BLOG

Het gekke is dat mijn vrouw in een midlifecrisis zit en de kenmerken voor 99% het zelfde overeenkomen met die van een man in crisis.

Wat is het fijn om al deze reacties te lezen, fijn is dubbel maar zo bizar wat een herkenning. Mijn leven staat ook in ene op zn kop, mijn man zit ook in een midlifecrisis. Na alles wat ik er over heb gelezen kan het niet anders. Wat ik alleen niet herken is dat mijn man mij niet de schuld geeft, doet niet lelijk tegen mij. Maar verder herken ik echt heel veel. Het is ongeveer 2 jaar geleden dat hij zei dat hij niets meer voor mij voelde. Later kwam ik er achter dat hij al een langere tijd contact had met een andere vrouw (wel van dezelfde leeftijd), iemand die hij van vroeger kent. Hij woont nu zo'n ander half jaar bij zn moeder. Het leek weer wat beter te gaan, kwam vaker thuis, voelde weer iets van betrokkenheid. Maar sinds 2 weken is het weer helemaal mis. Hij kwam thuis met de mededeling dat hij uit elkaar wilde en heeft nu weer contact met die vrouw. Ik ben echt kapot van verdriet en wanhoop. Ik herken mijn man niet meer na een gelukkig huwelijk van 24 jaar

Het is zo gek hier alleen te zitten in (ons) oude huis met mijn twee kleine kinderen. J zit op het moment in een hotel met de nieuwe liefde. Een half jaar geleden werd de bom gedropt. Typisch midlife van a tot z daarna. J is nog in therapie gegaan. EMDR wat de fases versnelde. Maar ook de therapeut werd als autoriteitsfiguur aangemerkt toen j naar zichzelf moest gaan kijken. Na de therapie is j weer zo snel mogelijk terug de tunnel ingevlucht. Vechten voor onze twee kleine kinderen was er niet bij. In de tussentijd gebeurde in huis de meest verschrikkelijke dingen. Ik ben gestopt met werken om mijn kinderen te beschermen tegen j. Niet dat er ooit sprake zou zijn van fysiek geweld maar j werd zo onherkenbaar voor de kinderen dat ze ernstige emotionele schade konden oplopen. Toen j weer in staat was om voor de kinderen te zorgen een einde gemaakt aan de situatie. En het nieuw ontstane co-ouderschap maar thuis uit gaan voeren. Om de beurt bij de kinderen en dan weer terug naar je ouders. Gelukkig heb ik inmiddels een nieuw huis gevonden. Nu blijf ik proberen mijn kinderen zo veel mogelijk buiten schot te houden maar dit blijkt lastig met de uitspattingen van j. Geen enkele zelfreflectie is er meer. Volledig narcistisch en onherkenbaar geworden. Het is bizar dat de lieve moeder van mijn kinderen dit geworden is. De liefde van mijn leven waar ik al 20 jaar zo ongelofelijk veel van hield. Jullie lezen het goed "de moeder van mijn kinderen" Waarom schrijven alleen vrouwen op deze Site? Vrouwen raken ook in een midlife crisis en dan zit je als man in precies dezelfde situatie als alles wat ik hier lees. De informatie die trouwens meer dan hulpvol is als je de hij voor zij vervangt voor mij. Dank allen voor het schrijven.

Gisteren werd ik gigantisch uitgekotst en uitgemaakt voor van alles en nog wat via whatsapp. Ik zou liegen, bedriegen en alleen maar huilen. Ik zou alleen maar inzichten hebben die nergens op slaan en die ik de wereld in help terwijl er niets van waar is. Ik zou hem nu eindelijk eens verschuldigd zijn waarom het zo fout gegaan is tussen ons. Ik merk totaal geen zelfreflectie op. Hij heeft niet in de gaten dat zijn gedrag al jaren mijn gedrag uitlokt. Hij heeft niet in de gaten hoe egoïstisch en egocentrisch hij is ingesteld. Narcistische trekken. Manipulaties. Vreselijk… als hij maar enigszins het gevoel krijgt dat hij een reprimande krijgt of een terechtwijzing (waar iemand (of een van zijn kinderen) bij is) dan loopt hij weg en wordt hij hard, gemeen, afstandelijk. Onredelijk. En projecteert alles op mij. Het (alles) komt door mij. En vandaag ineens wil hij het bijleggen. Wil hij op zoek naar een manier om dingen uit te gaan praten. ‘Dat kunnen we toch zeker ook aan?’. In al die tijd (en lang hier voor) heb ik nog nooit een sorry gehoord. Pffff gek word je er van. Zo veel energie. Ik begeef mij steeds meer op mijn eigen pad een voel mij er goed bij. Ik leef steeds meer vanuit dankbaarheid en vertrouwen in mijzelf. Veerkracht, daar is het leven nu even op gestoeld.

Zijn eerste sm, de oppas is de deur uit. Er wordt gedate en daar waar hij in september ‘met niemand een relatie wilde’ werd er in november vrolijk en blij via het internet en live gedate en was het in Jan al weer zo serieus dat de kinderen er van af weten… terwijl hij in Jan nog tegen mij zei dat het een gewone vriendschap was… schiet mij maar lek. Overal energie voor behalve voor het uitpraten en kijken naar zijn aandeel en de rommel en moeilijkheden ‘onder de ijsberg’. Ik denk dat het te pijnlijk, confronterend is. Dat hij daar letterlijk geen zin in en energie voor heeft. Liever z’n gezin stuk en een ex dan dat hij in de spiegel kijkt en een nieuwe flirt of relatie en hernieuwde flow zou laten schieten. Ik werk aan mijzelf, krabbel op en voel weer wat sterkte komen, maar het liefst wil ik een herstart. Kon ik de tijd maar vooruit spoelen, zien of hij toch nog tot inzichten komt. Weten of het dan toch een mlc was/is en bepallen of een verzoening er nog in zit… het zwarte gat. Loslaten en moving forward. Mijn leukste en liefste ik voor mij zelf op de eerste plaats. En dan maar zien. Sterke allemaal <3

En wat zuur dat er nu weer een nieuwe relatie wordt aangegaan… mijn maag draait zich om dat een ander wel zijn aandacht verdient en krijgt. Het doet zo’n pijn dat je na 20 jaar aan de kant gezet wordt en er totaal geen ingang meer is. Er zijn genoeg pijnen te noemen waar onze relatie door heen gegaan is. Voor mij allemaal tekenen dat we juist veel aan kunnen of konden samen en hij koppelt het nu alleen maar aan ‘ik wil het gemakkelijker’, ‘laat mij los’, ‘ik laat jou ook los’, ‘ook jij verdient beter’. Onbegrijpelijk. Ik wil diep in mijn hart helemaal niet los. Ik wil helemaal niet of iemand anders. Terwijl mijn omgeving nu ook aangeeft; laat het, laat hem los. Moeilijk om het te ondergaan.. Zelfs een jaar later ben ik er nog niet. Wat een rollercoaster. En dat terwijl ik mijn gezin en de mooie en fijne kanten aan hem ook mis. Doorgaan zonder dat de toekomst duidelijk is. Spannend hoor. Met de wetenschap dat het heel anders kan gaan dan dat waar ik naar verlang. Geen strohalm. Het duizelt nog geregeld. Hoe kom ik tot vertrouwen (in mijzelf), in de toekomst, in het proces?

Beste Hoop, Ik ben benieuwd hoe het nu met je is. Ik las onlangs jouw reactie pas. Fijn dat je deze geplaatst hebt. Ook ik heb nog hoop, maar weet ook steeds beter wat ik nodig heb en onder welke voorwaarden ik hem nog terug zou willen. Langzaam aan begin ik meer kracht en body te vinden, komen er dagen dat ik weer vertrouwen in mijzelf voel en kracht om verder te komen. Er is heel veel gebeurd en het is ook niet over. Ik heb weer wat bladzijden kunnen omdraaien in het boek van Josine, allemaal raak. Maar ik weet niet hoe en of het afloopt. Langzaamaan krabbel ik op en zijn er momenten dat mijn oude, blije, mooie en lieve ik weer bovenkomt. Ik ben zo onderuit gehaald… achteraf al jaren lang. Ik denk dat als het de MLC is, deze al een paar jaar bezig is. Liefs voor een ieder die aan het strugglen is. Wees lief voor jezelf. (Compassie en) zelfcompassie. Dat is toch wel de basis van alles.

@bella Als ik jou verhaal zo lees is het zeker een midlifecrisis. Ik heb meerdere verhalen gelezen waar er positieve verzoeningen zijn ook na een affaire ( zie ook de twee bekende Nederlanders die nu ook weer samen zijn). Maar ofdat hij snel of ooit tot inzicht komt is de vraag, daarom kun je nu beter eerst voor je zelf gaan zorgen, en voor je eigen geluk gaan. En als hij nog optijd weer voor de deur staat, sta jij daar sterker en kun je beter beslissen ofdat jij de schade die hij inmiddels heeft aangericht nog kunt vergeven. Ik weet wij zien de midlifecrisis en erkennen de ziekte, hierdoor willen wij hem nog een kans geven en vergeven we veel. Maar andere begrijpen niet waarom je hem nog terug zou willen, doe wat je gevoel zegt maar zorg dat je sterker bent en je voorwaarden hebt. Ik merk zelf dat ik veel steun heb aan verschillende forums. Zelf heb ik ook nog Hoop op een verzoening terwijl iedereen zegt dat ik die Hoop moet laten varen. Maar voor nu werk ik aan mezelf ga door maar met de achterdeur nog open. Ik heb zelf 1 valse verzoening gehad en was totaal niet voorbereid maar dat ben ik nu wel. Er is hier alleen nog zo ver ik weet geen ander in het spel en merk nu alweer dat hij alweer veel onnodig contact zoekt bij mij, maar wat ik er mee moet zeg het maar. Succes bella

Hier ook een heftige mc aan de gang. Op 8 december 2020 kreeg ik tussen het betalen van twee facturen door op mijn werk de allesvernietigende boodschap van mijn man, hij wilde scheiden en daar was geen spelt meer tussen te krijgen. Ik bleef in totale verwarring achter en sindsdien is niets meer wat het ooit leek. Hij is na de melding nog twee weken thuis geweest, maar gedroeg zich zo hatelijk naar mij en onze twee kinderen dat ik hem twee dagen voor kerst gevraagd heb te vertrekken. Natuurlijk is er ook in onze situatie een jonger blommetje aan de oppervlakte gekomen. Het arme schaap ( zelf getrouwd met twee kleine kindjes) weet gelukkig niet hoe hij over haar spreekt tegen mij. Ze is in zijn beleving leuk tijdverdrijf en dat hij ook haar huwelijk torpedeert laat hem volledig koud. Zijn eigen kinderen laten hem overigens ook onberoerd, hij toont op momenten dat het hem past wel enige betrokkenheid maar van enige diepgang is geen sprake. Verantwoordelijkheid vind hij momenteel een vies woord en zowel privé als zakelijk loopt hij daar zoveel mogelijk omheen. Al met al een hel als achterblijvers om in te moeten leven. Ik hoop dat de keuzes die hij maakt hem gelukkig maken, want na al het leed dat hij heeft veroorzaakt bij mijn twee puberdochters en bij mij zie ik geen weg meer terug.

Wat is jullie ervaring? Komt.hij.nog.ooit.terug? Ik heb een bloedend hart en wens nog elke dag... ons gezin! Hij wilde nooooooit scheiden, omdat hij weet hoe schadelijk het voor kinderen is en hij zelf vroeger een scheiding heeft meegemaakt. Ik ben het huis ‘uit gezet’, hij leeft al sinds dag 1 met zijn soulmate, in ons huis (het is onze oppas van 20 jaar jonger -hij is bijna 45, zij 23- en zij lag al vanaf dag 1 in een hotel en daarna ‘voorgoed’ in mijn bed, ons huis (een villa omdat hij een groter huis wilde...) dat hij nu verder afmaakt met haar...) en onze twee kinderen van 8/9 en 6 jaar. Geen therapie of wat dan ook en hij geeft mij de schuld van de breuk, hij voelt geen ‘schuld’; waardoor alles voor hem ‘goed gepraat wordt’. Zo zonde! En ik zie wat er onder zit... een tweede puberteit, herbeleven van de scheiding van zijn ouders, heel veel behoefte aan waardering en erkenning... die ik minder gaf. Verkeerde rollenpatronen tussen ons met afweermechanismen; alleen maar omdat we allebei juist niet afgewezen wilden worden, er toe willen doen.... maar dat kan ik niet met hem bespreken; hij zit op een roze wolk, ‘is een nieuwe weg en een nieuw leven ingeslagen’ en ik moet maar ‘op eigen benen gaan staan’; ‘toen hij stopte met ‘steunen stortte ik in’.... (Gek hè? Heel mijn basis en wereld is onder m’n voeten weggeslagen; geen huis meer, geen man, geen heel gezin (wat voor mij heeeeel belangrijk is!!), geen geld -financieel ziet het er niet rooskleurig uit: ik heb geen goede contracten met hem- werk en opleiding op losse schroeven en mijn bloedend hart). Telkens als ik met hem praat gaat hij over op bewoordingen als ‘vechtscheiding’. Het is zoooo hard.... zo zuur.... was hij maar niet meer verliefd... Als het echt MC is, heb ik zelfs in zekere zin ‘met hem te doen’. Ik heb altijd gedacht dat wij sterker zijn dan dit, dat wij alles aan kunnen. Is het nog mogelijk om ooit weer bij elkaar te komen? Een nieuwe doorstart...

Mijn vriend heeft een maand geleden huilend opgebiecht verliefd te zijn geworden (uiteindelijk bleek het een affaire te zijn van ongeveer een half jaar). Ik herken zoveel dingen die ik hier lees. Hij is inmiddels in therapie maar wil niet met mij in relatietherapie. Ik ben redelijk ten einde raad. Wat moet ik doen? Wachten of zelf aankaarten dat ik uit elkaar wil. Het wisselt bij hem ongeveer per dag (ik wil weg...ik hou van je...ik moet alleen zijn...etc). Zijn er ook relaties die dit overleven??

Mijn vriend heeft een maand geleden huilend opgebiecht verliefd te zijn geworden (uiteindelijk bleek het een affaire te zijn van ongeveer een half jaar). Ik herken zoveel dingen die ik hier lees. Hij is inmiddels in therapie maar wil niet met mijn in relatietherapie. Ik ben redelijk ten einde raad en weet niet zo goed wat te doen. Zijn er ook relaties die dit overleven??

@Tineke Als je behoefte hebt aan lotgenotencontact kun je ook n mail sturen naar: mlc.groep.2020@gmail.com We zitten allemaal in tzelfde schuitje en proberen steun voor elkaar te zijn.

Hallo Tineke, de informatie op de site is niet recent, maar daarom niet minder geldig. Contact met lotgenoten vind je door in het gastenboek te schrijven. En nog veel meer relevante informatie vind je in het boek 'Mannen in Midlifecrisis'

Ik herken het hele verhaal. Maar er is weinig over bekend verder dat het zo heftig kan zijn voor degene die er mee te maken krijgen. Ben benieuwd of deze site nog recent is, heb veel behoefte aan contact met lotgenoten.

Wat een gerkenbare situaties. Lucht op Ik ben niet de enige. En ik ben niet gek Tjonge wat een echte inzichten zijn dit

Hallo Marianne, ik raad je aan het boek te kopen. Op basis van de informatie die je dan krijgt, kun je denk ik heel goed bepalen of er inderdaad sprake is van een midlifecrisis. En wat je zelf kan doen om de schade zo beperkt mogelijk te houden.

Hallo Marianne, ik raad je aan het boek te kopen. Op basis van de informatie die je dan krijgt, kun je denk ik heel goed bepalen of er inderdaad sprake is van een midlifecrisis. En wat je zelf kan doen om de schade zo beperkt mogelijk te houden.

Ik vraag me iets af. Ook ik zit in zo’n situatie. Mijn man is ook vertrokken, vrij plotseling. Zonder dat er een andere vrouw was overigens, maar het verlangen was er misschien wel. Ik kan uiteraard alleen naar mijn eigen relatie kijken, maar waarom wordt er gedacht aan een MLC, kan het ook gewoon zo zijn dat de koek voor hem op was? Is het om de schuldvraag bij een ander te kunnen leggen, zodat ik zelf buiten schot blijf? Ik twijfel hier heel erg over in mijn geval. Wel heeft mijn man al jaren last van onvrede over de relatie en stelde belachelijk hoge eisen daaraan. Een relatie moet voor hem een 9 zijn, lager is niet goed en wil hij niet. Maar mijn man heeft ook last van autistische problematiek, waarschijnlijk asperger. Vind het allemaal zo verwarrend.

Net gescheiden van een in mijn ogen mc'er. Mijn omgeving denkt daar anders over en vindt dat ik het gebruik als excuus om zijn gedrag goed te praten. Heb diverse malen gezegd dat deze hele verliefdheid van hem met een 20 jaar jongere vrouw gaat crashen en ik er dan niet meer ben om hem op te vangen. Misschien dat zij er dan voor hem kunnen zijn? Misschien wel fijn om te weten wat een mlc inhoudt en hoe te handelen met een mc'er.? Geen van allen neemt mij serieus. Hij is verliefd geworden op een ander en jullie huwelijk was vast niet goed. Tuuuuuuurlijk! Hebben een erg traumatisch jaar achter de rug met drie overledenen de laatste juli 2015. December 2016 kom ik achter de affaire en wordt mijn man een aliën . Volgens zijn zeggen kende ze elkaar DRIE WEKEN. Februari 2016 is hij weggegaan en heeft tijdelijk ergens anders gewoond. In juni is hij bij sm ingetrokken en ze leven nu lang en gelukkig. Smijten met geld en hebben het schijt aan heel de wereld. Mijn ex schoonfamilie, wat ook mijn vrienden zijn hebben haar binnen een half jaar al volledig geaccepteerd . Dat doet zo pijn! Mijn dochters en ik moeten rondkomen van een minimaal maandelijks bedrag en hij leeft er op los. De meiden (jongvolwassen ) willen niets meer met hem te maken hebben ( voorlopig) maar lijden erg zichtbaar onder. Inmiddels heb ik therapie want ik ben in een depressie geraakt,maar langzaam voel ik dat het iedere dag een heel klein beetje beter gaat. Het lezen van informatie over mlc geeft je troost en steun en llaat je minder aan jezelf twijfelen,dank daarvoor!

Het eerste jaar vond ik het zo ontiegelijk moeilijk om zakelijk en beleefd te blijven. Zeker als hij weer eens met de meest onzinnige verwijten kwam ( zeker als het onze zoon betrof, want ook al wordt ik door een of andere wereldorganisatie uitgeroepen tot beste moeder van de wereld dan nog ben ik een slechte moeder). Dan voelde ik de noodzaak om mezelf te verdedigen wat dan weer tot een eindeloze discussie leed ( vooral via whattsapp). Het laatste jaar ben ik er beter in geworden om de gesprekken zo neutraal en zakelijk mogelijk te houden. Maar het blijft moeilijk hoor. De neiging om mezelf te verdedigen en hem door elkaar te schudden en te roepen wanneer hij nu eindelijk eens de waarheid gaat inzien, blijft verleidelijk. Als we weer eens een rustige periode hebben en hij vriendelijk en beleefd is dan blijft er in mijn achterhoofd de gedachte spelen: wanneer heeft ie weer wat. Want dat is wat er iedere keer gebeurt. Ik heb op dit moment mn leven op de rit: rust (volgens vrienden straal ik meer zelfverzekerheid uit, ben flink afgevallen en zie er beter uit dan in jaren), heb een leuke baan ( hij en zijn sm zijn al 2 jaar werkeloos), heb goede en leuke vrienden (terwijl zij niemand hebben omdat ik zgn iedereen heb afgepakt), energieker dan jaren het geval is geweest, red het prima in mn eentje (terwijl hij me 2 jaar geledn voor de voeten gooide dat ik het niet zou redden in mn eentje, terwijl hij degene is die niets zonder een partner kan). Het lijkt wel of hij dat niet niet kan uitstaan en probeert om mij steeds uit balans te brengen door weer een hoop trammelant te veroorzaken. Maar probeer nu niet meer emotioneel te reageren en het feitelijk en zakelijk te houden en me voor ogen te houden dat het geen zin heeft omdat hij toch denkt dat alles wat hij zegt waarheid is

Mijn exman is twee jaar geleden vertrokken omdat hij na een relatie van 20 jaar niet meer van mij hield. Toegegeven, er waren al langer problemen maar ik wijtte dat aan oorzaken buiten onze relatie om en dacht altijd: wij komen wel weer aan de beurt. Nou, fout gedacht. Ik was de oorzaak van het probleem volgens hem en nu nog na 2 jaar ziet hij niet in dat hij wat mij betreft een ontiegelijk, onrealistische, zwarte bril heeft opgehad (zo is hij volgens hem de laatste 5 jaar van ons samenzijn mijn slaaf geweest, wat zooooo ontiegelijk ver van de waarheid ligt)En nog steeds. Volgens hem heb ik al zijn vrienden en familie door leugens afgepakt, wil ik zijn leven kapot maken, ben ik de slechtste moeder ter wereld en ga zo maar door. En het ergste is nog dat hij heilig in zijn eigen leugens gelooft en iedereen daarvan probeert te overtuigen. En zijn sm ( wat al een relatie met hem had toen we nog bij elkaar waren EN toen zgn een vriendin van mij was) doet hier vrolijk aan mee. Iedereen om hen heen zijn leugenaars, hebben hen in de steek gelaten en noem maar op. Met mij en zijn eigen moeder als oorzaak. Tegen mij doet hij beleefd, maar ondertussen. En dat doet zo ontzettend pijn. Hij is degene geweest met onrespectvol gedrag, leugens en bedrog maar schuift het allemaal op mij af en ik had het daar zelf naar gemaakt. En ik kan er niets tegen doen. Deze site geeft zo ontzettend veel herkenning. Alles klopt gewoon. De uitleg, de verhalen van anderen. Gewoon een echte vette midlifecrisis

Mijn hemel. Wat ik hier allemaal lees. Zooooo herkenbaar. Krijg er kippevel van

@Marijke, mijn volgende blog gaat over de valse verzoening waar jij over vertelt. Het 'gekmakende' daarvan is inderdaad dat je je weer even helemaal openstelt en hoopt dat de nachtmerrie nu voorbij is,om daarna weer terug naar de veilige afstand te moeten. Dat is heel moeilijk en maakt intens verdrietig.