BLOG
| Hoe bindings, en verlatingsangst liefdesrelaties beinvloeden - zaterdag 2 juni 2018 |
Hoe ben ik op dit punt gekomen? Hoe heb ik de enorme pijn en verdriet verwerkt na het plotselinge vertrek van de mc’er? Hoe ben ik van de woede afgekomen (die in het begin heel groot was bij mij)? Ik heb een heleboel dingen gedaan die daaraan hebben bijgedragen. Het contact verbreken met mijn mc’er, 8 maanden na de bom nadat ons huis verkocht was, is daar een van. Ik besef dat dat lastig is als er kinderen in het spel zijn maar ik kan iedereen adviseren om zoveel mogelijk afstand te houden van je ex, ook al is ook dat moeilijk en pijnlijk
Daarnaast ben ik eigenlijk meteen heel hard met mezelf aan de slag gegaan. De eerste maanden liep ik bij twee therapeuten, waaronder een haptonoom. Wat ik van beiden heel goed vond /vind, is dat ze naast praten, veel aandacht besteden aan gevoel. Natuurlijk wilde ik de eerste tijd vooral over mijn mc’er praten en over wat er hem allemaal aan de hand zou zijn. Zij hebben dat gerespecteerd maar mij ook met zachte hand steeds meer naar mijzelf geleid. De ene therapeute zei na een paar maanden dat ze het een enorme stap voorwaarts vond dat de gesprekken toen 60% over mij gingen en nog maar 40% over de mc’er. Wat zij mij telkens weer zei, was: ‘Ga naar huis je pijn voelen.’ Dus niet allemaal bedenken wat de oorzaken van de breuk zijn, en wie schuldig is etc, maar puur je eigen pijn en verdriet voelen, het verlaten worden, de vernedering, de woede…dat is een moeilijke opgave want dat is gewoon enorm pijnlijk. Steeds weer naar verklaringen zoeken en je aandacht op de mc’er richten, is een effectieve strategie om dit proces te vermijden. Toch is je eigen pijn voelen, en daarmee verwerken, nodig om deze uiteindelijk los te laten. Alles wat je niet doorvoelt, blijft aanwezig en zal in de schaduw zijn invloed blijven uitoefenen.
Daarnaast kreeg ik al snel het boek Liefdesbang van Hannah Cuppen in handen. Dit boek gaat over de dynamiek van bindingangst en verlatingsangst, hoe partners die hieraan lijden elkaar (onbewust) vinden. Deze dynamiek zal de relatie op een gegeven moment altijd laten klappen. Of dat nou na twee weken of na dertig jaar is. In het kort is de theorie dat partners die bindings- en/of verlatingsangst hebben in feite bang zijn om een verbinding met een ander aan te gaan, waardoor er altijd een soort tussenruimte in de relatie blijft en de partners nooit echt goed tot elkaar komen. Mensen met verlatingsangst (en dit zijn vaak de vrouwen) lijken zich wel te kunnen openstellen en zijn daartoe ook zeer bereid. Echter, zij stellen zich alleen open bij de gratie van een persoon die dat niet kan, iemand met bindingsangst dus. M.a.w. zouden zij iemand ontmoeten die zich wel echt kan openstellen, dan zouden ze zelf hard wegrennen of niet geïnteresseerd zijn. Natuurlijk spelen deze processen zich allemaal af op onbewust niveau en zijn mensen zich daar meestal niet van bewust.
De oorzaken van de dynamiek van bindings- en verlatingsangst liggen in de jeugd en betreffen emotionele of fysieke verwaarlozing. Voor mijzelf was die verwaarlozing tamelijk expliciet, de verhouding met mijn ouders is altijd moeizaam geweest. Maar het kan ook om veel subtielere gebeurtenissen gaan. Een kind dat in de couveuse heeft gelegen bijvoorbeeld kan al hechtingsproblemen krijgen. Bij Hannah Cuppen zelf was de voornaamste oorzaak de tragische verongelukking van een broertje nog vóór haar geboorte. Zij kwam een paar jaar na dat ongeluk ter wereld. Haar ouders waren echter (onbewust) zo bang geworden om nog een kind te verliezen dat ze hun hart nooit helemaal voor haar hebben kunnen openstellen. Soms zijn er ook trauma’s in de familie die van generatie op generatie zijn overgedragen en waar mensen zich helemaal niet bewust van zijn maar die wel hun invloed hebben. Uiteindelijk heeft iedereen hier, in meerdere of mindere mate, last van. Ik denk persoonlijk dat iedereen die te maken krijgt met een partner die in een zware mc schiet ook een en ander bij zichzelf op dit vlak heeft op te lossen.
Hoe hebben dit soort (traumatische) gebeurtenissen invloed op een partnerrelatie? Een partnerrelatie lijkt het meest op de hechtingsrelatie met de ouders. De wijze van (ver)binding die je van thuis mee hebt gekregen, zul je ook daar toepassen. Een kind dat vroeger heftige of traumatische dingen heeft meegemaakt, heeft die gevoelens echter altijd weggestopt of verdrongen. Ze zijn namelijk te heftig om te doorleven en te voelen. Maar die gevoelens zijn er wel nog en kort door de bocht gezegd, leg je je pijn, dat wat je vroeger gemist hebt, (onbewust) neer bij een partner. Je partner doet dat ook bij jou en dat heeft een aantal redenen. Je verwacht van je partner dat die goedmaakt wat je vroeger gemist hebt, onbewust leg je een claim (die hij/zij ook zal voelen en waardoor de relatie uiteindelijk ook mis zal lopen).
Daarbij is het veel makkelijker om je op de pijn van een ander te richten(en dat uit zich vaak in heel hard gaan zorgen voor die ander) dan om je eigen pijn te voelen. Dat is ook een reden waarom het vertrek van de mc’er zo’n pijn doet en wij hem, zeker in het begin, zo vreselijk graag terug willen. Natuurlijk is er liefde en gemis maar het gaat ook over afhankelijkheid, zeker als je na jaren nog steeds die pijn voelt. Met het vertrek van de mc’er komt de pijn uit de kindertijd, die de mc’er jarenlang bedekt heeft, ook weer boven. Je wilt niets liever dan dat hij terugkomt en weer je pleister is.
De verwerking van de pijn, het verdriet, en ook de woede over het vertrek van de mc’er, zit hem dus voor ons voor een groot deel in autonomer en (emotioneel) onafhankelijker worden. Het je toe eigenen, doorleven en leren dragen van alle (oude) pijn, die je onbewust bij je ex, hebt neergelegd, zal ook de pijn die je over de verbroken relatie hebt, verminderen. Hannah Cuppen geeft diverse trainingen om je hierbij te helpen. Ik heb ze allemaal gedaan en ik heb daar veel aan gehad. De trainingen zijn heel fysiek gericht, dat wil zeggen, je doet oefeningen (vaak met zijn tweeën) die de gevoelens en de pijn uit de kindertijd oproepen. Een voorbeeld: je staat met zijn tweeën een tijdje stevig omarmd. Een van de twee heeft echter de opdracht gekregen om plotseling uit de omarming, weg te lopen. ‘De verlatene’ heeft de opdracht om heel dicht bij zijn/haar gevoelens te blijven als de ander plotseling weggaat en te voelen wat dat oproept. Een andere oefening was om, in oogcontact met een van de begeleiders, met een stuk hout op een bank te slaan en je woede te uiten. Oef, dat was wel even lekker zeg… Bij alle oefeningen draait het er dus om om al die gevoelens bij jezelf te houden, te leren die zelf te (ver)dragen, zonder meteen weer in rationalisaties te vluchten of je te richten op wat je ex allemaal gedaan heeft of te vluchten in andere bezigheden.
Momenteel zit ik nog steeds in een supervisiegroep (met maar 5 deelnemers, dus veel persoonlijke aandacht) bij Hannah Cuppen. Een paar maanden geleden bleek dat een klein deel van mij nog steeds naar de mc’er verlangt. Zij koppelt dat allemaal, ook dat verlangen dus, aan de pijn van mijn gewonde innerlijek kind. De opdracht was om foto’s van mijzelf als kind te zoeken in een moeilijke periode met mijn ouders, waarin ik zelfs een tijdje niet bij mijn ouders heb gewoond, en te proberen contact te maken met dat kinddeel. Dat was lastig, tijdens de sessie bij Hannah lukte me dat helemaal niet. Met de foto’s erbij lukt me dat op een gegeven moment wel en dat was heftig en pijnlijk. Maar het heeft zijn werking gedaan, het verlangen naar mijn mc’er is sindsdien inderdaad weer een heel stuk verminderd.
Overigens heb ik naast de trainingen van Hannah Cuppen ook een intensief Innerlijk Kind traject gedaan (bij Helios in Heerde, ze geven ook eenmalige basisweekenden) van 10 weekenden in bijna 2 jaar. Een heel mooi traject waarbij het ook gaat om het leren kennen van de pijn van het gewonde kind, het doorvoelen en het integreren waardoor je uiteindelijk veel volwassener wordt en jezelf beter leert dragen in alles wat er is. Ik heb daar niet alleen pijnlijke delen van mijn kind teruggevonden maar ook de nieuwsgierig, de levensvreugde en het enthousiasme. Delen die ik in de loop der jaren ook enigszins was kwijtgeraakt. Met het onderdrukken van de pijn, onderdruk je namelijk vaak ook positieve dingen als de vreugde en je levensenergie.
In al deze trainingen ga je terug naar je jeugd en leer je diep te doorvoelen wat je allemaal gemist hebt. Toch is het niet de bedoeling om je ouders te beschuldigen. Zij zijn ook een product van hun eigen jeugd en ze hadden vaak niet de capaciteiten om het beter te doen dan dat ze deden. Toch kun je dit pas oprecht aanvaarden als je je eigen gemis voelt en hebt leren omarmen. De relatie met mijn ouders is uiteindelijk zelfs verbeterd hierdoor. Want net als bij je partner, leg je vaak (onbewust) nog steeds een claim bij je ouders omdat je toch nog van hen probeert te krijgen wat ze je nooit hebben kunnen geven. Op het moment dat je leert om op dat vlak voor jezelf te zorgen, vervalt de (onbewuste) claim naar hen toe en kan de relatie ontspannen. Een (volgende) relatie met een partner zal dus ook beter zijn omdat de onbewuste claims minder of in elk geval bewuster zijn.
Ik kan nog wel veel meer schrijven maar ik laat het hierbij. Ik hoop dat sommige lezers van deze site iets aan deze info hebben en dat het ze moed zal geven om de weg van zelfonderzoek te gaan. Het levert zoveel op! Ik eindig met een citaat van Julia Onken Spiegelbeelden, mannen in vrouwenogen) ‘Je eigen psyche onderzoeken en jezelf veranderen is moeilijker dan op je partner vitten. Op weg naar je eigen thuis is de allerzwaarste reis.’
Reacties:
| Zit af en toe te grasduinen door de “oude” verhalen en ontroerd door alle wijsheid op deze pagina. Wat een mooi verhaal ook van @geluk waarin je verwoordt hoe je fier overeind bleef, vasthoudend aan je eigen waarden. Iets wat niemand je kan ontnemen, hoe onbehoorlijk zijn gedrag ook. Laat hem maar in zijn eigen staart bijten. En leuk ook te horen van een nieuwe lange liefde. Verdiend omdat je een mooie, lieve vrouw bent. Heerlijk! En inspirerend. Sint 2016- 08-04-2020 |
| En maar berichten weghalen. lees het verhaal door, iemand die dit schrijft, "gefisualisserd" en een eigen onderneming? Wake up, dit is nooit never niet gebeurt. Mijn man was zo donker, lol, en daar had je 28 jaar voor nodig? Hannah- 19-07-2019 |
| @Geluk, prachtig bericht! Heel inspirerend. Dank! November 2015 Sanne- 07-05-2019 |
| Het leven is niet uit te stippelen. Niets is vanzelfsprekend. Mijn relatie strandde na een huwelijk van 28 jaar. Natuurlijk was het een gevecht, een innerlijke strijd en een heftige teleurstelling. Ik had gedacht 100 te worden met mijn ex-man. Mijn eerste reactie na zijn verlating (uit het niets) was primitief. Puur, eerlijk, desastreus en primitief. Eerst wilde ik hem “een kans geven” maar hij was een leeg omhulsel dus zinloos, vervolgens voelde ik me gebruikt omdat ik na een half jaar nog steeds naast zijn volledige garderobe sliep terwijl hij samenwoonde en onze onderneming leeg trok, mijn laatste reactie was boosheid en pure verontwaardiging. Wat ik voelde was het volgende: Ik keek in de spiegel en zag een mooie en lieve vrouw. Een vrouw die dit alles niet verdient had. Ik vond dat ik me (ook na zijn gelieg en bedrieg) correct had opgesteld. Het enige dat ik verdiende was fatsoen. Een wederzijds dank voor de mooie jaren samen. Ik heb verzocht of hij zijn kledingkast wilde leegruimen want het voelde onfatsoenlijk om mij naaast zijn volle kledingkast te laten slapen. Na drie keer verzoeken, heb ik zijn kleding in vuilniszakken op de veranda gezet. Fase twee. Binnen ēēn week ophalen anders gaan ze bij het vuil. Natuurlijk was er innerlijk een onzeker stemmetje dat me vertelde dat ik te destraseus was. Maar mijn spiegel vertelde me dat dit was wat ik nodig had. De stap was niet gemakkelijk maar wel (achteraf) een pure innerlijke weergave van hoe ik me voelde. Ik mocht er ook zijn. Een eerlijke, liefhebbende echtgenoot die dacht dat haar ex-man net zo integer in het leven stond als zijzelf. Ik had twijfels. Midlife blablablabla. Maar eerlijkheid en vertrouwen zit in je. Het is zo abstract als het maar kan. Voor het liegen kwam hij net zo betrouwbaar over als tijdens- en na het liegen. Wanneer sprak hij de waarheid en hoe kon ik hem ooit weer vertrouwen. Ik zou gaan wankelen en nooit meer rechtop kunnen lopen. Zijn normen en waarden waren anders dan de mijne. De eerste 1,5 jaar ben ik hard met mezelf aan de slag gegaan. Psychotherapie, trainingen. En ik bleef mezelf aankijken in de spiegel. Voel ik me goed bij de keuzes die ik maak, word IK er blij van. Uiteindelijk vond ik dat ik een mensen mens ben. Ik vond mezelf geen onplezierig gezelschap, integendeel. Toch miste ik een sparpartner, een schouder en een maatje waarmee ik mijn dagelijkse beslommeringen besprak. Ik ben gaan daten en ontmoette een schat van een man. Fysiek en mentaal een tegenpool van mijn ex-man. Inmiddels zijn we 10 jaar samen. Ik geniet iedere dag en vergeet niet in de spiegel te kijken. Twee eerlijke ogen die glanzen. Wat ik probeer te zeggen is het volgende: Het is niet fijn om te ijken. Een pad kan dood lopen. We trekken ons op aan die enkeling die “smekend aan de poort terugkruipen naar het gezin dat ooit zo harmonieus aanvoelde”. Toch is het ook van belang om jezelf af te vragen “wil ik dit nog wel”. Wees gerust kritisch. Natuurlijk is dit eng. Je moet afsluiten en opnieuw beginnen. Ik heb het zwartste scenario gefisualisserd. Onder de brug, geen geld, geen huis. En zelf op dat moment realiseerde ik me, ook daar kom ik wel uit. Heb ik de juiste keuze gemaakt? Ja, dat denk ik wel. Als ik al deze verdrietige verhalen lees dan is dit me veel bespaard gebleven. En tijdens de afwikkeling van de scheiding heb ik een ex-man leren kennen die zo duister was, dat ik nooit, nooit meer verliefd op hem had kunnen worden. Aanhankelijkheid daar kun je aan werken, van verslavingen moet je afkicken, pijn moet je verwerken. Dit alles lukt alleen als je loslaat. Inmiddels heb ik mijn eigen onderneming. Ik ben veranderd, heb veel meegemaakt, ben emphatiser en ben vooral trots op mezelf. Succesverhalen zijn niet de verhalen dat je ex weer op hangende pootjes terugkomt. De successen zitten in jezelf. Daar heb je geen partner voor nodig. Geluk- 03-05-2019 |
| Hier heb ik zo lang naar gezocht! Vanaf t begin, nu een jaar geleden, ben ik me bewust geweest van mijn aandeel in het geheel. Ik kon me niet voorstellen dat alles vanuit mijn man kwam, maar ook erg moeilijk om tot inzicht te komen van mijn eigen rol. Het voelde ook niet goed om alles aan de midlife crisis te wijten. Erg fijn om het nu hier zo duidelijk te lezen, een en al herkenning. Simba- 26-10-2018 |
| https://holistik.nl/els-van-steijn-verbinding-moeder/ op deze site staan blogs, prachtig geschreven door Els van Steijn, vanuit het systemisch werk/ familie opstellingen Hier staan al haar blogs, zeker de moeite van het lezen waard https://holistik.nl/author/els-van-steijn/ okt 2015 Moppie- 12-06-2018 |
| @Emmetje In Liefdesbang wordt een paar keer expliciet beschreven hoe de ene partner (met bindingsangst)opeens de stekker uit de relatie trekt en er, al dan niet met een ander, vandoor gaat, de andere partner (die met verlatingsangst) in totale ontreddering en verbijstering achterlatend. Er wordt ook beschreven dat de achtergebleven partner lange tijd nodig heeft om te herstellen en weer tot een evenwicht te komen, terwijl de vertrekkende partner moeiteloos naar een andere relatie lijkt te switchen. Juist dit patroon is zo herkenbaar en veel voorkomend bij mensen die kampen met de dynamiek van bindings- en verlatingsangst. @Nance wat goed dat je EMDR gaat doen. Bij een vriendin van mij had dat veel (positief) effect. Er kwam veel (oude) pijn los, waardoor ze die kon verwerken. En dat heeft ook een positief effect gehad op haar relatie (ze zat in een relatiecrisis). Ik ben benieuwd wat het jou gaat brengen. Hoor er graag over. november 2015 Sanne- 04-06-2018 |
| Dank je wel, get real , voor je toevoeging. Ik kan me volledig in stuk van Sanne vinden. Ook ik heb “ kindpijn” , slechte hechting met mijn moeder. Dat loopt als een rode draad door mijn leven. Van daar uit heb ik bepaalde partners gekozen ; mannen met bindingsangst die zich niet volledig kunnen geven , in de kern voor zichzelf kiezen. Ik heb altijd de kar getrokken mbt ons gezin ( 4 kids waaronder zwaar gehandicapt kind) , altijd alleen gevoeld daarin. Maar nu ; wat zegt dit over mij? Waarom kies ik zulke partners ? Zelfs nu in een nieuwe relatie met een partner die totaal voor mij gaat , geen bindingsangst heeft , kom ik mezelf tegen vind dit “eng” , waarom voelt dit zo anders, zorgt er eens iemand voor mij. Processen, pijnlijk maar noodzakelijk . Ik wil binnenkort starten met met emdr therapie. Word vervolgd. Maart 2016 nance- 02-06-2018 |
| Bindings,en verlatingsangst is inderdaad een heel universeel thema. maar dat betekent niet dat je er in een midlifecrisissituatie niet naar zou hoeven te kijken. Het feit dat de man in een midlifecrisis raakt, zegt vaak zeker dat er iets mis is gegaan in zijn (vroege)jeugd. Je kunt dat oude pijn / het gewonde kind noemen of het verklaren vanuit een onveilige hechting. Maar zoals Sanne in haar verhaal uitlegt, kiezen mensen met een onveilige hechting meestal partners uit die aan de andere kant van dezelfde medaille zitten. Natuurlijk is het niet de vrouw maar de man die in de midlifefase vastloopt. Hij kan zich onder de omstandigheden blijkbaar veel minder goed handhaven dan zijn vrouw die niet instort. Maar dat zegt niet dat zijn vrouw dan dus wel veilig gehecht is. Er zijn trouwens maar relatief weinig mensen die 100% veilig gehecht zijn. Het feit dat relaties wel lang standhouden, wil ook niet zeggen dat die mensen dus wel veilig gehecht zijn. Want ook in die groep zie je dat de relaties lang niet altijd de veiligheid en de harmonie brengt waar de geliefden naar op zoek zijn. Daarom is er voor de vrouwen van een man in mlc vaak winst te behalen door serieus te onderzoeken of ze zelf niet ook last van (bepaalde mate van) hechtingsproblematiek - met de daaruit voorvloeiende negatieve relatiepatronen - hebben. Dat is eng, moeilijk en pijnlijk en voor sommige vrouwen een reden om zich steeds op het negatieve gedrag van de mlc'er te blijven focussen 'omdat er met hunzelf niets aan de hand is'. Wie niks met bovenstaande informatie kan, hoeft er ook niks mee. Maar laten we er geen ik-geloof-er-wel-in versus ik-geloof-er-niet-in discussie van maken. Wie in dit onderwerp geinteresseerd is, kan hier vragen stellen of eigen relevante ervaringen plaatsen. Op die manier komt er zoveel mogelijk informatie beschikbaar. 2012 get-real- 02-06-2018 |
| Persoonlijk denk ik dat m.n.het eerste traject (haptonomie) helpt om met je pijn en je verdriet om te gaan en ondertussen niet al te veel te focussen op de mc'er. Bindings- en verlatingsangst is m.i. nogal universeel en niet per definitie van toepassing op relaties waarin één van beide partners in een mc zit. Volgens mij is het dan ook niet direct de oorzaak van het stranden van de relatie. Die moet m.i. toch meer gezocht worden in de jeugd en opvoeding van de mc'er en niet per definitie in de kindproblematiek van de achterblijver. Ik kan me voorstellen dat indien er sprake is van bindings- en of verlatingsangst bij één of zelfs beide partners, dit een oorzaak kan zijn voor een breuk. Dan volgt echter een 'gewone' scheiding en geen mlc-scheiding. Ik vind het dan ook een beetje kort door de bocht om deze problematiek direct te linken aan het problemen met loslaten waar wij als partners van een mc'er tegenaan lopen. 2014 - Emmetje- 02-06-2018 |
| In grote lijnen helemaal mee eens. Dit is een mooie omschrijving van alle fases in jouw proces 'terug naar jezelf'. Dit zal voor vele op de een of andere manier, door uit te zoomen, toch wel gelijk zijn. Ook ik mocht bij mijzelf wel meer dan genoeg 'kind problematiek' grondlage vinden, die ervoor zorgde dat ik mijn relatie als 'harmonieus' voelde, terwijl het eigenlijk toch niet zo harmonieus was. Zij was erg gesloten, diepgaande verbinding vanuit haar naar mij was er denk ik niet helemaal waardoor er dan ook geen conflicten voorkwamen. En ja, ik denk dat ik toen de aandacht kreeg die ik in de Kindtijd schijnbaar heb gemist. Dit triggerde het heerlijke diepe verbondenheidsgevoel, de verliefdheid springt vanuit alle hoeken naar boven. Alle rationaliteit vooreerst over boord. Achteraf gezien heb ik altijd alles gedaan wat zij wilde. Ik ben flexibel, open-minded, en wellicht ook gewoon een pleaser. Dat paste dus goed bij het lichtelijk narcistische karakter van haar. Zij deed haar best net als ik ook. Gelukkig is ze geen monster geworden en veel te druk met vluchten. We kennen het wel. Inmiddels wordt ik doodgezwegen sinds januari dit jaar. Wel lekker rustig zo, en voldoende kans bij mijzelf te blijven en gedoseerd de pijnen te verwerken. Erik 201604- 02-06-2018 |
Reageren:
