en pijn uit het verleden zó bedreigend waren voor het jonge kind van toen dat ze het héél diep begraven hebben. Maar niet zo diep dat je er nooit meer last van hebt. 
 
Er zijn allerlei boeken, therapieën en cursussen die hierover informatie en hulp bieden.
Het lijkt me heel waardevol als vrouwen die zich met dit proces (hebben) bezig (ge) houden, hier vertellen over hun ervaringen en wat het heeft opgeleverd.

Reacties:

Nadat in 2014 de bom gedropt was en P. vertrokken was om een nieuw leven te beginnen kwam ik in de overlevingsstand te staan. In een crisis situatie overeind blijven is een vaardigheid die ik heel goed beheers vanuit mijn jeugd. Ik ben geen gram afgevallen en heb geen dag van mijn werk gemist, alles kon ik gewoon door blijven doen. Door de overlevingsstand kon ik het aan om allerlei nieuwe dingen alleen te gaan doen, nieuwe vrienden maken, alleen op vakantie, nieuwe activiteiten ontwikkelen. Ik vond het een hel, niets was meer zoals ik wilde dat het was. En ik zag de toekomst als een zwart gat. Van dag tot dag leven was te doen. Maar als ik verder in de toekomst keek voelde ik totale paniek over hoe het was uitgepakt allemaal. Ik heb mezelf toen ‘verboden’ om steeds in dat zwarte gat te kijken en mindful in het moment te blijven en dat hielp me. Het verdriet leek niet iets wat ooit over zou gaan. Ik bereidde me erop voor dat dit mijn nieuwe leven was. Omdat ik heb meegemaakt dat mijn moeder haar hele volwassen even ziek was door MS, verlaten werd door haar man ( mijn vader) en nooit klaagde en omdat mijn broer op 52jarige leeftijd overleden was aan kanker en tijdens zijn ziekbed ook zo dapper was geweest: daarom voelde ik me sterk en wist ik dat het kon: in een hel leven en toch gelukkig zijn. Heel veel heb ik gehad aan de site van Get Real, waar ik een zeer actieve deelnemer aan was van april 2015 t/m zomer 2016 (denk ik). Toen ik merkte dat ik telkens weer hetzelfde verhaal vertelde ben ik gestopt met mijn postings. Het steeds weer opnieuw vertellen hoe jammerlijk het was dat onze relatie verloren is gegaan en wat een vergissing ‘mijn’ P. gemaakt heeft door mij te verlaten voor een ander (die hij vroeger niet zou hebben zien staan). Het heeft me geholpen totdat ik merkte dat ik daardoor zelf niet verder kwam en geen volgende stap kon zetten. Toen ben ik gestopt met het verhaal over P. en mij te herkauwen en ben ik begonnen om echt te gaan kijken naar wat ik in mijn leven wil. Dat was een hele nieuwe exercitie want ik had eigenlijk nooit nagedacht over mezelf zonder partner. Voor mij was in mijn leven een partner hebben en basisvereiste om een zinvol leven te kunnen hebben. En mijn vertrouwen was zó beschaamd, dat ik mannen niet goed meer verdroeg. Ik zag overal midlifers en mannen met een verborgen depressie. Ik moest het mezelf gunnen om een goed leven te hebben gewoon op mezelf zonder iemand speciaal voor mij als partner. Ik merkte op dat ik via het denken niet goed mijn oude en nieuwe wonden kon helen. ‘Dus’ ik ben begonnen met buikdansen om meer gevoel voor mijn lichaam te krijgen (najaar 2016). Dat doe ik nu nog en het is heerlijk omdat het heel sensueel is en vrouwelijk en omdat er geen man bij betrokken is. Ik doe het helemaal voor mezelf, om zelf van mijn lichaam te genieten. Buikdansen is jezelf van binnen strelen. Via de site heb ik drie vriendinnen leren kennen. Met één daarvan ben ik naar sauna’s gegaan. Zij was dat gewend, maar ik voelde me altijd opgelaten als ik naakt was bij mensen die ik niet kende. Dat is nu helemaal over. Ik heb geleerd dat ieder mensenlichaam op zijn/haar eigen wijze mooi is. Iedereen mag er zijn. De één is niet beter dan de ander. Mezelf comfortabel te voelen bij anderen die ik niet ken terwijl ik naakt ben was een hele stap. Met één ben ik gaan paardrijden en een paar keer op vakantie geweest. En heb ik zoveel gepraat over psychologie dat ik zelf steeds deskundiger werd. En heb ik ruzie gemaakt en het weer goedgemaakt, zodat we nog betere vriendinnen zijn geworden. Met één ben ik naar festivals en een stilteretraite gegaan. En heb ik veel gebeld en gemaild. Steun van lotgenoten is heel belangrijk geweest voor mijn herstel, door te zien hoe anderen dezelfde lijdensweg doormaken kon ik meer vanuit een helikopterview zien hoe ik mijn eigen lijden in stand hield en zelfs hoe mijn lijden uit mezelf voortkwam. Vorig jaar (2017) bedacht ik me dat ik misschien iets met Tantra wilde gaan doen. Ik ben naar het centrum voor Tantra in Amsterdam gegaan voor een mantra tantra dag en heb daar een heel bijzondere ervaring gehad: we zongen de hele dag mantra’s in een groep van ongeveer 30 mensen, het duurde van 10 tot 17 uur met een lunch, het was heel bijzonder. ’s Avonds weer thuis kreeg ik een gigantische verdrietaanval, maar die ging niet over het verloren leven met P.. Het was een veel ouder verdriet, dat ik al bij me had toen ik een kleuter was. Ik ontdekt dat het verdriet dat ik nu op mijn verloren leven met P. projecteerde, mijn eigen verdriet was dat ik altijd al bij me had. Als P. niet uit mijn leven was vertrokken dan had ik het verdriet ook gehad en het op een andere gebeurtenis geplakt. Mijn leven is mijn verantwoordelijkheid en voor mezelf zorgen is niet meer een noodoplossing maar een topprioriteit die ik eerder nooit zó heb gevoeld of belangrijk heb gevonden. Ik bestond tot een paar jaar geleden altijd in mijn beleving in relatie tot anderen die mij verzorgden en die ik verzorgde, dus altijd binnen een relationele setting. Met P. had mijn relatie 31 jaar geduurd. Door mijn ervaring met het centrum voor Tantra besloot ik verder te gaan onderzoeken wat Tantra mij kon brengen en zo heb ik een heel nieuwe wereld ontdekt. Ik ben meegegaan op een introductie week in Drenthe (februari 2018) en dat was een onvergetelijke ervaring. Op een zeer integere en liefdevolle manier werd ik uitgenodigd om mijn gevoel te beleven, om in contact te komen met de diepe wijsheid van mijn lichaam, om uit mijn hoofd te komen, om bij mezelf te blijven. En om daarnaast op een gevoelige manier contact te maken met anderen. Om te zien hoe mooi en bijzonder iedereen is, allemaal mensen met een wereld in zichzelf, met een eigen verhaal met een eigen beleving. Allemaal zó bijzonder. Het werd mij duidelijk dat ik op ieder moment me kan verbinden met diegene die voor me staat, als ik maar aanwezig kan zijn op dat moment en mezelf kan laten zien en de ander kan zien zonder te willen sturen of manipuleren. Voor het eerst in mijn leven kan ik mezelf zien als iemand die er mag zijn, ongeacht wat ik beteken voor mijn omgeving. Ik ben mijn eigen partner en ik geniet van mijn leven met allerlei vriendschappen en intieme momenten met mensen die niet door één persoon vertegenwoordigd worden. Ik ben begonnen met mediteren en geniet enorm van de vrijheid die me nu gegeven is. Sinds enige maanden heb ik een minnaar met wie ik erg gelukkig ben en met wie ik de afspraak heb dat we een liefdevolle vriendschap hebben, één waarbij we allebei op onszelf blijven maar wel elkaar ontmoeten en uitwisselen en elkaar liefhebben zonder de ander te willen ‘bezitten’. Ik weet niet hoe het verder gaat, ik geniet van wat we nu hebben. Het is me gelukt om mijn liefde voor P. te behouden en hem niet meer in mijn leven nodig te hebben om ‘gelukkig’ te kunnen zijn. Ik zie in dat ik mijn geluk voor een groot gedeelte visualiseerde/verzon, terwijl ik in werkelijkheid gebukt ging onder een vrij grote last om alles overeind te houden. Samenleven met iemand die chronisch ontevreden is en steeds gevechten moet leveren in de buitenwereld is alsof je moet leven met een klamme deken om je heen ( zoals een goede vriendin van mij het verwoordde). Ik ben P. nu dankbaar dat hij zijn eigen escape heeft georganiseerd en mij daarbij bevrijd heeft van mijn leven met hem. Nog steeds zie ik ook al zijn goede eigenschappen. En ook zijn idiote harde werken, het altijd onrustig op zoek zijn naar bevestiging, aandacht en het nodig hebben om steeds in het centrum van de aandacht te zijn, positief of negatief: daarvan ben ik blij dat het mijn leven niet meer overschaduwd. We hebben nu een veredelde broer-zus relatie en het gaat goed. Zoals ik nu erover denk wil ik geen één op één relatie met een man. Ik wil graag vrienden hebben, mannen die over zichzelf en hun leven nagedacht hebben. En die niet meer aan het streven zijn om zichzelf te vervolmaken, maar die behoefte hebben aan warmte, vriendschap en liefde zonder de ander te willen bezitten. Zoals ik ook vriendinnen heb met wie ik intimiteiten deel zonder van hen te verwachten dat ik de enige ben in hun leven zo wil ik het ook met mannen. Daar zou mijn P. niet geschikt voor zijn. Daarom worden het ook andere mannen, een heel ander type dan P. was. Daarom ben ik ook anders geworden. Ik ga geen veilige vesting meer bouwen waarbinnen ik gelukkig ben met een paar intimi, ik ga gelukkig zijn met mezelf en van daaruit contact zoeken met anderen, mannen en vrouwen, platonisch of ook seksueel, maar altijd liefdevol en respectvol, naar mezelf en naar hen. Tot nu toe was ik altijd helemaal hetero, maar ik wil niet uitsluiten dat ik misschien ook een liefdevolle seksuele relatie met een vrouw zou kunnen hebben. Ik wil geen losbandig leven, maar wel een leven waarin ik vrij ben om alles te beleven wat er op mijn pad komt. Het is mijn keuze om ‘ja’ of ‘nee’ zeggen.

2014 MP - 20-10-2018

Ik lees en werk momenteel met het (werk)boek NU DOEN 'praktische psychologie voor vrouwen' door Maja Jeffkins (2004) In dit boek geeft Maja in 52 korte hoofdstukken verrassende oplossingen voor het herwinnen van zelfvertrouwen, innerlijke rust en het behoud van(of het terugvinden van)jouw eigenwaarde als vrouw (mens). Zij doet dit op een luchtige, liefdevolle en heel prettig positieve manier. Het boek gaat niet over echtscheiding en gaat niet over MLC. Het gaat over het hervinden van mijn/ jouw kracht en eigenwaarde. Mijn eigenwaarde is de afgelopen jaren danig aangetast door het leven met mijn (nu) ex-man. Dit boek doet mij de verantwoording nemen voor mijn eigen aandeel en leven. Dit op een heel fijne en praktische manier. Geen zware kost dus! Liefdevol en zacht. Ik heb er heel veel steun aan en merk dat ik bezig ben met mezelf krachtiger en steviger maken; iets dat ik juist op dit moment in mijn leven erg goed kan gebruiken. Mijn ex- man is op het moment zijn nieuwe huis aan het opknappen in een zijstraat 350 meter hier vandaan. Dit doet hij samen met zijn sm (moeder van 85)! Eigenlijk best lachwekkend... De meeste van zijn persoonlijke bezittingen staan nog hier (in wat ons gezamenlijk huis was). Ik heb ze al maanden terug ingepakt. Hij vult zijn huis met kringloopspullen en 'krijgertjes' van die en geen. De slachtofferrol in optima forma. De korte teksten in het boek NU DOEN zijn gericht op het terugwinnen van je sterkte en zachtheid als vrouw. Het hervinden van jezelf als uniek mens. Elk hoofdstuk eindigt met positieve affirmaties. Daarnaast geeft het boek een duidelijke uitleg over soms best lastige psychologische onderwerpen, waaronder de werking van gedrag van jezelf en dat van de ander in relaties. bijvoorbeeld: stap 13: geeft een bijzonder heldere uitleg van het begrip 'projectie' uit de psychologie. 'de ander is je spiegel' 'spiegelen - projectie': hoe mensen in relaties eigenschappen en eigenaardigheden die men bij zichzelf niet wil her/erkennen projecteert op de ander (partner) en die ander dan vervolgens afwijst en afkeurt of beschuldigd van zaken die men bij zichzelf niet wil zien. Mijn ex-man deed dit dagelijks. Zo noemde hij mij een zeur en depressief en een claim vrouw...en ik 'huilde teveel en ik zocht teveel warmte en affectie' en ik sprak teveel. Allemaal zaken (emoties en gedragingen) die hij bij zichzelf onderdrukt. Mag niet van zijn uber-ichje. Hij heeft dus een probleem met het zichzelf toestaan van 'zwakte' tonen, zichzelf laten troosten (affectie) en het uiten van kritiek - dat noemt hij dan zeuren;-) Bij zijn sm (zijn moeder) voelt hij zich 'thuis'. Ja Duh1 logisch! Zij is net als hij. Deze vrouw heeft in de 15 jaar dat ik haar ken nooit affectie of emotie getoond. Ik zie het nu pas!!! Best wel een beetje sociaal on-vaardig gezin dus waar mijn ex-man uit komt. Maar goed: ik ben dus de boosdoener met al mijn gevoelens en emoties (ha, ha)! Ik zeg dan: "Ik ben gegroeid en ik ben daar fier op (positieve affirmatie)". En ik ga daar lekker mee door. Dus Stap 13 in het boek lezen en steeds weer her-lezen maakt dat ik meedogend tegenover mijn ex en zijn sm (mijn ex schoonmoeder) kom te staan en hem en haar beter kan begrijpen. Om hen vervolgens los te laten...en dat geeft veel opluchting en rust! Minder boze gevoelens, want er is immers niets dat zo bindt als boosheid - uh nou ja, haatgevoelens dan;-)die binden ook heel sterk. Allemaal erg ongezond voor mijn gezondheid en dus...liever niet. Stap 17: geeft een korte visualisatie waarbij je de ander die jouw pijn heeft gedaan 'toespreekt' en vervolgens leert loslaten. Wat niet wil zeggen dat je die persoon dan nooit meer gaat zien...maar je komt emotioneel los en dat geeft jou (mij) dan weer energie...en dat is de bedoeling. stap 14: 'je verwachtingen leren loslaten naar de ander'. Dit geeft mij de moed in te zien dat ik van mijn ex-man een emotionele betrokkenheid verwachtte waaraan hij (gezien zijn opvoeding en achtergrond) eigenlijk niet kon voldoen. Of zoals hij zelf steeds al zei: "ik heb er de tools niet voor in huis". Wel jammer dat hij dat niet eerder inzag...;-) en jammer, dat hij er niets aan wil doen en er niets aan denkt te kunnen doen...dat is zijn verantwoording. Loslaten dus hier voor mij...en niet weer een partner zoeken met gevoelsarmoede...waaraan ik denk die te kunnen 'redden' - mijn aandeel in de relatie is er ook. Ik heb hem overigens zeker niet overvraagd. Hij kan mij gewoon niet geven wat ik verwacht van een volwassen relatie. D.w.z. emotionele steun en zorg in wederkerigheid natuurlijk. Ook aan zijn zoon kon hij dit niet geven. Dat deed ik...tja,...een vrouw zorgt (?)leert zorgen voor (?) Beter is het nu te zorgen voor moi, want ik ben er danig bij ingeschoten...een harde les. En tja, je kunt nu eenmaal niet 'geven' wat je niet hebt. Dus... Jammer dat hij dit niet aangaf voor we trouwden...en jammer dat ik het toen niet zag... Beetje niet goed gekeken...van belang is dat ik het NU wel zie...en dat ik verantwoording neem voor mijn eigen aandeel en het mezelf zeker niet kwalijk neem... 'weer wat geleerd' - en moedig voorwaarts... * De Emotionel Focused Therapy EFT - waar we in 2013 aan waren begonnen (na de eerste 'vlucht' van mijn ex naar zijn moeder) had ik graag 'afgemaakt'. En ik had het wat volwassener gevonden als hij me tijdens zo'n sessie had gezegd: "ik houd niet meer van je en wil een echtscheiding". In het bijzijn van therapeute en niet op de ochtend van mijn verjaardag!!! Zijn excuus was: "ik durfde je niet zeggen, omdat je (ik) dan zou instorten" bizar en raar....moet ik nog denken dat er met mijn gevoelens rekening werd gehouden??? ja duh! op mijn verjaardag...sadisme is dat Kortom hij durfde het gewoon niet zeggen...sub assertieve mensen pas er maar voor op! Enfin ik stortte niet in en ben sindsdien niet ingestort * Vertrekken naar zijn moeder (85)...haar de was laten doen en bij haar gaan zitten voor een maand; dat is pas volwassen zeg;-) Instortten is wat hij gaat doen (ooit/nooit) - verborgen depressie en zie hier de projectie! Ik was immers zijn 'spiegel'. stap 15 in het boek: 'mensen die jou pijn hebben gedaan leren loslaten vanuit liefde en waardering'. Ik begrijp dat ik gegroeid ben en ben daar fier op! Wellicht dat dit boek ook anderen kan aanzetten tot positieve affirmaties, gezonde eigenwaarde, zelf liefde en compassie. Het is enkel een tip van Madelief

Madelief- 15-06-2018

Bij ons gaat het op dit moment best wel goed. We wonen niet bij elkaar, hebben regelmatig contact en zijn samen in therapie. We zijn niet gescheiden. Ook bij mij werd duidelijk dat ik niet de schuld ben van zijn probleem, maar dat er zeker ook iets in mij zit. Een angst om verlaten te worden....daardoor ook nooit gezegd wat ik eigenlijk echt wilde zeggen en alles goed vinden om te zorgen dat hij weer tevreden zou zijn. We zijn nu samen in therapie, geen relatietherapie, want daar zijn we nog lang niet aan toe, maar ieder zijn eigen traject maar wel samen. Het is de bedoeling om er beiden goed uit te komen en bij voorkeur ook weer samen te komen. De therapie is een opstelling van verlangen, hierdoor komen patronen naar voren waar we ons niet van bewust waren maar die er wel voor zorgen dat we uit de rails liepen. Nu leren we weer te luisteren naar elkaar en te praten met elkaar, open en eerlijk. Hij is op dit moment nog erg verward, krijgt heel langzaamaan inzichten en doet heel erg zijn best. Ons contact is ook goed en we kunnen ook nog lachen samen. Ik ben er van overtuigd dat we er beiden goed uitkomen, weet alleen nog niet of we ook samen zullen blijven.....de tijd zal het leren. We gaan stapje voor stapje en het voelt goed dat we er echt samen alles voor doen! Gaan we uiteindelijk toch uit elkaar weten we dat we er alles aan gedaan hebben! Maar dit is wel een heel moeilijk proces, we worden heen en weer geslingerd in onze gevoelens en willen ook best wel eens opgeven. Maar 32 jaar doe je niet zomaar weg en we hebben teveel respect voor elkaar en ons gezin om hier niet alles voor te doen.

Wil aug 2017- 12-06-2018

@Silvia Je schrijft dat je niet begrijpt waarom je voor een man koos die er, net als je moeder, niet echt voor je was. In psychologisch opzicht is dit heel logisch. Wij kiezen onze partners op basis van aspecten die we (her)kennen, daar voelen we ons bij op ons gemak. En dat zijn niet perse de partners die goed voor ons zijn. Zo is het bekend dat vrouwen die een alcoholische vader hadden later vaker voor een man kiezen die ook alcoholist blijkt te zijn (of te worden). Bij de eerste kennismaking blijk je onbewust al bepaalde signalen op te pikken van dingen die je herkent en vertrouwt zijn. Daarbij heeft het (beschadigde) innerlijke kind de behoefte om zijn geschiedenis te herhalen en ditmaal te overwinnen. Je zou denken, als je weinig steun van (een) ouder(s) hebt gehad, dat je dan voor een warm steunend iemand kiest. Maar nee, zo werkt het helaas niet. Je kiest voor eenzelfde type persoon als je ouder en hoopt dat je diegene zo kunt veranderen dat je alsnog krijgt wat je vroeger als kind gemist hebt. Natuurlijk zijn dit allemaal processen die zich op onbewust niveau afspelen. Daarom is het ook zo belangrijk om jezelf op een dieper niveau te helen. Met alleen je verstand: 'Voortaan kies ik voor een partner die goed voor me is', kom je er niet omdat je je niet tot zulke partners aangetrokken zult voelen.

november 2015 Sanne- 11-06-2018

De AGS heb ik vanaf het droppen van de bom eigenlijk meteen toegepast. Ik wist nog niet van het bestaan maar het zit blijkbaar in mezelf om conflicten te vermijden. Vanaf dat moment ben ik op automatische piloot gaan handelen. Heb een huis gekocht en een veilig thuis voor mijn kinderen gecreëerd met hulp van veel lieve vrienden en familie. Na een jaar ben ik een aantal keer bij een psychologe geweest en heb een tijdje antidepressiva geslikt omdat ik er qua energie helemaal doorheen zat (ik heb ook een zware aangeboren handicap)en ik kon niet meer. Maar na een half jaar ben ik daar ook weer mee gestopt. Psychologe en antidepressiva hebben me tijdelijk goed geholpen. 2 1/2 jaar na de bom was ik toch nog steeds boos en verdrietig en dat past helemaal niet bij mij. Ik ben van nature heel erg positief en blij met grote en kleine dingen. Ik moest duidelijk aan mezelf gaan werken. Ik kwam op facebook een advertentie tegen van Bianca Alewijnse Coach en trainer. Ze organiseert groepsgesprekken met mensen na een scheiding en dat leek me wel wat. Uiteindelijk kreeg zij op dat moment geen groep bij elkaar en ze vroeg me of ik misschien wilde kijken of een één op één gesprek zou werken en zo volgde een intake. Haar werkwijze is ongeveer 6 consulten waarbij ze een bepaald programma volgt met verschillende oefeningen en je werkt toe naar een uiteindelijk veranderen en verankeren. Bij de derde sessie had ze op 4 stoelen een briefje gelegd. Ik moest op de eerste stoel gaan zitten en op het briefje stond trauma en of ik daar meer over kon vertellen. Ik bevroor want mijn trauma was ineens niet meer mijn scheiding, maar mijn moeder die er in mijn jeugd met mijn handicap en doktersbezoeken en operaties nooit voor mij was geweest. Bianca zag wat er in mij gebeurde en vanaf dat moment zijn we alle sessies opnieuw gaan doen maar dan vanuit dat uitgangspunt. Ik had dus inderdaad een verdrietig kind in mijzelf. Doordat mijn mlc-er mijn handicap als probleem had benoemd en hij ook niet betrokken was is dit allemaal bloot gelegd en vanaf dat moment kon ik mezelf ook helen. Mijn moeder had ik al vergeven. Waarom ik een man koos die precies hetzelfde deed, niet zorgzaam en betrokken was, weet ik nog steeds niet. Als je elkaar ontmoet als 15 en 18 jarige, trouwt als je 20 bent dan weet je dat nog niet. In alle jaren dat we samen waren(28) heb ik dat ook nooit zo ervaren. Pas toen hij weg was benoemden mensen om me heen het en achteraf heb ik het pas echt gezien. Door in te zien dat hij er toch al nooit voor mij was en ik altijd al op eigen kracht mijn leven heb geleefd kon ik het meer en meer accepteren en er vrede mee hebben. Als je dochter dan zegt: Mam, wij zijn 3 krachtige vrouwen hier in huis en doen het zo goed dan kan ik alleen maar trots zijn en verder gaan.

2014 silvia- 10-06-2018

Bij mij is het inmiddels bijna 2,5 jaar geleden en ik had niet gedacht dat ik zou zijn waar ik nu ben nadat hij zomaar vertrok. In die tijd ben ik in twee maanden 15 kilo afgevallen, sliep nauwelijks en huilde aan een stuk door. Gelukkig had ik wel goede vrienden die naar me wilden luisteren en dat hielp, dat klankbord. Daarnaast heb ik veel gewandeld; je hoofd laten luchten, buiten zijn, bewegen, dat doet een mens goed. Omdat ik zelf vrij goed dingen kan verwoorden en wel al snel begreep wat er aan de hand was. (alhoewel ik moet zeggen dat ik niet wist dat projectie zo ver kon gaan) heb ik juist met mijn handen veel gedaan, voor mij symbolische dingen gemozaiekt, gebeeldhouwd, gevilt enzovoort. Eigenlijk ben ik helemaal niet zo een creatief type maar dat hielp me heel erg, zo heb ik nog een viltwerk, wat ik heb gemaakt vlak nadat hij weg was, wat verbeeldt hoe het uiteindelijk beter met mij zal gaan. Daar kijk ik nog heel gergeld naar en ik voel dat ik nog steeds op de weg naar boven zit. Ook hielp het mij om te boksen, die agressie om al die onredelijkheid van hem wilde ik eruit hebben en ik kreeg er nog een strakker lijf van ook. dat doe ik ook nog steeds. Na twee jaar niet veel contact, omdat hij mij niet meer wil zien en spreken en op de app geblokkeerd had, heb ik hem per mail geblokkeerd. Hij bleef leleijke dingen mailen dat ik iedereen kapot maakte, ook onze kinderen. Ik weet wel dat het projectie is, maar toch deed het pijn dat te lezen van de man van wie ik zoveel gehouden heb. Als er echt iets met de kinderen is hoor ik het waarschijnlijk toch als eerste en we kunnen altijd bellen als het nodig is. Ik zie nu dat er al langer wat was, hij was al vaker boos over zijn leven wat niet goed was en dat was altijd mijn schuld, hij voelde zich altijd tekort gedaan. Als ik dan daar tegen op stond dan trok dat weer bij. Ik heb nooit het lef gehad, zo bang om verlaten te worden door hem, om door te pakken, en dit proces te bespreken. Daar heb ik wel wat te leren. Ik moest ook weer wennen dat hij geen onderdeel uitmaakte van mijn identiteit. Inmiddels realiseer ik me dat ik beter af ben. Ik heb het goed met mijzelf. Ook met de kinderen, die inmiddels beiden uit huis zijn. Ik kan mijzelf in de spiegel aankijken. Ik heb mededogen met hem, hij zit in een identiteitscrisis en kan zichzelf niet in de spiegel aankijken. Dat is nog wat anders waar ik nog mee bezig, maar nog lang niet aan toe ben; vergeven. Inmiddels geloof ik wel dat hij niet anders kon, niet de skills heeft om op zichzelf te reflecteren. Mezelf wil ik vergeven dat ik het niet gezien heb, en ook niet willen zien, want soms popte er wel een mister Jekyll op, maar Mr Hyde was meer aanwezig en ik durfde het niet te zien omdat ik er vanuit ging dat we altijd bij elkaar zouden blijven, daar wilde ik soms wel even niet voor opletten. Nog iets anders wat mij hielp, ik ben nogal van de zichtbare metaforen, is dat ik een mooie ring voor mijzelf heb laten ontwerpen in plaats van mijn trouwring. Een trouwring met mijzelf zeg maar. Mensen om mij heen zeggen ook dat ze denken dat ik beter af ben, en niet de minsten; mijn zoon, een schoonzus van zijn kant. Het belangrijkste is dat ik dat ook geloof.

Peplex januari 2016- 09-06-2018

Zijnsorientatie richt zich in de eerste plaats op de relatie met jezelf en daardoor met de ander. Wanneer je goede maatjes bent met jezelf ben je veel makkelijker ook goede maatjes met de ander. Dit op basis van gelijkwaardigheid, autonomie en een volwassen verbondenheid met elkaar. Zo staat het, als onderdeel van EFT-relatietherapie, op de site van mijn toenmalig coach omschreven. Ik heb enkele maanden na het vertrek van mijn mc'er de hulp van deze coach ingeschakeld. Het was volgens mij een soort combinatie van mindfulness en ACT. Ik geef toe dat ik best moeite had met het ietwat zweverige karakter van de sessies, maar op dat moment was het voor mij m.n. even tijd voor mezelf. Tijd waarin ik mijn pijn en verdriet mocht voelen en uiten. Ik slikte mijn tranen immers altijd weg. Als ik naar mijn werk ging, voor mijn collega's en als ik weer naar huis ging, voor mijn dochter. Dat hoefde daar niet meer. Mijn coach luisterde onbevooroordeeld en sterkte me in de beslissingen die ik op dat moment nam. Al met al ben ik maar een keer of 6 geweest. Het echte loslaat- en verwerkingsproces heb ik op eigen kracht doorlopen maar het heeft me wel geholpen.

2014 - Emmetje- 26-05-2018

@ Emmetje...kan je wat uitgebreider over die 'zijnstherapie'vertellen? Hoe meer hoe beter. Dan kunnen andere vrouwen beter bepalen of ze ook iets aan die therapie zouden hebben.

2012 get-real- 26-05-2018

PS: in het begin wilde ik hem alleen maar helpen. Heb er echt alles aan gedaan. Tot ik besefte dat het allemaal geen zin had. Toen heb ik hem los gelaten. In liefde. Dat ging natuurlijk niet van het één op het andere moment en heeft zeker tijd nodig gehad. Maar toen de scheiding en financiële afwikkeling eenmaal rond was kwam er weer lucht. Ruimte voor andere dingen. Dingen waar je positieve energie van krijgt in plaats van negatieve. Zoals een nieuwe relatie en nieuwe vrienden. Ik ben oprecht blij dat ik losgelaten heb.

2014 - Emmetje- 26-05-2018

Hoewel ik altijd van mening was dat mijn relatie met mijn mc'er goed was, denk ik nu te kunnen zeggen dat er toch een paar essentiële dingen ontbraken. Zo heb ik nooit het gevoel gehad dat ik voor hem het belangrijkste was in zijn leven. Ook het gevoel dat hij trots op mij was heb ik niet ervaren. Daarnaast betwijfel ik of hij er echt voor mij zou zijn geweest als mij iets ergs was overkomen, zoals een ziekte of een invaliditeit. En als er problemen waren met mijn puberdochter, voelde ik me door hem niet altijd even gesteund. Ik heb op dat gebied vaak veel onmacht gevoeld. Onmacht die leidde tot woede. Was ik van hem afhankelijk? Nee. Sterker nog: ik denk dat hij (emotioneel) afhankelijk was van mij. Niet alleen hij had dus behoefte aan erkenning en waardering. Toch was ik tevreden met onze relatie en met hem. Ik heb mezelf niet weggecijferd en deed genoeg leuke dingen, zowel voor mezelf als met hem/het gezin. Voor hem was het niet meer genoeg; hij wilde opeens 'vrij en onbelemmerd leven' en 'nog een keer gas geven'. Tja. Toen hij wegging heb ik heel veel verdriet gehad. Met behulp van een coach (zijnstherapie) heb ik geleerd de pijn te laten zijn. Ook heb ik bij een systeemtherapeute een familie opstelling gedaan. Daar kwam wel een stukje oude pijn naar boven. De angst om in de steek gelaten te worden. Dit werd getriggerd doordat mijn man mij in de steek liet. In mijn nieuwe relatie ben ik autonomer. Relaxter ook, maar dat heeft ook te maken met het feit dat mijn dochter niet meer thuis woont en ik dus alleen nog maar rekening met mezelf hoef te houden. Vrij en onbelemmerd dus. Ik ben altijd dicht bij mezelf gebleven en heb genoeg eigenwaarde en zelfvertrouwen. Ik weet dat ik een leuke vrouw ben met wie het goed toeven is. Het is goed zo.

2014 - Emmetje- 26-05-2018

Get-real Zoals ik al eerder vertelde in het gastenboek, ik heb een hersenstaminfarct gehad. Voor die tijd was onze relatie gewoon goed.....hij had zijn ding en ik deed het mijne. Maar we waren er voor elkaar tot op dat ene moment. Ik heb keihard "gewerkt" om te worden wie ik nu ben....daarin uiteraard maar onvermijdelijk, teveel op mezelf gefocust. Nu moet ik wederom aan mezelf werken en daarbij is mijn 1e doelstelling : het trachten te verbeteren van mijn energie. Meer energie is meer kunnen maar dat valt met NAH niet mee! Ik ben absoluut niet zielig in tegendeel maar begrijp je nu waarom ik zeg, geen problemen oid uit mijn jeugd te hebben? En dat mijn CVA de issue is in mijn geval? Ik heb mijn neuroloog versteld doen staan hoe of dat ik, door mijn "egoïsme?" Hersteld ben! Met egoïsme bedoel ik dus, hard aan mezelf werken!

2010 gewoon ik- 23-05-2018

@Sylvia... bedankt voor je bijdrage. Uit je verhaal blijkt wel de valkuil die voor velen van ons vaak dreigt. Namelijk niet over jezelf kunnen vertellen zonder het ook -of zelfs vooral - over je man te hebben. Bij dit onderwerp gaat het niet over wat de man (of zijn soulmate )wel of niet doet of is. Het gaat juist om inzichten over jezelf, je eigen trauma of pijnpunten en hoe je daar mee omgaat. Je kunt best schrijven over je eigen rol in de relatie. Maar hou de rol van je man er zoveel mogelijk buiten. Die komt in de rest van de site al meer dan voldoende aan bod.

2012 get-real- 23-05-2018

Tot het moment van de bom was ik ervan overtuigd dat wij een goed huwelijk hadden, een fijn gezin vormden. Nadat hij vertrok, hij is een absolute vanisher, heb ik een tijd op de automatische piloot geleefd om voor mijn kinderen opnieuw een veilig thuis te creëren. Daarna kwam ik aan mezelf toe. Ik zag toen pas dat hij al een tijd uitgetuned was, maar dat ik dat altijd stak op zijn drukke werkzaamheden. Ik zag ook dat hij vaak niet lekker in zijn vel zat maar als ik daarnaar vroeg gaf hij altijd problemen met zijn werk op. Na de bom bleek ik wel degelijk het probleem: hij zocht al jaren naar een maatje en ik was dat blijkbaar niet voor hem. Hij voelde zich niet gezien en gewaardeerd. Als ik iemand zag als mijn maatje was hij het wel maar hij heeft het niet gevoeld. Toen ik na 2 jaar terecht kwam bij een coach omdat ik bleef hangen in mijn boosheid en verdriet, werkten we eerst aan de scheiding maar kwamen we er gaandeweg achter dat mijn trauma niet, in de eerste plaats, van de scheiding kwam. Ik had meer te verwerken: was zelf een getraumatiseerd kind ivm mijn aangeboren handicap. Toen mijn mlc-er ex-man mij verliet en daarbij als grote reden deze handicap en de gevolgen ervan aangaf als één van de redenen besefte ik dat hij er nooit echt voor mij was geweest, het is een egocentrische man. Dat ik zelf een krachtige vrouw ben die altijd al zelfstandig was geweest. Zijn sm is iemand die hem ziet en die hem nodig heeft. Het zal vast beter voor hem zijn.... Toch mis ik het maatje waarvan ik dacht dat hij het was, het kerngezin wat we waren. Op dit moment ben ik ook opgelucht: met mijn gezondheid gaat het nu niet zo goed en ik had hem niet graag meer als "steun" gehad.

2014 Silvia- 23-05-2018


Reageren:

Anti-spam 14 + zeven = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >