BLOG

Wat een herkenning. Alles klopt. Zelfs de opmerkingen komen overeen. Ik heb veel, heel veel aan deze site. Het boek heb ik aangeschaft. Het zou door mij geschreven kunnen zijn, al ben ik nu nog niet verder dan het eerste gedeelte van het boek... Wat een drama. Om een liefdevolle, wijze, warme, sociale man te zien veranderen in een zombie met donkere ogen waaruit niks meer te lezen valt.

Daarover kun je beter in het boek lezen. Moeilijk daar in het kort iets over te zeggen.

get real kun je me nog iets meer vertellen over dat onveilige gevoel. mijn mlcer geeft steeds aan dat hij zich bij mij niet veilig voelt. Verder herken ik veel van H. in hem.

Heel fijn om dit nou eens uit de mond van een in de steek gelaten partner te horen. Zo heb ik het zeker tijdens de crisis heel erg ervaren. Je ontkomt niet aan een bepaalde mate van afhankelijkheid in een langdurige relatie, maar je bent ook nog in je eentje een persoon. Dat zei ik ook weleens tegen mijn man. "Je bent toch ook nog iemand zonder mij?" Erg onaardig op dat moment, maar er zit wel een kern van waarheid in natuurlijk. Je voelt alleen in zo'n crisis dus heel duidelijk hoeveel je je eigen levensgeluk van een ander hebt laten afhangen. En hoe pijnlijk, onterecht, afschuwelijk het allemaal ook is, dat is wel een mooie les en geeft ook een kans. Er zijn drie fases in een relatie: https://www.good-spirit.nl/nl/pages/181-fases_in_een_liefdesrelatie Volgens mij begin je die nou eenmaal altijd in de afhankelijke fase, als je jong bent tenminste.

bedankt om dit inzicht te delen, ik voelde en voel net hetzelfde. Ik was altijd de "sterke" binnen onze relatie, hij leunde op mij, vanuit z'n gebrek aan zelfwaarde en zelfvertrouwen regelde en besliste ik alles, maar wel altijd in overleg, ik had altijd het gevoel dat ik hem moest meesleuren, maar ik wist vanwaar dit probleem kwam, dus deed ik dat ook gewoon uit liefde, en op deze manier waren wij een goed team dacht ik, zo hoort het toch in een relatie?.Toen hij vertrok gaf hij aan dat ik beter af zou zijn zonder hem, en dat ik mezelf nu eens eindelijk op de eerste plaats moest zetten. Ondertussen voel ik pijnlijk hoezeer ik hem nodig heb , niet zozeer uit practische overwegingen, maar gewoon nodig heb in mijn leven. Er was een hele periode na zijn vertrek dat ik ook zeer slecht voelde, niet kunnen eten, niet kunnen slapen, willen slapen en nooit nog wakker worden, ik voelde me gefaald, en zo klein,af en toe bedacht ik me, cynisch dat de rollen omgedraaid waren, de eeuwig twijfelende echtgenoot was vertrokken, in volle manie en zeker van het nieuwe leven dat hij wilde(zo leek het toch, maar ik wist wel beter)...en ik bleef achter, vol twijfels, over toekomst en over verleden, en over mezelf, het leek alsof hij zijn twijfels naliet aan mij...is dit dan mijn levensles? Ben ik altijd te zeker van mijn stuk geweest? Te sterk? We zijn nu 11 maanden verder en deze vragen spoken bijna constant door m'n hoofd...de rollen lijken omgekeerd....

Get-real het blijft mij verbazen. De voorbeelden die je gebruikt. De quotes over de gesprekken. Vaak letterlijk zoals het in mijn situatie voorbij komt. Mooi ook dat je de andere kant cq de positieve groeikans voor de mc partner beschrijft en aan bod laat komen. Mijn mc heeft wel ns gezegd dat ie jaloers is op wat ik doe/kan, dat hii niet tegen mij opgewassen is. Dat kan zich alleen manifesteren als je niet blij en tevreden bent met jezelf denk ik. Hij wil nu een sm die voor hem zorgt, hem pampert, hem nodig heeft. Terwijl hij altijd op mij leunde. Maar nu ben ik bij mezelf te rade gegaan waarom ik onbewust partners kies jonger zijn en minder sterk. Dat heeft te maken met mijn jeugd en is work in progress. Maar wel een verrijkend besef waar ik vanaf nu bewuster rekening mee kan houden. En zo zoeken we gelukkig altijd weer naar the good sides of the downsides. Maar het blijft k*....

Dank je voor deze site en blogs. Het helpt me steeds weer de dingen helder te zien. Ik mis mijn maatje van jaren. Ik probeer samen met onze drie kinderen zoveel mogelijk weer te genieten van het leven. Ik vind het jammer dat zij hem missen en dat hij zoveel van hun ontwikkeling mist.

Bedankt voor deze positieve feedback. Heel fijn om te horen :)

Prachtig geschreven. Ook ik lees de site en blogs keer op keer. Het helpt mij door deze zeer moeiljke tijd heen te komen. Ik realiseer me dat ik het beetje energie dat ik nog over heb gebruiken moet om samen met de kinderen een nieuwe toekomst op te bouwen. Met zijn drieetjes ,zonder hun vader. Helaas. Maar het gaat ons lukken! Ik wens hem veel succes met zijn soulmate.

Bedankt voor deze site en blogs. Het is voor mij een enorme houvast en door het lezen word ik steeds weer terug op mijn pad gezet. Mijn twijfel die steeds weer toeslaat over dit proces wordt teniet gedaan, en daarmee mijn eigenwaarde weer wat sterker. Wij kunnen hier idd niets aan doen. Het maakt niet uit hoe je je gedraagt of wat je zegt. Niets heeft invloed, dus ga je eigen weg. Maak hiermee jezelf en je kinderen weer gelukkig. Voelt nog als een enorm lastige opdracht, maar er lijkt geen andere keuze..

Duidelijk verhaal weer. Knap geschreven. Ik voel me ook in een crises beland en ook ik heb jarenlang alles geprobeerd om hem van gedachten te laten veranderen. Maar ik heb nooit, maar dan ook nooit aan mezelf getwijfeld. Dit heb ik niet veroorzaakt wat hij ook aandroeg om mij hiervan te overtuigen. Altijd heb ik geweigerd om te geloven wat hij vertelde wat ik allemaal fout deed. Natuurlijk heb ik mijn fouten, maar zijn crises was niet mijn schuld. Maar inderdaad zit ik nu zelf in een crises en ben ik nog lang niet zover dat ik geloof hier ooit uit te komen. Maar ik ga het redden, al is het maar om hem te tonen dat ik sterk genoeg ben. Ergens diep in mij zit kracht. Het duurt alleen even voordat dat naarde oppervlakte is gekomen. De kracht die ik dan voel is hij kwijt geraakt.

wat een goed verhaal! Het bijzondere aan de hele crisis vind ik zelf dat de midlifecrisis van de een , een crisis bij de achtergebleven partner oproept . En de kunst voor de achtergeblevene is om er van te leren en er sterker uit te komen.. Wat een hele moeilijke maar geen onmogelijke opgave is.. Een heel klein lichtpuntje aan het eind van een hele lange en zeer donkere tunnel...