BLOG

Carmen, ik heb je verhaal in het gastenboek gezet omdat daar veel meer mensen lezen en je dus meer reacties en steun kunt verwachten

Hallo iedereen, mijn Nederlandse taal is niet perfect. Ik kan erg goed Nederlands lezen en begrijpen, maar schrijven is niet mijn sterkte punt, ik hoop dat jullie kunnen mij begrijpen en wat steun in dit moeilijke periode geven. Ik ben een gebroken vrouw en een gebroken moeder en jullie steun ga ik enorm waarderen. AUB begrijpen me jullie dat ik niet een slachtoffer wil zijn!! Ik kom uit Oost-Europa, ik ben 12 jaar geleden naar Nederland verhuisd om samen met mijn Nederlandse man te zijn. 14 jaar geleden ontmoete ik mijn man bij een feest in Nederland. Ik was op vakantie in Nederland, op bezoek bij een goeie vriendin van mijn kindertijd. Mijn man, ik ga hem A noemen, was ook een goede vriend van mijn vriendin. Ze hebben hetzelfde studie in Nederland gedaan. Ik was toen 26 jaar oud en A was 25 jaar oud. Het was liefde aan het eerst gezicht. We waren allebei helemaal dol op elkaar. We hebben samen alles gedaan om snel mogelijk samen te zijn. In 2006 trouwde wij en we begonnen ons leven samen in Nederland. We hebben veel zware momenten samen in het begint gehad. Ik heb meteen begonnen met werken op een hoog niveau, het was zwaar voor mijn om te integreren, de taal te leren…maar we waren samen en het is gelukt! We hebben in 2008 een huis samen gekocht. In 2010 werd onze eerste kind geboren en in 2013 werd onze tweede kind geboren. We hebben veel samen gereisd, veel meegemaakt, we hadden goede en slechte momenten en ik heb altijd gedacht dat we samen ouder zouden worden…. Vorig jaar, in december, heeft A voor het eerst in zijn leven tegen mij gezegd dat hij twijfels over onze huwelijk had. Hij heeft nooit iets zogezegd tegen mij, nooit. Ik was de een in onze huwelijk dat altijd aan het klagen was en altijd tegen hem aan het vertellen dat ik wil scheiden, ik wil weg, ik kan niet meer…Maar hij was altijd naast mij met zijn positiviteit, vrolijkheid en altijd alles was goed gekomen tussen ons! Hij is een goede vader, hij was altijd alles voor zijn gezin gedaan, altijd een perfecte man voor mij. Van buiten, onze huwelijk was perfect! Hij was altijd zo trots op mij en op onze kinderen. Ik heb meteen geprobeerd om hem te begrijpen, om naar hem te luisteren: waarom wilde hij zo ineens scheiden? Ik heb ook een paar keer gevraagd als hij iemand anders had. Het antwoord was NEE elke keer, hij was niet blij meer en het was beter voor mij om verder te gaan zonder hem. Op 20 januari 2018 heeft hij mij in shock gebracht: hij was verliefd op iemand anders, een collega van werk. Ze hebben elkaar in oktober 2017 leren kenen. Van dat moment begint alles om te escaleren. Ik heb gezegd dat misschien is beter voor ons om te scheiden, we waren meteen naar een mediator gegaan, we waren samen aan het kijken voor een appartement om te huren in de buur voor hem……tot februari! Toen had ik gezegd: STOP! Ik ga dit niet doen, ik wil niet scheiden, ik wil vechten voor onze gezin. Ik heb een goeie relatietherapeut gevonden en in februari begonnen we met de therapie, samen, maar ook apart! Het was een zwaar traject, ik heb veel geleerd over mijzelf, over onze relatie, ik heb veel emoties beleeft en natuurlijk heb ik alle schuld van onze kapotte huwelijk op mijn genomen. Hij heeft veel gelogen tijdens de therapie. Hij heeft gezegd dat hij met zijn affaire is gestopt en ik heb een paar maanden gedacht dat hij echt aan onze relatie probeert om te werken. Hij was echt emotioneel en labiel de hele traject en hij was continu aan het zeggen tegen mij en tegen de therapeut dat hij houdt niet meer van mij en hij wilt verder ALLEEN met zijn leven. Natuurlijk komen de leugens altijd naar boven: hij is nooit de relatie met haar gestopt, hij was aan het liggen, hij was tegen mij maar ook tegen haar aan het liggen….Hij had een dubbele leven voor een paar maanden gehad. Hij heeft ook gezegd dat mijn gedrag tijdens onze huwelijk zijn liefde voor mij kapot heeft gemaakt. Hij heeft zijn best tijdens de therapie gedaan om mij te vertellen dat hij nooit erg blij in onze relatie was, dat hij misschien nooit van mij heeft gehouden, dat hij met mij getrouwd is omdat ik zo graag wilde…. Ik heb alles gedaan om onze huwelijk te reden, ALLES!!!! Ze zijn zo veel gebeurt en gezegd in dit jaar…..Maar het is mij niet gelukt. Hij woont nu vanaf eind oktober in een appartement, we zijn bezig met de scheiding en we proberen om co-ouderschap te hebben. Als de kinderen bij hem zijn slaapt hij in zijn appartement, anders woont hij bij zijn nieuwe vriendin. Hij noemt haar “mijn vrouw”. Tijdens de zomer heeft hij wat momenten van twijfels gehad, hij was meer lief tegen mij geweest, hij heeft geprobeerd om dichter bij mij te komen maar nu zijn alle twijfels weg. Hij wil niks te maken met mij meer, hij wil mij niet zien meer! Zijn nieuwe vriendin is 6 jaar jonger en zij was ook in een 5 jaar relatie geweest toen heeft zij A ontmoet. Zij heeft meteen de relatie gestopt, als ik A moet geloven. De kinderen hebben zijn nieuwe vriendin nog niet ontmoet. Hij heeft ook een nieuwe baan gevonden, hij zal in Januari 2019 beginnen. Hij heeft zijn ook uiterlijk veranderd, hij is veel meer bezig met zijn kapsel en hij heeft een lange baard laten groeien. Hij geeft niet zo veel contact met zijn vrienden van vroeger meer, hij wilt geen verwijt horen en hij voelt ontzettend schuldig naar mij en naar zijn vrienden en familie. Zijn vrienden, zijn familie en iedereen van onze omgeving zijn in shock! Niemand heeft verwacht, niemand! Dit jaar heeft mij kapot gemaakt, ik kan niet slapen, ik heb sterke slaappilletjes van mijn huisarts gekregen, maar steeds kan ik niet slapen. Ik ben nooit echt dik geweest en nu ben ik een skelet geworden, ik heb 12kg afgevallen. Ik krijg vaak paniekaanvallen dat eind met braken. Ik word wakker in tranen, trillen, met het gevoel dat ik kan niet ademen en ik begin met braken. Ik spring in de middel van de nacht uit bed met angst op zoek naar mijn kinderen, naar A. Ik zoek mijn gezin in mijn eigen huis als een gek. Ik weet het niet meer, ik ben de realiteit kwijt, ik wacht van dit nachtmerrie wakker te worden maar ik kan niet wakker worden, ik heb het gevoel dat ik weet het niet meer…Ik ben aan het denken dat niks klopt rondom mij, ik krijg “flashbacks” van onze jaren samen en ik vraag mij uit als mijn herinneringen kloppen, ben ik daar ooit met A geweest of is het allen in mijn fantasie? Het is zeker een midlifecrisis. Ik heb veel gelezen en veel opgezocht over de midlifecrisis en voor mij is geen twijfel meer! Hij is aan het vluchten. Nu zijn we zo veer in de hele proces dat hij helemaal niet met mij wilt communiceren. Ik laat hier zijn laatste bericht tegen mij, ik voel zeker de manipulatie van zijn nieuwe vriendin in zijn woorden: (M is onze therapeut) “Ik heb nagedacht over onze manier van communicatie en wat er steeds misgaat. Ik heb het er ook met M over gehad maar ik denk dat hij dit punt niet erg uitvoerig heeft besproken of ik heb hem niet goed begrepen. Ik denk aan de volgende dingen: *Negatieve associatie* en vooral: *Schuldgevoel*. Met *negatieve associatie* bedoel ik dat jij nu vooral pijn en verdriet laat zien aan mij. Ik kom langs en het gaat altijd over het verdriet van de kinderen, jouw verdriet, kapot huis, negatieve mening van anderen, problemen in de toekomst, etc. Het is allemaal negatief. Dit is geen kritiek aan jou, want veel van deze dingen zijn nu eenmaal zo en ik hoor ook dingen die jij misschien anders bedoelt maar het zijn allemaal problemen. Ik zit in een andere fase dan jij: Ik heb het grotendeels geaccepteerd en probeer op te bouwen. Jij bent nog volop in de acceptatie en daar matchen wij dus niet. Het kost mij moeite om de stappen te zetten naar opbouw en al het negatieve frustreert mij omdat het mij weerhoudt om verder op te bouwen. Dit voelt voor jou als “in de steek laten” en “jou weggooien als afval” maar ik hoop dat je ziet dat dit een perspectief is om ernaar te kijken en dat er andere perspectieven zijn. Het *schuldgevoel* is een groot ding voor mij. Jij raakt me daar direct in door te stellen dat jij geen familie hebt in Nederland, ik jou hier naartoe heb gehaald en dat jij alleen bent in dat huis. Ik voel dit direct in mijn schuldgevoel en voel me slecht over mezelf. Net als bij de negatieve associatie reageer ik hierdoor boos omdat ik me hierdoor een slecht mens voel en ik er niks aan kan doen. Ik kan mijn schuldgevoel alleen maar wegnemen door terug te komen maar dat kan niet. Ik kan niet bij je zijn omdat jij wil dat ik bij je ben en dus kan ik niks doen om mezelf minder schuldig te voelen en dus word ik boos. Mijn kleine jongen wordt verteld dat hij inderdaad slecht is en dit raakt hem direct waardoor hij boos wordt. Ik wil geen conflict (je weet dat ik in essentie conflict mijdend ben, al merk jij daar de laatste tijd weinig van) en zou graag op een normale manier met je communiceren. Ik denk zelf dat daar afstand voor nodig is omdat we nu beiden te emotioneel zijn in onze gesprekken. Die afstand betekent dat we gescheiden zijn, alleen contact hebben over de kinderen en praktische zaken en dat we elkaar verder niet spreken. Ik denk dat dit nodig is om de emoties te laten zakken en ik hoop heel erg dat we in de toekomst dan weer op een fijne manier met elkaar om kunnen gaan.” Ik zal mijn verhaal op een ander forum ook posten. Ik wil graag jullie hulp, wat kan ik doen? Hoe kan ik verder reageren? Komt hij ooit terug?

Ga maar gewoon een taart bakken!! Ondanks alle ellende gaat het “gewone” leven ook gewoon door hè? Zoonlief wordt daar in elk geval heel blij van...., mama’s zelfgemaakte taart!! Hij heeft z’n mama nog en die zorgt GEWOON voor een fijne dag!!

Vandaag is mijn ( onze ) zoon jarig. Een rare dag. Hij is er niet bij, voor het eerst in 14 jaar. Zoon had geen behoefte aan zijn vader vandaag. Had voor hem geen toegevoegde waarde zei hij. En dus is komt hij niet hier vandaag. Hij wou wel komen, maar aangezien onze zoon het niet wil, houdt het op ( voor hem).Nog niks van MLC-er gehoord. Heb net wel een bericht gestuurd aan hem. “Gefeliciteerd met onze zoon”. Raar idee en rare gewaarwording om het zo te moeten doen, maar ik ben niet in lala-land, mijn brein functioneert tenminste nog normaal, dus feliciteer ik ook hem maar.... Wat hij ermee doet moet hij zelf weten..., ik laat mij in elk geval van mijn goede kant zien. Maar het blijft zuur.

Ja, dat liegen, dat totale gebrek aan respect, die schending van het vertrouwen...., iets waar eerder nooit, maar dan ook nooit sprake van was. Dat komt nu naar buiten ( x100). Blijf me erover verbazen hoe zo’n lieve vent, die me altijd zo liefdevol en respectvol heeft behandeld, me nu als oud vuil behandeld en nog erger me compleet zonder respect behandeld en er maar gewoon mee weg komt. Dat vind ik nog het raarste van dit alles. Hij laat ( voor het oog van iedereen) z’n complete gezin stikken en blijkbaar vindt “iedereen” dat normaal. En gaan gewoon met hem om alsof hij nog steeds die geweldige vent is. Ja, voor iedereen, behalve voor zijn gezin! Dat...., dat kan ik echt niet uitstaan!! Weet dat ik ook dat moet loslaten..., maar het “piept” er toch af en toe toch wel weer even tussendoor. PS vandaag is de dag dat we 17 jaar samen zouden zijn geweest...., maar eigenlijk kan ik daar nu geen traan meer om laten. Ik beschouw de man waarmee ik toen leefde maar gewoon als “dood”, dat klinkt misschien raar, maar daar kan ik dan om rouwen, want die lieve man ben ik tenslotte kwijtgeraakt.... Die nieuwe, die bekijk ik met argus ogen en vertrouw ik voor geen meter meer. Geen wonder dat ik om deze man geen traan kan laten.... Deze man ben ik liever kwijt dan rijk...., beetje jammer dat dat niet zomaar gaat..., alle praktische zaken die er allemaal aan gaan zitten komen...., die ben ik ook liever kwijt dan rijk..., maar dat is helaas de enige manier om echt weer (zo goed als ) vrij van hem te zijn!!! En daar heb ik echt grote behoefte aan! Die inbreuk op mijn privacy elke keer als ik hem zie/hoor..., ik merk dat ik daar toch steeds spanning van krijg... En als er iets is wat ik er nu niet bij kan gebruiken is nog méér spanning. Het voltage is op het moment al hoog genoeg!!

Mijn MC'er heeft zo veel gelogen dat ik hem op geen enkele manier meer vertrouw. Zover heeft hij me dus gekregen. Maar ik denk ook dat hij tegen zijn SM leugens vertelt en haar blaasjes wijsmaakt, dingen beloofd die hij nooit kan waarmaken, enz...Als hij al zou "genezen" en "wakker wordt" moet hij daar mee kunnen dealen. Met al zijn leugens. Hij zou al eerst moeten afleren om tegen zichzelf te liegen. Nu zegt hij weer dat wanneer ze binnen 2 jaar nog samenzijn, samen iets gaan kopen om in te wonen. (en hij maar roepen dat hij nooit met haar gaat samenwonen) Ze zeggen en roepen zo veel en je kan werkelijk niks voor waar aan nemen met zo'n mensen. Dat liegen en verzwijgen maakt alles stuk. De liefde en het vertrouwen dat ooit zo mooi was...

@ San, dat is wat ik buitenom het totale gebrek aan empathie en emoties nog één van de meest pijnlijkste eigenschappen vind, dat liegen en bedriegen. Net zoals alle mlc’ers hier is jouw ex nu ook alleen nog maar met zichzelf bezig, werkelijk alles draait alleen nog maar om hem en daar horen blijkbaar ook al die leugens bij. Dat is iets waar ze meer en meer verstrikt in gaan geraken. Je kan dus op dit moment alleen nog maar op jezelf vertrouwen en eventueel de mensen die je na staan. Het is allemaal niet makkelijk...wat kunnen ze er toch een puinhoop van maken, he...

Kort geleden heb ik toch gezegd dat mijn MC-er hier wou komen eten op een vrijdag? Dat hij toen later zei dat het niet door kon gaan en dat hij het zo jammer vond, maar dat hij onverwacht moest werken en nog meer van die “bull shit”!!!!! En dat we die zaterdag daarna uit eten zijn geweest ( voor de gezelligheid ). Nou bullshit was het: kom er net achter dat hij die vrijdag in de bioscoop heeft gezeten ( heel wat anders dan werken nietwaar?). Maar het is me wel duidelijk nu: ik kan helemaal niks meer geloven wat hij zegt....., helemaal niks meer!!! Smerige leugenaar is het, die een vies, vies spelletje speelt en niet alleen met mij...., z’n kind belazert hij hiermee net zo goed!! Tijd, echt tijd om voor mezelf en mijn kind te kiezen!!!

MLC-er kwam gisteren hier eten. Hij had daarom gevraagd, ik heb ja gezegd omdat mijn zoon het goed vond. Nou, daar stond hij weer in huis, vragen of hij kon helpen met koken, of hij nog iets kon doen? Jaja, die kennen we nu wel. Nee hoor, dank je, het gaat prima. Eenmaal aan tafel, een vaag koetjes en kalfjes gesprek..., aan het eind van de maaltijd, mijn zoon ging van tafel en naar boven, hebben we toch nog maar even gesproken. Ik heb er voor mijn doen een pittig gesprek van gemaakt. Loop al maanden op eieren om hem maar niet boos te maken, maar vond het nu wel even tijd om hem iets meer het achterste van mijn tong te laten zien/ horen. Heb hem als eerste gevraagd wat hij nu echt wil: uit elkaar of niet? Antwoord was: ik zie ons gewoon niet meer samen komen...( letterlijk zeggen: ik wil je niet meer, ik wil uit elkaar dat komt er niet uit. Maar goed ik heb gezegd; als dit is wat je wil, dan gaan er nu echt afspraken gemaakt worden en vastleggen: hoeveel ik per maand krijg ( heb al een bedrag aangegeven), wanneer hij z’n zoon ziet, wanneer hij de hond uitlaat/neemt, wanneer hij komt eten ( heb gezegd: kom maar 1x in de week, op zondag of op vrijdag, dan kunnen we tegelijk de praktische zaken bespreken.) Ook heb ik hem gezegd dat ik me echt compleet door hem in de steek gelaten voel, dat het voelt alsof hij een mes in mijn rug heeft gestoken en weg is gelopen. Hij voelde dat natuurlijk helemaal niet zo, is al heel trots opzichzelf dat hij elke dag in de ochtend de hond uitlaat...., en af en toe eens langs komt. Heb van alles gezegd wat er echt eens even uit moest, ben niet heel boos geworden, maar gewoon gezegd wat ik dacht. En dat als hij dit nu zo wil, dat hij dat dan ook maar moet doen, ik & mijn zoon blijven voorlopig hier, pas als we een echt geschikt huis hebben en alle praktische zaken zwart op wit staan ( oa de financiën..., een hele belangrijke ), dan kan hij weer hier wonen. Zetten we het huis op zijn naam en mag hij klussen dat het een lieve lust is. Tot die tijd geen dure verbouwingen hier, het geld kunnen we nu beter gebruiken. Maar goed er is een hoop gezegd, typisch voor een MLC-er heeft hij het op onze relatie problemen gegooid en dat die ( ineens al jaren) aan de gang waren. En dat hij door zijn weggaan juist wil voorkomen dat we in een “vechtscheiding” terechtkomen. Jaja, heb gezegd dat een echte vent en een echte vader zich over dingen heen zet, en gewoon probeert om de relatie in stand te houden, als het niet in de eerste plaats voor mij is dan wel voor z’n kind. Een kind wat nu zo goed als niks van z’n vader hoort..., wat ik ook nog heb gezegd tegen hem, z’n reactie was: ja, hij laat ook niks van zich horen! Eeeh, ik heb gezegd, dat het zijn taak is om contact te houden , niet de taak van mijn zoon. Zei tegen hem dat ik dat nogal kinderachtig vond..., “hij laat ook niks van zich horen”...,, hallo, jij bent de volwassen heb ik gezegd..., gedraag je dan ook zo, in elk geval naar hem toe. En zo ging het nog wel even door. Op het laatst net voordat hij wegging heb ik gezegd: een echte vent laat z’n gezin niet zo stikken, een echte vent dealt er mee en loopt er niet voor weg!! Maar jij loopt gewoon weg!! Ja, dames ik weet het: alles wat ik heb gezegd zet echt geen zoden aan de dijk, ik kom er niet verder mee, maar voor mij was het wel even tijd om hem aan te spreken op zijn gedrag en om langzaamaan mijn grenzen neer te leggen...., hij is al te lang over mijn grenzen gegaan en ik heb steeds maar op eieren gelopen en hem hem met fluwelen handschoentjes behandeld. Dat is over nu!! Van nu af aan geef ik mijn grenzen aan, ga ik duidelijk zijn en zal me nog steeds verschrikkelijk moeten inhouden om hem niet een keiharde knal te verkopen...( waar ik echt heel vaak, heel veel zin in heb), maar dat zal ik niet doen. Ga proberen kalm te blijven en het “redelijk” te houden, maar zo af en toe, zo heel af en toe moet het er gewoon uit!! En dat heb ik nu gedaan! Kan ik weer verder. Heb geen illusies hoor dat hij zich wat van mijn woorden aantrekt maar begin het echt spuugzat te worden om me zo in een hoek gedrukt te voelen. Besef me ook heel goed, dat het voor mij nog een enorme innerlijke strijd gaat worden, want dealen met het feit dat de persoon die ik het liefst had in de hele wereld me zo een mes in mijn rug gestoken heeft, dat flink even heeft aangedraaid en toen is weggelopen...., daar ga ik het nog heel moeilijk mee krijgen. Maar dat hij dat zomaar kan doen, zonder dat ik er ooit iets over zeg...., nee, dat gaat niet gebeuren.... Hij zal er allemaal wel weer niks van begrijpen en dat zal wel...., maar ik begrijp er ook niks meer van. Alleen dat ik ECHT voor mezelf en mijn zoon moet opkomen.... Ik ga echt proberen dat redelijk en netjes te doen, maar af en toe een uitschieter.....? Tja, dat moet hij er maar bij nemen..., en dan doet hij maar wat hij er mee wil!! Heb toch geen controle over wat hij doet, maar neem in elk geval “iets” van controle terug!!

@Aaltje, ik las dat jij twijfelde of het wel een MLC is omdat de sm niet jonger maar zelfs zes jaar ouder is maar dat hoeft echter niets te betekenen. Ook bij mij is de sm maar een aantal jaartjes jonger dan mij maar aan het gedrag van je man kun je wel duidelijk merken dat het wel degelijk een MLC is. Vooral zijn kille houding naar de smekende en huilende kinderen toe zijn zo herkenbaar. Normaliter zou op zo'n moment bij een vader zijn hart breken maar een mlc'er kan hier helemaal niets mee, hij heeft al de gevoelens die hij ooit had heel ver weg gestopt. Veel sterkte en tracht zo goed mogelijk voor jezelf en de kinderen te zorgen. Veel van je afschrijven helpt je ook, hier begrijpt iedereen wat je doormaakt.

@San, dat houden van is inderdaad van de 'oude hij' hoor, dat realiseer ik me heel goed en ik mis mijn oude leven uiteraard, want ik was wel heel gelukkig en blij met wat wij hadden, wat natuurlijk ook echt niet altijd perfect was. Ik heb maanden op de automatische piloot geleefd, heb sinds april een baan en het is gewoon heel druk, scheiding is nog niet rond en ik merk dat het stukje overleven begint af te brokkelen, kreeg van de psycholoog het advies om eens in te gaan storten, maar hoe dan? Ik heb de kinderen en mijn werk en dan je omgeving waarvan de meeste wel denken dat het nu beter zou gaan inmiddels. Hier denkt meneer mc ook dat hij het fantastisch doet, omdat we voorlopig 'mogen' blijven wonen waar we zitten en hij het netjes wil regelen...nou heel erg bedankt denk ik dan pfff, maar als ik zeg dat ik het niet zo fijn vind dat hij (die enkele keer, komt bijna niet voor hoor) met de sleutel binnen komt, zegt hij 'en wie betaald dit?' grrr op zulke momenten kan ik hem wel. Dus ik ben druk op zoek naar een huis voor mij en de kids, want hoe fijn het hier ook wonen is, het voelt niet meer goed! Vraag me echt af, wanneer ik me weer beter ga voelen en ik weet dat dat bij iedereen verschillend is!

Aaltje, wat herkenbaar weer...., het is toch allemaal niet te geloven...., hoe zoveel mensen in (bijna) exacte situaties zitten. En dat met die telefoon...., dat die ineens vastgeplakt zit aan ze en dat gelieg en gedraai en heel, heel soms die “oude” persoon die hij hiervoor was er heel even doorheen piept, maar dan razendsnel weer verdwijnt en daar is de “nieuwe” weer. Dat houden van herken ik, maar dan wel van die “oude”, die “nieuwe” daar hou ik niet van..., en die wil ik ook niet meer terug. Maar mijn hart verlangt naar die oude...., maar die krijg ik voorlopig niet meer terug. Ondanks dat het bij mij nogal vers is ( een maand of 3, nadat ik te horen kreeg dat er “iets” miste bij hem..., en 2 maand nadat hij het huis heeft verlaten), begin ik heel, heel soms de dingen iets helderder te zien en besef me heel goed dat ik de regie moet gaan nemen. Ik zou het liefste wachten totdat hij “weer op aarde” komt, maar zie ook wel in dat dat wel eens heel lang kan gaan duren. In mijn hoofd zie ik heel langzaamaan de stappen die ik zelf moet gaan nemen, om de controle op mijn eigen leven weer terug te nemen. En die stappen ga ik ook ondernemen alleen wel in mijn tempo..., want mijn emoties wisselen gewoon nog veel te vaak van redelijk normaal naar die hele diepe put...., waar je het gevoel hebt bijna niet uit te komen. Maar het feit dat ik al heel soms weer wat duidelijkheid voor mezelf zie dat geeft me wel een bepaalde kracht.... En het is die kracht die ik nodig heb om weer op te krabbelen en echt voormezelf en mijn zoon te kiezen. Hoe pijnlijk dat ook is, maar dat moet echt gaan komen... Want van meneer MLC hoef ik voorlopig niets te verwachten. Ondanks dat hij als hij hier is, heel “vriendelijk” doet. Maar in mij ogen is dat echt een “valse vriendelijkheid”, want niks, helemaal niks aan wat er nu gebeurt is vriendelijk!!!

Na 8 maanden meegelezen te hebben trek ik de stoute schoenen maar aan en schrijf ik hier ook mijn verhaal. Mijn man en ik kennen elkaar al 25 jaar, vanaf mijn 14e samen veel lief en vooral veel leed meegemaakt. november 2017, hij was wat brommerig, vooral op de kinderen en toen ik ernaar vroeg zei hij dat zijn gevoel voor mij minder was geworden. Bam, die had ik niet aan zien komen, de man die mij op handen droeg, alles voor me deed. Maar goed ik dacht nog, 25 jaar bij elkaar, dat gevoel kan soms wat minder zijn, maar dat komt ook weer goed. Daarna heb ik 6 weken op mijn tenen gelopen, alles deed ik voor hem, plande leuke dingen samen, want ja dat deden we te weinig. Maar ik merkte wel dat ik weinig terug kreeg, geen lichamelijk contact, wilde geen kus meer en hij zei steeds, ik ben verder dan jij denkt...wat dan? hoezo? wat bedoel je dan? heb je een ander? Maar dat was natuurlijk allemaal niet zo, die telefoon die ineens nergens meer rondslingerde maakte dat mijn onderbuikgevoel overuren draaide. 31 december 2017 op zich een leuke oudjaarsavond met onze 2 kids, hij heeft me nog een gelukkig nieuwjaar gewenst (hoe hypocriet achteraf) 3:00 hij staat te douchen en zijn telefoon ligt naast het bed, zou ik...? Wat ik zie slaat de bodem onder mijn voeten weg, '2018 wordt ons jaar schatje' is het enige wat ik zag, ik weet niet eens meer of zij of hij het heeft geschreven en wordt nog naar als ik eraan denk. Hij ontkende niet, natuurlijk niet, de hele nacht gepraat maar hij was voor geen rede vatbaar, zij die hij pas 3 maanden kende daar wilde hij verder mee. s'ochtends de kinderen verteld, ik krijg nog tranen als ik eraan denk, want we hadden een goed huwelijk en hadden het leuk met zijn vieren, dus ook voor hen kwam het nieuws als donderslag bij heldere hemel, 10 en 14 dus ze begrepen heel goed hoe het zat. En hij, hij wilde naar haar, omdat ze ook recht had op het verhaal, sorry...!! 2 januari is hij hier vertrokken en ik heb gezegd dat hij niet meer terug hoefde te komen...ik kan het me nog zo goed herinneren en wat doet het nog pijn, mijn 10 jarige dochter die huilend aan zijn been hangt en roept 'papa blijf hier' mijn puberzoon huilend op de bank en ik in totale paniek...ik heb mijn dochter op den duur losgetrokken en gezegd, 'ga alsjeblieft...terwijl mijn hart zo erg hoopte dat hij zou blijven' maar hij ging. Ik heb nog getwijfeld of het een mc was, omdat zij 6 jaar ouder is en niet jonger, maar verder is alles zo herkenbaar, zij is een totaal ander type dan ik ben (en ook nog eens 11 jaar ouder) en hij is zo veranderd, alles moet anders, zijn kleding, zijn haar, gingen wij altijd in nederland op vakantie of helemaal niet, heeft hij het met de kids nu ineens over het buitenland, turkije daar moet ie heen... Het is nu 8 maanden geleden en ik worstel me nog steeds door de meeste dagen heen, want wat is het zwaar om de liefde van je leven te verliezen en helemaal niks meer herkenbaars te zien behalve de buitenkant. Hij woont in een appartement hier in het dorp, wat ik nota bene nog voor hem geregeld heb, omdat ik zo bang was dat hij gelijk bij haar in zou trekken, maar het liefst had ik gewild dat hij vertrokken was naar timboektoe. Ik snap dat dat voor de kinderen niet beter was, maar gevoel en verstand hè...daar worstel ik momenteel nog het hardste mee, want hoe boos ik ook op hem ben, ik hou van hem!

Hij komt net thuis...., gaat zo met zoon en hond naar zijn vader. Toch moeilijk elke keer die confrontatie.... , moeilijk voor mij om een neutrale houding aan te nemen..., ben nogal non-verbaal ingesteld, dus hij kijkt me aan en vraagt: Is er iets? Eeh, tja, wat zou er nu kunnen zijn? Behalve dan dat hij ons compleet in de steek laat en wij met die gevolgen moeten dealen, met alle zorg en verantwoordelijk die ik daarbij moet dragen? En hij dat ( schijnbaar) allemaal maar heel normaal vindt. Tja, wat zou er nu kunnen zijn???? Ik heb gezegd: Nee, hoor er is niks..... En hij gaat weer vrolijk verder met z’n casual-talk...... Moeilijk hoor, die neutrale houding aannemen. Weet dat dat de beste manier is, maar met mijn inmiddels steeds groter wordende boosheid is dat wel een uitdaging!!!

Dat elke dag wakker worden en je dan realiseren waar je middenin zit...., verschrikkelijk, elke keer breekt het zweet me uit en direct gaan de gedachten ratelen.... Ik val gelukkig wel goed in slaap en slaap ook redelijk door ( eigenlijk beter dan eerder, toen hij nog gewoon hier was). Maar dat wakker worden..... Gisteren had ik ook echt weer een mental-breakdown, de wetenschap dat de verantwoordelijkheid op alles nu hier op mij rust en hij dat zo makkelijk lijkt te doen, word mij echt af en toe veel te veel. En dan ook dat cash wat hij toch elke keer weer van de rekening haalt...., gisteren weer €300, en wat hij er mee doet? Eigenlijk interesseert me dat niet eens zo meer, maar het gaat mij meer om het feit dat ik financieel afhankelijk van hem ben en ik smijt niet met geld, echt niet, geef juist minder uit dan ooit, maar bij hem is het precies het tegenovergestelde en dat baart mij echt wel zorgen! Die zoon van me, die lieve lieve zoon, hij sloeg gisteren z’n armen om me heen en dat was zo lief en ik in mijn emo bui vertel hem dan dat het mij zo spijt en dat ik niet wil huilen in zijn bijzijn en dat ik dat op een ander moment moet doen. En dan zegt ‘ie: Mama, dit is de laatste keer dat je zegt dat het je spijt...., JIJ kan er niks aan doen...., JIJ hoeft geen sorry te zeggen. En dan zeg ik: ik vind het zo erg, want die onbezorgde jeugd die ik je wou geven, dat is nu helemaal anders... En dan zegt hij: Mama, ik heb nog steeds een fijne jeugd..., wij zijn samen en wij hebben het nog steeds fijn!!! Ach, lief kind! Man, wat ben ik trots op hem!!! En daar hou ik me maar aan vast en dat moet ook mijn doel zijn: het voor hem en mijzelf proberen zo goed mogelijk te krijgen....., maarrrr, toch weer makkelijker gezegd dan gedaan hè. Heb vanochtend de huisarts gebeld, moet echt, echt met iemand gaan praten. Heb al eerder met een psycholoog gepraat, maar die wil ik niet meer, maar misschien heeft de huisarts nog andere opties..... Ik moet gewoon iets doen om met die spanning om te gaan..., want het breekt me en dat kan nu gewoon echt niet!

Vrijdag werd zaterdag...., hij appte vrijdag dat hij het heel jammer vond maar het kon niet doorgaan, moest voor z’n werk naar het zuiden van het land en wist niet hoe laat hij weer thuis zou zijn. Het was een hele lange app en met 2x sorry en jammer maar het kon niet anders etc etc.... En of het misschien zaterdag kon. En dat we dan misschien wel ergens konden gaan eten....Ik heb gezegd prima en tot zaterdagavond. Zaterdagochtend kwam ik hem tegen toen hij de hond terug kwam brengen en ik voelde me eigenlijk best sterk en oké en dus kon ik ook redelijk normaal met hem praten. Hij vroeg waar ik wou eten, heb gezegd dat het favo restaurant van onze zoon prima was. Hij zou reserveren.... En daar zaten we dus, gisteravond met z’n drieën in de auto, voor het eerst sinds maanden weer iets “samen” doen. Rare gewaarwording..., nog raarder was bij het eerste de beste stoplicht die we tegenkwamen ( we waren de straat nog niet uit) stond er een auto voor ons met reclame op het achterruit.....”Scheiden in de praktijk” ( echt geen grapje..), ik dacht: is dat een teken van “hierboven?”. Maar goed, eenmaal in het restaurant...., het ging redelijk, bijna gezellig totdat hij ineens opstapte van tafel en zomaar wegliep..., zonder wat te zeggen. Richting wc, maar mijn brein sloeg gelijk weer aan en de paranoia sloeg in: wie gaat hij bellen? En waarom nu? Etc.... Hij was snel weer terug, maar de toon in mijn hoofd was gezet. Ik kan hem gewoon echt niet meer vertrouwen, na alle leugens en onzin die hij me verkocht heeft en nog steeds verkoopt is dat misschien ook niet zo raar. Heb echt geprobeerd er voor onze zoon een leuke avond van te maken, wat gelukkig gelukt is, maar ik heb het er zwaar mee gehad. Wie was die rare onbekende vent aan tafel? En waar is mijn eigen lieve vent? Ik vraag het me elke keer weer af.,, en het antwoord krijg ik niet. Op mijn goeie dagen stel ik mij gewoon voor dat die lieve vent gewoon op een hele lange vakantie is en dat die vent die daar nu voor in de plaats is gekomen, dat ik me daar maar niet teveel van aan moet trekken. Op goeie dagen lukt dat..., maar door gisteren had ik vandaag echt een shit-dag en dan lukt die strategie niet echt, dan denk ik alleen maar: WAAROM??? en HOE KUN JE?? Welke zichzelf respecterende man haalt het in zijn hoofd om zijn gezin zo compleet te laten zitten?? DAT DOE JE TOCH NIET??? Maar hij ( en meerder als hij) doen dat dus wel en door zijn crisis gooit hij zijn hele gezin in een nog zwaardere crisis....., en hij ziet het niet eens ( of wil het niet zien). Ja, jullie zien het: het ongeloof van dit alles...., dat zit mij op sommige momenten echt nog heel hoog!! En op de vraag of ik nog weer samen wil komen met hem: ik WIL heel graag weer samen....., maar dan wel met die lieve vent ( eventueel met wat kleine MLC trekjes)....., maar niet met die rare alien die hier nu af en toe rondloopt!! Die wil ik niet!! Alleen het alles alleen moeten doen en het alles moeten regelen daarvoor, daar schrik ik echt van terug, dan breekt het zweet me uit. Ik ben over het algemeen best sterk, maar wat dit betreft voel ik mij soms superzwak....en compleet stuurloos ( in mijn slechte momenten). Herkenbaar?

San# hoe is het vrijdag gegaan? Zou er nog mogelijkheid zijn dat jullie nog tot elkaar komen Aapje# wat herken ik toch wat je zegt. Ik sta er ook "nog steeds" mee op. Blijkt dat mijn hoofd prima 2 dingen tegelijk kan. Spoortje boos, verdrietig, ongeloof, veel vragen, teleurstelling en gemis. En spoortje met de dingen van de orde van de dag. Vreselijk vermoeiend maar dat uit zetten, loslaten lukt me ook nog niet. Helaas kan ik niet zeggen dat we heel gelukkig waren maar dat kwam meer door tegenslag op tegenslag. Ik heb alleen nooit geweten dat hij aan scheiden dacht...is nooit te sprake geweest. Wel heb ik gedacht alles samen te kunnen overwinnen en dat juist nu onze echt leuke jaren zouden gaan beginnen. Blijft verwarrend...heb ik hem dan te veel vertrouwd. Zoals ik al vaker hier ben tegen gekomen hij lijkt echt iemand anders. Iedereen veel succes met weer een nieuwe week! Lizzy nov-17

@Sanne, ik weet dat in jouw woorden veel waarheid zit. Ik word me er ook steefs meer bewuster van dat ik me minder afhankelijk moet gaan opstellen tegenover mijn mlc’er. Hij bepaalt op dit moment nog mijn hele leven en dat komt omdat ik de regie volledig uit handen geef. Zijn moods zijn heel bepalend voor hoe ik me voel en daar moet duidelijk verandering in komen. Ik heb vorig jaar proffesionele hulp gehad en de psychologe wees me op de boeken “ Als hij maar gelukkig is” en “ Vrouwen die teveel liefhebben” Over één ding ben ik het niet volledig eens met je, ik wil mijn mlc’er niet alleen maar terug om mijn pijn niet te voelen maar had echt een gelukkig leven met hem en mis dat enorm. Je kunt het je nu misschien niet voorstellen maar ik was altijd een hele sterke, zelfstandige vrouw. Dat is ook een reden waarom ik mezelf nu vaak niet eens meer begrijp, ik herken mezelf niet in dit bange, zwakke vogeltje dat ik nu geworden ben. Ik besef dat ik echte met mezelf aan de slag moet om hier niet letterlijk aan onderdoor te gaan Ook al ben ik het regelmatig niet eens met sommige reactie’s, toch helpen ze me vaak om meer inzicht te krijgen en zetten ze me toch tot nadenken. Uiteindelijk willen we toch allemaal hetzelfde en dat is hier sterker uitkomen.

@Aapje Nog als toevoeging...Je moet het zo zien...Je loopt nu rond met diepe etterende, open wonden. Jij verwacht dat de mc'er terugkomt om die wonden te verbinden en te verzorgen. Maar dat gebeurt niet en daardoor worden de wonden steeds dieper. Je taak is om die wonden zelf te leren verbinden en te verzorgen zodat ze kunnen gaan genezen. Je laat jezelf in de steek als je geen liefdevolle aandacht voor je pijn hebt. Als je zelf je pijn kunt dragen en je wonden kunt verzorgen, word je, zoals Get Real het noemt, autonomer en zul je in toekomstige relaties ook minder snel een (onbewuste) claim op de ander leggen waardoor je die ander ook vrijer kunt laten.

@Aapje Loslaten en accepteren is niet iets wat je zomaar doet. Het is een langzaam proces waarin je stapje voor stapje vordert. Het belangrijkste in dat hele proces is je eigen pijn aankijken en doorvoelen, daar niet meer van weg lopen en die zelf gaan leren dragen. Want wat je nu zeer waarschijnlijk doet, (zoals velen van ons), is die pijn neerleggen bij, hem uitbesteden aan de mc'er. Dat is een (onbewuste) belangrijke reden waarom je hem zo graag terug wilt. Lees de blog over Verslavende Liefde van Get Real er nog maar eens op na. Hulp bij loslaten en accepteren kan je bijvoorbeeld opdoen door professionele hulp te zoeken, te mediteren en inspirerende boeken te lezen.

Ik ben zo verdomd boos op mezelf omdat ik het nog steeds niet kan accepteren en daardoor niet los kan laten.. Kan niet accepteren dat de relatie echt voorbij is, dat alles wat wij in al die jaren samen hebben opgebouwd gewoon weggevaagd is. Ik kan niet accepteren dat mijn mlc’er zomaar in een ander gezin stapt, nu zo goed voor een andere vrouw en een kind van een ander zorgt terwijl hij zijn eigen gezin zo aan hun lot overlaat. Door het ongeloof kom ik maar niet tot de acceptatie dat het hem niet uitmaakt wat er allemaal in het leven van zijn eigen kind nu speelt. Hoe kan ik leren te accepteren dat hij vrolijk feestend door het leven gaat terwijl hij ons in een zware emotionele en fincanciële puinhoop achterlaat na al de beloftes die hij deed. Ik wil dit alles zo verschrikkelijk graag loslaten maar zal het dan eerst wel alllemaal moeten kunnen accepteren. Het houdt me iedere dag bezig vanaf ik mijn ogen ‘s ochtends open tot ik ze weer sluit. Het hele gebeuren speelt continu als een film door mijn hoofd. Wil zo graag verder, alles voor mezelf afsluiten en gewoon een nieuwe start maken. Ik ben zo verschrikkelijk boos op mezelf dat het nog steeds niet lukt terwijl ik dat diep vanbinnen zo graag wil.

Hoi Lizzy, lief dat je naar me vraagt. Nou, hoe gaat het? Heel wisselend kan ik je zeggen. Mijn emoties vliegen van “ ach, bekijk het allemaal maar” ( netjes gezegd ), naar “ mijn hemel, wat moet ik nu en hoe moet ik dat allemaal gaan doen”. Op zulke momenten voel ik de paniek door mijn lichaam gieren!! Verschrikkelijke momenten zijn dat. Dan zie ik zoveel “ beren op de weg”. Gelukkig gaan die momenten wel weer voorbij ( al is het dan maar tijdelijk). Zaterdagochtend was hij hier voor een gesprek, daar had ik zelf om gevraagd. Hij vond nl het idee dat ik maar in een huurhuis moest gaan zitten ( particuliere huur) met mijn zoon en hij dan in ons huis kwam wel een prima idee. Hij kon dan fijn klussen in het huis ( wat hij jaren heeft laten liggen, en nu ineens kan het wel) en wij zouden dan geen last van zijn geklus hebben. Nadeel zou dan wel zijn dat als ik particulier ga huren, het altijd per maand duurder zal zijn dan als ik in ons huis blijf wonen ( hypotheek per maand is stuk voordeliger dan gemiddeld huurhuis ). Plus dat ik ( aangezien hij het inkomen verdient) dat huis dan niet op mijn naam kan zetten, daarvoor verdien ik dan te weinig. Dan komt het alsnog op zijn naam.... en daarbij komt ook nog dat mochten we helemaal definitief uit elkaar zijn en de financiën zijn geregeld ik dan qua inkomen nooit genoeg zal hebben om particulier te blijven huren, dan moeten zoon en ik alsnog dat huis ook weer verlaten. Dat leek mij niet zo’n goed idee en dus wou ik daar even met hem over praten..., na wat tegengestribbel van zijn kant ( want hij wil nl liever niet kleiner wonen), kwam ook hij tot de conclusie dat het beter zou zijn ( en dan vnl voor mijn zoon), dat wij in dit huis blijven totdat we een geschikte huurwoning kunnen krijgen waar wij dan blijvend in kunnen. Pffff, was weer een heel gesprek, en dat gesprek begon inderdaad met: Hoe gaat het met je? Zo vriendelijk, zo aardig en zo’n stomme vraag. Wat denk je? Denk ik dan. Maar ik zeg: het gaat. Eigenlijk heb ik daarna gelijk gezegd: om eerlijk te zijn gaat het hartstikke klote maar daar gaan we het maar niet over hebben, dus zeg ik maar gewoon: het gaat. Dan zie je dat hoofd alweer kijken, zo van: oh nee hè, gaan we weer..... Dus hou ik dan maar weer mijn mond, dat is beter en vanaf dat moment gaat het gesprek weer volgens een bepaald beleid. Niet boos worden, niet ongeduldig worden, precies zeggen wat ik wil en hoe maar allemaal wel zo rustig en duidelijk mogelijk....pffff, da’s best moeilijk voor iemand als ik die normaal gesproken het hart op de tong heeft. Maar goed, al met al ging het best redelijk. Ook heb ik het toen nog gehad over de ongemakkelijke manier van omgaan met elkaar nu, dat ik dat wel heel raar en vervelend vind, wij zijn echt nog nooit ongemakkelijk met elkaar omgegaan..... , ja , dat vond hij ook wel. Verder hebben we het daar niet over gehad. Nu kreeg ik gisteravond een appje, hij had nog eens nagedacht over ons gesprek, en dacht dat het een goed idee was dat hij af en toe weer eens thuis komt eten en ook wou hij wat kleine klusjes gaan doen in huis, wat ik daarvan vond? Ik zei: we kunnen het proberen maar ga eerst met m’n zoon overleggen. Die vond het op zich prima en dus zei ik: het is goed. Hij plande het gelijk weer zo in dat het voor hem het beste uitkwam, ik heb gezegd dat die dag/ tijdstip ( donderdag voor het trainen...) niet goed uitkwam. Toen vroeg hij gelijk: misschien vrijdag? Ik zei: prima. Dussss, vrijdag komt hij eten. We gaan zien hoe gemakkelijk/ ongemakkelijk het gaat worden. Want ondertussen is de hele wereld ( onze wereld, van m’n zoon en mijzelf) nog steeds aan het wankelen en wiebelen, puur omdat er zoveel onzekerheid nog zit. Want weet je wat het stomme is, hij heeft nog nooit 1x gezegd: ik wil niet meer of ik hou niet meer van je etc....., alleen zijn acties ( voorzover hij actie onderneemt) daaruit blijkt dat hij niet meer wil, maar zeggen: ho maar! Het lijkt ook wel of hij telkens zit te wachten op wat ik zeg of doe en daar gaat hij dan mee aan de haal en meestal is dit niet in mijn voordeel. Dus zeg ik soms liever even helemaal niets meer. Ik weet het ook allemaal niet meer hoor: moet ik nu assertiever zijn, moet ik het aankijken, moet ik dit, zou ik niet beter dat?? En zo, gaat het de hele tijd door. Dat zal allemaal wel bij de beginfase horen, maar het liefst stapte ik in de teletijdmachine en spoelde heel ver vooruit...., naar een tijd dat alles weer gewoon en normaal en vooral prettig voelt!!! Dat zou mooi zijn nietwaar?

San,hoe gaat het met je? Kan me voorstellen dat raar voelt. Je bent opeens niet meer belangrijk terwijl je dacht dat voor altijd te blijven. Ik heb mijn mcer nu al even niet gezien. Vraag me af wanneer en als we elkaar weer zien wat te zeggen. Heb namelijk niet zo zin in een gemaakt gesprekje als ,hoe gaat het ja wel goed. Terwijl diep van binnen toch echt anders voelt en het liefst er van alles uit wil gooien. Nov 2017 Lizzy

Gatver, weer zo’n dag, zo’n dag die je niet wil maar die je wel krijgt. Al bij het wakker worden voelde ik hem al aankomen. Nog maar net je ogen open en de onrust neemt bezit van je. Hoorde mijn MC-er thuiskomen, hond halen en 3 kwartier later weer afzetten. En daar ging hij gelijk weer. De wetenschap dat hij hier zo gemakkelijk weer wegloopt en ons zo weer achterlaat dat blijft zo’n pijn doen. Na een paar redelijke dagen voel ik me vandaag weer even neergesabeld en overspoeld door emoties. Dan is voor mij het “begrip” voor mijn MC-er echt heel, heel ver te zoeken. Dat zijn echt even de momenten van onmacht en verdriet. En die laat ik maar komen nu. Vanmiddag is hij er weer, dus nu de emoties eruit en straks maar weer m’n gewone zelf zijn..., voorzover dat mogelijk is, want als er iets is dat ik me de laatste tijd niet voel, dan is het wel mezelf..... Gatver, weer zo’n dag!!

@ Joke @san Volgens mij is het de Linda column niet te vinden online. Bij interesse kan ik het jullie via de mail sturen. Laat maar weten.

Wat een verhalen om te lezen, en zó herkenbaar allemaal. Nou Nance dat had je ook nooit gedacht hè, dat je ooit in de Linda zou staan met je verhaal. Ben benieuwd, zal eens kijken of ik dat online nog kan opsnorren. Ik probeer ook echt sterk te blijven, vandaag was in elk geval alweer een betere dag dan 2 dagen geleden. Toen zat ik echt even in zak en as. En had veel moeite om eruit te komen. Dus af en toe zo’n betere dag is dan best wel fijn. Morgen is hij weer hier, we zien wel weer hoe dat gaat. Wat mij betreft hoef ik hem even helemaal niet te zien. Denk dat dat eigenlijk beter is, maar voor mijn zoon is het ( misschien) wel fijn. Hoewel ik van hem ook niet het idee krijgt dat hij z’n vader hier wil zien, aangezien hij toch weer weggaat. Maar dat zien we morgen wel weer. Joke, wat betreft de rest weer van jouw verhaal: feest van erkenning is inderdaad een betere naam, maar ooh, wat herken ik veel. De lat moest altijd hoger, vooral dan qua werk, altijd maar bezig en doorgaan met alles. En hij deed het wat werk betreft altijd goed hoor, de zaak loopt prima maar ik heb er ook mijn bijdrage in gehad. Niet wat het werk betreft maar wel om te zorgen dat hij alle tijd en ruimte kreeg om het allemaal maar te kunnen doen. Wij hebben er voor gekozen dat hij zou gaan werken zodat hij zijn eigen bedrijf lekker kon laten lopen en ik zou thuis blijven en voor de rest zorgen. En dat liep altijd prima. Hij zijn ding en ik het mijne....., maar dat was blijkbaar niet genoeg. Niks is genoeg meer. Hij zegt steeds dat hij “iets” mist, wat dat “iets” is kan hij niet zeggen. Maar ik weet wel: zijn “iets” is wel een heel groot “iets”, als je door “iets” een heel gezin, je eigen gezin compleet in de steek laat!! En het stomme is: hij ziet dat niet eens zo, hij denkt dat elke ochtend de hond uitlaten en af en toe eens z’n kop laten zien al heel wat is, hoezo weglopen voor verantwoording, die neem ik toch? Jaja, zijn waarheid, zijn leven, zijn “iets”. Ook weet ik niet zeker of hij een SM heeft, maar ik denk het wel, zo’n grietje, begin 20, adoreert hem ( hij is dan natuurlijk ook geweldig met z’n stoere lichaam en z’n dikke auto en z’n eigen zaak). Koopt kadootjes voor d’r, zegt dat dat meisje het zo moeilijk heeft en dat ze een beetje steun nodig heeft. Hij speelt voor taxichauffeur als ze het nodig heeft, haar naam viel het afgelopen half jaar al steeds vaker over de tafel, wat mij toen ook al opviel en lichtelijk irriteerde. Tja, waar het hart vol van zit, stroomt de mond van over hè? Hoe dan ook hij zegt dat er geen ander is, maar aan de andere kant heeft hij de laatste tijd al zo vaak gelogen...., ik vertrouw op mijn gevoel en die zegt dat het weer de zoveelste leugen is. Maar hij doet maar, ik kan hem toch niet tegenhouden. Ik vraag hem er ook niet meer naar, ik vraag op het moment eigenlijk nergens meer naar. Ik kan dat gelieg en gedraai niet meer aanhoren, dan maar beter even helemaal niks. Als hij wat wil, dan hoor ik het wel en krijgt hij netjes en beleefd z’n antwoord, maar vragen naar en/of interesse tonen in hem, nee daar heb ik echt geen zin in. Nu vraag ik me soms wel af of ik misschien wel wat meer interesse in hem zou moeten tonen, zonder het over de relatie te hebben. Misschien dat mijn complete desinteresse voor hem ook wel weer niet oké is, en het zeg maar weer nog meer averechts werkt, maar ja aan de andere kant is volgens mij alles wat ik nu doe of zeg niet oké....Dus misschien voorlopig maar even de ruimte nemen en de ruimte geven. En dan zien we later wel weer verder. X

@ Nance Hi Nance, kunnen we dat verhaal ook online lezen?

@San, Laten we het gewoon een feest van erkenning noemen.. Hier wordt ook alles zelf gedaan waar mogelijk, wel met hulp van professionals waar nodig, maar WEL altijd de controle erover houden en moet eerlijk zeggen, dat kan hij ook verdraaid goed. Was nog even vergeten te te zeggen dat ie ook verschillende bouwpojecten heeft gedaan voor anderen winkelpuien in nieuw project, hotelterras glazen gevel vervangen, ramen gerestaureerd, een ramenbedrijf in Polen op proberen te zetten, om jaren later zich te realiseren dat dat beeindigd moest worden omdat het gezien afstand en eigen werk gewoon niet mogelijk was met de verkeerde mensen(i.e. niet hijzelf..) Dit allemaal in weekenden of korte vakanties van zijn praktijk. Heb altijd gezegd, de lat kan niet hoger liggen wat hem betreft. Nu is hij weer grotendeels zelf een kamertje voor een 3D scanner in de praktijk aan het bouwen, wat hij dacht in eezaterdag te kunnen doen,maar na 3 weekenden is het denk ik half af.. Wel met hulp van de jongens zodat hij ze op die manier wel ziet. gelukkig dan maar,verdienen ze er ook nog wat aan.. Maar dan wel thuis komen in het weekend en klagen dat de jongens de tuin niet onderhouden (haha, zelf weglopen en verwachten dat alles hier gewoon doordraait??) Er zal toch hopelijk een tijd komen dat hij zich realiseert waar mee bezig te zijn,toch? Ik heb hem, waarschijnlijk net als jij, altijd de ruimte gegeven om al zn dromen te kunnen proberen te verwezelijken, dat gun ik hem echt, maar zit nu wel met de gebakken peren.. De SM heeft tot nu toe weinig eisen gesteld, het is okay om de meeste dagen tussen 9 en 12 thuis te komen voor het eten, en die weekenden thuis en in de praktijk.. Alhoewel ik wel begreep dat er meer gesplutter komt hierover, "wat heb je aan een vriendje die merendeel in zn voormalige huis is om aan tuin en auto onderhoud te doen"? Dan moet hij daar weer wat tijd aan besteden.. Een keer is ze weggegaan bij hem en toen hoorde ik alle grieven, zo was het verkeerd om met zn patienten over 'mijn vrouw' te praten, iets zo automatisch zei hij, na 31 jaar. Ik heb hem er eigenlijk niet meer op kunnen betrappen :-), maar ben daar ook minder en minder. Ach en weet je, hij zei mij juist van begin af aan dat hij dit alles zou blijven doen, maar ik neem aan dat hij haar niet hetzelfde heeft gezegd, maar misschien ook wel, en vindt zij dat ze nu harder kan en mag gaan trekken, wie weet.Ondertussen woont ze n weleen en flat die ze zichzelf nooit zou kunnen veroorloven, is wel meestal allee thuis dus maar dat was ze voorheen ook, dus er is winst!Heelin het begin vertelde hij me ook niet verliefd op haar te zijn, maar ze 'paste in het plaatje'..weet niet hoe het nu is maar een paar weken geleden zei hij dat toen ze een weekend weg was, hij haar wel miste (op mijn vraag over verliefde gevoelens)als ze er niet was..Verder voordat hij weg ging zei hij letterlijk dat zij hem meer nodig had dan ik, hoe in de war kan je zijn? Ik denk dat ze bijna van het begin dat ze voor ons ging werken altijd behoorlijk geopend heeft, praten over denken nooit oud(30+) worden, een vriendje hebben die haar verscheidende malen na sex na uitgaan liet vertrekken om 3 uur snachts, dit dus elke keer weer liet gebeuren, en zo iemand moet hij nu gaan redden, want, mensen zien nu al hoe ten goede ze veranderd is (jammergenoeg ten koste van mij heh) daar krijgt blijkbaar een heel goed gevoel van. Ze vertelde me een keer dat ze de film 'Maggie's plan' als voorbeeld had, toen ik daar over ging lezen schrok ik me een hoedje, het ging over iemand zoals zij, die van die man een baby kreeg en later het echtpaar weer bij 'elkaar kreeg', en ze leefde nog lang en gelukkig, ik geloof allemaal in harmonie of zoiets. Daar zit je dan mee, een schepsel die haar leven planned ahv een film script, wow! Later werd het natuurlijk tegen gesproken,door beiden he! Waar heb ik mee te maken??Ze zijn allebei ontspoort. En daarom moet ik er zo ver als mogelijk van afblijven Wordt vervolgd..x

Ben/ blijf sterk .. kies voor jezelf en je kinderen. Hoe pijnlijk ook! Ik heb in jan 2018 mijn nieuwe vriend ontmoet; ik had niet voor mogelijk gehouden dat ik me weer fijn zou kunnen voelen . Deze relatie is zoveel meer dan met mijn ex; zelfs dat is pijnlijk, maar ook het verlies van het gezin. Ex die snel ging samen wonen met zijn SM en haar kinderen . Gelijk gingen ze samengesteld en dus met veel kinderen op vakantie. Ik benijd ze niet, maar voel toch nog steeds de pijn van verloren gezin. Mijn verhaal staat in de Linda febr 2018 ; colum “ verlaten vrouwen “. Veel wijsheid en liefde gewenst.

Joke: Nou om het een “feest van herkenning” te noemen is niet de juiste woordkeuze maar dat verhaal over dat er niks afgemaakt is in je huis......, heel herkenbaar. Zit hier nog steeds met een keuken die allang verbouwd had moeten worden, maar er nog steeds uitziet als toen we het huis gekocht hebben, alleen dan erger. Alles van de muur getrokken, voor de helft de muren gestuct ( zelf gedaan, hij), tegels eruit, alleen de oude tegels daaronder liggen er nog, vaatwasser eruit, moet nu al tijden alles met de hand doen...etc..., eigenlijk is bijna elke ruimte in en om het huis ( op de slaapkamers na) voor een deel aangepakt en deels ligt het er maar onafgemaakt bij. Hij WOU altijd alles zelf doen, pakte elke keer weer een nieuw project op maar maakte nooit wat af. Wat natuurlijk weer “gezeur” van mijn kant opleverde.... afijn, dat zal ook wel weer deels meespelen in dit hele verhaal. En hij heeft trouwens nooit letterlijk gezegd dat hij echt uitelkaar wil, heeft ook nog nooit letterlijk gezegd dat hij niet meer van me houdt of bij me wil zijn..., nooit letterlijk. Maar uit al zijn rare acties ga ik inderdaad zelf mijn conclusies trekken. Wat misschien ook helemaal niet de juiste zijn, maar wat moet je er anders in hemelsnaam van denken? Toen ik voorstelde om een time-out te nemen, pakte hij die gelijk. Toen ik een week later over eventuele mediation begon, was hij startklaar, maar dat heb ik eigenlijk gelijk weer ingetrokken. Dat ging me veel en veels te snel. Heb dat met hem overlegd en wat hem betreft kan het allemaal in “mijn tempo”. Dus voorlopig doe ik even helemaal niks ermee. Neem afstand en het is “radiostilte” vanaf mijn kant. Als hij wat wil, hoor ik het wel en reageer ik daar kort en zakelijk op ( wat heel vreemd voelt na zoveel jaar op een hele goede en fijne manier te hebben gecommuniceerd). Maar ik geef hem de ruimte en de rust die hij blijkbaar nodig heeft. Voor ons ook beter hier, het is alleen maar verwarrend om hem te pas en te onpas steeds thuis te hebben. Gisteren appte hij of het ok was om vandaag langs te komen, hij moest nog wat administratie doen en dan kon hij gelijk even onze zoon zien én de hond uitlaten. Heel leuk allemaal hoor, maar ik had net met mijn zoon vandaag een uitje gepland, dus heb na overleg met mijn zoon hem gezegd dat hij beter donderdag kan komen. Toch nog weer iets van de controle terugnemen, zo zag ik dat. Morgen komt hij dus, maar ik heb net heerlijk met mijn zoon geluncht en zijn daarna lekker naar de winkel gegaan...., een game en een enorme doos Lego gehaald. Zodat mijn zoon z’n zinnen weer kan verzetten op iets leuks en ik weer lekker samen wat met hem gedaan heb. Daar haal ik nu mijn kracht maar uit. Zoon en ik zeggen ook tegen elkaar: samen gaan we het doen!! En hoewel ik niks negatiefs over z’n vader zeg, ziet en hoort hij meer dan genoeg. Hij weet dat hij bij me terecht kan met z’n vragen en emoties en op zijn vragen geef ik dan ook eerlijk antwoord, alleen beperk ik het wel tot in de grote lijnen. Details daar val ik hem niet mee lastig, is ook niet goed. Het is al vervelend genoeg zo. Maar lieve mensen, echt heerlijk om op deze manier gehoord te worden...., ondanks de rotsitiuatie is dat toch echt iets waar ik bijna “blij” van word. Bijna dan....... wens jullie ook sterkte en een dikke knuffel X

@nance Nance, ik heb wel de behoefte gehad om uit te leggen aan mn zonen wat een MLC is, Hoe kunnen ze anders de rare bokkensprongen van hun vader begrijpen?xxx

'een midlifecrisis is een ernstige langdurige verstoring van het gevoelsleven waar in de patient externe omstandigheden ( meestal de relatie waarin hij zit) als oorzaak van zijn negatieve gevoelens ziet in plaats van dit toe te schrijven aan interne omstandigheden/trauma's . De patient brengt vaak veel schade aan zijn omgeving en aan zichzelf aan.' kreeg ik dit dus van hem terug: Ik heb geen negatieve gevoelens maar moeite met de huidige omgang met jou waarin ik alleen maar verwijten en beschuldigingen krijg en waarin mij alleen maar verteld wordt hoe ik denk en voel - lees dus goed - geen negatieve gevoelens. Geen reactie op de quotes over een depressie, die ik ook stuurde, voor mij heel herkenbaar en zoals eerder gezegd(door vele mannen) IK HEB GEEN DEPRESSIE..Ach, wel sneu hoor Hij weet als geen ander mij vast te houden, ik ben echt nooit in iemand anders geinteresseerd geweest, ook nu absoluut niet,dat weet ie drommels goed. Afgelopen weekend ging ik uit, vertrok toen hij hier aan mijn auto bezig was, in outfit waar hij vorig jaar bijz trots op was,(Niet expres hoor)en moest als eerste weten de volgende dag of ik iemand ontmoet had, want dat sterke gevoel had hij blijkbaar gehad de dag ervoor zei hij.. En gistermorgen probeerde hij me 5 keer te bellen voordat hij naar de praktijk ging, was thuis geweest em ik was erniet (begin vroeger in zknhs want het is schoolvacantie, zoals elk jaar, maar mest dat wel even uitgelegd hebben:-) Vinger aan de pols dus.. Afgelopen weekend vroeg ik dus wel (weer), ou het niet makkelijker voor je zijn als ik dan wel iemand anders zou hebben, hij was blijkbaar bij haar en kon alleen maar semie boos reageren van okay J, ontwijkend antwoord dus. Hij zegt altijd wat kan ik van je verwachten na wat ik gedaan heb, ik heb geen recht van spreken daar MAAR al met al, een hoop gel*l over hem, daar schiet IK dus niets mee op. Ik moet met mn eigen issues verder,en ik ga zo mn best doen hier!!Hopelijk zeer binnenkort afspraak met psych.. Ps, moet me bedenken dat hij alles behalve slecht voor me is aangaande,wat andere MLC hun vrouwen aan doen, Ja hij heeft me laten zitten, ja , ik ben mn maatje kwijt in een hele moeilijke tijd, jezus, wat kan je je alleen voelen he San, maar hou je maar vast aan wat eenieder hier zegt,we komen er uit, beter,sterker, rijker in wat voor een vorm dan ook.. Zoals je je nu voelt kun je je dat gewoon niet voorstellen, ik ook echt nog niet maar er is wel een tipje van de sluier opgelicht, kijk vooruit, ben dankbaar voor de goede jaren, die worden je niet meer afgenomen, het kan mss wel heel fijn zijn om aan jezelf te werken begrijp ik van iedereen,en nee, dat hebben we iig nooit HOEVEN doen,en dat is eigelijk terugkijkend ook wel een zegen geweest (vergeleken met verdriet van anderen in die tijd). De wereld is niet vergaan, het is nu donker maar er MOETEN betere tijden aankomen, dat kan NIET anders, hou je taai, x j

San ; wat een lieverd , jouw zoon! Ik heb er 4 waarvan de jongste 10 jaar en die kan ook zo een “ ik hou van je” knuffel kind. Die heeft het vorig jaar zwaar gehad maar is ook weer op de been. Mede door dat jij stabiele factor blijft. Ga niet ventileren tegen je kind over zijn vader ; valkuil. Kinderen zijn altijd loyaal naar beide ouders. Lfzzz

'Als het aan hem ligt gaan we volgens mij zo snel mogelijk uitelkaar, echt uitelkaar, dus huis verkopen en opnieuw beginnen.' Heeft hij dat echt wel gezegd San? Een hele grote fout die ik elke keer weer maak is dat ik door mijn gemaal tot dat soort conclusies kom. En als ik die dn uitspreek zegt hij tegen mij:Jij praat maar voor mij(en dat heb je 31 jaar gedaan (WHAM, MLCer spreekt!))En ik doe dat nu inderdaad, want je wil 'begrijpen ', uitleg voor de gekte,uitlokken om uitleg te krijgen..gek genoeg heeft het stuk van Johan dit weekend me wat rustiger gemaakt.Omdat het vanuit een andere hoek komt, in grote lijnen komt het wel overeen met G.R.,een man die de weg kwijt is, ik kan wat meer vrede hebben met de situatie nu, berusten.Natuurlijk put je hoop, dat is waar, maar hij heeft me ook het gevoel gegeven dat ruimte echt essentieel is. Wat overigens NIETS nieuws was, en broodnodig om ZELF verder te komen. En ik ben een schaduw van mezelf, sinds afgelopen November, iig als ik hem/haar zie (wij werken samen , in een team van (gelukkig sinds MEI nu) 4! Op maan en dinsdag werk in het ziekenhuis, dan is niets erg moeilijk, de rest van de week in onze praktijk. Ik probeer daar nu maar zo min mogelijk te zijn, ben aangeboden dat ik het kan hebben zoals ik het wil, zij niet dar als ik er ben, allebei niet,etc etc. Maar je voelt je gewoon klein, wij zijn allebei partners en nu ben ik vervangen voor een 30 jaar jongere assistente..Maar goed,sinds 'Johan', iemand die ook zeer in de war leek,maar zegt ruimte ruimte ruimte realiseer ik me toch dat dat het is wat hij nodig heeft. Mijn man wil dus niet scheiden, houdt nog op de zelfde manier vn me zegt hij heeft zich altijd op zn werk gestort maar nu nog eens in het kwadraat om maar weg te kunnen zijn van ALLES wat hij nooit af heeft gemaakt (en dat is heel veel, van een huis 21 jaar!, 9 boten in de tuin,nooit in water geweest, om met de jongens samen te doen,NIETS is hier af behalve de muur om de tuin heen, 11 autos in de tuin, sommige wrakken maar ze kunnen niet naar de dump!,2 race motoren die al++15jaar staan te verroesten, een onaangesloten Jacuzzi die 15 jaar geleden perse gekocht moest worden,een tennis muur nooit afgemaakt in een achtertuin die perse geleveld moest worden, met een berg in het midden dus niet bruikbaar, een zwembad dat perse gemozaiekt moest worden, want dat geen onderhoud, perfect nu voor de lokale eenden, maar wij zijn er nooit ingeweest, ineen gemaakt kuil in de voortuin moet gebouw worden maar daar liggen nu twee melk tanken in wnt die waren te koop toen de melk fabriek sloot, tig jaar geleden om regenwater op tevangen voor je weet wel,sustainable living en ik kan maar door gaan en door gaan, hier is hij dus uit verhuist, in een steriel flatje met haar, oogkleppen op! en geen vrouw meer die hier maar (niet eens zo vaak )over zeurt, maar zit wel met een lek dak in de woonkamer en kringen op de bank sinds afgelopen winter.En maarwerken in de praktijk, achetr zichzelf aanhollen, geen rekeningen schrijven, we kunnen er nog goed van leven duss,wie wel betaald lost dat op!)niet verder mee komt, de redelijke beroerde relatie die hij nu heeft met zn 4 zonen (altijd maar werken en nu is hettoch wel te laat, jongens zijn tussen 23 en 16) Ach, toen ik er eindelijk achet kwam dat mijn toen 18 jarige ADD had en me realiseerde dat mijnman ADHD , viel het kwartje wel, met al dat onafgemaakte spul. In eerste instantie wilde hij het niet weten, was daar niet klaar voor maar nu jaren later in zijn MLC, krijg ik natuurlijk wel het verwijt dat ik hem daar nooit mee geholpen heb, WHAM.Want PT werken en min of meer in je eentje 4 jongens metwat genetische stempels van hem opvoeden... Ergens kan ik me wel voorstellen dat ie wat rust nodig heeft,ie ervan weglopen. Zegt dan ook vaak dat de SM wrslk niet vor altijd is, blijft zich ontzettend met ons bemoeien, geheel niet handig voor mij. Er is NIETS veranderd zegt hij dan, verdedigd mij naar haar dat ik ongelooflijk getraumatiseerd ben(!), maar handelt mi niet echt handig. Toen ik hem vorige week deze quote van de site stuurde

Joke, een lifeline dat is inderdaad wat je zoekt in zo’n geval. Iets om je aan vast te houden. Want niet alleen dat voetstuk is met de grond gelijk gemaakt, het lijkt alsof de grond totaal onder je voeten wordt en is weggeslagen. Houvast...., en dat dat op deze manier kan is echt heel wat waard. Heb mijn boek nog niet maar lees ondertussen de site maar ( vaak, nog net niet obsessief). Probeer goed voor alles te zorgen hier, inclusief mezelf, maar dat valt niet mee. Leef echt per dagdeel en ben alweer blij als het weer avond wordt, dan hebben we die dag alweer maar gehad. Mijn zoon omhelsde me eergisteren en vertelde me dat hij zo blij was dat ik niet in een depressie ben beland en dat ik nog steeds zijn sterke moeder ben en dat hij zoveel van me houdt......, dat was zo lief...., en daar doe ik het voor!! Het kan het grote verdriet en onmacht niet weghalen, maar het gaf me wel kracht en de liefde die eruit voortkwam is niet te meten..... Dat is in elk geval iets wat mijn MC-er mij heeft gegeven, mijn zoon en die liefde voor hem en andersom kan hij in elk geval niet kapotslaan....., die wordt alleen maar sterker!!

Ach San,In herhaling vallen is alleen maar logisch, want dat gebeurd uiteindelijk de heeeele dag in je hoofd toch, totdat je er ziek van wordt.. bijna alles wat je beschrijft is zo herkenbaar, ik ben maar een paar maandjes verder en afstand nemen is haast onmogelijk. en ik voel dat ik mn kinderen tekort doe,wil graag anders maar het lukt maar zo weinig. en kan dan weer zo boos op die vent worden, hoe kun je dat zoveel mensen aandoen als vader? Terwijl alles vroeger zo het tegenovergestelde was,zat echt op dat voetstuk.. Familie kwam altijd eerst! deze site is echt een lifeline, het eerste wat ik doe als ik opsta, ben daar echt ongelooflijk dankbaar voor. En G.R.'s boek is echt fantastisch, geeft steun steun steun.We leven allemaal met je mee,succes met jezelf en je zoon, x

Nance, dank je wel voor je reactie. Precies wat ik nodig heb is dit. Gewoon van mensen horen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten en me dan vertellen dat het echt beter wordt. Want wie weet het nu beter. Dat het een lange weg wordt daar ben ik me van bewust, maar de wetenschap ( ook al dringt dat nu heel vaak nog niet echt tot me door) daar kan ik me toch aan vasthouden. Thanx!

@san ; Jeetje , voel weer even het eerste begin door jouw bericht. Heftig was dat. Sterkte met jouw proces, valt echt niet mee, maar t word beter. Echt!

Hallo, ben nieuw hier,maar ben op zoek naar een uitlaatklep en "luisterende oren". Niet dat ik die in mijn omgeving niet heb maar soms krijg je wel een beetje het gevoel dat ze het inmiddels wel kennen van je,de sombere buien, 1000x hetzelfde vertellen en ze zeggen wel dat ze dat niet erg vinden maar ik vind het zelf zo langzaamaan een beetje "vervelend" worden. Dus vandaar, deze manier. Het moge wel duidelijk zijn: ook ik heb een MC-er in mijn leven. En het is eind mei, begin juni allemaal in een sneltreinvaart gegaan. Het gelieg, gedraai, het stiekeme gedoe, die eeuwige telefoon die ineens aan hem vastgeplakt zat, kadootjes voor een ander kopen, terwijl dat er voor mij al een hele tijd niet meer inzat, de aandacht voor anderen en niet meer voor mij ( dat is trouwens al langer aan de gang ). Altijd maar weg willen,sporten had het afgelopen jaar ineens de hoogste prioriteit. Eigenlijk leek het of alles prioriteit had boven mij en dat was ooit zo anders. In augustus zouden we 17 jaar samen zijn. We hebben een zoon, een hond en een huis. En voorzover ik wist waren we een goed stel, met inderdaad wel wat dingetjes maar in mijn ogen niets waar wij niet uit of doorheen zouden kunnen komen. Er is de afgelopen tijd zoveel in 1x gebeurd dat ik het gewoon bijna niet kan bevatten, laat ik zo zeggen, mijn brein kan er gewoon niet bij. 4 weken geleden ( alweer bijna 5 ) was er na een flinke maand spanning in huis( waarvan iedereen tot en met de hond aan toe last van had) voor mij het punt aangebroken dat ik heb gezegd dat we misschien een time-out moesten nemen. Om weer wat rust te creeeren en wat na te kunnen denken over wat nu verder. Hij heeft volgens mij op dat moment zitten wachten...., een dag later hebben wij het onze zoon verteld en diezelfde avond is hij vertrokken. Eerst naar een hotel ( 2 dagen ) toen naar een vriend ( 2 dagen) toen naar een duur vakantiepark ( week ) en nu zit hij al bijna 4 weken in een ander "vakantiehuisje". Als het aan hem ligt gaan we volgens mij zo snel mogelijk uitelkaar, echt uitelkaar, dus huis verkopen en opnieuw beginnen. Ik zie hem amper, hij laat elke ochtend de hond uit en daarna gaat hij weer, ik lig dan nog op bed en ga er pas uit als hij weg is. Ik wil hem ook niet steeds zien, maar de wetenschap dat hij dan toch weer in huis is geweest, daar heb ik het dan wel weer moeilijk mee. Ook naar onze zoon toe is hij nogal afwezig, hij heeft tot nu toe 3x iets "leuks" met hem gedaan, maar voor de rest hoort ook mijn zoon maar bar weinig van hem. Wat ik echt het ergste vind is de wetenschap dat iemand waar je al zo lang op hebt gebouwd en vertouwd dat die, juist die persoon je zo ontzettend in de steek kan laten en je met alles kan laten zitten. De zorg voor ons kind, de hond van net 10 maanden, het huis....alles moet ik nu zelf doen ( op de ochtendwandeling na, maar om eerlijk te zijn denk ik dat hij daar binnenkort ook wel geen zin meer in heeft). Dat diepe verdriet wat hij hiermee veroorzaakt en de pijn en de onmacht en de onzekerheid.....Ik denk dat ik niet de enige ben die dit gaat zeggen: MAAR IK HAD ECHT NOOIT VERWACHT DAT IK MET HEM IN DEZE SITUATIE ZOU KOMEN!! Nou ja, niet verwacht, maar dus wel gekregen. Het is ook allemaal nog zo vers nu en ik besef me heel goed dat dit een enorme lange weg gaat worden.Maar het verdriet overmand me op de gekste tijden en plekken en ik heb er echt heel veel moeite mee om hier mee te dealen. En ik kan ook gewoon niet altijd verdrietig en somber zijn, ik heb mijn zoon van bijna 14 ook thuis en die heeft ook zijn verdriet hierover en dat wordt echt niet beter als hij zijn moeder steeds zo ellendig ziet zitten. Want dat is wat ik soms gewoon maar doe; zitten en denken en piekeren..... Ook dat heeft geen nut dat weet ik, maar wat ik zei, soms voel je je so overmand door verdriet en wat dan al niet meer voor emoties, dan kan ik even niet anders dan maar gewoon gaan zitten en even "wachten " totdat het voorbij is. Dat zijn dan ook de momenten dat ik op zoek ga op het internet naar vehalen over de Midlife Crisis, want als er 1 ding duidelijk is voor mij: Mijn allerliefste op de hele wereld heeft een ENORME Midlife Crisis en is daardoor helemaal mijn allerliefste niet meer, hij is overgenomen door Aliens ( is toevallig ook nog eens iets wat hij altijd geweldig vond) en die Aliens hebben iets van hem gemaakt, waarbij hij nog wel hetzelfde uiterlijk heeft,maar innerlijk is het een compleet andere man en die man is helemaal niet leuk!! Ik ga vandaag het boek bestellen en dan maar gewoon lezen, misschien geeft dat wat meer rust en inzicht. ik weet het ook niet meer, maar voor nu vind ik het gewoon prettig om er veel over te praten, te kunnen ventileren, en dan het liefst met mensen die weten waar je het over hebt. Want die begrijpen je tenminste echt. Dat contact is voor mij nu heel belangrijk, het gevoel dat je er niet alleen in staat....want dat is helaas wel het gevoel dat deze hele rot situatie me geeft....alleen zijn. Ook al heb ik veel steun van mijn vriendinnen, het gevoel dat je het toch alleen moet doen overheerst , want dat is namelijk ook zo, niemand kan je hier zomaar uithalen...., dat moet ik helaas alleen doen. En weet je wat het stomme is, hoewel stom, ik kan bijna niet echt boos op hem zijn, wel op wat hij me aandoet en me doorheen laat gaan, maar op de persoon zelf...., ik besef me heel goed dat er iets in zijn hoofd aan de gang is waar niemand ( ook hij niet ) echt bij kan, en dat maakt dat ik het ook nog bijna "erg" voor hem vind....., nou ja, bijna dan, want ik vind het op het moment echt veel erger voor mijn zoon ( die zijn echte vader kwijt is), mijn hond ( die er ook al geen snars van snapt ) en voor mezelf ( dat ik moet rouwen om een persoon die er niet meer is, maar nog wel gewoon rondloopt...). Rare wereld is het....., toch fijn dat ik in elk geval op deze manier ook even mijn ei kwijt kan... Ik heb nog lang net alles gezegd wat ik graag wou zeggen...., maar dat komt later wel....ook al val ik dan weer in de zoveelste herhaling...ik denk dat dat HIER wel mag.

@Lizzy: 'proberen te parkeren', dat heb je mooi gezegd en is inderdaad het beste wat je kunt doen als je nog niet helemaal los kunt laten. En ja, ook ik hoop dat hij ooit nog eens tot het besef zal komen dat het ongeluk in hem zit (zat?) en niet in zijn huwelijk. Een soort van erkenning van hetgeen wij hier met z'n allen weten, maar wat onze mc'ers zelf nog niet zien.

@Emmetje, na het lezen van deze site en ben halverwege het boek. Geeft het me al wat rust. Inderdaad helemaal loslaten nee misschien wel nooit noem het liever proberen te parkeren. Vind bijzonder van mezelf dat ik niet echt boos ben. Echt, er zijn uitspraken/handelingen geweest nou pff en nog steeds op verzoening hopen. Misschien hoop ik alleen op besef.

@Lizzy: ik herken wat je schrijft en denk dat we wat dat betreft misschien wel nooit kunnen loslaten. Ook ik begrijp soms nog steeds niet hoe dit heeft kunnen gebeuren en daarom blijft het je bezig houden. Aan hem denken, hoop hebben en op afstand nog van hem houden mag, zolang je je maar niet meer op hem focust, je je eigen leven opbouwt en niet gaat zitten wachten op iets wat wellicht nooit gaat gebeuren.

Jeetje wat een herkenning lees ik op deze site. Ik betrap mezelf erop dat ik nog vreselijk veel aan hem denk en inderdaad hoop dat hij soort van wakker wordt en nog steeds op een verzoening hoop, ondanks alles. De hele scheiding en alles wat er daarna nog gebeurd is is ook zo vreemd en snel gegaan dat ik het maar moeilijk vind om het los te laten. Vooral het advies "los laten" van mensen frustreert me weer,dat zullen velen wel herkennen. Ben blij dat ik deze site heb gevonden..

Hoi sterke vrouw, Weet precies wat je voelt met dat stiekeme gedrag, dat maakt je zo boos. Had dit ook twee weken geleden, en nu nog, ben zo boos dat ik denk, zoekt het lekker uit met je SM. Ik heb ook mijn trots en ga alle zeilen bij zetten dat ik niets meer aan mijn mlcer hoeft te vragen. Ik moet daar wel offers voor doen, zowel financieel als dat ik mijn hond niet meer zie en nog meer zaken, maar om iedere keer weer de pijn en het verdriet te moeten voelen, nee ik kan niet meer. Ik heb Facebook gesloten, whatsapp geblokt. De kinderen kan hij zelf appen als hij daar behoefte aan heeft. Tuurlijk denk ik nog iedere dag aan hem, snap ook niet wat er gebeurd is, en dat het nog de zelfde man is, die een jaar geleden samen met mij stond te huilen op het station, omdat we elkaar een week moesten missen. Hoe kan dat zomaar over zijn? Zal het nooit begrijpen, maar ik moet verder. Let it Be

Mijn mlcer plaatst heel vaak nieuwe foto’s bij zijn whatsapp. Net een foto van hem gezien op het strand, hij zei dat hij deze week op vakantie ging om uit te waaien na het overlijden van zijn moeder. Ben naar de begrafenis geweest en daar had zijn sm mijn plaats ingenomen en liep naast mijn kinderen terwijl ze pas 1 week aan elkaar waren voorgesteld. Afgelopen maandag hadden we weer een begrafenis en toen moest hij zo nodig spijt betrachten en zei hij dat het een puinhoop was, ‘s avonds berichtje dat hij even wegging. Nu zag ik die foto en dan moet zij er ook wel zijn geweest. Waarom niet gewoon vertellen dat ze samen gingen? Hier word ik toch zo boos en verdrietig van. Het voelt aan als stiekem gedrag. Als iemand zegt ergens spijt van te hebben verwacht ik een verandering, maar daar lijkt dit niet op. Hoe zorg ik ervoor dat ik minder geraakt word door wat hij doet? Wil het ook niet meer weten eigenlijk, alleen als hij met haar stopt.

Nance. Ik droom ook nog heel regelmatig over ex. Droom bijna altijd dat hij ergens komt waar ik ben. Hij wil dan in contact komen mij. Maar altijd komt sm er tussen. Ik droom dan dat ik ruzie met haar maak. Haha. Ik heb ze nooit samen gezien. Ik denk zelf dat ik zo droom omdat ik met hem niks heb kunnen afsluiten. Jou nieuwe liefde en het proces van ex loslaten kan mi goed naast elkaar lopen. Als je nog maar dips ed toe kunt laten.

Het lijkt me helemaal niet gek dat je ex nog niet uit je gedachten en dromen is verdwenen Nance. Dat zal bij je ex ook niet het geval zijn. Alleen zou hij dat natuurlijk nooit toegeven... De dynamiek in je nieuwe relatie kun je eigenlijk pas beoordelen als de fase van de eerste verliefdheid voorbij is. Maar geniet vooral van deze fase!

Nu meer dan 2 jaar na de bom heb ik sinds 4 mnd een nieuwe relatie. Wat een totaal andere dynamiek in deze relatie ; gelijkwaardigheid, waardering en veel liefde. Toch droom ik nog over mijn ex ( dat hij terugkomt) en daar ben ik best boos om, boos op mezelf, boos op hem dat hij nog steeds iets in me los maakt. Ook kan ik niet dealen met het feit dat er in het nieuwe samengesteld gezin steeds ruzie is : tussen de kids ( waardoor mijn dochter moeite heeft met daar naar toe te gaan) maar ook tussen mijn MC er en SM . Ik ben boos/ verdrietig op mezelf dat ondanks ik zoveel nieuw geluk ervaar ook nog niet los ben