BLOG


Valse verzoening ? - maandag 14 november 2016

Moppie:

 

In 2010 overleed mijn zus, ik was zelf erg labiel hieronder en achteraf kan ik zeggen dat het toen is begonnen. Mijn man heeft een jeugdverleden met trauma's, ik was al 25 jaar zijn steiger, hij is een steigerbouwer, hij heeft zelf geen stevig fundament. Wij hadden een gezamelijke huisvriendin, die voor die periode bevallen was en verlaten door haar vriend. Mijn man ging haar redden, al zijn aandacht ging naar haar, ze was zielig, had steun nodig en dat klopte ook. Ze zat ook in een hel. Mijn man was er niet of nauwelijks voor mij toen mijn zus overleed. Naar zijn idee was ik er alleen voor mijn zwager die met een klein kind achterbleef, we hadden alleen maar ruzie, hij had het idee dat mijn zwager altijd al een oogje op me had en zelfs liever met mij was getrouwd dan met mijn zus, hoe idioot. Hij kon er niet voor mij zijn, hij had zelf inmiddels een emotionele soulmate, de vriendin die hij had gered. Ze is een kop groter dan hij en wil geen sexuele relatie hem anders was dat op zijn initiatief vast ook wel gebeurd, denk ik nu. Hij deelde alles met haar, alles over onze relatie en zij stond tussen ons in. Zij had ook een netwerk van vriendinnen en ze vonden hem allemaal geweldig, hij was zo gevoelig en snapte vrouwen, hij kon hun ook redden met al hun problemen. Hij voelde zich daar ook weer geweldig, al die waardering die hij thuis niet kreeg. Daar hadden we financiele problemen, veel werkstress en een pubergezin en een vrouw in de rouw en uit verbinding. Ook met zijn vrouwelijke klanten ging hij snel een diepere verbinding aan en hij kreeg al meer ‘vriendinnen’ waar hij zich aan vastklampte.

Ik heb hem op een gegeven moment voor de keuze gezet met zijn emotionele soulmate en hij liet haar los. Wat ik nooit begrepen heb is dat hij mij niet begreep, het kwam echt niet binnen, wat hij met haar had en wij niet meer, wilde ik weer met hem, hij ook met mij zei hij, maar er gebeurde niks, hij wilde niet werken aan de berg ruis en ellende die inmiddels tussen ons in stond. Hij vluchtte liever in de waardering van andere vrouwen. Er gebeurde gewoon helemaal niks en ik liep het maar begaan, ik zag ook dat hij niet in goeie doen was, hij was wat overspannen van de zaak dacht ik. Ik was zelf ook teveel gestrest.

Op 1 december 2015 ging hij weg, ik had hem voor de keuze gezet, of we gaan eindelijk eens wat doen aan onze relatie of hij moest gaan...De situatie thuis was onhoudbaar, we hadden alleen maar ruzie en ik zat aan mijn tax, het was op, ik kon niet meer. Hij  zou een tijd op zichzelf gaan en met zichzelf aan de gang, daarna zouden we in therapie gaan en kijken hoe we verder konden. We hielden wel heel veel van elkaar, we zaten vast in verkeerde patronen waarvan we niet wisten hoe we eruit moesten komen. Het waren vooral verwijten van mijn kant, hij wilde alleen maar een aai over zijn bol en dat ging bij mij echt niet meer. Na 2 weken kwam hij thuis, hij wilde weer naar huis, ik wilde dat niet, dat kon ook niet, we hadden thuis eindelijk rust. Er was ook nog niks opgelost.

De derde week van december was er soulmate nummer 2, een meisje van toen 24, vol met problemen en hij was haar redder, zij redde hem ook. Ze waren elkaars reddingsboei. Zij prees hem de hemel in en toen raakte hij helemaal van god los, hij was in de ban van haar, een hopeloos gevalletje maar ze wist hem helemaal te bedwelmen, mijn man, er zat nu een alien in. Een en al agressie en boosheid naar mij. Ze wilde met hem trouwen en kinderen met hem, alleen met hem, want hij was zo bijzonder. Hij liet alles en iedereen los, zijn kinderen, familie, vrienden. Daar kreeg hij toch alleen maar onbegrip, je was voor of tegen hem. Zijn emotionele soulmate kwam ook weer in beeld, wat me van haar meeviel is dat ze het wel voor mij en mijn kinderen opnam, maar ook van haar kwam niets binnen bij hem. Van niemand kwam het binnen.

Op 15 juli 2016, na een hel van een voorjaar, belde hij me op of we aub konden praten, ik had hem een maand geblokt en wilde geen contact meer met hem. Hij trok het echt niet meer en of ik aub naar hem wilde luisteren.

Dus de 16e juli gingen we in gesprek, hij haalde me op en dan zit je in zijn auto tussen de spullen van zijn sm, mijn maag keerde om, het leek hem niks te doen en het eerste half uurtje ging heel moeizaam, ik wilde eigenlijk gewoon weer naar huis. Maar er kwam toch een heel goed gesprek op gang, hij miste me vreselijk en al mocht hij maar alleen een vriend van me zijn dan maakte hij het meteen uit met zijn sm van nu 25 jaar.  Zij had hem ( 51 jaar ) gered, het had iedereen kunnen zijn die er op dat moment voor hem was, hij wilde uit het leven stappen en voelde zich vreselijk toen hij weg was. Zij hield hem op de been en al snel was er een relatie want bij haar voelde hij zich geweldig, ze prees hem de hemel in. Ze was alles wat ik niet meer was, hij had dat nodig. Het was nu een knipperlichtrelatie geworden en hij miste mij en de kinderen en wilde graag aan de relatie en zichzelf werken. We hebben 7 uur  samen gezeten, we hadden elkaar veel te vertellen, we hebben gelachen, gehuild, boos geweest, getroost, alles was er die dag. Hij zei me wel dat hij op dat moment en dat zou ook nog wel een tijdje duren, absoluut geen relatiemateriaal was, hij had zelf nog veel te doen. Hij wilde weer bouwen aan een goeie relatie met mij. Hij ging er aan kapot dat ik een maand geen contact met hem had. En wat wilde ik dat toch graag horen, er was een wonder gebeurd, hij was aan het einde van zijn tunnel dacht ik. Hij maakte het ook meteen uit met zijn sm. Ik was blij, ik dacht eindelijk gaan we aan onze relatie werken en het komt wel weer goed tussen ons. Mijn vertrouwen en geloof is altijd erg groot daarin geweest.
Maar wat kreeg ik terug, een hoopje zielig, hij had lichamelijke klachten, hij was erg nerveus en het was meer patient dan mijn vertrouwde sterke en krachtige mannetje waar ik 30 jaar van hield. Naar mij zat hij helemaal op slot. Alle kanten kon hij op, het was elke dag weer anders en ik hem maar stabiliseren. Ik zag zijn pijn, verwardheid en zijn verdriet en ik ging hem weer redden, wat ik eigenlijk altijd heb gedaan ten koste van mezelf, uit liefde voor je man en je gezin. Ik had pijn gehad die hels was, maar zijn pijn was veel groter en nog, dat weet ik wel.
Dus hebben we veel gepraat, dat had ik nodig om te helen, dus hij vertelde en vertelde. Het was alles behalve wat ik dacht of wat hij en ook zij me wilde laten denken. De eerste weken was het hevige verliefdheid maar al snel vlogen de scheuren er al in. Het was een drama, ze waren elkaars reddingsboei. Naar zijn zeggen had zij hem nog meer gesloopt dan ik ( ?? ) ik was niks bij haar vergeleken. En al mijn boze, wanhopige en verdrietige mails, appjes en smsjes waarvan ik dacht dat ze niet binnenkwamen, kwamen wel binnen bij hem, als was het maar door een heel piepklein gaatje. Hij miste me ook en heeft vaak gehuild na mijn berichten. En hij zei me: je had altijd gelijk, alles wat je schreef daar had je gelijk in.
We zaten ook met het feit dat de relatie met zijn dochters heel slecht was geworden door alles wat hij aan de hand had gehaald, dus ook daarin bood ik weer de helpende hand. Hij kwam vaak op de koffie, mee eten en klusjes thuis doen. Hij knapte per week op, ik teerde in.  Het afgelopen half jaar was een hel met veel pijn, groeipijn, want ondanks alles heb ik mezelf weer terug gevonden, ik stond weer voor mezelf, krachtig en door de stress 12 kilo minder. Er was rust in ons gezin en alles draaide door en beter. Hij vond dat geweldig om te zien, ik weer in mijn kracht. Hij begon al snel weer in oude patronen te vallen met het zeggen dat vooral ik nog wel wat te doen had, ik had hem zoveel aangedaan, ik had hem gesloopt structureel, dat onze relatie zo slecht was kwam ook door mij. Hij was geen relatiemateriaal en bood me ook niks, ik heb het snot uit mijn oren gehuild en hij zat gewoon naast me, hij deed niks.
Ik huilde altijd als hij zei dat het door mij kwam, dan kwam ik met mijn verhaal en verdriet van de afgelopen jaren, hij kon dat niet horen of zijn verantwoording nemen, hij troostte me niet, niks. Ik dacht tijd, hij knapte elke week weer meer op…. ik viel zelf ook weer aardig terug in het zorgen en de sfeer goedhouden maar vooral hem redden en daarbij mezelf weer wegcijferen. En we hadden weer vaak ruzie, de ouwe shit van vroeger waar we nooit wat mee hadden gedaan, waar ik jaren om gesmeekt heb.
Toen ging ik zelf twee weken weg op werkvakantie, ik kwam terug en hij zei: je bent ‘anders’. Dat klopte wel want ik was twee weken los van hem. Maar mijn intentie was nog hetzelfde, ik wilde gewoon een weer een hele goeie relatie met hem alleen wilde ik wel in mijn eigen kracht blijven en niet meer in oude patronen vallen zoals vroeger of waar ik weer de afgelopen drie maanden belande.Hij zei op een gegeven moment: Ik ben wel aardig door mijn depressie heen maar jij hebt nog wel wat te doen met jezelf en toen was ik er klaar mee, dat was mijn grens. Hij had geen ML, geen depressie, hij was niet overspannen, we hadden gewoon een slechte relatie, altijd al zo geweest. Hij heeft echt zijn huwelijk herschreven, het is echt zo. Hij heeft echt in een heel ander huwelijk gezeten dan ik, hoe bijzonder. Ik had de deur en mijn hart weer voor hem opengezet, hij was geen relatiemateriaal voorlopig, alle begrip, want hij was ook zo labiel en echt niet in goeie doen met al zijn klachten, maar het was eenzijdig, ik gaf, hij nam….hij trok me leeg en het was genoeg geweest voor mij nu. Ik heb het zelf laten gebeuren.
We hadden nog wel contact die week en hij zei dat hij zich nergens thuis voelde, alleen bij mij…… en hij was aan het hardlopen met een vrouwelijk maatje, na twee keer begon ze bij de koffie ( ?) al over een relatie….maar hij wilde niet, gedoe met een gescheiden vrouw en kinderen, alleen maar narigheid, dat vertelde hij me een week nadat hier drie maanden de deur en mijn hart had opengestaan en we bezig waren met onze relatie weer op te bouwen, want we hielden zoveel van elkaar. Ik denk dat het alleen maar projectie is, zij wilde niet. Ik was boos en huilde en hij zei : ja maar wij hebben ook niks, we hebben al een jaar niks meer met elkaar en ik ben je geen verantwoording schuldig. Hij zei ook dat hij het de volgende keer wel anders zou aanpakken dan met die slet ( sm nummer 2) en daarmee bedoelde hij de schade die hij had veroorzaakt met zijn idiote acties.Dat weekend was er soulmate nummer vier, ik zie mezelf maar als nummer 3, vrouw van ongeveer 40, gescheiden met drie kinderen, wanhopig op zoek naar een relatie. Ik hoorde dat later van anderen, hij liep als een geile beer om haar heen te dansen. Het klopt ook wel want vanaf die dag viel hij me niet meer lastig en was er weer radiostilte. Hij is weer relatiemateriaal, hoera, hij was weer aardig op de rit en bedankt voor het oplappen. Zij zal net zo wanhopig zijn want hij is inderdaad geen relatiemateriaal, in ieder geval niet als het echt ergens om gaat. Dat is nu een maand geleden. Ik kreeg vorige week nog een mail uit zijn hart, hij houdt van me en zou altijd van me blijven houden, het speet hem wat hij me allemaal had aangedaan, hij wist niet waarom en had er geen antwoorden op, ik bleef en zou altijd zijn moppie blijven. Hij wist dat het nu te laat was en wilde zelf ook niet meer terug.Ik zag hem deze week, hij ziet er weer slecht uit, kijkt raar uit zijn ogen en naar mij zit hij weer in zijn woede fase, ik wil hem uit mijn buurt houden. Ik denk dat dat is omdat ik niet had gereageerd op zijn ‘uit zijn hart’ mail. Ik reageerde altijd en heb dat nu niet gedaan, hij is zwaar gekwetst.Ik dacht echt dat hij aardig aan het einde van zijn tunnel was in juli, dat hoop je, dat hoop je zo vurig en ook zelfs wanhopig maar hij zit er nog midden in. Hulp zoekt hij niet, hij doet aan zelfmedicatie. tegen mij zei hij dat hij alles had geprobeerd maar niks werkte: drank, drugs, werk, een ander…. daarom hoopte ik op een herstel de goeie kant op, ik dacht hij heeft het nu wel gehad, tenslotte is dit al jaren aan de gang. Maar we gaan gewoon weer door. Alleen stap ik er nu wel uit.

Dit is niet mijn man waar ik 30 jaar een relatie mee had, dit is niet de man waar iedereen meer tegenop kijkt, dit is ook niet meer de vader waar zijn kinderen graag heen gaan. Dit is niet meer de sterke krachtige en liefdevolle man waar ik oud mee wilde worden. Dit is een hoopje zielig, wanhopig in paniek en zoekend en hij is alles kwijt wat belangrijk was voor hem en het bizarre is dat hij het weet, hij weet het en zegt het ook. Hij heeft alles verpest, verkeerd gedaan en schade gemaakt en het bizarre, hij gaat gewoon door…eigenlijk kan hij ook niet anders, ik wacht op de dag dat hij eindelijk eens onderuit gaat, geen idee of die er ooit gaat komen. Ik ben geen onderdeel meer van dat proces, kan ik ook niet meer.

We zetten de scheiding in en nu pas begin ik op het punt te komen dat ik ook inzie dat ik hem ook los te laten heb en hij het alleen zelf kan doen als hij er ooit gaat komen.
Ik kan helemaal niks, niet uit hoop, niet uit liefde, hoe graag ik dat ook wil, ik kan helemaal niks.
Alleen doorgaan met mijn eigen leven en eerlijk gezegd ben ik ook dankbaar voor de hel van het afgelopen jaar, het heeft me sterker gemaakt, ik heb mezelf terug, een vriendenkring weer opgebouwd en een veel betere relatie met mijn kinderen en vooral met mezelf. Ik heb gevoel zelf weer te leven en dat geef ik niet meer weg. En ik heb ook honger naar meer groei, hoe raar ook. Ik weet nog dat ik begin dit jaar op deze site kwam en dan lees je over dat je zelf vooral doormoet gaan met je eigen leven als achtergebleven partner, ik vond dat vreselijk, ik wilde dat helemaal niet, ik voelde alleen maar weerstand, ik wilde mijn eigen man terug, die alien en sm's eruit en door gaan met mijn vertrouwde leven en ook meteen wel nu. Ik ben dankbaar dat ik het eerste jaar heb overleefd, want het is een groot trauma, niet alleen voor jezelf maar je kinderen, opa’s en oma’s, die vlek is veel groter dan je in eerste instantie denkt en je bent al je vertrouwen kwijt, niet alleen in hem, in veel mensen, iets wat ik altijd voor onmogelijk had aangenomen kan gewoon gebeuren. Ik gun hem net zo’n mooi proces als ik zelf doorloop nu ( hoe raar ook ) en dat hij er goed uit gaat komen ooit en dat meen ik want natuurlijk blijf ik ook van hem houden, hij was altijd mijn maatje en ik die van hem. Ik weet dat onder die wanhoop, chaos en ellende, hij ook veel van mij houdt, dat kan ook niet anders, we waren 30 ( 25 ) jaar alles voor elkaar. Een normaal denkend en respectabel mens zou dit zijn partner en gezin nooit aandoen maar ook niet zichzelf.

Ik hoop dat jullie hier wat uit kunnen halen net zoals ik veel steun gehad heb aan alle informatie op de site het lezen van jullie verhalen, je komt er sterker uit, echt
 
Brownie:
 
IK heb ook een mlc'er die twijfelt...een paar weken geleden nog liefdesverklaringen en hij wilde zo graag terug en ik was de belangrijkste voor hem en nu hij terug is weer twijfel en depressie en een rouwproces door de sm, hij heeft met haar gebroken...wat een hel waar je als partner doorheen gaat, van hoop naar wanhoop en je wordt echt bijna gek. Toen hij 6 weken weg was, was er rust en ik accepteerde dat hij niet meer terug zou komen maar nu is hij terug en dat is ook killing, het idee dat hij zomaar weer weg zou kunnen gaan. Hij zegt dat hij eerst aan zichzelf moet werken, da's positief! Maar de onzekerheid, daar wordt je gek van.
Even in het kort mijn verhaal, een maand nadat hij weg was gegaan, hadden we een therapiegesprek waarin hij een brief voorlas en hij zei dat hij de liefdesrelatie met de sm had verbroken en dat zijn gevoel voor mij weer terug was gekomen en dat hij graag weer terug wilde naar mij. Ik heb daar een paar weken over nagedacht en na appwisselingen en een dag gepraat te hebben zag ik zo'n verschil in houding naar mij toe en weer echte aandacht, een andere blik en hij had nu ook echt zelf helemaal met de sm gebroken,eerst wilde hij perse nog vriendschap houden maar dat had ik natuurlijk nooit geaccepteerd. Ik twijfelde wel erg natuurlijk: was het wel echt? Maar ik dacht: Ik geef het nog één kans, heb ik ook tegen hem gezegd: als je ook maar één keer weer contact zoekt oid is het meteen klaar. Het eerste weekend ging goed alhoewel ik wel erg op mijn hoede was en ook best emotioneel, het is niet niks wat er allemaal gebeurt is. Maar vanaf maandag ging het weer bergafwaarts met hem,ik werk de hele dag en hij is werkeloos en hij werd weer heel depri,mistte zijn sm en vond het moeilijk om weer thuis te zijn. Die dinsdag hadden we weer een therapiegesprek en daar gaf hij aan dat hij heel blij was dat ik hem nog een kans gaf en dat hij ook hulp voor zichzelf wil. Woensdag gaf hij aan toch weer te twijfelen en dat het gemis van de sm steeds erger werd en dat hij erg depressief was. Voor mij was het een hele stap om hem weer terug te nemen,ik ging er eigenlijk al vanuit dat het over was en dan stel je je hart toch weer open, ik vergaf hem en wilde er weer voor gaan en dan zegt hij dat hij weer twijfelt! Dat voelde zo klote gewoon! Maar goed, hij is iig wel eerlijk. Hij is ook wel echt geduldig met mijn emotionele buien en gisteren zei hij voor het eerst dat hij echt hulp voor die depressie moet zoeken, "als ik daar niks aan doe ben ik sowieso niet in staat om een relatie te hebben", zei hij.
Ik heb goede hoop dat we er uit komen samen maar hij moet mij ook echt weer toe gaan laten, hij heeft zijn hart voor mij afgesloten toen ik er niet voor hem was in zijn burnout 2 jaar geleden, dat is ook een heel verhaal en daarvoor is er al een lange aanloop van events naar deze mlc toe. Nog een'grappig' detail: hij wil nu ook een tattoo en één van mijn dochters zei: "het is zó stereotypisch mlc!" En dat klopt, alles is volgens het boekje alleen rent hij wat sneller door alle fases.
Nu zit hij in de depressie, hij leest dat boek over verborgen depressie en vind het herkenbaar. En hij is nu bezig met gesprekken bij defensie waar hij als reservist mee op uitzending naar Mali is geweest en waar hij dus daarna niet goed is begeleid terwijl het heel heftig is geweest. Hij neemt het dus allemaal wel serieus en dat geeft me het vermoeden dat hij uit de replayfase is, ook omdat hij tot nu toe geen zelfmedicatie meer gebruikt. Ik probeer bij de dag te leven en niet al te erg van slag te zijn door zijn uitspraken en vooral te luisteren. En goed naar mezelf te luisteren, dat vooral!��

Reacties:

Hoi Aapje, hoe gaat het nu met je? Ik heb het idee dat we in hetzelfde schuitje zitten alleen is het bij mij verzoening 1 en bij jou de zoveelste. Maar de twijfels en onzekerheid is hetzelfde. Ik kan me niet voorstellen dat je al 5 jaar in deze situatie zit, ik vind 10 maanden al killing! Hou je taai en zorg goed voor jezelf ik elk opzicht en op elke mogelijke manier!

Dec 2017 Brownie- 01-11-2018

@Brownie, zo herkenbaar die liefdesverklaringen die dan na een paar dagen als hij weer thuis is zo sterk afzwakken. Mijn man praat niet over twijfels maar ik voel het gewoon, daar zijn geen woorden voor nodig helaas. In het begin volop plannen voor de kerst en nu wordt er niet meer over gesproken. Hij voert in snelle tempo herstelwerken uit in huis wat mij het gevoel geeft dat hij ons “goed” achter wil laten. Je wordt inderdaad gek van je eigen twijfels en al de gedachten die daarbij door je hoofd spoken. Die onzekerheid is slopend, je lijkt continu te wachten tot hij de volgende bom weer dropt. Het enige wat mij nu nog op de been houdt is dat kleine beetje hoop dat hij sterk genoeg is om tegen de verslaving aan de sm te blijven vechten en het inzicht zou krijgen dat zij hem niet dat beoogte geluk zal brengen maar dat hij dat in zichzelf moet zoeken.

dec 2013 Aapje- 30-10-2018

Hey Sophia, ik lees je bericht nu pas anders had ik wel eerder gereageerd. Lief dat je vraagt hoe het gaat. Het is inderdaad weer een jaar verder en met mij gaat het goed, de tijd doet goed, ik ben niet elke dag meer met hem bezig, ik heb er meer afstand van en het doet me ook niet zo veel meer. Wat er ongetwijfeld mee te maken heeft is dat we geen contact hebben, ik zie hem denk 1 x per 2 maanden. Dat heeft dan altijd nog wel een staartje want dan ben ik wel een paar dagen van slag, complete afstand is voor mij het beste. We zijn nu bezig te scheiden en ik heb nog steeds te maken met een man in de replay. Na dit bericht ben ik in december nog wel in het ziekenhuis beland, ik was een half uur out gegaan s avonds toen ik de honden er nog even uitliet. De ambulance broeder vroeg of ik veel last had van stress, dat was ook de oorzaak dat ik omviel. Ik ben er behoorlijk van geschrokken, dat is ook een reden dat ik afstand houd, ik wil dit geweld mezelf niet meer aandoen. Hij is blijven hangen aan dat hardloopmaatje waar hij nu een jaar een relatie mee heeft. Zij voldoet aan alles waar over geschreven wordt, de ultieme sm, ze is kritiekloos, geeft hem ruimte, bewondert hem en gelooft al zijn mooie verhalen. Zij gaat met hem om hoe hij wil dat er met hem omgegaan wordt, ze adoreert hem. Ze is compleet het tegenovergestelde van mij, dat doet me wel goed. Ze laat me ook met rust en dat is fijn. Lichamelijk ging het slecht met hem, hij had veel klachten, ik weet niet of hij nu medicatie krijgt. Hij is wel rustiger wat ik hoor maar eerlijk gezegd denk ik dat dat ook een masker is, bij mij is hij altijd overstuur. Het is een vreemde en een egoist, ik denk dat hij ook boos is dat ik niet reageer op zijn mails, hij wil alles op zijn voorwaarden en dat voel ik nu ook financieel. Hij laat me zitten. Ik merk altijd aan de tonatie van zijn berichten waar hij zit, soms een oversture mail, dan weet ik weer genoeg, als het een mail is met instructies, net of ik personeel ben dan zit hij beter in zijn vel/ relatie. Als ik mails krijg netjes en respectvol en vooral regelmatig dan weet ik dat hij weer een opening zoekt. Dat hebben we de afgelopen weken weer, alleen ik reageer niet, dan weet hij ook niet hoe mijn pet staat en dat is prima. Hij gaat me maar missen en zijn onrust uitleven op zijn sm, ik blijf er van weg en eerlijk gezegd, ik geniet van de rust. Doordat we al 2 jaar nu uit elkaar zijn, kom ik zelf ook weer in een andere fase, ik wil hem niet meer terug, of er moet een compleet getransformeerde man straks voor mijn neus staan dan weet ik niet hoe ik zal reageren, ik zie het somber in eerlijk gezegd, hij zit zijn hele leven al in een crisis al komt die er nu in alle hevigheid wel uit. Ik mis het vertrouwen dat het met hem ooit goed gaat komen, hij had al een ego maar die heeft door zijn sm een superboost gekregen, en hoe hij zichzelf presenteert in de wereld, het is nu een superego, net als zijn sm, alleen het is allemaal nep en stelt weinig voor, terwijl het vroeger altijd iemand was die alles erg intens beleefde. Hoe lang hij dit vol gaat houden, geen idee, ik laat het los en accepteer de situatie als hij is. Ik ben blij dat het al 2 jaar is na de bom, de scheiding hang me nu boven het hoofd maar dan is het straks klaar en zijn we weer een stap verder. Ik heb er wel vrede mee. Ik moet wel lachen over de opmerking dat mannen alles zo achter zich neer kunnen leggen, ja dat snap ik :) Ben benieuwd hoe het nu met jou is, hou je taai x

okt 2015 Moppie- 20-11-2017

hoi Moppie , Hoe gaat het nu met jou? Een jaar later inmiddels.Hoe is je ex er aan toe? Ik ben zo blij dat ik mezelf goed in heb gelezen in het fenomeen midlifecrisis. Mijn ex doet nu zo'n beetje hetzelfde. Zijn relatie met SM (meisje van 22 met zwaar borderline, hij 50) is op de klippen gelopen, en nu probeert hij uit alle macht weer bij mij te komen , zogenaamd vrienden willen zijn.Alles loopt via zijn moeder, die niet beseft dat ze gemanipuleerd wordt.Alles wat hij aan haar verteld komt natuurlijk bij mij mij terecht.Hij ziet MIJ nu weer als degene waar hij zijn energie bij kan gaan halen...degene die zoveel van hem hield...ja hij WAS mijn wereld, maar is het nu niet meer.Ik heb aangegeven een gesprek met hem te willen, en dat wil hij ok graag.Hij loopt wel bij de psycholoog, en erkent dat het niet goed met hem gaat.Dit gesprek geeft mij eindelijk de gelegenheid om eens te kijken wat hij te vertellen heeft en hoe hij 30 jaar lang in de relatie heeft gestaan.Ik verwacht dat zijn visie toch echt anders zal zijn dan mijn visie.Gisteren is hij 50 geworden , en is mt zijn ouders uiteten geweest.Hij had tegen zijn moeder gezegd dat hij het fijn had gevonden als ik er ook bij had geweest.NOOOUUUU....ik kan toch echt niet vanuit het niets gezellig met hem gaan zitten doen, dan zal er toch echt eerst flink een aantal keren gepraat moeten worden, en daarna zien we wel weer verder.Waar ik echt pssed om was dat is dat hij tegen zijn moeder had gezegd::: jullie vrouwen willen eerst altijd maar praten, wij mannen leggen dat makkeleker achter ons neer...PFFFF echt respectloos .Alsof het niks is wat er gebeurd is...Ex is 15 jaar lang met allerlei vrouwen (meisjes van net 20) vreemdgegaan.Ik betrap hem met een hoertje van 21. legt zijn trouwring op tafel, en is zonder wat te zeggen weggegaan...wilde / kon niet praten.Daarna ben ik een halfjaar lang lastig gevallen door SM via mail...telefoon en had ze een fake Facebook account van mij gemaakt...Hij heeft zonder wat te zeggen zomaar mijn mobieletelefoon abonnement opgezegd enz enz...Toen ik hem daar mee (op zijn werk) confronteerde was het nog allemaal mijn schuld ook volgens hem.Heeft wel op zijn klote gehad van zijn baas, die het gelukkig voor mij opnam.En nu moet ik ineens maar doen alsof het allemaal niks voorstelde.Hij krijgt mijn energie niet meer dat is een ding dat zeker is!! ik heb hem door...ik weet precies waar hij nu mee bezig is, met zijn gemanipuleer.Het enige wat ik wil , is een goede vestandhouding met hem voor zijn moeder, want zij kan er ook niets aan doen dat het allemaal zo gelopen is.Het contact met haar is goed, en ik denk dat ze ergens hoopt dat wij nog ooit bij elkaar terug komen. Ben benieuwd wat het gesprek mij gaat opleveren.Tot later, en Moppie, ik ben benieuwd hoe het nu inmiddels met jou en je ex is.

sophia- 11-09-2017

Wat zwaar hè Moppie. Jij hebt hem de hand gereikt toen je dacht dat hij uit de tunnel kwam. Ik zou hetzelfde hebben gedaan. Maar het bracht niet wat je hoopte. Ik hoop dat je de draad van je leven van voor de valse verzoening weer op kunt gaan pakken. Als je een goed contact hebt met jou kinderen, familie en vrienden, en zeker heel belangrijk, de financiën goed hebt kunnen regelen, zal jou dat zeker gaan lukken.Je hebt jezelf al voor een groot deel terug gevonden. Hij zal zijn eigen weg moeten gaan. Toch vreemd dat wij ondanks alles van ze blijven houden. Als een familielid of vriendin met mij zou omgaan hoe mijn ex dat heeft gedaan, zou ik het contact makkelijk kunnen verbreken. Ik wens jou veel kracht toe.

Saar- 15-11-2016

Dank jullie wel, doet me goed, we staan er niet alleen voor, we zitten allemaal in het zelfde schuitje van herkenning, de gekte en hel, het overeind moet blijven en verder met leven.

Moppie- 15-11-2016

pffff, ben er stil van, wat een herkenning.

Roboco- 14-11-2016

Moppie, dank je wel voor je verhaal. Wat een energie vreters zijn het toch. Het zijn harde levenslessen die wij voor onze kiezen krijgen. Heel mooi en treffend omschreven "ik was zijn steiger en hij de steiger bouwer. Zo ging het bij ons ook. Hij verwacht deze houding nu nog wat betreft de kinderen. Die tijd is voorbij wat mij betreft. Hij zal dit op eigen kracht moeten doen , net zoals wij op eigen kracht ons leven weer op de rit hebben moeten krijgen. Ik hoop dat jij ook de luxe terugvindt van volledige rust na deze slopende tijd en na verloop van tijd een ex-man die beseft dat een relatie werken betekend van beide kanten en alleen zo kan groeien.

Eindelijk rust 2011- 14-11-2016

Beste moppie, dank je voor het delen van je verhaal. Het maakt weer eens te meer duidelijk wat een gekte en hel mc is. Het is de harde realiteit en daardoor ook confronterend. Knap hoe jij je staande hebt weten te houden. Daar kunnen wij dan weer kracht uit putten. Het gaat je goed!

2014 - Emmetje- 14-11-2016


Reageren:

Anti-spam 2 + dertien = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >