BLOG

@Aapje, het is makkelijker dan je misschien wel denkt: die zelfliefde. Echt! Ik ben en blijf gevoelig voor mannen met narcistische trekken. Maar dat hoeft me niet te bepalen en ik ga er zeker ook niet meer in mee. Enne, ik heb lange ervaring hoor!!!!

Lieve kop op, ik lees nog steeds mee op de site omdat ik me toch best met sommigen verbonden heb gevoeld en nog.. Afgaande op het gedrag van mijn ex-man en de gevoelloze en wrede manier waarop hij mijn zoon en mij uit zijn leven heeft gesloten ben ik ervan overtuigd dat hij niet enkel een MLC heeft maar dat ik jaren met een narcist heb samen geleefd. Ik schrijf niet op de forums en ben dat ook niet van plan maar lees wel heel veel over narcisme. Hierdoor leer ik hoe beschadigend zo’n relatie is en hoe fout het is van omstaanders te denken dat je zomaar je leven weer op kan pakken. Goed bedoeld wellicht maar door te denken dat het allemaal aan jezelf ligt geraak je alleen nog maar steeds meer van jezelf verwijderd. Ik snap al de goedbedoelde opmerkingen en peptalks echt wel maar voelde me daardoor alleen nog maar meer onbegrepen. Ondanks het kleine beetje begrip en de steun die je toch van sommigen krijgt blijft het een eenzame strijd. Het niet kunnen begrijpen dat iemand waar je zo’n lange tijd van je leven mee hebt gedeeld je zo wreed, ongevoelig en minderwaardig kan behandelen laat je éénmaal niet zo makkelijk los. Dit gevoel moet voor mijn zoon nog zoveel erger zijn want als je alleen maar bedrogen, verraden en belogen wordt door je eigen vader, wie moet je dan nog in je leven kunnen vertrouwen? Daarom tracht ik met alle kracht die ik nog in me heb een goede moeder voor hem te zijn wat op dit moment echt veel moeilijker is dan je denken zou. Ondanks ieder hier zijn eigen mening heeft is er toch één iets waar we het gezamenlijk over eens zijn. Het is voor iedereen een uiterst ingrijpende gebeurtenis die veel impact heeft, je leven een totaal andere wending geeft en diepe wonden achterlaat die nooit geheel zullen herstellen. Ik wens voor iedereen hier het beste en dat het geluk en de echte liefde nog op jullie pad mag komen. Madelief, Daphne en de rest, mochten jullie dit lezen, jullie zijn echt op de goede weg.. zelfliefde zoals Nance schreef. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd en waarschijnlijk nooit leren zal maar ik wens jullie dat allemaal toch toe..

Hallo aapje, lukt het daar een beetje? Ik begrijp als je even geen zin of tijd hebt om hier wat te schrijven en je andere keuzes of prioriteiten legt op dit moment. Ik voel me echter toch wat verbonden met menigeen die hier zijn ups en downs en alles daar tussen in deelt en ook al zijn we niet allemaal gelijkgestemde zielen we delen wel allemaal de ervaring van dezelfde ingrijpende gebeurtenis. Ik wens alle vrouwen die hier ten tonele verschijnen de nodige lichtpuntjes om het proces te doorlopen, lieve mensen om op te steunen als daar behoefte aan is, heldere inzichten en toenemende kracht om ernaar te handelen en een warm hart omdat dat iedereen ten goede komt. Hoop echt hier nog eens te kunnen lezen dat het steeds beter gaat met u en uw zoon aapje. Hartelijke groetjes van kopop.

Op het gevaar af om andere suggesties (van anderen) te herhalen. Weet je wel zeker dat je echt met een narcist te maken had? Ik zeg dit omdat de mijne wel van die trekken heeft (en ook zo is gediagnosticeerd), maar ik vond jouw verhalen toch wat anders klinken. Het KAN natuurlijk wel. Dat zeg in niet. Maar het zou ook weer jammer zijn als je op het verkeerde spoor door zou gaan nu. En wat ik je nog wil zeggen: het is ECHT niet nodig een therapeut te hebben die ervaring heeft met narcisme of Midlife crisis. Het gaat uiteindelijk om iemand die je helpt je op jezelf te gaan focussen en aan jezelf te werken. En er moet vooral een 'klik' zijn. Mijn psych heeft wel verstand van narcisme, maar ik vind dat eerder een nadeel dan een voordeel. Want zij denkt dat mijn leven veel erger is/was dan het is geweest. Ikzelf heb echt niet te maken met klassiek narcistisch misbruik (ja 3 maanden ofzo probeerde meneer dat te realiseren, maar dat is niet gelukt).

Nee, Daphne, nog niet maar besef nu wel meer dan ooit dat dit zeer zeker nodig zal zijn. Wil dan wel graag iemand ervaren vinden die gespecialiseerd is in narcisme. Ben op dit moment veel aan het googelen of er zoiemand bij mij in de buurt zit. Ik wil namelijk niet terecht komen bij één of andere charlatan maar bij iemand die me echt kan helpen. Mijn vertrouwen in de psychische hulp is niet zo groot namelijk dus dat valt niet mee.

Heb je ook al (psychologische) hulp gezocht Aapje?

@ Joke, ik sloot in principe de deur door hem te laten merken dat ik hem doorzag en zijn masker niet langer meer bij mij werkte. Hij sloeg de deur hiermee vervolgens nog dichter dan maar kon door mij en onze zoon volledig uit zijn leven te sluiten. Ik begin nu stilaan te beseffen dat ik daar alleen maar dankbaar voor moet zijn ook al is het best nog wel eng volledig op mezelf toegewezen te zijn na al die jaren dat hij ons nog “ hulp” bood. Maar ik krijg er steeds meer vertrouwen in dat wij het uiteindelijk wel zullen redden. Het is net zoals Xanadu eerder schreef, als je de bodem hebt bereikt en niet meer dieper kan, kan je alleen nog maar omhoog. Ik heb een hele extreme vechtlust gehad om mijn relatie maar te kunnen redden, helaas tevergeefs. Maar diezelfde vechtlust wil ik nu inzetten om mezelf en mijn zoon hier bovenop te kunnen helpen en weet je waarom.. omdat wij het namelijk wel waard zijn..

Aapje, ik wilde je al een tijdje zeggen/vragen:je schreef dat je het zo moeilijk te verkroppen vond dat hij jullie zo aan de straat gezet heeft. Ik kan me vergissen maar was dat niet een reactie op de deur die jij in eerste instantie dicht getrokken hebt? Dus dit was toch jouw initiatief? Goed gedaan van jou dus! Verder word ik best blij van jouw postings, je gaat vooruit!!

Ik herken wel wat jij schrijft, Xanadu over die rol van fixer. Daar heb ik me maar liefst vijfenhalf jaar mee bezig gehouden. Ik wilde hem zo verdomd graag weer beter maken maar heb uiteindelijk alleen maar het tegenovergestelde bereikt. Je kunt niet herstellen wat je zelf niet kapot gemaakt hebt en niet iemand helpen die zelf niet geholpen wil worden zelfs niet met de grootste liefde die je in je hebt. Sommigen worden wakker maar anderen veranderen in een onherkenbare persoon die zijn leven lang zal blijven dwalen. Ik dacht altijd dat mijn man anders was, onze relatie en liefde voor elkaar sterk genoeg was maar besef nu dat hij toch echt bij die laatse catagorie mannen hoort. Ook herken ik veel in wat Brownie schrijft over de verslaving en haar angsten. Mijn ex-man heeft al die jaren nooit eerder echt afstand van me genomen maar nu hij dat wel deed voelde ook ik die paniek. Op dit moment realiseer ik me wel dat dit eigenlijk beter is dan dat absurde aantrek en afstootgedrag waar ik me al die jaren aan liet onderwerpen. Dat maakte me zo verschrikkelijk onzeker en sloopte me maar nu weet ik tenminste waar ik sta en dat ik werkelijk niks meer te verwachten heb. Ik vind het nog steeds jammer dat ik hem zelfs hierover de regie volledig in handen gegeven heb en zelf niet beslissing niet nam maar ook dat zal ik nu moeten gaan loslaten. Het belangrijkste is dat mijn zoon en ik nu stilaan weer eindelijk rust in ons leven zullen krijgen en daardoor de kracht om een nieuw leven voor onszelf op te bouwen. Het zal veel tijd nodig hebben en het zal echt niet makkelijk zijn maar ik denk dat we nu één van de moeilijkste dingen al wel gehad hebben. De enige hoop en drive die ik al die jaren had was mijn relatie weer kunnen herstellen, dat was het enige waar ik nog voor leek te leven. Maar de hoop en drive die ik nu heb is de relatie met mijn zoon en vooral die met mezelf weer te kunnen herstellen. Daar wil ik graag vanaf nu mijn energie in gaan steken want dit is iets wat ik nu al veel te lang verwaarloost heb en waarschijnlijk het enige waar ik nog wel invloed op kan hebben.

@Brownie, ik snap het. Ik snap het echt. Lijkt op mijn processen. Mijn psych zegt (en ik weet het zelf als psycholoog ook: alleen niet voor mezelf....hahaha) dat het ook te maken kan hebben met jeugdangsten. Dus een grotere angst achter de bizarre aantrekking daar. Daar ga ik nu mee aan de slag.

@Daphne: hoe de verslaving bij mij tot uiting komt is het wel weten dat ik beter af ben zonder hem, vaak erg boos op hem zijn maar hem toch nog terug willen. Terwijl, als ik er over nadenk hoe het in de 9 maanden valse verzoening was, en de jaren daarvoor en hoe hij nu in het leven staat, geen haar op mijn hoofd eraan denkt om hem terug te willen. Het gevoel dat hij een obsessie voor me is, méér dan alleen maar mijn geliefde en dat ik hem mis, (want ik mis hém niet eens zo erg) maar wat mis ik dan? Het gevoel ertoe te doen, dat hij mij nog wil, ziet, mist. Als ik merk dat hij afstand neemt raak ik in paniek. Speelt mijn verlatingsangst weer op en dat gevoel wil ik niet dus dan wil ik hem weer terug, alleen maar om van dat rotgevoel af te komen. Net als een junk wel weet dat ie geen drugs moet nemen want dat is slecht voor hem maar het niet kan laten omdat hij zich te rot voelt zonder drugs... Zoiets. Ik hoop dat het duidelijk is, kan het niet zo duidelijk omschrijven merk ik.

Aapje ik wil je zeggen dat het diepe gat waar je nu inzit herkenbaar is voor ons allemaal. Alles is zwart en je denkt de weg naar boven is zo lang laat me hier maar liggen. Maar echt waar je hebt deze rock botom nodig om eruit te komen. What goes down must go up, erger dan dit kan niet dus het wordt alleen maar beter. Geloof mij en zoveel anderen hier maar. Put daar je troost uit. Je kan hier als je wilt sterker dan ooit uit komen. Relaxter, zelfvertrouwen. Gericht op je eigen pad met empathie. Lees de post in het gastenboek. Geeft je waardevolle inzichten in het patroon waar we allemaal in liepen. Je was niet verslaafd aan hem omdat jullie zoveel jaren samen waren. Er zijn mensen in je leven misschien die je al veel langer kent. Maar voel je bij hen ook die verslaving ? Het is een toxic patroon. Hij de beschadigde man, jij de fixer, ongeacht of je nu zelf ook beschadigd bent want dat ben je zonder twijfel maar jouw overlevingstand was dingen oplossen, helpen waar je kunt. Pijn overnemen van hem, jezelf opzij zetten. En daar moeten we allemaal mee stoppen. Je kunt nu alleen door aan jezelf te werken (therapie) en hem uit je cirkel zetten, genezen. Wellicht dat hij daardoor ook kan genezen maar dat moet niet je reden zijn. Liefs Xanadu

De MLC van je man is een gruwelijke waarheid die je onder ogen moet kunnen/durven zien. Alleen dan ben je in staat zijn MLC te overleven en heb je niet meer langer een bevestiging van hem nodig dat je het waard bent. Ik denk dat dat ook heel erg meespeelt in de verslaving, continu nog de bevestiging van je man willen krijgen dat hij het mis had en daar je eigenwaarde afhankelijk van laten zijn. Maar je mag je eigenwaarde niet laten afhangen van iemand die die zelf niet heeft.

Ik denk dat de verslaving aan je ex waar je zo’n moeite mee hebt om van los te komen een pure gewoonte is. Als je zolang met iemand alles in je leven hebt gedeeld, zolang met iemand was wordt dat ook een gewoonte. Het gaat ook om alles wat je samen hebt opgebouwd, je hebt samen in dat groot gedeelte van je leven lief en leed gedeelt, samen dingen meegemaakt en was op dat moment haast één met je man. Het kunnen loslaten en accepteren dat dit niet meer langer de persoon is waar je destijds mee samen was is enorm zwaar. Zolang je nog steeds in die ontkenning zit blijft de verslaving aan wat ooit was voortduren. Maar vanaf je niet meer anders kan dan dit alles wel te moeten accepteren komt de grootste pijn en dat zijn de afkick verschijnselen. Pas als je hier doorheen bent kan je weer gaan helen en zie je de wereld weer aan voor wat hij is. Ook dan pas ga je jezelf weer die waarde toekennen en beseffen dat je die verslaving niet meer nodig hebt om de echte wereld aan te kunnen. Ikzelf ben nog lang niet zover maar hoop ook van die verslaving af te komen want verslaafd zijn aan iets wat niet goed voor je is doet alleen maar afbreuk aan jezelf. Ik vond loslaten altijd een vreselijk woord maar begrijp nu dat je zonder dat loslaten nooit tot de acceptatie fase zal kunnen komen en die is zo belangrijk om weer verder te kunnen zodat je van je verslaving af kan komen.

Dat klinkt goed, Aapje, wat je nu allemaal doet! @Brownie, wat bedoel je met het feit dat je nog niet los bent van de verslaving aan hem? Hoe uit zich dat?

Inderdaad, Brownie, het is het loslaten en dan niet alleen het loslaten van de man die hij ooit was maar ook het hele leven daarom heen dat zo verschrikkelijk moeilijk is. Maar nu hij werkelijk alle grenzen van menselijkheid heeft overschreden door zelfs een belofte op het hoofd van zijn overleden moeder nog schaamteloos te verbreken weet ik dat deze man echt nooit meer te vertrouwen is. Het kunnen accepteren dat hetgeen wat er ooit was er gewoon niet meer is en er ook nooit meer zal zijn is zwaar maar de leugens en bedrog van een mlc’er of narcist wegen nog veel zwaarder. Ik kan me voorstellen dat je nog steeds uit je lood geslagen wordt als je hem weer ziet, je bent éénmaal een mens met normale gevoelens en daarom blijft het zo moeilijk te behappen. Dat is voor mij gelukkig anders, ik hoef hem nooit meer te zien of te horen dus die confrontatie hoeft er dan ook nooit meer te zijn. Zo herkenbaar wat jij schrijft over helemaal op de bodem van de put zitten en echt niet meer dieper kunnen. Dit zal wel zijn wat men met rockbottom gaan bedoelt. Het is hard, bijzonder pijnlijk en heel wrang maar uiteindelijk zal het zo beter zijn. Pas nu zal er echt rust in het leven van zowel mij als mijn zoon kunnen komen en zullen we alleen nog maar opwaarts kunnen gaan. Het is een hele ingrijpende gebeurtenis in je leven die je waarschijnlijk nooit meer helemaal uit je geheugen zal kunnen wissen maar toch ooit een plekje zal moeten kunnen geven om verder te kunnen gaan. De sterke vechtlust die ik al die jaren had is weg. Ik vocht voor de man die hij altijd was en het leven dat ik altijd met hem had en niet voor de man die hij geworden is en het leven dat ik met zo’n man zou krijgen. Ik heb inmiddels het solliciteren naar een nieuwe baan weer opgepakt en tracht al mijn energie nu te stoppen in het opbouwen van een geheel nieuw leven..zonder hem. Het doet nog steeds heel erg veel pijn maar misschien heeft hij mij juist wel een dienst bewezen met mij nu die uiterst duistere kant van hem te laten zien. Ik hoop nu zo snel mogelijk een nieuwe baan te vinden zodat ik weer een nieuwe start kan maken en al het negatieve voorgoed achter me kan laten. Het is nog een lange weg te gaan en ik verwacht heus wel dat er nog een aantal terugvallen zullen zijn maar hoop toch ooit weer van het leven te kunnen gaan genieten, weer te kunnen lachen en gewoon weer gelukkig te kunnen zijn. Dat is hetgeen waar ik nu al mijn energie in wil gaan steken en het enige doel wat ik nu nog graag wil bereiken. Het leven bestaat uit een lach en een traan maar als alleen maar de tranen gaan overheersen zit er iets niet goed in het leven en wordt het hoog tijd dat je iets aan dat leven gaat veranderen..

Aapje, ik ben blij van je te horen, ik maakte me wel zorgen om je. Het idd heel erg hard, moeilijk en pijnlijk! Maar bedenk je dat je nu onderin de put zit, dieper kan niet dus je kunt alleen omhoog. Dat bedacht ik me pas ook, vanaf nu ga ik me iedere dag beter voelen, soms even een paar dagen weer minder maar nooit meer zo erg als vlak na de bom! En lieve mensen om je heen is zo belangrijk, ik krijg zoveel lieve reacties van iedereen in mijn omgeving die er voor me willen zijn. Dat voelt zo goed! Je staat niet alleen Aapje, er zijn mensen die je willen helpen en ik zou als ik jou was ook echt professionele hulp zoeken, dat heb je echt nodig. Hier was het de laatste dagen weer zwaar, vrijdag en gisteren heb ik mlcman weer gezien en dat kan ik moeilijk handelen. Het is een worsteling om hem los te laten en te accepteren dat mijn oude leven nooit meer terug komt en mijn man ook niet. Hij is een schim van wie ik ooit dacht dat hij was een hij heeft nu echt alleen maar mooie woorden, totaal geen daden. Het is een slappe hap geworden en is een stiekum mannetje die manipuleert. Ik hoef hem ook echt niet meer maar ik ben nog niet los van de verslaving aan hem. En de ags lukt ook niet zo goed, soms wel soms niet. Maar ik blijf het proberen. Veel sterkte Aapje!

Ik besef nu ook pas hoe ik me al die jaren door hem heb laten manipuleren en daar wil ik mezelf (en mijn zoon) tegen trachten te beschermen. Mijn oudste broer zei” die hoor je straks weer wel” maar ik wil hem niet meer horen omdat hem horen alleen maar leugens horen betekend en niks meer. Hij heeft onze zoon en mij vijfenhalf jaar geleden heel erg pijn gedaan en zelfs dat was nog niet genoeg voor hem. Wij moesten eerst volledig aan de grond zitten, zowel emotioneel als financieel om dan ons op de meest respectloze manier uit zijn leven te sluiten. Mijn zoon heeft geen vader meer en praat niet eens meer over hem. Hij heeft al het negatieve uit zijn leven gesloten en daar hoort zijn vader (helaas) ook bij. Dit voorbeeld moet ik nu ook gaan volgen en is de enige manier om ooit nog wat van mijn leven te kunnen maken. Hoe ik nu over mijn ex-man denk? Ik wil niet meer langer blind zijn voor wie en wat hij werkelijk (geworden) is. De mooie tekst die Gewoon ik op het gastenboek postte zit vil waarheid. Vooral wat respect werd genoemd is me heel erg bijgebleven en tracht ik nu in mijn gedachten te houden. Dit is iets wat ik al lang had moeten doen, alleen jammer dat ik ook zelfs daarin mijn ex-man de beslissing voor me heb laten nemen. Dat voelt nog enorm wrang maar ook die gedachte zal ik zo snel mogelijk moeten gaan loslaten. Er zijn nog mensen met een goed hart op deze wereld en ik ben blij dat ik toch nog een paar van zulke mensen in mijn leven ken.

Wat ik op dit moment ook het naarste vind is het rotgevoel waar hij me mee achterlaat. Alsof het allemaal aan mij ligt en hij degene was die heel hard zijn best heeft gedaan. Een van de laatste woorden die hij naar me mailde in het bijzijn van de sm (vanuit haar mailbox) waren dat hij geen ruzie meer wilde, eigenlijk helemaal niks meer met me wilde, alleen maar een normaal leven (met de sm) vooral vooral zijn kille opmerking “Als iets niet werkt dan werkt het niet” raakten me enorm. Dat was de man die me iedere dag een aantal keer belde en me huilend vertelde dat hij zoveel van ons hield en ons niet missen kon. Nu geeft hij me het gevoel dat ik hem steeds pushte terwijl hij dat eigenlijk niet wilde en ik degene was die hem steeds lastig viel.. Heel absurd maar het lukt hem toch haast weer om me schuldig te voelen en de fout bij mezelf te zoeken.

Brownie, ik voel me echt heel erg slecht en lijk nu pas te beseffen dat het nu echt voorgoed voorbij is. Mijn ex-man heeft zelf de knoop doorgehakt en het contact volledig verbroken. Ondanks ik weet dat dit eigenlijk wel beter is zo doet het toch verschrikkelijk veel pijn. Ik voel nu pas wat ik eigenlijk vijfenhalf jaar had horen voelen en dit komt nu dubbel dik hard bij me aan. Op dit moment zijn de zelfverwijten overheersend, ik neem het mezelf heel erg kwalijk dat ik in zijn mooie woorden bleef geloven terwijl ik blind bleef voor wat hij me feitenlijk liet zien. Zo dom dat ik zolang bleef vasthouden aan iemand die vanaf hij vijfenhalf jaar geleden voor de eerste keer de deur achter zich dicht trok nooit meer dezelfde is geweest. Ik besef nu dat hij voorgoed veranderd is in een totale onherkenbare persoon en dit nooit meer goed zal komen. Het verplichte loslaten is nu begonnen en daar heb ik het verschrikkelijk moeilijk mee. Het wordt ook steeds moeilijker om me hem te herinneren zoals hij ooit was. Mijn hele leven met hem voelt nu weer net als in het begin als één grote leugen. Het is zo moeilijk te bevatten dat iemand die twintig jaar zo anders was, een liefdevolle en toegewijde man en vader was zo kan veranderen in een kil, hard en gevoelloos wezen. Ik twijfel nu zelfs aan een MLC want zijn stemmingen kunnen zo verschrikkelijk snel omslaan dat hij wel een echte schizofreen lijkt. Het voelt nu alsof hij alles echt met voorbedachte rade heeft gedaan en me met valse hoop en beloftes nog even extra pijn wilde doen om me daarna op de meest respectloze manier uit zijn leven te sluiten. Voor het eerst voel ik het intense verdriet van het verlies ondanks ik hem al jaren geleden kwijt was. Het helpt op dit moment nog niet zo mezelf in te prenten dat ik beter zonder hem af ben terwijl ik diep vanbinnen wel besef dat het zo is. Het is zo dubbel, de rust en het geluk die ik ooit bij hem kende mis ik nu meer dan van tevoren maar ik weet ook dat ik die inmiddels al vijfenhalf jaar nooit meer bij hem heb gevoeld. Deze man wil/kan mij en onze zoon al zoveel jaren niet meer gelukkig maken dus eigenlijk missen wij niks aan hem maar dat gevoel, he. Ik benijd hem op dit moment eigenlijk wel een beetje en zou willen dat ik bij mezelf de knop ook zo plots om kon draaien. Maar dit zal tijd nodig hebben omdat mijn rouw nu nog maar pas echt is begonnen. Ik heb momenteel totaal geen fut, voel me leeg en intens verdrietig, mijn lichaam doet helemaal pijn maar ik moet hier doorheen. Ik voel me heel erg emotioneel nu, bepaalde dingen en vooral muziek werken enorm op mijn gevoel. Ik huil iedere dag omdat de waarheid heel hard is maar dit geeft me nu wel meer duidelijkheid mbt waar ik sta. De welles nietes spelletjes zijn voorbij, geen twijfels meer of aantrek en afstoot gedrag die me uiteindelijk ook alleen maar sloopten. Dit is het en niks anders meer en daar zal ik nu mee om moeten leren gaan en dit is best eng. Maar ik vertel je vast niks wat jij niet hebt gevoeld, he Brownie. Valse verzoeningen zijn gewoon enorm zwaar en vergen het uiterste van je. Nog bedankt voor je interesse, Brownie en hoe sta jij er op dit moment in?

Aapje, ik ben benieuwd hoe het met je gaat?

Aapje, als ik mij goed herinner heb jij nog een lieve broer en schoonzus die jou ook echt niet kwijt willen en je dit ook heel duidelijk verteld hebben. Ook het gesprek van je zoon met zijn vriend hebben je nog niet zo lang geleden het inzicht gegeven dat je zoon weer een normaal leven wil met zijn moeder, zelfs zonder vader. Dat is waar je je moed voor bijeen moet rapen Aapje, een leven. Een leven kan op verschillende manieren geleefd worden en dat wat je de laatste jaren ge- en beleefd hebt was geen leven maar overleven. Ik denk dat je je te lang hebt laten leiden door wensdromen die de nodige voeding kregen van je mlcer, hetgeen vooral voor lIJden gezorgd heeft. En iemand die te lang en te veel geleden heeft verliest de lichtpuntjes in het leven. Het is niet omdat je ze niet ziet dat ze er niet meer zijn Aapje. Zoek hulp en steun bij mensen die om je geven, familie, een vriendin. Laat schuld en/of schaamte vallen, durf je kwetsbaar op te stellen bij diegenen die je graag zien en vraag hulp. Geef toe dat je het zelf momenteel niet meer overziet en schakel anderen in om je hierbij te helpen maar blijf niet vasthangen in nachtenlang getob en gepieker. Bij het ocmw van elke gemeente in Belgie kan je terecht voor advies en als ze je vragen niet kunnen beantwoorden zouden ze je moeten kunnen vertellen waar je wel terecht kan. Als je niet tevreden bent met je huisarts kan je in Belgie zo maar naar een andere gaan. Is terug naar nederland verhuizen een optie, misschien kan je dit eens met je broer bespreken. Begin met kleine, overzichtelijke stapjes en tracht uit die wirwar van negatieve gevvoelens te raken. Je bent het jezelf en je zoon verschuldigd. Stop met je vorige leven, bouw aan een nieuw en vertrouw erop dat er mensen zijn die u graag zien die u hierbij willen helpen. Het is niet omdat de lucht vandaag grijs is dat de zon nooit meer zal schijnen. En als je echt een hoogmoedig mens was Aapje was iedereen hier al lang op je afgeknapt. Het moge duidelijk zijn dat dit absoluut niet het geval is. Laat je niet te lang gaan Aapje, effe mag maar dan alweer voorui, al zijn het muizenstapjes. Ik wens je kracht en heel veel liefs en goeds.

@aapje, Als jij opgeeft dan heeft de SM echt gewonnen, dat gun je haar toch niet! En opgeven.....hoe dan je bent moeder!! Wij kunnen niet opgeven. Dus niet getrouwd, oke...samenlevings-contract of zo? Staat er iets officieels op papier? Dan heb je echt een advocaat nodig! Als ik het goed begrijp zit je dus met je zoon in België in een huurhuis? Waar betaal je de huur van want je hebt geen baan. Qua uitkeringen enz in België ben ik niet thuis, maar ik ga er haast vanuit dat daar ook een soort vangnet is. Of....je bent nog Nederlandse neem ik aan heb je niet gewoon recht op een uitkering uit Nederland? Want als jouw MLC-er nu van alles betaald....wat ga je doen als hij daar geen zin meer in heeft? Hier moet je echt achteraan! Kun je terug naar Nederland, heb je hier mensen die je tijdelijk op kunnen vangen zodat jij achter een urgentie aankunt. Je klinkt nu wel heel zielig en depressief, begrijpelijk misschien maar dit kan dus gewoon echt niet. Je zult stappen moeten zetten...wat komt er van je zoon terecht als jij eruit piept? En ja het is zwaar en kut en gemeen, en ja het is een stuk minder luxe enz enz. Maar geloof mij en de andere hier nou eens, je zult iets moeten gaan doen. Die man denkt 200% alleen aan zichzelf.Je helpt hier niemand mee en bereikt er ook niets mee. Jij moet je schouders hieronder gaan zetten en knokken voor de toekomst van jou en je zoon. Leuk? Nee.....bikkelhard maar dat is het leven ook. Maar ik kan je echt beloven, als je deze bergen van ellende beklimt dan gaat het steeds een beetje makkelijker, je zult vertrouwen krijgen in jezelf, je zult trots zijn op jezelf. En je zoon zal eindelijk weer trots kunnen zijn op zijn moeder! Dus laat schuldgevoelens los, geloof me die hebben wij allemaal gehad. Laat die man los, maak je niet meer druk om hoe en waarom hij iets doet, hij denkt geen seconde aan jullie, geloof mij.

Zoek alsjeblieft hulp Aapje. Ik geloof niet dat schrijven op deze site je nog verder zal helpen. Niemand hier kijkt op je neer of heeft een hekel aan je. De scherpte, irritatie die je in sommige reacties voelt, is voornamelijk onmacht omdat de anderen je zo graag zouden willen helpen, maar voelen dat ze niet tot je door kunnen dringen. Zoek daarom hulp. Je huisarts moet je verder kunnen helpen als je echt open kaar met hem/haar speelt.

Ehhhhh....hoogmoed komt voor de val? Bij veel mensen niet hoor! Zoek hulp Aapje!!

@Noor, ik wil nog wel een antwoord op al jouw vragen. Nee, we zijn niet getrouwd, mijn ex-man wilde dit altijd heel graag maar ik wilde dat niet. Hij wilde zoveel, zelfs nog een tweede kind maar ik wilde helemaal niks. Het schuldgevoel dat hij in onze relatie zoveel gaf en ik alleen maar nam speelt daarom ook een enorme rol in mijn verdriet en handelen. Het leek alsof ik hem steeds zoveel kansen gaf maar ik wilde steeds zelfs die tweede kans om alles wat ik fout deed weer recht te kunnen zetten. Ik vocht een gevecht en vooral een zware innerlijke strijd tegen beter weten in wat diep vanbinnen heb ik altijd al wel geweten dat ik deze nooit zou winnen. Twee jaar geleden wilde ik een nieuwe start maken, ik verhuisde van Nederland naar België om alles achter me te laten. Maar ik nam mijn problemen mee, kon ook in België mijn nieuwe leven niet opbouwen omdat mijn ex altijd nog in de picture bleef. Het lukte me ook niet onze zoon gelukkig te maken want door uit Nederland te vertrekken moest hij ook alles achterlaten. Hij offerde zich op voor mij maar liep al heel snel tegenaan dat hij in België nooit zou kunnen aarden. Ik zag hem volledig wegkwijnen en omdat mijn ex-man (waar ik nog steeds contact mee had) ons gouden bergen beloofde en weer een nieuwe start samen in Nederland bleef ik in het verleden hangen. Er werd ons de hemel beloofd maar we kregen alleen maar de hel. Ik kreeg van mijn ex-man foto’s door van huizen die hij in Nederland zou kopen en daarna veranderde dat in tuinhuisjes en afdakjes die hij in het huurhuis waar wij nu inzittten zou maken. De reden dat ik hierin bleef geloven was dat ik er zo graag met mijn zoon uit wilde komen en zo verschrikkelijk bleef verlangen naar hef leven dat we ooit hadden. Mijn ex-man die heel goed wist dat wij het niet meer redden gebruikte al deze leugens alleen maar om zichzelf safe te stellen (een deurtje in geval van nood nog open houden) en ik wilde dat maar niet zien. Ik liet me gebruiken in de hoop dat alles weer het oude zou worden, mijn zoon en ik weer de oude zouden worden maar mijn ex-man had inmiddels al een totaal ander leven opgebouwd dat hem eigenlijk wel beter beviel. Het heeft geen enkel nut om al mijn zorgen op te schrijven want ze zitten heel duidelijk opgeslagen in mijn hoofd. Ik lig hele nachten wakker op zoek naar oplossingen maar kom steeds alleen maar tot dezelfde conclusie, de put is de diep en wij zullen het gewoon niet redden. Ik denk de laatste tijd ook veel aan de laatste woorden van mijn zus voordat we afscheid van elkaar namen. Ze nam mijn gezicht tussen haar handen omdat ik zo hard begin te huilen en zei, niet verdrietig zijn zus want ii weet, jij komt mij nog achterna. Ik wil niet dood, wil echt wel leven maar ik wil gewoon dit leven niet meer. Het is me altijd al in mijn leven voor de wind gegaan, bereikte en had alles wat ik maar wilde. De totaal onverwachte wending die mijn leven plots kreeg was voor mij zo’n grote teleurstelling dat ik er maar niet aan toe wilde geven. Mijn gevecht is voorbij, ik ben net zoals de sm altijd zei de grote verliezer in dit verhaal. Ik heb me laten vernederen, verraden en voor laten liegen, wat zegt dat over mij? Niemand heeft nog respect voor me, mijj zoon niet en ikzelf ook niet. Dit is ondraaglijk voor me geworden en hier kim ik niet meer uit. Hoogmoed komt voor de val..

Ik zou het jammer vinden als Aapje wegblijft. Dat gezegd zijnde, inderdaad Aapje zet praktische stappen. Het is lastig en pijnlijk maar je moet jezelf en je zoon beschermen en krijgen waar je recht op hebt. Ik heb een hoop minder te regelen en hier was het omgekeerd ik verdiende het meest maar ik heb de geldkraan na een paar weken dichtgedraaid en daar echt wel commentaar op gekregen ... en vond dat pijnlijk maar hij wil zo graag een ander leven OK doe het dan zelf maar. Als er iets verandert zien we het wel weer ...

@ Aapje, Zet al je angsten en zorgen eens op papier en ga op zoek naar oplossingen! Naar je huisarts voor een verwijzing voor mentale hulp (psycholoog) en een recept om tijdelijk even aan de anti depressiva te gaan. Ben je officieel getrouwd? Geen baan dus op naar het Juridische loket, deze sturen je door naar een advocaat. De advocaat zal zo snel mogelijk voorlopige voorzieningen willen regelen en contact op nemen met jouw man. Hij zal echt maandelijks een x bedrag moeten betalen voor jou en je zoon. Verdient hij niet genoeg dan kun je achter een uitkering en toeslagen aan...maar dan moet er wel een verzoek tot echtscheiding liggen! ( voorlopige voorzieningen) Als je zoon 18 is heeft hij recht op zorgtoeslag en studiefinanciering en misschien kun je hem overhalen samen met de huisarts om ook hulp te zoeken. Geen idee of je in een koophuis woont? En ik hoop dat jij je 6 jaar geleden wel ingeschreven hebt bij woningnet of iets dergelijks? Ga deze stappen zetten! Verwijder je man uit je telefoon! Geen whapp of sms meer. Zodra je een advocaat geregeld hebt neemt die alle communicatie over....tot dat moment gewoon radio stilte! Al deze dingen zijn verdrietig en zwaar....voor ons allemaal, maar je zal ze toch echt zelf moeten gaan zetten aapje. Niemand komt jouw problemen oplossen voor je....je moet het zelf doen. Maar geloof mij door deze stappen te gaan zetten zal je groeien! Je zelfvertrouwen krijgt een enorme opkikker als je zelf je zaken weet te regelen! Het verdriet gaat er niet door weg, maar als jouw geloof in jezelf stijgt krabbel je sneller op! Ik kan na ruim 5 jaar nog steeds verdriet hebben, maar ik voel ook weer geluk als ik zie hoe het met mij en mijn jongens gaat....dat heb ik toch maar mooi alleen geflikt!

Ik reageerde op de verwijderde posting.

Het “vallen” is niet erg, maar twee honderd duizend keer dezelfde fouten maken daar leer je helaas helemaal niets van in dit rotproces. Dat is wat alle mensen bedoelen en nee.. Aapje is niet ver in haar proces , staat pas aan het begin ook al duurt t al 6 jaar. Dat zie je echt verkeerd.

ik heb een posting verwijderd van iemand die hier voor het eerst post (nogal opruiend) en wiens integriteit ik niet helemaal vertrouw

Doe dan nu iets!@aapje Echt, doorbreek alles. Je hoeft alleen maar één stap te zetten ; hulp zoeken . Stap eruit! Laat zien dat je leven zoveel meer is dan die f....king ex ! En dat is het leven van ons allemaal , lieve vrouwen .. jullie kunnen dit; met vallen en veel opstaan. Liefsssss

Wat is dat nou toch dat mensen opeens niet meer willen schrijven hier na een niet zo leuke opmerking van iemand anders? Er zijn veel meer mensen die hier schrijven en lezen! Laat je niet uit het veld slaan door de opmerking van 1.

Anoniem, ik weet dat je het goed bedoelt (jullie allemaal trouwens) en daarom neem ik je Je sarcastische en kwetsende opmerking m.b.t. mijn ex-man ook niet kwalijk. Ik denk dat ik beter kan ophouden met hier te schrijven, ik wordt er niet vrolijk van en jullie ook niet. Mijn verhaal is verteld, ik ben het perfecte voorbeeld geweest hoe je het vooral niet moet doen en dat heeft ook meningen gelukkig geholpen. Ik loop inderdaad zoals jij schrijft alleen maar tegen muren op en zal mijn weg alleen moeten vervolgen. Er zijn meer opties in het leven, daar heb je ook gelijk in en daar denk ik de laatste tijd ook alleen maar over na. Ik zou willen dat ik het zoals jullie allemaal aangepakt had en een totaal andere weg had gekozen maar je kan de tijd helaas éénmaal niet terugdraaien. Hoe dit er allemaal er zo in is kunnen sluipen en ik het zover heb laten komen gaat iedere dsg door mijn gedachten. Zodra ik wist van de sm heb ik hem eruit gegooid en daarna volgenden zoveel absurde dingen in sneltempo elkaar op dat ik er zelf niet meer uit kwam. De jaren zijn voorbij gevlogen en soms lijkt het nog of het de dag van gisteren was dat we hierin terecht kwamen. Dat is iets wat ik alleen mezelf maar kwalijk kan nemen en dat vreet nog het hardste aan me. Misschien zelfs wel te hard.

Het spijt me Aapje, maar het lijkt vanuit mijn standpunt alsof je dat zelf zo kiest. Iedereen hier begrijpt de pijn en hoe moeilijk het is. We zitten hier allemaal in en zien allemaal evenhard af door de pijnlijke situatie, ook al zijn de omstandigheden bij elk nog anders. Iedereen voelt zich even het slachtoffer, ik ging zelf ook even de mist in, we hebben hier uiteindelijk zelf niet voor gekozen en hadden het liever anders gezien. Maar de feiten zijn wat ze zijn, of dat nu te plaatsen valt of niet, een mlc is niet logisch, we moeten allemaal verder en dat lukt ieder na een tijdje wel. Maar 6 jaar en langer het slachtoffer zijn, terwijl je wel degelijk ook een andere optie hebt, het spijt me, maar dat werkt niet. Zeker niet als je een zoon hebt die je nodig heeft. Dit met alle respect en begrip voor je pijn. Je geeft aan dat je andere problemen hebt. Wel, het lijkt me dat je daar wel iets aan kan doen. Waarom los je die niet eerst op? Of kan dat dan weer niet zonder je ex man? Je kan niet steeds zeggen: ik wil eruit, ik heb hulp nodig en verder niets constructiefs doen. Ik vrees dat je hier langzaamaan tegen de muur loopt, bij mij toch.

Ik vind het echt heel erg jammer dat nu geïnsueerd wordt dat ik iedereen tracht te manipuleren en dat kwetst me. Ik heb het nodig om alles hier wat van me af te schrijven en wil daarbij alleen maar mijn gevoelens uiten maar soms krijg ik de indruk dat door sommigen mijn eerlijkheid niet wordt gewaardeerd. Ik dat we allemaal hier uiteindelijk toch net dat beetje steun en begrip zoeken die de buitenwereld ons niet kan geven. De pijn gaat heus niet aan me voorbij, daar zorgt mijn ex-man en zijn sm wel voor. Er zijn nog zoveel andere zorgen buiten die twee die continu door mijn hoofd jagen. Ik heb geen baan meer en zal mijn hoofd voor de zorg van mijn zoon zonder inkomen erbij ook boven water moeten kunnen houden. Hoe de situatie nu is ben ik niet eens in staat om te werken en lig iedere nacht wakker van hoe ik het straks moet gaan redden. Het gaat niet alleen om hem maar de flinke nasleep die deze hele MLC of wat dan ook met zich mee heeft gebracht. Mijn ex-man en de sm gooien alleen nog meer olie op het vuur maar het brandt ook al behoorlijk zonder hen.

Terecht punt Silvia: over dat er opeens niet meer toe doen. Dat is niet echt zo. Alleen voor hem is dat zo. Verder doen we er juist heel erg toe!!!! Mijn ex heeft ook zeker (jaren) toneel gespeeld. Hij drukte (negatieve) gevoelens weg. En nu zijn die er met volle kracht uitgekomen. Het zou me niets verbazen dat zo iemand niet echt in staat is tot het voelen van diepe positieve gevoelens. En dat 'Ik mocht jullie' wel klopt. Toevallig hoorde ik een casus gisteren van een midlife crisis geval. Was 45: had een mooie vrouw en kinderen. Werd verliefd op een struise buurvrouw. Boem, relaties kapot. Hij ging met de buurvrouw verder. Nu, 12 jaar later, is hij druk op zoek naar aandacht van andere vrouwen. Hij is tegen zijn huidige vrouw niet echt naar, maar gewoon niet meer zo geïnteresseerd. Hij en zij accepteren de status quo. Mooi huis en kinderen/ kleinkinderen. Maar er is veel wantrouwen bij zijn vrouw en er is gebrek aan intimiteit.

@Anoniem, ik denk dat je in je analyse van een paar dagen geleden bij het rechte eind hebt. Diep down is Aapje er niet bij gebaat om uit deze vicieuze cirkel te stappen. De dynamiek waar ze nu in zit, is namelijk de ultieme vorm van zelfmedicatie omdat je de focus zo goed buiten jezelf ( namelijk op de mc'er) kunt blijven leggen. Stapt ze uit dit spel dan wordt ze met zichzelf, haar eigen leegte, haar eigen angsten geconfronteerd. Deze destructieve dynamiek is een bekende overlevingsstrategie om nu juist die zelfconfrontatie te vermijden. Voor de mc'er en de sm geldt natuurlijk hetzelfde. Met zijn drieën houden ze deze ongezonde soap in stand en niemand heeft er naar bij om eruit te stappen. En ja, net als jij Anoniem heb ik vaak de indruk dat Aapje ons stroop om de mond smeert en dingen zegt die we willen horen om de steun te behouden.

@Aapje, er zijn van die dingen die ze zeggen of gezegd hebben die jij van je leven nooit meer vergeet. Ik heb er ook zo één: ik zocht al jaren een maatje. Natuurlijk zijn er nog veel meer maar deze doet in het bijzonder zo'n pijn omdat ik veel van hem hield en hij absoluut mijn maatje wel was. Ik was ook het zijne, dat weet ik zeker alleen hij zag het niet. Zou ik hem nu zeggen dat hij dat gezegd heeft en dat het mij zo gekwetst heeft dan denk ik dat hij niet eens meer weet dat hij dit gezegd heeft. Ze zeggen zoveel in een bepaalde toestand. Probeer het te parkeren. Ik weet het: dat lukt de ene keer beter dan de andere maar ga geen uitingen van een man/of vrouw in midlifecrisis serieus nemen.

Het zijn de laatste woorden die hij tegen me zei die me vooral heel erg bezig houden. Hij zei, ik heb nooit geleerd om met gevoelens om te gaan maar ook niet om ze te hebben. Jullie mocht ik wel en daardoor voelde ik me ook zo’n lange tijd anders. Hij “mocht” ons wel? Zo praat hij niet alleen over mij maar ook over zijn eigen zoon? Dit doet me echt heel erg nadenken over ons leven samen en dat was nog maar liefst de helft van mijn leven en bijna het hele leven van onze zoon. Onzinnige wartaal van een even warrige mlc’er of toch eerlijke praat van een man waar wij de hele tijd mee in een enorme leugen hebben geleefd? Dit maakt zeker wat uit voor mij en ook al zal ik het antwoord hierop misschien wel nooit te weten komen zal dat altijd iets zijn waar ik in mijn hoofd naar zal blijven graven. Zijjn schoonzus heeft in het begin wel eens gezegd, of hij speelde al die jaren een groot toneelspel bij jullie of doet het nu daar. Ikzelf denk op dit moment dat hij het bij beiden doet en dat is niet alleen een hele pijnlijke maar ook een hele nare gedachte.

En zeker mee eens: het is één van de meest traumatische dingen die je kan overkomen. Je komt er doorheen maar daar heb je tijd voor nodig: geef jezelf die tijd en wees lief voor jezelf

Maar het is toch niet zo dat jij er niet meer toe doet? Van alle mensen om je heen die jou lief hebben is er maar één persoon die dat niet meer doet. En die is op dit moment ontoerekeningsvatbaar. Dat zegt alles over hem en zijn verlies. Laat je niet door die ene persoon omlaag trekken!

Is het gewoon niet 1 van de ernstigste dingen die bestaat? Om gewoon zomaar er opeens niet meer toe te doen (ook al zijn er vanallerlei psychologische en psychiatrische verklaringen)? Dat willen we toch niet weten? Dat is toch niet hoe je wilt leven? En desondanks is dat wat gebeurt. Aapje, ik snap je heel erg goed. En tegelijkertijd ook niet. Want wat heb je nog in situaties als dit? Alleen je zelfrespect en je eigen waarden. Dat is de basis van de rest van je leven.

Wat heb je vandaag voor jezelf gedaan Aapje? Zocht je de professionele ondersteuning die je zelf aangeeft nodig te hebben?

Klopt, R, je kan er geen staat op maken maar het gedrag van mijn man is plots weer zo absurd veranderd dat ik echt niet meer weet waar ik mee te maken heb. Is het milc, pure waanzin of is het toch wat anders? Dat dit niet normaal is is me al lang meer dan duidelijk maar die plotse wending is gewoon te gek voor woorden. Toen hij hier zijn Harley kwam halen praatte hij nog vrij normaal en zei dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken want hij zou ons altijd helpen.. om me een dag later dan meteen te blokkeren.. Gisterenochtend stuurde hij dan weer een sms, zij is weer ziek thuis. Waarom? Wat wil deze man eigenlijk nog? Mij gek maken? Je kan zeggen dat hij de deur op een kier willen laten staan maar hij heeft dat deurtje echt niet nodig want gooit deze zelf steeds keihard dicht. Soms denk ik wel eens dat hij me zover wil krijgen dat ik mezelf iets aandoe net als de woorden van mijn zus. Hij lijkt me steeds verder over dat randje heen te willen duwen en op dit moment vraag ik me echt af of dit nog wel een MLC is..

Ik denk op zich dat het zinloos is te proberen uit te maken in welke fase ze zitten, hoewel ik er mij zelf ook nog schuldig aan maak. In elk geval, heel veel fasen kunnen door mekaar lopen en terugkomen dus ik zou er me niet op vast pinnen.

Wat ik bij mijn man zo vreemd vind is dat hij de laatste jaren steeds “beter” leek te worden. Hij praatte steeds meer over de inzichten die hij kreeg, ik kon haast weer met hem praten zoals we vroeger praten en hij leek steeds weer meer op die oude vertrouwde man. Hij toonde ook steeds meer interesse in zijn zoon en zat er heel erg mee hoe die na dit alles over hem zou denken. Mij blokkeren op what’s zou hij nooit meer doen want als er iets was moesten we hem kunnen bereiken. Hij was niet meer zo opgefokt en wat ik ook tegen hem zei, hij werd niet meer boos. Hij was er zelf zo van overtuigd dat hij weer zichzelf aan het worden was en ik was daar eerlijk gezegd ook net zo overtuigd van als hij. Hierdoor volgden de twee laatste verzoeningen heel kort achter elkaar want hij was erachter dat hij alleen maar bij ons gelukkig kon zijn en nooit bij de sm. Wat er in zijn hoofd nu weer gebeurt is is voor mij een raadsel maar hij is nu afstandelijker dan ooit. Hij was de laatste keer dat ik hem sprak weer zo warrig en opgefokt en er was echt geen zinnig gesprek meer mee te voeren. Hij heeft me weer geblokkeerd op what’s app, zo laat hij blijken dat het hem ook allemaal niet interesseert wat er met ons gebeurt. De sm en haar dochter zijn weer de enige waar alles om draait en wij zijn weer bij het vuilnis gezet. Ook al zit hij nog volop in de replay fase, het verschil is nu in één keer weer zo enorm groot dat ik het gewoon niet kan begrijpen. Zo’n zware terugval van hem had ik echt niet meer verwacht en ik vraag me af waar dit vandaan komt. Het is makkelijk om te zeggen dat ik daar helemaal niet mee bezig moet zijn maar ook al toonde hij nog steeds vluchtgedrag, hij was weer haast menselijk en nu is hij weer helemaal terug af bij 0. Echt bizar en voor mij totaal niet te begrijpen.

@R Mijn mlc-er is er ook één zonder boosheid of woede uitbarstingen. De eerste maand heb ik hem wel dingen gevraagd, waar hij dan netjes antwoord op gaf. Met die antwoorden kon ik niet zoveel. Het kwam er in ieder geval altijd op neer dat ik flink tekort schoot in ons huwelijk. Omdat ik het daar niet mee eens ben heb ik hem daarna nooit meer iets gevraagd en hem ook nooit meer ergens mee geconfronteerd. En zo is hij vertrokken naar zijn sm en daar tot nu toe altijd gebleven. Een vanisher op en top. Via mijn dochters hoor ik nog wel eens wat van hem en zij zeggen beide dat hij niet veel anders is en doet dan hoe hij vroeger bij mij deed. Hij zit in een slachtofferrol en ik denk dat hij dat de rest van zijn leven wel zal blijven. Vandaar dat ik ook wel opgelucht ben dat ik daar niet meer mee te dealen heb. Maar zeker nu mijn jongste dochter weer voor een half jaar is vertrokken val je toch af en toe weer even terug in verdriet. Verdriet omdat je dit samen niet meer deelt. Ik laat het maar even gebeuren en weet dat ik er dan weer bovenop krabbel maar voor nu is het best weer even zwaar alleen. Ik heb veel mensen om me heen hoor maar degene waarmee je dit kind hebt gekregen, dat is toch anders

Aapje, ik denk zelf dat het niet zozeer de tijdsduur is, maar het feit dat je man duidelijk nog heel ver heen is. Silvia, ik ken je verhaal niet, misschien heb je gelijk, en had ik iets genuanceerder moeten zeggen "de meesten". Ik denk wel dat je gelijk hebt dat de SM ze meestal gewoon onder de duim houdt. Deels omdat ze dat zelf ook toelaten ... (zij kunnen niet helder denken dus iemand die dan alles voor hen beslist is wel zo makkelijk ...) een vriendin van mij (zonder MLC!) heeft jaren in een manipulatieve relatie gezeten, eigenlijk zonder dat ik het bij de MLCer/SM zelf zo genoemd had zei ze dat al ... daar uit geraken is niet evident. Daphne, die vraag stel ik me elke dag onbewust denk ik ... op dit moment niet, het zou veel werk vragen maar een verzoening is voor mij nog een mogelijkheid. Ik heb zeker veel moeilijke momenten (nu ook, we gaan zo langzamerhand richting 1 jaar na de bom), ik probeer los te laten zonder dat ik daarom per se deur dicht doe (het verschil is soms lastig uit te leggen aan mensen) en ik denk als ik het echt moeilijk heb vaak eraan dat ik hem op dit moment niet terug in huis zou willen ... want echt het laatste jaar of de laatste 2 jaar misschien voordien waren geen lachertje. Ik heb denk ik een atypische MLCer in de zin dat niet woede of uitbarstingen of allerlei verwijten de boventoon voerden maar wel constant depressie. Maar ook dat is slopend als je daar constant mee te maken hebt. Dus hij moet er eerst sowieso doorheen ...

@Wil, bij jullie heeft het niet zolang geduurd, he. Zes jaar is wel heel lang om nog te geloven dat je man alles wel weer op een rijtje zal krijgen. Ondanks hij hier nog net zo vask bij mij als bij de sm is geweest is het leven dat hij daar heeft vertrouwder geworden. Ik kan ook niet meer anders dan de mening van Silvia delen en denk nu dat we het aandeel van de sm in dit MLC verhaal toch allemaal zwaar onderschatten. Mijn man kruipt letterlijk voor haar, haar wil is wet en hoe zij het zegt zal het gebeuren. Hij cijfert zich voor haar en haar dochter helemaal weg, heeft helemaal niks te vertellen dus dit echt alleen maar voor zijn goed gevoel doen..ik betwijfel het, het gaat daar echt meer om het dat van haar. Ik zei hem de laatste keer nog toen ik hem sprak, als zij nu een fotomodel was geweest waar je zo gek voor deed had ik het nog gesnapt maar voor zo’n soort vrouw? Om voor een vrouw als zij zo genadeloos aan de kant geschoven worden ervaar ik echt als de grootste vernedering en dat doet me misschien nog wel het meeste pijn van alles. Dit heeft mijn eigenwaarde echt heel flink aangetast en is meer dan waarschijnlijk de oorzaak van mijn gedrag en handelen. Het ongeloof dat hij dit nooit in zou gaan zien was ongelooflijk groot maar ik zal er toch aan toe moeten. Ik moet mezelf echt nu dagelijks toespreken dat ik meer waard ben dan dat tot ik het ook echt weer kan gaan geloven.

@R, daar sta ik zo anders in. Ik heb het gevoel dat mijn mlc-er niet zal ontwaken. Hij is verder gegaan. Leeft al bijna 5 jaar heel happy met zijn sm. Zij staat bij hem op een voetstuk. Het voetstuk waar ik vroeger op stond. Hij doet alles hetzelfde als dat hij bij mij deed en dat hield hij ook 28 jaar vol. Ik denk dat hij dit ook weer zo lang zal volhouden. Misschien zelfs langer want zij heeft een krachtige fysiek en zet zichzelf op plaats één waar ik steeds meer een stap terug deed. Ik was op den duur zo krachtig niet meer. Ik lees hier ook vaak dat de sm er eigenlijk niet toe doet maar zo zie ik dat niet. De sm heeft hem volledig in de pocket en ze leven hun leventje. Het is oké hoor, ze mag hem hebben: zeker omdat ze niet de man heeft die ik ooit had. Maar ontwaken, ik geloof er niet in. Wel bij degenen waar dit wel succesvol gaat maar bij mijn eigen ex-man niet

Zijn jullie niet te erg gekwetst/ aangetast in het vertouwen om je nog te kunnen of willen verzoenen?

Ik had het niet beter kunnen zeggen. Hulp zoeken is ook echt geen schande Aapje. Ik denk dat er meerdere mensen hier zijn die het gedaan hebben. Ik alleszins wel. We zeggen zo vaak dat de MLCers er zonder hulp niet uit geraken maar ik denk eerlijk gezegd wij vaak ook niet. Ik denk zelf nog steeds dat ze allemaal ooit wakker worden. Sommigen vroeg, anderen (heel) laat ... en dat wij altijd het laatste woord zullen hebben ivm een eventuele verzoening. Maar wat Wil zegt ook dan wordt het hard werken, dus linksom of rechtsom: raap jezelf op Aapje! Je kan het!!

@Aapje, ik heb zo met je te doen! Het is ook zo verschrikkelijk moeilijk! Maar je moet echt aan jezelf gaan werken en hulp zoeken. Je bent meer waard dan dit!!! Het leven en de man die je had krijg je gewoon nooit meer terug, wij zijn weer samen en gaan ervoor maar het wordt nooit meer zoals het was! Misschien beter maar in ieder geval anders en ook dat heeft heel veel hard werk nodig. Ook hierbij moet ik mezelf goed in de gaten houden en aan mezelf werken om niet weer in dezelfde valkuilen te stappen. Dus het enige juiste dat je kunt doen is voor jezelf kiezen, of je nu wel of niet samen blijft. Heel veel sterkte en wees lief voor jezelf!

Aapje, je hebt jezelf om op terug te vallen. Je bent namelijk krachtiger dan je denkt. Ik zou naar de huisarts gaan en wat pillen ter ondersteuning vragen en een verwijzing naar een goede psycholoog of coach. Dat is geen teken van zwakte en ik heb het gevoel dat je er zelf niet meer uit komt.

Er zit inderdaad geen gevoel van vertrouwdheid bij deze man die zo anders is dan hij altijd was. Daarom snap ik ook niet waarom ik zo’n moeite hebbom van hem los te komen, zelfs nu. Ik lbleef jarenlang in zijn greep doordat hij me nog steeds veel stukjes van zijn oude persoonlijkheid liet zien en ik daardoor ging denken dat hij wel weer zou ontwaken. Maar nu ik de slechtste kant van hem heb gezien die hij me maar kon tonen is dit een hele grote Ilussie van mezelf geweest. Ik liet me alleen maar leiden door mijn diepste verlangen om de man en het leven weer terug te kunnen krijgen dat ik altijd had. Die man en dat leven zijn voorgoed weg, dat komt nooit meer terug en is zo moeilijk voor me om te kunnen accepteren. Maar ik heb nu geen andere keuze meer, kan niet meer zwaarder met mijn neus op de feiten gedrukt worden. Ik wachtte zolang op zijn rockbottom gaan maar besefte niet dat ik degene was die dit het eerste mee zou maken. Ik voel me leeg, zit op de bodem van de put die nu nog dieper is dan hij ooit is geweest. En ja, Anoniem, zijn MLC is echt wel de mijne geworden met al de fases die doorlopen moesten worden. Pas als ik de fase acceptatie heb bereikt zal ik weer verder kunnen. Ik heb hier voor niemand de bevestiging van nodig, alleen maar van mezelf.. de enige persoon die me hierin tegenhoudt.. get-real en jij hebben gelijk maar dat heb ik ook altijd zelf geschreven. Mijn man en ik hebben hetzelfde gedrag en trekken elkaar daardoor steeds weer naar beneden. Als één van ons hier mee ophoudt kunnen we allebei weer verder. De diepe angsten die er bij beiden zitten zijn echter zo groot dat we dit ongezonde patroon maar in stand blijven houden. Niet alleen de sm en hij maar ook hij en ik gebruiken elkaar als reddingsboei om het hoofd boven water te houden. Dat werkt bij mij nu niet meer dus ik zal moeten leren op eigen kracht nu drijvende te moeten blijven tot ik sterk genoeg ben om weer naar de oever te zwemmen. Ik verwacht van niemand begrip of steun hierin maar vind het gewoon jammer dat vaak vergeten wordt hoe slopend deze jaren voor mij (en mijn zoon) geweest zijn. Hier kom je niet zomaar 1 2 3 uit, voordat ik aan mezelf kan gaan werken heb ik eerst de nodige rust en energie weer nodig. Hier kan me niemand in helpen, ik moet mezelf weer die rust gaan gunnen door mijn man volledig los te gaan laten. Ik ben in al die jaren nooit op mezelf toegewezen geweest omdat hij er in zekere zin nog steeds voor me was (op een ongezonde manier welliswaar) maar dat voelde voor mij als een bepaalde steun. Nu er niks meer is waar ik nog op terug kan vallen wordt ik in de diepte gegooid en dat is heel eng voor me. Je hebt gelijk, Anoniem, ik roep de hele tijd dat ik hieruit wil maar onderneem niks daarvoor. Ik kon het niet op eigen kracht, heb eerst gewacht tot mijn man afhaakte (heel erg fout, ik weet het) en ik geen andere keuze meer heb, dus nu moet ik wel..

Wat misschien een beetje kan helpen, is je realiseren dat je gevoel van vertrouwdheid bij hem gewoon niet (meer) klopt? Dat gevoel van vertrouwdheid zorgt ervoor dat je hem op zijn woord denkt te kunnen en wilt geloven. Ik merk het ook aan mezelf bij mijn ex. Maar ik ben er inmiddels niet zo bang meer voor, voor dat gevoel. Want alle vervolgstappen zijn gewoon helder. Dat is hier een soort houvast. Wij zijn uit elkaar en we gaan het huis verkopen. Ik ga echt alleen verder.

Aapje, zoals door iedereen aangeraden wordt: maak nu eens werk van die professionele hulp. Net zoals hoe jij bij je mlc ex man niet kan inschatten achter welke woorden hij ook daden zal plaatsen, kan ik dat eerlijk gezegd ook niet bij jou. Je schreeuwt om hulp, zegt actie te gaan en willen ondernemen om je terug beter te gaan voelen. En dan plots verwijnen die intenties en ga je weer aan jezelf voorbij. Enkele weken/maanden terug zou je professionele hulp zoeken en nam ik de moeite je aan te moedigen dat te doen. Nu sta je terug waar je toen stond, ik moedig je terug aan het leven te grijpen dat je verdient. Je zoon de liefde aandacht en zorg te bieden die hij nodig heeft. Of voel je je eigelijk wel comfotabel in de huidige omstandigheden en zeg je ons af en toe eens wat we willen horen, zodat je je gesteund voelt, om daarna gewoon verder te gaan met je zelfdestructieve gedrag? Ik vrees dat de worden van de psycholoog: jouw man zijn mlc is de jouwe niet, je met een reden zo raakten. (dat was toch bij jou niet?) Wat is er dan zo donker en eng aan de optie van die lelijke mlc niet verder in je leven te laten? Alleen jij kan deze cirkel eindigen. Ga je er deze keer echt voor?

Ik weet niet wie jij bent want er staat geen naam bij je jaartal maar toch bedankt voor je medeleven. Ik ben door het jarenlange continu afwisselend ophemelen en daarna weer afbreken niet alleen het geloof in mezelf maar ook mezelf helemaal kwijtgeraakt. Mijn grote probleem is inderdaad dat ik meer in mijn man geloofde dan in mezelf. Heel absurd terwijl hij me al zo vaak heeft laten zien dat ik hem absoluut niet kan vertrouwen en toch bleef ik dat steeds maar doen. Ik bleef steeds steun bij hem zoeken terwijl hij uiteindelijk de aanstichter van alles was. Zijn mooie woordjes maakten meer indruk op me dan alles wat hij mij werkelijk aandeed. Ik liet het me ook altijd aandoen omdat ik zo afhankelijk van hem bleef. Vanochtend had hij mij weer gedeblokkeerd en een berichtje gestuurd, voor mij een duidelijk teken dat hij met dit spel blijft doorgaan als ik er zelf niet een stop opgooi. Waar ik het heel moeilijk mee had is dat hij leek te veranderen (achteraf wilde hij mij dat alleen maar laten geloven) waardoor ik echt dacht dat hij stilaan wakker werd. Maar als ik op de echte signalen die hij mij gaf had gelet en niet alleen waarde had gehecht aan zijn woorden had ik gemerkt dat dit slechts schijn was. Ik had hem daarstraks nog aan de telefoon, vol met woede, verwijten en zo verschrikkelijk onrustig. Dat had ik al jaren niet meer met hem meegemaakt, hij is weer helemaal bij af. Hij brak me af tot op het bot en zei de verschrikkelijkste dingen die een normale man nooit tegen zijn vrouw zou zeggen (hij nog nooit tegen me gezegd had) en even later zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was “zo denk ik er nu over maar straks weer helemaal anders” Ik ben hier heel verward door geraakt maar had toch gewild dat hij altijd zo tegen me was geweest. Nu is het heel zwaar afkicken, wordt ik meteen in de realiteit gegooid en is de luchtbel waar ik al die jaren in leefde keihard geklapt. De sympathie die ik altijd voor hem bleef houden omdat hij ook nog veel goeie dingen deed is weggevloeid. Ik heb vandaag een hele nare man meegemaakt waarin ik helemaal niks meer van de oude vertrouwde man in herkende. Ik vraag me af waar in één keer weer deze achteruitgang vandaan komt terwijl hij zich zo anders gedroeg. Heeft dit nog wel met MLC te maken, is het iets anders? Ongeacht dit me op dit moment heel erg bezig houdt besef ik dat deze man gewoon niet goed voor me is en ik mijn leven veel te lang voor hem stil heb laten staan. Ik moet verder maar heb nog zoveel om aan te werken dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Het eerste wat ik moet leren volgens mezelf is standvastig trachten te blijven in mijn inzichten zodat ik weer niet terugval maar hoe doe je dat? De meeste begrijpen het waarschijnlijk niet maar als je je zo lang mee hebt laten zuigen in een web van leugens en bedrog is het echt niet simpel om weer in de normale wereld te komen. Ik wil zo graag uit dit dal, zo graag loskomen van al het negatiefs in mijn leven en weer gewoon kunnen genieten van alles wat dat leven te bieden heeft. Ben ik net als mijn man verloren of kan ik dat nog. Mijn hoofd draait als een tol door de gebeurtenissen van afgelopen dagen/ maanden/ jaren en ik moet eerst de rust kunnen vinden. Sorry dat ik zo warrig schrijf maar zo voel ik me nu ook en ik wil het zo graag anders.

Aapje, het is zoals het is, de een heeft langer nodig dan de ander om het nog aanwezige fundament aan gevoelens te doen neutraliseren. Dan is dat zo. Je hebt enorm doorzettingsvermogen, dat siert je enerzijds, anderzijds is het denk ik zo dat je hier de voor jouw nodige lessen kunt halen om aan je eigen fundament te gaan werken. Geloof in jezelf IPV in je man, dat is de basis voor alle goeds geloof in jezelf. Heel veel sterkte.

Mijn ex is gisteren zijn Harley op komen halen..alleen want hij wilde met me praten. Hij zou naar een psycholoog gaan en weer beter worden. Zijn auto liet hij staan want hij zou die donderdag op komen halen en tijd nemen voor een goed gesprek met mij. Hij wilde normaal doen en zijn respect voor me tonen. Ik had al een Nasr gevoel en keek vanochtend voor mijn deur. De auto was natuurlijk weg, stiekem weg komen halen zoals ik hem gisteren sl vertelde dat hij zou doen. Er zijn nog een aantal dingen die hij zou afhandelen met me maar heeft me nu ook meteen geblokkeerd op what’s app. Hij kan nu echt niet meer lager zinken dan hij gedaan heeft en ik denk dat ik dit nog nodig had om mijn ogen te openen. Ik voel me op dit moment niet verdrietig of teleurgesteld maar echt boos. Ik voel ook schaamte dat ik dit zover heb laten komen, vooral tegen mijn zoon die me zo herhaaldelijke malen hiervoor gewaarschuwd heeft. De woorden van de dokter destijds gaan door mijn hoofd, je hebt veel verdriet en dat is normaal maar je moet eigenlijk blij zijn dat van van zo’n respectloze man vanaf bent. Ze had gelijk..

@Silvia, Precies jouw punt had ik ook gemaakt richting Aapje. En @get-real de eerste maanden heeft de hele stroom van ervaringen mij ook behoed voor een valse verzoening. Inmiddels is bij mij een verzoening helemaal van de baan. Maar ik moest toch even wat tijd door om van dat idee af te geraken.

Het lijkt mij ook helemaal niet nodig om je mlc-er van advies te voorzien of hij al dan niet naar een psycholoog zou moeten gaan. Dat is niet meer aan jou aapje. Alleen jij telt. En je zoon telt, ik weet niet hoe oud hij is: denk je dat het onmogelijk is dat hij zelf een relatie met zijn vader onderhoud? Je schreef eerder dat hij opbloeit als zijn vader er is. Kunnen ze niet proberen ergens anders bv een restaurantje, af te spreken. Ik lees steeds dat zodra de mlc-er vertrekt hij ook vertrekt voor zijn zoon maar daar zou ik toch proberen alles aan te doen om dat contact wel te behouden, als je zoon dat wil. Nogmaals ik weet niet hoe vader en zoon hierin staan maar je vrouw verlaten is één ding. Je kind staat daar toch eigenlijk los van?!

Get-real heeft alvast in 1 ding gelijk: mij helpen je posts om vooral niet dezelfde weg op te gaan. Het is moeilijk Aapje, ik weet het, maar hulp zoeken voor jezelf is in mijn ogen geen teken van zwakte maar eerder van sterkte omdat je je leven in eigen handen wil nemen. Het is echt met vallen en opstaan, ik merk dat bij mezelf ook er zijn dagen dat ik me echt slecht kan voelen, maar ik doe mijn best dingen te ondernemen, mensen op te zoeken, banden aan te halen, dat soort zaken ... En dat sluit een verzoening niet uit Aapje. Alleen jij kan uitmaken of en hoe je dat ziet zitten maar stel dat dat er van komt ... dan zal je er ook alleen maar baat bij hebben als je ondertussen jezelf weer opgeraapt hebt. Want voor je man is het dan echt nog niet voorbij en is er nog een lange weg te gaan.

@Aapje...in aanvulling op Get Real...wat ik ook altijd zo verbazingwekkend vind in jouw gedrag, is je vermogen tot vermijding. Van je eigen inzichten en gevoelens onder andere, het duurt niet lang meer en dan ben je zeer waarschijnlijk weer overstag en wil je mc'er weer een kans geven en ben je weer 'vergeten' wat er de vorige keer allemaal is gebeurd. En ook voor wat anderen hier op de site zeggen. De constatering van Xanadu en Daphne dat dit niet in feite niet over mc'er maar over je vader gaat bijvoorbeeld, lijkt me een van de spijkers op zijn kop (eentje, want ik vermoed dat er nog veel meer onder zit) maar je doet er niets mee en blijft maar doordrammen over mc'er. Wat ik in jou zie, is een zwaar beschadigde, getraumatiseerde vrouw ( en nee die trauma's zijn niet veroorzaakt door mc'er, hij heeft ze alleen getriggerd.) Zonder intensieve psychische hulp ga je het echt niet redden Aapje. En ook dan zal de weg lang en zwaar zijn. Maar ik vrees dat jij door zult blijven gaan op deze weg totdat je er, letterlijk, bij neervalt.

@Aapje, ik vind het ontzettend ongemakkelijk om jouw postings te lezen. En dat is omdat jouw gedrag en keuzes in mijn beleving precies hetzelfde zijn als die van een man in midlifecrisis. Nee, niet dat jij je partner hebt verlaten en een sm hebt, maar ik zie hetzelfde het diepe onvermogen om verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen, om naar binnen te kijken om je leven weer beter te maken. In plaats daarvan blijf je maar buiten jezelf (op je man)focussen. Ik zie bij jou hetzelfde onvermogen als bij de mlc-man om bestendig te handelen naar het inzicht dat je het ZELF anders moet doen. Maar hoe moeilijk ik het ook vind om steeds weer jouw postings te lezen, ik ben er toch blij mee. Want jouw verhaal zal voor veel vrouwen toch een aansporing zijn om niet hetzelfde pad te volgen. In mijn beleving is jouw opstelling ook geen bewijs van grote liefde of moed. Eerder van een grote angst om zelf verantwoordelijkheid voor je eigen herstel te nemen.

Ik heb vandaag trouwens weer iets gedaan wat ik eigenlijk niet zou mogen maar mij wel helpt om me tegen de leugens van mijn ex-man te beschermen. Voor het eerst heb ik weer op de sm haar Facebook gekeken (onder een ander account omdat ik haar al een aantal jaren heb geblokkeerd) Ze heeft sinds gisteren weer een relatie en een gelukkige foto van hun samen prijkt als profielfoto. De blije reacties met talrijke smiley erachter aan van de familie deden me echt veel pijn maar ik denk toch dat ik deze bevestiging nu nodig had. Hij zal daar wel weer een groot statement gezet hebben zodat ze er nu helemaal zeker van is dat hij helemaal voor haar kiest. Mij hoeft hij niks meer wijst te maken, het is me helemaal duidelijk. Ik ga vandaag nog voor de laatste keer contact met hem opnemen om te zeggen dat hij zijn Harley zo snel mogelijk moet komen ophalen en voorgoed uit ons leven moet verdwijnen. Het zal zwaar zijn maar ik moet en zal deze man uit mijn leven laten verdwijnen. Hij kiest niet voor mij en onze zoon maar heel duidelijk nog steeds alleen maar voor zichzelf en dat is wat ik nu eindelijk ook maar eens moet gaan doen met al de kracht die ik in me heb.

@Silvia, dat is dan ook precies de reden waarom ik mijn ex-man toen hij hier was afgeraden heb om naar een psycholoog te gaan. Zolang ze in hun eigen beleveningswereld met de sm zitten heeft dat geen enkel nut. Hij zou daar niet praten zoals hij tegen mij praat maar zoals hij tegen de rest van de buitenwereld praat en wat zou de psycholoog dan adviseren? Precies zoals bij jouw ex-man zou die dan zeggen dat hij voor zijn eigen “geluk” moet gaan. @Daphne, dat is er ook nog zo eentje.. de behoeftes op een juiste manier leren uiten..zolang ze in dd replay fase zitten is er maar één behoefte en dat is de sm.. Nee, therapie haalt niks uit zolang ze het nog steeds niet volledig in zichzelf zoeken. Ik zie het ook al helemaal voor me als hij bij een psycholoog zou zitten en daar dezelfde opmerking zou maken die hij afgelopen vrijdag tegen mij maakte..waarom hij toch niet kan loskomen van zijn ex.. Misschien moet ik hem nu wel juist adviseren om naar een psycholoog te gaan zodat hij kan loskomen van mij. Het zou mij misschien meer rust geven en mij eventueel kunnen helpen om dan uiteindelijk ook los van hem te komen. Toch weer iets om over na te denken..

Het is therapie voor mensen met (ernstige) persoonlijkheidsproblematiek. Het idee is om patronen uit de jeugd aan te pakken en te herprogrammeren. Zodat men in staat is om op een gezondere manier behoeften te uiten bv.

Wat is schema therapie?

Tjonge jonge, wat ongelooflijk. Het is allemaal nogal mancentrisch gedacht. Toen mijn ex en ik even in relatie therapie waren, werd overigens ook in eerste instantie ook vooral gefocust op hoe ik beter/ anders met hem kon omgaan......want hij wist goed aan te geven dat daar het probleem lag....Tja ja. Mijn ex gaat nu overigens schema therapie doen. Maar de SM is nog vrolijk in beeld. Dus vraag me af of dat gaat werken.

Die van mijn MLCer raadde hem aan het dan maar met twee vrouwen te proberen. Dat noemt hij nu zelf het slechtste advies ooit.

@Aapje, mijn ex was na het droppen van de bom ook éénmalig naar een psycholoog gegaan. Zij gaf hem gelijk: als hij al jaren niet gelukkig was en zich nu zo gelukkig voelde bij zijn zijn sm dan moest hij daar zeker voor gaan. Hem mankeerde uiteraard niets

Ik denk nu in één keer aan een opmerking die hij afgelopen vrijdag maakte waar ik op dat moment niet eens over nadacht maar die nu wel heel erg binnen komt bij me. Hij zei dat hij dit keer echt een afspraak bij de psycholoog wilde gaan maken en mij hiervan een bewijs zou doorsturen. De reden hiervan is dat de psycholoog hem eventueel dan een antwoord zou kunnen geven waarom hij toch nog steeds weer terug naar zijn EX wilde.. Vatten jullie hem? Ik nu wel en ik neem aan dat een man die zo graag weer voor zijn gezin wil gaan zich eerder af zou vragen waarom hij toch steeds weer terug naar die vrouw gaat.. Misschien besefte hij niet eens wat hij daarmee eigenlijk tegen me zei maar nu ik daar verder over nadenk is het me klaarduidelijk dat hij me ook net als de sm als die “andere” kant ziet. Dit snijdt door mijn hart en doet me echt zeer maar opent mijn ogen toch weer voor de harde waarheid dat hij nog volop in de replay fase zit en daar voorlopig nog wel zal blijven zitten. Daarom hebben onze verzoeningen ook geen enkele zin en mag ik daar mijn energie niet meer langer in gaan steken. De sm is nog steeds die wondervrouw voor hem en kan hem blijkbaar nog steeds al datgeen geven wat ik niet kan. Zoveel meer ik erover nadenk zoveel meer begin ik toch te twijfelen of hij ooit nog wel weer tot bezinning zal komen. Hoe graag ik het ook anders had gewild, ik moet toch echt gaan trachten van hem los te kunnen komen.

Psychische mishandeling.. ja zo zie ik dat ook en heb dat dan ook al meer dan eens tegen mijn ex gezegd. Hij ziet dat echter (natuurlijk) geheel anders, hij noemt dat zijn best en alleen maar goed willen doen. De enorme schade die hij met zijn “goed doen” steeds veroorzaakt kan/wil hij daarbij niet onder ogen zien. De laatste tijd leek hij dat wel meer en meer in te gaan zien maar helaas is hij sinds onze laatste valse verzoening weer helemaal bij af. Er valt geen enkel zinnig gesprek meer met hem te voeren en het is weer net als vanouds, misschien zelfs nog wel veel erger dan voorheen enkel me, myself and I. Hij heeft zijn Harley nog steeds niet opgehaald en zal dat volgende week waarschijnlijk wel doen naargelang de weersverwachtingen weer beter worden. Als hij dat gedaan heeft is er geen enkele reden meer tot contact tussen ons en ik tracht dat dan ook zo te houden. Toen ik eerst nog enigszins vrij normaal met hem kon praten voelde ik me nog goed bij onze gesprekken maar sinds hij weer plots zo sterk afgegleden is bezorgen deze gesprekken mij alleen maar onrust en dat kan ik er even niet meer bij hebben.

Het zijn geen absurde vergelijkingen, maar juist heel erg goede vergelijkingen. Het is echt wel vergelijkbaar met een stomp krijgen en daarna lievigheid krijgen. Het is geestelijke mishandeling (sorry dat ik het zo zeg, maar dat is wel zo). En de link met je vader (is voor mij als psycholoog) wel helder. Je bent aan het 'uitvechten' met je man wat je met je vader niet kon doen. Het zou echt niet verkeerd kunnen zijn om zelf eens contact te zoeken met een psycholoog om hiermee aan de slag te gaan. Bah, wat maken MLC-ers toch veel stuk. Ook bij kinderen.

Ik blijf maar analyseren omdat ik mijn ex-man nog steeds met mijn hoofd laat rommelen. Zijn laatste woorden “ ik voel me diep vanbinnen zo anders dan iedereen aan de buitenkant ziet” (woorden die hij altijd al heeft gezegd” en “ik wil zo graag weer mezelf zijn en dat kan ik alleen bij jullie” blijven maar door mijn hoofd gaan. Op het dat hij ze zegt lijkt het allemaal zo gemeend maar als ik dan merk dat hij daar helemaal niet naar handelt vraag ik me af of hij me daar niet gewoon mee bespeelt om de deur hier in geval van nood open te houden. Ik betrap me er toch op dat ik nog steeds teveel waarde aan zijn woorden hecht en dat dat uiteindelijk mijn grootste probleem is om hem niet los te kunnen laten. Als iemand me herhaaldelijke malen een stomp voor mijn gezicht zou geven en dan steeds zou blijven zeggen dat hij dat echt niet wilde doen zou ik hem ook niet meer vertrouwen. In feite doet mijn ex-man precies hetzelfde en toch blijf ik hem maar geloven. Vernoedelijk speelt hier ook het psychologisch aspect in mee dat buiten hij verschrikkelijke nare dingen met me doet hij tussendoor ook net zo vaak heel goed voor me is. Maar in feite mag dat geen enkel excuus zijn terugdenkende op degene die me continu een stomp voor mijn gezicht zou geven. Dat zou ik ook niet accepteren zelfs niet als die tussendoor ook wel eens af en toe aardig tegen me was. Met deze misschien absurde vergelijkingen probeer ik mezelf nu weer op de rit te krijgen. Ik wil zo graag weten waarom ik toch zo van mijn geloof ben gevallen, ik die vrouw die zich nog nooit eerder in haar leven zo door iemand heeft laten doen. Zelfs mijn eigen vader heb ik nooit kunnen vergeven, ik ben zelfs niet eens na zijn overlijden naar zijn crematie geweest. Als iemand me in mijn leven iets oneerlijks of naars aandeed kon ik er altijd zo snel klaar mee zijn en door mijn ex-man blijf ik me maar laten kwetsen. Omdat de gedachte in mijn hoofd zit dat hij me niet bewust wil kwetsen..dat mag toch echt niet de reden zijn. Feit is en blijft dat hetgeen wat hij doet, bewust of niet, heel erg schadelijk voor mij en onze zoon is en daar moet ik echt vanaf.

Weet je Daphne, ik ben zo verschrikkelijk teleurgesteld in mijn ex-man omdat hij er tijdens deze laatste verzoeningspoging echt heel snel weer de brui aan gegeven heeft. Maar ik voel geen wrok of woede tegenover hem want zijn falen heeft voor mij een duidelijke oorzaak. Hij wil mijn zoon en mij niet bewust kwetsen, al doet hij dat wel maar er mist nog steeds iets bij hem om echt te kunnen voelen waar hij mee bezig is. Zijn stemmingen wisselen weer heel sterk af, het ene moment lijkt hij het te begrijpen terwijl hij op het andere moment niet meer snapt. Ik geloof nog steeds niet dat hij echt gemeen wil zijn maar de zware innerlijke strijd met zichzelf en zijn diepe ware gevoelens die hij nog steeds tracht te verdringen maken het dat hij heel gemeen overkomt. Maar om nu te zeggen dat hij ook een grote hufter is, nee, hij is een man die heel erg met zichzelf in de knoop ligt en zich daardoor als een hufter gedraagt. Ik ben het helemaal niet eens met zijn idiote gedrag maar begrijp wel waarom hij zo doet en daarom kan ik hem nog steeds niet echt gemeen vinden. Mijn man verdient mij echt wel, alleen niet in de staat waarin hij nu verkeert..maar ik geloof wel dat dat ook hetgeen is wat jij bedoelt, Daphne. Dus nee, hij verdient me nu echt niet en dat zou ik hem moeten gaan laten merken.

Hij speelt met je Aapje. Ik word hier plaatsvervangend boos van. Hij verdient je niet.

Het lijkt wel of ik nu in mijn eigen crisis zit en mijn mlc’er mijn sm is geworden omdat ik hem nodig heb om me weer even goed te voelen, ik weet het..

Dat klopt, Xanadu, het komt door de talrijke valse verzoeningen dat mijn zelfrespect steeds verder afgebroken wordt en mijn ex-man zijn respect voor mij verloren heeft. Ik bleef steeds bereikbaar voor hem omdat ik hem niet kon loslaten en dat kwam weer op zijn beurt omdat hij mij ook niet kon loslaten. Als je de fases van een man in MLC leest kan ik je zeggen dat hij ze haast allemaal heeft doorlopen m.u.v. het rockbottom gaan. Ik heb me hier misschien wel teveel op vast gepind omdat het allemaal zo herkenbaar was en dacht echt dat hij aan het einde van de tunnel was. Telkens als hij bijna bij het einde van de tunnel is schiet hij er weer terug in en dat is steeds het verwarrende voor mij. Ik denk dat het heel moeilijk is jezelf hierin te verplaatsen als je niet in dezelfde situatie zit. Omdat dit ook al zes jaar aan de gang is wordt het steeds gecompliceerder om uit dit patroon te stappen maar ik kan me voorstellen dat dit ook niet velen te begrijpen valt. Als ik vroeger een toeschouwer moest zijn van dit tafereel zou ik ongetwijfeld gezegd hebben dat die vrouw stapelgek moest zijn. Nu ik hier zelf zo geleidelijk aan ingerold ben weet ik dat het echt niet zo simpel is. Ik heb daarstraks mijn ex-man nog aan de telefoon gehad ( een zakelijk dingetje dat nog geregeld moest worden) en ik kon het niet laten om emotioneel te worden. Hij vroegboekkorting of hij zijn spullen moest pakken en weer naar me terug moest komen. Weet je hoe moeilijk het dan zelfs nu nog voor me is om nee te zeggen wat ik uiteindelijk natuurlijk wel deed. Niemand laat zichzelf bewust kwetsen maar uit een negatief patroon en vicieuze cirkel stappen als je daar al jarenlang inzit is echt niet zo makkelijk. Ik weet dat ik nu stappen zal moeten nemen om hieruit te kunnen komen, eventueel met een opname want ik merk dat ik nog steeds best gevoelig ben voor de woorden van mijn ex-man en nog teveel moeite moet doen om me daarvoor te beschermen. Noem me gek, verslaafd of ontspoord, maar ik wil hier graag eerlijk blijven schrijven over hoe ik me hierbij voel. Het is na slechts twee dagen gewoon nog steeds veel te moeilijk voor me om volledig van hem los te komen. Hoe graag ik dit zelf ook wil, het zal me echt niet zonder professionele hulp lukken.

Aapje, hij heeft t zelf al tegen je gezegd.... hij is nooit iets verloren. Zeg dat continue tegen jezelf de komende dagen weken maanden jaren. Dit is hoe hij over jou denkt en most of all hoe jij al die tijd beschikbaar was voor hem. Daarom heeft hij nul respect voor jou en jij zal alles moeten doen om weer respect voor jezelf terug te vinden. Vergeet niet, je laat je behandelen door anderen zoals je over jezelf denkt. Ik snap ook totaal niet waarom, zoals ik ook bij andere soms lees, er contact is of was met de SM. Voor mij is zij dood. Heb maar een ding tegen mijn ex-man over haar gezegd. ... zorg dat ik haar niet tegen kom. Zeg haar dat als ze me ergens ziet dat ze beter kan uitwijken en verdwijnen . Geen denken aan dat zij mij mag contacten of voor mijn deur mag staan. Ga de regie oppakken van je eigen leven Aapje. De eerste stap is gezet, hij is de deur uit en je hebt hem geblokkeerd.Ik zou stoppen met hem analyseren en afvragen wie hoe en wat elkaar gelukkig zou maken. Kan niet ! Je moet zorgen voor je eigen geluk en ik zou snel hulp zoeken voor jou en je zoon. Als ik in jouw schoenen stond had ik die Harley morgen buiten gezet op de openbare stoep! Eens kijken wie er hier bepaald!

Ik ben nooit echt klaar met mijn ex-man geweest en heb altijd nog een bepaalde sympathie voor hem gevoeld maar ik moet nu toch wel zeggen dat dit gevoel heel sterk veranderd is. Wrok of haat zit er niet want hij blijft voor mij toch een hele erge zieke man. Maar als hij nu al zover is zelfs uit naam van zijn overleden moeder beloftes te doen ben ik ervan overtuigd dat geen enkele grens hem nog te ver is. Met zo’n man kan ik echt nog alles verwachten en op dat alles zit ik niet te wachten. Het wordt tijd dat mijn zoon en ik rust in ons leven krijgen en die zal hij ons nooit kunnen geven. Ik heb in mijn hoofd een lijstje gemaakt van zowel de positieve als negatieve dingen die hij ons brengt. Bij de possitieve dingen kan ik alleen maar materialistische zaken opnoemen en financiéle zekerheid. Bij de negatieve kom ik aan een hele lange lijst waaronder gebrek aan empathie, leugens en bedrog bovenaan prijken. Ik sta er nu meer bij stil over wat ik zou doen als ik hem nu in de staat waarin hij verkeert zou leren kenen. Snel wegrennen, nooit meer naar omkijken en denken, wel een mooie verpakking maar zonde van de inhoud..

Ik heb vannacht heel even op de bank geslapen, de woorden van mijn ex-man blijven door mijn hoofd spoken. Het is makkelijk gezegd hier niet meer mee bezig te zijn maar dit recente gebeuren schudt ik niet zomaar in één dag van me af. Al de wartaal die de laatste dag uit zijn mond kwam drukt me met mijn neus op de feiten dat de ziekte in zijn hoofd nog net zo erg is als zes jaar geleden. “ Ik wil altijd voor jullie blijven zorgen alsof jullie mijn kinderen zijn”, wat voor uitspraak is dit? Zo praat een normale vader zeker niet over zijn zoon. De reden dat hij steeds terug kwam vergoeilijkte hij met het feit dat wij de enige waren waar hij echt nog zichzelf kon zijn. Bij de sm en de rest van de buitenwereld moet hij continu de schijn ophouden en dat breekt hem steeds letterlijk op. Hoe hij ons daar steeds als tijdelijk oplapmiddel voor gebruikt en beschadigd lijkt hij niet te beseffen of deert hem gewoon niet. Hij heeft niet alleen mijn zoon en mij maar ook ditmaal zelfs zijn overleden moeder hiervoor gebruikt. Iemand die zover van het pad is valt echt niet meer te helpen. Het is duidelijk dat mijjn ex-man behoort tot de catogorie mlc’ers die hopeloos verloren zijn en de rest van hun leven zullen blijven dwalen. Ik kan niet zeggen dat me dit niet heel erg zeer doet want als je ern man zoals hij ooit was zo ziet afzakken in zijn leven is dat gewoon dieptriest. Maar hij had een keuze en is hier niet geheel onwillig ingerold en zo moet ik het voor mezelf nu ook gaan zien. Dankzij het gesprek met mijn zoon en zijn vriend die letterlijk de gevoelens uit mijn zoon heeft gesleurd is me nu meer dan duidelijk dat ik mijn zoon echt niet gelukkig maak met deze vreemde man steeds in ons leven toe te laten. Het hoofdstuk normaal gezin en vader heeft hij al lange tijd uit zijn hoofd afgesloten, het gaat er hem alleen nog maar om dat hij zijn moeder terug wil. Ik wil ook zo graag weer die moeder en sterke vrouw voor hem worden die ik altijd was en dat zal me alleen maar lukken door al de negatieve dingen die bij ons al zes jaar ons leven overheersen trachten om te buigen naar iets positiefs. Hiervoor zal ik alle negatieve factoren waaronder met hoofdzaak mijn ex-man en de persoon die zijn vader hoorde te zijn uit ons leven moeten weren. Ik heb er nooit zo over gedacht maar het verbreken van alle contact met hem is echt noodzakelijk hiervoor. Het leven van mijn zoon en mij zal anders zijn, er zal na verloop van tijd meer rust komen en ruimte om weer naar elkaar te kunnen groeien. Ik heb zoveel jaren tevergeefs geïnvesteerd om mijn ex-man en mij weer dichter naar elkaar toe te laten groeien en onderussen groeiden mijn zoon en ik alleen maar verder uit elkaar. Mijn zoon hadden voor dit hele MLC drama een hele innig band, de psychologe noemde dat destijds het sterke navelstrenggevoel dat tussen ons verbonden was. Gisteren werd nogmaals heel sterk benadrukt dat ik hem kwijtgeraak als ik mijn gedrag niet verander. Hij is degene die me nooit echt heeft laten vallen, is altijd, welke absurde beslissing ik ook nam, pal achter me blijven staan en daar verdient hij mijn waardering voor. Ik wil er alles voor doen om hem weer te laten zien dat hij het meer dan waard is en ik hem niet nog meer van me af wil duwen. Zonder psychologische hulp zal me dat niet lukken, er is gewoon teveel gebeurt om nog te kunnen behappen en te verwerken. Alles zal eerst een plaatsje moeten krijgen zowel in zijn als in mijn hoofd en dan kunnen we weer verder..

Dank je Brownie, jij weet hoe het voelt als je nog lang die hoop houdt dat het nog goed met je man en je relatie kan komen. Jij weet ook hoe moeilijk het is om uit de greep van die tevergeefse hoop los te komen. Het leven met een twijfelende man sloopt je letterlijk en maakt je uiteindelijk nog veel ongelukkiger dan alleen te zijn. De eenzaamheid die je voelt terwijl je nog samen met hem bent is nog erger dan als hij daadwerkelijk weg is. Ik heb in deze anderhalve week dat hij hier was meer gehuild en me nog veel meer ongelukkig gevoeld dan toen ik alleen was. Psychische hulp heb ik zeker nodig want ik ben compleet gesloopt. Misschien doordat het nu pas echt tot me doordringt dat het nu echt allemaal voorgoed voorbij is. Het is een diep dal om uit te klimmen maar minder diep dan de afgrond waar je je door een man in MLC in mee laat sleuren. Ik zie er torenhoog tegenop dat hij waarschijnlijk morgen zijn Harley nog komt halen want het liefst zag ik hem gewoon nooit meer. De enige manier om van hem los te komen is hem in mijn gedachten houden zoals hij de laatste keer dat ik hem vandaag zag was, koud, kil, egoïstisch en zielloos..

Aapje, ik voel met je mee, heel veel sterkte, je kunt het! Net als dat ik het kan en al die andere sterke vrouwen, je gaat zien dat de angst ervoor erger was dan het echt meemaken, jij komt hier door heen! Laat hem los! En oh, dat is zo vreselijk moeilijk, om niet meer met hem bezig te zijn maar als je het genoeg tijd geeft zie je dat het makkelijker wordt en je steeds sterker wordt en je beter gaat voelen! Er is een hoopvolle toekomst voor jou en je zoon, echt waar! Maar, in ieder geval nu, zonder je man. Hij heeft uitgecheckt en jij laat hem er niet meer in, jij bent een sterke onafhankelijke vrouw die hem niet nodig heeft, niet zoals hij nu is. Ga in therapie, help jezelf en ga er leven! Ga zelf dat afdak maken, ga niet meer op hem wachten, jij bent nu in control! Je kan het Aapje! Je zult het zien en als je die kracht in jezelf ervaart geeft dat zoveel voldoening en power! X

@Noor, met hem in bepaalde dingen te begrijpen ( vanuit zijn standpunt als mlc’er gezien) bedoel ik niet dat ik nog begrip voor hem en zijn acties kan opbrengen. Hoe kun je ook nog begrip hebben voor een man die zijn gezin zoveel pijn kan doen zonder er een greintje empathie bij te voelen? Die koude en kille kant die hij me nu weer heeft laten zien kan ik echt niet meer vergeten.

Daphne, hij heeft zich nu van zijn duisterste kant laten zien en misschien had ik dit wel nodig. Zijn egoïsme gehalte en gebrek aan empathie was weer net zo groot als in het begin van zijn MLC en die had ik al jaren niet meer gezien. De reden dat ik contact met hem onderhield was dat zijn oude persoonlijkheid steeds weer meer naar de opppervlakte kwam en daar putte ik hoop uit dat het weer goed met hem zou komen. Sinds deze laatste valse verzoening merkte ik echter al vrij snel dat hij weer helemaal bij af is dus hiermee ook mijn hoop. Deze man is het zeker niet meer waard, is totaal verloren en dat zal ik toch echt onder ogen moeten gaan zien. Dit is niet meer langer de man waar mijn zoon en ik zo verschrikkelijk veel van hielden. Al de eigenschappen die hem tot die man maakten zijn volledig weg en ik geloof niet meer langer dat die ooit nog terug zullen komen. Zes jaar lang is een verdomd lange tijd en als je iemand na zo’n lange periode dan ook nog alleen maar weer ziet afglijden kun je er niet meer omheen..die wordt echt nooit meer beter.. Het enige wat ik nu nog kan/moet doen is ervoor trachten te zorgen dat mijn zoon en ik zo snel mogelijk weer beter kunnen worden. Dat zal nooit lukken door contact te houden met een labiel iemand waardoor ik ons steeds alleen maar verder in die afgrond mee laat sleuren. Ik dacht nog heel lang dat mijn (ex) man het waard was maar ben weer eens flink met mijn neus op de feiten gedrukt hoe erg ik hierin naast zat..

Aapje je moet dit nu toch kotsbeu zijn. Het is moeilijk je steeds hetzelfde te zien doen en ja het motiveert mij wel een MLC niet te ondersteunen en er van weg te stappen. Probeer nu eens iets anders, voor mijzelf helpt het voornemen: vandaag is voor mij, 2019 is voor mij, daarna zie ik wel waar ik sta. Kan je niet even proberen hem minder belangrijk te maken? Begin met een dag, een week een maand. Gezien al de andere aanpakken niet werkten, waarom dit niets eens proberen? Bekijk jezelf nu even als iemand in crisis. Doe je zelf de dingen die je zo hard verlangt van je man? Nee. Dan hoe kan je het van hem wel verwachten en alles daar afhankelijk van maken? Je verlangt naar geluk, veiligheid en vrede en zoekt het niet op de juiste plaatsen. Probeer het eens, je hebt niets te verliezen. Ik garandeer je al twee positieve gevolgen: zelfrespect en je zoon die terug een veiligere thuis heeft.

@ aapje!!!! In godsnaam stop nu alsjeblieft met Hem willen begrijpen, blokkeer hem en zeker die sm.....waar haalt zij het recht vandaan om contact te zoeken en waarom sta jij dit toe???? Zoek een goede psycholoog en een goede advocaat...zo snel mogelijk! Want de kans is heel groot dat jou lieve fijne man nu 100% voor zijn eigen zekerheden gaat en je moet jezelf maar ook zeker jou zoon hier tegen beschermen! Ennuh....die Harley....is voor 50% van jou hé, vergeet dat niet ;-)

Aapje, hij is het niet (meer) waard. Ga voor jezelf. En je zoon.

Eigenlijk zit het al niet goed dat ik de mails van de sm als leidraad nodig had om mijn twijfels weg te kunnen nemen.

De sm stuurt altijd mails omdat ik haar al de hele tijd op what’s app heb geblokkeerd. Die krijg ik altijd in het begin dat hij hier is en meestal weer als hij daar terug is. Ik kreeg vorige week woensdag de laatste waardoor ik merkte dat ze weer gerustgesteld was. Ik kan steeds aan haar reactie ( of juist geen reactie beter gezegd) merken dat mijn vermoedens dat ze weer contact hebben niet onterecht zijn. Dus voor mij was dit steeds een controle om niet aan mezelf te twijfelen en enkel om die reden heb ik haar nooit op mail geblokkeerd. Ik zal geen last meer van haar hebben want ze controleert altijd zijn telefoon en zal nu zien dat ik hem geblokkeerd heb, iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Jammer dat zijn Harley hier nog staat want ik had hem het liefst helemaal niet meer willen zien. Die zal hij nu onder begeleiding van vertrouwde personen ( zijn broer?) voor haar nog moeten komen halen en dat zal zij echt niet fijn vinden. Hij zal slecht slapen vannacht want hij was al zo bang dat mijn zoon die uit woede helemaal zou verbouwen. Mijn zoon is rustig nu ondanks alles en daar ben ik wel blij om. Maar ik weet niet hoe die zal reageren als zijn vader hier weer aan de deur zal staan. Nog één slecht moment en dan hoeft er geen contact meer te zijn. Nu ik over alles goed nadenk begrijp ik ook waarom er na de laatste verzoening zo snel weer contact was vanuit zijn richting. Die laatste drie weken hadden we het te goed, we deden leuke dingen samen en er was geen ruzie. We hebben zelfs nog ern fijn gesprek met elkaar gehad voordat hij vertrok. Ik gaf hem hiermee geen reden om te vergoeilijken waarom hij weer weg ging en dat zat hem duidelijk toch niet echt lekker. Deze laatste verzoening was een bewuste keuze van hem om een geldige reden voor zichzelf te creëren. Geen fijne gesprekken en geen vrouw die hem kuste of bedankte dit keer maar een boze schreeuwende vrouw die allerlei verwijten naar zijn hoofd slingerde. Dit is echt zoveel makkelijker voor hem en dat gaf hij ook toe aan de voordeur. Hij had er gewoon teveel moeite mee dat ik vorige keer zo aardig tegen hem bleef. Ergens vind ik het verschrikkelijk gemeen van hem maar langs de andere kant probeer ik hem hierin te begrijpen. Dit is zijn manier, zoals gewoonlijk wat het makkelijkste is voor hem om nergens een schuldgevoel over te hebben en dat is hem aardig gelukt..

Aapje. Ik denk dat je vandaag een juiste stap gezet hebt. Voor jezelf en voor je zoon. Ik snap dat je het nu erg moeilijk hebt. Ik weet niet op welke manier die sm jou berichten stuurt. Maar blok haar ook als dat kan. Ze heeft geen enkel recht om jou wat te sturen. Sterkte Aapje. Hou vol!

@Aapje, dappere stap hoor! Veel sterkte gewenst!

Mijn man is weer weg, ditmaal ging het niet zo gemoedelijk als vorige keer. Toen hij zei dat hij even naar zijn vader ging en zo weer terug zou zijn wist ik genoeg. Deze keer wilde ik niet zoals de vorige keren op en berichtje wachten dat hij niet meer terug zou komen maar heb hef heft in eigen handen genomen. Ik heb hem gezegd al zijn spullen mee te nemen en vooral nooit meer terug te komen. Het deed heel veel pijn en was niet wat ik zelf echt wilde maar ik kon gewoon niet anders. Voor de eerste keer heb ik het gevoel dat ik hem dit niet meer kan vergeven, zeker niet na al de berichten van de sm die nu weer volop in haar nopjes is. Dit heeft helemaal niets meer met liefde te maken, dit is gewoon een man die lak heeft aan zijn gezin. Zelfs terwijl ik hem vroeg of hij wel echt besefte wat hij nu voorgoed weg gooide kreeg ik het antwoord dat hij niets kwijtgeraakte. Dit gevoel heb ik hem gegeven door hem steeds terug in het leven van mij en onze zoon toe te laten. Ik kan dit hem niet kwalijk nemen maar de rest eens te meer. Als een man na zes jaar nog niet tot bezinning komt zal dat moment nooit meer komen. Hoog tijd dat ik eens tot bezinning kom dat ik dit eindelijk eens wil inzien. We hebben nu echt alle scenario’s doorlopen die er maar zijn m.u.v. totale afstand behouden en werkelijk niets heeft geholpen. Ik moet nu in gaan zien dat hij echt niet anders is dan anderen en behoort tot de groep die totaal verloren is. De eerste stap die ik genomen heb is hem blokkeren op what’s app, iets wat ik nooit eerder kon en zelfs nu nog veel moeite mee heb maar ik moet dit volhouden. Ik wil dit leven niet meer en weet dat mijn zoon dit ook niet wil. Deze man is niet langer meer in staat om ons gelukkig te maken, hij kan dit niet eens bij zichzelf terwijl hij de enige persoon in zijn leven is die belangrijk voor hem is. Ik denk aan de posting van Madelief die mij een powervrouw noemt. Jammer dat ik al die power niet al die jaren in mezelf heb gestopt want dan was ik hier zeker al lang uit kunnen komen. Ik heb mijn zoon die even met een vriend was in moeten lichten dat zijn “ vader “ weer weg was. Gelukkig is die vriend (hij is op de hoogte van de situatie) nog heel lang blijven praten. Het brak mijn hart hoe emotioneel mijn zoon werd tijdens dit gesprek maar weet nu wel hoe hij hier tegenover staat. Mijn zoon wil een normaal leven en dat leven bestaat niet uit een vader waar hij niet op kan rekenen. Hij wil allern nog maar een moeder waar hij op kan rekenen en dat gebrek doet hem nog het meeste pijn. Zijn vader is voor hem al lang geen vader meer en de enige reden dat hij die man zoals hij hem noemt steeds tollereerde was alleen maar voor mij en niets anders. Ik kan niet meer langer zeggen dat ik dit uit belang van mijn zoon doe en ook niet meer voor mezelf. Wij verdienen beide zoveel beter dan dit..

@ Aapje, Get Real heeft helemaal gelijk. Je blijft maar rondschreeuwen dat je man nou eindelijk eens aan zichzelf moet gaan werken, maar dat geldt even zeer voor jou. Overigens geldt alles wat je over je man zegt even hard voor jou. Dat ie verslaafd is, wisselende stemmingen heeft, moet leren genieten van kleine dingen, eindelijk eens hulp moet gaan zoeken bij een therapeut etc. etc etc. Allemaal niet zo zeer op jou van toepassing. En meer nog van belang voor jou dan voor hem. Want zoals we inmiddels allemaal op deze site (behoren te) weten, heb je geen enkele invloed op een ander en ben je alleen in staat om jezelf te redden.

@ Aapje... volgens mij hebben jouw man en jij precies hetzelfde gedragspatroon. Jullie willen het allebei gewoon en goed hebben in de liefde. Jullie hebben allebei momenten van groot inzicht en schuldbesef over het eigen gedrag. Maar jullie gedragen jullie daar allebei niet blijvend naar. Maar dat nemen jullie jezelf vervolgens zo kwalijk dat anderen toch weer met jullie te doen hebben. Als de teleurstelling het grootst is, volgt er geen constructieve actie. Maar meer zelfverwijt al dan niet verpakt in een veelheid aan vragen. Vragen waar het antwoord allang duidelijk op is. Het staat op de site en de antwoorden worden hier ook in deze blog vaak nog herhaald. Waarom jij en je man allebei niet uit dit patroon komen??? Het alternatief voor jullie huidige gedrag (de ander loslaten en echt aan jezelf gaan werken) komt jullie nog veel ellendiger voor dan doorgaan in het oude patroon dat zich maar blijft herhalen.Conclusie: beiden hebben precies hetzelfde gedragspatroon en beiden blijven maar buiten zichzelf naar een oplossing zoeken.

Ik snap mezelf niet meer. Waarom ben ik zo zwak dat ik zelfs na zes jaar al mijn energie in een man ben blijven steken die al lang nergens meer moeite voor doet? Bang om altijd alleen te blijven moet ik niet zijn, iedere vrouw kan zo weer een relatie hebben. Waarom wil ik dan nog alleen maar een relatie met een man die mij niet wil, een man die me dat meer dan duidelijk maakt door me te blijven vernederen en bedriegen. Wat trekt mij nog in deze man aan, wat voor soort relatie denk ik ooit nog met zo’n soort man te kunnen hebben. Ik snak naar liefde en aandacht die ik al zolang ontbeer en blijf toch maar vast houden aan een man die me beide nooit meer zal kunnen geven. Wat is er toch mis met mij...waarom maak ik mezelf en mijn zoon steeds alleen nog maar ongelukkig. “Je kan iemand bewaken als een waakhond, onder druk zetten met alles wat je wil maar gevoelens kan je niet wegnemen of blokkeren.... je weet best dat hij jou niet meer wil...” Dit is een bericht van de sm. Waarom laat ik mezelf toch zo door en voor zo’n soort vrouw vernederen? Vroeger zou zo’n type vrouw me niet eens aan durven kijken en nu kijkt ze spottend op me neer. Ik ben degene die dit laat gebeuren omdat mijn eigenwaarde en zelfrespect volledig weg zijn. Hoe is dit in hemelsnaam toch zover kunnen komen...

Gisteren getracht een gesprek met mijn man aan te gaan, tevergeefs echter want met een man die nog zo diep in zijn MLC zit valt gewoon niet te praten. Het is heel duidelijk dat alles nog steeds alleen maar om hem draait, het gaat vooropgesteld om zijn gevoelens, de gevoelens van mij en onze zoon komen op de tweede plaats. Op de opmerking die hij maakte “ ik kan dit niet meer, ik kan dit leven niet meer aan” reageerde ik “ en wat denk je van jouw gezin?” De reactie die hij daarop gaf was zo egoïstisch en koud “ natuurlijk gaat het er op de eerste plaats om hoe ik me daarbij voel, het gaat om MIJN leven” Toen ik hem vroeg waarom hij de vorige weken zo anders was en dacht kreeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is “ op dat moment denk ik echt zo en dan spreek ik mijn gedachten van dat moment ook uit” Het enige waar hij steeds op terug komt is dat hij weer zo graag “normaal” wil zijn maar dat hem dat gewoon niet lukt. Zijn gevoelens voor mij als vrouw willen maar niet terugkomen en daar loopt hij steeds tegenaan. Hij weet ook dat hij bij de sm niet echt gelukkig kan zijn want als hij daar is zit hij steeds met ons in zijn gedachten. Hij zegt dat hij ons niet in de shit wil laten ziet en dat lijkt hem letterlijk te verscheuren. Als ik hem vraag wat hij voor de sm voelt kan hij daar niet echt een antwoord op geven maar zegt hij wel dat het helemaal niet om die vrouw gaat. Ik krijg antwoorden waar ik helemaal niks mee kan en die een man die voor zijn gezin wil gaan zeker niet zou geven. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn wanneer ik dan uit onmacht begin te huilen en hij zo verschrikkelijk koud en onverschillig reageert. De man die de voorgaande weken zoveel empathie en gevoelens toonde is weer helemaal weg en is niet meer langer in staat om nog enige normale menselijke gevoelens te tonen. Wat het minst begrijpelijke aan deze situatie is is dat hij mij niks verwijt en zegt dat het allemaal aan hem ligt. Op zo’n momenten twijfel ik of dit wel echt een MLC is en niet gewoon een man waar de koek bij op is en enkel door zijn schuldgevoelens zwaar in de knoop met zichzelf ligt. Ik weet gewoon niet meer wat ik er van moet denken, het is allemaal gewoon te absurd voor woorden aan het worden. Onze zoon, die de spanningen tussen ons weer heel erg merkt trekt zich volledig terug en dat ziet zijn vader dan weer als een teken van onverschilligheid naar hem toe. “ Het maakt hem niet uit of ik hier ben of niet” zei mij man gisteren nog maar hij lijkt niet te beseffen dat dit enkel een reactie is op zijn gedrag. Dit maakt mij dan toch weer duidelijk dat hij ondanks zijn tegenstrijdige opmerkingen het toch nog steeds niet compleet bij zichzelf zoekt. Ik denk ook wel dat als hij dat echt zou doen hij aan zichzelf zou gaan werken en tenminste meer voor onze relatie zou vechten dan hij nu doet. Daar heb ik het nog het moeilijkste mee, dat eenzijdig gevecht zonder enige steun van zijn kant. Het is niet ik die onze relatie zomaar overboord gooide en daarom is het ook zo krom dat ik de enige ben die er de energie in wil steken om alles weer op de rit te krijgen. Mijn man is nu weer anderhalve week thuis en heeft werkelijk nog niets ondernomen om de relatie tussen ons weer te verstevigen, hij maakt alles alleen nog maar verder kapot. Hij heeft ook geen enkele moeite genomen om de band met zijn zoon weer te versterken en laat dit volledig van zijn zoon uitkomen. Een ouder moet zich aan zijn kind bewijzen en niet andersom maar dat lijkt hij nog steeds niet te begrijpen. Het voelt nu alsof wij gewoon blij moeten zijn dat hij weer terug gekomen is en niet dat hij blij moet zijn dat hij terug mocht komen zoals hij tijdens onze voorgaande gesprekken aan de telefoon steeds zei. Mijn man heeft zo’n snel wisselende stemmingen en gedachten dat ik niet meer kan peilen wat ik aan hem hebt. Er is nog maar één ding heel duidelijk, dit is geen man die weer voor zijn gezin gaat maar verwacht dat zijn gezin ondanks alles voor hem blijft gaan. Helaas hebben wij dat ook steeds gedaan en dat heeft het hem alleen maar makkelijk gemaakt..

Ik bedoelde zeer zeker niet de boodschap af te geven dat Aapje 'goed' bezig is voor zichzelf. Dat wilde ik ECHT niet suggereren. Maar wel dat ze zichzelf niet kwalijk hoeft te nemen dat het veel tijd heeft gekost om tot dat inzicht te komen. Ik denk dat niet alleen angst om alleen te zijn, maar ook gecompliceerde rouw een rol speelt in onze situaties.

Heel mooi bericht van jou Get Real, zo is het! Je moet je eigen pijn gaan doorstaan, loslaten wat in jouw ogen de toekomst had moeten zijn en je afvragen waarom hou ik daar zo aan vast en bovenal wat wil ik met mijn leven? Menige vrouw denkt hier ja maar mijn relatie of man is anders., onze liefde is voor eeuwig en zo sterk ,dacht ik ook ..nou niet dus!

Ik bedoel met mijn laatste zin dat de mlc-er er nog fysiek is en soms nog even de oude lijkt: dan is het bijna logisch om te willen proberen terug te gaan naar hoe het was.

Het feit dat een mlc'er nooit "spuuglelijk" tegen zijn vrouw heeft gedaan, zegt alleen dat hij het niet moeilijk vond zich van haar los te maken of dat er geen noodzaak was zich van haar los te maken (omdat zij toch beschikbaar bleef) Ik begrijp de pogingen om Aapje te troosten en te steunen. Maar in die zin kan een site als deze ook een soulmatefunctie hebben en tot steun zijn in gedrag en keuzes die vermijden dat (in dit geval) de vrouw rockbottom gaat en zelf tot echt ander gedrag komt. Om op die manier rockbottom te gaan moet je ook je eigen narrative/ verhaal loslaten. Bijvoorbeeld dat je jezelf steeds vertelt dat je dapper volhoudt omdat er sprake is van en grote liefde die het waard is om tot het bittere eind voor te vechten. Dat klinkt heel mooi en nobel, maar het is in feite vaak verhulling van het feit dat je doodsbang bent om zonder geliefde te leven.

@Aapje, je hebt gewoon iets langer nodig gehad dan anderen om tot dit besef te komen. En het gevoel snap ik heel erg goed. Want het verlies (van het goede en mooie dat er ook was)is zwaar. Ik heb een boek gelezen dat ging/ gaat over iemand die haar man 'gewoon' is kwijtgeraakt aan de dood. Na 20 of 30 jaar (weet het niet precies). Nou die schreef na een x aantal jaren dat ze wel kon leven in het-hier-en-nu, maar er nog steeds moeite mee had. Dus dat gemis blijft wel op een bepaalde manier. Zo'n MLC-er (en die van jou Aapje heeft nooit spuuglelijk of eng lelijk gedaan) daar kun je dan nog iets mee proberen en dat is dan toch heel anders.

Ja, mij ook. Ik geef toe dat ik bij momenten hier kom lezen als ik het moeilijk heb en denk komaan R. volhouden, grenzen stellen, je kan het!

Als je je straks alleen weer voelt Aapje en verdrietig omdat hij bij zn SM zit, herinner je jezelf er dan aan hoe dit voelde waar je nu inzit. Dit is vele malen erger. En onthoud dat hij bij haar hetzelfde is als bij jou alleen zijn SM accepteer het. Haar eigenwaarde is onder nulpunt daarom zijn ze nog steeds bij elkaar. Een vrouw met zelfrespect accepteert zo’n man en relatie niet! Schrale troost maar het helpt om niet meer naar hem te gaan verlangen en allerlei fantasieën te hebben over hun zg leuke leventje. Dat is niet mogelijk met hem, niet bij jou, niet bij haar, bij niemand. Pak al moed en trots bij elkaar en ga voor jezelf en je zoon je leven oppakken. Achterom kijken en spijt hebben van hoe je het hebt aangepakt is niet constructief. Kun je niks meer aan veranderen, alleen je toekomst Kun je nog veranderen. Mocht het een troost zijn.. jouw verleden te lezen met al je valse verzoeningen hebben mij geholpen om daar afstand van te doen. Heeft me behoed voor veel pijn.

Je hebt éénmaal geen invloed op of controle over iemand die zelf de grip over zijn eigen leven helemaal kwijt is geraakt. Dat is me weer eens op een hele pijnlijke manier duidelijk gemaakt..

Ja R, dat programma heb ik zelfs van de week nog gezien en is zo herkenbaar allemaal. Je kan ze gewoon niet helpen zolang ze zelf niet geholpen willen worden..

Ik deel jouw gevoel, Xanadu en ben ervan overtuigd dat ons gevoel hierin klopt. Hij heeft net gebeld, is onderweg naar “huis” of wat dat woord ook voor hem nog mag betekenen. Wanneer hij zometeen hier is zal een gesprek volgen, waarschijnlijk zal ik de enige zijn die praat..maar ik wil en kan dit niet meer. Het leven met een mlc’er is nog zwaarder dan alleen. Als ik alleen ben hoef ik me niet continu af te vragen met wie en wat hij doet en dat geeft toch meer rust dan nu. Met een man die nog diep in zijn MLC zit valt gewoon niet te leven, het gebrek aan gevoelens en empathie is veel te pijnlijk. Er zijn teveel grenzen in de relatie verlegd om nog een volwaardige relatie met elkaar te kunnen hebben. Het grote gemis aan dat “wij” en “samen” gevoel zorgt ervoor dat het geen relatie meer is. Hij is niet meer in staat om mij me bij hem nog een vrouw te laten voelen, ik voel me alleen nog maar een object in zijjn nabijheid. Zo weinig zelfrespect en eigenwaarde mag ik niet hebben.. dit gaat gewoon te ver.. Op deze manier zal ik die ook nooit krijgen en zal me die alleen maar meer afgenomen worden. Dat wil ik absoluut niet laten gebeuren en daarom kan ik niet anders dan zelf mijn grenzen hierin aan te geven. Dat kleine beetje zelfrespect wil ik graag behouden maar verdrietig en teleurgesteld, ja dat ben ik echt wel en kan ik zeker niet ontkennen. Zwaar teleurgesteld in mijn man en vooral nog veel zwaarder teleurgesteld in mezelf dat ik dit weer voor de zoveelste keer heb laten gebeuren..

Eerlijk gezegd Aapje ... ik vrees dat Xanadu gelijk heeft. In elk geval zeker wat de hulp voor jullie betreft. Dat is ook geen schande! Ik vrees ook wat je man betreft ... ik kijk wel eens naar het programma Verslaafd op TV en daar gaat het bijna altijd wel om een fysieke verslaving aan middelen maar echt ... ik zie zoveel gelijkenissen. En daar vragen ze ook altijd aan de familie als de verslaafde terugvalt om de deur dicht te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het ... maar toch.

Jij en je zoon hebben heel dringend geestelijke hulp nodig ,een kind z’n gevoelshorentjes staan altijd aan. En als hij daar zijn eigen invulling aan gaat geven is het desastreus. En jouw ex-man ? Denk dat tie allang een paar belletjes met zn SM verder is vanochtend misschien zelfs elkaar al gezien hebben... maar dat zegt mijn gevoel

Xanadu, ik kan mijn zoon niet op de hoogte brengen, niet nu tenminste. Hij is geen kleine jongen en de gevolgen hiervan zouden te ernstig zijn. Als mijn man straks weer weg is zal hij zich tegen beiden keren, tegen zijn vader omdat die zijn beloftes weer niet waargemaakt heeft en tegen mij omdat ik hem weer geloofde. Ik begrijp hem wel, hij heeft twee ouders waar hij niet op kan rekenen en wordt steeds in dit hele MLC drama (door mijn toedoen) zonder enige zeggenschap meegesleurd. Niet alleen zijn vader faalt steeds zwaar maar ook ik als zijn moeder en dat neemt hij ons beiden geheel terecht erg kwalijk. Mijn man heeft net gebeld, hij had om acht uur een afspraak bij de garage en zit nu nog te wachten op zijn auto. Vroeger zou hij gevraagd hebben om mee te rijden, zeker als hij ergens lang moest wachten. Dit is een behoorlijke reden voor mij om te beseffen dat er iets niet klopt. Ik twijfel of hij nog terugkomt en verwacht nog een bericht van hem te krijgen waarin hij me dat vertelt. Mijn eigen intuïtie is op dit moment nog het enige waar ik op kan vertrouwen en heeft er nooit naast gezeten. Mocht hij onverwachts toch nog terug komen ga ik zelf de knoop doorhakken want deze situatie vreet teveel energie en sloopt me compleet. Gelukkig zijn..nee, dat hangt echt niet af van deze man..

Wat een lijdensweg Aapje... verschrikkelijk ! Ik hoop dat je inderdaad beseft dat je voor jezelf moet gaan kiezen. Dat inzicht had je al maar nu nog doen. Je staat in een MLC met je rug tegen de muur. Er is niets wat jij kunt bieden, geven of doen om de situatie te veranderen. Of je moet willen leven zoals je afgelopen week hebt geleefd. Waarom ben je niet gewoon open naar je zoon, hij heeft het recht toch om dingen te weten zodat hij jouw beslissing begrijpt. Overigens ben je niet je man verloren aan zn SM he maar aan zijn eigen crises. Maak haar vooral niet belangrijk hoor, eens kijken als jij straks niks meer van je laat horen en niet meer op hem reageert hoe leuk het daar nog is. Zijn depressie is niet meer te stoppen Aapje ook niet door haar! Heel veel sterkte voor jou voor de komende tijd.

Mijn man is nu slechts één week weer thuis en ik merk dat ik het niet meer trek. Het vertrouwen is volledig weg en dat kan niet anders omdat hij werkelijk niets heeft ondernomen om me dat te geven. Zo vreemd dat dezelfde man vol met beloftes en zelfs zijn overleden moeder hierbij betrok op zo’n korte tijd weer van gedachten kan veranderen. De paar kledingstukken die hij heeft meegebracht staan nog steeds in de tassen waar ik ze vorige week al in heb gedaan. Niet echt wat je van een man zou verwachten die zo van plan was voor zijn gezin en relatie te vechten. Het is me meer dan duidelijk dat er slechts één telkens hiervoor vecht en dat ben ik..@Madelief, het klopt dat je als vrouw verbazingwekkend sterk kan zijn uit angst om datgeen te verliezen waar je zo verschrikkelijk veel van houdt maar de strijd tegen de MLC van je man valt gewoonweg niet te winnen. Zolang hij nog in de replay fase zijn al je pogingen en vechtlust tevergeefs. Net zoals jij schrijft kon ik beter al mijn kracht en energie in mezelf stoppen. Als ik diezelfde sterke drang had om voor mezelf te strijden, het mezelf waard te vinden zou me een hele hoop ellende en verdriet bespaard blijven. Ik snap mezelf niet meer, ondanks mijn man me steeds die hoop geeft laat hij me duidelijk merken dat er niets meer is om nog langer aan die hoop vast te houden. Ik wilde zo graag mijn man en het leven dat we samen hadden terug maar besef dat ik beide nooit meer terug zal krijgen. Mijn man is die man al lang niet meer en zal hem nooit meer worden waardoor ons leven samen een totaal andere wending heeft gekregen. Er zit geen liefde meer voor mij, geen enkele vorm van intimiteit meer tussen ons en dat hoort er allebei toch in een relatie tussen man en vrouw te zitten. Hij is niet vrolijk en nergens enthousiast over en als ik hem daarop aanspreek schiet hij weer even in zijn rol. Zo voelt het ook de hele tijd, niets is meer echt aan hem, alles wat hij doet en hoe hij zich gedraagd lijkt één groot toneelspel. Af en toe begin ik te twijfelen of dit wel echt een MLC is maar de acties van mijn man zijn gewoon te absurd om nog van een gewone relatiecrisis te kunnen spreken. Wat op dit moment het pijnlijkste is is dat ik het af moet leggen tegen zo’n soort vrouw als de sm. Zij is de laatste vrouw waar ik van zou verwachten dat ik er mijn man aan zou kwijt geraken en dat krenkt mijn trots. Ik heb me altijd heel ver verheven boven zulke soort vrouwen gevoeld en nu kijkt zij op me neer. Ik begrijp hem echt niet meer, hoe kan hij zijn eigen gezin zo te grabbel gooien voor zo iemand. Uiteindelijk zal het zo weer eindigen, zijn verslaving aan haar (en het leven dat hij met haar leidt) blijft te sterk. Hij vermijdt ieder gesprek terwijl hij een week geleden zelf aangaf dat we veel met elkaar moesten praten. Daarom moet ik nu ook even heel sterk zijn en hem zeggen dat ik dit niet meer langer wil. Mijn zoon neemt me kwalijk dat ik niet gezellig doe en chagerijnig ben. Hij maakte zelfs de opmerking dat ik beter kon vertrekken en dat deed echt heel erg zeer. Natuurljk is hij niet op de hoogste wat er zich allemaal op de achtergrond afspeelt en daarom krijg ik alleen maar de verwijten over me heen alsof ik degene ben die alles weer stuk maakt. Dit kan niet meer langer zo, ik ben echt niet gelukkig en moet daarom wel iets gaan ondernemen. Ik ga mijn man zeggen dat het niet meer werkt en dat hij beter weer kan vertrekken. Mijn man is op dit moment met zijn auto naar een garage bij de sm in de buurt. Misschien krijg ik zometeen al een berichtje van hem dat hij niet meer terug komt maar ik hoop dat ik ditmaal de kracht kan vinden om dan nergens meer op te reageren. Ik verdien beter dan continu in deze onzekerheid te zitten en me steeds af te vragen of hij wel terug komt als hij ergens alleen naartoe gaat. Hoe ongelukkig en eenzaam ik me zonder mijn man ook voelde, uiteindelijk is dit gevoel niet anders als hij hier is. Dit moet stoppen, hier wordt echt niemand gelukkig van (m.u.v. de sm dan die weer wel heel erg in haar nopjes is) Ik ben alleen bang voor de reactie van mijn zoon die mij op dit moment wel heel veel kwalijk neemt. Hij sluit zich sinds een paar dagen weer op in zijn computer kamer en leeft weer helemaal in zijn eigen wereld. Er is geen redden meer aan, iedere poging daartoe lijkt alleen maar meer schade bij iedereen aan te brengen. Ik geef het op, alles is tevergeefs geweest, het is voorbij..

Mij ook. Hoe moeilijk het ook is soms om een stap te zetten ... als ik dit lees denk ik toch ik heb er goed aan gedaan.

Ja Aapje, jouw verhaal helpt mij als 'new bee' ook enorm. Dat is wat ik juist niet wil: aan hem vast blijven zitten. Het is wel ongelooflijk moeilijk om het alleen te gaan doen. Want het voelde goed en geborgen in het verleden. Maar ik wil geen slaaf zijn van een man in een MLC en sowieso niet. Leve deze moderne tijden: dat we voor onszelf kunnen zorgen en mannen de deur kunnen wijzen.

Tja Aapje.. als ik jou was? Hou de eer aan jezelf, het kleine beetje wat er nog van over is. Zet hem met alle spullen en koffers eruit. Laat hem gaan, verbreek alle contact. Het is de enige manier waarop hij ooit misschien wakker wordt... maar ik moet eerlijk zeggen. 6 jaar bij de SM? Dat is een complete relatie waar je het over hebt. Ze hebben hun eerste jubileum al gehad. Het contact met zijn zoon heeft niets te maken met contact van jou. Dat kan toch gewoon doorgaan, hij hoeft en mag niet langer lijden door het spel van zijn ouders. Ga eens leven Aapje. Geniet van je vrijheid, ga groeien laat zien dat je een onafhankelijke sterke vrouw bent. Je wist deze uitkomst allang toch? Er is geen verzoening mogelijk zolang hij bij de SM is. Zii zullen naar elkaar blijven trekken en die kracht is groter dan de liefde en relatie die jullie hadden zolang hij in zn replay zit. Ik waardeer je openheid Aapje. Je laat ons allrmaal zien hoe goed het is om een man in de replay ver buiten de deur te houden. Kansloze verzoeningen.

Ach arme Aapje... Daar zit wel wat in, gebruikt worden als machtsmiddel .. Misschien moet je t volgende s proberen : als je verwacht dat hij met haar belt, op zeker moment en plaats, moet je zelf duidelijk niet in de buurt zijn en met je Voice memo van je mobiel eens proberen op te nemen wat hij bespreekt met haar. Die zijn zeer gevoelig voor geluid en het geeft je een beter idee waar hij staat. Niet leuk, maar schept misschien wel meer duidelijkheid.

Wat een heftige week Aapje. Maar het lijkt erop dat jij langzaam progressie aan het maken bent. Want nu geef je na 2 dagen aan dat dit echt niet zo kan. En eerst was dat 3 weken. Houd vol hoor!!!! Hij gaat waarschijnlijk weer terug naar haar he? Want hij wil niet aan jouw 'eisen' voldoen. Overigens zijn het uiteraard geen eisen, maar heel terechte vragen. Ik denk dat jouw man het gaan naar jou als een soort dreigmiddel richting de SM inzet. Zij moet zich gaan gedragen zoals hij wil en hij krijgt haar waarschijnlijk een poosje stil als hij dan bij jou is geweest. Die stomme opmerking van hem (ja maar vroeger was er ook geen andere vrouw) ken ik precies zo van mijn MLC-er. Ze lijken het allemaal volstrekt normaal te vinden wat ze doen. Ze kunnen zich niet verplaatsen in jou en zelfs niet in hun 'oude zelf'.....Kan je man trouwens niet gewoon contact met je zoon onderhouden, ook als hij bij de SM is? Mogelijk is een andere vorm van contact een idee?

Even een update sinds maandag dat mijn man weer terug “thuis” is. Maandag continu berichten en telefoon van de sm met de grootste verwensingen en verwijten. Ik ben voor alles en nog wat uitgemaakt en ze vroeg zich af of ik nog wel gerust kon slapen om wat IK nu wel allemaal op MIJN geweten had. Ze dreigde met een hoop stennis voor het huis te komen maken waarop mijn man dreigde met de politie in te schakelen. Hij zei haar dat hij bij haar nooit gelukkig kon zijn en toen ging ze helemaal door het lint want dat kon echt niet. Dinsdag weer hetzelfde verhaal en toen zei hij dat hij alles meteen zou regelen. Hij heeft alleen maar zijn Harley en een aantal kledingstukken en schoenen meegebracht, de rest ligt nog bij de sm. Woensdag gevraagd wanneer hij die zou ophalen en wanneer hij de tattoo met haar naam van zijn arm af zou halen. Alles wordt weer naar langere termijn verschoven en hij vraagt weer extra tijd. Dat was helemaal niet de afspraak en daarom hebben we woensdagnacht, donderdag en vrijdag veel ruzie gehad. Vanaf donderdag geen berichten meer van de sm, een teken dat ze weer gerust gesteld is. Ik heb het gevoel dat ze weer contact hebben maar weet het niet zeker. Mijn vrouwelijke intuïtie heeft mij echter de vorige keren ook nooit in de steek gelaten en daarom twijfel ik weer heel sterk aan zijn oprechtheid. Ik heb eergisteren al zijn spullen in tassen gedaan en hem verzocht om weer te vertrekken. Hij blijft beweren dat hij dat niet wil maar laat ondertussen wel al zijn spullen in de tassen liggen. Tussen vader en zoon gaat het heel goed, daarom vrees ik voor de klapper die onze zoon weer gaat krijgen. Het valt niet mee om op deze manier weer vertrouwen in mijn man te krijgen. De sm wordt ook niet geblokkeerd op what’s app terwijl dat de eerste belofte was die hij maakte. In de laatste mail van de sm die ik woensdag kreeg stond dat mijn man mij nooit meer als een vrouw zou kunnen zien en dat ik vol met leugens en bedrog?! zat en mijn man dat ook wel wist. Net zoals hij weet dat de deur bij haar altijd voor hem open zal staan. Niet echt het mooiste scenario om ons weer dichter naar elkaar te laten groeien en zeker niet een correcte aanpak van hem. Mijn twijfels en onzekerheid groeien met de dag en dat is echt vermoeiend. Mijn man wilde van de week een afspraak bij de dokter maken maar dit heeft geen enkel nu dus dat heb ik hem afgeraden. Zolang de sm nog zo’n grote rol speelt is er geen kans van slagen en zal ze volop tussen ons in blijven staan. De replay fase is nog zeker heel lang niet over, dat merk ik aan hem omdat hij helemaal nog niet zichzelf is. Geen vrolijke man waar je mee kan lachen maar een serieuze blik in zijn oven vol met twijfels. Slechts twee dagen was de man er weer die ik kende maar zodra ik hem vraag actie te ondernemen is die weer volledig weg. Tijdens de vorige verzoeningspoging kon ik me drie weken lang rustig houden maar dat kan ik nu niet. Door de druk op te voeten duw ik hem steeds verder van me af maar ik wil/kan me echt niet anders gedragen dan ik me diep vanbinnen nu voel. In het begin maakte hij toekomstplannen om een mooi afdak in de tuin dat hij zou bouwen maar daar hoor ik hem niet meer over. De stilte van de sm en zijn sterk veranderd gedrag zeggen me dat er iets niet klopt. Ondanks zijn ontkenningen hou ik me toch aan mijn eigen gevoel vast dat er nog geen enkele keer naast gezeten heeft. Ik denk eerlijk gezegd niet dat mijn man ooit nog zichzelf zal worden en met de man die hij nu is valt echt niet lang te leven. Ik zei hem gisteren nog, jij hebt dd grenzen in onze relatie zo erg verlegd dat wij nooit meer een normale relatie zullen hebben. Een man die vindt dat zijn vrouw het maar normaal moet vinden dat hij de naam van een andere vrouw op zijn arm heeft, zijn spullen daar heeft liggen en die vrouw op what’s app heeft kan niet zeggen dat hij veel respect voor zijn vrouw heeft. Op mijn vraag waarom hij dit nu allemaal zo normaal vindt terwijl hij dit vroeger echt nooit in zijn hoofd zou halen krijg ik als antwoord dat hij toen ook nooit bij een andere vrouw heeft gezeten. Als ik hem dan zeg dat ook dan nog hij alles kan regelen kijkt hij me alleen maar aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben.. Hij vraagt steeds weer meer tijd omdat hij overal tegen opziet maar lijkt niet te snappen dat hij tussen ons daar alles alleen maar verder mee kapot maakt. Het lastigste hierbij is dat ik niet eens weet of hij dit nu bewust of onbewust doet..

@Xanadu: 'alles onder het kleed tegen en geen gezeik', is precies wat die van mij wilde nadat hij voor mij had gekozen. Dat lukte mij niet en 1 maand later heb ik toen maar de knoop doorgehakt en gezegd dat we beter alleen verder konden gaan.

Zo bedoel ik het niet en je hebt gelijk Xanadu dat het werk nu pas begint. Ik bedoelde eerder dat aapje haar tijd en energie nu hopelijk daarin steekt ipv hier te moeten vertellen dat meneer weer vertrokken is.

Een goed teken? Waarom denk je dat R? Het lijkt mij dat je juist als vrouw zijnde nu nodig hebt dat je je gevoel van je af kunt schrijven en steun nodig hebt van anderen... het echte werk is nu pas begonnen. Of alles moet onder het kleed geschoven worden en het gewone leven moet weer opgepakt worden zonder “gezeik”. Maar daar kom je niet ver mee .. of wel.... maar dan zeker niet een gelukkig leven.

Ik ben ook wel benieuwd. Maar ik zie het als een goed teken dat Aapje even wegblijft.

@Aapje, hoe is het?

Het gevoel van verlatenheid en afwijzing is best rot. Dat merk ik ook duidelijk. Maar het is tegelijkertijd zo interessant om te bemerken dat er ook 'ruimte' ontstaat. Dat is dan weer helemaal niet eng, maar zelfs fijn. Je zou het ook moeten proberen Aapje!

@Elles, je bent niet de enige die dat tegen Aapje gezegd heeft😓 lees alle berichten hieronder, maar zolang iemand dat zelf niet inziet en ook daadwerkelijk niet anders gaat doen, blijft dit pad van verlatingsangst belopen worden. Ik vind het echt oprecht zonde van jouw leven en dat van je zoon dat je dit blijft volhouden Aapje. Je wordt op deze manier nooit gelukkig en je kind ook niet.

Aapje, je blijft jouw geluk in de handen leggen van een ander. Leer geluk in jezelf te vinden. Je bent en blijft na zoveel jaar nog steeds afhankelijk van een onbetrouwbare kerel die je al zoveel pijn heeft gedaan. Je blijft dat maar toestaan. Ga eerst eens aan jezelf werken, vind jezelf terug en wordt weer sterk en trots op jezelf. Die kerel rolt van het ene bed zo weer in het andere bed. Voelt hij zich even niet prettig gaat hij het elders maar weer even proberen. Laat hij eerst maar bewijzen dat hij echt voor jullie wil gaan en klaar is met de sm. Gaat hij eerst maar een tijdje alleen in een vakantiehuisje of caravan wonen. Werken aan zichzelf net als jij dat moet. Het is gewoon triest om te lezen hoe afhankelijk je denkt te zijn van hem voor jouw geluk. Ik wens je alle geluk van de wereld maar denk niet dat je dat op deze manier gaat vinden. Elles

Ja ik ben ook voel spanning aan het afwachten hoe dit afloopt.

Nou Aapje ik voel gewoon de spanning in mijn buik met wat jij vandaag allemaal mee gaat maken, ik denk dat je in een soort twilight zone begeeft nu. Mijn hemel, ik zie het al voor me, mee naar haar huis om zijn spullen te halen😱

Ik weet het niet Aapje, ik hoop echt dat je gelijk krijgt. Maar als hij zoals je zelf zegt nog niet rock bottom gegaan is dan lijkt me dat wel extra moeilijk. Heb je de blog hier op de site gelezen over vroege verzoeningen (vast wel)?

Mijn man heeft net gebeld, zijn spullen liggen in de auto en hij vertrekt zometeen. Hij zei dat hij met niemand meer “gezeik” wil, hij wordt in juni 55 jaar en wil dan eindelijk weer eens rust en een normaal leven. Dat is wat mijn zoon en ik ook al zes jaar lang willen en hopen nu eens eindelijk te krijgen. Vandaag wordt in ieder geval een hele zware dag met de sm continu op onze nek. Ik hoop echt dat het snel rustig zal worden en dat wij ( vooral mijn man) dit dan ook kan laten rusten. Ik ben ervan overtuigd dat zijn goede intenties gemeend zijn maar ik zie helaas nog geen tekenen van rockbottom gaan dus de MLC is jammer genoeg nog niet over. Waarom ik hier toch aan begin, enkel het geloof en de hoop die ik nog steeds heb dat het allemaal nog wel goed komt met hem (ons drieën) Er zijn nog een aantal spullen in de garage daar waaronder ook zijn Harley die hij vanavond nog op wil halen. Wat ik wel waardeer is dat hij nu zegt dat hij graag heeff dat ik daarbij ben. De vorige keren wilde hij altijd alleen gaan en daar had ik eerlijk gezegd niet zo’n fijn gevoel bij. Dat heb ik echter nooit tegen hem gezegd dus dat hij dit nu geheel uit zichzelf zegt is wel een pluspunt..

Geloof me R, het komt echt wel binnen maar het ligt er gewoon aan wat ze er dan mee willen/kunnen doen..

Ik zeg altijd heel duidelijk tegen mijn man wat ik voel en van hem verwacht maar de grenzen die ik stelde vervaagden helaas altijd snel. Dit is voor mij nu DE reden om hier niet meer vanaf te wijken.

Tja ik heb in die zin veel aan je verhaal dat ik mij gesteund voel in wat ik best niet doe (sorry) ook al moet ik dan erg uit mijn comfortzone treden. En ook al denk ik nog vaak als ik mijn grenzen stel dan komt een verzoening er nooit, al weet mijn verstand inmiddels beter maar het gevoel volgt vaak niet he en dat is lastig. Soms denk ik misschien moet ik het maar gewoon eerlijk zeggen. Ik heb trouwens wel gezegd dat ik wantrouwig ben omdat hij veel zegt maar niks doet, of iets in die stijl. Hopelijk komt dat binnen.

Klop R, zolang de mooie woorden niet kracht bij gezet worden met daden kun je helemaal nergens op rekenen. De sm is nog erger dan een parasiet, het is heel moeilijk daar vanaf te geraken maar uiteindelijk ligt die bal wel bij de Mlc’er. Gek eigenlijk, mijn man is al zoveel langer onderweg dan de jouwe maar lijkt toch nog wel in dezelfde fase te zitten. Hoop dat het bij jullie soepeler zal gaan..

Ja Aapje, het zal wel een zware stap zijn maar het lijkt er niet op dat jouw man de SM al kan loslaten. Meneer wil hier morgenavond afspreken. Ik zal horen wat hij te zeggen heeft, maar eerlijk gezegd ik weet niet wat ik ervan moet denken. Het blijft voorlopig allemaal bij woorden. Hij zegt dat hij zich slecht voelt en depressief edm en ik geloof hem maar hij doet zoals ik het zie niks om die situatie te verbeteren. Dus ja ... hij wil dingen tussen ons verbeteren maar hoe hij dat dan ziet ... als de SM nog in beeld is of zo ik denk het niet. Dat gaat gewoon niet.

Ik weet dat dit een hele zware stap voor hem is want er volgen nog flink wat confrontaties. Dat is niet zijn sterkste kant, nooit geweest en ik geloof ook niet dat hij daar ooit in zal veranderen. Het liefst had ik gezien dat hij de sm voor zijn vertrek gewoon had vertelt waar het op stond maar wist vooraf al wel dat dit echt niet zou gebeuren. Zo jammer, niet voor haar want zij heeft zich ook nooit bekommerd om mij of mijn zoon maar het had mij wel een beter gevoel gegeven.

Ik heb hem gezegd dat het niet normaal is hoe hij zich gedraagt en zeker niet dat hij nog steeds zoveel rekening met de sm houdt. Ondanks dat zegt hij toch dat hij daar zijn spullen pakt en éénmaal hij daar weg is alles anders zal zijn. Hij wil niet dat ze iets vermoedt en naar huis komt want dan heeft hij een heel gedoe met haar. Dat gedoe zal sowieso wel komen, ze zal hem/ons echt niet met rust laten. Mijn man zegr dat hij zodra hij hier is daar alles zal regelen zoals het hoort en dan alles voorbij is. Ditmaal wacht ik niet meer af zoals de vorige keren, geen actie ondernemen is hier niet blijven. Ik wil hem heel graag nog een kans geven maar wel op de manier zoals we afgesproken hebben. Niet het komt allemaal nog wel of geef me nog de tijd, Het is nu alles of niets en daar ga ik dit keer echt niet meer vanaf.

Eerlijk gezegd Aapje ... dat denk ik ook. Zeker als ik lees dat jij per direct moet wijken als zij belt ... dat klinkt heel herkenbaar dat was hier ook zo (voor de bom dan wel). Sterk zijn Aapje! Je kan het!!!

Net een telefoontje van mijn man gekregen, ik vond hem niet echt enthousiast klinken. Toen ik hem daarop aansprak antwoordde hij, het kan zo ook niet verder blijven gaan.. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken en heb gezegd dat hij beter daar kan blijven. Op de achtergrond hoorde ik de huistelefoon gaan, de sm natuurljk want zij zit net op haar werk. Meteen werd ik weer onhold gezet, “ ik bel zometeen terug” dat heb ik al zo vaak gehoord. Het gaat niet zoals het hoort en daarom heb ik er ook helemaal geen goed gevoel bij. Ik heb hier geen zij meer in en dat ga ik hem als hij weer terug belt ook zeggen. Een man die weer volop voor zijn gezin wil kiezen gedraagt zich toch helemaal anders volgens mij..

Hier ook herkenbaar. Het ging dan niet over huisdieren maar bv de lange wandelingen, de badminton, alles heeft hij gewoon achtergelaten. Eigenlijk alles waar hij van hield inderdaad.

@Noortje, het is dat de sm hier maar één kat heeft anders zou ik denken dat we dezelfde man hadden. Vooral inderdaad dat hondenverhaal is zo herkenbaar. Mijn man had dat ook, alles waar hij ooit zoveel van hield liet hij achter en alles waar hij altijd een gruwelijke hekel aan had vond hij ineens leuk. Heel absurd maar toch ben ik er inmiddels van overtuigd dat we toch de enige en echte ware ik hebben gekend. Sinds mijn man weer meer zichzelf aan het worden is begint hij weer interesse in alles waar hij ooit van hield te krijgen. Hij heeft zelfs nu een hekel daar aan die kat en vraagt continu naar de hond ( terwijl dit een andere hond is want zijn maatje is helaas tijdens dit hele MLC drama overleden) Hij heeft altijd al gezegd dat hij zich helemaal anders gedraagt dan hij zich diep vanbinnen werkelijk voelt en dat ik niet besef hoe moeilijk hij het daar mee heeft. Zonder ze in een slachtofferrol te willen drukken geloof ik dat ook wel. Wat betreft de gevoeligheid voor een MLC vanwege een minder sterke persoonlijkheid ben ik het toch niet helemaal mee eens. Mijn vader had zeer zeker wel een hele sterke persoonlijkheid (die stond als een huis) en toch werd die bevangen door een hele heftige MLC. Langs de andere kant was mijn man een echte lieverd, altijd mijn steun en toeverlaat maar had hij altijd al wel moeite met confrontaties aan te gaan. Er zal vast wel iets zijn waardoor de ene er gevoeliger voor is dan de andere maar ikzelf kan daar toch nog steeds niet de vinger op leggen...

Aapje@Wat jij zegt over die motor herken ik ook, Mijn mlc-er zijn passie was ook altijd motorrijden en hij had hem ook nodig voor woon-werk verkeer. Nu had hij zijn motor een jaar geleden totaal-loss gereden. Nu rijdt hij op een scooter want zijn SM houdt niet van motorrijden, heeft hij letterlijk gezegd. Het zelfde met onze hond deze probeert hij nu 24/7 hier te laten, terwijl het arme beest helemaal bezeten is van zijn baasje, en de hond was altijd alles voor hem. Zijn SM heeft twee katten, waar hij altijd een gruwelijke hekel aan had, maar ineens vindt hij ze wel leuk. Nu vraag ik mij toch af heb ik de echte man al die jaren wel gekend, of waaien ze maar met alle winden mee, en hebben ze dan helemaal geen eigen ik meer. Ik snap er niets meer van. En misschien is het wel zo wat Daphne zegt: En dat juist de persoonlijkheidsstructuur van bepaalde mannen (als ze een zwakkere identiteit) ervoor zorgt dat deze doorslaan. 1-1-2018 Noortje

Ja natuurlijk is dat ergens logisch. Ze weten hoe ze aan die man geraakt zijn, en dus weten ze ook dat hij er toe in staat is en vertrouwen ze hem voor geen meter.

Op zich snap ik wel dat die vrouwen controle acties uitvoeren. In feite is dat een vrij normale reactie als je wordt bedrogen. Ikzelf had (nadat ik wat feiten was tegengekomen) ook gevraagd of hij wilde aangeven waar hij was en met wie. Het wordt zelfs door therapeuten aangeraden als een eerste stap in het proces van vertrouwen terug winnen. Iemand mag daar wel voor werken. Maar dat geldt dan wat mij betreft wel voor de 'echte' partner. Laat de SM's maar spartelen...

Mijn man heeft net nog gebeld. Hij is ervan overtuigd dat wij weer samen gelukkig kunnen worden, zeker na die laatste drie weken nadat hij hier was. Hij snapt niet waarom hij toen toch weer weg gegaan is en wil dit niet meer laten gebeuren. Toen hij vroeg wat ik aan het doen was en ik antwoordde dat ik in de tuin aan werken was vroeg hij me hoe het met onze heg was en volgende week ons gras zou maaien. Zo vreemd dat hij over onze dingen en spullen praat terwijl dat vroeger altijd gewoon zo vertrouwd voelde. Ik heb het gevoel dat hij er dit keer echt voor wil gaan, zeker na de laatste valse verzoening en hoe snel dat hij daar weer spijt van had. Die laatste drie weken samen heeft echt wat met ons beiden gedaan omdat we merkten hoe goed we het samen nog konden hebben. Het was de enige verzoening zonder ruzie en verwijten en de enige waar we echt met elkaar gepraat hebben, helaas pas bij zijn vertrek maar toch heeft dat gesprek duidelijk een zaadje geplant. Nu zegt hij “ het heeft geen zin om weg te blijven vluchten als ik jou toch meteen weer bel. Ik weet nu waar ik gelukkig kan zijn en dat is bij de mensen waar ik veel van hou en die ik toch niet kan missen” ik hoop echt dat hij dit in zijn gedachten zal houden en dat we er dan samen met professionele hulp uit zullen komen. Zoveel valse verzoeningen en toch was de laatste best bijzonder. Hoop ook dat dit echt de laatste valse was..

Nee absoluut niet Aapje. En ja dat was een grapje ... ik had bijlange nooit gedacht dat iemand effectief zoiets zou doen. En nog minder dat iemand vrijwillig zo zou willen behandeld worden ... Nu: hier is het misschien net een graadje minder erg, maar in feite is het ook zo hoor. Ik heb geweten dat de SM belde waar ik bij was (tja, in een tijd dat ik nog stom genoeg was om mee te gaan in zijn vraag om stiekem af te spreken ...) en we waren buiten en toen vroeg ze dus ook omdat ze geluiden hoorde of hij misschien niet thuis was en waarom en dit en dat ... (tja, niet helemaal onterecht ergens natuurlijk ... ). Ze vertrouwt hem volgens mij voor geen meter wat dat betreft. En hij slikt dat allemaal maar. Tenminste, tot nu toch.

Je lacht ermee R maar de sm heeft dit echt gedaan. Ze kon hem via de iPhone volgen en als hij ergens was, b.v. bij zijn vader moest hij een foto naar haar doorsturen. Dit vind ik echt veel te ver gaan en zo zou ik echt niet willen leven. Als ze er echt voor willen gaan moet je ze kunnen vertrouwen en mogen ze, welke verleiding zich ook voordoet dat vertrouwen gewoon niet beschamen. Hij zegt nu dat hij zelfs zijn telefoon in wil leveren maar ik wil dat niet. Ik wil een normaal leven zoals we dat altijd hadden, anders hoeft het voor mij niet. Moet er echt niet aan denken dat ik hem letterlijk aan de ketting moet houden, daar pas ik echt voor. Ik kan ook niet geloven dat de sm echt gelukkig is zo. 24/7 bezig hem in de gaten houden en op de huistelefoon bellen om hem te controleren...waanzin.. Mijj hond loopt hier lekker rond in de tuin en als het hek open staat loopt hij ook niet weg. Moet er echt niet aan denken dat ik meer op mijn man zou moeten letten dan op mijn hond.. Natuurkijk zal het vertrouwen weer moeten groeien, daar denk ik echt niet simpel over maar ik wil ondertussen dan toch nog wel een zo normaal mogelijk leven hebben en gun hem dat dan ook. Ik zou echt niet willen leven met het idee dar mijn man alleen maar bij mij zou blijven omdat ik alle risico’s uitsluit en ik denk jij ook niet, R. Dat moeten we echt niet willen.

Je moet doen waar je je goed bij voelt Aapje. Ik heb daar zelf wel over nagedacht en ik zou er me niet goed bij voelen. Als het echt moet ga ik hem natuurlijk niet op straat laten staan maar ik verwacht eigenlijk dat hij ergens apart gaat wonen als hij het serieus meent. En ja dan is er nog mogelijkheid tot contact met de SM maar dat is er anders ook want als ik ga werken kan ik hem niet in de gaten houden ... of ik zou al zo een bandje zoals voor huisdieren met een tracker moeten kopen ;)

Joke, dat zou misschien wel het beste zijn om erachter te komen of hij dit keer inderdaad standvastig blijft in zijn inzichten. Maar het is nogal wat om een tijd op hotel te gaan of een huis te moeten gaan huren dat nog volledig ingericht moet worden. Bij zijn sm minded familie een poos verblijven is helemaal geen optie.. Ik heb er ook geen moeite mee dat hij bij mij ondertussen logeert, ruimte genoeg en ik heb dit al eerder meegemaakt. Hoop alleen dat het nu anders is..

Ja zover had ik nog niet nagedacht ... maar inderdaad dan moet dat toch wel kunnen.

Hoi Aapje Even kort dor de bocht....Ik weet het niet hoor, maar, als jou man zich een Harley kan veroorloven, dan zou hij toch ook best op een of andere manier een tijdje op zichzelf kunnen wonen. Dat lijkt me ook zo veel fijner voor jou en je zoon........

Hoi Aapje Even kort dor de bocht....Ik weet het niet hoor, maar, als jou man zich een Harley kan veroorloven, dan zou hij toch ook best op een of andere manier een tijdje op zichzelf kunnen wonen. Dat lijkt me ook zo veel fijner voor jou en je zoon........

Ja R, echt wel grappig maar bij ons is het zo dat mijn man altijd al een Harley reed..toen hij nog zichzelf was. Dat en zijn gezin was voor hem het leven. Plots was er de sm en alles werd anders of moet ik zeggen.. hij werd anders en plots was er de sm.. Hij is al vaker bij de sm weg gegaan dus aan dat gegeven hecht ik niet veel waarde. Het gaat er alleen nog maar om dat ze dit keer volledig uit beeld gaat. Maar zelfs dan nog zal het niet simpel zijn en is net zoals jij al zegt R, proffesionele hulp hierbij voor beiden echt wel nodig. Ik merk toch dat hij steeds meer zichzelf wordt en wat nog het belangrijkste is veel praat over het belang van zijjn zoon. Nu maar hopen dat hij dit vast kan blijven houden anders halen de sesies met een therapeut ook niet veel uit, vrees ik. Maar dit zou toch al een groot verschil zijn met de voorgaande verzoeningen want toen waren er wel steeds mooie beloftes maar werd er uiteindelijk niks ondernomen. Daar wil ik hem toch nog een kans voor geven want dan hebben we alles maar dan ook echt alles geprobeerd.

Haha, die Harley deed me wel een beetje lachen Aapje want inderdaad meestal zou je je dan pas zorgen beginnen te maken ;) Ik hoop wel voor jou dat het goedkomt, maar ik ben ondertussen ook wel zo ver dat ik denk (ook voor mezelf) eerst zien en dan geloven. Dat heb ik nu trouwens ook gezegd tegen meneer ... hij houdt hier wel vol dat hij wil proberen dingen te herstellen. Ik vraag me wel af of het wel verstandig is hiermee door te gaan zonder therapeut. Sowieso zou ik nooit een echte verzoening proberen zonder een coach, maar ergens vind ik het nu nog te vroeg (eerst weg bij de SM en dan kunnen we kijken ...). Tegelijk denk ik dat er zoveel boven zou kunnen komen in de gesprekken dat ik die niet wil doen zonder iemand.

Hij blijft nu volhouden dat hij daar maandag weg gaat en dan alles volledig met de sm wil afsluiten. Het is begonnen met het overlijden van zijn moeder (dat was ook duidelijk de trigger) en op haar sterfdag a.s.dinsdag wil hij aan alles gaan werken zodat dat weer hersteld kan worden. Kink misschien vreemd maar toch zit er wel iets in maar eerst maar eens kijken wat hij maandag gaat doen. De sm is in ieder geval niet zo amused want hij heeft deze week een Harley gekocht en hij heeft altijd gezegd dat deze hoort bij het leven dat hij altijd met zijn gezin had en die nooit ergens anders zou kunnen rijden. De meeste vrouwen zouden zich net zorgen maken als hun mlc’er een Harley aan zou schaffen. Mij stelt dit eerlijk gezegd een beetje gerust want zo ken ik mijn man weer..

Tja.. het is inderdaad iets vreemds dat in henzelf zit en moeilijk te begrijpen valt. Het nieuwe, spannende zal ook wel voor een flink deel meespelen. Alles moet anders dus daar hoort een andere vrouw en een ander leven ook bij. Je leest het vaak, ze gaan er meestal nog op achteruit i.p.v. vooruit. En toch blijft het zo trekken.. Ik begrijp wel wat Xanadu bedoelt maar volgens mijn mlc’er wil hij alleen maar graag tzichzelf terug vinden, onder begeleiding van een therapeut. Hij wil graag terug het normale leven dat hij altijd had met zijn gezin, zegt hij. Ik weet dat hij echt nog heel hard aan zichzelf zal moeten werken maar als hij echt hulp hierbij gaat zoeken zou ik dat al wel een positief begin vinden.

Eerlijk gezegd Aapje, dat denk ik ook een beetje. En ergens is dat op zich niet verwonderlijk want jullie zijn niet hetzelfde maar de intrinsieke motivatie moet toch echt vanuit hemzelf komen. Overigens heb ik dat altijd heel gek gevonden hier. Je leest inderdaad dat ze vluchten van verantwoordelijkheden ... maar hier bij mij had meneer geen enkele verantwoordelijkheid ttz geen kinderen, geen zorgen om geld, niks. Daar 2 kinderen van 2 vaders en waarschijnlijk geldzorgen want (tja het is nu eenmaal zo) zij verdient bijlange niet wat ik verdien dus hij moet daar echt wel zijn bedrijf doen draaien terwijl die druk er bij mij niet was.

Lalala land...ja...de mijne zei een keer vrij eerlijk (toen ik net bewijs van zijn affaire had gevonden) dat omgaan met zijn SM was als gaan 'naar de kermis'. Ik denk trouwens, Aapje dat Xanadu bedoelt dat je niet zozeer hetzelfde zal zijn als de SM, maar dat hij bij jou iets zal zoeken dat hij niet meer bij de SM kan vinden. Nog steeds iets 'buiten' hemzelf. Ik zeg dit overigens op basis van het feit dat ik me scheel heb gelezen over MLC inmiddels. Niet uit eigen ervaring...

Ik wil ook nog even terugkomen op de rol van de sm overnemen. De sm is een totaal andere vrouw dan ik en het leven dat hij met haar heeft en dat hij met mij heeft zijn twee geheel verschillende werelden. Hij beseft echt wel dat hij van een pretpark (lala land) in het werkelijke leven terecht zal komen waar stevige gesprekken zullen plaatsvinden en verantwoordelijkheid verwacht van hem wordt. Geloof me, dat zal echt een flinke stap voor hem worden en ik vind het heel knap van hem als hij die werkelijk zal nemen. Een leven dat start met therapeuten en zware obstakels nog te gaan lijkt me niet te vergelijken met het gekke leventje dat hij met de sm leidt, volop feesten, dure vakanties en met geld smijten. Wat dan nog het grootste verschil zal zijn is dat hij hier over zijn gevoelens zal moeten praten, iets wat bij de sm nooit hoeft want zij vermijdt die bewust uit angst dat hij dan weer weg gaat. (haar eigen woorden) Kortom, hij gaat echt niet een walhalla tegemoet..

Dat eisenpakket staat nog steeds en daar zal ook niet van afgeweken worden. Maar het is niet ik maar hij die daar nu steeds in de gesprekken zelf over begint. Ik weet dat hij echt zijn best wil doen, daar heb ik geen twijfels over maar het is alleen afwachten hoe standvastig hij daar deze keer in kan/zal blijven. Ik heb geen glazen bol dus zeker weten doe ik het nooit maar als ik het geen kans geef zal ik het dan ook zeker nooit te weten komen.

Aapje, ik denk dat je ook weet waarom de meesten hier niet juichend de slingers ophangen over jullie verzoening. Dat is niet ondat we dat jou niet heel erg hard gunnen maar er zijn zoveel tekenen in jouw laatste berichten dat de kans vrij groot is dat het weer fout gaat. Maar uit al jouw reacties blijkt dat je dat niet onder ogen wilt zien. De kans dat jouw ex-man uit zn MLC is gekomen is nihil en omdat jij je niet gefocused hebt op jouw herstel en groei en daardoor je verlatingsangst alleen maar boventoon laat voeren zitten jullie binnen No time weer in het oude patroon van de jaren voor de bom. Heb jij nog je eisenpakket in gedachte voor je? Het gesprek wat hij eerst moest voeren met jou en de SM, de familie? Ik hoor je daar niet meer over Aapje... en hoogstwaarschijnlijk gaat dat ook niet gebeuren. Maar ik hoop echt oprecht dat je je 2 April gelukkig voelt en dat het allemaal goed komt en dat jij niet gewoon de rol over kan nemen van de SM, want daar begint het nu al op te lijken😓

Goh, Aapje niemand kent jullie samen dus als jij vindt dat dat het juiste is om te doen dan moet je dat doen. Je mag alleen niet over je laten lopen en je leven niet on hold zetten. Duidelijk grenzen aangeven ... als ik je verhaal lees ging het daar misschien wel vaak mis.

Ik weet dat haast niemand achter mijn beslissing staat maar toch blijf ik in mijn man geloven. Hij was tot op heden niet echt standvastig in zijn verkregen inzichten en heeft daar zeker niet juist naar gehandeld. Maar één ding is hij van het begin af aan altijd blijven zeggen, het zal ooit weer goed komen tussen ons en dan zal hij al die rotte jaren die hij ons gaf meer dan goed maken. In die uitspraak is hij in al die jaren wel standvastig geweest en ik weet dat hij dat ook echt meent. Vandaag stuurde hij een betalingsbewijs door, hij heeft een Kärcher hogedrukreiniger besteld om de tegels rondom het huis en het terras straks schoon te spuiten. De man die het eerst niet meer uitmaakte hoe hoog het gras stond is duidelijk weer met dit soort dingen bezig. Ik geloof er nog steeds in dat mensen weer kunnen veranderen, ongeacht wat voor slechte dingen ze in hun leven hebben gedaan. Hij is niet slecht, heeft alleen heel slecht gehandeld en waarom zou ik dan hem geen kans meer geven om het anders te laten zien. Ik merk dat hij stilaan begint te beseffen dat het geluk niet in feesten, uitgaan en dure vakanties zit maar juist in die kleine dingen in het leven die zo belangrijk zijn. Hij wil weer graag net als vroeger samen kunnen genieten van die kleine dingetjes. Geen gekke praat meer maar weer normaal praten over samen in de tuin en binnenshuis werken en vooral aan onszelf, invidueel en met elkaar werken om onze relatie weer een kans te geven. Het klinkt misschien allemaal we heel zoetsappig maar dat is de man die ik altijd kende en waarvan ik weet dat die daar diep vanbinnen nog steeds zit. Dat is ook de man waar mijn zoon en ik nog steeds zoveel van houden en nog steeds in blijven geloven. Wat een ander ook zegt en hoe een ander er ook over denkt, ik ben ervan overtuigd dat er nog steeds genoeg tussen ons zit om dit MLC drama te kunnen overwinnen.

Ja, dat heb ik ook altijd gezegd, ik ga hem niet onder druk zetten. De SM heeft dat wel gedaan ... en is nu constant onzeker. Hij denkt dat ik mij voel alsof ik geen controle heb omdat ik wil dat hij initiatief neemt, maar daar vergist hij zich toch. Ja, als hij dingen wil herstellen zal hij zelf moeite moeten doen maar ik heb absoluut wel controle over wat ik zeg, doe en al dan niet accepteer en dat heb ik ook zo gezegd. Hopelijk snapt hij die hint.

R, ik snap jouw reactie heel goed en nee, ik ben daar niet bang voor. De wereld sm is hij stilaan af aan het sluiten, die kan hem geen voldoening meer geven. Ook ben ik ervan overtuigd dat hij het steeds meer in zichzelf begint te zoeken maar het grootste struikelblok nog steeds zijn diepste angsten zijn. Ik weet dat hij echt de beste bedoelingen heeft en ook heel graag wil dat het dit keer zal slagen maar dat dit anderzijds ook een enorme druk op hem legt. Die druk wil ik niet vergroten door hem te pushen. Als ik hem in het nauw drijf, net zoals ik hem vanochtend zei dat hij beter daar kon blijven en we er maar mee moesten kappen, zegt hij meteen “ dan pak ik hier wel meteen mijn spullen en kom nu naar jou toe” Dat voelde niet goed voor mij want dat is niet de juiste manier. Ik wil niet het gevoel hebben dat hij enkel iets onderneemt omdat hij onder druk staat en dat zou ook helemaal niet goed zijn.

Aapje, ben jij op die manier niet bang dat je man denkt dat hij wel het beste van 2 werelden heeft? Als jij er toch bent voor de emotionele steun? Dat is iets waar ik nl heel erg op mijn hoede voor ben. Ik realiseer me zelf wel als we hier willen uit geraken dat we hoe dan ook moeten praten (zonder garanties dat weet ik ook wel!) maar ik wil echt niet in de valkuil trappen dat hij mij dan heeft voor de emotionele steun en de goede gesprekken en verder wel bij de SM blijft. Dat gaat gewoon niet. Nu, mijn therapeut zegt zolang ik duidelijk aangeef wat ik wel en niet accepteer dat er wat dat betreft geen probleem is, maar ik blijf er toch bang voor ...

Vandaag weer heel veel lange gesprekken met mijn mlc’er gehad die echt niet allemaal soepel verliepen. Het was te moeilijk voor me mijn emoties nog langer te kunnen bedwingen en ik gooide al mijn onvrede eruit. Ik werd echt heel erg boos op hem en zei dat ik liever wilde dat hij gewoon bij de sm bleef. Hij werd niet boos, bleef zelfs heel erg rustig en vroeg me waarom ik hem zo van me af trachtte te praten terwijl we allebei zo graag willen dat het weer goed tussen ons komt. Ik weet het zelf niet..twijfels en angst die zo diep geworteld zitten en dan met name de angst dat het weer mis zal gaan. We hebben nog veel over onze relatie gepraat en toen hij zei” ik weet inmiddels wel dat het zo is maar je hebt nooit tijdens onze relatie gezegd dat je van me houdt” moest ik hem toch wel gelijk geven. Ik hou zielsveel van hem, dat heb ik altijd gedaan maar nooit echt tegen hem gezegd terwijl hij dat dagelijks wel tegen mij deed. Vervolgens zei hij ook dat hjj daar op dat moment over had moeten praten maar dat gewoon te moeilijk vond. Over gevoelens praten heeft hij nooit van huis uit geleerd maar hij lijkt nu wel te beseffen hoe belangrijk dit is en vooral in een relatie. Hij beseft ook dat er iets mis gegaan is in zijn jeugd, kan niet precies zeggen wat maar hoopt dat een therapeut hem daarbij kan helpen. Tijdens onze gesprekken wordt me steeds duidelijker hoeveel hij in zijn leven heeft weggestopt door er gewoon niet over te praten. Hij zei dat hij steeds zo goed wil doen maar alles toch altijd alleen maar fout blijft doen in zijn leven. Daar wil hij graag onder begeleiding van een therapeut aan gaan werken zodat hij de mensen waar hij veel van houdt en zichzelf niet meer pijn gaat doen. Ik vond het heel fijn dat hij er echt de tijd voor nam om deze dingen me me te bespreken. Dit was bijna mijn oude vertrouwde man weer die ik al jaren zo erg heb gemist. Maar hij zit ondertussen nog steeds bij de sm en moet het duidelijk daar nog afbouwen voor zichzelf. Ik wil niet aan hem trekken en hem daarbij de nodige ruimte geven. Klinkt misschien gek maar ik denk dat het daardoor ook steeds mis is gegaan, het allemaal veel te snel weer willen. Hij zegt dat hij met de sm klaar is en daar nog nooit eerder zo zeker van was als nu maar toch nog even tijd nodig heeft. Hij wil nog steeds naar een streefdatum toe werken en dat is voor hem de overlijdingsdatum van zijn moeder. Ik moet hierbij toch denken aan een collega van me die een knipperlicht relatie had met de vader van haar kind en daarvan maar niet los kon komen. Tijdens een gesprek met haar psychologe had ze gezegd dat ze een bepaalde datum in haar hoofd hiervoor had. Ze was bezig met een verhuis en zei dat de dag dat ze in het andere huis ging wonen ook de dag zou zijn dat ze hem los zou laten. De psychologe stond hier heel sceptisch tegenover maar voor die collega bleek het wel te werken. Voor haar bleek het toch belangrijk te zijn zich aan een bepaald moment vast te houden om iets af te kunnen sluiten. Misschien..heel misschien heeft mijn mlc’er dit ook nodig om deze turbulente periode in zijn leven af te kunnen sluiten. Ik push in ieder geval niet, het heeft geen enkele zin om iets te forceren want daar schiet niemand wat mee op. Ik heb hem gezegd dat ik een luisterend oor wil zijn en als hij behoefte heeft om te praten hij me weet te vinden. Verder kan ik niks voor hem doen..

Oké Aapje. ik snap wat je zegt. Maar ik zou toch snel professionele hulp gaan zoeken voor jezelf. Probeer ervoor te gaan zorgen dat jij zelf sterker wordt. De situatie waarin jij verkeerd kan geen mens aan zonder hulp.

Overigens wil ik mijn acties hiermee helemaal niet goed praten want ik heb ook veel steken laten vallen, heel veel zelfs maar mijn zoon is hierbij altijd in mijn gedachten gebleven.

@Saar, ik heb al lang geen “contact meer met mijn zoon. Jij schrijft dat je zoon bij jou (samen met jou) gegeten heeft. Die momenten maak ik hier alleen maar mee als zijn vader er is. Ik denk dat je niet eens begrip op zou kunnen brengen al zou je het willen omdat je niet weet wat er allemaal speelt. Mijn zoon ziet mij niet eens op de bank liggen, hij zit de hele dag in zijn computer kamer in zijn eigen wereld. Ik zie mijn zoon telkens alleen maar uit zijn cocon komen als zijn vader er is, op die momenten zie ik hem weer leven. Natuurlijk is hij heel erg beschadigd door dit hele MLC drama maar de ergste beschadiging vond al jaren geleden plaats door een zware traumatische ervaring toen hij (zonder ons) op vakantie was. Ik heb heel vaak getracht met hem te praten maar hij sluit zichzelf helemaal af. Hulp wil hij niet accepteren en aangezien hij geen kleine jongen meer is kan ik hem niet dwingen. Het enige wat hij wil is een normaal leven en daar hoort voor hem zijn vader ook bij. Maar zolang die bij de sm is weigert hij iedere vorm van contact met hem. Het was ook mijn zoon die bij de voorlaatste verzoening zei ( toen hij wist dat wij weer contact hadden) dat ik tegen zijn vader moest zeggen dat hij meteen terug moest komen of anders voorgoed weg blijven. Mijn zoon was altijd een echt papa’s kindje, zijn vader was gewoon de wereld voor hem en voor de MLC was dat ook altijd net andersom. Het is makkelijk te oordelen door iemand die de situatie niet volledig kent dat ik me niet als een goeie moeder voor hem gedraag. Ik ben ten einde raad en heb ook hier de steun van zijn vader heel erg in gemist. Die begint nu ook stilaan de ernst van de situatie in te zien en ik weet dat ik er niet volledig op kan rekenen maar heb toch de indruk dat hij daar langzaam door wakker wordt geschud. De interesse in zijn zoon is weer heel hard gegroeid en daarmee ook de betrokkenheid bij het gezin. Ik leef niet in mijn eigen fantasiewereld maar zie wel dat mijn ex-man langzaam weer zichzelf aan het worden is en weer moeite wil doen om weer een normale man en vader te zijn. Het zal tijd nodig hebben maar ik geloof er nog steeds in dat het weer goed kan komen. Op het moment dat mijn ex-man weer een vader kan zijn voor zoon en hem weer de nodige liefde en aandacht kan geven zal het ook stilaan weer goedkomen met onze zoon. Dus ik denk niet dat het echt fair is te zeggen dat ik in dit verhaal niet denk aan het belang van mijn zoon.

Aapje. Sorry. Maar ik lees nergens of het belang van je zoon nog telt voor jou. Ik zie voor me hoe jij op de bank ligt, en hij dat moet aan zien. Ik word daar verdrietig van. Zou bijna boos worden op jou. Komt er dan niemand voor je zoon op? Ik kan echt geen begrip voor jou hebben. Waarom laat jij het wispelturige gedrag van jou mcer zo lang toe. Jou zoon raakt erg beschadigd door zijn ouders. Jou mcer verdiend in mijn ogen jou aandacht niet meer. Als jij niet beter voor jou zoon gaat zorgen, raak je ook hem kwijt. Ik zie mijn zoon nu tegenover mij zitten. Heeft bij mij gegeten. Ons contact is erg goed. Door diepe dalen zijn wij gegaan. Hij stond en staat voor mij op de eerste plaats. Ik wilde en wil hem niet meer beschadigen dan dat zijn vader heeft gedaan. Mijn dringend advies aan jou is, trap niet in mcer zijn mooie praatjes. Probeer ook geen gesprek met sm of zijn familie aan te gaan. In mijn ogen verspilde moeite. Je word vernederd waar je bij staat. Ga voor je zoon Aapje!!!

Ik ben op dit moment over heel veel na aan het denken. Ondanks ik de laatste tijd al best veel positieve ontwikkelingen in het gedrag van mijn mlc’er zie vraag ik me toch af of dit wel genoeg is. Dit weekend zit hij nog bij de sm en ik vraag me af hoe het daar aan toe gaat. Wellicht gaat daar alles gewoon door en heeft zij nog helemaal niiet in de gaten dat hij weer van plan is om zijn spullen te pakken. Dit toont weer eens aan dat zij hem helemaal niet kent want mij kon hij daar nooit mee voor de gek houden. Ik voelde het altijd meteen als hij weer contact met haar had en weer die sterke drang krieeg om te gaan vluchten. Zes jaar geleden had ik nooit gedacht om ooit nog in deze toestand terecht te komen. Ik had een normale man en een normaal leven, de enige zorg die we hadden was wat we gingen eten en wat voor leuke dingen we samen in het weekend zouden doen. Ongelooflijk dat je leven plots zo’n totaal andere wending kan krijgen en alles door de MLC van je man zo op z’n kop kan gaan staan. Ik heb vandaag een zware dip, heb haast de hele dag op de bank gelegen en dat is iets ondanks ik helemaal op ben anders nooit doe. Heb vannacht ook weer nauwelijks een oog dicht gedaan, alles blijft steeds maar malen door mijn hoofd. Durf ik dit nog wel aan, gaat het allemaal weer niet veel te snel, zal hij ditmaal echt therapie gaan doen en zal het wel helpen? De manier waarop het allemaal weer gaat geeft me niet echt een goed gevoel en dat heb ik vrijdag ook nog tegen hem gezegd. Het voelt allemaal zo idioot, niets is meer normaal in mijn leven. Ik voel me als een minnares die zit te wachten tot de man waar ze een verhouding mee heeft bij zijn vrouw weg gaat. Echt absurd allemaal en het zou niet eens zo vreemd aanvoelen als die man niet al die jaren mijn eigen man was die uiteindelijk mij wegens een verhouding met die vrouw heeft verlaten. Dit is echt een omgekeerde wereld waarin ik in terecht gekomen ben en zoveel meer ik over alles nadenk zoveel meer warriger het allemaal voor me wordt. Dat mijn mlc’er echt nog steeds niet zichzelf is is me wel duidelijk want hij zou het vroeger echt niet in zijn hoofd halen terwijl hij bij een andere vrouw zit mij te vragen of ik ondertussen maar even op hem wil wachten. Als hij dit vroeger onder normale omstandigheden allemaal gedaan zou hebben had hij ook alvast mijn antwoord daarop geweten. Daar merk ik toch ook aan dat ik totaal mezelf niet meer ben..

Oh nee hoor Aapje, ik heb ook geen enkel gevoel voor een SM, niet één zal ik je vertellen. Het zijn allemaal vrouwen die ervan genieten een gezin kapot te maken, en ondertussen tegen jouw man zeggen dat ze het zo erg vinden allemaal, maar ja dat liefde zich nu eenmaal niet laat leiden. Walgelijk gewoon!,. Ik zei dit om jou een spiegel voor te houden. Hij bedriegt jou net zo hard als hij haar bedriegt. Stiekem mrt jou bellen omdat anders de SM erachter komt. Sorry maar ik word daar naar van. Hij heeft dit ook bij jou gedaan hè, stiekem met haar bellen zodat jij er niet achter kwam. Als hij echt oprecht zou zijn en het bij zichzelf zou zoeken zou hij dit ook niet doen naar haar toe Aapje. Het is geen eerlijk gedrag.Maar dat is mijn mening.

Ach aapje, de SM hier was al 2x eerder getrouwd en heeft man 1 laten zitten voor man 2 op precies dezelfde manier als man 2 nu voor man 3 zijnde meneer MLC. Dus denkt die nu echt dat man 4 nooit zal komen ... ze heeft een kind van elke man en die kinderen duwt ze dus elke keer per direct voltijds de volgende vent door de keel. Eerlijk gezegd ik heb geen kinderen zelf maar elke vriendin met kinderen die ik dat vertel zegt hetzelfde: egoïsme van de bovenste plank. Maw als ze het al zo doet met haar kinderen. Wat denk je dat er zal gebeuren als ze eens onder elkaar een conflict hebben ...

Maar Xanadu, je hebt wel gelijk dat dit een spel is dat al jaren duurt en daarom zal het ook ophouden. Hij heeft nog één kans gevraagd, gevraagd hem nog één keer te geloven. Dit keer zal het onder mijn voorwaarden gaan en anders niet. Daarom kijk ik ook uit naar dat gesprek met z’n drieën want dan houden ook meteen alle leugens voorgoed op. Als het tenminste zover komt..maar ja, dan kan ik ook mijn conclusie daaruit trekken, toch?

Je haalt me de woorden uit de mond, R. Ik kan eveneens geen greintje medelijden of wat voor gevoel dan ook voor de sm opbrengen. Een vrouw die stiekem ligt te rommelen met een man waarvan ze weet dat die een gezin heeft is zelf ook niet echt betrouwbaar te normen. Ze weten inderdaad waar ze aan beginnen, ze starten een relatie die al gebaseerd is op leugens en bedrog. Wat verwacht ze dan? Een eerlijke betrouwbare man te ontmoeten op deze manier? Nee, ze kunnen elkaar niet eens vertrouwen met de kennis hoe ze elkaar ontmoet hebben. Ik heb in het begin wel eens tegen haar gezegd “ je weet hoe je eraan gekomen bent en zo zal je er ook weer vanaf geraken” Zij had er plezier in een relatie kapot te maken, bleek ook nog eens uit al de misselijke die ik steeds van haar kreeg. Ze stuurde me ooit toen mijn man weer terug naar haar ging heel sarcastisch “ oh, je zal nu wel echt verdrietig zijn..” Kom op, Xanadu, laten we even niet over zo iemand haar gevoelens praten want die laten me volkomen koud.

Nee dat vind ik eerlijk gezegd ook wel aapje. Hier is dat ook zo. Hij mag geen stap zetten alleen. Niet omdat hij ginder al een keer vertrokken is, maar omdat ze denk ik goed genoeg weet wat ze gedaan heeft. Ok hij is net zo verantwoordelijk ervoor als zij maar feit blijft wel ze heeft hem gedwongen te kiezen terwijl ze heel goed wist dat wij een goede relatie hadden. Tja, dan zou ik ook wantrouwig zijn maar dat heeft ze zelf gezocht en ik heb er echt geen greintje medelijden mee.

Ik vind het niet zo raar hoor Aapje dat die SM wantrouwend is naar hem. Ze heeft er alle reden toe. Hij bedriegt haar toch ook? Net zoveel als hij dat bij jou doet. Het is zijn spel, al jaren lang, wat hij gewoon doorspeelt want er zitten geen consequenties aan. Bij jou niet en bij haar ook niet.

Mijn ex-man heeft me net weer voor de laatste keer gebeld. In het weekend kan hij daf natuurlijk met de sm die hem continu nauwlettend in de gaten houdt en waarbij hij iedere stap die hij zet dubbel en dik moet verantwoorden. Maar volgende week is dit stiekeme gedoe voorgoed afgelopen..zegt hij. Ik heb hem gezegd dat het toch niet klopt, als hij nu nog zoveel rekening met haar houdt is dat volgende week ook niet plots voorbij. Echt iets voor mijn mlc’er, daar volgende week weer stiekem zijn spullen pakken en de confrontatie niet aan durven gaan. Dat herken ik trouwens ook wel in zijn oude persoonlijkheid, altijd zoveel mogelijk heftige confrontaties ontvluchten. Dat is er echt al vanaf zijn jeugd ingestampt en toch ern hele nare eigenschap. Hetzelfde deed hij in het begin ook steefs bij mij, stiekem zijn spullen pakken terwijl ik op mijn werk zat en dan snel een berichtje met sorry sturen. De laatste tijd durfde hij die confrontatie met mij wel aan en dat vond ik wel positief. Maar met anderen is dat toch nog wel een groot probleem. Nu weet ik dat de sm een dramaqueen is waar hij wel het één en ander mee kan verwachten maar toch.. Hij heeft wel gezegd dat als hij daar weg is hij nog een laatste gesprek met haar wil hebben maar dan met mij erbij. Ergens wel fair en precies zoals ik het zelf al in mijn gedachten had want dan kan hij niet meer tegen twee vrouwen hetzelfde zeggen. Ben wel een benieuwd volgende week hoe het allemaal zal lopen want dat zal echt nog een zware dobber zijn..als het zover komt.

Ik denk dat ieders bijdrage waardevol is. Wij zijn allemaal verschillend en onze MLC ers ook. Ik denk niet dat er een one size fits all bestaat. Ik ben zelf toch wel blij dat ik relatief snel al op het spoor van een MLC zat. Hoewel ik er zelf niks aan kan veranderen, helpt het me wel om een aantal zaken niet meer of minder persoonlijk te nemen (wat niet wegneemt dat meneer wel volledig verantwoordelijk is voor wat hij doet of gedaan heeft uiteraard). Ik luister zelf naar ieders mening en probeer dan te doen wat ik denk dat voor mij het beste werkt. En ik leer van jullie verhalen, want de kern is natuurlijk bij iedereen wel vergelijkbaar.

Ik hoop toch wel dat jullie mijn opmerking betreffende de nieuwkomers op de juiste manier hebben gelezen want ik krijg nu toch echt de indruk van niet. Wat ik daarmee bedoelde is hoe ver ik het zelf na zes jaar heb kunnen laten komen. Uiteindelijk heb ik hier zelf ook al zo vaak geschreven dat iedereen hier een waardevolle bijdrage levert en van die mening ben ik nog steeds.

@Aapje, practice what you preach girl!! Misschien lees ik het verkeerd maar blijkbaar weet je heel goed wat je moet doen, alleen moet je het nu zelf nog “ in werking” stellen! En ja, ik ben een nieuwkomer, en nee, ik wil je de les niet lezen. Maar ik denk dat doordat er nu veel meer bekend is over de MLC ( oa door deze site), dat wij als nieuwkomers toch al veel sneller bepaalde inzichten krijgen en daar dus best over mee kunnen praten, ondanks dat we nog maar nieuwkomers zijn. Want of je nu een nieuwkomer of een oud-gediende bent...., denk dat we allemaal wel iets van elkaar kunnen leren. We zitten tenslotte allemaal in dezelfde klote situatie!

Daarom dat ik ook blij ben dat ik direct hulp gezocht heb voor mezelf. Enerzijds om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Niet dat ik daar op zich gebrek aan heb maar dat heeft wel een deuk gekregen, zeker omdat ik dan zag voor welk gevalletje ik aan de kant geschoven werd ... (ja, nu weet ik beter, maar toen zag ik het totale plaatje ook nog niet!). Anderzijds om grenzen te stellen en assertief te zijn. Nu heb ik er iets minder nood aan maar toch helpt dat me nog enorm. Achteraf bekeken ben ik misschien in het begin te veel naar de andere kant overgeheld (hoewel) en reageerde ik inderdaad afstandelijk (en meed soms echt contact ook al vroeg hij het wel) maar toch vind ik dat nog steeds niet slecht. Het heeft denk ik wel gemaakt dat evenwicht vinden makkelijker wordt. Ook grenzen stellen moest ik leren. Bv ogenschijnlijk heel domme dingen zoals "je kan niet zomaar langskomen om spullen op te halen als ik er niet ben en binnen gaan zonder dat ik het weet". Nee, netjes een afspraak maken daarvoor. Of hem niet steeds verwittigen als er post is. Onbetaald factuur? Jammer dan. (zolang ik er zelf niet door in de problemen kwam). Dat heeft me echt veel moeite gekost, maar ondertussen gaat dat makkelijker.

R, die afstand bewaren is echt nodig, geloof me. Je hoeft je niet helemaal koel en afstandelijk tegenover hem op te stellen maar zorg dat je op de ene of andere manier toch onbereikbaar voor hem blijft. Dan wordt het niet zo vanzelfsprekend voor hem en dat zal hem meer het idee geven dat hij echt voor je moet vechten. Ook zal hij op die manier veel meer respect voor je gaan houden en dat is uiteindelijk ook wat je wil. Nu jouw ex-man weer toenadering tot je zoekt bestaat er de mogelijk om weer langzaam dichter naar elkaar toe te groeien. Als je die kans op de juiste manier benut, het de nodige tijd geeft en vooral behoedzaam blijft zou daar toch weer stilaan iets moois uit kunnen gaan groeien. Maar verwacht niet dat dit op korte termijn zal gaan gebeuren en tracht zoveel mogelijk tussendoor je eigen leven te gaan leiden. Blijf dezelfde nuchterheid houden zoals je die nu hebt met mijn verhaal in je achterhoofd. Dit zal je alleen maar helpen om objectief te blijven want aan wat een mlc’er allemaal zegt mag je niet vasthouden, die woorden hebben geen enkele betekenis totdat hij ze met zijn daden kracht bij zet. Ik wens je hierbij veel sterkte en wijsheid toe, R, want echt simpel is het allemaal zeer zeker niet.

Aapje, als het een troost kan zijn je verhaal helpt hier echt wel meerdere mensen op verschillende manieren. Mezelf helpt het bv om heel erg op mijn hoede te zijn met wat er nu gebeurt. Ik merk nu ook een soort toenadering, het is ook de eerste keer dat er echt zowat op papier staat dat hij zich wil verplaatsen in hoe ik mij voel en dat is best een stap. Vorig jaar eind van de zomer kreeg ik nog te horen wat IK anders zou willen doen om het meneer naar de zin te maken (niet letterlijk, het was wel iets genuanceerder, maar toch). Maar toch blijf ik nu afwachtend/terughoudend hoe het verder zal gaan en dat is mede toch door jouw verhaal.

Ik heb er geen spijt van dat ik voor mijn relatie en mijn man ben blijven vechten, in tegendeel. Had het alleen niet zo aan hem mogen laten merken en minder bereikbaar voor hem moeten blijven..Dit betekent overigens niet dat we er al zijn, hoor want ook nu moet ik nog afwachten wat er nog allemaal gaat gebeuren en hoe standvastig hij hierin zal blijven. Dat is iets wat ik nog steeds in gedachten hou.

Daphne, ik wil hier ( waar het ook hoort) toch nog iets toevoegen aan mijn vorige posting. Alhoewel ik er heel erg zeker van ben dat mijn ex-man steeds meer blijvende inzichten krijgt raad ik niemand aan het op mijn manier te doen. Sterker nog, ik zou zelfs adviseren het vooral helemaal anders te doen. Ik ben ervan overtuigd dat die inzichten en ontwikkelingen in hem al veel eerder hadden kunnen plaatsvinden als ik meteen afstand van hem had bewaart en volledig voor mezelf was gegaan. Door mijn gedrag heb ik hem alleen maar belemmert in het doorlopen van zijn proces en dit hierdoor enorm vertraagd. Mijn leven had echt niet onhold moeten staan om uiteindelijk hetzelfde resultaat te bereiken. Al die verloren jaren waarin ik mezelf en mijn zoon onnodig veel ellende en verdriet heb bezorgd waren echt niet nodig geweest. Dit klinkt misschien nu alleen maar als achteraf praat maar als ik het weer over zou kunnen doen had ik het zeker heel anders aangepakt.

@Aapje deze nieuwkomer wil je niet de les lezen hoor! Deze probeert, door jou te overtuigen, zichzelf te overtuigen. Ik vind ook dat jij en wij allemaal geluk!!! verdienen. En het lijkt erop dat degenen die doorgaan (zonder die man) toch uiteindelijk wat beter af zijn dan met...

Ja dat snap ik. Net om die reden heb ik vanaf het moment dat ik het kon plaatsen het wel echt ZIJN probleem genoemd. Hoewel het voor mij natuurlijk ook grote gevolgen heeft maar psychologisch was dat een belangrijk onderscheid voor mij.

Mijn psychologe trachtte mij daar trouwens mee duidelijk te maken dat het zijn probleem was en niet de mijne. Achteraf denk ik wel eens dat ze daarmee bedoelde dat hij zijn eigen issues diende op te lossen en het niet de mijne waren. Zit natuurlijk wel waarheid in maar uiteindelijk hebben zijn issues zoveel impact op mijn leven gehad dat ik er toch moeite mee had hoe ze het op dat moment formuleerde.

Ja, als je het zo bekijkt. Ik noem het niet mijn crisis, of ook niet onze crisis, omdat het in beginsel toch echt zijn probleem is. Omdat ik denk ik zelf zonder dit allemaal echt geen MLC zou hebben (zeg nooit nooit, maar ik vermoed van niet). En ik hem ook niet kan helpen. Maar dat het gevolgen heeft, ja dat zeker.

Net zoals je zelf ook al aangeeft, R, brengt zijn midlife ook wat bij jou als partner teweeg waardoor je onrechtstreeks toch berokken wordt bij zijn MLC. Door de MLC van je partner en het proces dat hij moet doorlopen moet je vervolgens ook een proces doorlopen. Je staat er vaak niet eens bij stil maar vergelijk jouw proces en de fases maar eens met die van je mlc’er.

Aapje, die laatste bewering vind ik wel interessant. Waarom vond je psychologe dat (en jij niet, als ik het goed begrijp)? Ikzelf denk nog steeds dat het inderdaad zijn proces is en niet het mijne. Wat niet wegneemt dat het wel als gevolg heeft dat ik ook een proces doormaak maar dat is toch echt niet hetzelfde.

Het boek “Als hij maar gelukkig is” zou in een andere versie “ Als mijn zoon en ik maar gelukkig zijn” kunnen heten. In mijn gedachten schrijf ik mijn eigen versie “ Konden we alledrie maar weer gelukkig zijn” maar vrees dat die uitgave nooit gepubliceerd zal worden. Xanadu, dit boek werd me trouwens tweeënhalf jaar geleden al aangeraden door mijjn psychologe. Diezelfde psychologe wilde me ook duidelijk maken dat zijn MLC niet de mijne was. Echt een hele foute beredenering dat laatste..

Ik heb vannacht niet kunnen slapen, er gaat zoveel door mijn hoofd. De inzichten zijn er zeker net zoals het me ervan bewust zijn dat ik zomaar weer in een volgende valse verzoening zou kunnen stappen. Het gemis aan de man die hij ooit was en het leven dat we hadden is nog steeds te groot waardoor de drang om iedere kans aan te grijpen, hoe klein die ook is ook net zo groot blijft. Ik denk hier echt niet luchtjes over want besef wel heel goed wat de gevolgen van een foute beslissing weer kunnen zijn. We hebben samen zoveel meegemaakt, zoveel doorstaan en het ongeloof dat we hier ook niet doorheen zouden komen zit heel diep. Er wordt steeds benadrukt dat ik aan mijn zoon moet denken maar niemand beseft wat voor grote rol hij speelt in mijn beslissingen. Mijn ex-man maakte gisteren nog de opmerking dat het echt voor iedereen beter zou zijn als we weer gewoon samen dat normale leven zouden hebben en dat is ook zo. Mijn gedachten schommelen heen en weer, ik weet echt niet meer waar ik nog goed aan doe. Het leven dat mijn zoon en ik nu leiden is geen leven meer, het kon zo anders zijn en die gedachte kan ik maar niet loslaten. Mijn zoon is niet gelukkig, ik ben niet gelukkig en mijn ex-man is overduidelijk ook niet gelukkig in deze situatie. We zijn het altijd voor de MLC wel geweest, wat is er mis mee om dit gevoel weer zo graag te willen terug krijgen.. Mijn gevoel zegt, het is toch idioot dat drie mensen die ooit zo gelukkig waren nu alledrie zo ongelukkig moeten zijn en de kans om dat weer te kunnen worden zouden laten schieten. Mijn verstand zegt echter, hij is nog niet zover, er zijn nog steeds te weinig tekens daarvoor aanwezig en de kans om het te laten slagen is daardoor wel heel erg klein. Hier zit ik dan, tweeënvijftig jaar en gewoon niet meer weten wat ik allemaal met mijn leven moet. Door nieuwkomers hier die net in het begin van dit MLC drama staan me laten vertellen hoe fout ik zelfs na zes jaar nog bezig ben. Dit is overigens geen foute opmerking tegenover jullie, hoor want ik waardeer jullie opmerkingen echt. Anders was ik allang opgehouden met schrijven. Het is en blijft allemaal alleen maar zo dubbel, zo erg verlangen naar iets wat al die jaren zo vanzelfsprekend was en nu zo onbereikbaar is. Steeds daarvoor de handvaten aangereikt krijgen die ik zo graag wil aangrijpen om dan uiteindelijk toch weer steeds die grip te verliezen. Dit heeft door al die jaren heel veel met me gedaan en daar stap je niet zomaar uit, ondanks ik heel diep vanbinnen wel weet dat dat misschien het beste zou zijn. Daarom is het nu nodig dat ik mijn grenzen stel en hier niet meer van af mag wijken. Ik wil zien hoever hij hier in meegaat/kan gaan en daaruit mijn besluit trekken. Door Brownie’s verhaal besef ik dat het zelfs na 9 maanden nog mis kan gaan dus die zekerheid heb ik nooit. Het liefst zou ik een proefperiode in willen inlassen maar hadden we die al niet genoeg na al die pogingen tot een verzoening? Ik wil hier echt rustig over nadenken (in hoever dit nog door alle onrust nu in mijn hoofd kan) en alles eerst laten bezinken voordat ik uberhaupt een beslissing kan nemen.

Aapje, er is een fijn boek om te lezen om wat meer inzicht te krijgen in jouw eigen patroon. Want wij kunnen het allemaal wel tegen jou zeggen maar jij herkent zelf niet in welk patroon je zit. Voor alles heb je een excuus voor of jezelf of je ex-man om het pad te blijven lopen waar je al 6 jaar op loopt en zo te zien nog wel even op blijft wandelen . Waar je uiteraard helemaal vrij in bent ! Één manier zou maar werken en dat is dat jij het zelf zou inzien. Het boek heet : Als hij maar gelukkig is van Robin Norwood. Misschien heb je er iets aan.

@Aapje, wordt het voor jou en jouw hele welzijn niet eens tijd om de rollen om te draaien? Dat jij de sterkere wordt i.p.v. je je zoals jezelf zegt als zwak neer te zetten. Daarmee geef je hem toch alleen maar macht over je? Volgens mij is het juist die macht over je wat hem steeds naar je doet terugkomen. Want jij gaat er toch wel in mee. Wat hij je ook aangedaan heeft/aandoet , hij wéét dat jij hem toch weer terugneemt, elke keer weer. Zo kun je toch niet leven, dat is toch ook geen leven? Ik snap heel goed dat je terug wil naar het mooie leven wat jullie samen ooit hadden. Maar dat leven is toch al lange tijd voorbij? Het leven wat je nu leidt, lijkt wel of je in de wachtruimte zit, zo kom je toch niet verder? Jouw hele leven staat “on hold”. Wachten, wachten en waarop? Op die man, die lieve man die je ooit had, maar die jou nu al jaren laat zitten wachten. En wéét dat als hij het “even” moeilijk heeft altijd weer bij jou terecht kan. In mijn ogen is dat geen liefde meer, dat lijkt meer op gemakzucht van zijn kant en op wanhoop van jou. Wanhoop om die man echt te verliezen......, maar je bent hem al kwijt,al heel lang. Alleen wil je daar niet aan lijkt het wel. En wat dat vriendschappelijk met elkaar omgaan betreft: in mijn ogen is dit ook geen vriendschap. Vrienden gaan nl op deze manier niet met elkaar om. Als ik aan vriendschap denk, denk ik aan vertrouwen, respect en het goed met elkaar voor hebben. En dat alles heeft jouw MLC-er geschonden. Ik denk dat jullie nog zo met elkaar om kunnen gaan omdat dat vertrouwd voelt, maar in mijn ogen is het zeker niet vriendschappelijk. Nogmaals vrienden gaan zo niet met elkaar om. Tenminste in mijn ogen niet. En begrijp me niet verkeerd hoor, het zou prachtig zijn als hij de “ echte hij” weer bij je terug komt en ik hoop echt voor je dat dat ooit weer gebeurd. Maar tot die tijd is het denk ik wel eens tijd dat jij jezelf en je zoon op nr 1 zet. Je elke keer zo laten “ gebruiken” dat is gewoon niet oké. Voor jou niet en ook niet voor je zoon. Ik denk dat je echt duidelijke grenzen moet gaan stellen, tot daar en niet verder en je daar ook aan houden. Want jij stelt je grenzen wel, maar je stelt ze ook razendsnel weer bij....., als er van zijn kant ook maar weer de minste of geringste “ verzoeningspoging” lijkt te zijn. Zo maak je het hem wel heel makkelijk Aapje......, en dat hij het dan af en toe moeilijk heeft...., jammer dan. Jij & je zoon hebben het al jaren constant moeilijk! Het wordt echt tijd dat Aapje op nr 1 komt en niet je “ ik kom en ga wanneer ik wil -man”. Het leven met een MLC-er is keihard, maar het leven gaat wel door......, en jij staat stil. Tijd om ook met het echte leven door te gaan Aapje!! Nogmaals..., ik val je niet aan en bedoel het niet verkeerd. Maar dat verdriet waar jij in blijft hangen....., daar ga je uiteindelijk aan onderdoor. Je moet er juist weer uit! En ik hoop echt voor je dat het weer goed komt. Maar als het zo zou moeten zijn dat jullie weer bij elkaar gaan komen, dan komt dat echt wel. Maar tot die tijd...., eerst jezelf op nr 1....., dan zul je later ook sterk genoeg zijn om het weer samen te kunnen proberen, mocht dat zover komen. Want volgens mij heb je als je weer een verzoening met een MLC-er hebt allle kracht v/d wereld nodig om daar weer mee te dealen. En jij bent al je krachten aan het opmaken, roofbouw a/h plegen. Op jezelf, en dát, dát kan toch niet de bedoeling zijn?

Weet ik Daphne, ik hou nog steeds gewoon teveel van hem en het prachtige leven dat we samen hadden. Veel mlc’ers hebben nog steeds die boosheid in zich, dat kleinerende en verwijtende naar de ex-partner toe maar dat heeft mijn ex al lang niet meer. Dat en de oude persoonlijkheid die nu weer zo sterk naar boven is gekomen laten me toch weer twijfelen. In die laatste drie weken dat hij hier was hebben we echt voor het eerst weer samen leuke dingen gedaan net zoals we vroeger altijd deden. Er was geen ruzie, we hebben zelfs bij zijn vertrek nog een heel fijn gesprek met elkaar gehad. Hierdoor hebben we beiden ( en ik hoop dit keer ook blijvend voor hem) gezien dat we het nog steeds heel goed samen kunnen hebben. De angst dat het niet meer kan is voor beiden weg zodat we ook weer aan al die andere kunnen gaan werken. Ik zie dit echt niet zo simpel als het lijkt maar als er een kans is om die man en dat leven terug te krijgen wil ik die echt aangrijpen. Ik wil het echt niet idealiseren maar hij was echt een gouden vent en dat is degene die ik zo verschrikkelijk mis. Als het deze keer weer tot een poging komt hebben we werkelijk alle mogelijke scenario’s doorlopen en als die dan weer mislukt heb ik er ook werkelijk alles aan gedaan. Dit voelt echt als de allerlaatste kans, het is nu erop of eronder. Maar hoe graag ik het ook allemaal wil, het zal ditmaal helemaal onder de gestelde voorwaarden gaan en daar wil ik echt niet van afwijken. Natuurlijk zitten er nog veel angsten door alle voorgaande valse verzoeningen maar de angst om een mogelijke kans op een eventuele geslaagde verzoening, hoe klein die ook is te laten schieten zit er ook. Ik snap dat dit voor weinigen te begrijpen is maar dit is nu éénmaal mijn gevoel. Maar voorlopig wacht ik gewoon af of er volgende week daadwerkelijk stappen ondernomen worden en het niet weer alleen bij mooie woordjes blijft. Daar zal dit keer alles vanaf hangen en niet alleen van het gevoel dat ik nu heb.

Een week geleden ofzoiets, Aapje, gaf je aan dat je nu echt voor alleen jezelf en je zoon zou gaan....Maar nu ben je al wel weer met een verzoening bezig.

Voor een mlc’er is dit al wel echt een hoog eisenpakket. Vooral het gedeelte waarin hij tegen zijn familie eerlijk zal moeten zijn want dan moet hij ook letterlijk met de billen bloot. Ik denk zelfs dat dit zo hoog voor hem zal zijn dat het daar al op kan stranden. Ik vermoed dat hij daar nog meer ruimte voor zal gaan vragen maar die zal ik hem ditmaal niet geven. Ik ben echt bereid het weer een kans te geven maar niet op een manier dat het al bij voorbaat kansloos is. Het voelt nu inderdaad alsof ik op een kruispunt sta te overwegen welke weg de juiste is maar er zijn meer wegen dan slechts twee en ik heb nog tijd want er is ondertussen nog steeds niets veranderd. Wat een derde sm in het spel betreft daar ben ik vrij nuchter onder want door de MLC van van mijn man heb ik geleerd dat niets zeker is in het leven en ik wat er in dat leven éénmaal moet gebeuren echt nief tegen kan houden. Natuurlijk hoop ik dat het helemaal anders loopt want als ik die hoop niet zou hebben zou ik er nog niet eens meer over nadenken.

Aapje waarom vind jij je eisenpakket zo hoog? Ik vind het heel laag drempelig eerlijk gezegd. Heb je ook al eens bedacht dat hij omdat hij nog in zn replay zit misschien een wel een andere SM dan tegenkomt als hij deze SM idd zou loslaten ? De enige reden waarom hij daar weg wil is omdat hij het benauwd heeft daar en zij haar rol uitgespeeld heeft maar hij zoekt nog steeds verdoving. Nu weer bij jou voor even want jij zal hem dat niet voor lange termijn kunnen geven. Het is geen aanval of afkeuring hoor Aapje maar ik heb het gevoel dat je nu voor een kruising staat. Neem de juiste afslag voor jou en je zoon, denk even niet aan hem.

Daar zit ik ook wel heel erg mee, Daphne, de vele grenzen die zijn verlegd in de relatie en dat had absoluut nooit mogen gebeuren. Ik heb die angst zelfs tegen mijn ex uitgesproken, ik wil echt niet dat makkelijke vrouwtje voor hem worden waar hij voortaan zomaar alles bij kan maken. Dat is het risico van het vele accepteren dat ik heb gedaan en mezelf daardoor zo zwak tegenover hem op te stellen wat ik nooit eerder in onze relatie deed. Echter kan de tijd alleen uitwijzen hoe hij daar mee om zal gaan en of hij nog wel voldoende respect voor me op kan brengen. Dat zal ik echter nooit weten als ik hem daartoe de kans niet geef. De MLC heeft toch heel onze relatie uit zijn verband gerukt en het zal tijd nodig hebben om er weer een (h)echte relatie van te kunnen maken. De normen en waarden die verloren zijn gegaan zullen toch ook weer terug moeten komen om de relatie weer volwaardig te laten zijn. Er valt nog zoveel te herstellen en weer op te bouwen en dat is best eng. Maar toch eerst maar eens kijken hoe zeker hij nu van zichzelf is want er ontbreekt nog steeds een heel belangrijk gedeelte..hij is ondanks zijn nieuwe inzichten en goeie voornemens nog niet echt rockbottom gegaan..

@Aapje, ik snap zo ontzettend goed dat je hem niet wilt verliezen en er alles aan wilde doen en zou willen doen om hem en dat was terug te krijgen. Ik snap dit, omdat ik denk ik nu de rauwe klap echt goed ervaar. Weg liefde. Weg mooi leven. Alles weg. Ik zou nu op dit moment mezelf zo zien varen zoals jij. Want als ik hem zie of spreek, zijn er nog echo's van wat was en misschien zou kunnen zijn? Maar ook geloof ik in daden/feiten en grenzen. Als ik de mijne nu laat zien dat hij nog iets bij mij kan halen, terwijl en nadat hij spuuglelijk heeft gehandeld, dan is dat geen goed signaal. Dat zou hem laten zien dat hij bepaald gedrag kan 'maken'. Kijk, ik ben geen wraak aan het nemen hoor. Integendeel: het enige dat me beschermt nu is mijn 'pijn'. (Dat wat hij mij heeft geflikt, maakt het fysiek voor mij onmogelijk om nog bij hem in de buurt te zijn.) Maar ik DENK er wel zo over. En, ik maak me wel zorgen over jou Aapje: hij heeft al gezien dat jij grenzen voor hem verlegt. Stel, hij komt terug...gaat hij dan niet weer een vluchtstation missen? En zo ja.. Dan weet hij toch eigenlijk al dat jij het wel weer zult accepteren? Want dat deed je al eerder al toch?.........En nog iets anders dat me opviel....ergens schreef je dat hij geirriteerd wordt door zijn SM nu. Dat lijkt mij niet een teken van een positieve, maar een negatieve keuze. Niet voor jou, maar tegen haar...wellicht.

Ik vraag het me met jou mee af Aapje! Ik was eigenlijk al een heel eind op weg om op zijn toenaderingspoging te antwoorden dat we konden praten als hij de SM buiten schopt (figuurlijk: in de praktijk zou het zelf vertrekken zijn ...) en in therapie gaat. Dat vind ik op zich nog altijd 2 voorwaarden zonder dewelke een echte verzoening niet mogelijk zal worden (op zich is die therapie voor hemzelf voor mij geen must maar ik denk niet dat hij alleen uit deze crisis kan komen). Maar mijn therapeut vond het geen goed idee om dat keihard op papier te zetten en vond het beter om in te gaan op de uitgestoken hand en dan stap per stap te kijken. Het zal mij benieuwen, want aan woorden alleen heb ik niks en ik wil echt niet in de val trappen dat hij bij mij komt halen wat de SM hem niet kan geven (nl: intelligente conversatie ...).

R, er bestaat bij ons geen mogelijkheid om even op zichzelf te gaan wonen. Ergens iets tijdelijks huren en in moeten richten is geen optie en voor de rest zou hij alleen maar bij sm aanhangers terecht kunnen wat helemaal geen optie is. Wat er ook gebeurt is ik zal hem nooit op straat laten staan, hij heeft mij in nood ook altijd geholpen en dat zal ik zeker bij hem ook altijd doen. Het verschil is wel dat wij ondanks alles vriendschappelijk met elkaar zijn blijven omgaan en ik nog altijd op hem kon rekenen. (met praktische en financiële zaken tenminste) Ik heb ruimte in mijn huis genoeg en ook al weet ik dat het niet de verstandigste oplossing is maar hij mag heus hier als ware eerst logeren. Maar alsnog mijn eisenpakket is momenteel zo groot dat ik me afvraag wat hij volgende week gaat doen.

Een begrijpelijke reactie uiteraard. Als ik werk, heb ik daar hoe dan ook toch geen zicht op natuurlijk dus dat zou dan toch wel echt een kwestie van vertrouwen zijn en dat vind ik moeilijk maar het zou niet anders kunnen. Net daarom dat ik ook echt geen te vroege terugkeer wil, want dan kan je er donder op zeggen dat dat verkeerd loopt.

Ik denk dat mijn eisen hem nu wel eens heel erg af kunnen schrikken en ben benieuwd of hij daar echt volgende week zijn spullen zal pakken. Daar zal uit blijken hoe “zeker” hij dit keer is want dit keer neem ik ook geen genoegen met achter de schermen met de sm kappen maar wil alles horen wat hij met haar bespreekt en alles zien wat hij met haar nog te regelen heeft. Geen what’app verkeer meer tussen die twee onder het mom van op die manier alles regelen maar haar meteen blokkeren. Als er nog iets geregeld moet worden kan dat telefonisch terwijl ik het hoor. Misschien heel onvolwassen allemaal en helemaal niet zoals het hoort dat ik hier zo bovenop wil zitten maar ik wil open en eerlijkheid en bovendien echt niks meer aan toeval overlaten. Als hij mij weer graag zijn vertrouwen wil schenken zal dit toch de enige manier zijn.

Aapje, je overweegt dus niet om (stel dat hij al die stappen echt zet) te zeggen ga maar eerst eens een paar weken of maanden op jezelf wonen? Je verhaal helpt mij zelf ook wel om na te denken en dat is toch iets dat ik denk ik wel zou voorstellen. Liefst ergens apart en als het echt niet anders kan op zijn minst in de logeerkamer. Verder herken ik het wel wat je zegt. Ik heb tegen mijn therapeut al vaker gezegd dat al die blabla wel goed en wel is maar ik wil daden.

R, ik citeerde alleen maar mijn ex hiermee. Ik stel een hogere prioriteit aan zijn daden dan aan zijn woorden. Ditmaal stel ik mijn eisen en zal ik daar dit keer niet van afwijken. Eerst zien of hij daadwerkelijk al die stappen onderneemt en dan pas kunnen we verder kijken. Als hij daar weg gaat wil ik ook meteen een gesprek met zijn familie. Eerst daar schoon schip maken en alle leugens de wereld uit. Dat zal nog de grootste stap voor hem worden en als hij die niet onderneemt weet ik genoeg en hoeven we niet eens meer verder te kijken. Ik heb net nog aan de telefoon tegen hem gezegd, open en eerlijk en anders niet. Anders wordt dit blog ook een never ending story en schrijf ik hier met mijn zeventigste nog..

Ik weet het niet Aapje ik hoop echt dat je gelijk hebt maar als hij dan toch zo zeker is (?) waarom dan wachten tot volgende week? En ... denk je dat het een goed idee is hem per direct weer in huis te nemen? Zou het niet beter zijn dat hij eerst eens even op zichzelf woont? (Als dat haalbaar is natuurlijk). Al was het maar voor een paar weken of maanden.

De manier zoals hier op de site get-real onder "de andere vrouw" de sm en de relatie tussen de mlc'er en de sm wordt beschreven toetst volledig aan de werkelijkheid. Als je dit leest denk je niet alleen, tja dat herken ik wel maar schrikt het ergens ook weer heel erg af. Twee personen die op hetzelfde level zitten en elkaar uit wanhoop drijvende proberen te houden.. dat is toch iets wat best wel eens heel lang kan duren.. voordat ze beseffen dat ze elkaar alleen maar verzuipen.. Maar mijn mlc'er heeft net weer gebeld en zegt dat hij daar volgende week weer zijn spullen pakt. De tattoo met haar naam en het adres bij haar zullen dit keer meteen verwijderd worden, dit keer gaat hij echt stappen ondernemen. We zullen zien of hij zonder reddingsboei ook kan zwemmen..

Klinkt herkenbaar Aapje. Ik heb de SM hier 2x gezien en echt ... ook zonder al wat er gebeurd is zouden wij bv nooit vrienden kunnen zijn. Er komen gewoon geen 2 woorden verstandige praat na mekaar uit. Alleen maar vulgariteiten. En daar deed meneer vrolijk aan mee. Ik heb niets tegen eens een dubbelzinnige grap of iets schunnigs maar aan de lopende band is het gewoon niet meer leuk. Het frappante vond ik trouwens dat zij zelf zei dat ze hem niet herkende als hij bij mij was. Dat hij daar heel anders deed. Dan dacht ik tja ... ik denk toch nog steeds dat ik de normale versie kende. Als die ooit terug boven water komt ... dan houdt dat daar geen stand denk ik. Ze zal zich wel onzeker voelen. Tja, dat heeft ze zelf gezocht. Ik denk dat ze goed genoeg weet hoewel de verantwoordelijkheid net zo goed bij hem ligt, dat ze tussen een relatie kwam die allesbehalve slecht was integendeel. Dus volgens mij zit bij haar de schrik dat hij de benen neemt terug naar mij er goed in. Ik heb zelf geen kinderen maar gelijk welke moeder die het verhaal kent, zegt direct hoe kan je als moeder je kinderen bijna per direct blootstellen aan een nieuwe man (NB dit is bij haar trouwens ook al niet de eerste keer dat ze dat flikt ...). Dat is echt egoïsme van de bovenste plank, en als meneer nu echt denkt dat ze niet voor zichzelf zal kiezen als zij onderling een probleem hebben ...

Xanadu..natuurlijk smeert de mlc'er de sm ook behoorlijk flink wat stroop om de mond. Ik heb ooit berichten tussen hen gelezen in het begin toen ik mijn mans mobiel nog controleerde en die waren van zo'n achterlijk kinderlijk niveau dat ik mijn eigen ogen haast niet kon geloven. De vele hartjes, kusjes en loveyou's vlogen veelvuldig op en neer maar verder hadden de berichten weinig inhoud. Mijn mond viel gewoon van verbazing open, het deed me denken aan de (kalver)liefde tussen twee twaalfjarigen die voor de eerste keer verkering kregen. Dit zegt niet alleen veel over de toestand van de mlc'er maar ook over die van de sm. Zeg eerlijk, elke normaal denkende vrouw zou de eerste en beste vreemde man die ze via internet lerde kennen slechts na drie weken al bij haar en haar dochter van tien in huis halen? Een man die haar vanaf het begin af aan al beliegt, bedriegt en telkens na een aantal weken bij haar te zijn weer snel terug vlucht naar zijn ex die hij maar niet kan loslaten. Als ik hem op deze manier had leren kennen hadden jullie nooit mijn verhaal hier kunnen lezen want op zo'n soort man was ik allang afgeknapt en was ik zeker nooit een relatie mee begonnen, laat staan nog een kind van gewild. Uiteindelijk is zij ook niet meer van de jongste met haar inmiddels 46 jaar en zou je toch verwachten dat zij zich volwassener en daarmee ook verantwoordelijker zou gedragen. Ik praat mijn eigen gedrag niet goed maar ik heb hem dan toch nog vele jaren zo anders (normaal) gekend en zij maakte meteen kennis met die verwarde losgeslagen mlc'er die hij nu is. R, inderdaad, dit en alles wat ik met haar heb meegemaakt maakt me duidelijk dat er met haar ook iets niet goed is. Maar dat is net de geraffineerdheid van de mlc'ers, ze zoeken heel bewust een sm (een geheel gewillig slachtoffer) net op basis van die gebreken uit. Ik weet niet hoe het bij jullie is maar in mijn geval is de sm een onzeker, onstabiel en eveneens zwaar beschadigd persoon die qua denkniveau helemaal niet onder moet doen voor een mlc'er. Best zielig eigenlijk.. als ik door al haar misselijke en persoonlijke kwetsende acties niet zo'n gruwelijke hekel aan haar had.

Aapje, een heel dom klinkende "regel" die ik kreeg van mijn therapeut in het begin maar die mij echt wel houvast bood, was (behalve natuurlijk in echt dringende gevallen) een soort regel van 3. Per 3 keer dat meneer contact opneemt, ben je 1x beschikbaar. Dat klinkt heel simpel en misschien overbodig maar mij hielp dat echt toen.

Omdat wij niet half weten hoe de MLC’r liegt tegen die vrouw (SM) ik denk als we allemaal even om het hoekje kunnen kijken en horen welke leugens onze exmannen vertellen dat we meteen klaar met ze zouden zijn... zelfs ook Aapje🤣. Zonder gekheid Aapje, je word gebruikt door hem en niet zo’n klein beetje ook! Ga in je eigen kracht staan. Ik zou zeggen zeg dat je niet gebeld wilt worden totdat hij daar weg is een plek voor zichzelf heeft en in therapie zit. Of was hij van plan 2 April weer bij jou voor de deur te staan? Hij is totaal niet bang om jou te verliezen ... hij stelt zelfs zn vertrek uit tot de datum die hem romantisch lijkt🧐 ben je je daar bewust van ? Hoe voel je je daarbij? Dat iemand gewoon jou in de wacht zet?

Ja, dat snap ik wel. En toch. Hoewel ik dat zelf ook heel moeilijk vind denk ik toch dat je hem op die manier gewoon alleen maar geeft wat hij wil. Er is ergens helemaal geen druk om te kiezen want de Sm is beschikbaar en jij ergens ook. (NB Eerlijk gezegd heb ik me al vaak afgevraagd als ik jouw verhaal lees hoe die SM hem ook maar keer op keer gewoon terug neemt. Daar is toch ook iets niet helemaal in orde mee ...).

Het is niet één en al klagen hoor, daar zou ik ook niet op zitten wachten en zelfs een heel naar gevoel van krijgen. We hebben best ondanks de bizarre omstandigheden gezellige gesprekken met elkaar en praten over alles en nog wat. Maar ondertussen besef ik wel dat ik met de man van vroeger praat maar hij daar nog steeds niet naar handelt. Echt dubbel allemaal..

Wow Aapje, 6x per dag?! Eerlijk gezegd daar zou ik in gelijk welke (ook normale) omstandigheden gek van worden ... Ik ben waarschijnlijk een van de mensen die het meest ziet zoals jij maar 1 van de dingen waarvoor ik echt heel erg op mijn hoede ben, is dat mijn MLCer mij gaat gebruiken als klaagpaal/steunpilaar/... hoe je het ook wil noemen. Dat is onder andere waar mijn coach me bij geholpen heeft en nog steeds doet: grenzen stellen ... 1 van de grenzen zou wel deze zijn. Zolang hij bij de SM zit, moet zij hem maar opvangen. Hij wou er toch zo graag naartoe: het is een package deal. Niet alleen de krenten uit de pap dus ...

Ik werd net weer, zoals iedere dag, voor de tweede keer op deze korte ochtend gebeld door mijn ex-man. Hij belt gemiddeld zes keer per dag. Iedere keer uit hij zijn spijt door te zeggen dat hij echt nooit weg had mogen gaan maar hij deed het toch.. Zo moeilijk in te schatten wanneer de goeie voornemens van een mlc’er daadwerkelijk standvastig zullen blijven. Zeker omdat ik er inmiddels van overtuigd ben dat hij alles wat hij zegt op dat moment ook wel echt meent maar het nooit zeker is wanneer die gedachten weer omslaan als een blad aan een boom. Ik steek niet onder stoelen of banken dat het nog steeds mijn grootste wens is dat alles tussen ons weer goed zou komen maar wil ditmaal wel reëel blijven. Het lijkt soms alsof we weer zo dichtbij zijn, alleen is dat woordje “weer” eigenlijk iets wat me een beetje benauwt. Ondertussen begint de sm hem steeds meer te benauwen, hij wil weg daar en zei dat hij een gedachte in zijn hoofd heeft waar hij niet meer vanaf wil wijken. Hij wilde het me niet vertellen omdat hij het eigenlijk zelf iets heel doms vond maar richt zich nu op een bepaalde tijd om daar weg te gaan. Na lang aandringen van mij besloot hij zijn voornemen te delen, de aankomende datum 2 april is de overlijdensdatum van zijn moeder. Zijn moeder was altijd dol op mij en onze zoon en sprak ooit haar trots uit omdat haar zoon altijd zo bezorgd om ons was, ze was echt trots op hem omdat hij zo’n goede man en vader was. Na haar overlijden is er iets met hem gebeurt en als ze geweten had dat haar dood uiteindelijk de aanleiding was voor onze breuk zou ze er echt kapot van geweest zijn. Dat is de reden dat mijn ex als een soort eerbetoon aan haar de breuk weer voor haar overlijdensdatum wil herstellen, het moet gewoon weer goedkomen en dit keer zal hij echt nooit meer weg gaan. Een mooi gebaar vol met goeie bedoelingen en het ontroert me ergens wel maar of dit echt reëel is..

Daar ben ik het wel mee eens. Ik geloof dat het na de bom een paar weken geduurd heeft maar toen had ik al hulp gezocht. Hulp voor jezelf daar beslis jij alleen over. Hulp voor hem kan je niet afdwingen: daar moet hij zelf voor open staan. Hulp voor jullie beiden samen ... lijkt me tzt wel een goed idee. Dat speelt bij mij nu ook, maar daarvoor moet er toch eerst nog wel wat water naar de zee.

@Aapje, ik wil je niet ontmoedigen. Sterker nog ik bewonder de moed die je toont door hier zo open en eerlijk te blijven schrijven. Ik wil alleen graag blijven benadrukken dat professionele hulp voor jouzelf niet afhankelijk moet blijven maken van of/wanneer je man hulp inschakelt. Ik ben er van overtuigd dat een eventuele latere verzoening alleen maar méér kans heeft om te slagen als jij je eigen pijn hebt kunnen helen, autonomer bent geworden en grenzen hebt leren stellen.

Aapje, dat van dat hulp zoeken is echt een goed idee. Ik heb het zelf wel al eerder in mijn leven gedaan, waarschijnlijk is de stap daardoor voor mij minder groot geweest. Ik heb daar echt heel veel aan gehad en nog steeds. Onder andere wat grenzen stellen betreft heeft me dat heel erg geholpen. Ondanks dat mijn eerste therapeut niet echt geloofde in het begrip MLC. Ik ben nadien overgeschakeld op iemand anders die er wel in gelooft en er wel ervaring mee heeft, maar ook aan mijn eerste coach heb ik veel gehad.

@get-real, bedankt voor deze feedback . Inderdaad, jezelf trachten te beschermen onder het mom van dicht bij zelzelf blijven is ook wel een punt. Het klopt ook wel dat ik hulp zoeken af laat hangen van het gedrag van mijn mlc’er. Telkens hij mij een goed gevoel geeft acht ik dat ineens niet meer nodig. Ik heb in mijn leven nooit eerder hulp nodig gehad toen hij (voor de MLC) nog normaal deed. Dit speelt dan ook heel erg mee dat ik alles bij hem neerleg en als hij maar hulp zoekt ik ook al voor een groot gedeelte geholpen zal zijn. Maar diep vanbinnen weet ik wel dat dat niet zo is omdat zijn MLC niet alleen veel effect op hem heeft gehad maar ook op mij. Het heeft met ons beide iets gedaan en we hebben allebei veel te verwerken. Ik geloof niet dat je me met dit schrijven echt wil ontmoedigen en er niet geheel afkeurend tegenover staat dat er in de toekomst weer een verzoeningspoging zou plaatsvinden. Corrigeer me als ik het fout heb..maar ik denk wel dat ik je boodschap goed begrijp van die sterkere positie. Ik begrijp dat dit uitgangspunt nodig is om weloverwogen keuzes te kunnen maken. Ik kan me er ook volledig in vinden dat mijn ex en ik zich in dezelfde negatieve flow bevinden en het noodzaak voor beide zal zijn hieruit trachten te geraken. Dat is volgens mij ook, buitenom de sm die in beeld blijft, steeds de grote boosdoener geweest waarom al onze verzoeningspogingen tot heden mislukt zijn.

@ Aapje... wat jij 'bij mezelf blijven'noemt, zie ik als je eigen angsten niet onder ogen willen zien en daardoor niet kunnen verwerken/helen. En wat betreft die pitbull... de kunst is niet om altijd te blijven vasthouden (aan wat dan ook) maar om te kunnen onderscheiden wanneer je moet vasthouden en wanneer je moet loslaten. Zowel je man als jij zijn extreem afhankelijk van een ander persoon/andere personen voor jullie eigenwaarde. Het feit dat je man nu de sm beliegt, is geen teken dat hij sterker wordt. Het is eerder een teken dat hij steeds banger wordt omdat hij het ook bij de sm niet meer kan vinden en daarom nu steeds sneller weer bij jou aanklampt. Het grote risico van de situatie is dat hij niet met zichzelf en jij ook allesbehalve met jezelf bezig bent. Jij maakt het hulp zoeken afhankelijk van zijn gedrag en hij zoekt geen hulp omdat hij zich kan baden in jouw totale focus op hem. Als je nu hulp voor jezelf zou zoeken Aapje, ongeacht wat je man doet, zou je je positie zoveel sterker maken!

Ondanks ik me vaak heel eenzaam voel omdat ik vanwege mijn handelen naar mijn mlc’er toe haast alleen maar op onbegrip en weerstand stuit ben ik dat stukje van mezelf door al de jaren heen nooit verloren. De pitbull die altijd in me heeft gezeten die zich heel erg stevig ergens in kan vastbijten zit er nog steeds. Dit stukje persoonlijkheid houd mij sterk anders was ik vast en zeker al lang bezweken. Ik raad echt niemand aan het op mijn manier te doen maar dit is wel de manier die het beste bij mij past. De manier om dicht bij mezelf te blijven door mijn eigen gevoel te blijven volgen waardoor ik vrede met mezelf kan hebben.

@Brownie, jouw boodschap komt heel duidelijk binnen en ik kan reactie dan ook heel goed begrijpen. Jij hebt immers pas een hele pijnlijke valse verzoening achter de rug die nog heel diep in jouw geheugen staat gegrift. Ook ik heb nog maar onlangs weer een valse verzoening meegemaakt maar moet wel zeggen dat die veel minder pijnlijk dan al de andere was. Ditmaal geen ruzie of respectloos gedrag omdat we gewoon bij zijn vertrek over alles met elkaar gepraat hebben en dat ook zijn blijven doen. Dit geeft toch ondanks het verdriet een totaal ander gevoel. Wat misschien en ik schrijf dan ook misschien met opzet, in ons voordeel kan zijn is dat wij inmiddels alweer zes jaar verder zijn. Een enorme lange tijd waarin heel veel is gebeurt waardoor er veel ontwikkelingen in zijn MLC ontstaan zijn. Zijn gedrag t.o.v. mij en onze zoon en ook de sm is opmerkelijk aan het veranderen en ook zijn gevoel lijkt hierin steeds meer mee te gaan. We hebben in het verleden al zo vaak diepgaande gesprekken met elkaar gehad waardoor ik dacht dat hij wakker aan het worden was en daar ben ik me echt van bewust. Maar we hebben nog nooit eerder zo’n gevoelige onderwerpen aangesneden als de laatste drie weken, nog nooit eerder zo diep hierin gegaan dat de werkelijke problemen die in hem zitten blloot gelegd werden. Reden hiervan was dat mijn mlc’er altijd als we te dichtbij kwamen geîriteerd reageerde, boos werd en het gesprek werd beëindigd. Het lukt hem steeds beter om hierover door te praten en als hij dat dan doet luister ik gewoon. Hij praat nu zelfs heel veel over zijn angsten en met name de reactie van de familie die mij vanwege de leugens weer moeilijk zal gaan accepteren en de sm ondertussen toch als een soort van moeder Theresia zijn gaan zien. Dit lijkt nog een groter obstakel te zijn dan de sm waarvan haar gedrag hem steeds meer begint te irriteren. Hij spreekt dit niet echt uit maar ik merkte het vooral afgelopen vrijdag heel erg toen zij hem continu op de huistelefoon belde terwijl wij in een diepgaand gesprek zaten. Dit is echter nog geen teken dat hij nu echt rockbottom is gegaan maar toont aan dat hij wel steeds verder komt in zijn proces. Ondanks het alleen maar aangeraden wordt het contact volledig te verbreken heb ik in ons geval het gevoel dat dat behouden contact alleen nog maar ervoor gezorgd heeft dat we niet nog verder uit elkaar gegroeid zijn. Ik besef echt wel dat dit in de meeste gevallen niet zo werkt maar ben er wel van overtuigd dat niet iedere mlc’er dezelfde aanpak vereist. Ondanks de vele overeenkomsten zijn er toch nog wel steeds grote verschillen in het gedrag. Nogmaals, ik denk dat de lange periode waar mijn mlc’er nu al inzit ook wel degelijk het grote verschil zou kunnen maken omdat hij toch weer net iets verder gevorderd is in zijn proces. Maar de zekerheid dat hij dit uiteindelijk ook goed zal doorlopen heb ik echter nog niet en daarom tracht ik nog zo nuchter mogelijk hierin te blijven. Ik kan R ook best wel begrijpen, als je het nooit de kans geeft weet je het nooit en het zal altijd een risico blijven. Maar het leven bestaat éénmaal uit risico’s en als je ergens voor wil gaan zal je die toch ook moeten nemen. Ondanks alle tegenslagen die ik door mijn eigen gevoel te volgen al had blijf ik er toch nog steeds bij dat ik liever spijt heb van de dingen die ik in mijn leven wel heb gedaan tegen de dingen die ik niet heb gedaan.. Dit is gewoon wie ik ben..

Ik geloof echt niet dat mijn mlc’er al rockbottom is gegaan, daar is ook totaal nog geen teken van te bespeuren. Wel gebeurt er duidelijk iets met hem omdat hij voor het eerst lijkt te beseffen dat hij ons wel eens echt kwijt kan geraken. Ik had hem dit gevoel ook nog nooit zo duidelijk gegeven als vandaag door te zeggen dat ik gewoon niet meer kon en daarom het beter was het contact volledig te verbreken. Zoals ik al eerder schreef worden de periodes dat hjj het bij de sm uit kan houden beduidend korter net zoals hij weer sneller contact met me opneemt. We praten veel over onze gevoelens en wat er allemaal is gebeurt en nog steeds gebeurt. We hebben ook over zijn overleden moeder gesproken en de rouw om haar overlijden die hij nooit heeft gehad. Het waren best heftige gesprekken waar we beiden heel emotioneel van werden. Wat het huilen betreft, dat zie ik niet als manipulatie, mijn mlc’er is echt grootgebracht met de duidelijke boodschap “big boys don’t cry” en zal zich niet zo snel zwak opstellen. Wel herkende ik daarin haast dezelfde man van in de beginfase van zijn MLC want toen kon hij ook best vaak heel emotioneel zijn. Ik weet dat er nog meer voor nodig zal zijn om echt rockbottom te gaan maar zie nu wel stilaan die muur rond hem afbrokkelen. De sm voldoet niet meer langer om zijn depressie te kunnen blijven onderdrukken en het is nu een kwestie van tijd. Ik heb hem eerdet zo vaak gesmeekt om professionele te zoeken en nu is het hij die hier steeds zelf over begint. Alhoewel ik besef dat hij er nog lang niet is zie ik hem toch steeds verder uit die tunnel kruipen. Sinds onze laatste verzoeningspoging is er echt wel wat bij hem blijven hangen, daar ben ik inmiddels stellig van overtuigd. Maar..ik wil nu wel eerst zien dat hij zijn woorden in daden omzet. Alleen zijn spullen pakken bij de sm is dit keer niet genoeg, tattoo met haar naam weg, adres bij haar weg, kortom hij moet eerst alle banden volledig met haar verbreken om mij weer overstag te laten gaan. Als hem dat lukt is de volgende stap therapie en dat zal voor ons beiden dan nodig zijn. Maar zover zijn we nog niet.. eerst maar even rustig aankijken hoe het allemaal loopt en hij de verslaving aan de sm nu ook echt kan overwinnen want uiteindelijk zit hij nog wel steeds daar..

@Brownie, in elk geval help je mij er reeds mee. Ik ben in een paar dagen naar puur zakelijk contact gegaan. En ohwwwww wat is dat moeilijk. Ik heb een leuk berichtje genegeerd. En nogmaals richting hem aangegeven dat we alleen zakelijk contact zullen hebben. Omdat iets anders te pijnlijk voor me is. Maar het niet-doen, is ook pijnlijk zeg. Poeheeeee!!!!

Ik kan één ding zeggen Aapje en R, het gaat zoveel rust geven als je zelf de knoop doorhakt, hem loslaat en voor jezelf gaat! Echt, ik kan het iedereen aanbevelen! Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen en ik voel me regelmatig verdrietig of ik mis hem, de oude man dan. Maar de rust en opluchting die het ook geeft is onbetaalbaar. En het is niet gezegd dat het nooit meer goed kan komen, hoewel ik bij ons daar heel erg sterk aan twijfel. Sterker nog, het komt eerder goed als je man beseft dat hij alles kwijt is en daardoor misschien rockbottom gaat dan pappen en nathouden, wel niet wel, de sm niet loslaten, jou niet loslaten, dan kan het nog jaren duren en gaat hij misschien uiteindelijk toch ook definitief naar de sm. Hebben jullie jaren zitten wachten voor niks! Please, breek met hem, echt geen contact meer, wees onbereikbaar en laat je vooral niet door zijn tranen beïnvloeden, hij weet dat je daar gevoelig voor bent, het is echt waar hoor! Ik heb het hier ook allemaal meegemaakt! Het beste advies wat ik jullie kan geven is, kap vandaag nog, zoek hulp voor jezelf en je kind, mlcman is niet te helpen door jullie dus stop daarmee! Sorrie dat ik zo heftig reageer maar het enige is dat ik eerst ook zo zat als jullie maar nu ik de knoop heb doorgehakt en bijna geen contact meer heb zie ik alles heel helder en vooral heb ik zo'n rust en opluchting en dat voelt zo goed! Dat wens ik jullie ook! X

Aapje, ik denk dat het huilen een pressiemiddel is. Hij wil jou laten voelen dat hij slachtoffer is. Toen ik mijn ex-man vertelde een paar maanden na de bom dat ik afscheid van hem nam, dat ik niet langer meeging in zijn gekte. Dat alle contact zakelijk zou zijn of over ons kind, was hij ingestort. Hij vertelde tegen anderen dat hij me nu echt kwijt was en hoe erg dat was en hoe alles zijn schuld was... had zelfs een foto van zichzelf geplaatst op zn FB met een gezicht waarop te zien was dat hij net gehuild had. Ik was toen nog zo naïef om te denken dat hij daarmee rock bottom was gegaan. Maar nee hoor korte tijd later stond er alweer de zoveelste vakantie gepland met de SM. Ik zou zeggen trap er niet in. Nog steeds bij de SM betekent geen contact wat mij betreft. Psychologisch gezien van alle partijen het beste. Hij wil zijn relatie niet opgeven met zijn SM, houdt hij het daar wel uit zonder jouw aandacht en berichtjes en telefoongesprekken. Dat is nu nog nooit getest. Waarom denk je dat hij zo graag dat contact wil houden. Dan is het ook uit te houden daar. Als dat wegvalt en ze hebben alleen de SM waar geen liefdes band mee is en uiteindelijk alleen maar gezeur en controle... is de kans groter dat hij een keer instort. En ja R je wilt serieus relatie therapie overwegen met een man die nog bij zn SM is of ieder geval contact met haar heeft? Weet jouw therapeut wel iets van MLC af? Ik zou er nog eens goed over nadenken het zal je veel energie en tranen kosten en de kans dat er iets posititiefs uitkomt ? Kans is aanwezig dat je meegesleurd wordt in zijn drama.

@R, had jij de post van get-real gelezen in de dagelijkse blog? Als de SM nog in beeld is, kan hij eigenlijk niet helemaal serieus voor jou gaan nog.

Hou vol Aapje!!! De mijne heeft weken lopen huilen van spijt en pijn. Maar toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte, sjeesde hij zonder probleem naar die vrouw. Ok, dat is bij mij natuurlijk wel in een beginsituatie, maar ik denk dat de dynamiek vergelijkbaar is...na alles wat ik heb gelezen inmiddels zou ik zeggen: dat is manipulatie. Heb je niet ook het gevoel dat het huilen een beetje 'onecht' aanvoelt? Ergens diep van binnen?

Nee Aapje, ik geloof het direct. Ik vind dat nu zelf ook heel lastig. Ik heb voor mezelf bijna direct een therapeut genomen en die zegt bv nu dat ik dit een kans moet geven per mail, ok dan doe ik het maar ik vind het zelf ook nog altijd heel dubbel want de Sm zal dat wel niet weten natuurlijk. Eigenlijk zijn die MLCers toch ook niet eerlijk tegen de SM. Nog minder dan tegen ons in feite want wij kennen de voorgeschiedenis ...

Dat heb ik in het begin vlak na de bom ook heel erg lang gedaan, R, wat hier iedereen heel erg zal verbazen. Maar i.p.v.. dat me steeds makkelijker afging werd dat echter steeds alleen maar moeilijker. Mijn mlc’er was in de beginfase van de MLC heel depressief en daardoor vaak heel erg emotioneel. Ik ben daar altijd heel gevoelig voor geweest en hetzelfde dreigt nu ook weer te gebeuren. Ik had niet verwacht dat ik hem ooit nog zo emotioneel zou meemaken maar had hem net aan de telefoon. Hij heeft zoveel spijt dat hij weer was weggevlucht en had echt nooit meer terug naar die vrouw mogen gaan. Hij zei dat hij gewoon bij ons had moeten blijven en dat hij het zelf allemaal niet snapte want hij had het in die drie weken toch echt heel erg naar zijn zin gehad met ons. Hij houdt teveel van zijn zoon en mij en wil ons echt niet kwijtraken, dit zei hij huilend. Hij wil dit keer echt onder begeleiding van professionele hulp aan zichzelf gaan werken zodat die “kronkel” uit zijn hoofd gaat waardoor hij steeds weer blijft wegvluchten. Ik had hem echt al heel lang niet meer horen huilen en moet toch wel zeggen dat dat best wat met me deed. Uiteindelijk hou ik nog steeds heel veel van hem en doet het me heel erg pijn dat hij zich diep vanbinnen zo ongelukkig voelt. Mijn poot is hierdoor wel iets minder stijf geworden maar ondanks dat wil ik me toch sterk tegenover hem houden en hem duidelijk blijven maken dat ik dit niet meer langer zo wil. Mocht hij echt profesionele hulp gaan zoeken wil ik het zeker weer een kans geven maar als hij dat niet doet is het bij voorbaat al kansloos..

Dat is iets waar ik direct het been stijf gehouden heb. Je wil nog contact, wel in elk geval niet in het geheim. Want dat wou meneer dus ook ... via Skype. Wat ik dus al had, en hij begreep het niet hij zei dat gebruikten we vroeger toch ook. Ja, maar toen was er niks geheim aan dat was gewoon een communicatiemiddel. Ik denk nu wel als hij mij een mail stuurt dat hij er haar niks van zal zeggen en ja dat vind ik ook niet prettig maar dat is de beperking van mail. Bellen Kan ik natuurlijk ook niet controleren dat blijf ik lastig vinden. Ik bel zelf trouwens nooit, voor de duidelijkheid.

Dat is iets waar ik direct het been stijf gehouden heb. Je wil nog contact, wel in elk geval niet in het geheim. Want dat wou meneer dus ook ... via Skype. Wat ik dus al had, en hij begreep het niet hij zei dat gebruikten we vroeger toch ook. Ja, maar toen was er niks geheim aan dat was gewoon een communicatiemiddel. Ik denk nu wel als hij mij een mail stuurt dat hij er haar niks van zal zeggen en ja dat vind ik ook niet prettig maar dat is de beperking van mail. Bellen Kan ik natuurlijk ook niet controleren dat blijf ik lastig vinden. Ik bel zelf trouwens nooit, voor de duidelijkheid.

Ik heb net al mijn moed verzamelt en tegen mijn mlc’er gezegd dat ik dit niet meer langer wil en kan en wil stoppen met het contact. Heb hem ook gezegd dat zijn verzoek om Viber te installeren mij een heel naar gevoel gaf waarop hij zei dat hij inderdaad met de sm wilde kappen hij ook moet ophouden met verder nog stiekemer dingen te gaan doen. Hij kreeg het best moeilijk en werd heel emotioneel omdat hij ons niet kwijt wil. Hij vroeg me wat hij moest doen en hierop kon ik alleen maar het antwoord geven dat hij tegen iedereen maar vooral tegen zichzelf eerlijk moet zijn om deze onzin echt voorgoed op te laten houden. De paniek die er bij hem ontstaat als ik dreig met alles te stoppen is heel erg voelbaar en raakt me ergens toch wel. Toch moet ik nu voet bij stuk houden..dan maar even door de pijn heen..

Tja Xanadu, dat inzicht is er zeker, nu alleen nog maar die stap zetten om er ook wat mee te gaan doen.. Mijn mlc’er heeft net gebeld, een oppervlakkig gesprek over hoe ik het algelopen vrijdag bij Holland zingt Hazes heb gehad. Hij gaat me zometeen weer bellen en net zoals ik tijdens onze laatste gesprekken al heel voorzichtig heb gedaan wil ik hem heel duidelijk maken dat ik dit soort verhouding met hem niet meer langer wil. Ik wil niet meer langer die andere vrouw in dit verhaal zijn waar hij telkens stiekem naar moet bellen. Het voelt allemaal zo fout en ik kan dit echt niet meer. Terwijl ik dit bericht schrijf krijg ik een apje van hem binnen met het verzoek Viber te installeren zodat hij zonder dat de sm het ziet met me kan berichten en bellen. Zeker niet fair en dit overtuigd me er alleen maar weer eens van dat hij nog steeds bang is haar kwijt te geraken. Als hij echt voor mij zou kiezen had hij dit echt niet aan me gevraagd. Dus het wordt nu echt de hoogste tijd om voor mezelf te gaan kiezen..

Aapje, wat fijn dat je dat inzicht hebt gekregen en hier ook eerlijk deelt ik wil je meegeven dat die angst die je hebt weleens heel terecht zou kunnen zijn. In mijn kennissenkring heb ik een echtpaar waarbij dit al 3 x gebeurd is. Hij heeft 3 x een (verschillende)SM gehad toen hij weer een moeilijk fase (ziekte, werk etc) had in zijn leven. Iedere keer vergaf die vrouw hem want ja hun liefde was zo groot riep ze steeds . Ik dacht voorheen dat is gewoon een vreemdganger maar nu herken ik de MLC bij hem. Als een man niet echt rock bottom gaat en nooit echt gevoeld heeft dat hij alles verloren heeft is de kans groot dat het zich herhaald. Ik zou zo'n leven nooit kiezen. Want dat is het wel, je kiest ervoor als je dat pad ingaat. Wat brengt het je op de lange termijn ?

Je hebt als ex-partner van een mlc’er eigenlijk maar twee keuzes. Je ervoor kiezen door een helse pijn te gaan door je man los te laten omdat je hem kwijt bent. Of..je kan ervoor kiezen om iedere dag door diezelfde helse pijn te blijven gaan om uiteindelijk dan alsnog te beseffen dat je hem kwijt bent.

De stille hoop mag je diep vanbinnen best houden, net zoals je van je man mag blijven houden maar het is wel belangrijk dat je toch ondertussen de kracht kan vinden om verder te gaan. Dit is zeker nodig voor jezelf en je kind(eren). Als ik op die zes jaar terugkijk vol ellende en verdriet terwijl mijn mlc’er nu langzaam begint te veranderen maar nog steeds zichzelf niet is, besef ik in wat voor waanzin mijn zoon en ik hebben geleefd en dat raad ik echt niemand aan. Achteraf ( veel te laat) besef ik dat dit allemaal verloren jaren zijn die ik echt heel anders had moeten benutten. Er zijn echt veel momenten geweest dat ik me zo diep in zijn MLC waanzin mee liet slepen dat ik mijn leven niet eens meer zag zitten en zo ver wil/mag je het absoluut niet laten komen. Ik raad het dan ook echt niemand aan het op deze manier te doen, stap uit deze hel en dan wel zo snel mogelijk. Tracht jezelf en je kind(eren) zoveel mogelijk te behoeden voor het intense verdriet, de helse pijn en de talrijke teleurstellingen die op je pad komen als je met zijn MLC gekte mee blijft gaan. Dit is je man niet meer en dat zal hij voorlopig of misschien wel nooit meer worden. Hij is zichzelf volledig kwijt en als je zijn ingeslagen pad wil blijven volgen dreigt hetzelfde met jou te gebeuren. De leegte die hij achtlaat beangstigd me maar er zijn ook nog zoveel andere angsten die door mijn hoofd gaan..Er zijn immers zoveel grenzen verlegd, grenzen die nooit overschreden hadden mogen worden om nog een volwaardige relatie te kunnen hebben met elkaar. De vele vragen die op dit moment door mijn hoofd gaan zijn dan ook, kan een man ooit nog wel het nodige respect hebben voor een vrouw die hem toegelaten heeft haar te bedriegen, verraden en tot op het bot te vernederen? Zal de kennis dat hij zover bij die vrouw kan gaan het hem niet alleen makkelijker maken, als hij het nog eens een keer in zijn leven moeilijk krijgt, weer een volgende (soortgelijke) stap te zetten? Best eng als je je dit de rest van je leven moet afvragen.. dit soort leven zou je eigenlijk niet moeten willen.

Ja dat is (In elk geval bij mij) ook zeker zo: dat het idee van de leegte angstig maakt en er is ook nog steeds onwil& een soort ongeloof over wat er gebeurde. Maar ja, zij zijn echt dezelfde niet meer. Moeten wij er niet gewoon stoppen met hopen en verder gaan?

Daphne, daar zit wel zeker een vorm van waarheid in maar is die leegte niet wat ons allemaal als achterblijvers zo beangstigd? Ik neem aan dat de meesten toch echt gelukkig waren in de vele jaren die ze met hun man voor zijn MLC hebben gedeeld. Ik mis dat vertrouwde en goeie gevoel dat ik altijd bij hem had, een gevoel dat ik nog nooit eerder had en ook nooit meer bij een ander zal hebben. Ik mis alles wat we samen deden en hebben opgebouwd en vooral die geweldige vrolijke en lieve man/vader die hij altijd was. Hij is de enige waar ik mijn hart aan kon geven, de enige die me echt liet genieten van het leven. Ik heb echt de gelukigste jaren van mijn leven met hem beleefd. Dus ja, in die zin kun je wel ervan spreken dat hij mijn leven heel veel zin gaf maar ja ik ben wel in onze relatie gestapt met de intentie dat we samen oud zouden worden en niet dat dit zou gaan gebeuren..

@Aapje, ben jij misschien bang voor de leegte die zal ontstaan als hij niet meer in je leven is? Als ik dit allemaal zo lees, dan lijkt het alsof je je bestaansrecht/ je zingeving hebt gekoppeld aan die man.

Ik denk dat hoe groter ze het leugen verhaaltje aan de andere kant hebben gemaakt Aapje, hoe moeilijker het wordt om het terug te draaien . Je kunt het anderen niet kwalijk nemen dat ze hen geloven. Ze kunnen echt heel overtuigend zijn. De grootste leugenaar is de MLC'r

Weet je Xanadu, zoveel langer je in deze MLC ellende meedraait zoveel groter de kans bestaat dat je er helemaal anders tegenover gaat staan. Ik voelde vooral de eerste jaren zo verschrikkelijk veel woede tegenover mijn mlc’er en die was zo overheersend dat ik totaal geen begrip voor hem op kon brengen. Al zijn uiterst pijnlijke acties, en dat waren er echt veel, voelden als een zware persoonlijke aanval waardoor die woede alleen nog maar meer aangewakkerd werd. Maar na de woede komt het verdriet en ook dat maakte ik voor mezelf alleen maar erger. Na veel goochelen en lezen op mijn zoektocht naar antwoorden ontdekte ik deze uiterst informatieve site waardoor ik de waanzinnige wereld van een MLC beter leerde begrijpen. AGS daar had ik nog nooit van gehoord maar is echt een waardevolle strategie die veel effect heeft. Sinds het me meer duidelijker is geworden wat een MLC werkelijk omvat kan ik niet alleen meer “begrip” voor de situatie waar we in terecht zijn gekomen opbrengen maar ook voor mijn man waardoor de woede tegenover hem niet meer aanwezig is. Door het allemaal niet meer langer zo persoonlijk op te vatten heb ik voor mezelf (in hoever je daar over kan spreken) toch meer rust gecreëerd. Misschien heb ik inmiddels wel een beetje teveel begrip voor mijn man gekregen waardoor ik wel eens dreig aan mezelf en mijn eigen gevoelens voorbij te gaan. Ik kan me voorstellen dat iedereen hier (die mijn verhaal nog leest ) met lede ogen aanziet hoe ik mezelf weer in de zoveelste verzoening mee zal laten slepen. Ik wil hier alleen nog maar mee instemmen onder de voorwaarde dat er proffesionele hulp voor ons beide ingeschakeld wordt om te voorkomen dat het weer met zekerheid de zoveelste valse zal zijn. De grootste valkuil voorafgaand aan een verzoening is dat mijn mlc’er op dat moment echt goeie intenties heeft, zijn inzichten en alles wat hij dan zegt ook wel gemeend is maar er steeds nog de kracht mist om zijn woorden werkelijk tot daden om te zetten. Dat ontbreken van kracht komt door het feit dat hij nog steeds zijn angsten niet kan overwinnen en nog steeds het probleem niet echt bij zichzelf zoekt. Ook speelt het heel erg mee dat hij dan overal met de billen bloot zal moeten gaan en zijn eigen fouten en leugens toe zal moeten geven. Er zijn immers zoveel leugens vertelt en zoveel verdraaid waar veel buitenstaanders, waaronder in ons geval ook de schoonfamilie, heel erg in mee zijn gegaan. Ik neem het deze mensen heel erg kwalijk maar als ik het langs hun kant bekijk komt het over dat ik die gekke, wanhopige vrouw ben die niet aankan dat de relatie over is en mijn ex-man hierdoor maar lastig blijft vallen en zijn “geluk” met zijn “ nieuwe liefde” hierdoor blijf verstoren. Dit alleen maar doordat mijn mlc’er een hele boel voor hen verzwijgt, hen misleidt door alleen maar zijn gelukkig ogende buitenkant te laten zien. Hier heb ik het vanochtend ook al samen met mijn mlc’er over gehad waarop hij me zei dat hij dit keer zich daarover heen wil zetten en samen met mij bij de famie de echte waarheid zal gaan vertellen. Ik denk dat het verstandig is om hem nu eerst die grote stap te laten zetten voordat ik besluit hem weer een kans te geven. Zolang hij dit niet doet moet ik toch echt afstand gaan bewaren om mij en onze zoon beschermen tegen de zoveelste valse verzoening. Het is belangrijk niet enkel te luisteren naar wat mijn mlc’er zegt maar om te kijken naar wat hij daadwerkelijk doet.

Bedankt voor je openhartig antwoord Aapje. Ik heb eerder deze uitleg gehoord van iemand die dit meegemaakt heeft. Ze gebruikte dezelfde redenatie als jij. Ik denk dat mijn wond nog veel te vers is om daar zo over te kunnen redeneren. En ieder mens is anders. Het is niet dat ik niet meer van hem houdt het is meer dat ik meer van mezelf ben gaan houden. Het zou zomaar kunnen dat jouw ex-man op sexueel vlak niet meer goed kan presteren. Ook dat kunnen we lezen op de site. Maar 6 jaar Aapje. Als ik dan jouw verhaal lees, bedenk ik me dat steeds. Dat is een echte lange tijd. Met veel ellende en aan de zijlijn staan. Jouw verhaal was voor mij een jaar geleden wel een laatste zet in de goede richting en met al jouw valse verzoeningen nadien steeds duidelijker.. Afscheid nemen en je eigen leven oppakken. Ik hoop dat je de kracht en wil hebt en zelfdiscipline om dat te gaan doen voor je weer een jaar of 6 verder bent. Ik lees bij al jouw verzoeningen, dat hij het nu echt weet en tot inkeer is gekomen etc etc, na jouw laatste verhaal denk ik oh jee de volgende zit er al weer aan te komen.😿

Zoal get-real ook al eerder aangaf zal mijn verhaal veel vrouwen (waarschijnlijk wel de meeste) zwaar ontmoedigen maar misschien ook wel voor sommigen een inspiratie zijn. Die laatste moeten zich wel realizeren ondanks ik schrijf over de (langzame) positieve ontwikkelingen van mijn mlc’er die ik nu merk dat wij ondertussen al wel weer maar liefst zes jaar verder zijn. Dit toont aan hoe langzaam je man zijn proces doorloopt en het echt heel fout is (ondanks ik dat zelf jammer genoeg wel heb gedaan) je eigen leven hiervoor onhold te zetten. Die verloren jaren krijg ik echt niet meer terug en had ik echt zoveel beter kunnen benutten. Daarom hoop ik dat vooral de nieuwkomers hier niet dezelfde fout maken en een wijze les uit mijn verhaal kunnen trekken. Je kan van je man blijven houden en toch verder trachten te gaan, sterker nog het is belangrijk om de tijd voor jezelf niet stil te laten staan. Je verandert toch niks aan zijn proces hiermee, alleen maar aan het jouwe en dat is alles behalve possitief voor jezelf. Wat moet zijn is éénmaal nu zo en als jullie echt voor elkaar bestemd zijn en zowel jij als hij de kracht kunnen vinden om dit proces goed te kunnen doorlopen zal dit een succesvolle verzoening alleen maar kunnen bevorderen. Echter hoeft het niet te betekenen dat er ooit nog een echte verzoening zal plaatsvinden en ook dat zal je dan na verloop moeten kunnen loslaten, ook ik.. Daarom is het ook zo belangrijk je niet teveel op die eventuele verzoening te fixeren en puur met jezelf bezig te zijn want de grootste kans bestaat nog steeds dat die succesvolle verzoening misschien wel nooit meer zal komen. Eigenlijk zou je moeten trachten je leven zo in te gaan stellen met de gedachte dat het nooit meer goed komt en als dat dan wel zo is heb je een pure winst behaald. Het gaat uiteindelijk om één verzoening die je wel kan laten slagen omdat dat het enige is waar je wel zelf invloed op hebt en dat is de verzoening met jezelf. Mij is dit helaas niet gelukt en ik ben door mijn instelling al door een heel diep dal gegaan waarbij zelfs nu mijn mlc’er nog niet eens rockbottom is gegaan en ik nog steeds niet met zekerheid van weet wat de uitkomst zal zijn. Laat niet je verhaal zoals R terecht schrijft een “aapjesverhaal” worden maar maak het je in deze ellendige situatie zo comfortabel mogelijk door gewoon met je leven trachten verder te gaan, hoe moeilijk dat soms ook is. Zorg ervoor dat je niet net als ik hetzelfde gedrag gaat vertonen wat je bij je mlc’er zelf zo afkeurt, inzichten krijgen en er uiteindelijk toch niks mee doen..

Xanadu, net zoals ik over alles open en eerlijk wil schrijven wil ik jouw vraag zeer zeker beantwoorden. Het voelt voor mij inderdaad alsof ik die andere vrouw ben en ik degene ben die uiteindelijk steeds een relatie verstoord. Dit gevoel werd heel erg aangesterkt door de sm die al van het begin af aan de rollen omdraaide en de ex schoonfamilie die de laatste jaren bizar genoeg hetzelfde doet. De sm heeft telkens als mijn mlc’er terug was zoveel gestoorde mails naar me gestuurd waaruit blijkt dat zij echt niet goed in haar hoofd is en in een eigen grote fantasiewereld leeft. Zij stuurde mij o.a. of ik wel besefte of ik wel snapte wat ik haar en haar dochter aandeed(?!) en ik van HAAR man af moest blijven en hun goede relatie niet steeds moest verstoren. Ook de ex schoonfamilie die mij compleet negeert en dan met name de broer die uit eigenbelang telkens als mijn mlc’er terug komt hem berichtjes stuurt met de vraag of hij wel weet waar hij mee bezig is (?!) zorgt ervoor dat ik in een soort van twilight zone terecht gekomen ben. Dit voelt zo ongelooflijk onwerkelijk allemaal want uiteindelijk ben ik de bedrogen vrouw in dit verhaal en gaat het om mijn man en vader van mijn kind waar ik al die vele jaren mee samen was. Mijn mlc’er is inmiddels op dit moment weer twee weken bij de sm, of ze nu intiem met elkaar zijn weet ik niet want ook daar gebeurt steeds heel veel. Bij de terugkomst van mijn mlc’er was er tussen ons in ieder geval nooit intiem contact. Hij maakte ook nooit geen aanstalten daartoe want kon het niet, uit respect voor mij zei hij altijd achteraf. Net zoals jij schrijft had ik het er vooral in het begin het er ook heel moeilijk mee met het beeld van hem en haar. Ik maakte dat in mijn hoofd allemaal veel meer amoureuzer dan het was maar vooral haar berichten naar me toe waarin zij steeds heel krampachtig wilde beschrijven hoe hevig hun sexleven wel niet was deden me ondanks ze me duidelijk maakten dat ik echt met een zwaar zieke vrouw te maken had wel heel erg zeer. Toch wordt het steeds makkelijker voor me om dat los te laten omdat het me ook steeds meer duidelijk wordt dat er geen echte liefde tussen hen zit en dit geeft me, hoe vreemd dat misschien ook lijkt, toch een ander gevoel. Het respect dat hij ooit voor me had en weer langzaam aan het groeien is heeft hij nooit voor haar gehad en zal hij nooit voor haar hebben. Dit alles speelt een enorme rol dat ik ooit ( mocht hij weer echt wakker worden) hem weer als mijn man zou kunnen zien en zo ook weer met hem zou kunnen leven. Dit gaat niet om een normale scheiding of een man die (normale) gevoelens voor een andere vrouw gekregen heeft waarvoor hij zijn gezin verliet. De kennis dat hij in een heftige MLC verkeert en uit verwardheid en “verstandsverbijstering” nu al deze dingen doet zorgen ervoor dat ik dit totaal anders kan zien. Ik deel de inhoud van hun relatie al heel lang niet meer zo’n grote rol toe waardoor het pijnlijke beeld dat ik altijd van hen samen had flink vervaagd is. Ook kan ik het feit nu beter loslaten dat hij mij met een andere vrouw heeft bedrogen en al die vreselijke dingen heeft gedaan omdat dit allemaal niet in een normale toestand is gebeurt maar er duidelijk bij hem iets niet goed zit in zijn hoofd. De zware innerlijke strijd die hij met zichzelf al die jaren lang al voert duid niet op een man die zijn vrouw zomaar wil bedriegen en verlaten of echt pijn wil doen waardoor de situatie i.t.t. bij een gewone ordinaire vreemdganger toch heel anders aanvoelt. Dit draagt er bij mij toe dat ik hem als twee strikt gescheiden personen kan zien, de man van voor zijn MLC en de man daarna. Het lijkt heel naïef/dom en misschien ook wel heel makkelijk van me om er zo over te kunnen denken en alles onder het mom van zijn MLC goed te praten maar toch voelt het zo. Xanadu, jij schrijft dat je je man omdat die een sexuele relatie met een andere vrouw (sm) had nooit meer zou willen. Ook dat zie ik anders want als je ooit weer een relatie met een andere man aan zou gaan heeft die ook sexuele relaties met anderen gehad en een flinke rugzak bij waarvan je waarschijnlijk niks van afweet. Dan kies ik toch nog liever voor mijn oude vertrouwde man waar ik de achtergrond van weet en die me wat dat betreft echt niet meer voor de gek daarin kan houden. Over verzoeningen wordt inderdaad vaak heel makkelijk gedacht maar dat is alles behalve waar. Het enorm beschadigde vertrouwen en het geloof in je man moeten echt weer kunnen gaan helen en groeien en als je al vooraf weet dat je hem dat vertrouwen nooit meer zal kunnen geven en je geloof in hem voor altijd kwijt bent moet je daar vooral niet meer aan beginnen. Het gaat erom hoe sterk je gevoel hier nog in is en jezelf in staat acht om met de MLC geschiedenis van je man nadat hij echt wakker wordt nog kan leven. Het ligt er ook aan hoe vergevensgezind je hierin dan nog wil/kan zijn en in hoeverre je begrip kan opbrengen voor wat er daadwerkelijk met je man is gebeurt. Samen met je man een MLC doormaken waardoor niet alleen jij maar ook hij door door heel wat processen heen moet gaan is heel zwaar maar het helingsproces dat daarop volgt is niet minder en misschien zelfs nog zwaarder. Ik hoop hiermee je vraag zo volledig mogelijk mee beantwoord te hebben want ik geloof best dat dit bij heel veel vrouwen door hun gedachten gaat en dan met name degene die een eventuele verzoening in de toekomst nog niet uitsluiten.

Aapje, een hele open vraag, als je niet wilt antwoorden ben je daar ook vrij in hoor. Maar... heeft jouw ex-man nog steeds een sexuele relatie met zn SM ? Hij switcht tijdens zijn verzoeningen met jou en zijn verzoeningen met de SM. Want andersom geldt natuurlijk wat jou overkomt steeds ook daar. Hun verzoeningen zullen ook door haar zo bezien worden. Jouw verhaal hieronder lijkt net alsof jij nu de andere vrouw bent die hun relatie verstoort. Hoe voel je je daarbij? En ook dat je beseft dat hij iedere keer weer bij haar in bed ligt na jullie valse verzoening... Misschien voor sommigen van de vrouwen niet een belangrijk aspect maar voor mij wel. Althans ik hoor er hier bijna niemand over. Er wordt zo makkelijk gesproken over verzoening zonder dat daar bij stil gestaan wordt.Het is de grootste reden waarom ik weet dat ik nooit meer met mijn ex-man iets wil. Het beeld dat hij met haar sex heeft /had staat zo ingekerfd in mijn geheugen .. dat zou ik nooit meer kunnen vergeten. Laat staan als ik dat zo vaak mee zou maken als jij. Ik vraag me af hoe jij daar mee omgaat.

Mijn gevoelens slingeren weer heen en weer na net nog een gesprek met mlc’er te hebben. Hij kon weer stiekem bellen omdat de sm weer eens voor de zoveelste keer naar de dokter was, ze verzint werkelijk haast ieder week een ander kwaaltje en zal weer wel snel in de ziektewet gaan.. voor de zoveelste keer. Het leek wel telepathie maar voordat ik het hem kon zeggen kwam het hoge woord bij hem eruit. “ Dit mag niet meer, he, dit stiekem gedoe moet echt voorgoed ophouden” Ik antwoordde dat ik dit ook niet meer langer wilde en we beter het contact konden verbreken. Het doet me te zeer om nog langer die “andere kant” te zijn. Ten eerste hou ik niet van stiekem gedoe want dat zit helemaal niet in mijn aard en ten tweede heb ik nog steeds het principe ( ondanks ze er bij mij ook geen respect voor hadden) dat je met je handen van een man die een relatie heeft moet afblijven. Maar hierop kwam meteen een overtuigend nee, dat wil ik helemaal niet. Jij bent degene die voor mij op de eerste plaats komt, samen met onze zoon, niet jij moet contact met mij verbreken maar ik met haar. Ik weet het zeker, wil gewoon bij jullie zijn, had nooit weer weg mogen vluchten. Hij zit slechts twee weken terug bij haar en heeft daar nu alweer spijt van. Sinds de laatste twee verzoeningen worden de periodes dat hij zijn vlucht vol kan houden steeds korter. Hij heeft nog nooit eerder weer zo snel contact met me opgenomen als nu. Het grote verschil met de laatste en de andere verzoeningen was dat we echt leuke dingen samen deden en geen hooglopende discussies hadden. De angst dat het toch nooit meer goed tussen ons zou komen lijkt daardoor wel beduidend afgenomen bij hem. Hij had heel veel spijt van zijn vlucht en gaf ook aan wat we fout hebben gedaan. Ik ben het wel met hem eens, we deden alleen maar leuke dingen maar pakten onze problemen niet aan. Je kan éénmaal nadat er zoveel tussen twee partners is gebeurt niet zomaar alles weer oppikken en verder gaan alsof er niks aan de hand is. Hij had al gegoocheld naar een goeie therapeut want wil er deze keer echt iets aan gaan doen zodat het niet meer mis kan gaan. Ik durf het haast niet meer te schrijven maar denk echt dat zijn goede intenties echt wel gemeend zijn. Bij iedere verzoening die we hadden kon ik en hijzelf zijn vlucht niet voorkomen maar zoals ik al eerder schreef werd er bij iedere verzoening wel een klein zaadje geplant. Ik zag mijn mlc’er telkens langzaam veranderen, andere inzichten krijgen die toch steeds meer bij hem blijven hangen. De laatste verzoening heeft er niet alleen bij mij en onze zoon ingehakt maar ook heel duidelijk bij hem. Waar hij bij de vorige verzoening al praatte over therapie maar uiteindelijk niks voor ondernam lijkt hij er wel stelling van overtuigd dat hij daar nu echt actie voor moet gaan ondernemen. Hij wil dit leven niet meer en wil dit ook niet meer voor ons, we moeten weer een normaal leven krijgen zoals we samen altijd hadden. Wat me eigenlijk nog het meeste verbaasde omdat ik hem dat nog nooit eerder had horen zeggen is dat hij het belangrijk vond dat we heel veel met elkaar zouden gaan praten. Niet alleen wij maar ook samen met onze zoon om alles uiteindelijk een plaatsje te kunnen geven. Het viel me al enige tijd op dat hij best weer meer bezig is met zijn zoons gevoelens en wat dit uiteindelijk allemaal met hem moet hebben gedaan. Eerder leek hij daar nooit echt bij stil te staan maar wat dat betreft begint hij zich steeds weer meer als een vader daarin te gedragen en dit is echt een hele grote stap voorruit. Niet meer alleen maar met zijn eigen gevoelens en behoeftes bezig zijn maar ook met die van zijn gezin en dan met name die van zijn zoon, dat wilde ik al zo lang horen. Ik spring nog geen gat in de lucht maar merk wel dat hij echt aan zichzelf wil gaan werken en hier meer mee bezig is dan ooit. Belangrijk is nu wel dat ik niet meteen overstag ga en eerst echte resultaten wil zien. Ik zie er nog steeds een kans in dat, als we het op de juiste manier kunnen aanpakken tenminste en dit zal echt niet makkelijk zijn, we onze relatie misschien toch nog zouden kunnen redden. Want ik geloof net zoals mij ex dat doet dat er ondanks alles wat er gebeurt is er nog steeds teveel tussen ons zit om dit alles te laten gaan. Hij maakte vanavond nog de opmerking, jij kan mij niet loslaten maar ik kan dat ook niet bij jou en daar zullen we toch wat positiefs mee moeten gaan doen. Het zou mooi zijn maar ik wil wel realistisch blijven want ook al zouden we samen therapie hebben en aan onszelf gaan werken mag niet onderschat worden welke zware weg nog af te leggen is. Maar dat zou het laatste zijn wat we nog kunnen proberen en als het dan niet lukt hebben we er toch alles aan gedaan.Maar nu toch maar eerst afwachten hoe standvastig hij hierin blijft..

Lieve Kop op, bedankt voor deze bemoedigende woorden. Ook al lijkt het misschien niet zo maar het begrip dat ik soms krijg voor de situatie en ik echt niet de enige ben geeft mij toch wel dat beetje meer kracht om uit dit diepe dal te willen klimmen. En dat is iets waar ik zeker heel hard aan wil gaan werken.

Net waar een gesprek met mijn mlc’er gehad waarin ik hem een vraag stelde n.a.v. een opmerking die hij gisteren maakte. Hij zei gisteren dat hij eindelijk eens met zijn leven wilde gaan doen wat hij zelf wilde zonder rekening met al die anderen te houden. Ik vroeg hem wat hij dan eigenlijk zelf met zijn leven wil en ik daar geen sociale wenselijk antwoord op wilde krijgen. Hij antwoordde dat hij weer graag een normaal en rustig leven wil zoals hij vroeger altijd had met ons. Dat hij harder moest worden en het hem niet meer uit moest maken dat de sm dan huilend achterbleef of zijn familie tegen deze beslissing was. Het is echt net zoals uiteindelijk overal beschreven staat, ze lijken nog meer begaan met de sm omdat ze zich schuldig voelen dat ze haar in deze situatie hebben gebracht. Alhoewel mijn ex-man dit ontkende en zelfs zei “ ik heb niet haar maar mezelf in deze situatie gebracht” weet ik toch dat het zo is. Ze houdt hem nauwlettend in de gaten en dat begint hem weer heel erg te benauwen. Hij begint weer af te wegen dat ik dat nooit gedaan heb en zelfs terwijl hij hier was hem mijn vertrouwen weer wilde geven door dat niet te doen. Ik weet dat hij diep vanbinnen echt weer dat normale en rustige leven dat hij altijd had terug wil maar vrees dat hij dat door al de onrust in zijn hoofd gewoon niet meer kan. Ik dring niet meer aan opdat hij hulp hiervoor moet gaan zoeken maar hij begint hier nu steeds zelf over. De druk van de sm wordt weer te groot, ze belt hem door haar onzekerheid de hele dag door op de huistelefoon en van dat controlerend gedrag wordt hij gek. De ketting die zij om zijn nek heeft gelegd wordt steeds strakker door haar aangetrokken en dreigt hem te wurgen. Dit is geen leven meer voor hem maar ook niet voor haar, omdanks ik over haar echt geen goed woord over heb en vind dat ze dit gewoon verdient. Maar ik heb hem gezegd dat dit niet de juiste reden is om weer terug bij ons te willen zijn. Zij moet echt eerst volledig uit beeld anders zal het echt niet werken, een drugsverslaafde die graag af wil kicken houdt ook geen zakje drugs binnen handbereik. Zolang hij zijn geluk alleen maar van het goede gevoel dat zij of ik hem misschien wel geef laat afhangen zal hij dat nooit in zichzelf gaan vinden. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik eigenlijk de vragen die ik aan hem stel en mijn opmerkingen bij mezelf moet neerleggen. Wat maakt mij gelukkig? Net zoals bij mijn mlc’er weer een leven zoals ik altijd met hem had. Maar langs de andere kant als ik mijn geluk alleen maar laat afhangen van het goede gevoel dat hij me op dit moment met deze fijne gesprekken geeft zal ik dat nooit in mezelf gaan vinden. Bizar eigenlijk als ik de inhoud van deze best zware gesprekken die we hebben naar mezelf projecteer. Tijdens onze gesprekken leer ik niet alleen veel over hem maar ook over mezelf. Zelfs als we beiden echt weer zo graag samen gelukkig willen zijn zullen we daar ieder op zich voor onszelf toch ook hard aan moeten gaan werken. Ik weet nog steeds niet precies waar ik bij mezelf moet beginnen maar ben er wel van overtuigd dat dit noodzaak is. Helpt het mijn relatie niet dan help ik toch mezelf want dit kan echt niet meer langer zo doorgaan. De dagen vliegen snel voorbij en worden zo weer maanden die uiteindelijk weer jaren worden. Als ik niet uitkijk ben ik zo weer een aantal jaren verder en dat wil ik echt niet meer langer laten gebeuren. Dat is het eerste waar ik heel hard aan moet gaan werken.

Dag aapje, ik snap dat heel goed, en samen met mij vele anderen hier denk ik, die strijd tussen gevoel en verstand. De meesten van ons slagen er echter sneller in om (meestal)het verstand te laten overheersen, ik denk dat dit ook te maken heeft met zelfbehoud. Wij zijn allemaal verschillende mensen met verschillende karakters, verschillende achtergronden en verschillende voorgeschiedenissen en daarom reageren we ook allen verschillend en lukt het de ene beter om met iets te dealen dan de ander.Ik hoop echt dat het u ook gaat lukken om voor u zelf te gaan kiezen, dat gij kunt gaan toepassen wat uw verstand u vertelt. Dat de inzichten er ook bij u zijn is helder. Er naar handelen blijft moeilijk, ook dat weten we hier allemaal maar is echt nodig om hier niet aan ten onder te gaan. Go for it aapje, ook gij kunt dat. Ik ben ervan overtuigd dat er nog vele andere vrouwen in jouw situatie zitten maar er daarom voor kiezen er niet open en eerlijk over te schrijven. Ook voor hen wil ik hier zeggen en schrijven: geef de moed niet op en blijf strijdvaardig, de aanhouder wint, en de winst ligt in ons zelf. Lieve groetjes aan iedereen.

Ik schreef vandaag over de waarnemingen bij mijn mlc’er en mijn gevoel daarin en gisteren puur vanuit mijn verstand. Hoop dat jullie het nog snappen..want die twee dingen kunnen bij mij wel eens flink botsen met elkaar.

Ik besef echt wel dat mijn twee laatste verhalen haaks op mekaar staan maar zo hard schommelen ook mijn gevoelens. Ze lijken net als bij mijn mlc’er ook van dag tot dag te veranderen. Het komt doordat ik mezelf steeds weer probeer moed tracht in te praten, geheel tegen mijn werkelijke gevoelens in. Het is de stille wens om toch een ander pad in te kunnen slaan maar voor mezelf is het toch niet goed dat te willen forceren. Het is de bedoeling mezelf ook weer in dit verhaal te gaan vinden en dingen willen doen die nog steeds niet echt bij mij passen of waar ik mezelf niet goed bij kan voelen zijn dan toch ook niet de juiste manier. Daar loop ik op dit moment dan tegen aan.

Ellles, uit jouw verhaal blijkt inderdaad hoe weinig kans er op een succesvolle verzoening is en je man goed uit een MLC komt. Ondanks ik me hier echt wel van bewust ben en de hardnekkigheid van een MLC inmiddels echt niet meer onderschat zie ik toch telkens een (langzame) vooruitgang in het proces (gedrag) van mijn mlc’er. De extreme woede en verwijten richting mij zijn al heel lang niet meer aanwezig en zijn vlucht naar de sm lijkt ook steeds korter te werken. De periodes dat hij weer contact na zijn vertrek opneemt worden beduidelijk veel korter en de inzichten die hij steeds meer krijgt blijven ook steeds meer en langer hangen. Alhoewel hij er nog steeds heel weinig mee doet lijkt hij innerlijk hier toch veel meer mee bezig te zijn. Zijn stemmingen schommelen al lang niet meer zo heftig op en neer en het lukt hem steeds beter over zijn gevoelens te praten. We hebben in het verleden ook al vaker van deze hoopvolle momenten gehad, daarom ook al die valse verzoeningen maar toen waren we nadat hij weer terug naar de sm vluchtte meteen weer helemaal terug bij af. Dat is iets wat ik nu helemaal niet kan zeggen en geloof me, dit is echt geen hersenspinsel van me. Hij praat in alle eerlijkheid over zijn “verslaving” en begrijpt dat hij hier echt niet meer alleen uitkomt. Ik vermoed dat het hem nu zelf meer begint op te breken en hij zijn depressie hierdoor niet meer langer zal kunnen blijven onderdrukken. Hij maakt me geen beloftes meer zoals voorheen maar snapt dat hij eerst heel hard aan zichzelf zal moeten gaan werken voordat hij die beloftes ooit echt waar kan maken. Ik zeg niet dat dit een garantie is dat het wel goed zal komen maar toch weer een stap in de goede richting. Zolang ik deze kleine vooruitgangen nog steeds zie kan ik de hoop en het gevecht helaas nog niet opgeven. Ondanks ik jouw beslissing heel goed kan begrijpen en zelfs heel erg sterk vind, Ellis, ben ik daar nog steeds niet aan toe. Het doet me zelfs goed dat het steeds beter lukt om vriendschappelijk met elkaar om te gaan zonder al die harde verwijten, stemverheffingen en irritaties die in het verleden alleen maar hoogoplopende ruzies tot gevolg hadden. Het lukt ons al enige tijd meer begrip voor elkaar te tonen en echt naar elkaar te luisteren maar ook dit neemt steeds stabielere ( in hoe verre je hier met een MLC over kan spreken) vormen aan. Ondanks ik weet dat we er nog heel lang niet zijn zie ik zijn persoonlijkheid heel langzaam weer veranderen. Na iedere valse verzoening van de afgelopen twee jaar blijven er steeds meer stukjes van zijn oude persoonlijkheid die op dat moment weer boven komen achter. Ik weet dat iedereen hier heel afkeurend op zal reageren en denken, heb je nu nog niet genoeg geleerd maar ik geloof nog steeds in mijn man. Ik geloof nog steeds in de kracht van de man die mij vanaf het begin van zijn MLC altijd is blijven zeggen dat er iets niet goed in zijn hoofd zit maar dit ooit nog goed zal komen. Mijn zoon en ik hebben echt de verschrikkelijkste dingen met hem meegemaakt, absurde dingen waar ik als ik ze opschreef echt een bestseller mee zou kunnen schrijven en toch weet ik dat wij ze hem uit liefde kunnen vergeven. Want de liefde van en voor een man die zoveel meer goeie dingen dan slechte voor zijn gezin heeft gedaan is er ééntje die echt nooit over zal gaan. Alleen besef ik wel dat ik mijn eigen leven hier niet meer langer voor onhold mag zetten en mijn hoop moet leren parkeren. Ik geef mijn gevecht nog steeds niet op maar snap wel dat mijn leven niet meer langer alleen maar in het teken van..mag blijven staan. Ik tracht nu uit mijn diep dal te krabbelen maat wel steeds nog op een manier die bij me past en waar ik zelf vrede mee kan hebben. Dit houdt in dat ik een goed vriendschappelijk contact met hem wil blijven behouden echter zonder de realiteit uit het oog te verliezen en misschien wel na verloop van tijd tot de veronderstelling kom ook die hoop te moeten laten varen. Maar voorlopig voel ik me hier gewoon nog steeds het prettigst bij en daar wil ik het dan ook bij laten. Elles ik vind het echt heel dapper en sterk van je dat jij dat contact uiteindelijk wel kon verbreken maar ik zou me daar alleen maar slechter bij voelen en beslis het om die reden niet te doen. De opmerkingen dat ik in zes jaar tijd niks opgeschoten ben, kloppen niet helemaal. Als ik eraan denk hoe mijn mlc’er zijn gedrag en mijn gedrag toen waren en nu zijn is dat echt een zee van verschil. Mijn relatie is er in al die jaren nog steeds niet mee gered, dat klopt maar de gevoelens die weer langzaam voor zijn zoon aan het groeien zijn en het respect dat toch weer kan uitspreken naar mij toe is al een hele stap voorruit. Het enige wat er nog ontbreekt is dat hij deze gevoelens nog op de juiste manier kan uiten maar ik heb er vertrouwen in dat dat hem na verloop van tijd ook weer zal gaan lukken. Ik weet dat ik door dit schrijven wel heel veel met hem bezig ben maar als ik aan al de jaren denk die hij in mij en onze zoon heeft geinvesteerd is hij dat zelfs nu nog steeds meer dan waard. Ik denk echt niet dat mijn relatie sterker, beter of wat dan ook was zodat wij hier wel uit zullen komen maar ik denk wel dat in ons geval het behouden contact toch een grote rol heeft gespeeld om niet nog verder uit elkaar te groeien. Misschien ben ik dan wel mijn man kwijt maar behoud ik dan toch nog mijn maatje en vader van mijn kind die altijd net zo belangrijk voor me was. Ik verwacht helemaal geen begrip van iedereen voor mijn verhaal en nogmaals zeker geen medelijden maar wil gewoon over mijn eigen ervaringen en gevoelens hierin schrijven want daar gaat het in dit blog uiteindelijk toch om, dat ik over alles open en eerlijk..ben wat er ook gebeurt..

Lieve Aapje, ik herken eigenlijk alles in jouw verhaal, ook ik bleef mijn mc er jarenlang spreken en zien. Vele malen kwam hij weer thuis wonen, soms duurde dat kort, soms zelfs langer, bijna een half jaar. Heb zoveel gezien en meegemaakt met hem, soms had hij goede inzichten maar vaak was er de complete gekte. Soms was het mijn lieve vent dan weer een 4 jarige woedende stampvoetend kleuter. Hij keerde echt terug naar de tijd van zijn opgelopen trauma's in zijn jeugd. Hij wist op een bepaald moment echt dat hij in een midlifecrisis zat, hij zocht zelfs hulp. Hij organiseerde een feest voor mijn 50e verjaardag en nodigde al mijn goede vrienden en familie uit, inclusief de zijne. Kocht een peperdure ketting voor me. Ik dacht echt dat we er doorheen waren maar alle pijn was niet zomaar weg en vertrouwen niet zomaar terug. Het was zwaar en soms waren er toch weer terugvallen, hoe hard hij zijn best ook deed. Hij kon het gewoon niet, hij had nog een hele weg te gaan. Ik heb hem losgelaten hoeveel ik ook van hem hield, misschien juist daarom. Ik was ook op, die vele jaren hel hadden hun tol geëist. Hij is daarna een grote zoektocht gestart, dook in alles en nog wat, in mijn ogen was hij zeer destructief bezig maar misschien is dat juist hun pad. Hij is naar het buitenland gegaan en is daar een aantal jaren gebleven. Natuurlijk was het gemis verschrikkelijk in het begin, juist omdat ik zoveel jaar vooral op hem en zijn "ziekte" gericht geweest was. Ik was mezelf volledig kwijt. Dat gemis is over nu, ik ben druk met mijn eigen leven. En ja Aapje, ik leef weer, weet inmiddels dat het leven geen sprookje is maar ik lach elke dag, heb top dagen en ook wel mindere. That's live. Ik heb zoveel geluksmomenten weer, toekomstplannen en energie. Alles wat ik vele jaren niet meer had en ook zo herken in jou. Mijn maar ook jouw leven heeft jaren stil gestaan. Jaren die nooit meer terug komen dus hoog tijd om de rest van je leven ook weer echt te gaan leven. Wij lieten ons meeslepen in die mc gekte en bleven er jarenlang in hangen, dat kunnen we alleen ons zelf aanrekenen. Lieve Aapje, ga jezelf weer op 1 zetten, dan pas kan je er ook voor een ander zijn. Ga weer van jezelf houden en wordt weer trots op jezelf. Leer je angsten te overwinnen en los te laten, je bent zoveel sterker dan je nu denkt. Je gaat jezelf heel goed redden zonder hem, geluk zit niet in bezit. Ik kon het, van wrak tot zelfverzekerde, trotse powervrouw en jij kan dat ook. Jouw leven, je hebt er maar één, maak er wat van. Laat jouw eigenwaarde nooit meer afhankelijk zijn van wie dan ook. Go girl, gewoon omdat je dat waard bent. xxx Elles.

Aapje, ik ben blij dat jij heel eerlijk je verhaal vertelt, het geeft inzicht in hoe nutteloos en zonde het is om je jaren te verspillen aan een man die niet uit zn MLC is gekomen. Het heeft mij geholpen om heel snel afstand te nemen omdat ik weet dat de andere weg er eentje is waar jezelf aan te onder gaat. Iedereen hier dacht dat de liefde die ze hadden niet ten onder zou gaan, dat hun man dat nooit zou doen, als je er dan nog een hebt (ik ook) die als een boemerang iedere keer weer terugkomt en contact zoekt, je niet los wil laten, is dat een grote valkuil. Ik denk dat jij zelf heel goed weet wat je te doen staat en hoe je er tegenaan moet kijken. Het is alleen voor een buitenstaander weleens lastig om niet naar jou uit te willen schreeuwen, STOP met die man. Bel hem niet in nood, sluit nu voor eens en altijd alle contact af. Omdat wij aan de zijlijn meelezen met jou en zien dat zowel jouw zoon als jij hieraan kapot gaan.

Ik wil toch benadrukken dat ik van NIEMAND medelijden hoef, dat is ook de laatste reden waarom ik hier schrijf. De enige reden is dat ik in alle eerlijkheid mijn verhaal, mijn ervaringen en ware gevoelens wil delen meer niet.

@Lieve Ellis, bedankt voor jouw reactie in het gastenboek. Ik voel me zo vaak onbegrepen en alhoewel ik dat onbegrip ergens wel begrijp doet het me toch een beetje goed dat er nog iemand is die zich helemaal (door haar eigen ervaring helaas) in mijn verhaal in kan leven. Ik heb in het verleden zo vaak jouw postings gelezen en ik moet zeggen dat die me altijd heel erg raakten. Ik doorvoelde helemaal jouw geluk toen er een verzoening met je man was maar ook jouw pijn toen het weer een valse bleek te zijn. Ook ik bleef maar met de gedachte rondlopen dat bij ons wel anders zou zijn, mijn man anders zou zijn omdat ik met een hersenspinsel bleef rondlopen dat wat wij samen hadden zo sterk was dat het gewoon niet kapot kon. Terwijl ik diep vanbinnen wel weet dit allemaal slechts nog maar een illusie is kan ik daar zelfs tegen beter weten in nog steeds niet in berusten. Ik heb het gevoel dat ik echt alles in mijn leven kwijt geraak en dat is inderdaad mijn grootste angst. Het gevoel niet alleen mijn man maar ook dat mooie, liefdevolle en luxe leventje dat ik met hem had voorgoed te verliezen benauwt me enorm. Heel absurd hoe sterk de drang daardoor wordt om te blijven vechten voor dat alles terwijl je eigenlijk wel weet dat het helemaal geen nut meer heeft. De hoop die ik steeds bleef houden omdat mijn ex-man steeds (tijdelijk) weer inzichten leek te krijgen was het enige nog wat me staande hield in deze hel maar langs de andere kant is dat ook net hetgeen wat me uiteindelijk helemaal sloopt. Maar liefst zes jaar lang heb ik mijn leven alleen maar in het teken van een verzoening laten staan waardoor het letterlijk stil stond. Omdanks de (weeral voor de zoveelste keer) laatste mislukte poging tot een verzoening ben ik nog steeds in contact met mijn ex gebleven. De angst om hem door dat contact te verbreken echt voor altijd kwijt te geraken zit zo diep geworteld dat ik niet eens aan mezelf kan toegeven dat ik hem eigenlijk al lang kwijt ben geraakt. Ik kan mezelf niet eens meer begrijpen dat ik uberhaupt nog met een man contact wil blijven houden die me al zo respectloos behandeld heeft. Tijdens de gesprekken die we nog hebben smeek ik hem herhaaldelijk om gewoon eerlijk tegen me te zijn zodat ik dit alles voor mezelf kan afsluiten. Hij kan dat niet, waarschijnlijk wil hij op die manier ook de deur op een kier houden omdat hij van de relatie met de sm ook niet zeker is. Diep vanbinnen besef ik echt wel dat dit niets meer met liefde te maken heeft en ik alleen nog maar fungeer als vangnet wanneer hij het weer eens moeilijk heeft. Waarom ik dit uiteindelijk dan toch allemaal toelaat? Door mijn grote angst waardoor ik nog liever in dit leven dat eigenlijk geen leven meer is blijf hangen dan de pijnlijke waarheid onder ogen te willen zien. Ik ben moe, op en weet het allemaal echt niet meer. Er gaat op dit moment zoveel door me heen.

@aapje; ophouden met dat het moeilijk is. Ga jezelf toespreken kies voor jezelf / kind. Doorbreek de cirkel, stap eruit. Zoek hulp. Alle adviezen zijn t zelfde, ik heb geen medelijden meer met je. Je bent heel hard heel vaak op je gezicht gevallen. Doe wat met je leven!

@Anoniem, het grootste probleem is dat we alledrie weten dat het zo niet meer langer kan maar de oplossing van de problematiek niet in onszelf maar steeds in die ander blijven zoeken. Maar zolang we ons eigen gedrag niet veranderen zal die ander ook niet veranderen. Dat is die vicieuze cirkel die doorbroken moet worden maar we blijven er alle drie maar in rond draaien. @Joke, alle info die ik lees zou ik zomaar zelf op kunnen schrijven. Dat is nog het onbegrijpelijkste in dit hele verhaal. Diep vanbinnen zo verdomd goed weten wat ik eigenlijk niet zou moeten doen en wat ik juist wel zou moeten doen en toch maar die knop niet om krijgen. Het is zo moeilijk uit deze onuithoudbare situatie te komen die eigenlijk al veel te lang duurt, ook al weet ik dat ik enige ben ben die dit uiteindelijk allemaal moet laten stoppen. @Xanadu, verachtelijk gedrag, inderdaad. Daarom kan ik zelf niet eens meer begrijpen waarom ik nog steeds zoveel van deze man kan/blijf houden. Ondertussen denk ik wel dat het komt doordat ik hem als twee strikt gescheiden personen blijf zien. De ene die echt nog wel van zijn gezin houdt en goed wil doen, de andere die geen enkele gevoelens meer kent en ons alleen maar pijn doet. Ik voel nog steeds veel liefde en symphatie voor de ene en van de andere walg ik. Door zijn zwaar schizofrene gedrag dat nu inmiddels al zes jaar lang aan de gang is ben ik heel erg verward en onzeker geraakt. Mijn redding zou zijn dat ik deze totaal verschillende personen samen kon smelten tot één en zou afwegen welke kant van deze persoon doorslaggevend is om hem nog als man te kunnen zien die mij waard is. Mijn verstand vertelt me het antwoord hierop wel maar mijn gevoel laat me hierbij in de steek. Uiteindelijk ben ik er toch stellig van overtuigd dat ieder volwassen mens in zijn leven een keuze heeft. In ons geval betekend dat dat hij de keuze heeft om niet langer te willen kwetsen en ik de keuze heb me niet langer te willen laten kwetsen. Maar dan komt weer die lieve oude vertrouwde man naar boven en dan gooi ik ( nog steeds onbegrijpelijk voor mezelf) al die kennis en keuzes weer overboord. Het is net zoals jij schrijft, ze hebben echt twee verschillende gezichten. Ze hebben zichzelf inmiddels zo hard in leugens getraind, puur uit zelfbehoud waardoor zowel de partner als de sm nog steeds (ondanks al de ellende die ze hiermee veroorzaken) zo graag in ze willen blijven geloven. Hij zou bij mij inderdaad ook de laatste moeten zijn waar ik in noodsituaties nog naar zou bellen want hij is uiteindelijk de oorzaak dat ik steeds in dit soort noodsituaties terecht kom, of ik beter van kan zeggen dat ik mezelf in laat komen. Ik vraag mezelf dan ook steeds vaker af hoe het in hemelsnaam toch zo ver is kunnen komen dat de zelfverzekerde vrouw die ik altijd was zichzelf zo is kunnen kwijt geraken. Het meest voor de hand liggend antwoord is dat ik zo gefixeerd blijf op dat mijn mlc’er zichzelf weer zou gaan vinden maar hierdoor mezelf alleen maar meer kwijt geraak. Zelfrespect en eigenwaarde spelen hierin een hele grote rol, zolang die nog steeds niet voldoende aanwezig zijn zal ik hier niet uit kunnen komen. Geen enkele man is het waard om me zo door te laten behandelen en ik moet het mezelf weer waard vinden om mezelf zo niet meer langer te willen laten behandelen..maar daar zal ik toch eerst weer mezelf voor moeten vinden. Daar heb ik het zelf nog het moeilijkste mee, zelf datzelfde haast onbegrijpelijke gedrag van mijn mlc’er vertonen..diep vanbinnen wel weten hoe fout je bezig bent en er uiteindelijk toch maar mee blijven doorgaan..

Oh ja wat je schrijft Aapje over dat afraffelen omdat de SM eraan komt of zij dingen niet mag weten, of dat ze ineens een hele andere manier van praten hebben omdat ze in de kamer lopen, of verboden wordt om met jou te praten of om te gaan om dingen nog af te handelen en zij daar als zwakke schaapjes doen alsof ze geen keuze hebben . Joh ik herken het allemaal Ik walg er van weet je dat? Ze hebben twee gezichten , een naar jou en een naar haar. Daarom blijven die typjes er ook in geloven hè.... of wij dat kan natuurljk ook. Hele grote leugenaars zijn het. Voor mij is hij de laatste om te bellen in noodgeval!,

@Aapje Mens-en-samenleving.infonu.nl geeft uitleg over codependentie vanuit allerlei invalshoeken. Interessante artikelen e links maar ytube. Misschien kan dat je een beetje helpen met problemen die jullie (je zoon) hebben. X

Aapje, meer dan zeggen: laat je helpen, kan ik hier niet. Blijf vooral schrijven! Maar jullie lijken alledrie even hard vast te zitten in een gelijkaardige problematiek. Zowel je man, je zoon en jij lijken te beseffen dat het niet goed gaat en niet meer kan op deze manier. Maar geen van jullie durft de stap naar hulp en zelfontwikkeling te zetten. Ik zou echt nu zo snel mogelijk jezelf helpen. De rest volgt dan wel. Je zoon heeft jou in al je kracht nodig en je zal jezelf terug gaan respecteren. Mogelijk je man jou ook, maar dat is nu zelfs maar bijzaak. Je hebt schrik, perfect te begrijpen. Eerst was mijn ex vriend erg triest en twijfelachtig, maar ook enorm respectloos. Ik ging tenonder. Nu is alle contact verbroken en ik kan je zeggen. Ja het doet pijn, maar echt minder verwarrend en pijnlijk dan toen ik zijn acties nog volgende. Ik vind rust en groei enorm. Mijn zelfzekerheid stijgt met de week. Jij verdient dit ook. Maar dit is een bewuste keuze die je maakt, nu kies je in mij ogen steeds voor de moeilijke weg. Je kan het niet meer op zijn mlc steken. Je kent je opties. Succes!

Ik heb heb mijn zoon voorgesteld om samen hier hulp voor te zoeken zodat we hier ook samen weer uit kunnen komen maar daar wil hij helaas niks van weten. Toen hij weer wat rustiger was gaf hij aan graag bij een sportclub te willen gaan om wat afleiding te hebben. Dat is misschien toch wel een heel goed idee zodat hij hiermee meer uit zijn isolement zou kunnen komen en misschien hierdoor ook weer sociale contacten gaat onderhouden. Hij moet hier hoe dan ook uit geraken want dit kan echt niet meer langer zo. Ik wil niet meer in dit soort noodsituaties terecht komen waardoor ik in paniek mijn ex-man ga bellen. Dit doet mijn zoon uiteindelijk ook geen goed en help ik hem ook niet echt mee.

Het ging gisteren weer helemaal mis met mijn zoon en dat uitte zich weer in een heftige woede-uitbarsting. Helemaal uit het niks kwamen er allerlei verwijten richting mij en dat ontaarde in een flinke ruzie waarna hij helemaal instorte. Zijn depressie begint weer zwaar de kop op te steken en ik kan daar op dit moment heel moeilijk mee om gaan omdat ik zelf ook helemaal uitgeput ben. Ik wil hem zo graag helpen maar lijk hiermee alleen maar een averechts efffect te bereiken en daar wordt ik dan zo moedeloos van. Zo stom van me, door de paniek heb ik helemaal overstuur zijn vader gebeld wat achteraf een hele domme beslissing was. Op zo’n momenten verwacht ik dan toch nog steeds weer die steun van hem die ik in een normale situatie wel zou krijgen maar die hij me in zijn toestand gewoon niet echt kan geven, tenminste niet op de juiste manier zoals het hoort. Zoals het meestal gaat stelde hij mij in het begin niet echt gerust door zijn best stugge en haast gevoelloze houding maar zorgde alleen maar voor meer onrust en verdriet. Zijn stemmingen wisselden heel sterk af tijdens het gesprek tot hij weer wat leek te ontdooien waaraan ik merkte dat hij er ergens wel voor ons wil zijn maar dit simpelweg niet echt kan uiten. Hij kan heel duidelijk nog steeds niet met de confrontatie van problemen en mijn verdriet omgaan. Hij geraakt er nog steeds van in de stress terwijl hij vroeger in dit soort situaties altijd net degene was die altijd zo rustig kon blijven. Het was weer een hele vreemde gewaarwording, het ene moment was hij vrij rustig en het andere weer helemaal opgefokt. De sm kon elk moment thuiskomen en hij wilde daar geen toestanden. Hij zou bij haar toch weer uiteindelijk weg gaan want hij voelde zich nog steeds heel erg slecht over alles wat de laatste weken gebeurt is. Met een onrustige stem zei hij dat hij dit allemaal wel zou oplossen want dat dit echt niet meer langer zo kon. Dat hij dit ook niet meer langer zo kon en hier zelf ook aan onderdoor ging. Hij laat niet toe dat wij hieraan kapot zouden gaan maar wil altijd alleen maar steeds voor iedereen goed doen, iedereen tevreden stellen maar dat lukt hem niet. Duidelijk dat hij zelf ook tussen twee werelden heen en weer geslingerd wordt en dat voor hem een hele zware innerlijke strijd is. Hij wil er wel voor ons zijn maar kan de sm ook niet laten vallen alsof hij haar iets heel ergs verschuldigd is. Stilaan begon hij het gesprek aan te grijpen om me duidelijk te maken hoe moeilijk dit ook allemaal voor hem was. Dat het nog steeds niet goed in zijn hoofd zat maar hij zelf zo graag zou willen dat dit anders was. Maar hij zou dit allemaal oplossen zodat alles weer goed zou komen. Ik reageerde nog steeds helemaal overstuur dat er helemaal niks meer goed zou komen, dat hij helemaal niks kon oplossen en ons leven door zijn dwaze acties alleen nog maar verder kapot maakte. Toen kwam weer het verhaal dat hij hulp wil zoeken ( de zgn afspraak bij de dokter was weer een leugen) en dat het dan wel weer goed zou komen zodat hij er gewoon normaal voor ons kon zijn. Dit zou me echt niet meer mogen raken maar hierdoor werd ik op dat moment nog emotioneler. Tussen mijn heftige huilbuien door begon hij me weer met mijn koosnaampje aan te spreken en kreeg weer de neiging om in zijn reddersrol te willen schieten. Ik weet dat dit helemaal niet goed is en hoe fout dit telkens afloopt. Gehaast rafelde hij het gesprek af omdat de sm zo thuis zou komen, hij zou me maandag weer bellen en zelfs volgende week langs komen. Ik raadde hen vooral dat laatste af omdat zijn zoon nu helemaal niet op hem zat te wachten. Hij zou de toestand er alleen maar erger door maken. Toen werd de verbinding heel snel met “spreek je nog” verbroken, waarschijnlijk stond de sm toen al aan de deur en alles, zelfs een gesprek met de moeder van zijn kind waar het helemaal niet goed mee gaat moet stiekem blijven omdat zij hem een totaal contactverbod oplegt. Hoe absurd kan het zijn en hoe kan hij hier toch zo in meegaan..Achteraf heb ik zoveel spijt dat ik hem gebeld heb en me weer zo zwak tegenover hem heb opgesteld. Het is best dubbel want langs de andere kant vind ik dat hij als vader toch echt wel op de hoogte gebracht mag worden over de slechte toestand waar zijn eigen zoon in verkeert. Het lastige is echter dat hij daar zo weinig mee kan en nog steeds niet in staat is om in dit soort situaties juist te handelen. Hetzelfde geldt voor mij, waarom haal ik het in mijn hoofd om toch steeds weer hulp en steun te zoeken bij een man/vader die ons juist altijd alleen maar verder in de afgrond helpt? Ik begrijp mezelf ook niet meer, waarom blijf ik hem toch altijd weer opzoeken als ik het moeilijk heb terwijl ik weet dat dit alleen maar meer problemen met zich mee zal brengen? Ik mag niks meer van hem verwachten en zeker niet in dat patroon blijven hangen alsof hij nog diezelfde man van vroeger is die er altijd voor ons was. Waarom blijf ik dat dan toch nog steeds doen en kan ik dat toch nog steeds niet loslaten? Een moeilijk af te leren gewoonte omdat hij zoveel jaren mijn steun en toeverlaat was en ik vroeger wat er ook gebeurde altijd op hem kon rekenen? Die knop wil maar niet om gaan..terwijl ik het diep vanbinnen allemaal zo verdomd goed weet.

Wat een zinloos onrespectvol gesprek! Even snel jou bellen voordat hij naar de tandarts moete ik bel je zo terug. Waar halen ze toch die grootheidswaanzin vandaan. Hou van jezelf hè Aapje. Het doet me denken aan mijn ex die als hij op vakantie is geweest met haar niet kan wachten om bij mij langs te koken om me te zien. 3 weken is te lang. Wat een ego trippers. Ze willen geven als het hen uitkom. Oh brrr alle nekharen gaan overeind.Ziek zijn ze

Dit gesprek maakte me duidelijk dat als ik er nu zelf niet een eind aan maak dit pijnlijke MLC verhaal oneindig door blijft gaan.

Mijn ex heeft net gebeld, een zinloos gesprek waarin ik helaas niet meer langer mijn emoties kon bedwingen. Hij kon maar even praten want had om 10 uur een afspraak bij de tandarts, hij zou me straks weer willen bellen maar ik heb hem gezegd dat ik daar geen behoefte meer aan heb. Het gesprek draaide er alleen maar om dat hij zich nu heel kl*** voelt en hoe goed hij zich voelde toen hij die drie weken hier was. Ik heb hem geantwoord dat dit grote onzin was en hij eindelijk eens op moet houden met al die leugens en ongelooflijke verhalen op te hangen en ook eens tijd wordt dat hij gewoon eerlijk is, ook tegen zichzelf. Toen hij me zei dat hij beseft dat er iets niet goed met hem is en dat ik ook wist dat hij diep vanbinnen eigenlijk helemaal anders was ontplofte ik bijna en heb heel hard op mijn tong moeten bijten. Ik heb gezegd dat ik helemaal niet meer weet hoe hij echt is en dit waarschijnlijke zijn echte ik is die ik nooit heb gekend. Toen ik zei “ Nu ben je pas jezelf, een ongelooflijke egoistische kl*** die alleen maar aan zichzelf kon denken.” had hij het even moeilijk. Blijkbaar wil hij toch niet dat ik dit beeld van hem in gedachte hou. Hij onderbrak het gesprek met de vraag “ Raad eens wat ik in een tas vond die ik in had gepakt?” Onze hond, die heel dol op hem is omdat hij altijd met hem met zijn bal speelde had zijn bal in de tas gestopt en die vond hij bij het uitpakken. Hij zei dat hij de bal had gekust, eerder had hij al de opmerking gemaakt dat hij voelde dat wij en zelfs de hond de enige waren die hem het gevoel gaven dat we echt van hem hielden. Terwijl mij dat heel erg raakte en ik hem dat niet wilde laten merken kon ik daar alleen maar op antwoorden dat hij niet alleen mensen maar zelfs ook een dier heel erg kwetste met zijn zinloze acties en ik dat nu voorgoed op wilde laten houden door mijn deur voor hem te sluiten. Hij beëindigen het gesprek want hij moetst dringend weg met de woorden, ik wil geen ruzie met jou en bel je straks nog..

Aapje, je bent heel verdrietig nu en wanhopig. Eigenlijk sta jij nu aan het begin van het proces omdat het zo lang geduurd heeft. Je hebt enorme behoefte om nog met hem te praten. Hem iets duidelijk maken wat toch niet binnenkomt. Neem voorlopig gewoon iedere dag voor wat hij is. Angst voor wat komen gaat maakt het loslaten moeilijker. Het komt heus wel goed Aapje. Echt waar ik dacht toen de bom net gevallen was en ik hem eruit gezet had, dit overleef ik nooit! Hoe moet dit en hoe moet dat. Maar je zult zien alles lost toch zichzelf op. Als jij maar aan de slag gaat met jezelf, zoek hulp ook voor je zoon want die heb je nodig. Misschien ben je ook geïsoleerd geraakt van vrienden door dat dit zolang geduurd heeft? Als het echte vrienden zijn begrijpen ze je en laten ze je niet in de steek. En anders maak je nieuwe door je gewoon kwetsbaar op te stellen. Maar daar ben je al hartstikke goed in. Ik vond het heel knap dat jij zo je ervaring deelt met ons allemaal. Wij hebben een kijkje gekregen in de keuken wat als je doorgaat met een MLC'r die niet uit zn crises komt. Nou niet de moeite waard dus, je gaat eraan kapot. Als ik je een tip mag geven? Schrijf op een briefje wat je wilt zeggen. Dat voorkomt dat je wegzakt in weer allerlei emoties. En bovenal laat je niks wijsmaken door die SM. Zij leeft in een luchtbel die ooit een keer knapt. Maar laat maar gaan, de tijd zal dat wel uitwijzen. Sterkte voor straks. Ik hoop dat je de moed en kracht hebt om met ons te delen.

Ik heb de hele nacht zitten malen, er gaan nu zoveel gemixte gevoelens door me heen. Ergens weet ik wel dat het beter is zo, dit was gewoon geen leven meer en had niets meer met liefde te maken. Liefde moet je energie geven en mag je niet uitputten en vooral niet pijn doen. Voor het eerst sinds zes lange jaren besef ik dat het nu echt voorbij is, ik kan er niet meer langer omheen. Zo lang gevochten voor een man die ik eigenlijk al vanaf het eerste moment dat hij bij mij en onze zoon de deur achter zich dicht trok al kwijt was. Het was vanaf het begin af aan al een onmogelijk en oneerlijk gevecht dat ik nooit had kunnen winnen en ik leek dat maar niet te willen begrijpen. Het angstige gevoel dat me nu bekruipt omdat ik gewoon niet meer weet hoe ik het nu moet gaan redden valt niet te verwoorden. De helft van mijn leven, plots weggerukt en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik ben me al die jaren tevergeefs vast blijven klampen aan valse hoop en heb op die manier getracht om me door het leven te blijven trekken. Ondanks de grote teleurstelling kan ik niet boos op mijn ex-man zijn, ik heb mezelf erger in de steek gelaten dan hij dat deed. Er waren zoveel signalen dat ik dit gevecht uiteindelijk niet zou kunnen winnen maar ik wilde dat gewoonweg niet zien, kon het gewoon niet loslaten. Ik ben me mentaal voor aan het bereiden op het gesprek, het laatste gesprek dat we zullen hebben. Een gesprek dat ik heel graag zonder overbemande emoties wil aangaan om nu voorgoed alles af te kunnen sluiten. Het valt me heel zwaar maar ik weet dat er gewoon geen andere optie is en dit een beslissing is die ik eigenlijk al heel lang geleden had moeten nemen. Er gaat nu zoveel door mijn hoofd, de voornemens die we hadden samen oud te worden en al de leuke dingen die we nog zouden doen, het zal allemaal nooit gebeuren. Ik ben bang voor de toekomst die ik altijd zo rooskleurig voor me zag en nu overschaduwt wordt door één grote zwarte wolk. Ik denk aan de misselijke berichten die de sm me stuurde die altijd alleen maar vol waarheden zaten. “ Jij leeft in de Efteling maar de luchtbel waarin jij leeft zal nog wel heel hard gaan klappen.” Ze had gelijk, hij is nu geklapt en wat doet het verschrikkelijk veel pijn.

Aapje, ga allemaal die dingen niet bedenken. Dit is de absurde wereld waar hij en zij je in willen trekken. De hele relatie van die twee is gebaseerd op please gedrag. Red mij red mij. De enige reden dat het zolang in stand blijft daar is a ) omdat jullle al 6 jaar om elkaar heen blijven dansen b) omdat jullie al 6 jaar om elkaar heen dansen.... begrijp je wat ik bedoel ? Zij blijft vechten en pleasen en geen eisen stellen omdat ze denkt dat ze nog een strijd voert met jou. Dat maakt hem nog interessant Aapje. Die SMtjes zijn types die drama heerlk vinden. Maken graag relaties kapot, ze denken dat dat liefde is, de onbereikbare man. Laat maar lekker los. Zeg in gedachte tegen haar joh je wilde dit pakket, deze prijs? Nou succes ermee liever jij dan ik. Want laat je niet gek maken hij is daar net zo dood qua gevoel als bij jou. Depressie krijgt zij allang niet meer weg. En haar dochter heeft t voorbeeld van haar moeder gezien, dus ja die doet hetzelfde hè.

Ik geloof niet meer langer in een succesvolle verzoening tussen ons. Al het vertrouwde dat we hadden is volledig weg, er zit geen enkele vorm van intimiteit meer tussen ons. In die drie weken dat mijn man weer thuis was waren we alleen nog maar maatjes, meer niet. Hij heeft geen enkel gevoel meer voor me, tenminste niet het gevoel dat een man voor een vrouw hoort te hebben. Ze praten zo vaak over broer en zus relatie en dat is wat hij er uiteindelijk zelf van heeft gemaakt. De gevoelens die hij voor een vrouw hoort te hebben heeft hij allleen nog maar voor de sm. Net zoals zijn vadergevoelens die hij niet meer tegenover zijn eigen zoon kan uiten. Die gevoelens uit hij nu tegenover haar dochter die een hele poos geleden in een bericht naar hem stuurde dat hij de beste stiefpapa van de hele wereld was. Zo pijnlijk allemaal als ik daaraan denk. Misschien heeft de sm toch gelijk in één van haar laatste berichten. “ Hij houdt niet van jullie maar komt alleen maar weer terug uit zelfmedelijden. Daarom houdt hij het niet bij jullie vol want tegen zijn gevoelens voor mij kan hij niet vechten” Ik zal haar onderhand toch nog wel gelijk moeten gaan geven..

Begrijp ik hoor Aapje. Ik denk zelf dat mijn ex en ik een goede relatie hadden, geen onoverkomelijke issues. Ik zal hem altijd graag blijven zien en ben er rotsvast van overtuigd dat zijn hart op de juiste plaats zit. Ik vind dat alles behalve een zwak punt van je. Het is dit dat huwelijken redt. Vergeven en bijna omvoorwaardelijk van iemand kunnen houden. Maar er zijn nuances aan. De feiten zijn op dit moment anders. De realiteit is dat hij liegt en manipuleert. door zijn ziekte. Jij en je zoon gaan eraan kapot. Er is zoiets als zelfbehoud en zelfliefde. Ik heb zelf geen kinderen, wel een neefje en nichtje waar ik heel dicht bij sta. Gaf je mij de keuze tussen hun geluk en mijn relatie met mijn ex. Ik zou het rap weten, zonder twijfel. Hoe veel ik ook van hem gehouden heb, die kinderen staan absoluut op nummer 1. Ik wil hen ook tonen hoe je met een gezonde mindset in het leven kan staan. Dat je van jezelf moet houden. Maar als je jezelf niet op de eerste plaats kan zetten, dan toch je zoon wel? Je laat je man niet in de steek en je relatie ook niet. Het is volgens mij de enige manier om tot een succesvolle verzoening te komen. Hem (even) loslaten. Miscchien geeft dit je de moed je voornemens door te zetten? Laat hem eens volledig uit zichzelf bewijzen dat hij de man is waar jij zo sterk in gelooft. En dat moet hij alleen doen.

Ik sluit niet uit dat dat de achterliggende gedachte is want alles wat een mlc’er doet is uiteindelijk in zijn eigen belang. Dat heb ik trouwens zelf nog niet zo lang geleden ook zelf in een blog geschreven.. Dan wordt het tijd dat ik dat achterdeurtje eens sluit, eens kijken of er dan nog zoveel goodwill is van zijn kant. Misschien ook wel één van mijn grootste problemen dat ik nog steeds alleen maar het goede in hem wil blijven zien. Best moeilijk want hij was ooit echt een hele goeie vent en dat zal ik altijd blijven zeggen. Toch jammer..

Nee hoor Aapje , niet vreemd ! Roept de mijne ook. Dat is het achrerdeurtje he wat ze open willen houden. Het lijntje met jou. Klinkt hard. Maar ook dat is hun egoïsme . Zelfbehoud ,voeding etc

Anoniem, weet je wat mijn zwakste punt is? Dat ik nog steeds omdanks alle rotstreken die mij ex heeft uitgehaald overtuigd ben dat hij diep vanbinnen zo goed wil doen. Hij heeft ons altijd nog financieel gesteund, als er iets was kon ik steeds op hem rekenen. Toen ik vorig jaar ‘s morgens met een kapotte auto in het donker bij een verlaten tankstation stond hoefde ik hem maar te bellen en hoe erg de sm ook tegensputterde, hij sprong meteen in zijn auto om me te komen helpen. Dat is ook wat hij in ons laatste gesprek zei “als er iets met jullie is, maakt me niet uit dan mag de hele wereld klappen maar wil ik er toch voor jullie zijn.” Heel vreemd voor een man die je emotioneel zo zwaar laat vallen maar toch kon ik steeds als er echt iets was altijd op hem rekenen. Daarom is het ook vaak zo moeilijk voor me om te denken zoek het maar uit. Maar dit mag geen reden zijn om me nog langer laten te kwetsen door zijn onzekerheid en daarom zou ik het ook zo graag op een normale manier willen afsluiten. Het is echt heel dubbel allemaal, omdanks mijn ex zoveel slechte dingen heeft gedaan is hij altijd op de ene of andere manier nog goed voor ons blijven zorgen. Zelfs bij zijn vertrek zei hij nog dat ik me geen financiële zorgen moest maken want dat hij er ook nog altijd was. Vreemd toch?

Xanadu, voor het eerst heb ik het gevoel dat het gesprek morgen wel anders zou kunnen gaan worden dan de andere die we altijd voorheen hadden. Het contact tussen mijn ex-man en mij was tijdens deze laatste verzoening ook al helemaal anders dan de vorige keren. We maakten geen ruzie meer, konden in alle rust met elkaar praten. Net of we beiden diep vanbinnen steeds meer beginnen te beseffen dat het niet meer zal werken en een definitief afscheid eraan zit te komen. Het is een vreemd gevoel waar ik me inwendig nog even tegen lijk te verzetten omdat het zo verdomd veel pijn doet maar wel onderhand van begin te snappen dat het niet meer anders kan. Ik zal hem verschrikkelijk gaan missen ondanks al de ellende want ik weet dat er diep vanbinnen nog steeds een geweldige man zit. Ik ben niet verbittert en koester geen wrok tegen hem maar hoop echt dat hij hier voor zichzelf ooit zal uitkomen en hetzelfde hoop ik ook voor mij ern onze zoon.

Dit is het moment Aapje, grijp je kans! Waarom blokkeer je hem nu al niet? Je weet zelf dat het gesprek morgen je niet beter zal doen voelen, dus wat voor zin heeft het? Vecht tegen de mentale ziekte die hem beheerst door ze niet te voeden. Je was sterk genoeg 6 jaar van deze horror te doorleven. Dan kan je dit nu toch ook. Begin met een dag hem opzij te plaatsen en kijk hoe dat voelt. Weeg de pijn van de ene naaste de andere situatie af. We weten hier allemaal hoe moeilijk dit is en leven met je mee. Maar je gaat het toch echt moeten gaan doen, anders blijft dit voor altijd duren. Vollop beseffen wat de beste optie is, de enige optie om je zoon en jezelf verder hartzeer te besparen en er niet voor gaan, niet kunnen loslaten desondanks, dat is echt niet gezond Aapje. Je even laten opnemen en een pauze nemen raad ik je zeker aan. Ik vind je niet gek, maar verslaafd begint er inderdaad op te lijken. Je hebt volgens mij even hulp nodig om door te bijten. Je geeft zelf nu al aan dat de drang te groot zal zijn op te nemen. Laat je bijstaan! Je wilt echt niet over 6 jaar opnieuw terugkijken en beseffen dat je wederom geen stap verder bent en je zoon dit mee moest ondergaan. Hij zal het volgens mij ook niet blijven pikken. Ik bedoel dit met de beste intenties Aapje en het is sterk van je dat je hier eerlijk over je verlangen praat.

Lieve Aapje, je klinkt als iemand die wil stoppen met roken maar nog even zijn laatste pakje sigaretten opmaakt . Begrijp je nu wat er bedoeld wordt met verslaving 😉Niet verkeerd bedoeld en zeker ook niet aanvallend maar je was vastberaden de afgelopen dagen en hij belt en huppakee je weet nu al dat je weer op gaat nemen. Hij gaat weer zijn zelfde boodschap verkondigen want die weet je nu al toch na 6 jaar. Jij staat weer onder aan de trap hij wordt in zn MLC gehouden, hij vertelt jou wat je wilt horen en jij geeft hem Weer bevestiging die hij nodig heeft. Voeding van de verslaving. Herhaling van wat er al gaande was. Maar iedereen is vrij om hier mee om te gaan op zijn manier, maar ik zeg (we) omdat jij het nu anders wilde aanpakken. En met hem praten morgen is niet anders dan anders. Sterkte en wijsheid gewenst

Ja Kopop, zo zou ik ook het liefste morgen willen reageren. Ik zou graag willen zeggen hoop dat je nu echt aan jezelf gaat werken, hoop ook dat je nu echt gelukkig wordt want dat gun ik jou en dat meen ik.. Dezelfde woorden heb ik tijdens ons laatste gesprek toen hij zijn spullen pakte ook gezegd en ze kwamen diep uit mijn (gebroken) hart. Maar toen liet hij nog uitschijnen dat hij even bij zijn vader zou blijven om na te kunnen denken. Natuurlijk wist ik wel dat hij meteen terug naar de sm zou rennen maar stiekem had ik toch ergens gehoopt dat hij dat uit respect voor mij en onze zoon niet zou doen. Als ik morgen opneem en ik zeg eerlijk dat die kans wel heel groot zal zijn tracht ik toch sterk te blijven en te zeggen dat hij nu duidelijk zijn keuze heeft gemaakt en ditmaal bij die keuze moet blijven. Ook wil ik hem op zo’n rustige manier mogelijk duidelijk maken dat ik nooit meer iets van hem wil horen. Ik speel al even met de gedachte ( puur uit zelfbescherming) om zijn contact uit mijn telefoon te verwijderen en hem te blokkeren. Dan is er van beide kanten geen contact meer mogelijk want ik ken zijn telefoonnummer niet uit mijn hoofd en heb die bewust nergens genoteerd. Misschien zal me dat toch meer rust brengen na eerst een hoop onrust omdat ik al jaren gewend ben om haast dagelijks contact met hem te hebben. Het zal heel erg veel pijn gaan doen maar het moet eindelijk eens voorgoed op gaan houden. Ik trek dit gewoon niet meer en mijn zoon ook niet meer langer. Ik hoop alleen maar dat ik mijn emoties kan bedwingen zoals ik dat vorige week deed en me sterk kan houden al weet ik dat ik diep vanbinnen helemaal kapot ga..

Hallo aapje, Ik zou je willen adviseren niet te reageren maar begrijp dat dit voor u vreselijk moeilijk moet zijn. Zoals ook door u en door velen hier al gezegd, het is zijn proces dus het is aan hem dit te doorlopen, gij zult daar geen invloed op hebben. Probeer u zelf (en uw zoon) belangrijk genoeg te vinden om hier geen deel van meer uit te willen maken. Laat hem maar uitzoeken of hij dit aan wil of aan kan en in hoeverre. Hier heeft mijn ex wederhelft 3 x therapie gevolgd tijdens ons meer dan 30 jarig samenzijn en hoewel dit zeker ook iets positiefs heeft gebracht, het heeft hem er niet van kunnen weerhouden ons in de mlc gekte mee te sleuren. Hoe pijnlijk en triest ik het ook nog kan vinden, het is nu zijn probleem en alleen het zijne. Ik ga hem niet meer redden want zolang hij zichzelf niet leert redden zullen dezelfde patronen zich blijven herhalen. Steek de energie die je nog hebt in jezelf en je zoon, niet langer in die man die je leeg zuigt. Lees desnoods de blog nog eens waar in staat dat een verzoening pas kans heeft als hij zijn verslavingen niet meer nodig heeft. Ik denk dat bij jullie dat ook zijn verslaving aan u is. Voor mezelf heb ik duidelijk, zolang die sm nog in beeld is en er regelmatig aan de toog gehangen wordt hoef ik niets meer van deze man. Hou desnoods de deur nog op een kier in je hoofd maar niet in je contact met hem . Probeer dit contact zo klein en oppervlakkig mogelijk te houden, hij kan toch niks met uw kwetsbaarheid. Als ge al zou reageren, probeer dan iets in de trant van "goed dat ge er eindelijk werk van maakt, hoog tijd dat ge u laat helpen" en helpt gij vooral uzelf nu aapje, ge zijt het meer dan waard. Lieve groetjes en houw u kloek, Kopop

Ja dat snap ik. Dat laatste heb ik al vaker gezegd. Dat het makkelijker zou zijn als ik zie dat hij gelukkig is. Dan zou het nog zwaar zijn maar ok dan zou ik denken niets aan te doen. Maar het is niet zo en je kunt er gewoon geen deftig gesprek mee hebben. Of het is een momentopname maar het inzicht is niet blijvend. Ik heb vorige week ook opgenomen. Omdat ik dacht dat het was om concreet af te spreken voor vanavond en voor 1 keer dacht ik ok ik wil hem wel echt zien om te zeggen dat hij de zaak verzet. Maar dat was dus niet zo. Ik was niet blij nadien, maar goed ik heb weer iets geleerd. Overigens heeft hij voor vandaag afgezegd omdat hij ziek is en dat geloof ik nu wel want hij klonk al slecht aan telefoon dus dat zal wel echt zijn. Je kunt het Aapje!

Mijn gezond verstand vertelt me hetzelfde wat jullie beiden zeggen maar toch is er weer die drang om het verhaal van zijn kant weer aan te horen. Het brengt me nergens, ik weet het en toch.. Net zoals ik al schreef betwijfel ik of hij wel echt morgen een afspraak bij de dokter heeft. Bij nader inzien zou hij als hij echt van plan was zich te laten helpen nu ook niet weer bij de sm zitten. Dan was hij wel bij zijn vader gebleven waar hij vrijdag nog zat. Ik zou zo graag willen dat ik eindelijk eens sterk genoeg was om nergens meer op te reageren. Zes jaar verder en toch nog zo vers omdat ik hem in al die jaren steeds weer in ons leven toeliet. Steeds weer diezelfde ellende waar ik mezelf en mijn zoon aan blootstel en het ergste van alles is dat ik het steeds zelf laat gebeuren. Mij man is sinds afgelopen vrijdag weg, weer te kort voor me om nu weer zo sterk te kunnen zijn. Ik weet wel dat het gesprek van morgen een hoop emotionele toestanden teweeg gaat brengen. Maar ik ben bang dat als hij morgen belt ik het niet kan laten om op te nemen. Ik zou zo graag een normaal gesprek met hem willen, een gesprek zonder leugens en wartaal zodat ik dit eindelijk op een fatsoenlijke manier kan afsluiten. Als hij me zou vertellen dat hij nu echt gelukkig is en volop achter zijn keuze staat zou ik zeggen oke, ik wens je veel geluk want dat gun ik je..en zou ik het allemaal ook veel makkelijker los kunnen laten.

Aapje dit is het moment om al je goede voornemens uit te oefenen! Geen contact weet je nog? Laat hem nu eens een keer voelen dat jij niet wilt praten. Wel dokter geen dokter is niet meer van belang voor jou. Hij kiest voor zn SM laat haar meegaan of luisteren naar hem, wees niet eens nieuwsgierig . Het contact is niet zakelijk of zoiets, het is een privé gesprek... ik zou zeggen : Don’t go there🙏 Be strong. Denk aan je waardigheid en zelfrespect die je zo graag terug wilde zei je. De eerste paar keer nee is het moeilijkste Aapje😉

Aapje, ik ben waarschijnlijk een van diegenen hier die nog het meeste "hangt" aan de MLCer af en toe ... en toch zou ik nu zeggen laat hem even opvliegen. Niet reageren op het bericht, niet opnemen als hij morgen belt. Ik heb het zo vaak moeilijk gehad zelf en ben op mijn handen bijna moeten gaan zitten, of ze aan mekaar plakken met lijm ;) maar het wordt echt makkelijker. Wie zal zeggen of hij echt een afspraak bij de dokter heeft, misschien is het echt zo, maar dan nog. Dit is nu even echt ZIJN probleem. Schrijf het hier maar van je af als je last hebt!

Aapje, zou het je nu niet lukken van hem even links te laten liggen? Hij domineert toch steeds zo hard je wereld waardoor het herstel van jou en je zoon terug aan de kant geschoven wordt. Nu is echt je kans de cirkel te doorbreken. Je toont telkens weer zoveel inzicht in het hele gebeuren. Hij moet maar sturen en je goede voornemens verdwijnen en je wereld staat terug op zijn kop. Hij zit in Replay. Punt. Verder hoef je nergens nieuwsgierig naar te zijn. Nu weet hij terug dat je toch niewsgierig bent naar wat hij doet. Als ik mij afvraag of ik wel goed doe aan contact vermijden dan herinner ik er mijzelf aan: als ik niet door het dal durf, met alle info die ik heb, alle steun en inzichten. Hoe kan hij dat dan, met alle pijn en schaamte? Het is nu echt aan jou. Dit is nu jouw queeste! Als ik je verhaal volg vanop afstand lijkt daar zelfs de enige mogelijke sleutel tot zijn genezing te liggen. Als ik jou was zou ik Ags toepassen of wel gewoon niet meer antwoorden tenzij het echt, maar echt noodzakelijk is. Je kan het!

Mijn ex-man heeft me net een bericht gestuurd dat hij me morgen wil bellen. Hij zou morgen een afspraak hebben bij de dokter. In Antwerpen uiteraard want hij zit weer bij de sm. Op mijn vraag waarom hij met me wil praten kreeg ik een kort antwoord. Gewoon ff praten. Het doet weer heel erg zeer want hij had me beloofd naar de dokter te gaan om hulp te zoeken voordat hij hier terug kwam. Bij mij deed hij dat niet en nu hij weer bij haar zit zou hij meteen een afspraak gemaakt hebben om zich te laten helpen. Dit doet toch weer heel erg zeer en ik wordt hier toch weer flink door uit mijn evenwicht gebracht. Het zou me niet meer mogen boeien en toch komt dit weer heel hard aan. Ik denk aan ons laatste gesprek waarin hij mij zei dat hij zich nu echt zou laten helpen, voor zichzelf.. ik zou misschien niet eens meer een gesprek met hem moeten willen maar toch wil ik horen wat hij me morgen te vertellen heeft. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik nu wel moet geloven of hij echt een afspraak met een dokter heeft gemaakt. Waarschijnlijk niet maar mocht het wel zo zijn heeft hij tenminste een begin gemaakt om aan zichzelf te gaan werken, al doet hij het op dit moment misschien alleen maar voor haar.

Lieve Daphne, je schrijft dat je het jammer vindt dat je me niet kan helpen omdat je zelf nog in de beginfase zit. Maar niets is minder waar, in principe helpen we elkaar hier allemaal in welke fase je ook zit. Jij hebt als “nieuwkomer” best al veel sterke momenten en jouw postings helpen me toch ook weer om tot bepaalde inzichten te komen. We hebben allemaal hetzelfde doel en dat is hier sterker uitkomen. We kunnen ook allemaal nog van elkaar leren, de ene keer hoe het wel moet, de andere keer hoe het niet moet dus uiteindelijk levert ieder hier op zijn eigen manier toch een flinke bijdrage.

Bedankt Anoniem, voor je bemoedigende woorden, af en toe heb je toch weer even die steun nodig. Het is waar, ik moet dit moment aangrijpen om eindelijk eens deze cirkel te doorbreken en dat kan alleen door sterk te blijven. Ik moet de wilskracht die ik had om mijn relatie te redden nu gaan gebruiken om mij en mijn zoon uit deze situatie te redden. Uiteindelijk is dat het enige wat ik nu nog zelf in de hand heb, op de rest heb ik totaal geen invloed meer en dat zal ik moeten gaan loslaten. Die gedachte is heel zwaar, door jarenlang in hetzelfde patroon te blijven hangen heb ik het mezelf en mijn zoon alleen maar moeilijker gemaakt. Het wordt op een bepaald moment zelfs een gewoonte om in dit soort leven te blijven hangen. Terwijl je beseft dat het je niet gelukkiger zal maken lijk je niet meer beter te weten en daar moet ik uit. Of mijn man dit bewust of onbewust doet mag geen enkel verschil uitmaken. Feit blijft dat hij op dit moment en dit al vele jaren, gewoon niet goed voor ons is en hoe hij altijd was er helemaal niet meer toe doet. Ik kan zijn acties niet blijven vergoeilijken door goed te blijven praten dat dit enkel door zijn MLC komt. Iedereen heeft recht om met respect behandeld te worden en door welke reden ook die ander je dat niet meer kan geven mag geen excuus zijn om daarvan af te wijken. Ik weet het diep vanbinnen allemaal wel en daarom lever ik zo’n zware innerlijke strijd met mezelf omdat het me tot op heden nog steeds niet gelukt is om die kennis in de praktijk om te zetten. Ik laat me nu ontmoedigen door de depressieve buien van mijn zoon maar eigenlijk moet dit mijn wildkracht aanwakkeren om het deze keer anders te gaan doen.

@Aapje, ik vind het jammer dat ik je niet een beetje kan helpen. Ik sta zelf nog maar zo aan het begin van mijn proces. Maar jij hielp mij wel. En vanuit wat je schreef, blijkt dat je heel goed weet hoe het werkt. Ik denk dat je jezelf kunt helpen!

Houdt moed Aapje. Nu kan je de cirkel doorbreken, voor jou en je zoon. Toon dat tijden kunnen beteren. Een Mlc doet de wereld somber lijken, maar dat hoeft zo niet te zijn. Maar dat vraagt tijd. Nu doen jouw keuzes er ook enorm toe voor je zoon. Jij kan je zoon tonen dat het anders kan en geluk van binnenuit kan komen. Jij en hij hoeven niet jouw en je ouders verleden te herhalen. Je spreekt over hoe het anders had kunnen zijn moest je je ex niet telkens geloofd hebben, wel nu is je kans! Gelijk wie zou moedeloos zijn na jaren heen en weer geslingerd te worden. Je zoon en jouw pijn is menselijk. Pyschologische bijstand is echt geen luxe, maak er gebruik van, het zal je terug sterken. Hou je nu even vast aan kleine dingen. Geduld, rust en lliefde wens ik voor jullie.

Ik ben weer terug bij af. De energie die ik gisteren nog leek te hebben is weer helemaal weg. Reden hiervan is een zware depressieve uitbarsting van mijn zoon die altijd gepaard met veel agressie gaat. Het ging in de drie weken dat mijn man thuis was weer wat beter met hem, geen uitspraken meer de dood, geen depressieve buien of heftige huilbuien. Hij had weer even het gevoel een vrij normaal leven te hebben. Ik noem het bewust vrij normaal omdat het leven met een man/ vader waarvan je nooit weet of hij blijft of wanneer hij zijn spullen weer pakt ook niet echt een gezonde situatie is. Alhoewel mijn zoon toch wat afstand van zijn vader hield om bovengenoemde reden weet ik dat hij stiekem hoopte dat zijn vader ditmaal bleef. Er zit steeds een diep verlangen in hem dat zijn vader hem zijn liefde zal tonen maar helaas. Sinds de laatste verzoeningspogingen praat hij nergens meer over maar hij heeft eerder al een aantal keer met zijn vuist op de tafel geklopt toen zijn vader weer terugkwam en geroepen: laat maar eens zien hoeveel je van me houdt. Daarom is de teleurstelling wederom zo groot, zijn vader kan hem gewoon geen liefde meer tonen of geven. Net als ik vroeger was hij een echt “ papa’s kindje” dus ik begrijp hoe hij zich nu voelt. Jullie hadden nooit een kind mogen nemen, krijg ik nu naar mijn hoofd. Alle verwijten en frustraties komen nu richting mij en ik snap dat wel. Hij heeft wel eens gezegd, sorry mama maar jij bent de enige waar ik nog iets tegen kan zeggen.. Ik vind het alleen zo jammer dat hij door zijn onmacht steeds zo’n aggresief gedrag vertoont en zich niet wil laten helpen. Hij ziet er weer heel erg slecht uit op dit moment en ik voel me zo onmachtig omdat ik hem niet kan helpen of beter gezegd dat hij zich niet wil laten helpen. Dit vreet echt een hoop energie en ik kan dit er even niet bij hebben. Ik weet dat het allemaal niet mijn zoons schuld is maar de mijne. Toch voel ik me nu heel erg leeg, doodop en heb er eerlijk gezegd allemaal geen zin meer in.

Dat zou je goed doen Aapje, iets wat je afleidt , nieuwe mensen ontmoeten . Ik ben nu 1,5 jaar verder . Soms lijkt het (de bom)als de dag van gister en kan het nog steeds niet bevatten maar soms ook alsof ik heel lang alleen ben en mijn leven echt een hele andere invulling heeft gekregen. De stand van overleven ben ik nu gelukkig wel voorbij. Het zal altijd een wond op mijn hart en ziel blijven maar ik hoop dat er een groot dik litteken opkomt zodat het niet zo snel meer opengaat en bloedt. Hoop dat je snel een leuke baan vindt!

Ja Xanadu, ze hebben zoveel in hun hoofd. Het gevoel dat ze zich toe-eigenen dat ze ieder moment zomaar terug kunnen komen, of het nu wel zo is of niet, zit gewoon in hun gedachten. Daarmee denken ze zichzelf safe te stellen want zolang dat in hun gedachten blijft hebben ze toch niks te verliezen. Hoofdzaak is dat ik mezelf nu safe moet gaan stellen zodat ik me niet meer langer door hem laat kwetsen. Ik vind jou bijzonder sterk ondanks je nog maar slechts twee jaar in deze mallemolen meedraait. Soms denk ik wel eens, had ik deze site maar eerder gevonden en sneller begrepen waar ik mee te maken had. Maar terugblikken heeft geen enkele zin, ik moet nu voorruit en niet meer langer in het als dit of als dat blijven hangen. Ik heb vandaag weer voor het eerst sinds afgelopen drie weken een poging gedaan om te solliciteren naar een nieuwe baan. Ik kijk er naar uit om weer aan de slag te gaan en wil ditmaal daarbij echt actie gaan ondernemen. Het verbaasd me dat ik me niet depri voel maar zin heb om dingen te ondernemen alhoewel ik niet kan zeggen dat ik me nu echt fit voel. De drive die ik momenteel heb kan straks zomaar weer inzakken maar tracht er nu zoveel mogelijk gebruik van te maken. Ik heb nu in de instelling dat ik weer die sterke zelfstandige vrouw (en moeder) wil worden die ik altijd was en weer wil gaan genieten van het leven. Dat gevoel wil ik nu graag zo lang mogelijk vasthouden. Nu gaat het alleen om mij en mijn zoon en om niemand anders meer..

Goedzo Aapje, hou dat gevoel vast. Niemand heeft het recht om je zelfrespect en waardigheid af te nemen. Dat ze denken dat ze ieder moment terug kunnen komen is iets wat in hun hoofd zit. Ik heb zelf de relatie en het samen in een huis afgebroken na de bom en nooit maar dan ook nooit gevraagd of gezegd kom terug. Maar hij beweert zonder blikken en blozen tegen anderen en mijn zoon dat hij ieder moment weer terug had kunnen komen als hij dat had gewild. Geloof mij toen ik dat hoorde barstte ik bijna uit mijn vel. Waar halen ze de idioterie vandaan? Daaraan kun je alleen al zien dat ze ziek zijn in hun hoofd. Ik weet niet wat ik nog meer moet doen om hem duidelijk te maken dat er wat mij betreft geen enkele ruimte is om hem ook maar enigszins tegemoet te komen of nog iets met hem te willen in deze toestand maar hij denkt waarschijnlijk dat ik nog ergens op een reservebank zit of zo . Hij is gek nu en ik hou hem zover mogelijk bij mij vandaan. Alle contact is volgens de AGS niks meer niks mindér.

Nee Sanne, ik kan jouw opmerking heel goed begrijpen maar dit keer gaat het echt over mij. Ik wil hem dat gevoel ontnemen om mijn eigenwaarde en zelfrespect weer te laten groeien. Toen mijn man die opmerking maakte overviel mij voor het eerst een heel naar gevoel. Voorheen zou ik blij met dit soort uitspraken van hem geweest zijn omdat ik het als een hint zag dat ik hem nog steeds niet echt kwijt was. Nu zie ik dat echter eerder als gebrek aan respect voor mij en dat maakt alles toch anders. Natuurlijk en daar ga ik echt niet omheen draaien, heb ik heel diep vanbinnen stiekem nog wel die stille hoop dat er ooit misschien nog wel een succesvolle verzoening zou kunnen gaan plaatsvinden maar me daar alleen maar mee bezig houden brengt me echt niet verder. Jij schrijft jou kennende..en ik zou je toch eens kunnen verbazen daarin want je kent me echt niet. Je kent alleen de angstige onzekere vrouw die ik geworden ben door dit hele MLC gebeuren maar niet mijn ware persoonlijkheid. Daar wil ik nu heel hard aan gaan werken om weer die zelfzekere vrouw te worden met zelfrespect en eigenwaarde en dan Sanne, geloof me zul je heel anders over me gaan denken..

'Ook wil ik hem deze keer het gevoel geven dat het voor mij nu echt genoeg is geweest en daar tracht ik me nu echt aan te houden.' @Aapje, dit gaat weer over hem en niet over jou. En jou een beetje kennende/inschattende, denk ik: is dit niet stiekem weer een (nieuwe)strategie/manipulatie om hem uiteindelijk terug proberen te winnen? Als je echt uit het patroon wilt geraken, dan zul je, door het voelen van alle pijn heen, moeten leren om echt voor jezelf te gaan en alle contact met hem te breken.

Het is allemaal heel duidelijk hoor, Xanadu en prima te lezen. Ik verstuur mijn berichten ook via mijn mobiele telefoon wat vaak best lastig is. Je hebt wel gelijk, mijn man is er inmiddels heilig van overtuigd door mijn toedoen dat hij ieder moment wanneer hij daar maar zin in heeft terug hier binnen kan wandelen. Dit werd me heel duidelijk in ons laatste gesprek toen hij hier zijn spullen weer eens pakte en ik wil hem dat gevoel zo graag ontnemen. Op mijn vraag waarom hij bepaalde spullen niet meenam antwoordde hij of het de normaalste zaak van de wereld was dat hij die straks als het weer goed zat in zijn hoofd hij die weer nodig zou hebben. Klinkt heel erg zelfverzekerd, niet? Maar eigenlijk toch ook weer niet zo vreemd dat hij zo praat want aan die houding van hem heb ik zelf een groot aandeel gehad. Vandaag heb ik het bijzonder moeilijk, de drang om hem een bericht te sturen over hoe ik mij momenteel voel is groot. Slechte start weer ondanks mijn goeie voornemens. Maar het houdt me tegen omdat ik weet dat hij met mijn gevoelens helemaal niks kan, hij is niet eens in staat zijn eigen gevoelens te plaatsen, laat staan de mijne. Ook wil ik hem deze keer het gevoel geven dat het voor mij nu echt genoeg is geweest en daar tracht ik me nu echt aan te houden. Eigenlijk absurd dat dit zoveel kracht van me vergt maar ik wil gewoon niet meer langer in ditzelfde patroon blijven hangen.

Pff lastig met een klein schermpje van mijn telefoon, kan niet meer corrigeren. Hoop dat je de gekke woorden kunt filteren

Goedemorgen Aapje, ik snap als je zo'n ervseimg hebt gehad met een MLC vader dat je die situaties met elkaar vergelijkt. Het gevaar is ook denk ik dat je alles met elkaar gaat vergelijken en voor jezelf gaat invullen. Jouw ex-man is je vader niet. Iedere MLC 'r is anders. Wie zegt dat jouw vader en moeder bij elkaar waren gebleven als hij eerder was gekomen of als ze contact hadden gehouden ? Dat weet je niet. Je angst en verlangen vullen die gedachtes in. Met je gevoel dat dese man nooit dit jouw gezinnen zou doen voor zn MLC ? Ik vind het lastig om op deze manier je alles te vertellen over zijn en mijn verleden. Maar als een iemand dit nooit gedacht has incuslief mijn hele omgevimg vrienden familie etc was ik het wel. En ik denk dat menige vrouw hier op de site hetzelfde kan zeggen. Daarin is jullie liefde of huwelijk niet anders geweest dan de meesten van ons. Dat maakt de MLC zo zwaar. Dat maakt dat we allemaal in shock zijn. Dat maakt dat dit geen gewone scheiding is.maar nu voor jezelf kiezen is gewoon nog de enige optie. Denk je echt dat jouw ex-man na 22 verzoeningen niet opnieuw voor je deur zou durven te staan als hij eruit is? Ik denk van alle mannen waar wij mee te maken hebben jouw man zekerder daarvan kan zijn dan wie ook. Ik zou me daar nu even niet druk om maken. Wat je zelf ook zegt gelukkig😏... je houdt hiermee zijn MLC in stand. Hij hoeft niet te kiezen nu, alles blijft doorlopen. Dus probeer maar stap voor stap over je angst heen te gaan laat je verleden met je pa en ma los. Sterker nog, je angst nu heeft daar alles mee te maken. Maar ook dat zie jezelf al in gelukkig. En ik zeg niet dat je in ontkenning zit hoor of dat je gevoelens niet te begrijpen zijn maar ik denk dat je aan bepaalde gedachtes te vast zit. Je zou verlost zijn als die weg zijn. Weet je wat ik altijd bedenk? Als het echte liefde was of is bij je man dan komt het onvermijdelijk terug en kan jij altijd nog bepalen wat je doet😉.

Xanadu, ik kan me voorstellen dat het overkomt dat ik in een zware ontkenningsfase zit en misschien is dat ergens wel zo. Maar de reden dat ik me in de term relatieverslaafde niet kan vinden is dat het dan lijkt alsof mijn beweegredenen helemaal niks te maken hebben met de liefde voor mijn man en die liefde zit er echt wel. Ik ben me wel degelijk ervan bewust dat het niet gezond is om in een destructieve relatie te blijven hangen, om welke reden dan ook. Wat bij mij ook heel erg speelt is het ongeloof ( of moet ik misschien wel zeggen het diepe geloof in mijn man) dat de man die zijn gezin zo op handen droeg het nu helemaal af laat weten. De kennis dat hij op dit moment niet beseft wat hij doet, nee ik ontken totaal niet dat hij in een heftige MLC verkeert, draagt ertoe bij dat ik een enorme drang blijf houden om voor onze relatie te blijven vechten. Zag ik maar dat hij gelukkig was en volop achter zijn keuze stond, dan had ik het zeker los kunnen laten. Dit is geen goeie instelling van mij want zolang ik alle opties voor hem open blijf houden zal hij nooit echt een keuze hoeven maken en zullen we dit vicieuze cirkeltje waar we nu in blijven draaien nooit doorbreken. De angst om het contact te verbreken en hem daar voorgoed mee kwijt te geraken is bij mij op dit moment (zelfs na zes jaar) nog te groot. Toch weet ik dat ik uiteindelijk die angst moet overwinnen uit zelfbehoud, niet alleen voor mij maar vooral voor mijn zoon. De knop die hier bij mij voor om moet gaan is dat ik totaal geen enkele invloed op hem heb (ja, ik weet het diep vanbinnen allemaal wel) en het niet van ons behouden contact af mag hangen dat hij nog echte gevoelens voor ons heeft. Het is allemaal heel dubbel en hier speelt de ervaring van een vader met MLC een hele grote rol. De kennis dat mijn moeder ondanks haar grote verdriet destijds geen enkel contact meer met mijn vader had en hij daardoor meer dan twintig jaar later pas weer plots bij haar voor de deur stond omdat hij het gewoon niet meer durfde had ik misschien beter niet gehad. Dit is een soort van herhaling van feiten voor mij en ik ben er nog steeds van overtuigd dat als ze wel contact hadden gehouden het zeer zeker veel eerder goed was gekomen tussen hen. Er zijn zoveel dingen die door mijn hoofd gaan, zoveel angsten voor de herhaling van het verleden die ik maar niet kan loslaten. Dat maakt het voor mij allemaal nog eens extra moeilijk en daarom is de drang om dit MLC drama wel samen met mijn man uiteindelijk te kunnen overleven zo groot. Dat het niet meer echt meer reëel is zo te denken weet ik diep vanbinnen heus wel want tot nu toe hebben mijn acties buiten een hoop teleurstellingen en enorm veel verdriet totaal niks opgebracht. Reden genoeg om te beseffen dat deze aanpak ook niet werkt en ik waarschijnlijk een herhaling van het verleden echt niet zal kunnen voorkomen. Dat is de grootste onrust die ik in mij heb dat ik mijn vader (ik was een echt papa’s kindje) heb verloren aan diezelfde vreselijke ziekte waardoor ik mijn man uiteindelijk ook zal verliezen.

Hallo Aapje,allereerst vind ik het inderdaad heel moedig van je om tr blijven schrijven, je had er heel makkelijk voor kunnen kiezen om niet meer de pogingen /valse verzoeningen te delen. Ik vind het wel een ernstige situatie waar je in verkeert zeker omdat je zoon hier ook enorme schade van ondervindt en zelfs zo erg dat hij het ook al gewoon uit. Dat is niet niks als kind zijnde omdat zo te moeten inzien. Ik vroeg me wel af of je het fijn zou vinden om wat tips te krijgen om wat boeken te lezen ? Heb je je weleens verdiept in verlatingsangst? Ik lees wat dingen in jouw verhaal en ik denk dat je eea wel daarin zou herkennen. Je denkt ook dat relatieverslaafs inhoudt dat je verslaafd zou zijn aan relaties ? Dat hoeft dat niet perse te zijn. Het lijkt erop dat de liefde tussen jou en jouw ex man een verslavende is.. dat betekent niet dat jij dat met iedere man zou hebben. Maar een dynamiek specifiek tussen jullie twee zou verslavend kunnen zijn. Daar is vrij veel literatuur over te vinden, vergeet niet dat er heel wat mensen zijn die verslaafd zijn aan bv drank of drugs of medicijnen, die absoluut zeker weten van zichzelf dat ze verslaafd zijn ....maar alleen het weten maakt niet dat je ervan afkomt. Maar misschien heb je boeken die allang gelezen hoor dat weet ik natuurlijk niet maar zo aan je antwoorden te lezen vroeg ik me dat af. Groetjes en ik wens je echt oprecht heel veel inzicht en sterkte toe Xanadu 2017

Aapje. Je ziet het volgens mij goed in. Ik ben van mening dat je tov mcer en sm en iedereen respect afdwingt, als je jou relatie met jou zoon, hersteld en goed probeert te houden. Jou zoon zal het waarderen. En jij kunt dan trots zijn op jezelf.

Nance, ik weet dat proffesionele hulp zeer zeker noodzaak is, ook in het belang van mijn zoon maar het komt ook door mijn zorg om hem dat een opname voor mij niet zo’n gemakkelijke beslissing is. En ja Saar, mijn zoon voelt zich inderdaad ontzettend eenzaam omdat hij steeds in dit MLC drama wordt meegesleurd door twee “gekken” die eigenlijk zijn ouders horen te zijn. Hij heeft geen vader omdat die zich alleen maar gedraagt als een doorgeslagen puber en een moeder die door haar domme acties voor deze man geen echte moeder voor hem kan zijn. Hij heeft me na het vertrek van mijn man nog terecht verweten dat hij geen vader en moeder meer heeft maar twee egoistische mensen die alleen nog maar met zichzelf bezig zijn. Het is eigenlijk heel erg triest maar wel waar en daar wil ik zo graag wat aan veranderen. Het ontgaat me niet welke klappen onze zoon door al deze valse verzoeningen steeds op moet vangen en wat dit uiteindelijk allemaal met hem doet. In feite vind ik het eerder belangrijk dat hij goeie proffesionele hulp zou krijgen maar dat wil hij niet en ik kan hem daar helaas niet toe dwingen. Het zou natuurlijk ook schelen als ik weer een stabiele moeder voor hem kon zijn die zich niet meer langer richt op de man die al jaren geen vader meer voor hem kan zijn. Dat alleen al zou de band tussen ons die inmiddels door heel dit gebeuren ook heel zwaar beschadigd is weer kunnen verstevigen.

Aapje. Ik raad het jou ook ten zeerste aan om een afspraak bij de huisarts te maken. Voor jezelf. Maar ik vind dat jou zoon hier recht op heeft. Ik denk dat hij zich heel erg alleen moet voelen. Ik heb echt met hem te doen. Ga voor hem Aapje.

@aapje; ... niet denk ik; ik zeg doen!!!!!

Ik voel me zo verschrikkelijk uitgeput nu, het lijkt alsof al de spanningen van de afgelopen dagen zich als een grote hoop opgestapeld hebben en nu inéén keer op me neerkomt. Mijn zoon vergt veel van me, hij is niet gewend voor zichzelf te zorgen en verwacht dat ik alles voor hem doe. Mam, breng even dit, maak even dat..ik loop maar rond maar het is me op dit moment gewoon teveel. Ik denk er serieus over na om me op te laten nemen om weer wat tot rust te komen. Bij mijn laatste bezoek aan de dokter werd geopperd, wil je het met medicijnen proberen of wil je een opname? Zo simpel lijkt dat in België, tenminste wel bij de huisarts waar ik een consult had. Bij een opname hoort therapie en misschien is dit nu wel het beste voor me. Ik voel nu toch dat deze laatste valse verzoening meer met me gedaan heeft dan ik dacht. Toch morgen maar eens even een afspraak maken bij de dokter, denk ik.

@Nance, dat is wel een goeie tip waar ik al mee aan de slag kan gaan. Al weet ik uiteraard dat de ellende die ik en mijn zoon heel deze periode hebben doorstaan zwaar de bovenhand zal krijgen. Ik heb dit script al zo vaak in mijn hoofd doorlopen maar als ik het op papier zie staan dringt het misschien nog wel veel duidelijker tot me door. Zelfliefde..inderdaad dat zit er niet meer door me inmiddels zes jaar lang alleen maar op een verzoening met mijn man te focussen. Het is haast fobisch voor me geworden en in dat opzicht echt wel een verslaving. Wat jij aangeeft over de verslaving aan elkaar, dat klopt ook wel. Dit uitte zich ook in onze relatie voor zijn MLC. Wij deden werkelijk alles samen, hadden geen vrienden nodig, waren zelfs tijdens onze relatie alleen maar gefocust op elkaar. Een buurvrouw zei wel eens tegen me nadat mijn man weg was dat ze het niet kon begrijpen dat wij al die jaren zo met elkaar om konden gaan zonder een benauwend gevoel te krijgen. We voelden ons daar allebei gewoon prettig bij, hadden samen de grootste lol maar toen kwam de MLC van mijn man. Misschien is het elkaar ook nu niet los kunnen laten wel een gewoonte omdat we al die jaren zo sterk op elkaar toegewezen waren.

Waar ik op dit moment het ergste mee zit is dat ik totaal mezelf ben kwijtgeraakt waardoor ik heel onzeker ben geworden. Dat is misschien ook de reden waarom ik terwijl ik dat nu echt niet meer kan toch zo graag op mijn man wil blijven rekenen. Hij was altijd degene die me overal doorheen sleepte en nu hij daar heel zwaar in faalt verlies ik toch dat veilige en geborgen gevoel dat hij mij altijd gaf. De angst om nooit meer zoveel van iemand te kunnen ( durven) gaan houden of me nog zo prettig bij iemand te kunnen gaan voelen zit heel erg diep. Mijn man zei altijd (voor zijn MLC) jij bent anders dan de meeste andere vrouwen. Jij had als zwaan geboren horen te worden die levenslang trouw blijft aan één partner. Dit vond hij altijd een bijzondere en mooie eigenschap van mij maar sinds zijn MLC zou hij het liefst willen dat ik anders was. Eerlijk gezegd zou ik dat zelf nu eigenlijk ook wel willen, misschien had ik mijn man dan wel makkelijker los kunnen laten. Het is echt bij mij, hij (mijn oude vertrouwde man wel te verstaan) of niemand en ook al klinkt dat misschien heel ongeloofwaardig, toch is het zo. Misschien zit daar dan net ook mijn diepste angst en als daar relatieverslaving mee wordt bedoeld, klopt het in dat geval toch wel een beetje.

Aapje , Als hulp zoeken moeilijk is of financieel niet haalbaar; misschien eens op papier zetten wat je deze 6 jaar gebracht heeft voor jou als persoon en wat je graag voor jezelf wil. Soort v helicopterview. Mij lijk je ook echt verslaafd aan je MLC -er. Jullie zijn verslaafd aan elkaar en houden dit in stand. Maar kijkend naar de toekomst zou ik daar zelf los van willen komen. Echt zo zonde van jouw tijd , je bentzoveel meer waard en je zoon verantwoording schuldig. Ik wens je veel zelf liefde toen.

@ get-real, ik kan me niet vinden in de term relatieverslaafde omdat het mij niet puur om een relatie te hebben gaat maar om mijn man en daar bedoel ik dan mee de man die hij was. Uiteindelijk ben ik niet de soort wanhopige vrouw die angst heeft om verplicht alleen te blijven en kan ik ook weer als ik daarvoor de behoefte zou hebben me zo in een andere relatie storten. Maar daar gaat het mij niet om want als ik dat nu deed zou ik zeer zeker in een rebound relatie verzeild geraken en dan blijf ik nog liever alleen. Ik weet dat sommigen (misschien wel de meeste hier) vinden dat ik mijn grote liefde voor mijn man en de relatie met hem idealiseer maar het is toch echt zoals ik het omschrijf. Wel begrijp ik dat het niet meer realistisch is om in de toestand waarin hij nu verkeert door zijn MLC op dezelfde voet met hem verder te willen gaan. Het aantrek en afstootgedrag en de vele afwijzingen die ik inmiddels heb moeten ( van mezelf uiteraard) doorstaan zou ik eigenlijk niet mogen tolereren. Er is duidelijk wel een soort verslaving ontwikkeld door de jaren heen waardoor ik in dit absurde patroon blijf hangen. Ik heb nooit eerder relaties in mijn leven gewild, waarschijnlijk heeft de ervaring in mijn jeugd met een vader die in een heftige MLC verkeerde, daar ook een flinke grote steen aan bijgedragen. Maar toen ik mijn man ontmoette zorgde hij ervoor dat ik leerde weer verschrikkelijk veel van iemand te durven houden. Al die jaren was hij mijn grote steun en toeverlaat en de enige grote liefde die ik in mijn leven heb gekend. Ik geloof best dat je het niet kunnen handelen om hem te verliezen als een soort verslaving kunt omschrijven maar ik heb toch moeite met de bewering dat dit niets met liefde te maken heeft want die liefde voor mijn man zit er echt wel. Uiteraard vind ik het zelf ook niet meer echt gezond om me zo vaak door hem te laten kwetsen en daar zou ik heel graag met hulp vanaf willen komen. Maar ook hiermee zit ik in een vicieuze cirkel. Doordat ik mijn man zijn mooie beloftes steeds weer geloof en denk dat alle pogingen om onze relatie te redden zowel hem als mij zullen redden kom ik steeds niet aan deze stap toe. De laatste keer en dit was na onze vorige valse verzoening heb ik getracht hulp te zoeken maar kwam alleen maar verbaasd terug vanwege de reactie van de dokter waarna ik enkel met een receptje voor antidepressivia in mijn hand weer snel buiten op de stoep stond. Ook mijn vertrouwen in de juiste medische hulp staat momenteel op een laag pitje vooral sinds ik in België woon. Toch besef ik echt wel dat ik iets moet gaan ondernemen want dit kan echt zo niet langer verder blijven gaan.

@Aapje, degene die jou heel ernstig kwetst en je behandelt alsof jij er helemaal niet toe doet, degene die alleen maar met zichzelf bezig is zonder enige rekening te houden met anderen is NIET Sanne, maar jouw man. Zoals ik het zie is Sanne met jou begaan en probeert ze steeds weer jou te helpen door je te laten zien waar de schoen wringt. In mijn ogen lijk jij ook een schoolvoorbeeld van iemand die relatieverslaafd is. Ik gun jou zo dat je uit dit destructieve patroon komt. En denk dat professionele hulp hierbij noodzakelijk is. Natuurlijk mag je ervoor kiezen om jouw afhankelijkheid van je man juist als echte en onverwoestbare liefde te zien. Maar verwacht niet dat anderen daarin meegaan. Zie hun feedback als teken van sympathie voor jou en betrokkenheid bij jou. Wat houdt jou eigenlijk tegen om professionele hulp te zoeken? Je leven draait rond in een cirkel rond je mlc'er. Je komt geen stap verder en na iedere valse verzoening ben je uitgeputter. Het maakt me verdrietig om te zien hoe jij jezelf tekort doet Aapje.

Wat ik in een eigenlijk veel te lang verhaal trachtte uit te leggen is dat het zeker niet motiverend is bij iemand die toch al in een heel diep dal zit de woorden jij kan en wil toch niet te gebruiken. Daar help je diegene echt niet mee.

@ Sanne, waar denk jij in hemelsnaam de kennis (wijsheid) vandaan te halen dat de mensen om me heen mij ook al vaak op een relatieverslaving hebben gewezen en dat je denkt te weten om welke reden bijna iedereen zou zijn afgehaakt. Ten eerste zijn die mensen om me heen alleen maar mijn oudste broer en (ex) schoonzusje die net zo onthutst zijn door de zware persoonlijksheidsverandering van mijn man en begrijpen dat dat haast niet te bevatten en bijzonder pijnlijk voor mij en mijn zoon is. Natuurlijk adviseren ze mij uit bezorgdheid voor het welzijn van mijn zoon en mij het allemaal trachten los te laten maar ze zien mij niet als een gestoord/ ziek iemand of een junk maar laten mij wel in mijn waarde. Ten tweede zijn de (slechts) drie personen die je in dit verhaal echt geen mensen om me heen of vrienden mag noemen niet om deze reden afgehaakt. Het waren figuren die ik in hun moeilijke tijd, ja ook scheidingen, opving en dag en zelfs nacht voor klaarstond. Mijn deur stond altijd voor ze open, ik werd zelfs ‘s nachts uit mijn bed gebeld door eentje of ze langs kon komen. Het was me nooit teveel maar toen ik zelf in de shit zat hadden deze “vrienden” plots geen tijd of konden ze het niet aan. Ik kan dit nog steeds een zwaar verlies noemen want zo’n figuren ben je in je leven beter kwijt dan rijk. Anderzijds wat proffesionele hulp zoeken betreft kan ik je geen ongelijk geven want ik besef echt wel dat ik hier niet alleen meer uit kan komen. Niemand, ook ik niet, wil uiteindelijk dit leven blijven leiden waar je finaal aan onderdoor dreigt te gaan. Ik hoef heus niet met fluwelen handschoentjes aangepakt te worden en heb door ondanks al de soms hele erge kwetsende opmerkingen al wel bewezen dat ik best een brede rug heb. Maar door met een denegerende toontje iemand zwaar belerend steeds te wijzen op haar “fouten” biedt je ook niet echt de juiste hulp. Ik geef toe dat ik heel ver over mijn eigen grenzen heb laten gaan, veel te ver zelfs maar daarom ben ik niet ziek of relatieverslaafd of ligt het allemaal aan mijn kindspijn. Denk je dat ik het zo prettig vind om te fungeren als voorbeeld hoe je het vooral NIET moet doen? Nee, echt niet maar ik wilde gewoon eerlijk blijven schrijven over mijn gevoelens, het daar naar handelen en mijn ervaringen. Kritiek en opmerkingen zijn welkom want van deze feedback kan ik alleen maar wijzer worden. Geloof het of niet maar sinds ik op deze site actief meeschrijf heb ik ondanks de nog steeds grote vechtlust voor mijn relatie/ man wel allerlei andere inzichten gekregen. Maar om me tegen wil en dank dingen aan te laten praten die anders of er helemaal niet eens zijn daar kan ik toch echt niet in meegaan. Ik lees ieders verhaal en waardeer het dat het mijne ook gelezen wordt maar soms denk ik wel eens dat sommige mensen niet eens beseffen dat ze iemand heel erg kwetsen met de manier waarop ze reageren. We zijn uiteindelijk allemaal vrouwen die door een geliefde bedrogen, verraden, zwaar vernederd en diep gekwetst zijn en hebben het niet meer nodig dat dat door anderen ( beust of onbewust) ook nog eens gedaan wordt. Net zoals iedereen zoek ik hier informatie, herkenning en begrip en daarbuiten toch ook wel een beetje steun. We hoeven het zeer zeker niet allemaal met elkaar eens te zijn en de ene staat heel duidelijk al veel verder dan de andere in haar proces maar tracht een beetje respect op te brengen voor iemand die anders denkt en handelt dan jij want niemand hier kan uiteindelijk zeggen dat ze er al uit is. Het proces dat wij als achterblijvers moeten doorlopen is er ook vaak één waarbij je niet over maanden maar over jaren praat en iedereen zijn eigen tempo heeft. Dat kan een ander echt niet bepalen net zoals je niet voor een ander kan bepalen hoelang en op welke manier zij rouwt om een verlies.

@Aapje, zoek nou toch eens een keer goede hulp. Liefst gespecialiseerde hulp op het gebied van relatieverslaving. Dat advies is jou zo vaak gegeven, vast niet alleen hier op deze site maar ook van de mensen om je heen die ( begrijpelijkerwijs) inmiddels bijna allemaal zijn afgehaakt. Maar boodschappen komen bij jou niet aan. Je vermijdings- en ontkenningsmechanisme zijn enorm. En je bent net zo schizofreen als je mc'er want als je niets doet, zul je het over een poosje weer helemaal zien zitten en menen dat ie nu toch echt rock botten is gegaan.

Net zoals Brownie wilde ik alleen maar graag weer mijn oude vertrouwde man terug en niet die volkomen vreemde die hij nu geworden is en waar ik eigenlijk niks mee heb. Het is nog steeds moeilijk voor me om deze twee geheel verschillende persoonlijkheden strikt gescheiden te zien. Het schizofrene gedrag dat hij vertoont door op het ene moment zo goed voor ons te willen zijn en op het andere ons zoveel pijn te kunnen doen brengt me nog steeds heel erg in de war. Ik moet gaan inzien dat in de toestand waar hij nu in verkeert alles alleen maar om hem draait en hij op dit moment alleen maar goed voor zichzelf wil doen. Diep vanbinnen weet ik het allemaal wel maar zelfs na zes jaar wil toch nog steeds mijn gevoel niet volledig mee.

Ondanks ik me gisteren zo sterk voelde kan ik toch niet slapen en maalt het hele gebeuren weer door mijn hoofd. Het voelt zo onwerkelijk allemaal, mijn man die me zo overtuigend vertelde dat hij nu eindelijk eens wist wat belangrijk in zijn leven was en eergisteren gewoon weer met al zijn spullen bij me vertrok. Ik denk aan dat laatste gesprek, de tijd die hij daar voor het eerst voor nam en hoe aandachtig hij voor het eerst echt naar me luisterende. Hoe hij over zijn tegenstrijdige gevoelens praatte en me zei dat hij volgende week echt hulp zou gaan zoeken om weer “normaal” te worden. Ik zei nog tegen hem, nu denk je er zo over maar als je weer bij die vrouw zit vondt je dat allemaal niet meer nodig en vergeet je weer al de goeie intenties die je nu hebt. Het is allemaal heel dubbel, terwijl ik besef dat het eigenlijk beter is zo en hij me echt niet meer gelukkig kan maken mis ik hem toch. De hoop dat hij ditmaal echt aan zichzelf zou gaan werken ebt weer helemaal weg en ik vraag me nu af of hij dat gesprek alleen maar heeft benut om mij te susssen zodat hij rustig zonder gedoe van mij en onze zoon zijn spullen kon pakken. Waarschijnlijk heb ik het daarmee toch bij het goeie end en dat doet toch weer verschrikkelijk veel pijn. Het enige waar ik nu een beetje trots op mezelf voor kan zijn is dat ik hem geen bericht meer heb gestuurd. Waar ik me niet in kon bedwingen ( heel fout, ik weet het) is kijken wanneer hij laatst online was. Gisterenochtend 10.20 uur, wat inhoudt dat hij niet meer bij zijn vader zit maar weer bij de sm. Niet echt verrassend voor me want zijn drang naar de sm is nog steeds zo verschrikkelijk groot. Zij ontvangt hem weer graag met open armen en zal hem geen vragen stellen. Terug naar het leven waar geen enkele verantwoordelijkheden zijn en het alleen maar draait om plezier en hem. Deze man zit na zes jaar nog volop in zijn replay fase en ik betwijfel of hij daar ooit nog uit zal komen. Op mijn vraag bij zijn vertrek hoe hij zich zou gaan voelen wanneer hij echt zou gaan beseffen wat hij zijn gezin allemaal aandeed antwoordde hij simpelweg, als ik mezelf weer zou worden zou ik er niet mee kunnen leven en voor de trein springen.. Sociaal wenselijk antwoord of een antwoord dat diep uit zijn hart komt, ik weet het niet meer. Ik weet alleen nog maar dat ik dit soort leven niet meer wil en eindelijk eens uit deze mallemolen die zowel mij als onze zoon sloopt wil uitstappen. Zes jaar van je leven is verdomd lang, een tijd die ik geheel anders had kunnen (moeten) benutten en toch heb ik niet van al de dingen die ik in die periode gedaan heb spijt. Er gast zoveel door mijn hoofd nu, ik wil zo graag dit patroon doorbreken maar weet even niet hoe ik dit aan moet pakken. Ik wil zo graag een nieuwe job en een nieuwe start maar heb op het ogenblik daar de fut gewoon niet voor. Dit hele gebeuren heeft enorm veel energie gevergd van me en dat alles voor een man die steeds voor iedere stap die hij zet er weer twee voor achteruit gaat, net als ik.. Ik zou zo graag die knop om willen zetten, mijn behoefte aan een normaal en rustig leven voor mij en mijn zoon is ontzettend groot. De angst om alleen verder te moeten en het zowel emotioneel als financieel niet te redden is bijzonder groot. Mijn man zegt altijd, ik ben er nog voor jullie maar ik wil niet meer langer afhankelijk van hem zijn. Ik besef dat dit nog een bepaalde controle is die hij op ons wil uitoefenen en daar wil ik graag vanaf. Ik wil zo graag op mijn eigen benen staan, hem laten voelen dat ik hem nergens meer voor nodig heb. Nu heeft hij toch nog steeds het gevoel dat de deur hier voor hem heel wijd open blijft staan (niet zo vreemd met mijn gedrag) en dat hij toch weer zomaar zijn oude leven in kan stappen als hij het weer even moeilijk heeft. De uitspraak toen hij vertrok, als ik daar weer zit ga ik jullie weer missen en ik hou het daar dan niet vol zegt genoeg. Dat gevoel moet ik hem ontnemen omdat ik hier zijn absurde gedrag alleen maar mee in stand hou. De angst om hem voorgoed te verliezen is groot maar de angst om in deze uitzichtloze situatie te blijven hangen is net zo groot. Het inzicht dat ik het hem allemaal veel te makkelijk maak en hij daardoor zeker nooit rockbottom zal gaan moet ik gaan benutten. Misschien ziet hij nooit het licht maar op deze manier hou ik de kans dat hij dat ooit wel zal gaan doen met mijn eigen gedrag zelf tegen. Het enige wat ik moet doen is mezelf van de angst bevrijden om een man kwijt te geraken die ik eigenlijk al zes jaar geleden kwijt ben geraakt. De enige manier om dit te bewerkstellen is mezelf weer te vinden want die sterke, zelfstandige vrouw ben ik eveneens zes jaar geleden kwijtgeraakt en die mis ik misschien nog wel meer dan mijn man..

Ik ga er niet omheen draaien want ik wil hier eerlijk blijven schrijven. Mijn man is net als de vorige (valse) verzoening drie weken weer terug thuis geweest en is sinds gisteren weer weg. Ondanks het grote verdriet en de zoveelste teleurstelling heb ik toch geen spijt dat ik het weer een kans heb gegeven. Ik snap dat sommigen dat echt niet zullen begrijpen maar ik voel nog steeds buiten de liefde die ik voor hem voel nog best veel sympathie voor hem. Mijn man is geen onmens die zijn gezin graag wil kwetsen maar een heel erg verwarde man die een “ziekte” in zijn hoofd heeft. Ik zag de laatste dagen weer hoe erg hij met zichzelf worstelde en besefte daardoor dat het weer mis zou gaan. Ik wilde het dit keer anders aanpakken, geen gezeur of druk maar hem gewoon de ruimte geven om achter zijn gevoel te kunnen komen. Hier heb ik van geleerd dat er echt niets is om hem te kunnen beïnvloeden en wat je ook doet of hoe je je ook tegenover hem opstelt, je veranderd echt niets aan het proces dat hij moet doorlopen. Het enige wat ik hiermee heb bereikt is dat er geen ruzies of spanningen tussen ons waren en hij toch ondanks hij toch weer vertrok meer empathie voor me toonde. Doordat ik mijn zelfbeheersing ditmaal niet verloor en aardig tegen hem bleef leek hij hierdoor enigszins toch een beetje van in de war te geraken. Natuurlijk is het fijner (makkelijker) voor ze als er een schreeuwende en boze vrouw tegenover ze staat. Hiermee kunnen ze alleen maar hun vertrek mee vergoeilijken want het is toch logisch dat je met zo’n moeilijke vrouw niet kan leven. Vanavond is mijn man zijn spullen op komen halen en ook nu verliep alles gemoedelijk. Ik heb hem zelfs een kus gegeven en hem bedankt want hij heeft in deze drie weken ook veel goeie dingen voor onze zoon en mij gedaan en heeft heel goed voor ons gezorgd. Misschien kunnen sommigen deze actie van mij niet begrijpen maar ik voel me hier gewoon prettig bij en vond dit gewoon op zijn plaats. Voor de eerste keer heb ik vrede met mezelf omdat er niets is wat ik mezelf verwijten kan. Hier bedoel ik mee dat ik zijn gedrag niet door mijn eigen gedrag nadelig beïnvloed heb. Bij de vorige verzoening oefende ik een druk op hem uit en dacht ik achteraf wel eens, had ik dit of dat maar niet gedaan maar nu besef ik dat dat allemaal eigenlijk niet uitmaakt. In de tijd dat mijn man thuis was werd er niet echt gepraat en ondernamen we alleen maar leuke dingen met elkaar. Maar vanavond voor de eerste keer nam hij de tijd om met me te praten. We hebben gepraat over de ervaringen die ik met iemand heb gedeeld over mannen met een MLC ( bedankt Jikkie ) en daar luisterde hij aandachtig naar. Hij zei echt heel veel te herkennen en begon vervolgens volop over zijn gevoelens te praten. Hij sprak zijn respect voor me uit omdat ik zoveel begrip voor hem opbracht en ik de enige was waar hij echt mee over zijn tegenstrijdige gevoelens kon en durfde te praten. Even was daar weer die lieve man die ik altijd kende en waar ik altijd zo fijn mee kon praten. Voordat mijn man terug kwam beloofde hij me proffesionele hulp te zoeken maar daar werd weinig voor ondernomen. Door het gesprek dat we hadden gaf hij aan dat hij nu echt hulp wil gaan zoeken want hij wil zo graag weer de man zijn die hij ooit was. Misschien denkt hij daar morgen weer anders over maar ik geloof wel dat hij onderhand snapt dat hij hier niet alleen uit kan komen. Ik heb de indruk dat deze verzoening ons toch weer iets nader tot elkaar heeft gebracht, ook al is onze relatie er niet mee gered. Mijn mans gedrag tegenover mij neemt stilaan andere vormen aan en maakt het toch iets makkelijker om hiermee om te gaan. @Moppie, als antwoord op jouw vraag. Mijn zoon heeft inderdaad weer een teleurstelling te verwerken maar ditmaal is het anders omdat hij een bepaalde afstand van zijn vader hield. Hij wil helemaal niets meer met zijn vader te maken hebben en is heel boos op hem wat uiteraard te begrijpen valt. Tegenover mij heeft hij heel even zijn woede geuit maar dat was weer snel over gelukkig. Het is best moeilijk want dat zijn vader een MLC heeft daar wil hij nog steeds niet van weten. Voor hem is zijn vader gewoon een grote kl**** die gewoon niet meer bij zijn gezin wil zijn en ik laat hem maar. Ik laat hem dit op zijn eigen manier verwerken en mocht hij willen praten zal ik er zeker voor hem zijn.

Aapje, hoe is het met jou en je zoon ?

Als je een relatieverslaving hebt, zit je in een schadelijke relatie en je kan of wil daar niet mee stoppen. Kenmerkend voor een relatieverslaving is lichamelijk of geestelijk geweld en een gebrek aan respect en liefde in een relatie. De heftige gevoelens die je voelt tijdens de relatie, worden vaak door de relatieverslaafde ten onrechte als liefde geïnterpreteerd. Voor de buitenwereld is het probleem erg duidelijk, terwijl jij (en meestal zijn dit vrouwen) het probleem ontwijkt. Gevaren relatieverslaving Je kan een relatieverslaving vergelijken met een progressieve ziekte. Vanuit zichzelf wordt dit niet beter en het zal alleen maar slechter worden. Om de heftige emoties te onderdrukken, ontstaan er naast je relatieverslaving vaak ook alcohol-, drugs-, of eetverslavingen. Je hebt gevoelens van leegte, schaamte, schuld en zelfhaat. Deze kunnen snel de overhand krijgen en hebben depressiviteit, suïcidale gedachten en vele andere psychische problemen tot gevolg. Als je in een relatieverslaving zit, dan zal je meestal ontkennen dat je een probleem hebt. Het is daarom ook voor vrienden en familie belangrijk om goed op te letten en geïnformeerd te zijn. Kenmerken van een relatieverslaving zijn: je praat het gedrag van je partner goed je geeft jezelf de schuld van problemen je investeert teveel in een relatie vaak val je op partners die geen volwassen relatie willen aangaan de relatie is een obsessie voor je geworden vrienden en familieleden adviseren je om de relatie te stoppen maar de relatieverslaafde slaagt hier niet in Trubendorffer behandelt relatieverslavingen Wanneer je jezelf herkent in bovenstaande punten is het belangrijk om op tijd hulp te zoeken. Bij Trubendorffer hebben we veel ervaring met relatieverslavingen. We hebben geen wachttijden, dus je kunt al direct beginnen met je behandeling!

Hallo Aapje, allereerst mijn waardering dat je zo open dit verteld aan ons. Zal toch moeilijk zijn denk ik. Maar wat dacht je er van om gewoon eens echt de deur dicht te doen? Je bent duidelijk verslaafd aan deze man, je gaat je grenzen iedere keer voorbij. Hou meer van jezelf en je zoon. Wat doet dit met hem (je zoon)denk je? Welk respect heeft hij nog voor zijn ouders? Ik zou zeggen ga echte hulp zoeken en haal jezelf uit de cirkel van dit spel. Begin met kleine stappen. Ander telnr of blokkeer hem van app en mail.GEEN contact. Als jouw zoon wel wil is hij inmiddels oud genoeg om dat zelf te regelen. Deze man is nog zwaar in replay en hij wordt daar gehouden door jouw houding. Ik heb het gevoel dat de SM van je man het spel heel goed speelt. Door contact te verbreken met hem trekt hij weer naar haar, heb je dat al eens bedacht? Een tattoo van zn SM?. Echt niet te geloven!, Sterkte Aapje maak je leven vrij en mooi uit de greep komen van deze verslaving, dat gun ik jou . Xanadu 2017

Lief Aapje, waar haal je de energie vandaan??? En wil je zo nog vijf jaar door gaan is dat geen zonde van je tijd!!! Je kan zoveel leukere dingen doen dan tegen de tattoo van je man aankijken met de naam van zijn sm, dat zou voor mij toch echt wel een brug te ver zijn, eerst die tattoo weg of op z'n minst toch afplakken haha. Nee, even serieus, kopieer eens al jouw berichten hier van de site en lees die eens achter elkaar door, ik begin me werkelijk af te vragen wie hier het ziekst is jij of je man! En ik meen het Aapje ik schrijf dit niet om je te beledigen maar omdat ik het allerbeste met je voor heb en zelfs nog wel een heel klein beetje begrijp waarin jij verzand. Ik wens je vooral heel veel wijsheid en zelfliefde.

Dag aapje, kijk eens naar je berichten. Bijv die van 21-2 en 25-2. Zo haaks op elkaar. Ik zou zo in en in moe zijn als het zo zou gaan als je schrijft. En wat ben je al die jaren opgeschoten ? Echt niets, alleen ontzettend jezelf kwijt geraakt voor deze man die dubbel en dwars in replay zit en jou gebruikt. STOP ermee! Voor eens en altijd. Ik wens je zoveel meer toe maar in eerste plaats zelfliefde.

Ondanks de overtuigende beloftes in het begin maakt mijn man totaal geen aanstalten om er één van waar te maken. Dit was de aanleiding dat ik mijn emoties vannacht niet langer meer kon bedwingen en gooide er dan ook al mijn frustraties eruit. Zijn adres is nog steeds niet gewijzigd en ik heb er geen enkel inzicht op of hij voor de sm nog rekeningen betaald. De tattoo met haar naam prijkt nog steeds op zijn arm en als ik aangeef dat dat niet normaal en zelfs vernederend voor me is zegr hij dat daar tijd voor nodig is. De insteek die ik had om alles zijn beloop te laten en hem hier de tijd voor te gunnen breekt me op. Ik ben niet het type dat zwijgzaam toe kan kijken dat hij werkelijk nergens aan werkt en alles maar bij het oude laat. Mijn man is nu naar zijn vader toe en ik heb hem gevraagd al zijn spullen meteen mee te nemen maar dat wilde hij niet. Ik heb hem gevraagd dit op een volwassen manier op te lossen en niet weer net als vorige keer toen hij na een uitbarsting van mij naar zijn vader ging om daarna een berichtje te sturen dat het niet meer werkt. Wat mij opvalt is dat er steeds maar één discussie nodig is om zijn vluchtgedrag weer naar boven te laten komen. Ik vertelde hem vanochtend nog dat normale mensen in een normale relatie met elkaar kunnen praten over de onvrede in zichzelf maar daar is hij duidelijk nog lang niet aan toe. Mijn man was altijd heel vrolijk en enthousiast, dat waren dan ook de eigenschappen waar ik veel van hield bij hem maar van beiden valt weinig te bespeuren. Komt nog wel, geeft hij steeds aan maar daar heb ik een hard hoofd in. Mijn ongeduldig gedrag maakt hem onrustig en duwt hem weer verder van me weg maar ik kan en wil me niet anders gedragen dan ik me voel. Het zou ook niet goed zijn als hij alleen maar bij me zou blijven vanwege pleasegedrag van mijn kant want in die sm rol zou ik me echt niet lang goed kunnen blijven voelen. Wat mij het meeste opbreekt is dat hjj weer vaker in gedachten verzonken lijkt en ik me dan afvraag wat er op dat moment door zijn hoofd gaat. Dit is niet de man waar ik altijd samen zo mee kon lachen en waar ik destijds zo verschrikkelijk verliefd op werd. Het verschil van mijn man voor en tijdens zijn MLC is zo absurd groot, dat iemand zo ver van zichzelf verwijderd kan geraken is haast niet te behappen. Als ik nergens over praat ( zeur ) gaat het prima tussen ons maar zo werkt het in een normale relatie toch niet? Ik weet op dit moment even niet wat ik moet doen, het nog even aankijken of hem dan toch maar zeggen dat hij zijn spullen moet pakken. Het enige verschil met de voorgaande verzoeningen is dat hij steeds zegt dat hij geen ruzie met me wil maar aan de andere kant maakt hij het mij echt niet makkelijk met dit onzeker gedoe. Ik heb hem gezegd dat ik alleen maar met hem verder wil als de sm totaal uit beeld is maar op deze manier staat zij nog steeds teveel tussen ons in. Ik denk aan de woorden van get-real dat mijn man waarschijnlijk nergens meer gelukkig kan zijn. Het begint er inderdaad heel erg op te lijken..

Ik kan me voorstellen dat sommigen hier nu denken, ja maar je maakt het hem wel heel makkelijk door nergens over te zeuren. Het is toch niet zo dat ik constant op eieren loop maar ik kan mijn emoties meer onderdrukken en stel me wat onverschilliger op. Een man met MLC heeft veel moeite met emoties en gevoelens en de hele tijd die gevoelige snaar betasten heeft daarom geen enkele zin. Ik wil hem dit keer zijn eigen gevoelens laten ontdekken zonder hem hierin te willen beïnvloeden. Hiermee maak ik het niet alleen hem maar ook mezelf makkelijker mee. Je hebt er uiteindelijk toch geen enkele invloed op als partner dus waarom zou je dan al die energie verspillen?

Ik besef dat mijn man nog lang niet uit zijn MLC is en in een kort gesprekje dat we hadden geeft hij dat zelf ook toe. Het zit nog niet goed in zijn hoofd, alles meteen afkappen met de sm lijkt heel moeilijk. Tijdens deze verzoening merk ik pas hoeveel impact alles op ons beiden heeft. Hij doet heel erg zijn best om weer betrokken te zijn met onze zoon en mij en toch mist er nog steeds iets.. Ik mis de spontane vrolijke man die hij altijd was, niet dat hij chagerijnig is of depri maar gewoon anders. Ik mis de intimiteit tussen ons die er altijd was, dat vertrouwde en veilige gevoel dat ik altijd bij hem had. Het beschadigde vertrouwen speelt een enorme rol en ik betrap me erop dat ik me vaak afvraag wat er echt door zijn hoofd gaat. Toch merk ik bij mezelf een groot verschil, er zit meer rust en ik kan me beter beheersen. Terwijl ik de voorgaande keren meer druk op hem legde gun ik hem nu meer tijd en dat werkt voor beiden rustgevender. Wel maak ik hem duidelijk dat hij eerlijk moet zijn en als hij twijfelt zijn spullen moet pakken. De rust dat het dit keer goed zal gaan zit er nog niet maar de grote onrust die er de vorige keren steeds zat is toch ook niet aanwezig. Het blijft moeilijk weer een evenwicht te vinden na alles wat er gebeurt is maar dat is eenmaal de keuze die je zelf maakt. Het heeft geen nut je man te pushen of hem te forceren, dat werkt alleen maar averechts. Ik sta er nu anders in dan de andere keren, laat hem praten als hij daar zelf behoefte aan heeft. Af en toe laat hij iets los maar dan luister ik alleen naar wat hij wil vertellen en vraag ik niet verder door. Het is duidelijk nog te vroeg voor zware gesprekken en ik wil eerst dat we allebei weer even die rust vinden. Verder doen we alles weer samen, gezellig naar de stad, uit eten en klussen in en om het huis. Ik geef het gewoon de tijd en zie wel hoe het loopt. Wat ik wel merk is dat mijn eigen gedrag heel veel invloed heeft op de zijne. Als ik me rustig en relaxed tegenover hem opstel is hij dat ook. Ruzies hebben geen enkele zij en drijft je alleen maar uit elkaar. Dit keer wil ik hem geen reden geven om te vluchten, doet hij dat wel heb ik tenniste geen bijdrage hieraan geleverd en zal het toch iets makkelijker voor me zijn.

Hoi Aapje, ik ben ook bang dat Xanadu en Nance gelijk hebben maar ik hoop voor jou dat het niet zo is en dat het nu echt gaat werken! Heel veel sterkte!x

Hallo Aapje, Ik volg altijd al jouw berichten. Van een afstand zaken bekijken kan altijd veel analytischer dan wanneer je er zelf inzit. Ik ken niet jouw hele verhaal maar je man lijkt op een MLC’r die nog totaal niet rock bottem is gegaan. Alle verzoeningen waren maar tijdelijk en met wat je nu schrijft over hoe de situatie nu is lijkt het daar weer op. Jij hebt alleen je eigen dingen opzij gezet omdat je onbewust weet dat hij daardoor langer blijft. Hij gaat van haar huis naar jouw huis.... Durf je het aan om tegen hem te zeggen ga alleen wonen? Of ben je dan onbewust bang dat hij weer in haar armen vliegt? Als je dat antwoord voor jezelf kunt invullen met ja dan weet je genoeg over deze verzoening. Een man die echt voor jou kiest en jou niet kwijt wilt raken had zn zaken allang geregeld . Maar hij wil beide in reserve houden Aapje. Maar nogmaals dat is wat ik lees op afstand... Kies voor jezelf en je zoon. Een verzoening zou fantastisch zijn voor jullie maar laat het een echte zijn deze keer. Niet omdat jij nu je (terechte) eisen bijstelt en het daardoor wat langer duurt. Maar als je deze weg kiest hoop ik oprecht voor jou dat het gaat lukken en dat het echt voelt voor jou. Xanadu 2017

@ Aapje..als je feedback op je berichten hier wilt, kan je daar in het gastenboek om vragen. Zeg er wel bij dat het de bedoeling is dat er dan hiér gereageerd wordt. En blijf hier zelf schrijven. Beschrijf, wat er nu gebeurt, wat er niet gebeurt, hoe je je opstelt jegens je man. Wat hij doet, zegt etc. Het is goed als die informatie beschikbaar komt. Daar kan je andere vrouwen mee helpen. Probeer per reactie zoveel mogelijk relevante informatie te geven. Dat leest het makkelijkst.

Ohhhhh, aapje .. waarom heb je nou niet geeist dat hij eerst zijn “ zaken “ ging regelen?? Dat hij aan zichzelf ging werken . Vandaaruit kijken of het ooit weer haalbaar is tussen jullie. Dit is echt cake eating en volledig in replay . Dat moet je toch ook inzien als je leest hoe anderen het opnieuw proberen . Eerst jezelf en hij zichzelf “ hervinden”. Hoe ga je dit nu verder aanpakken? Succes.

Het is veel relaxer dan de andere keren sinds mijn man weer thuis is. Misschien ligt dit aan mezelf omdat ik hem meer ruimte geef en niet zo push als de voorgaande keren om alles zo snel mogelijk met de sm af te handelen. Er is nog steeds niets geregeld, zijn adres staat nog bij de sm en er is ( bij mijn weten ) geen contact. We doen leuke dingen samen en het contact met vader en zoon verloopt uitzonderlijk goed. Toch voelt het niet helemaal goed omdat mijn man geen stappen onderneemt om de zakelijke dingen met de sm af te handelen. Als ik hem vraag of hij nog twijfeld krijg ik een volmondig mee maar waarom is hij dan zo laks, vraag ik me af. Mijn man heeft nog steeds geen sleutel van het huis en vraagt daar ook niet om. Reden om toch nog aan zijn oprechtheid te twijfelen of moet ik hem toch gewoon meer tijd gunnen. Best moeilijk alllemaal, vooral met de afloop van de voorgaande verzoeningen in mijn hoofd..

Mijn mlc’er die ik toch liever E verkies te noemen is gisteren langs huis geweest. Dit was de eerste keer sinds onze laatste verzoeningspoging nu drie maanden geleden dat we elkaar weer zagen. Ondanks het veelvuldig telefonisch contact tussen hem en mij is er tussentijds geen enkel contact meer met vader en zoon geweest dus dat moment was even spannend. E trachtte een gesprek met zijn zoon aan te gaan maar die liep hem gewoon voorbij. Even later was het ijs gebroken en stonden ze in de keuken te praten over hun gezamenlijke passie, auto’s. E en onze zoon waren voor de MLC altijd twee handen op één buik en ondanks hij dat nooit uitspreekt weet ik hoe erg mijn zoon zijn vader mist. Dit uit zich ook steeds in de coulantie die hij tegenover zijn vader heeft en ondanks hij vaak woedend ( uit pure teleurstelling ) op hem was ook hij E uiteindelijk steeds weer die kans wil geven. Het voelde weer even als vanouds, wij met z’n drieën met een bakje koffie erbij in gesprek en dan merk ik ook hoe erg ik die normale gezinssituatie die we altijd hadden mis. Het voelde helemaal niet ongemakkelijk maar juist heel fijn maar toen E me vroeg om even mee naar de voordeur te lopen werd ik weer wakker geschud, mijn man leeft nog steeds met een andere vrouw en kind en die situatie is alles behalve normaal. Bij de voordeur gaf E me nog een kus, vertelde me hoe blij hij was met de positieve reactie van onze zoon en dat hij dat leven dat we samen hadden ook zo verschrikkelijk mist. We namen afscheid van elkaar en hij zei dat het allemaal weer goed zou komen, dat dat gewoon moest.. Een half uurtje later belde hij me op, het had hem goed gedaan ons weer te zien en hij wist het zeker, hij was nu echt klaar met dat gekke leventje met de sm. Hij gaat daar weg, ongeacht wij hem nog een kans willen geven of niet, dat andere leven is zijn leven niet. Gelukkig is hij nu wel zo ver dat hij beseft dat hij proffesionele hulp hierbij nodig heeft en dat hij dit nu zelf aangeeft vind ik al een hele stap vooruit van hem. Maar eerst wel zien dat hij zijn woorden in daden omzet..pas dan kunnen we weer voorruit kijken.

@Nance, ik begrijp wat je ne tracht duidelijk te maken en voel jouw opmerkingen daarom ook niet als een aanval. De vorige pogingen tot verzoeningen zijn steeds mislukt omdat zijn verslaving aan de sm te groot was, hij nog steeds alleen maar dat goede gevoel zocht en het hem niet uitmaakte van wie hij dat kreeg..als hij het maar kreeg. Ondanks ik steeds duidelijk naar hem toe was, het is haar of ik trad ik toch steeds in de rol van pleaser en dat doe ik nu niet meer. We kunnen gewoon heel fijn met elkaar praten en hij snapt echt dat het niet meer kan er iemand naast te hebben. Hij begint stilaan te snappen dat het leven niet alleen maar om plezier en het goede gevoel dat iemand hem geeft gaat maar dat je in dat leven ook de confrontaties moet aangaan. Iedere valse verzoening die wij hadden heeft duidelijk een zaadje bij hem geplant en er blijft steeds meer hangen. Ik kan me voorstellen dat dit moeilijk te begrijpen is maar er zit bij ons beiden nog gewoon teveel om dit te laten gaan. @brownie, ik weet dat jij ook heel hard voor jouw relatie hebt geknokt, en nog.. Het komt misschien bij iedereen over alsof ik hem smeek om terug te komen maar dat is niet zo. Het is net doordat ik nu een bepaalde afstand tijdens onze gesprekken hou en zeg dat we beter met deze onzin kunnen stoppen dat hij steeds meer contact met me zoekt. Ik zeg eerlijk, ik praat heel vaak tegen mijn eigen gevoelens in tijdens onze gesprekken want ben diep vanbinnen zo bang hem echt te verliezen maar merk daardoor wel degelijk een grote verandering in zijn gedrag. Hij geeft zelf aan mochten we weer een poging tot een verzoening wagen dat hij echt hulp nodig heeft van een therapeut en dat is al een hele grote stap van hem. Dat stel ik nu ook als voorwaarde, dat hij zichzelf laat helpen want zowel ik als mijn zoon zouden nog een valse verzoening echt niet aankunnen. Ik zie één grote vooruitgang bij hem en dat is dat hij de schuld niet meer langer bij mij of onze relatie neerlegt maar bij zichzelf. Hij begrijpt dat hij met zichzelf aan de slag moeë gaan en eerst zelf weer die rust moet vinden. Het is echt niet makkelijk, dat weet jij ook maar zolang de kans bestaat dat hij echt aan zichzelf wil werken kan/ wil ik onze relatie nog niet opgeven.

Hoi Aapje, waar ik zelf dan mee zit is of de man dan wel echt rockbottom gaat. Als hij niet gaat zien dat het in hemzelf zit maar denkt dat het door de omstandigheden komt en het dan maar weer wegstopt, al die moeilijke gevoelens en er niet mee dealt kan het als hij bv 60 is (of bij een heftige gebeurtenis) wéér gebeuren, die gevoelens gaan nl niet weg, hij heeft alleen weer een manier gevonden om ze weer weg te stoppen. Daar ben ik nl wel bang voor bij mijn man, ik zie nog niet dat hij de problemen in zichzelf zoekt maar vooral bij mij en in ons huwelijk. Hij gaat nu een maand weg om na te denken of hij nog verder wil maar ik weet niet of ik nog wel verder wil want ik ben bang dat als hij niet echt zijn issues aanpakt, dat het alleen maar meer ellende en verdriet wordt of ik word op mijn 60e verlaten. Als ik hem nu niet meer terug wil, is hij mij en alle vastigheid kwijt en dan gaat hij misschien wel rockbottom, ik denk dat dat nodig is hoe moeilijk ook. Dat hij dan pas beseft wat hij had en het in zichzelf gaat zoeken. Bij jou man ook, hij heeft altijd jou gehad als vangnet, weet nou als hij jou kwijt is? Hij heeft nu allebei, de sm en jou, dat is wat hij wil. Wil jij dat ook? Ik heb dat steeds geweigerd en hij wilde het afdwingen en nu nog steeds maar ik ga daar nooit mee akkoord, het is zij óf ik, als hij met haar gaat uiteindelijk ga ik niet meer met hem om, is hij mij kwijt! Ik denk dat hij daarom ook nog bij mij is, hij wil mij toch niet kwijt maar kan bijna niet zonder de sm, dat is die verslaving. Ik weet eigenlijk wel wat ik moet doen maar het is vreselijk moeilijk! Maar ik denk de enige weg, hem loslaten, helemaal, hopen dat hij rockbottom gaat!

Zou het niet zo zijn dat je juist de situatie in stand houdt door met je ex om te blijven gaan? Ik begrijp uit alle literatuur dat ze het proces volledig zelf moeten doorlopen en jij het jouwe. Dus ook al zou je de deur voor jezelf open laten staan moet je toch voor jezelf kiezen en jouw leven gaan herpakken. Hij moet zelf ontwaken en therapie zoeken en dat is wat anders dan zoals nu met jou ook het fijne gevoel vasthouden ( daarnaast bij de SM ), dat is cake eating. Bij mij was dit het eerste jaar , dus herkenbaar. Sterkte!

Het is nu bijna drie maanden geleden sinds onze laatste valse verzoening en er is ondertussen een hele hoop gebeurt. Het contact met mijn mlc’er is weer hersteld en we kunnen weer als volwassenen met elkaar praten. Tijdens de gesprekken gaat het steeds meer over onze gevoelens en dat we er beiden niet gelukkiger op zijn geworden. Hij heeft heel veel interesse in zijn zoon ondanks ze nog steeds geen contact met elkaar hebben. Ik moet eerlijk bekennen dat het me heel erg raakte toen hij tijdens één van de gesprekken zei “ als je na vijf jaar nog steeds zoveel contact met je ex wil blijven houden moet er tussen ons toch iets bijzonders zitten dat nooit over gaat”. We hebben altijd met z’n driéen een heel bijzondere band gehad en samen heel veel meegemaakt dat niet gerelateerd was aan onze relatie maar toch menige koppels al eerder uit elkaar had gedreven. Ik hou heel veel van hem en zal dat ongetwijfeld altijd blijven doen en geraak er steeds meer van overtuigd dat diezelfde liefde er bij hem ook nog zit. Ook al heeft hij zich als een echt onmens gedragen, toch weet ik dat hij zo niet is. Diep vanbinnen zit nog steeds dat prachtig mens waar iik destijds zo verliefd op werd en zoveel van ging houden. Als hij zwaar ziek zou zijn had ik hem ook niet in de steek gelaten en zo zie ik zijn MLC ..als een ziekte waar hij zelf ook niet om gevraagd heeft. Als je voor elkaar kiest deel je de goede en slechte tijden met elkaar en mijn mlc’er heeft me jarenlang die goede tijden gegeven. Daarom laat ik hem in deze slechte tijden ook niet vallen en zal ik hem blijven steunen zolang ik kan. Ongeacht zijn MLC bleef hij toch nog steefs voor ons zorgen en kon ik in noodsituaties altijd op hem rekenen. Dat noem ik echte liefde en daarom sluit ik een verzoening in de toekomst dan zeker ook niet uit.

Ikzelf merk nu zowel bij mezelf als bij mijn mlc’er grote veranderingen waardoor ik weet dat het nog goed tussen ons kan komen. De belangrijkste verandering is wel dat we elkaar in onze waarde laten, weer met meer respect naar elkaar toe kunnen praten en niet meer bang zijn om onze innerlijke angsten bespreekbaar te maken. Er zijn totaal geen verwijten meer naar elkaar toe en elkaars gevoelens worden uitgebreid besproken. We hebben allebei het gevoel dat we sinds lange tijd weer echt naar elkaar luisteren en echt met elkaar praten en dat voelt echt fijn. Hoe je het ook wil noemen, verslaving of wat dan ook..er bestaat echt wel zoiets als onvoorwaardelijke liefde en daar wil ik toch graag in blijven geloven..

Was het maar zo simpel dat de mlc’er op een ochtend wakker wordt en alles gaat beseffen en inzien. Ook ik dacht dat mijn man anders was zoals Moppie onlangs nog schreef. Wat wij hadden was zo sterk en we zouden hierdoor dit wel overleven. Nu inmiddels vijf jaar later weet ik wel beter, je mag je niet vast blijven houden aan die hoop. De enige die uiteindelijk dat inzicht moet krijgen ben jezelf en ook dat is helaas niet zo simpel. Er is is niks mis mee diep vanbinnen die hoop te houden maar je mag er je leven niet op gaan inrichten. Ik maakte zelf die fout, bleef jarenlang hopen en wachten om uiteindelijk geen stap verder te komen. Mijn man gaf al die jaren signalen dat hij ontwaakte en eindelijk uit die tunnel kwam en vandaar ook die talloze valse verzoeningen. Ik maakte steeds een vreugdendans maar die werd steeds korter van duur. Na iedere poging kroop hij alleen maar steeds verder terug die tunnel in en liet mij en onze zoon op een uiterst pijnlijke totaal ontredderd achter. Dit alles liet ik keer op keer gebeuren doordat ikzelf het inzicht maar niet kreeg waar mijn man mee bezig was. Natuurlijk zit er bij mij heel diep vanbinnen nog steeds die stille hoop maar ik hoef dat niet meer met hem te delen. Het brengt mij maar ook hem niet verder en daarom is het ook zo belangrijk je niet alleen maar te focussen op het inzicht dat je man hoort te krijgen maar op jezelf. Dit is echter zoveel moeilijker dan je zelf denkt en ook dit heeft veel kracht en tijd nodig. Ik had vrijdag contact met hem vanwege de hoog oplopende tandartsonkosten van onze zoon waarvan hij me nog steeds verzekerd dat hij die volledig zal terug betalen. Die financiële afhankelijkheid voelt niet goed maar ik heb éénmaal geen andere keuze. Tijdens het gesprek maakte ik hem duidelijk dat ik aan mijn eigen leven ga bouwen en na verloop van tijd weer open zal staan voor een andere man in mijn leven die me wel gelukkig zal maken. Het was niet mijn bedoeling maar bleek wel de ultieme test, ik voelde lichte paniek bij hem. Hij zei dat hij me nog zou bellen en toen ik gisteren vertelde dat dat even niet uitkwam stuurde hij me een berichtje dat hij vandaag wel zou bellen. Dit maakt mij duidelijk dat hij zich heel sterk voelt zolang ik bereikbaar blijf en als hij de afstand begint te voelen weer onzeker wordt. Hierdoor besef ik ten volste dat het puur een spel van aantrekken en afstoten is en als ik zelf niet uit deze cirkel stap dit nog jaren zal duren. Als ik hem die macht ontneem om mijn leven nog verder te bepalen zal hij alleen nog maar op zichzelf toegewezen zijn. Enkel dan zal hij na verloop van tijd misschien pas echt gaan nadenken en beseffen wat hij allemaal in zijn leven is kwijtgeraakt. Voor mij is het dan van groot belang dat ik me sterk houdt en hem niet meer langer het gevoel geef dat er nog een terugweg voor hem is. Het enige wat ik tot nu toe bereikt heb door mijn gedrag is dat hij het respect voor mij is kwijtgeraakt en ook al zal mijn nieuwe instelling onze relatie niet meer kunnen redden, toch hoop ik hiermee ooit weer een klein beetje respect terug te winnen. Ondertussen tracht ik hard te werken om het respect voor mezelf weer te laten groeien want als je dat zelf niet hebt zal je het respect van een ander ook nooit krijgen.

Beste Aapje, wat n dramatisch verhaal. Ik heb respect voor je dat je er alles aan doet om de relatie met je man te herstellen. Ooit zal je zoon het begrijpen dat je deze weg gekozen hebt. Na 20 pogingen ben je erachter dat jij je man niet kan redden en dat zal ook niet gebeuren. Nu tijd om jezelf te redden. De beste tip die ik je kan geven: verbreek al t contact met je mlc. Laat hem zijn leven leven. Geen mails, appjes of telefoontjes. Richt je op jezelf. Zeg tegen jezelf dat deze man jouw liefde en vriendschap niet waard is. En denk daar iedere keer aan als je in de verleiding komt om te communiceren. Je zult zien dat het je rust brengt. Probeer niet teveel te praten over deze situatie met je zoon. Focus je op leuke dingen met hem. Ga gezellig pannenkoeken bakken, naar de film. Wees er voor je zoon!! Hij zal echt opknappen! Loslaten vd mlc zal jouw redding zijn en die van je zoon! Ik spreek uit eigen ervaring. Veel sterkte

Ik heb even bijgeleZen hier..... wat een narigheid allemaal... Het ergste vind ik nog dat de mc ers totaal niet beseffen wat t met de achtergebleven partner en kinderen doet. Wij worstelen om alle ballen in de lucht te houden en zij stampen overal doorheen. Houden nergens rekening mee en willen maar een ding. Niets voelen, niet praten, niet denken..... Wat vreselijk voor je zoon aapje. Ik lees wel de enorme stappen die jij hebt gemaakt. Heel erg knap van je. Voor je zoon is deze periode natuurlijk ook enorm traumatisch. Heb je geen goede vriend die met hem in gesprek kan om hem richting hulp te krijgen? Ik merk hier ook aan de meiden dat ze er niet over willen praten. Ik gooi weleens n balletje op, maar nee, dat houden ze af. Ook het feit dat opa en oma geen contact meerwillen en zoeken hebben ze het niet over. Ja, cynisch. O we zijn 18, toen mochten papa en z'n zus het ook zelf uitzoeken. En tegen de jongste,16, die ze Heel sporadisch nog wel ziet, O dan heb je nog twee jaar. Of geen idee waarom oma me niet meer moet. Opa zou wel willen maar die is bang voor oma.... en dan denk ik meisjes wat hebben jullie gelijk... De oudste heeft een angst en dwang stoornis die weer heel heftig is op het moment. Ze komt ook weer thuis wonen. De middelste, net op de universiteit begonnen, twijfelt of ze misschien toch even gaat stoppen, en de jongste, van atheneum, naar havo naar mbo nu twijfelt over de gekozen studie. Maar hee er speelt vast niet mee dat hij ze in de steek gelaten heeft hoor! De sm is echt niets! En Als het allemaal niet zo n ellende had veroorzaakt had ik nog wel kunnen lachen om haar sneue gedrag. ze laat zich bedienen, laat iedereen voor haar rennen, gedraagt zich als n krolse kat bij al onze vrienden (allemaal gemiddeld 15 tot20 jaar ouder dan dit grietje) die daar intrappen. Gister was mc er weg en wat doet zN vriendinnetje? Juist, op stap met drie ouwe mannen.... tja... je kunt je afvragen wat haar issues zijn...

@Aapje, het was nooit mijn bedoeling je uit het gastenboek te weren. Ik wilde alleen dat dat de informatie over jouw proces vindbaar en dus toegankelijk voor anderen zou blijven. Voel je dus vrij om in het gastenboek te schrijven.

Get-real, ik wil jouw toestemming vragen om weer in het gastenboek te mogen schrijven. Ik mis dat heel erg nu mijn blog over mijn laatste verzoening ten einde is.

@ Aapje...Dit is een hele noeilijke en verdrietige situatie. Maar het helpt niet als jij nu alle schuld en verantwoordelijkheid naar je toetrekt. Je zoon heeft hulp nodig om uit die depressie te komen en meer op zijn eigen benen te leren staan. Jij staat te dicht bij hem en hebt niet de deskundigheid om dingen voor hem op te lossen. Een therapeut of andere betrouwbare hulpverlener kan je helpen om je zoon te helpen. Zoek alsjeblieft die hulp!

Ik had gisteren een hele moeilijke dag. De eerste sinds mijn man hier weer vertrok. De reden hiervan was een stevig gesprek met mijn zoon die zijn verwijten naar mij toe uitsprak. Het gaat helemaal niet goed met hem, de laatste valse verzoening heeft veel in hem kapotgemaakt. Ik trachtte zijn hatelijke opmerkingen dat hij geen vader meer had maar hij ook mij niet meer langer als zijn moeder zag te begrijpen maar het deed verschrikkelijk veel pijn. Hij verwijt mij dat ik hem steeds mee in dat donker gat sleur en de pijn die ik hem daar steeds mee aandoe en daar voel ik me zo verschrikkelijk schuldig over. Ik dacht de zware fouten die ik maakte wel te kunnen herstellen maar krijg die kans niet meer. Mijn zoon zit in een zware depressie en wil geen hulp accepteren. Hij praat weer over de dood, wil dit leven niet meer. Zijn geloof en vertrouwen in mij is volledig weg en dit kan ik hem niet kwalijk nemen. De puinhoop die mijn man achter heeft gelaten is enorm en ik weet niet meer hoe ik die op moet ruimen. Waar ik me nu nog het meest schuldig om voel is dat ik dit allemaal zelf had kunnen vermijden. Waarom ben ik toch zo dom geweest en heb ik alles op het spel gezet voor een man die het niet waard was. Ik wil hier zo graag samen met mijn zoon uitkomen maar weet niet meer hoe.

“ het gaat niet om de mensen in het leven maar om het leven waar die mensen in zijn” die zin raakte mij. Want dat is het precies. De mlc er is een man alleen die zich omringd met het aangename. Niet met liefde. Hij kan ook alleen maar halen en niet geven. Dank je wel voor je aardige woorden aapje. Hij begint mij steeds minder te doen. En dat gesprek waar jij over sprak met zijn sm heb ik ook eens live mogen aanschouwen. Ik heb nog nooit zo iets engs gezien. Mijn echtgenoot was een soort slang die voortdurend mee begon te praten met wat hem uit kwam en daarin schuwde hij echt niemand. Alles wat hij gezegd had draaide hij binnen een paar minuten terug. Ik heb toen de meest zwarte kant gezien van een mens dat zo in de knel zit dat hij zijn eigen leugens niet meer kan volhouden. Als je zo oneerlijk moet zijn dan spoor je niet. Ik zou mij diep schamen als ik zo tegen een ander zou doen. Ik geloof hem ook niet meer. Sterkte allemaal.

Lieve Innie, dit moet een hele zware periode voor je zijn. Je zit volop in een rouwperiode en de zorg van je zieke vader weegt daar ook nog eens extra bovenop. Maar ondanks je eigen ziekte doe je het toch allemaal maar en dat getuigd van de kracht die je nog in je hebt. Wat de sm meer heeft dan jou.. helemaal niets, je kan je beter afvragen wat ze minder heeft dan jou want dat is precies hetgeen wat zij in jouw man die nu in een hele negatieve spiraal zit aantrekt. Zij zit in dezelfde negativiteit gevangen, heeft hetzelfde lage zelfbeeld en is hetzelfde zielig hoopje mens. Plaats jezelf daar ver boven, Innie. Je wilt jezelf echt niet vergeleken zien met de sm, laat iedereen zien dat jij zoveel meer waard bent want dat ben je ook. Je bent een krachtige vrouw die echte liefde kan geven, het wordt tijd dat je die alleen nog maar geeft aan de belangrijkste personen in je leven en dat zijn jouw kinderen en jezelf. Jij denkt vaak hetzelfde als mij, negatieve mensen moet je uit je leven bannen, je verdoet er alleen maar je kostbare tijd mee. Verloren kostbare tijd die je heel anders kan benutten door deze alleen nog maar in positieve mensen en dingen te stoppen. Veel sterkte nog met je vader, Innie en een dikke knuffel van mij.

Klopt wat je schrijft, Perceptie. Het beeld los kunnen laten van de man die hij ooit was, dat was de zwaarste tegenstander in mijn strijd. Ik kon gewoon niet bevatten dat de man die ons op handen droeg, zo zorgzaam was en alleen maar het beste voor ons wilde in staat was ons al die verschrikkelijke dingen aan te doen. Je komt in een ontkenningsfase, het kan gewoon niet waar zijn, zo is mijn man niet, hij zal snel gaan beseffen hoe fout hij bezig is.. Het ongeloof was zo groot dat ik maar bleef vechten voor onze relatie, tevergeefs want een eenzijdig gevecht valt niet te winnen. Ik vocht alleen, mijn man had de strijd allang opgegeven en dat wilde ik maar niet beseffen. Waarom hij toch nog steeds contact met me zocht? Dat was niet uit liefde maar uit pure angst en grote onzekerheid. De angst om zijn veilige thuishaventje te verliezen en de onzekerheid om wat zijn nieuwe leven zou brengen. Door mijn eigen angst en onzekerheid maakte ik het hem wel heel makkelijk. Hij sprong continu met de sm de diepte in en wanneer hij het te angstig vond was ik er nog die hem weer even opving. Maar uiteindelijk had hij me niet meer nodig, zijn keuze was al lang gemaakt. Eigenlijk had hij deze keuze al vijf jaar geleden gemaakt toen hij voor de eerste keer de deur achter zich dichttrok. Het is altijd pijnlijk afscheid te moeten nemen van iemand en iets waar je veel van houdt maar als diegene niet meer van je kan houden om welke reden dan ook moet je loslaten. Liefde mag geen éénrichtingsverkeer zijn en zeker niet pijn doen. Tijdens onze laatste verzoeningspoging merkte ik dat het beeld dat ik van mijn man had niet meer klopte. Zijn volledige liefdeloze houding en respectloze gedrag pasten niet meer in dat plaatje. Hij was niet meeer langer die mooie lieve man die me liefdevol en met respect behandelde maar een vreselijke egoistische man die me beloog, bedroog en me daarmee zwaar vernederde. Dat laatste telefoongesprek maakte me duidelijk hoeveel verschillende maskers hij op kon zetten. Hij is in staat om als een kameleon mee te kleuren in een omgeving die hem op dat moment wel past. Het gaat hem niet om de mensen in zijn leven maar om het leven dat hij op dat moment met die mensen heeft. Door dit echt in te gaan zien verloor ik dat laatste beetje respect en sympathie die ik nog voor hem had en dat was uiteindelijk mijn redding. Hij was niet meer langer de man waar ik zo verliefd op werd en zo enorm veel van was gaan houden. Dit heeft me geholpen om de kracht te vinden om voor mezelf en verder te gaan. Diezelfde kracht zal jij ook krijgen, Perceptie want ik merk aan jou schrijven dat jij al veel verder staat dan mij op zo’n relatief korte tijd.. Hou dit vast, dan kom jij er wel..

Idd, mooi geschreven aapje. En een wijze les. ook voor mijzelf. Uit de cirkel stappen en je boven die twee arme zielen plaatsen. Want dat zijn ze: arme zielen die de weg kwijt zijn en niet weten wat ze allemaal vernielen.Het brengt mezelf ook veel rust nu ik niets meer hoor van MC'er. Sinds hij weet van m'n zieke vader heeft hij geen contact meer opgenomen. Alsof hij bang is om "menselijk" te zijn en wat medeleven te moeten tonen of zo. Dat hij me maar laat. Ik geniet van de rust en m'n lieve kinders. Die tip van je om je boven de SM te plaatsen ga ik onthouden...ik maakte ook steeds de fout om me er mee te vergelijken. Waarom wil hij haar en mij niet. Wat heeft zij meer dan mij? Waarom ben ik niet goed genoeg ook al was ik het 34 jaar wel? En door daar over te malen, maken we onszelf alleen maar gek en ongelukkig. Geniet van deze zonnige zondag allemaal!

Het enige wat ik nog wil toevoegen is dat wij de mlc er vroeger kende en daar was het gewoon vaak een fijne man. Het is lastig om dat goede beeld te vergeten. De ochtenden zijn heerlijk rustig zo zonder hem in het weekend. Er is geen stress en nu pas realiseer ik mij wat voor spanning dit met zich bracht. S morgens begon hij alweer met zijn vreemde ritueel van contact zoeken met sm en onrustig gedrag. Dat is er nu niet heerlijk wat een rust. Fijne dag allemaal.

Mooi geschreven aapje. Maar daar gaat het wel om. Een pijnelijke conclusie dat wel maar wel een juiste. Ik wil ook absoluut niet op hetzelfde niveau als de sm leven maar ondertussen deed ik dat allang. Liet mij ook bedriegen en met zijn stemmingen rekening houden. Toch is daar nu een einde aangekomen sinds hij uit huis is. Het is makkelijk maar het wordt wel steeds beter. Er is in ieder geval weer lucht. Ik leef mijn leven met mijn zoon en dat is prima. Hij probeert zich staande te houden maar echt het met hem bezig ben ik vele malen minder. Als ik eerlijk verlang ik ook niet naar hem. Nu hij de vrijheid heeft voelt hij ook minder om te rennen naar de sm. Ik merk dat ik alleen maar op mijzelf wil zijn. Wat fijn is dat ik niet meer hoef bezig te zijkamer waar hij is met wie. Dat geeft rust en voelt een stuk eerlijker. Hij houdt nu alleen zichzelf voor de gek. En zal dan ook de gevolgen ervan ondervinden. Welterusten mlc er.

Wat mij ook een flinke stap vooruit hielp is dat ik me begon te realizeren dat ik met mijn gedrag mezelf gelijkstelde aan de sm. Ik vond haar een verschrikkelijke wanhopige, zieke vrouw die zo gek was te denken dat een man die haar steeds verliet heel veel van haar hield. Maar gedroeg ik me in principe niet hetzelfde? Ik gebruikte als excuus de vele jaren die wij samen waren, dat we damen een zoon hadden en ik mijn man ooit zo anders had gekend. Maar als je man plots een totale vreemde wordt is het niet meer reëel zo te denken. Ik ging net als de sm in zijn wisselende stemmingen mee, onderwierp me net als haar aan zijn aantrek en afstootgedrag. Net als haar liet ik me meerdere malen afwijzen en had uiteindelijk ook nog eens net zoweinig zelfrespect door een man die me respectloos behandelde weer in mijn leven toe te laten. Hoe kon ik me beter wanen dan de sm als ik precies hetzelfde gedrag vertoonde? Door eindelijk uit deze cirkel te stappen plaatst ik me nu ver boven deze twee wanhopige mensen en ik voel me daar nu goed bij. Ik was mijn zelfrespect en eigenwaarde volledig kwijt maar voel dit nu weer langzaam groeien. Het maakt me ook niet meer uit of mijn man ooit nog tot bezinning komt, daar ben ik helemaal niet meer mee bezig. Het belangrijkste voor mij is dat ik tot bezinning ben gekomen en ik wil me heel graag aan deze gedachte vast blijven houden.

Kristel, ik heb inderdaad voor het eerst een bepaalde rust gevonden die ik nooit eerder had. Geen enkele drang meer om nog contact met mijn ex te hebben geeft me die rust. Na dat laatste vernietigende gesprek dat ik met hem had vloeide dat laatste beetje bewondering en respect dat ik nog voor hem had volledig weg. Hij was al lang niet meer de man waar ik al die mooie jaren mee beleefde maar leek steeds weer meer die vertrouwde oude man die ik altijd kende te worden. Dit gaf me hoop en ik dacht dat we er samen wel uit zouden komen. Ik dacht steeds mijn man is anders, hij houdt teveel van ons en zal daardoor wel weer tot bezinning komen. Ik had het mis, i.p.v. tot bezinning komen kroop hij weer die tunnel in en ditmaal nog verder dan voorheen. Zijn “bezinning” duurde slechts één week, daarna zag ik hem steeds meer verder afglijden. In de twee weken die daarop volgden voelde ik zelf dat dit niet de soort man en relatie was die ik altijd had en graag weer wilde. Hij kon geen liefde meer geven, er was totaal geen intimiteit meer tussen ons, zelfs geen welterusten of goedemorgen meer, ik voelde alleen maar meer afstand. Dit deed echt heel veel pijn maar heeft me wel geholpen om nu verder te gaan. Ik heb er verschrikkelijk veel tijd voor nodig gehad maar ben nu op het punt gekomen dat ik inzie dat er nooit meer een echte verzoening tussen ons zal plaatsvinden. Mijn zoon en ik hebben hem zo absurd veel kansen gegeven en het enige wat hij ermee deed wat ze heel ver weggooien. Mijn zoon wil absoluut geen enkel contact meer met zijn vader en ik heb hier ook totaal geen behoefte meer aan. Ik lees zo vaak dat de ex-partner nog veel liefde voelt voor haar mlc’er maar ik voel op dit moment helemaal niks meer. Geen liefde maar ook geen woede of haat en dit zal me helpen om los te laten. Ik pijnig mezelf ook niet langer meer met de gedachte waarom dit allemaal zo is maar neem nu vrede met de gedachte dat sommige dingen éénmaal zo zijn. Ook dit geeft me meer rust uiteindelijk en zal ervoor zorgen dat ik hier wel uitkom.

Aapje ik dacht net hetzelfde wat get real.u schreef. En mijn ex verliet me op zelfde tijdstip dan u heb ook een.zoon wij zijn direct gescheiden...omdat het moest. zoon altijd bij mij. ex met jonge buitenlandse getrouwd en.woont ergens in Azie.... wij hebben geen contact meer. zoon krijgt af en toe app...met oppervlakkige praat. Ik denk er nog dagelijks aan maar ik besef hij mi en de kinderen waarschijnlijk nooit nog in zijn leven wil . Dat besef geeft ons rust...jij bent goed opweg om ook deze rust te zullen krijgen...

@ Aapje, ik ben altijd weer heel blij te horen dat de site en/of het boek vrouwen tot steun zijn. Jouw bijdrage hier is ook heel waardevol. Jij laat zien en beschrijft hoe ontzettend moeilijk het soms is om uit het midlifecrisisdrama - of het nou herhaalde verwijten, woede of ander wangedrag of juist steeds herhaalde spijtbetuigingen en beloftes dat het weer goed komt zijn - te stappen. Daardoor zullen anderen die zich in jouw verhaal herkennen misschien toch eerder inzien dat loslaten de beste optie is. IK vind het dapper van je dat je hier alles bent blijven beschrijven. Menigeen die zo tegen de stroom ingaat, kiest ervoor om dat dan maar onder de radar te doen. Maar jij niet. Daar heb ik echt bewondering voor. Ik heb wel eens gehoord dat mensen die zich tot het uiterst tegen nieuwe inzichten verzetten - als ze eenmaal om zijn - met evenveel toewijding en doorzettingsvermogen het nieuwe pad blijven belopen. Ik hoop en geloof dat jij zo iemand bent Aapje. En nogmaals bedankt dat je alles hier zo open hebt gedeeld.

@get-real, ik heb toch ook nog een boodschap die alleen aan jou gericht is. Zoals ik al eerder in het gastenboek schreef heb ik enorm veel bewondering en respect voor je omdat je zo'n negatieve en traumatische levenservaring als de MLC van je man wist om te zetten in iets positiefs door het in leven roepen van deze site. Net zoals alle vrouwen die hier schrijven heeft dit me niet alleen veel begrip en steun gebracht maar ook ervoor gezorgd dat ik het juiste inzicht kreeg. Dit was me echt niet zonder actief deel te nemen aan de site gelukt. Niet enkel de bemoedigende woorden deden me goed maar zelfs de kritiek die ik op dat moment niet aankon. Jouw site had de insteek zwaar beschadigde vrouwen van mannen in een MLC de nodige steun, begrip en informatie daarover te bieden. Maar ook slachtoffers van narcisten vinden hier de nodige baat bij omdat de behandelingen door een mlc'er en een narcist heel sterke gelijkenissen vertoont en beide net zo destructief zijn voor de partner en de kinderen. Misschien realiseer je je niet ten volste hoe waardevol jouw site is die letterlijk mensenlevens kan redden. Toen ik hier begon te schrijven was ik een hoopje ellende, zag ik het leven totaal niet meer zitten. Ondanks ik weet dat ik nog een hele lang weg af te leggen heb voel ik toch een grotere verbetering.. ik wil weer leven.. Bedankt get-real. ik hoop dat je dit goede werk nog lang zal voortzetten.

Dankjewel, lieve Perceptie. Ik doe precies hetzelfde als jou maar bij mij zit dit lijstje enkel in mijn hoofd. In mijn gedachten benoem ook ik al de vreselijke dingen die mijn man mijn zoon en mij heeft aangedaan en tracht ze dan los te laten. Mijn grootste obstakel was me steeds af te vragen waarom hij al die dingen deed en hoe hij ons dit allemaal aan kon doen. Na ons laatste gesprek vol met spot en haat met de sm naast zich aan de telefoon is er iets in me geknakt. Dit klinkt heel negatief maar is niet zo, het heeft me uiteindelijk alleen maar dat duwtje gegeven om verder te gaan. Ik had altijd nog een bepaalde bewondering en sympathie voor hem en diep vanbinnen nog heel veel liefde voor de man die hij ooit was. Ondanks al de vreselijke dingen die hij deed. bleef hij nog steeds op de één of andere manier voor ons zorgen en ik zag dat als een vorm van liefde voor ons. Nu besef ik dat hij dat niet uit liefde maar uit pure angst deed. Hij was alleen maar bang zijn veilige thuishaventje te verliezen en wilde enkel in geval van nood hier het deurtje nog op een kier laten staan. Dit laatste gesprek heeft dat laatste beetje vertrouwen, bewondering en respect dat ik nog voor hem had volledig kapot gemaakt. Heel vreemd maar ik voel ook geen liefde meer voor deze man op dit moment voel ik eigenlijk helemaal niets meer voor hem. Geen liefde, geen woede, geen haat, geen teleurstelling, helemaal niets. Dit vlakke gevoel is misschien ook niet goed maar ik wil het wel benutten om van hem los te komen. Net zoals jij schrijft hebben wij als achtergeblevene partners zelf een flink aandeel in dit hele drama en zijn wij uiteindelijk de enige die onszelf hieruit kunnen bevrijden. In het gastenboek las ik zo vaak om uit de slachtofferrol te stappen maar ik ben ervan overtuigd dat er toch een bepaalde compassie voor jezelf nodig is om inzicht te krijgen. Ik richtte me vijf jaar lang volledig op mijn man, had vaak medelijden met hem omdat ik hem zag verdrinken en niet kon redden. Als ik hem kon redden zou ik mezelf en mijn zoon redden, dacht ik maar in mijn verwoede reddingspoging drukte ik alleen maar mijzelf en mijn zoon dieper onder water. Nu begrijp ik pas hoe absurd dit alles eigenlijk was en heb toch een juiste vorm van medelijden voor mij en mijn zoon om dit niet meer langer te laten gebeuren. Misschien druk ik me verkeerd uit en valt die medelijden beter te verwoorden onder respect en een toekenning van waarde. Absurd eigenlijk, ik duwde mijn eigen behoeftes en die van mijn zoon volledig weg voor een man die volop van zijn leven genoot met een andere vrouw en zich totaal niet bekommerde om het welzijn van zijn gezin. De gedachte dat hij ziek was en hij er niets aan kon doen heeft nu plaats gemaakt voor de gedachte dat hij een keuze had in dit alles. Hij koos heel duidelijk voor zichzelf ten koste van zijn eigen gezin. De angst dat hij met dat andere gezin wel gelukkig zou worden en daar wel zijn liefde kon geven heeft me heel veel verdriet bezorgd. Maar die angst zit er niet meer nu ik besef dat deze man nergens gelukkig zal worden en alleen maar een heel eigenaardige liefde voor zichzelf kent. Ik verwarde zijn egoïsme met liefde en wil niet meer langer voor dit soort "liefde" vechten. Echte liefde vreet geen energie, sloopt je niet en wat ik nu vooral in mijn gedachte hou is dat liefde geen pijn hoort te doen. Misschien kunnen velen het niet begrijpen maar ik heb geen spijt van deze laatste verzoening omdat ik hem als mijn redding zie. Na iedere vorige valse verzoening had ik steeds de behoefte om met mijn man te praten om hem weer tot een ander inzicht te krijgen maar voor het eerst heb ik die behoefte totaal niet. Het houd me nu ook niet meer langer bezig hoe hij zich voelt, het gaat er mij nu alleen nog maar om hoe mijn zoon en ik ons voelen. We maken nu dagelijks een wandeling met de hond en leren steeds beter weer met elkaar te praten. Ondanks we de gesprekken over zijn vader mijden praten we toch over onze eigen gevoelens en dat doet ons beiden goed. De druk die ik mezelf oplegde en al de energie die ik die in de redding van mijn relatie stopte zorgde alleen maar voor een afstand tussen ons maar ik voel dat die afstand nu steeds weer kleiner wordt. Ik ben sinds lange tijd geen echte moeder voor hem geweest, heb zijn respect en vertrouwen verloren maar wil al mijn energie erin stoppen om dit weer op te bouwen. Het helpt me ook enorm me niet meer langer bezig te houden met wat kon zijn maar wat ik nog kan bereiken in dit leven. De drang om een compleet nieuw leven te starten is nu heel sterk en geeft me kracht. Net zoals mijn zoon zegt, we hebben eigenlijk alles om gelukkig te zijn, een mooi huis, een mooie auto voor de deur en elkaar. Het enige wat we nu nog missen is dat geluk in onszelf te vinden maar voor het eerst heb ik er vertrouwen in dat dat ons beide nog zal lukken. Ons financiële plaatje waar ik me nu nog zorgen om maak zal er ook weer anders uit gaan zien als mijn zoon en ik weer in staat zijn om te gaan werken. Kortom het leven heeft ons nog zoveel te bieden.. Perceptie, je had gelijk, we komen er inderdaad wel.. Waarom ik dit nu denk.. omdat we het meer dan waard zijn..

Beste aapje, ook nog even een hart onder de riem. Ik heb vandaag een hele lijst gemaakt van kwetsende zaken die mijn mlc ee heeft gedaan en hij 2 a viertje lang. En elke keer probeer ik deze zaken te benoemen en tegelijk los te laten. Nou als ik dat dan terug lees is hij een waar monster. Maar ook ik heb hier aan deel genomen en het laten gebeuren en wij kunnen het zelf veranderen. Hierna maak een lijst waar ik dankbaar voor ben en die laat ik ook los. En vervolgens laat ik hem in liefde los. Zolang we bezig zijn met negativiteit verbind ons met die persoon. Dat is geen vrijheid. Want ook heb het moeilijk met hoe ik dit hebt overleefd. Ik heb het overleeft en nu ga ik weer leven. Dikke knuffel aapje!

@Aapje, ik hoop dat de antidepressiva je zullen helpen wat meer tot rust te komen. Ik hoop ook dat je professionele hulp zoekt om verder te komen. Je wilskracht om niet meer in de oude valkuilen te stappen is een heel goed begin. Maar hulp van een deskundige is daarbij vaak een enorme steun in de rug.

Ik besef dat ik op dit moment enkel aan het overleven ben en er nog lang niet ben. Het gevecht dat ik met mezelf aangegaan ben is zwaar en ik merk dat een bepaald moment, een bepaalde song op de radio me nog steeds uit mijn evenwicht kan brengen. Ik vecht continu tegen afdwalende gedachten en dat vind ik momenteel het moeilijkst. Ondanks dit alles heb ik toch een sterke wilskracht om hier bovenop te komen. Ik heb gisteren zelfs voor de eerste keer weer vacatures bekeken want ik zou graag weer aan de slag gaan. Echter als ik in de spiegel kijk besef ik dat ik voorlopig nog geen sollicitatiegesprek aan moet gaan en zeker me nog niet kan concentreren op een nieuwe baan. Maar de wil is er wel om te gaan zorgen dat ik daar zo spoedig mogelijk weer in staat voor zou zijn. Mijn drang naar financiele onafhankelijkheid is heel sterk want enkel hiermee kan ik de volledige controle over mijn leven weer in handen krijgen. Maar mijn eerste prioriteit is nu dat ik me weer beter ga voelen en er weer beter uit ga zien zodat ik de kracht heb om alles op de juiste manier aan te gaan pakken.

De grootste fout die wij als verlaten partners steeds maken is dat we zo graag in het hoofd van de MLC mannen willen kijken. Dit heeft totaal geen nut. Mijn man heeft me zo vaak een kijkje in zijn hoofd gegeven (dacht ik) maar het is zo warrig in die hoofden waar steeds zo'n wisselende gedachten afspelen dat we die energie er beter in zouden stoppen om in ons eigen hoofd te kijken. Dat is hetgeen waar ik me nu op tracht te richten en dit is zeker niet makkelijk maar wel noodzakelijk om verder te komen.

Ik heb vannacht niet kunnen slapen, er gaat op dit moment zoveel door mijn hoofd. Ditmaal gaan mijn gedachten niet over het hoe en waarom van het gedrag van mijn man maar over mezelf. Ik vraag me af wat mij ertoe aangezet heeft om me mee te laten sleuren in deze twintig valse verzoeningen. Vanwaar die angst een man te verliezen die me geen liefde kon geven terwijl ik juist zo krampachtig naar die liefde zocht? Waarom heb ik me tot op het bot laten vernederen door die man waardoor ik iedere vorm van zelfrespect en eigenwaarde verloor? Vijf jaar lang heb ik genoegen genomen met het aantrek en afstootgedrag van mijn man, ben ik dag en nacht met hem bezig geweest en bleef ik zo graag geloven dat zo iemand heel diep vanbinnen nog wel van me hield. De sm, een vrouw waar ik voorheen op neer zou kijken heb ik meer waarde toegedeeld dan zij verdient. Ik vond haar een zielige, zieke wanhopige en labiele vrouw maar heb mezelf in die jaren zo verlaagd dat ik me gelijk stelde aan haar. Al de kansen die ik haar gaf me te bespotten, de misselijkste berichten door te sturen en me zo te vernederen dat ik me zelfs minderwaardig ging voelen. Waarom pikte ik dit in hemelsnaam allemaal? Uit angst? De angst om alleen te zijn, geen liefde meer te kunnen voelen of krijgen? Voordat ik mijn man leerde kennen was ik altijd een vrijgevochten, zelfzekere vrouw die niemand nodig had. Ik had voorheen nog nooit een relatie gehad want wilde me niet aan iemand binden. De woorden van een oude vriendin van me blijven me bij. Ze zei, ik ken je nu al zolang en jij hebt je hart nooit aan iemand kunnen geven. Zo jammer, de eerste aan wie je je hart wel kon geven heeft er zelf geen..

De afspraak met de dokter is eigenlijk heel vreemd verlopen. Zoveel anders dan bij de dokter destijds in Nederland. Daar zat ik dan met mijn wallen onder mijn ogen voor hem. Hij keek me aan en zei: het gaat niet goed met je, he? Ik knikte en vroeg: gelooft u in een MLC? De enige reactie die ik daarop van hem kreeg was: daar geloof ik zeer zeker in, wil je opgenomen worden of hier met behulp van medicatie trachten doorheen te komen? Kort maar krachtig, geen verhaal van me nodig. Hij nam mijn bloeddruk op en constateerde dat die vrij hoog was maar niet zorgwekkend. Ik wist even niet goed wat ervan moest denken en stond amper tien minuutjes later weer op straat met een recept voor antidepressiva in mijn hand.

Dank je wel aapje voor je verhaal. Al denk dat die 20 verzoeningen en 5 jaar zijn weggegooid dat heeft geen zin. Wat veel belangrijker is dat je tijd nodig hebt om je levenslessen te vervullen. Niets is voor niets. Ik worstel ernorm met mijzelf nu op dit moment. Het probleem met nare zaken is dat het blijft plakken. Mijn man weet hoe sterk ik ben en dat ik in staat ben om jem de rug te keten en verder te gaan. Hij heeft ooit 2 jaar achter mij aangerend om mij terug te krijgen. Hij is bang voor dat gevoel. Het is voor mij nu zaak dat ik weer in mijzelf geloof. Ik ben zo moe momenteel dat ik alleenmaar wil slapen. Je woorden doen mij goed en je hebt helemaal gelijk. Dank je wel wij komen er wel.

Ik zit nu in de wachtkamer bij de dokter. Vreemd, voel helemaal niets nu, zelfs geen angst om mijn verhaal aan een vreemde man te vertellen waar ik voor het eerst op consult ben. Onderweg in de auto hoorde ik op de radio Krezip met de song if I would stay. Have to learn, have to see...so I can be myself..

Lieve Perceptie, het verdriet en de pijn waar je doorheen moet zijn een zware last maar net zoals je schrijft is dat steeds meer moeten hoeven nog een zwaardere last. Maak niet de fout die ik maakte en ga voor jezelf. Je zal er alleen maar het respect van je man mee winnen. Ook mijn man moest nadenken maar was te zwak om dat werkelijk te doen en vluchtte weg in een totaal ander leven. Ik putte hoop uit het contact dat hij bleef houden maar ik voel nu dat hij dit enkel heeft benut om mij hem langzaam afscheid van me te laten nemen. Hij wilde eerst zeker zijn van zijn nieuwe leven dat waarschijnlijk heel eng voor hem was en wilde daarom zijn oude leven nog even op de reservebank houden. Ikzelf had vijf jaar lang en twintig valse verzoeningen nodig om dat inzicht te krijgen dat ik hem toch niet kan helpen en ik hem wel moet loslaten. Benut die kostbare tijd voor jezelf en jouw zoon, Perceptie want alleen jullie zijn dit nu waard. Blijf voor jezelf en blijf sterk, laat je niet meesleuren in de wisselende en onzekere stemmingen van je man zoals ik dat deed. Verbaas hem door te laten zien dat je je eigen koers gaat varen en hem in de toestand die hij nu verkeerd in jouw leven niet nodig hebt. Dit is de enige manier om je ervoor te behoeden dat hij je meesleurt in zijn waanzinnige wereld. Tracht je niet continu af te vragen wat hij doet en met wie hij wat doet net zoals ik dat deed. Het ontneemt je alleen maar de kracht om verder te gaan en aan jezelf te werken. Het is niet makkelijk en het heeft heel veel tijd nodig en je hoopt diep vanbinnen dat je man nog tot inzicht zal komen. Ik had mezelf en mijn zoon echter heel veel pijn en verdriet kunnen besparen als ik me op mezelf gericht had i.p.v. op mijn man en daar heb ik nu enorm veel spijt van. Ik kan de tijd helaas niet meer terug draaien maar kan hem nog wel op de juiste manier gaan benutten. Hoop dat jij de kracht zal vinden om dit ook te doen. Veel sterkte, Perceptie. Dikke knuffel van mij. x

Beste aapje, gister is hij vertrokken naar een ander appartement. In erdye instantie is hij daar alleen om na te denken zoals hij zegt. Maar ik loop al iets te lang mee omdat volledig te vertrouwen dat hij bij een zwak moment geen andere op zoekt. Ik voel me vrij. Alsof er een last van mij is afgevallen. Gisteren veel gehuild maar vandaag voelde het beter. Het niet meer hoeven is fijn. En het niet meer achterom hoeven kijken. Hij is erg aanhankelijk per sms maar dit ken ik ook niet van hiervoor. Het is een beetje een pleaser dus hij doet zijn best. Echter ik richt mij op mijzelf.

Beste aapje, gister is hij vertrokken naar een ander appartement. In erdye instantie is hij daar alleen om na te denken zoals hij zegt. Maar ik loop al iets te lang mee omdat volledig te vertrouwen dat hij bij een zwak moment geen andere op zoekt. Ik voel me vrij. Alsof er een last van mij is afgevallen. Gisteren veel gehuild maar vandaag voelde het beter. Het niet meer hoeven is fijn. En het niet meer achterom hoeven kijken. Hij is erg aanhankelijk per sms maar dit ken ik ook niet van hiervoor. Het is een beetje een pleaser dus hij doet zijn best. Echter ik richt mij op mijzelf.

Het verhaal van de schorpioen en de kikker spreekt me heel erg aan om de reden dat ik mezelf in het gedrag van de kikker wel herken. Ondanks het waarschuwende stemmetje dat diep vanbinnen tegen je roept toch dat vertrouwen geven aan iemand waarvan je zeker weet dat die niet te vertrouwen is. Als de kikker weer de kans kreeg om weer met de schorpioen in zee te gaan zou hij zeker zonder enig aarzelen weigeren. Ikzelf had er twintig pogingen voor nodig maar wil me nu wel als een kikker met herkansing op gaan stellen.

@ moppie , wat omschrijf jij altijd alles zo correct , duidelijk & mooi @ aapje ,zo blij met wat ik lees van je . Sterk hoor , houden zo !

Probeer toch eens bij de kern te blijven Aapje. Bij wat JIJ zelf kan doen ipv de aandacht weer naar je man te verleggen. Het maakt weinig uit of je hem als narcist, midlifecrisisman of schorpioen ziet. Het gaat erom dat je je focus helemaal bij jezelf legt. Zelf verantwoordelijkheid neemt voor wat JIJ zelf kan doen! De aandacht steeds weer op hem blijven richten is in feite een vlucht uit de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf nemen.

Dank jullie wel, Saar en Moppie. Ik zal dit advies zeer zeker ten harte nemen. Ik moest net ook even aan een verhaal denken dat ik mijn ex in het begin van deze woelige periode heb laten lezen. Dit gaat over vertrouwen en de aard van het beestje en vind ik wel toepasselijk in dit blog. Het betreft de fabel van de schorpioen en de kikker en zou jullie willen vragen daar eens naar te googelen. Persoonlijk vind ik de versie van Irene Korff de mooiste. Ik denk wel dat voor de meesten dit verhaal heel herkenbaar zal zijn en ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar jullie reactie.

Wat sterk Aapje hou dit vast !!! Blijf uit hun soap en drama, jullie hebben een patroon ontwikkelt van schijnverzoenen en hij denkt maar binnen te kunnen vallen in zijn mist wanneer hij dat wilt. Doordat jij dit nu doorbreekt, hoe lastig ook, geef je hem juist de ruimte om zelf te groeien en het zelf uit te zoeken, dat zal nieuw voor hem zijn maar misschien net de beweging die hij nodig heeft en jij ook om verder te komen. En misschien maakt hij die beweging niet, als jij hem maar maakt.

Reageer maar niet aapje. Dan hou jij de macht.

Net na bovenstaande posting kreeg ik een mail die weer voor het eerst een glimlach op mijn gezicht toverde. Dit keer geen misselijk bericht van een zelfzekere ingenomen sm maar een smeekbede om de waarheid want ze is er weer achtergekomen dat hij over bepaalde dingen liegt. Het eerlijke leven waarvan hij gisteren vol overgave beweerde dat hij met de sm op zou bouwen berust weer op leugens en bedrog. Klein beetje leedvermaak, sorry maar dit geeft me de bevestiging dat deze man nooit zal veranderen en sterkt me alleen maar meer om nu volledig voor mijn zoon en mezelf te gaan. Ik heb geen enkele behoefte om op haar geklaag te reageren, ze zoeken het samen maar uit. Dit is voor mij een officiële bekroning op het feit dat ik de scepter aan haar heb doorgegeven en zij nu met al mijn angsten en onrust die ik al die jaren had mag gaan dealen. Langs de andere kant besef ik dat ik nu extra sterk moet zijn want telkens als het daar rommelt worden mijn zoon en ik weer de tijdelijke betere optie voor mijn ex met de nadruk op tijdelijk. Ook die rol mag de sm nu van me overnemen, de rol van gebruiksvoorwerp voor iemand met een hele zieke geest. Er zullen ongetwijfeld nog een aantal zwakke momenten komen maar die zullen ditmaal overwonnen worden door de gedachte aan mijn laatste valse verzoening die me meer inzicht heeft gegeven dan al de vorige. Voor de eerste keer voel ik nu een bepaalde macht en controle en die wil ik me niet meer laten ontnemen want die twee belangrijke factoren zullen mijn eigenwaarde en zelfrespect weer doen stijgen. Ik doel hier niet mee op macht en controle over mijn ex en zijn sm maar over mezelf. Dit keer wil ik de sterke zijn in het verhaal. Ik wil graag voorgoed uit deze vicieuze cirkel stappen en wil voortaan alleen nog maar die andere twee wanhopige mensen de rondjes laten draaien. Of het goed met mijn ex of niet dat wil ik niet meer langer mijn zorg laten zijn, ons welzijn was zijn zorg ook niet. Dat is hetgeen wat ik nu in mijn gedachten wil houden en hoop nu ook de kracht hiervoor te vinden.

Mijn woede is omgeslagen naar vlakheid. Ik weet op dit moment niet-eens meer wat ik nu eigenlijk voel. Heb net de dokter gebeld en heb morgenochtend een afspraak. Hoop dat hij enige waarde hecht aan mijn verhaal zodat ik de correcte hup kan krijgen die ik nu zo dringend nodig heb. Er is echt wel iets met me gebeurt na deze laatste valse verzoening. Mijn gevoel heeft een kleine verschuiving richting naar mijn verstand gemaakt en dat resultaat had ik nog nooit eerder bereikt. Alles speelt als een film door mijn hoofd, dat klinkt negatief maar ik heb dit op dit moment echt nodig om tot bezinning te komen. Ik ben niet meer langer bezig met het waarom en hoe die manziek kan zijn maar met het waarom ik dit allemaal toegelaten heb. Zware verlatingsangst en de angst dat er niet van me gehouden werd hebben een hele grote rol in dit verhaal gespeeld. Dit werd altijd door mij zo heftig ontkend maar wordt me steeds duidelijker nu. Ik heb gevochten voor de liefde van een man die me dat niet kon geven en het is niet goed voor liefde te moeten vechten. Liefde moet er gewoon zitten en daar hoef je zeker geen zware strijd voor aan te gaan. Als hij maar gelukkig is moet plaatsmaken voor het streven dat mijn zoon en ik gelukkig zijn en dat is iets waar ik heel hard aan wil gaan werken. Mijn zoon heeft eigenlijk de grootstevschsde opgelopen tijdens dit absurd drama en ik besef nu pas echt hoe verschrikkelijk eenzaam hij zich moet gevoeld hebben tussen twee ouders die alleen maar met zichzelf bezig waren. De woorden die hij me ooit zei : mama, telkens al die man weer terugkomt ben ik totaal uit beeld berusten helaas op waarheid. Ik heb niet alleen mezelf maar vooral hem enorm tekort gedaan en dat tracht ik nu beetje bij beetje weer terug goed te maken. Door mijn gedrag is het respect en vertrouwen van mijn zoon naar zijn moeder toe flink gedaald maar ik wil hem nu tonen dat ik beide weer waard zal zijn. Ondanks mijn absurde gedrag hem veel ellende en verdriet heeft bezorgd heeft hij me nooit laten vallen en is hij altijd in mijn even absurde beslissingen meegegaan. Dat moet ik zien als echte liefde en dat is de enige persoon in mijn leven die mijn liefde waard mag zijn. De enige strijd die ik nu nog aan mag gaan is die met mezelf om weer de moeder en vrouw te worden die ik altijd was voor dit hele gebeuren. De band tussen mij en mijn zoon was altijd bijzonder sterk, de psychologe noemde dit ooit het navelstrenggevoel. Door mijn eigen gedrag vertoont onze band nu veel kleine scheurtjes en ik zal al mijn energie erin moeten stoppen om die scheurtjes weer te helen. Ik hoop alleen nog de juiste hulp hierbij te krijgen. Een aantal jaren gelden heeft die hulp me geen uitkomst geboden maar er is nu één groot verschil met toen. Ik wil nu zelf graag geholpen worden..voor mezelf en mijn zoon.

Lieve lieve aapje , reageer nu idd niet meer op geen enkel mail , op niets . Geen woorden maken veel meer duidelijk tgo hem dan al dat heen en weer geroep . Ook daar heeft hij weer zijn slag thuisgehaald .Weer die controle over je , machtsmisbruik , dreigen niet meer te betalen enz , . Negeren , niet meer volgen waar hij en sm mee bezig zijn . Zorg goed voor jezelf en laat je dringend helpen . Ik ben sinds januari terug in therapie en heb nog steeds wekelijks nodig hoewel ik me nu veel beter en sterker voel . Iedereen rond me zegt dat ik er goed uitzie maar ze mensen me nu ook hoe vreselijk moe ik eruit zag al die jaren . Hopelijk kan je snel iemand vinden die je kan helpen om sterker te worden en terug te geloven in jezelf ! Hou maar je boosheid vast dit keer. Misschien was deze laatste valse verzoening inderdaad wel nodig voor jou maar o zo heftig ... Tip ,ik gaf mijn therapeute het boek van get-real en vroeg haar als ze wilde lezen zodat ze een nog duidelijker inzicht kreeg in het mic gebeuren . Liefs

@aapje, Houd voor nu even deze woede vast. Maak je nu even niet meer druk om hoe en waarom deze man dit kan, hij flikt je dit nu gewoon weer...punt. Nu sterk zijn en een afspraak met je huisarts maken en je door laten sturen naar een goede psycholoog of iets dergelijks. En ik zou zeker ook juridische advies inwinnen! Als jij zelf geen inkomen hebt heb je recht op toevoeging voor een advocaat. Je man heeft alle financiële touwtjes in handen....Bescherm jezelf!

Ik voel me zo verschrikkelijk dom nu. Hoe heb ik die man nog een kans en mij vertrouwen kunnen geven terwijl hij mij al vijf jaar lang duidelijk maakt dat hij helemaal niet te vertrouwen is. Vijf jaar lang heb ik mijn leven en dat van mijn zoon compleet op zijn kop laten zetten. Ben als een achterlijke met al zijn wisselende stemmingen en grillen meegegaan. En waarom? Om nu zo te kijk gezet worden? Is het voor die man dan nog niet onwaardig genoeg om zijn gezin op zo’n respectloze en mensonterende manier steeds in de steek te laten. Voelt hij er zich dan zo prettig bij om nog eens flink een natrap bovenop alles te geven. Ik geloof niet meer in een MLC, dit is puur narcistisch gedrag en ik moet ophouden met mijn Stockholm syndroom gedrag tegenover hem. Hoe kan een man die zijn gezin altijd op handen droeg zo in een beest veranderen? Net nu ik dacht dat het weer beter ging met hem kom ik er op zo’n confronterende manier achter dat hij nog slechter is geworden dan hij ooit was. En ik me dan ook nog zorgen maken terwijl hij alweer volop aan het feesten en fuiven was met de sm. Nee, deze man wordt nooit meer beter en mijn deur moet ditmaal echt zwaar op slot en grendel. Wat heb ik spijt dat ik dit monster nog in mijn leven toe heb gelaten om het weer eend voor de zoveelste keer te vergallen. Mijn zus zei vlak voor haar dood, deze man wil jou niet onder de grond maar tien meter eronder. Zij had gelijk, hij is er alleen maar op uit om mij en mijn zoon finaal kapot te krijgen. Hoe kan zoiemand toch met zichzelf leven en inderdaad zoals ik hem verzocht lekker in de spiegel kijken? Ik heb nooit eerder zoiemand in mijn hele leven gekend en met dit monster heb ik zelfs dan nog meer dan twintig jaar samen geleefd. Nooit gedacht dit ooit met hem mee te maken, had er mijn handen echt voor in het vuur gestoken. Kunnen mannen dan echt zo sterk veranderen tijdens een MLC? Ik denk nog aan de woorden van de sm, ik ben er toch heel erg overtuigd van dat hij mij heel erg graag ziet..waarop ik heb geantwoord dat hij alleen maar van zichzelf houdt en van niemand anders. Mij hoef je niks meer te vertellen, hij weer donders goed wat hij doet. MLC is geen enkel excuus en maakt zeker niet iemand ontoerekeningsvatbaar. Er is nog steeds een keuze voor het eigen gedrag. Hier moet ik nu echt een les uit gaan trekken en de keuze voor mijn eigen gedrag ook in eigen handen te nemen. Uiteindelijk is deze laatste valse verzoening toch nog nuttig geweest om mijn ogen te doen openen. Jammer dat ik er nog zoveel energie in heb gestopt, ik had hem na de eerste week echt al de deur moeten wijzen. Mijn schoonzus zei nog, die staat na een aantal weken weer aan de deur. Forget it, hij mag aan de deur staan zoveel hij wil maar verder komen doet hij echt niet meer. Ik laat mijn leven niet meer langer vergallen door een man die ze duidelijk niet meer allemaal op een rijtje heeft. Ik ben nog nooit zo woedend op hem geweest en dit zal ik nu toch echt moeten gaan benutten om volledig van hem los te komen. Geen gedachte meer aan zijn oude persoonlijkheid want die zit er duidelijk niet meer. Dat toneelspel is nu voorbij.

Ik kreeg net misselijke mails van de sm, mijn mlc’er is weer bij haar terug. Puur uit emotie heb ik op haar gereageerd wat resulteerde in een flink op en neer mailwisseling. Werd daarop meteen gebeld door de telefoon van mijn mlc’er. Toen ik opnam was er stilte maar ik wist dat dit de sm was. Zij wilde praten want ik moet HAAR man voortaan met rust laten. Ik kon mijn eigen oren gewoon niet geloven en heb haar even flink de waarheid vertelt dat al de contacten steeds van hem uitkwamen. Ongeloofelijk hoe hij nu zijn eigen hachje daar veilig zit te stellen en mij de schuld geeft van onze laatste verzoening. Ik zou steeds op zijn gevoelens werken en daarom kwam hjj steeds bij me terug..uit medelijden. Heb haar even flink vertelt dat een man die na zoveel beloftes zijn eigen gezin als twee honden achter kan laten weinig medelijden kent. Nadat ik haar even nog een paar dingen vertelde waar hij nog allemaal over gelogen had was ze stil en toen eiste ik mijn mlc’er aan de lijn. Na enig getreuzel omdat het weer te warm onder zijn voeten werd kreeg ik gehoor. De houding die hij aannam om de sm te imponeren was heel pijnlijk. De man die me bij zijn vertrek nog vastpakte, kuste en bij mijn koosnaampje noemde was volledig verdwenen. Hij had plaats gemaakt voor een kille, gevoelloze botte man die alles wat hij mij gezegd en beloofd had uiteraard weer ontkende. De belofte dat hij mij met diverse zaken financieel zou ondersteunen werd natuurlijk glashard en schaamteloos ontkend. Hoeveel verschillende gezichten kan iemand hebben? Toen hij aangaf dat hij vanaf nu met al zijn leugens op zou houden voor een eerlijk leven met de sm ontplofte ik bijna. Deze man is een rasechte narcist en een grote pathologische leugenaar. Toen kreeg ik te horen ( natuurlijk volmondig omdat de sm erbij stond) dat ik zijn keuze eindelijk nu maar eens moest accepteren net of ik degene ben die steeds contact zocht?! Over de financiële ondersteuning werd lachwekkend gezegd dat ik eerst maar eens een baantje moest gaan zoeken. Hier bij zijn vertrek hield hij me nog vast en zei hij alles netjes te regelen en ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Ik heb hem gevraagd of hij zich nu echt zo’n geweldige grote vent vind dat hij mensen zo kan behandelen en zich morgenochtend maar eens goed in de spiegel aan moet kijken. Hij zei heel sarcastisch dat hij dat zou doen en er eens goed over na ging denken wat hij precies tegen me gezegd had. Ik ging helemaal over de schreef en heb hem toegeroepen dat hij zijn geld op een fijne warme plek voor hem mag steken en hij nooit meer contact met me op moet nemen achter de rug om van de sm. Geen schijnheilig aardig gedoe meer als zij er niet bij is. Hij werd wat milder maar toen heb ik de telefoon afgedrukt. Laaiend ben ik, mijn verdriet heeft plaatsgemaakt voor enorme woede. Wat een verschrikkelijke kl***, gewoon niet te bevatten. Die man moet echt voorgoed uit mijn leven. De sm mag hem hebben, ik wens haar echt veel succes!

Perceptie, is je man al weggegaan?

Perceptie, is je man al weggegaan?

Dank je Aapje, ik red het wel. Maar het is wel wennen.

Ik voel me heel rot en weet met mezelf geen raad. Het lijkt allemaal weer zo onwerkelijk en ik vraag me af waarom ik zo’n puinhoop van mijn leven heb gemaakt. Mijn grootste angst in die vijf jaar tijd was altijd dat mijn man zou ophouden met van me te houden en ik hem voorgoed zou verliezen. Daarom bleef ik me zo aan die hoop die hij me steeds bleef geven vastklampen. Ik wilde maar niet beseffen dat ik hem vijf jaar geleden eigenlijk al kwijt was en daarom valt het nu ook zo zwaar. Ik hoopte steeds dat hij met een rotvaart tegen die muur die besef heet zou aanknallen maar uiteindelijk ben ik degene die tegen die muur aanknalt. Het doet echt heel zeer, letterlijk heel erg zeer en ik vraag me af wanneer deze pijn op zal houden. De vorige verzoeningen waren stuk voor stuk heel pijnlijk maar deze rukt mijn hart er haast letterlijk uit. Ik besef dat dit de laatste kans was om weer dichter naar elkaar te kunnen groeien maar de afstand die ik nu tussen ons voel is veel groter dan de vorige. Het is zo vreemd, de eerste week leek het allemaal zo goed te gaan. Mijn mlc’er was echt met het huis en de toekomst bezig en plots werd alles weer anders. Ditmaal had ik een beter gevoel en meer vertrouwen dan bij de andere verzoeningen en daarom is de teleurstelling nu zo groot. Tijdens de vorige valse verzoeningen voelde ik nog woede en die hield me sterk maar nu voel ik alleen maar intens verdriet. Mijn grootste angst is nu de harde waarheid, ik ben hem voorgoed kwijt en moet hem nu wel gaan loslaten. Dat maakt me zo bang.

Ik geloof niet dat mijn man een zelfmoord overweegt maar besef wel de ernst van zijn depressie. Hij zal deze weer snel trachten te onderdrukken door het losbandige leven met de sm voort te zetten en dit zal hem ongetwijfeld weer even lukken. Op dit moment voel ik mezelf vrij rustig maar ik heb mijn broer gisteren moeten beloven dat ik maandag naar de dokter ga. Ik snap nu zelf meer dan ooit dat ik hier zelf niet uitkom en nu echt hulp nodig heb. Die hulp zal ik ook echt aangrijpen. Alles hier van me afschrijven is een hulpmiddel maar geen oplossing voor hetgeen wat niet goed in mijn hoofd zit en dat is iets wat ik zelf wel besef. Maar als je man ongeacht je hem daar zelf steeds de kans voor geeft, je weer op zo’n onmenselijke manier verlaat kun je die knop niet zomaar omzetten. Toch voelt het anders nu en ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden. Ik heb hem in die drie weken dat hij hier was meer als mijn maatje dan als mijn man gezien. We leefden als broer en zus, totaal geen intimiteit tussen ons en dat heb ik als vrouw toch nodig. Dat heeft een klein stukje knopje in mijn hoofd omgezet want dit soort leven wil ik niet met een man. Dat heb ik de tweede week ook tegen mijn mlc’er gezegd. Dit heeft hij duidelijk als excuus aangegrepen om weer weg te gaan. De echte reden van zijn vertrek is het volle replay gedrag dat hij nog vertoont en zelfs na vijf jaar tijd nog steeds niet voorbij is. Ik hield me vast aan het feit dat hij zich zo anders gedroeg dan tijdens de vorige verzoeningen maar ondanks dit alles verviel hij na slechts één week weer in zijn oude gedrag. Waarom ik hem weer in mijn leven toeliet? Ik mistte iemand waar ik mee kon praten, die dingen met me deed en ik het gevoel had dat ik niet overal alleen voor stond. Dat kreeg ik allemaal maar het belangrijkste wat ik mistte kreeg ik niet. Een liefdevol iemand waarvan ik het gevoel had dat hij van me hield, iemand waarbij ik me veilig en geborgen kan voelen. Het gevoel volwaardig en met liefde en respect behandeld te worde kreeg ik niet meer bij mijn man en dat was net wat ik zo nodig had. Misschien niet oké maar dat is wel de reden dat ik mijn mlc’er ook niet meer als een volwaardige partner voor me kan zien en ik nu toch meer besef dan de andere keren dat hij mij ook geen echt goed gevoel meer kan geven.

@Aapje, daar ga je weer... Het hele drama begint nu weer opnieuw waarbij jij de mogelijkheid dat hij zelfmoord pleegt als reden gebruikt om je opnieuw te laten inzuigen. Hetzelfde drama als daarvoor. Maar met een nog groter wanhoopsgehalte aan 2 kanten. Je man is gebaat bij professionele hulp. Zolang hij zelf niet ten diepste is gemotiveerd om die te zoeken, kan jij hem niet in positieve zin beinvloeden. Ik raad je aan om zelf zo snel mogelijk een goede therapeut te zoeken om alles waar je steeds weer in vastloopt met hem/haar te bespreken. Gebruik het 'van je af kunnen schrijven'op deze site niet als excuus om zelf geen hulp te zoeken. Je huisarts kan je vast aan een goede hulpverlener helpen.

Aapje. Dat hij niet online is geweest wil niet zeggen dat hij niet bij de sm is. Kan andere redenen hebben. Ik zou eerder denken dat hij op jou gevoel wil werken. Hij weet dat jij hem online "volgt". En jij je nu ongerust maakt, omdat jij gisteren hebt gezegd dat jij liever had dat hij dood was gegaan. Sm vannacht online geweest? Nou en? Kan toch? Aapje. Volg hun online gebeuren niet. Kijk er niet naar. Ga vandaag iets voor jezelf doen. Of de stad in met jou zoon. Laat hem voelen dat hij voor jou er toe doet. Ik praat misschien makkelijk. Sorry daarvoor. Maar doe iets. Maar laat mcer en sm hun ding doen. Ze zijn jou gedachten niet waard. En je doet jezelf en jou zoon schade aan.

Ondanks mijn eigen wankele toestand begin ik me nu toch wel heel erg veel zorgen om mijn mlc’er te maken. Hij is sinds gisteren weg bij zijn vader, ik vermoed dat hij weer bij de sm zit maar weet dit niet zeker. De woorden die hij tijdens ons laatste contact toen hij zijn spullen op kwam halen tegen me zei zorgen voor enige onrust bij me. Hij zei dat het misschien beter zou zijn dat hij dood was gegaan en ik beaamde dat nog door te zeggen dat ik dat ook liever had gewild. De sm is nog steeds opvallend stil maar heeft mij via what’s app gedeblokeerd. Ik heb haar nog steeds geblokkeerd maar kon vanochtend wel zien dat zij om half drie vannacht nog online was. Mijn mlc’er was gisterenochtend om tien voor elf voor het laatst online. Dit is een teken voor me dat het daar niet goed gaat of hij daar nog niet eens is. Ik weet dat ik me hier eigenlijk niet eens meer mee bezig zou moeten houden maar mijn bezorgdheid over de toestand van mijn mlc’er groeit met de minuut. Ik heb hem een mail gestuurd met het verzoek me te laten weten dat alles goed met hem gaat en dat dat het enige is wat ik nog van hem wil weten. Ik denk niet echt dat hij rare dingen zal doen maar toch..

Lieve Perceptie, ik vind het enorm triest dat ook jouw man jou op zo’n onmenselijke manier wil verlaten. De kilte die ermee gepaard gaat is zo herkenbaar voor mij en ik kan precies aanvoelen hoe jij je nu voelt. Mlc’ers zijn niet in staat om enig gevoel en empathie te hebben. Ze zijn zo met zichzelf bezig dat ze totaal geen rekening met de gevoelens van de partner kunnen houden. Dat is hetgeen waar ik het meeste moeite mee heb, die kille en gevoelloze houding tegenover de vrouw en de kinderen. Toen mijn mlc’er een aantal dagen geleden zijn spullen hier op kwam halen was hij aardig tegen me, hij pakte me vast, kuste en trooste me maar ik voelde totaal geen warmte bij hem. Mijn zoon wilde hem niet meer zien dus ik heb via de garage al zijn spullen aan moeten geven. Een normale vader zou toch nog enige moeite gedaan hebben om afscheid van zijn eigen kind te kunnen nemen maar mijn mlc’er had daar duidelijk nog niet eens behoefte aan. Hij wilde gewoon weg en het liefst zo snel mogelijk. De eerste dag belde hij me nog op en stuurde een berichtje dat hij ons altijd zou blijven helpen en naar de dokter zou gaan. Nu hoor ik niets meer van hem en heeft hij mij en mijn zoon waarmee hij toch weer een flinke band mee op aan het bouwen was weer koelbloedig uit zijn leven gewist. Op dit moment denk ik ook net als jij die man komt er nooit meer in. Ik wens jou veel wijsheid en sterkte toe, Perceptie en de kracht om hier zo goed mogelijk mee om te kunnen gaan. Het is niet makkelijk op zo’n harde manier met de MLC van je man geconfronteerd te worden en het brengt enorm veel verdriet met zich mee. Ikzelf had wel de wijsheid maar het ontbrak me aan de sterkte en kracht om me tegen de valse verzoeningen te wapenen. Het is zo bijzonder moeilijk als je je oude man weer lijkt terug te zien die je overlaad met allerlei (valse) beloftes om weerstand te bieden hiertegen. Wij als partners zijn zo geneigd te blijven vechten voor de relatie maar een mlc’er vecht helemaal nergens voor en kiest simpelweg de voor hem makkelijkste weg. Dat maakt het allemaal nog eens extra pijnlijk. Zoals in het gastenboek vaak geschreven wordt, je hebt geen enkele invloed meer op je mlc’er maar wel op je eigen gedrag. Ik hoop hier ook aan te kunnen gaan werken en wens voor jou hetzelfde. Veel sterkte in deze uiterst moeilijke periode, Perceptie, voor jou en jouw zoon. Zoek zoveel mogelijk steun nu want je hebt die echt nodig. Dikke knuffel x

Aapje, je bent niet de enige. Mijn mlc er heeft vandaag ook de handdoek in de ring gegooid. Hij heeft zelfs zonder mij eerst te vertellen meteen mijn zoon op de hoogte gebracht. Dat deed hij op zo n afschuwelijke manier. Dat ik me zo rot voel. Hij gaat morgen ergens anders wonen en ik lig wakker maar hij niet. Het was echt bij de beesten af. Ik voel me erg gekrenkt maar denk maar weer aan de woorden van get real hij zot nog in de replay. Ik denk alleen niet dat als hij morgen het huis uit gaat dat ik hem ooit nog binnen laat.

Lieve G.E.K, ik denk dat ieder van ons hier wel graag wil of had gewild dat de storm die door de hoofden van onze mlc’ers raast zou gaan liggen. Ondanks alles wat ik nu weer heb meegemaakt geloof ik nog steeds dat dat moment ooit nog aan zal gaan breken. Als dochter van een mlc’er weet ik echter dat dit vele jaren kan duren en bij een heftige MLC dat moment ook zelfs veel te laat kan komen. Ik had zo graag gewild dat het bij ons anders zou zijn maar moet nu wel inzien dat ook mijn mlc’er hier nog vele jaren voor nodig zal hebben. Natuurlijk is niet iedere mlc’er hetzelfde en kan het ook anders zijn maar als ik eraan denk dat mijn MLC vader er meer dan twintig jaar lang over gedaan heeft besef ik dat ik niet zo lang wil of kan wachten. Mijn vader was een echte vanisher, mijn man bleef daarentegen steeds contact opnemen en daar bleef ik hoop uitputten. Heel fout van me gedacht achteraf want met wat voor soort mlc’er je te maken hebt maakt helemaal niks uit. Het gaat om de groei naar emotionele volwassenheid die ze in hun hoofd moeten maken en niet op de manier waarop ze zich tijdens de MLC naar de partner toe gedragen. Ik ben nu van mening dat ons behouden contact die groei zelfs heeft geremd omdat mijn mlc’er hierdoor nooit het idee had iets kwijt te geraken. Alles bleef gewoon binnen zijn bereik en dat voelde heel safe voor hem. Mijn angst om hem volledig kwijt te geraken was zo groot dat ik te bang was om dat contact te verbreken maar hiermee bereikte ik alleen maar het tegenovergestelde. Een mlc’er is echt net als een klein kind dat steeds de kamer in komt lopen om te kijken of zijn moeder nog aanwezig is en is dan weer gerustgesteld. Dit heb ik ooit op info over MLC gelezen en klopt als een bus. Dit gedrag vertoont mijn mlc’er ook heel sterk en mijn streven is nu niet meer langer die aanwezige moeder te zijn. Dat het toch zo moeilijk is je eigen gedrag hierin te veranderen..

Lieve aapje, een deur dichtdoen betekent niet gelijk op slot he. Je doet je deur ook dicht om je te beschermen tegen de storm, regen en kou. Maar je hebt altijd weer de keus om als de storm is gaan liggen die deur weer te openen... ik snap jou zo, je angst, leegte, verdriet. Maar hoe het nu gaat kom je niet verder. Jij niet, mc er niet en jullie zoon ook niet. Het heeft bij mij ook lang geduurd. En nog weleens. Maar ik kies wel voor mezelf op het moment. Wat vreselijk moeilijk is nog soms hoor. Hier is de deur niet op slot. Wel even stevig dicht tot de storm is gaan liggen, als dat tenminste ooit gaat gebeuren.... Sterkte lieve aapje. Ik vind je zo dapper dat je je zo kwetsbaar opstelt naar ons en alles met ons deelt. Dankjewel. Een hele dikke knuffel voor jou!

Het gesprek met mijn broer en schoonzus heeft me goed gedaan. In het begin was ik heel emotioneel en huilde tranen met tuiten. Zelfs mijn schoonzus hield het niet meer droog. Wel fijn even die mentale steun en dat begrip te krijgen die je dan nodig hebt. De opmerking van mijn broer, meisje van zo’n man mag en kan je toch niet meer houden, hij helpt je de vernieling in. Dit is niet meer de E. die jij en wij altijd kenden en zal dat ook nooit meer worden, deed even zeer. Het is de harde waarheid, dit is niet de man die ik zolang gekend heb en waar ik zoveel van hield. Deze man is een grote egoïst die vol leugens en bedrog zit en kan niet eens in de schaduw van mijn oude vertrouwde man staan. Ik moet mijn man symbolisch gaan begraven en die andere vreemde voorgoed uit mijn leven sluiten. De grote liefde die ik ooit voor mijn man voelde zal nooit over gaan en staat volledig los van de afschuw die ik nu voor die ander voel. Ik hoop deze gedachte vast te kunnen houden zodat ik die andere man uiteindelijk los kan laten. Ondanks mijn intense verdriet heb ik geen spijt van deze laatste valse verzoening want die heeft me duidelijk gemaakt, hoe eenzaam ik me ook zonder mijn mlc’er voel ik met hem ook geen gelukkig leven meer heb. De druk van het beschadigde vertrouwen en de onzekerheid was te groot om nog rust bij hem te vinden. Zelfs toen ik onder de douche stond kende ik geen rust en vroeg me af of hij weer stiekeme dingen achter mijn rug om deed. Als hij even weg ging vroeg ik me af waar hij was en of hij weer zou terugkomen. Dat is geen leven meer, zo hoort het niet in een relatie te gaan. Ik zou me na verloop van tijd alleen maar ongelukkiger gaan voelen en ik zocht uiteindelijk toch weer het geluk. Ik wilde niet ten koste van alles mijn man terug, ik wilde die man en dat leven weer graag terug. Mijn grootste fout was maar niet in willen zien dat beide voorgoed weg zijn maar ik kan er helaas niet meer omheen nu.. Dank jullie allemaal voor jullie bemoedigende woorden, medeleven en steun tijdens deze weer uiterst moeilijke periode.

Aapje, neem van mij aan dat je hier geen uitzondering bent. Ik vind het heel erg moedig dat je hier schrijft. Ik leer er zelfs van. Door van een afstand dit allemaal te lezen, kan ik ook beter naar mezelf en de situatie kijken. Heel veel liefs en sterkte

Brownie, bedankt voor deze ondanks alles toch bemoedigende woorden. Ik ben de laatste tijd steeds meer en meer gaan denken dat ik de enige ben die zich tijdens de MLC van haar man zo gedraagt. Voel me zo zwak, een ware mislukkeling. Dat dit toch herkenbaar voor jou is geeft me het gevoel dat ik toch niet zo’n grote uitzondering ben. Mijn oudste broer heeft me net gebeld, hij is echt een lieverd. Hij heeft me gevraagd hem te beloven dat ik maandag naar de dokter ga. Hij zei dat er teveel gebeurt is om dit alleen nog te kunnen verwerken en is bang de enige zis die hij nog heeft ook nog eens te verliezen. De zelfmoord van onze zus komt nu weer heel sterk in beeld bij hem en daar spreekt hij nu zijn onrust over uit. Ik heb hem beloofd dat ik dit zal doen en begrijp dat ik rustgevende middelen nodig zal hebben om weer dat beetje rust in mezelf te kunnen vinden. Vanmiddag ga ik even bij mijn broer en zijn vrouw langs, even praten om het e.e.a. toch een beetje van me af te kunnen zetten.

Het klinkt mij heel bekend in de oren Aapje! Zoals ik al zei:ik ben het boek Liefdesbang gaan lezen en daarin staat de dynamiek beschreven van bindingsangst versus verlatingsangst, ik denk dat dat bij jou verlatingsangst is, dan kun je zelfs doodsangst voelen op het moment dat je verlaten wordt. Je hebt geen fut om aan jezelf te werken zeg je, ik zou je willen aanraden toch in ieder geval naar je huisarts te gaan of op en andere manier hulp te zoeken, alleen dan kun je hier uit komen denk ik. Je zult hieruit komen en een kracht in jezelf ontdekken die je nu nog niet aangeboord hebt maar die zit er wel! Even blijven liggen is niet erg, even je wonden likken is oké, hoe lang dat duurt bepaal jij zelf. Uiteindelijk móet je toch opstaan en door, voor jezelf en voor je zoon. X

De grootste onvrede die ik nu voel heeft te maken met de onvolwaardige manier waarop mijn relatie afgesloten wordt. Ik denk dat hierdoor zowel de mlc’er als de achterblijver geen rust in hun hoofd krijgen, tenminste dat voel ik zo bij ons. Ik voel me nu als een hond die op een snelweg achtergelaten wordt, angstig en onzeker om niet te kunnen overleven. Ik zou zo graag willen dat mijn mlc’er alles netjes af zou sluiten. De reden ik ben gek in mijn hoofd maar het komt allemaal nog wel goed is geen reden om een lange relatie te beëindigen. Ik weet wel dat je van een mlc’er niks anders kan verwachten omdat hij je gewoon als ern vangnet blijft gebruiken en alleen jij als ex partner dit op kan laten houden door dat kleine kiertje dat hij in dat even kleine deurtje nog open wil laten staan zelf volledig dicht te gooien. Maar dit blijft zo moeilijk voor me omdat het in mijn eigen hoofd ook niet goed zit. De angst om dat deurtje dicht te gooien is te groot want dan is alles echt voorbij en daar ben ik nog steeds niet aan toe. Dit is iets wat ik van mezelf niet snap want met de man die hij nu is zou ik nooit meer kunnen leven. Ik vind zelf dat mijn zoon en ik beter verdienen dan dit, waarom gun ik dat onszelf dan niet? Mijn eigenwaarde en zelfrespect staan onder 0 en ik zou die weer zo graag terug willen krijgen. Natuurlijk weet ik het antwoord op hoe me dit weer zou lukken maar ik heb op het ogenblik niet eens de fut meer om aan mezelf te werken. Ben moe, helemaal op, heb haast geen energie meer om nog normaal te kunnen functioneren. Ik slaap al twee nachten niet meer, loop door het huis te ijsberen met donkere gedachten. Ik tracht mezelf moed in te praten dat mijn zoon en ik zo beter af zijn zonder die man die ons de afgrond in meesleurt. Waarom voelt het dan toch zo anders diep vanbinnen en blijft nog steeds in mijn hoofd zitten dat deze man ons alleen maar zou kunnen redden? Op deze site heb ik hier zoveel tekst en uitleg over gekregen en toch wil het maar niet doordringen, wat is er toch mis met mij? De angst dat ik nooit meer van iemand zal kunnen houden en er nooit meer van mij gehouden wordt speelt een grote rol net als de angst om nooit meer echt gelukkig te kunnen zijn. Mezelf nu weer in die slachtofferrol drukken..zeker wel maar ik voel me nu ook zo. Voel me een slachtoffer van mezelf omdat ik mezelf steeds weer naar die afgrond toe laat slepen. Ik moet mezelf niet leren beschermen tegenover mijn mlc’er maar tegenover mezelf, de enige persoon die hier een eind aan kan maken. Waarom blijft dit toch zo verdomd moeilijk?

Lieve Aapje, gisteren probeerde ik al te reageren maar het lukte niet om een bericht te plaatsen. Maar ik wil je zeggen dat ik het heel erg voor je vind hoe het nu gaat, heel veel sterkte de komende tijd, probeer hem écht los te laten, dat zal jou helpen om je eigen leven op te pakken!

Heb geloof niet zo een goede dag,Eindelijk Rust dus!! Aapjes situatie en alle reacties op denk ik zoals zovelen nauw gevolgd en hoe typisch je je realiseert dat dit net zo hard op jezelf van toepassing is.. mijn MLCer heeft de laaatste tijd diverse malen gezegd dat het allemaal wel weer goed komt, en natuurlijk weet ik oook wel dat de SM niet ‘ geschikt ‘ is voor hem, maar daar gaat het helemaal net om hè. Lijntjes vast houden.. maar met alles hierboven als voorbeeld realiseer ik me weer dat, omdat hij niet wil/kan inzien dat het probleem bij zichzelf ligt, er dus ook niets verandert en dat praten over terugkomen niets betekent... bovendien heb ik mn tenen bij elkaar geknepen wat er met Aapje gebeurde en weet echt heel zeker dat ik dát er niet bij wil/kan hebben. Alles bij elkaar leerzaam mat caputal L! Zo bedankt iedereen en daarbij natuurlijk vooral Get Real... toch weer een echte eyeopener!

Bedoelde eigenlijk gewoon ik..x allebei hoor xx

Moppie, Wat een mooie woorden! X

Beste aapje.....waarom praat je nog met hem aan de telefoon? En waarom meld hij jou en jij ons dat HIJ dat fijn vond? Zelfs zijn weggaan draaide weer om hem, jij moet je alleen maar bezig houden met wat jij fijn vindt, wat je zoon fijn vindt, daar gaat het om!Maak je niet meer druk om waar hij zit, met wie enz....zijn probleem. De waarheid ga je niet horen, ze geloven hun eigen leugens, ze moeten wel. Die tandartskosten zijn voor jullie beide rekening als jullie zoon nog geen 21 is, want jullie zijn financieel verantwoordelijk. Ik raad aan om er rekening mee te houden dat jij dus de helft zult moeten ophoesten. Ook ik draaide op voor de helft van de schulden die mijn ex had gemaakt.

aapje, hij is verward, in een dikke mist, dit is weer een crisis voor hem en ze liegen of het gedrukt staat. Ik zag het van de week bij die van mij ook, het ergste is nog dat ze geloven hun eigen waarheid. Dus vraag je niet af waarom of hoe, prober het niet te begrijpen, je kan het alleen maar accepteren, dit is de situatie nu en zijn gedrag nu, stap eruit als dat kan.

Aapje, sterkte. Ik ken die sterke drang. Je wilt zo ontzettend graag het verleden en de goede tijden vasthouden. Je kunt dat wat geweest en gebeurd is proberen blijven vasthouden maar het brengt je geen stap verder. Erger nog je glijdt steeds verder de diepte in. Zo'n situatie brengt echt geen vruchtbare grond met zich mee. Er is geen kans tot een volledige groei voor niemand niet die in zo'n zware onhoudbare orkaan terecht komt. Het enige wat je bereikt is dat je steeds tegen de stroom in blijft zwemmen . Het brengt je geen nieuwe positieve energie het kost alleen onnoemelijk veel energie die je beter in de relatie met je eigen ik kunt investeren. Investeren in je eigen proces. Je eigen beschermlagen afpellen en zo van je af gooien zoals een ui die gepeld wordt. De laag met woede, de laag met gekwetste trots en ego, de laag met je eigen lage eigenwaarde, de laag met zeer weinig zelfvertrouwen, de lagen met al je onderliggende angsten, de lagen vol met oud verdriet,enzovoort alles laag voor laag afpellen en weggooien tot alleen de kern overblijft. Alle negatieve gebeurtenissen of tekortkomingen die in de loop van je levensjaren ervoor hebben gezorgd dat je eigen groei of ontwikkeling naar behoren is afgerond . Deze van je afpellen, omarmen en er afscheid van nemen op jouw manier en wijze. Dit heeft tijd, rust en de nodige zelfkennis en heel veel eigen liefde nodig. Een proces van jaren. Jij kunt alleen je zelf genezen niet hem. Dat moet hij zelf doen op zijn manier en wijze. De kern die diep van binnen nog in je zit is het enige wat overblijft. Wat overblijft is liefde, liefde voor diegene die een belangrijke rol hebben gehad in je leven. Hoe negatief die rol ook was maakt op het einde van je proces eigenlijk niet veel meer uit omdat je er veel uit geleerd hebt en deze lessen je eigenlijk het tegenovergestelde hebben gebracht van dat je eigenlijk dacht aan het begin van de bom.

Mijn mlc’er heeft net gebeld om zijn spullen op te komen halen. Hij blijft beweren dat hij bij zijn vader zit om na te denken. Voor mij is er niets meer om over na te denken en dat heb ik hem ook gezegd. De sm heeft gezegd dat hij naar haar terugkomt zodra hij zijn spullen heeft, mijn man zegt dat zij hierover liegt. Wat ik nog steeds niet kan begrijpen is waarom hij hier nog steeds niet eerlijk tegen me over kan zijn. Ik doe nergens moeilijk over en vraag alleen maar om de waarheid die hij me blijkbaar niet kan geven. We hebben net even aan de telefoon met elkaar gepraat en hij zei dat hij dat fijn vond. Hij wil geen ruzie meer en normaal met ins omgaan maar het ontgaat hem dat hij daar eerst zelf normaal voor moet kunnen doen. De belofte dat hij de zware tandartskosten van € 3000 voor onze zoon zal betalen en ons financieel zal blijven ondersteunen doet hij nog steeds zonder ik dit zelf ter sprake bracht. Ik ben er echter van overtuigd zodra hij zijn spullen heeft hij me meteen weer blokkeerd en zijn beloftes niet na zal komen. Heb sterk het gevoel dat hij mij nu wil sussen zodat alles rustig verloopt. Zo ging het voorheen ook altijd en ik weert wat me te verwachten staat. Mijn zoon is opvallend rustig, hij heeft nu ook een hele hoop te verwerken. Ik voel me hier heel erg schuldig over want net zoals ik mijn leven laat leiden door de stemmingen van mijn MLC’er krijgt hij dit door beide ouders te verduren. Dit is niet alleen maar te wijten aan de MLC maar ook mijn eigen gedrag hierin. Ik wil weer graag de moeder voor hem worden die ik altijd was en ook daar zal ik heel hard aan moeten werken.

Ik heb die van mij hier van de week aan de deur gehad met bloemen en aangeslagen, ik voel aan alles dat hij weer een voet tussen de deur probeert te krijgen en ik heb die schijnverzoening ook al gehad, ik wil het niet meer, al breekt mijn hart en ben ik er beroerd van, dit is geen leven want ze trekken je mee en het is een keer genoeg geweest. Ik heb gekozen in een leven zonder hem, ik wil dit achter me laten en wat de verre toekomst brengt zie ik dan wel weer, maar ik ga door. Ik moet met die van mij nog even samewerken om af te ronden maar daarna ga ik weer naar geen contact. Ik ga ook een einddatum stellen aan de smanewerking anders wordt dat weer rekken en uitstellen. Van mijn kant zal er geen initiatief komen en ik blijf mijn grens bewaken, die van jou zit nog in de replay net als die van mij. Een kans op een verzoening is als hij zijn replayleven vaarwel zegt en verder is in zijn proces, als hij daar komt. Als jij nu kiest voor hem dan zit je in dit spel en middenin zijn proces wat je leeg trekt als je niet meegesleurd wordt. Kies voor jezelf en je zoon, werk aan jezelf en als hij ooit op een dag weer voor de deur staat uit de replay dan kan je altijd nog besluiten, maar zie dit als een les, als je hier niet van leert komen er meer lessen en de knallen voor je kop al harder. Zijn sm is nadda noppes niks, dat je je daar nog druk om maakt, probeer los te laten aapje, ze is niet belangrijk en hij op dit moment ook niet, want het gaat nu niet om houden van en echte liefde, hij is aan het overleven en jij dus ook. Sterkte x

'Geen enkele man, MLC of wat dan ook heeft het recht om een vrouw zo te behandelen en geen enkele vrouw hoort een man haar zo respectloos te laten behandelen.' @Aapje Ik zou zeggen: niemand zou zichzelf zo respectloos moeten behandelen. Want dat is wat je doet door hem elke keer weer toe te laten in je leven. Waarom je niet kunt loslaten? Omdat je eigenwaarde heel erg laag is en je die via hem laat lopen en via hem hoopt terug te krijgen. Omdat je je niet veilig voelt in jezelf en niet bij je eigen (pijnlijke) gevoelens kunt zijn. Pijnlijke gevoelens die ten volle getriggerd worden als hij weer weggaat. Dat trek je niet en daarom ga je uiteindelijk toch weer (met een excuus) contact met hem zoeken in een poging de pijn te blussen. Het is eigenlijk hetzelfde mechanisme/verslaving die de mc'er bij de sm houdt. Ik heb je al vaker gezegd dat ik denk dat je zonder intensieve professionele hulp hier niet uit gaat komen.

Ik weet het diep vanbinnen allemaal wel, Noor maar dat gelukkig met mezelf kunnen worden wordt na iedere valse verzoening steeds moeilijker. Mijn zelfrespect en eigenwaarde ligt hierdoor volledig in gruzelementen en ik besef dat ik daar zelf verantwoordelijk voor ben. De pijnlijke afwijzingen die je door dit soort verzoeningen doormaakt breken je en laten je je zo waardeloos voelen. Geen enkele man, MLC of wat dan ook heeft het recht om een vrouw zo te behandelen en geen enkele vrouw hoort een man haar zo respectloos te laten behandelen. Ik was zo dom te denken dat mijn man steeds weer meer gevoel voor zijn gezin kreeg en zijn oude persoonlijkheid er weer was. Niets was minder waar. Wat dit allemaal zo bijzonder pijnlijk maakt is dat een normale man het zo anders zou doen maar er is niets normaals meer aan een man in MLC. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn momenten van geluk toen mijn man weer terug was slechts heel kort waren. De onrust die ik continu had omdat ik niet wist wat er allemaal echt door zijn hoofd ging en ik hem daardoor niet meer kon vertrouwen was slopend. Hij vroeg steeds begrip voor zijn gevoelens maar hield totaal geen rekening met die van mij en onze zoon. Ik kan mezelf niet meer bij hem zijn en hoe goed ik me ook ooit in zijn aanwezigheid voelde, dat gevoel zit er gewoon niet meer. Als het vertrouwen weg is hou je in een relatie niets meer over. Mijn man is in iemand veranderd waar ik nooit verliefd op zou worden. Een man waar ik vroeger nooit van zou snappen wat een vrouw daarin kan zien. Het kunnen accepteren dat hij die man die zo anders was niet meer is is nog steeds moeilijk voor me. Daar moet ik nu heel hard aan gaan werken, die knop moet om. Ik moet ophouden met in het verleden te blijven hangen en hem als de man die ik kende te blijven zien. Hij is het duidelijk niet meer en zal dat ook nooit meer worden. Zo moeilijk, een man die je zo lang in je leven anders hebt gekend als een totale nieuwe persoon te moeten gaan zien. Maar dat zal de enige manier zijn om hieruit te komen. Ik wil dit alles zo graag loslaten en weer samen met mijn zoon een normaal en waardig leven opbouwen. Gewoon omdat wij dit verdienen en het zeker meer dan waard zijn. De gemoedstoestand van mijn mlc’er mag hier niet meer langer leidend voor zijn en dat is iets wat alleen ik zelf kan stoppen. Ik hoop echt die kracht te vinden..

Diep vanbinnen bij mij zit nog steeds liefde voor mijn ex. Maar dat is niet die man die anno 2018 rondloopt! Ik mis iemand die niet meer leeft en ik weet nu de pijn wordt langzaamaan minder. Wij hebben ook echt tijd nodig om te helen en groeien....maar gun jezelf die kans wel. Is het makkelijk...zeker niet. Maar elk klein stapje is een stapje en na een tijd ga je je die stappen realiseren en ga je je verheugen op je volgende stap. Ik zei wel eens dat op de dag dat mijn ex de deur uitliep verloor mijn leven zijn glans.....maar nu besef ik ook dat dat weer veranderd. Anders ja maar zeker zo intens. En ja ik kan nog steeds overvallen worden door een gemis, ik mis mijn partner, ik mis de vader van mijn kinderen, maar het is niet anders. Houden van kun je niet afdwingen, en deze mannen houden van niets...ook niet diep van binnen. Dus laat los om te bedenken wat er bij hem nog van binnen over is van de oude man, dat is zijn taak om dat ooit te ontdekken niet de jouwe mop, jouw man bestaat niet meer. Hard maar waar.

@aapje, Ik zeg het toch....waar is jouw zelfrespect gebleven? Wat laat je nu aan jouw zoon zien? Knokken voor je huwelijk weten wij hier alles van, je gezin willen redden voor de kinderen ook. Maar er komt een punt dat het genoeg is. Niemand zegt dat je niet meer van je man mag houden. Maar het word nu echt tijd dat je inziet dat die man niet meer bestaat! Laat hem los, ga je eigen leven opbouwen. Als hij ooit wakker wordt en jullie horen samen dan komt hij terug. Maar wil jij hem dan nog? En ja dat is eng weet er alles van. Maar niets beters voor je eigenwaarde om je leven zelf weer in de hand te nemen. En dat word nu echt tijd! En je zoon is volgens mij oud genoeg om zelf eventueel contact met zijn vader te onderhouden als hij daar behoefte aan heeft. Is niet jouw taak om dat te regelen. Houden van kan ook als iemand er niet meer is. Maar het belangrijkste is dat jij eens van jezelf gaat houden. Beter alleen dan eenzaam in een relatie en dat ben jij nu, echt waar. Jij vecht voor iets wat er al niet meer is mop. Ga verder en dan zal je echt ontdekken dat er leven is na dit alles. En dat je gelukkig kan zijn zonder die man. En dan heb ik het zeker niet over een nieuwe relatie....maar gewoon gelukkig zijn met jezelf en je kind(eren)....het kan echt!

Perceptie, de gedachten van een man in MLC schieten hennen weer, om gek van te worden. Het ergste vind ik dat liegen, dat gedraai om vooral niet eerlijk te zijn. Ik heb net contact met de sm gehad, hij had haar geveld om te zeggen dat hij terug zou komen en dat hij bij zijn vader was. Ik heb zijn vaddd gesproken en die had hem nog niet gezien. De sm is nu aan het wachten tot hij terug komt al heeft hij ook haar belogen. Zijn is nog steeds overtuigd van zij grote liefde voor haar, wat hij ook doet, ongelofelijk. Het maakt haar niet uit waar hij nu zit, als hij maar terug komt.. van verslaving gesproken. Duidelijk dat hij ons beide beliegt en ik vermoed nu dat sm nr 3 reeds in spel is. Mijn man is echt nog volop in MLC gedrag en zoekt de onvrede nog steeds buiten zichzelf. De sm vindt alles prima en denkt nog steeds dat zij zijn grootste liefde is..zij wacht.. Mij wordt steeds duidelijker hoe ziek hij in zijn hoofd is en deze ziekte niet zomaar over zal gaan. Wat mankeert zo’n vrouw, vraag ik me af die een man volop in zijn MLC leert kennen? Hoe kan zoiemand denken dat ze zo belangrijk voor hem is terwijl hij ook haar net zo blijft beliegen? Ik heb mijn man meer dan twintig jaar lang zo anders gekend maar als hij altijd zo was geweest zou ik zeker nooit zoveel van hem zijn gaan houden. Dit begint echt als een wedstrijd te voelen, dit heeft niks meer met liefde te maken. Ik begin me nu ook af te vragen waarom ik hier zo ver in mee blijf gaan. Vijf jaar lang van mijn leven weggegooid voor een hele zieke man die twee vrouwen voor de gek houdt en niet te vertrouwen is. De sm is een wanhopig type die blij is met welke man dan ook maar zo ben ik niet. Waarom kan ik deze respectloze man dan toch niet loslaten? Diep vanbinnen weet ik dat mijn zoon en ik zoveel beter verdienen en mijn gekke man met zijn even gekke sm zou moeten negeren. Eigenlijk zou ik met zo’n twee stakkers moeten lachen maar ik vind het nog steeds zielig voor mijn man, zelfs nu nog. Waarom gedraag ik me zo labiel en waarom is mijn grens in dit idiote gedrag van mijn man nog steeds niet bereikt? Waarom blijf ik nog steeds geloven dat mijn man daar nog ergens diep vanbinnen verscholen zit? Ik moet dit alles wel los gaan laten maar het blijft zo moeilijk. Waarom blijft die angst toch om kwijt te geraken wat je al lange tijd kwijt bent. Ik zou zo graag willen dat dit knopje omging, waarom lukt mij dit toch niet? Het zou makkelijker zijn als ik hem kon haten maar ik voel zelfs op dit moment alleen maar medelijden met hem.

Daarnaast zat ik net te denken loop je met een mlc er in huis op eieren. Want tja hij kan zo weer van gedachten wisselen. En dat doet hij wat hij wil. In het begin ga je nog mee in die onzin. Kan je nog naar zijn steeds zottere verhalen luisteren. Ik merk dat ik nu zo iets heb van ach zielepiet je zal het maar hebben dit dwaze gedrag. Altijdzoekende altijd vluchten nooit eens tevreden met jezelf. Ik denk dat er een moment komt dat je denkt goh wat een rust en een vrede om mij heen.

Oh aapje, denk alsjeblieft ook aan hoe goed je bent om het toch nog een keer te proberen. Sterk van je maar jouw man in die zware mlc ken ik als geen ander. Ze begin super positief en binnen een week of twee of zelfs drie dagen later zie je ze afglijden. Het is een kwestie van tijd totdat ze van positief naar negatief zijn veranderd. Je kijkt naar ze en denkt daar gaan we weer. Burn-out ,depressie of gewoon puberaal gedrag het blijft soms toch een raadsel maar je voelt het en veel eerder dan ze het zelf door hebben. Maar je ziet het ook aan het ontbreken van empathie. Dat vind ik zelfs een beetje eng. Ik blijf rustig maar registreer en denk na.

Bedankt, Joke. Ik snap nu pas de ernst van ern zware MLC van een man en ben opgehouden met in sprookjes te geloven. Heb net mij man ( zware mlc’er) nog gezien en heb uit woede een grote deuk in de auto die hij voor de sm had gekocht getrapt. Hij dreigde net aan de telefoon dat ik de auto die ik net heb gekocht heel snel in mijn garage moest zetten. Dat was de man die drie weken goed voor ons zorgde en zo aardig voor ons was. De stemmingen van een mlc’er wisselen heel snel, dit is gewoon te gek voor woorden. Gisteren liepen wij nog in het tuincentrum plantjes uit te zoeken voor de tuin en vandaag doet hij zo hatelijk. Als je man in een MLC terechtkomt kun je beter afstand nemen en je eigen leven gaan leiden want niets is meer zeker. @Sanne, dit is heel moeilijk, geloof me maar ik moet toegeven dat ik het echt bij het verkeerde eind had. Ik hield echt heel veel van mijn man en zag dit echt niet als een verslaving maar als ik hiermee door zou gaan zou het daar wel op gaan lijken. Deze man helpt mij en mijn zoon volledig de vernieling in en dit heeft van zijn kant helemaal niets meer met gevoelens te maken. Dit heeft niks meer met gewonde kind te maken maar gewoon niet te begrijpen hoe een normaal mens zo met mensen om kan gaan. Gevoelens, die heeft mijn man niet meer en ik geloof ook niet meer dat die er ooit nog zullen komen. @Nance, je hebt gelijkt. It’s destroy’s you. Ik ben kapot, helemaal op, heb al mijn energie in mijn mlc’er gestopt in plaats van in mijzelf te stoppen. Hij zit nu weer bij de sm, zijn en haar gekke leven gaat weer gewoon door en mijn zoon en ik moeten het maar weer zien te redden. Ongeloofelijk dat iemand zo kan zijn, totaal geen gevoelens of empatie kan hebben. Als je zelf zo niet elkaar steekt kan je dat werkelijk nooit begrijpen.

@ lieve aapje, War vreselijk om te horen dat het weer mis is. Maar ik herken zijn gedrag wel, mijn ex heeft me eens uitgelegd tijdens een valse verzoening dat als hij bij sm was mij zo verschrikkelijk miste, maar als hij dan weer terug was bij mij de sm weer vreselijk miste en zo bleven we rondjes draaien. Tijdens de 4e valse verzoening. ik was een weekje op vakantie, heb ik hem een ultimatum gesteld, of hij was thuis als ik terug was van vakantie en had de huur van zijn studio opgezegd, of hij was er niet en dan wilde ik mijn huissleutels terug en wilde hem nooit meer zien. En ook al brak het mijn hart dat ik hem de deur wees ik moest dat doen anders hadden we waarschijnlijk nog jaren zo doorgegaan. En dat verdiende ik niet. Waarschijnlijk hebben ze dat nodig dat een van de twee ik of de sm de handdoek in de ring gooide, want zelf kunnen ze die keuze niet maken. En ja af en toe doet het nog steeds zeer, maar het verdriet slijt en soms kan ik het weer over hem hebben zonder verdrietig te zijn. Ik vindt het wel heel erg dat mijn pasgeboren kleindochter een opa heeft en een oma, maar geen opa en oma. Je kunt pas van een ander houden, als je ook van jezelf houd, ik denk dat daar het probleem ligt ze houden niet van zichzelf. Heel veel sterkte aapje, een dikke knuffel van mij.

Lieve Aapje, hoe intens verdrietig is dit voor je. Had het zo graag anders gezien voor jullie, sterke ..

Is dit nog wel echt MLC of maak ik dit mezelf gewoon wijs?

Bedankt, get-real, ik ben ervan overtuigd dat mijn man in een hele zware MLC verkeert die nog vele jaren zal duren of zelfs nooit meer over zal gaan. Zo vreemd die eerste week dat het zo goed ging en ik weer het volste vertrouwen had. De tweede week merkte ik de veranderingen al, de afstand werd weer groter. Hij klinkt zo verdrietig, net of hij er zelf kapot van is dat het hem maar niet lukt om weer een normaal leven met zijn gezin te hebben. Ondertussen besef ik dat tussen zijn oren zot dat het leven met de sm en haar dochter hem gelukkiger zal maken, voor even.. Als hij dan van mij en onze zoon niets meer hoort wordt hij weer onrustig maar ik moet dat nu volhouden. Wat voor mij het moeilijkste is is dit alles accepteren, ik maak me steeds wijs dat de man die ik ooit kende er diep vanbinnen nog steeds zit. Dat is ook hetgeen wat mijn man mij steeds wijsmaakt en daarom kan ik zo moeilijk loslaten. Waarom doet hij dit toch, get-real, waarom.. Waarom is hij niet gewoon eerlijk dat hij ons niet meer in zijn leven wil? Als hij dan zo gelukkig is bij de sm, waarom blijft hij dan niet gewoon daar?

Aapje, wat ontzettend verdrietig dat het nu zo loopt. Je hebt er het een paar keer over mannen die na hun crisis niet meer dezelfde zijn. Maar er is in jouw geval geen sprake van na de crisis. Zijn gedrag wijst erop dat hij er nog middenin zit. Ik wens je sterkte en wijsheid toe in de komende tijd!

Mijn man heeft net een berichtje gestuurd, hij komt niet meer terug. Ik heb hem gebeld en gezegd dat hij dit niet op deze manier mag doen en onze zoon en ik verdienen op een menselijke manier behandeld te worden. Onze zoon weet nog van niks, ik ben zolang voor zijn reactie. Het ging net weer zo goed met hem en nu weer dit.. Mijn man komt zometeen nog even praten maar niet hier in huis. Ook hij is net als ik bang voor zijn reactie. Mijn gevoel heeft mij niet belogen, de eerste week waren zijn bedoelingen oprecht maar dan gaat het weer verschrikkelijk mis in zijn hoofd. Ik ben heel verdrietig nu en hoor iedereen zeggen, zie je wel..terecht.. Geen happy end, alleen weer een hoop ellende. Ik moet deze man gewoon vergeten en ga zeggen dat ik hem nooit meer wil zien of horen. Dit is de man niet meer die ik ooit kende en hij zal dat ook nooit meer worden. Doet zeer, echt heel zeer..

Twijfelaar en Brownie, ik heb toch wel een vraag aan jullie beiden. Het is logisch dat een man na zijn MLC niet meer dezelfde is maar buiten dat mijn man heel handig is herken ik hem in helemaal niets meer. Hij is echt 180 graden veranderd, zelfs tot het eten toe. Een klein voorbeeld, hij vond sushi verschrikkelijk vies en nu vindt hij dat plots heerlijk. De dingen die hij voorheen altijd zo lekker vond lust hij niet meer. Mijn man hield ook altijd veel van honden en wandelen, maar zelfs hier lijkt hij niets meer om te geven. Hij was altijd zo vrolijk en in voor een grapje maar ik zie hem zelden lachen. De strenge (ernstige?) blik in zijn ogen matcht helemaal niet bij de man die ik kende. Als ik hem iets vraag lijkt hij vaak afwezig, soms antwoordt hij na een poosje maar soms ook helemaal niet. Herkennen jullie dit ook?

Mijn man praat helemaal nergens meer over en ik krijg sterk de indruk dat mijn gevoelens er niet aan toe doen. De eerste week gaf hij mij dat vertrouwen dat ik zo nodig had maar nu lijkt ook dat niet meer belangrijk. Geen welterusten voor het slapengaan en geen goedemorgen bij het ontwaken, geen enkele vorm van intimiteit tussen ons. Ik denk dat hij de sm en het losbandige leven dat hij met haar had weer begint te missen en daar voel ik me heel onzeker door. Hij is net naar zijn vader vertrokken waar onze zoon en ik nog steeds niet welkom zijn. Mijn man zegt dat zijn vader tijd hiervoor nodig heeft en dat vind ik grote onzin. Hij had geen tijd nodig om een vrouw die zijn zoon van internet afplukte en haar dochter te verwelkomen in zijn huis. Ik vraag me af of hij wel echt naar zijn vader rijdt nu, het zwaar beschadigde vertrouwen speelt weer op. Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik zo niet meer verder, ik ben doodop, uitgeput. Hij wimpelt alles weg met komt nog wel, ook de dingen die hij moet regelen met de sm. Dit geeft mij een heel naar gevoel want zo ging het tijdens de vorige valse verzoeningen ook. Er gaat van alles door mijn hoofd nu en ik weet niet goed wat ik moet doen. Zal ik hem zeggen weer weg te gaan of moet ik hem nog de kans geven? Zo verschrikkelijk moeilijk want ik kan hem gewoon niet meer peilen. Hij is zeker niet meer de man waar ik destijds zo verliefd op werd en waar ik zoveel van ging houden. Het vertrouwde gevoel dat ik tijdens de andere verzoeningen nog had is nu helemaal weg. Zo vreemd allemaal, hij is na de eerste week weer zo sterk veranderd, dit is een totale vreemde man voor mij. Ik ben er nu van overtuigd dat het nooit meer zal worden zoals het ooit was en ik misschien niet eens meer in staat ben om met de soort man die hij geworden is te kunnen leven. Dat het na een MLC van een man beter kan worden dan voorheen geldt niet bij ons. Zo jammer dat dit moest gebeuren.

https://www.midlife-info.nl/index.php?topic=577.0 @Aapje: als je dit nog niet hebt gelezen, ongeveer hetzelfde als wat er op deze site staat, duidelijk en helder

Hoi Aapje,begrijpelijk dat je wilt praten maar het wordt eigenlijk alleen maar verwarrend voor jezelf omdat de mlcer zelf zo in de war is. De ene keer voelt hij dit en de andere keer dat, het voelt heel gek om geen persoonlijke gesprekken meer te hebben maar geeft ook rust in jezelf zodat je je meer op jezelf kunt focussen en minder op wat hij allemaal doet en zegt. Als hij wil praten, gewoon luisteren. Ik pas dit nu ook toe en voel me rustiger en het went ook wel...

Dag aapje, Ik heb afgelopen jaren toch veel gelezen en dit is duidelijk niet de manier om deze verzoening tot een succes te maken . Je man heeft duidelijk nog “ lijntjes “ met de SM ( verslaving) . Hij is nog in replay . Je had hem gewoon niet in huis moeten nemen. Deze man had als hij rock -botom was gegaan ook hulp nodig gehad van buiten af en daarnaast jullie ook relatie therapie . Dit vreet energie van jou en je zoon. Neem jezelf en je zoon in bescherming en eis die dingen van hem en gewoon dmv AGS , geen ruzie. Sterkte!

Het is inderdaad niet makkelijk, Twijfelaar. Vooral de veranderingen die je man heeft doorgemaakt maken het zo moeilijk. Ook ik heb vaak gezegd dat hij meer voor zichzelf op moet komen en alles niet zomaar goed moet vinden en zie deze nieuwe karaktertrek van hem niet echt als negatief. Maar ik heb het moeilijk met die emotionele afstand die ik nog steeds voel, ik mis die warmte in hem. De gedachte dat hij die bij de sm wel toonde is bijzonder pijnlijk. Mijn man was altijd heel vrolijk en opgewekt, we konden altijd zo heerlijk met elkaar lachen maar dat is er niet meer. Ik begrijp dat na een ingrijpende gebeurtenis veel terug opgebouwd moet worden maar ik vraag me steeds meer af of dit nog wel lukt. Mijn man is nu voor de derde week weer thuis en het lijkt dat we weer meer uit elkaar gaan groeien. Uiteraard zullen de ruzies van de laatste dagen hier een grote rol in spelen maar ik voel me zo onmachtig dat niets echt bespreekbaar met hem is. Ik ben een prater en mijn man is dat duidelijk nog steeds niet en daar heb ik het heel moeilijk mee. Gisteren heb ik weer gezegd dat hij alle banden met de sm moet breken en hij heeft me geantwoord dat hij dat op het eind van de week zal doen. Hij lijkt nog steeds alles safe te willen houden bij de sm en dat veroorzaakt steeds meer wrijvingen tussen ons. Ook de verdachte stilte van de sm geeft me geen goed gevoel en zorgt voor veel onvrede bij mij. Als ik mijn mond houd gaat het goed tussen ons maar in een relatie moet je toch je onvrede over iets kunnen bespreken, lijkt me.

Onze mannen worden niet meer hetzelfde als voor de mlc. Ook die van mij was een goedzak en is dat niet meer. Maar is dat verkeerd? Ze veranderen , zeker, maar we zullen moeten accepteren dat ze niet meer hetzelfde zijn als voorheen. Mijn man zegt nu ook soms nee, terwijl hij eerst alles deed. Soms niet leuk, maar wel te begrijpen. Voor zijn mlc zei ik zelf tegen hem dat hij eens moest leren om nee te zeggen en nu hij dat doet zou ik dat weer niet goed vinden.... Proberen net als toen hij er nog volop inzat om de AGS te blijven toepassen . Accepteren zoals het is of niet. Soms moeilijk , maar ja, wie zei dat het makkelijk zou zijn als ze thuis komen. Het proces van hen loopt nog steeds door en ik merk aan mijn man en de relatie dat het toch nog veel tijd vergt. Mijn vertrouwen moet nog steeds groeien . 100% zal het nooit meer worden denk ik, maar ik ben blij dat ik uit die hel ben en ben tevreden met hoe het gaat. De sm loslaten zal ook tijd nodig hebben denk ik. De verliefdheid is over en dan stopt de rest uiteindelijk ook. Door ruzie te gaan maken, duw je ze weer van je af en dat is nu net niet de bedoeling. Wel blijven praten over wat je ervan vindt , maar gewoon nog even op zijn beloop laten is het beste als je wilt dat het weer helemaal goed komt. De familie zounik gewoon negeren aapje. Die wil je niet eens aan jouw kant hebben toch Veel sterkte met alles en succes

Wat ik op dit moment het ergste bij mezelf mis..het goed gevoel dat ik altijd had, vertrouwen in mijn man en zekerheid over mijn relatie. Als ik het niet over mijn man heb maar over mezelf moet ik bekennen dat ik die eigenschappen zelf ook heel erg mis. Ik voelde me voor zijn MLC heel erg zeker, op en top vrouw, heel erg bemind en dat voel ik nu nog steeds niet. Dit heeft heel veel tijd nodig, dat besef ik ten volste maar ik heb vooral nu hier heel veel behoefte aan. Dat is mijn grote verandering door dit hele MLC gebeuren, steeds de bevestiging zoeken die ik voorheen nooit nodig had.

Joke, dit zou bespreekbaar moeten zijn maar is gisteren tot een fikse ruzie uitgelopen. Mijn man zegt dat hij nog één maand voor haar betaald om haar te sussen en zorgt dat dan alles geregeld is. Ik vind dit grote onzin en heb hem gezegd dat ik geen man wil die nog voor een andere vrouw de vaste lasten betaald. Zolang de sm nog op wat voor manier nog in beeld blijft heb ik geen goed gevoel en ik eis dat zij uit ons leven verdwijnt. Voor de rest gedraagt mijn man zich heel anders dan tijdens de andere verzoeningen. Hij doet alles om het huis gezellig te maken, heeft zelfs verschillende nieuwe spullen voor het huis gekocht. Hij zegt dat zijn gevoel ook anders is en dit keer niet weg wil vluchten als hij het te moeilijk krijgt. Hij praat er eerlijk over dat hij nog steeds zichzelf niet is en zijn gevoel voor mij niet geheel terug is. Echt pijnlijk maar ik waardeer zijn eerlijkheid wel. Gisteren heeft hij mij gevraagd hem hier de tijd voor te gunnen en ik heb gezegd of ik niet weet of ik dat kan. Ik twijfel soms of ik hiermee door wil gaan maar de hoop dat het nog goed met hem kan komen houdt me tegen om de knoop door te hakken. Ik loop dagelijks tegen het zwaar beschadigde vertrouwen in hem en dat maakt het extra moeilijk. Hetzelfde geldt voor onze zoon die ondanks dit toch een stevigere band weer met zijn vader begint te krijgen maar wel een bepaalde afstand blijft bewaren. Vandaag is mijn man weer naar zijn vader toe. Onze zoon en ik zijn daar nog steeds niet welkom en daar heb ik het toch best moeilijk mee. Ik kan de reactie van de schoonfamilie maar niet begrijpen na alles wat ik drieëntwintig jaar lang met deze mensen heb gedeeld en meegemaakt. Onze zoon wil niets meer met zijn grootvader te maken hebben, voor zijn gevoel heeft hij die niet meer. Diep vanbinnen moet het bij hem wel zeer doen dat zijn moeder en hij niet meer geaccepteerd worden en die “anderen” wel. Ik verwijt mijn man dat hij dit zelf in stand houdt. Ik vind dat hij duidelijker moet zijn en meer voor zijn eigen keuze en gezin hoort op te komen. Dit mis ik nog wel enorm bij hem want vroeger zou hij dit echt anders aangepakt hebben. Na een MLC wordt je man en de relatie nooit meer hetzelfde en daar moet ik heel erg aan wennen. Dit hoeft niet per definitie negatief te zijn maar het is gewoon anders. De man waar ik zo verschrikkelijk van hield heeft plaats gemaakt voor een andere versie en dat blijft vreemd voor me. Hij was altijd een te goeie lobbes die werkelijk alles prima vond maar nu merk ik dat hij toch meer voor zichzelf opkomt en ook daar moet ik enorm aan wennen. Je leest vaak dat mannen na de MLC zelfs een betere versie van zichzelf worden maar in ons geval twijfel ik daar toch heel sterk aan. Als ik de klok terug kon draaien en mijn oude man weer terug zou kunnen krijgen zou ik dit zeer zeker meteen doen..Ik mis hem zo..

En is dat niet bespreekbaar Aapje, die automatische betalingen?

En is dat niet bespreekbaar Aapje, die automatische betalingen?

De sm blijft verdacht stil wat mij heel sterk doet twijfelen. De schoonfamilie doet hetzelfde en laat helemaal niets van zich horen. Mijn man heeft geen enkel contact met ze en ik vraag me af hoelang hij dat vol gaat houden. Hij heeft nog steeds niets geregeld met de sm, zijn adres staat nog bij haar, de automarische stortingen naar haar bankrekening die hij maandelijks deed zijn ook nog niet stopgezet. Dit alles geeft mij omdanks hij voor de rest heel normaal doet toch een akelig gevoel. Vandaag moet ik met onze zoon naar het ziekenhuis, ben benieuwd of mijn man meegaat. De onzekerheid en twijfels zijn slopend.

@ Brownie, dat de gedachten van een man in MLC per minuut kunnen wisselen daar ben ik echt van overtuigd. Hoe kan een man die altijd zo rationeel kon denken toch zo onevenwichtig worden tijdens zijn MLC. Ik kan niet zeggen dat mijn man niet zijn best doet, soms voelt het zelfs weer zo vertrouwd. Hij houdt zich vooral verl bezig met het huis gezellig te maken en voert dagelijks verbeteringen aan het huis uit. Hij zegt heel eerlijk dat hij zichzelf nog niet is maar dat hij zich steeds beter begint te voelen. Ik merk geen onrust bij hem maar weet gewoon dat die er nog zit en dat kan ook niet anders. Wat ik op dit moment het ergste mis is die rust in mezelf die ik altijd voor heel dit MLC gebeuren had. Zal ik dir ooit nog krijgen vraag ik me af.

Lieve Aapje, wat er door je man zijn hoofd gaat? Dat wisselt per dag, per uur of zelfs per minuut heb ik ontdekt bij mijn mlcman. Daar hoef je dus je hoofd niet over te breken want ze kunnen het zelf vaak niet eens onder woorden brengen. Wat ik nu heel erg probeer na steeds weer mijn neus gestoten te hebben is dat ik de ags toepas, geen zware gesprekken meer, geen commentaar, geen goede tips of feedback, gewoon niks. Het voelt heel oppervlakkig, als hij wil praten laat ik hem praten maar begin zelf niet meer met diepere gesprekken, het is toch maar teleurstellend en ik raak er alleen maar van slag door. Hoe moeilijk ook om die kloof te voelen, ik help mezelf er mee om me op de vlakte te houden. Mijn man zegt dat hij écht veranderd is en dat de oude weg is en nooit meer terugkomt, hij heeft zelfs een soort afkeer van de persoon die hij vroeger was. Die twijfel wat nou echt is en wat niet herken ik ook, hij zegt tegen vrienden en familie bv andere dingen dan tegen mij en hij veranderd en herschrijft de geschiedenis tegenover anderen, dat vind ik ook zo moeilijk! Maar ook dat is echt mlc, alles klopt. Probeer je te focussen op jezelf, wat wil jij? Wil jij deze man eigenlijk nog wel die jou al zo lang pijnigt en je steeds weer in de steek laat? Dat vraag ik mezelf ook dagelijks af, tot nu toe is de conclusie: hij is ziek en ik kan een zieke man niet in de steek laten, ik zit in verzoening 1 vanaf juni, ik hoop dat het blijvend is maar mocht hij weer op één of andere manier contact krijgen met de sm dan is het meteen klaar, maar dan ook echt over en uit. Love yourself❤

Mijn man doet heel erg zijn best, hij houdt zich heel erg bezig met karweitjes in en om het huis. De band met zijn zoon is weer aan het groeien en hij noemde hem vandaag weer voor het eerst sinds lange tijd pap. Ondanks het allemaal zo goed lijkt te gaan blijft er toch een alarmbelletje in mijn hoofd zitten waardoor ik tmerk hoe erg mijn vertrouwen door dot hele MLC drama geschaad is. Het is heel vermoeiend me dagelijks af te vragen wat er werkelijk door mijn man zijn hoofd gaat. De sm houdt zich opvallend rustig en dat voelt niet goed. Als zij er echt van overtuigd was dat mijn man bij ons zou blijven hadden we een heel drama meegemaakt maar het blijft verdacht stil. Ik voel me eerlijk gezegd heel onzeker hierdoor maar tracht dat zo min mogelijk aan hem te laten merken en dit valt niet altijd mee. Mijn man is veranderd, er zit nog veel van zijn oude persoonlijkheid maar toch is hij niet helemaal de man die ik kende. Ik besef dat het nooit meer zal worden hoe het was en dat zeg ik hem ook eerlijk. Hij zegt dat het tijd nodig heeft en hij na verloop van tijd weer de oude zal worden maar ik denk niet dat dat ooit nog zal gebeuren. Ik mis zijn oude ik, mijn oude mij en ons oude wij want dat was hetgeen wat ik zo graag terug wilde. Ik denk toch dat een MLC een te ingrijpende gebeurtenis is om ooit weer de relatie te kunnen krijgen die je had en vraag me af of ik wel tevreden kan zijn met dat “nieuwe” Je mag niet denken dat een MLC alleen maar veranderingen bij je man veroorzaakt, het doet ook heel veel met je als partner. Je inderdaad beide als ware een heuse transformatie en de vraag is dan, pas je eigenlijk nog wel bij elkaar. Dat is hetgeen wat momenteel heel erg door mijn hoofd spookt terwijl de angst om mijn man te verliezen toch nog wel bijzonder groot is. Wat op dit moment het zwaarste is.. niet weten wat er in hem omgaat en weten dat hij in staat was (is) zijn ware gevoelens te verbergen. Hierdoor blijft de twijfel wat nu eigenlijk wel of niet echt is en dat is heel slopend.

Sanne, helemaal mee eens. Wij zijn samen in therapie en leren allebei ons innerlijk kind te omarmen. Alle draadjes die onze trauma delen geweven hebben zijn losgemaakt en dat is een heel eng gevoel. Los zijn van elkaar en kijken of deze 2 "nieuwe" volwassenen nog bij elkaar willen en kunnen zijn. We denken van wel en willen het na 33 jaar samen zeker een kans geven. Maar jee, wat is het moeilijk! Je gaat door zoveel emoties heen, onzeker, boos, bang, verward....maar we willen dit proces samen doen. En ik lees hier ook veel over de onrust van de mlcer en de twijfel, maar (en dat is dan in ons geval) iets wat er al meer dan 50 is, is niet zo maar voorbij. Dat kost heel veel tijd en vraag heel veel geduld en begrip van de partner. En dat kan niet iedereen opbrengen. Ik kan dat wel, maar ik weet ook niet wat er gaat gebeuren. Misschien wordt ik het wel een keer zat en ben ik er klaar mee. En dat heb ik ook gezegd tegen mijn man en dat is natuurlijk ook best eng. Tot nu toe gaan we kleine stapjes vooruit en scheelt het ook dat hij nog niet thuis woont. Nu slaapt hij af en toe hier en dat gaat goed. We doen ook dingen samen en praten ook veel. Meer dan we ooit gedaan hebben. Dus ik denk dat wij er goed uitkomen, zowel alleen als ook samen. Maar dat het moeilijk is.....pfff.....Sterkte iedereen en wees lief voor jezelf! Wil aug 2017

Ik citeer een prachtig bericht van iemand uit de FB groep Liefdesbang (opgericht n.a.v. het boek) waarin helder wordt verwoord waar de verslaving aan een partner vandaan komt (en ja, dat betreft de verslaving van de mc'er aan de sm maar net zo hard de oorspronkelijke partner van de mc'er die maar niet kan loslaten): 'Een volwassen deel in mij weet wanneer het goed is om afscheid te nemen van wat eigenlijk niet meer goed is voor mij. Maar ik heb ook een onvolwassen deel. En dat wil nog niet afscheid nemen en probeert het volwassen deel te saboteren door het te beladen met zijn negatief geloof. Ik ben nu in een innerlijk conflict met mezelf. Wanneer ik ga luisteren voorbij dat negatieve geloof en hoor wat het onvolwasswen deel eigenlijk wil zeggen, kom ik tot de kern van mijn pijn en weet ik waarom ik nog niet los wil laten. Dit deel wil graag die illusie hoog houden zodat die ruwe wond niet gaat bloeden. Het onvolwassen deel geef ik nu even een naam. Ik noem hem: 'mijn innerlijke kind' wat vroeger zo gekwetst is geweest. Het loslaten van iemand of iets waar mijn innerlijke kind aan gehecht is, kan erg pijnlijk zijn. Zelfs is er een verscheurend gevoel in mijn hart voelbaar. Het voelt soms letterlijk of ik geamputeerd word. Waarom het zo pijn doet? Dat is omdat mijn volwassen deel nog niet de ouderrol heeft aangenomen over het gekwetste innerlijke kind. Het gekwetste innerlijke kind is nog afhankelijk van dat geen wat ik los hebt gelaten. Ik val dan letterlijk in mijn grootste 'ramp' dat ik verlaten word. Dit diepe gevoel van verlatenheid komt van mijn ouders die mij nooit gezien hebben.. Mijn volwassen deel mag nu dat gekwetste innerlijke kind gaan troosten en omarmen. Ik word nu de ouder die het gekwetste innerlijk kind gaat zien en erkend en laat weten dat het veilig is en niet meer afhankelijk hoeft te zijn. Dat er altijd iemand is die hem/haar nu beschermt. Zo word ik langzaam de pleister van mijn wond. Die nu voorgoed geheeld kan worden.'

Aapje Sorry maar ben het wel met Nance eens wat betreft jouw uitspraak dat een MLC het ergste is wat je kunt meemaken! Er zijn veel ergere zaken in het leven waarbij je gewoonweg geen keuze hebt Het is ook erg maar je hebt ook de keuze om "eruit te stappen" en een eigen leven op te bouwen. Jij kiest om door te gaan en ontdekt dat het zwaar is! Mijn vorige reactie is echt alleen voor jou.....niet voor jouw situatie....wellicht dat de reactie van get-real een eye-opener voor jou kan zijn?! Ik hoop echt dat je deze situatie vol kunt blijven houden want echt hoor vrouw, waar haal jij die energie vandaan? Mijn ex heeft letterlijk tegen mij gezegt, enkele weken na de bom, ik ga je kapot maken! DAT is hem niet gelukt, maar mezelf kapot maken bij een eventuele (valse) verzoening??? Nee dat is het mij niet waard! Ja ik heb 2 valse verzoeningen achter de rug.....bij een 3e poging doe ik het toch even anders, (mocht het ooit zover komen), en die tips staan verspreid over het gastenboek! Het enigste wat echt zeker is voor de partner, tijdens de MLC is....dat er dus NIKS zeker is😉

Get real vergeleek eens het langzaam op aarde terugkomen van de mlc er met een zwerf hond die bij te snelle beweging weer in zijn hok in gaat. Dat heb ik ook met mijn mlc er hij vermijd relatie gesprekken en rend bij de eerst aai weer naar buiten. Als hij wordt genegeerd komt hij blaffen. Het is om gek van te worden. maar wat mij geruststeld is dat ik eigenlijk niet zoveel van hem kan verwachten. Dat had ik eigenlijk al door en dan kan ik het voor mijzelf weer even loslaten.

De bom was dec 2017 ipv 2018 natuurlijk!😁

Aapje, dat klopt, ik houd me ook vast aan ieder sprankje hoop, ik weet dat hij ziek is in zijn hoofd en dat als hij gaat beseffen dat het echt in hemzelf zit en hij de depressie ingaat, ik er voor hem wil zijn, alleen het is idd wel vreselijk zwaar. Hij verzet zich er nog tegen en houd zichzelf nu weer heel erg druk bezig, zijn vluchtstategie. Momenteel ben ik het boek liefdesbang aan het lezen en dat gaat oa. over verlatingsangst, dat vind ik wel heel erg herkenbaar bij mezelf. Dat ik op het moment van de bom écht doodsangst had om hem kwijt te raken en in een depressie belandde. Inmiddels is dat minder geworden en weet ik dat ik het zeker ga redden mocht het zover komen, toch is het wel iets waar ik mee aan de slag ben gegaan omdat het me vaak heel erg aanvliegt als hij dingen zegt als: je moet ook incalculeren dat het niet goed komt bv. Herken jij dat ook? Verder snap ik dat vaak gezegd wordt dat het geen liefde maar verslaving is omdat ik het soms ook voel als een verslaving, op het moment dat ik hem echt losliet en we totaal geen contact hadden kon ik me richten op mezelf, voelde ik me sterker worden maar zodra hij weer in beeld was, was ik weer op hem gefixeerd en draaide alles om hem. Ik ben soms wel helemaal mijn gevoel voor hem kwijt, dan denk ik: wat voel ik nou eigenlijk voor hem? Hij heeft me zo zwaar beschadigd en het is zo moeilijk hem te vertouwen en te geloven,vooral omdat hij nog midden in zijn mlc zit zodat hij zich niet echt in kan leven in mijn pijn en verdriet,dan denk ik: wie is die man en wil ik hem echt nog en hou ik wel echt nog van hem? Ik voel me vaak niet goed bij hem in de buurt en ik kan niet mezelf zijn, ik voel me ook niet meer goed genoeg en merk het als hij met die sm in zijn hoofd bezig is, dan voel ik me afgewezen. Op andere momenten denk ik weer: ik vind hem zo leuk en knap en ik wil hem niet kwijt, ik vind nooit meer zo'n leuke man! En het gevoel dat ik misschien spijt krijg als ik hem verlaat, hij doet wel echt zijn best. Zo dubbel allemaal en zo zit ik nu al vanaf juni. Wat ik wel weet ondertussen: wij kunnen niks voor onze mannen doen momenteel, alleen aan onszelf werken om te blijven staan en sterker te worden. Dat vind ik heel lastig als je man thuis woont en je steeds wordt meegezogen in zijn wisselende emoties en buien, we hebben ook afgesproken om maar één keer per week een gesprek te hebben over bv onze relatie, daar moet ik dan vaak weer lang van bijkomen. De AGS is bijna niet te doen bijvoorbeeld als hij vraagt: gaat het wel? en ik meteen begin te huilen. Maar ik blijf het proberen. Ik wens je veel sterkte Aapje!!

@Brownie, ik heb toch een vraag aan jou. Hier op de site krijg je vaak te horen dat de wilskracht om voor je relatie te vechten eerder een verslaving is dan liefde. Ik voel dat echt niet zo en weet dat ik er diep vanbinnen in mij enorm veel liefde voor mijn man zit, of misschien moet ik wel schrijven voor de man die hij ooit was. Waarschijnlijk heel onbegrijpelijk voor sommigen maar er zit nog steeds dat kleine beetje sprankje hoop dat hij die man toch ooit weer zal worden. Dat is de sterke drijfveer achter mijn vechtlust ook al besef ik dat dit enkel valse hoop kan zijn. Ik denk ook niet dat een partner van een mlc’er die zich niet in deze situatie bevindt dit kan begrijpen. Als een mlc’er je loslaat is er geen andere keuze meer maar zolang hij zelf ook tegen zijn MLC lijkt te vechten blijf je die hoop houden. Je wilt iedere kans, hoe klein die ook is niet laten schieten. Voelt het voor jou ook zo , Brownie, terwijl je jezelf toch soms afvraagt waar je in hemelsnaam mee bezig bent?

Helemaal mee eens getreal! Na mijn bericht in juni, die jij onder de blog 'valse verzoening?' plaatste, zijn we aan het proberen om het weer te laten werken. Het is enorm zwaar en zijn gevoel voor mij is nog niet terug, dat was het wel voordat hij terug kwam maar na een paar dagen alweer twijfel en mistte hij de sm... hij heeft een aantal keer geprobeerd mij zover te krijgen dat ik het goed vond dat hij vriendschap met haar had of 'gewoon alleen maar' weer sporten maar mijn harde eis: totaal geen contact, daar hou ik mij en hem aan! Eén keer contact en het is klaar! Ik probeer me nu op mezelf te richten en aan mezelf te werken, lees het boek van Hannah Cuppen,herkenbaar! Ik merk erg dat hij idd nog niet los is van zijn sm, maar hij weet ook dat dat ook niet alles is en dat hij eigenlijk alleen het gevoel wil wat zij hem gaf. Hij zit ook bij 2 therapeuten die wel goed zijn maar het blijft de vraag of hij die enorme verslavende aantrekkingskracht die de sm op hem uitoefent kan weerstaan. Het is nu een jaar geleden dat hij verliefd op haar werd dus het kàn nog 2 jaar duren, als ik daaraan denk...pffft. Maar om zelf de relatie te verbreken, dat kan ik ook niet. Het is net als wat Aapje zegt: mijn wilskracht om voor onze relatie te vechten is nog heel groot. Dec 2017 Brownie

@get-real, mijn man zoekt de onrust en onvrede gedeeltelijk bij zichzelf maar niet voldoende. Net zoals Perceptie al eerder schreef lijkt er nog steeds de gedachte bij hem te zitten dat het elders toch beter zou zijn. Zolang een mlc’er continu op zoek blijft naar wat hem tevreden kan stellen heeft hij zijn proces nog niet goed doorlopen en dat voel ik heel sterk aan bij mijn man. Dat verklaart voor mij ook zijn wisselende stemmingen, de ene keer lijkt hij heel zeker van zijn zaak en de andere keer voel ik gewoon zijn twijfels. Ondanks hij dit alles ontkend zegt mijn vrouwelijke intuïtie echt wel wat anders.

Mijn man is net vertrokken naar zijn vader en er heerst nu heel veel onrust bij mij. Ik heb hem dat eerlijk verteld en gezegd dat ik hem niet vertrouw. De gedachte dat hij nu niet naar zijn vader rijdt maar naar de sm is heel pijnlijk. Hij wil foto’s doorsturen als bewijs dat hij echt bij zijn vader is maar dat wil ik niet. Zo wil en kan ik niet met een man leven. Ik ben er nu ernstig over na aan het denken om zijn spullen in te pakken en klaar te zetten en gelooof me, dit is een zware beslissing. Ik mis buiten het vertrouwen dat ik altijd in mijn man had ook de intimiteit tussen ons want die zit er duidelijk niet. Niet dat ik erop zit te wachten intiem met hem te zijn want dat zou nog veel te vroeg zijn maar zelfs de knuffels en kussen die ik van hem krijg lijken te geforceerd. Het lijkt wel of hij zich schuldig voelt om de sm met mij te bedriegen, zo voelt het althans voor mij en die gedachte geraak ik niet kwijt. @Nance, het voelt inderdaad niet alsof dit liefde is, zeker niet van zijn kant. Vreemd dat je man zo kan veranderen door een MLC maar je hebt gelijk, dit is het enige wat je als vrouw van een mlc’er wel zelf in de hand hebt en dat is je grenzen aangeven. Vertrouwen is het fundament van iedere relatie en als dat er niet meer zit is je relatie eigenlijk al verloren. Dit te moeten accepteren valt me heel zwaar maar ik kan er niet meer langer omheen. Het is gewoon killing om zo met een man te leven, zo hoort het ook niet in een relatie te gaan. Ook bij mijn zoon heerst datzelfde wantrouwen en ik merk dat hij weer stilaan afstand van zijn vader begint te nemen. Hij dekt zich al in tegen de pijn en de grote teleurstelling die waarschijnlijk weer zal volgen. Als je man een MLC doormaakt blijft en wordt niets meer hetzelfde en dat is toch iets wat je je als partner van een mlc’er moet realiseren. Wat ooit was komt nooit meer terug en je moet je de vraag stellen of je met het “nieuwe” wel kan/wil leven.

Hoewel we allemaal weten dat een midlifecrisis geen relatiecrisis is, maar een identiteitscrisis, wordt herstel van de relatie toch vaak als doel en redding gezien. Maar een midlife-identiteiscrisis die niet van binnenuit aangepakt wordt (erkennen, erover praten en hulp zoeken)blijft zich uiten als onvrede met het hier en nu. Ook al is de man niet gelukkig bij de soulmate en mist hij zijn vrouw, de kans is groot dat hetzelfde zich na terugkeer bij zijn vrouw voordoet. Hij kan niet tot rust/ vrede met de situatie komen en mist de soulmate. De intenties van de man zijn goed, hij meent wat hij zegt en wil graag doen wat hij belooft, maar zijn onrust/onvrede blijft vaak - in meerdere of mindere mate - terugkomen totdat hij bereid is de kern van het probleem te erkennen en er echt iets aan te gaan doen.

@aapje ; van mij geen flinke schouderklop, sorry! Mcl is echt niet het ergste wat er je in je leven kunt meemaken , dat maak je er zelf van. Dat weet een ieder hier en ik zeker met een zwaar gehandicapt kind. Als mijn ex toch weer contact had gezocht met de SM had ik gezegd “ ga je zaakjes nu maar elders uitzoeken “ en niet met één been hier. Die man zit in replay. Stop hier mee! Ik wens je wijsheid / kracht om hier mee te dealen . “ if it is destroying you , it isn,t love ...”

Gewoon ik, bedankt voor je lieve woorden..Het is inderdaad heel zwaar maar mijn wilskracht om voor onze relatie te vechten is nog steeds groot. De stemmingen van mijn man wisselen heel erg en dat maakt me zo onzeker. We praten met elkaar maar toch merk ik dat hij die gesprekken het liefst wil vermijden. Hij geeft wel eerlijk toe dat hij tijd nodig heeft en er nog steeds onrust bij hem zit. Vorige week woensdag is hij de fout ingegaan en heeft hij de sm gebeld terwijl mijn zoon en ik bij de tandarts zaten. Een verdacht berichtje in zijn mobiel van de sm maakte mij dat duidelijk. Ik heb meteen de sm gebeld en zij vertelde mij heel graag dat hij had gezegd dat hij terug wilde naar haar. Uiteraard heeft dit voor heel wat spanningen gezorgd en ik heb hem gevraagd zijn spullen te pakken maar hij wilde dat niet. Hij vraagt tijd om weer de oude te worden zodat hij niet meer van die domme fouten maakt en dat is bijzonder moeilijk. De sm is opgehouden met berichten naar ons te sturen waardoor ik weet dat zij door dat telefoongesprek tevreden gesteld is, zij wacht nu heel duidelijk op hem. Ze wordt gesteund door zijn broer die nog steefs de keuze van mijn man niet accepteerd. Schoonvader laat nog steeds niets van zich horen en mijn man wil daar vandaag gaan praten. Hij zegt dat ze zijn keuze voor zijn gezin moeten accepteren anders breekt hij met zijn familie. Het is voor mij gewoon niet te bevatten en uiterst pijnlijk dat de schoonfamilie mij nu als die andere vrouw in het verhaal ziet. Opa heeft niet eens naar zijn eigen kleinzoon gevraagd terwijl hij hem al jaren niet meer heeft gezien en dat kan er bij mij gewoon niet in. Niet alleen ik maar ook mijn man lijken dagelijks een zwaar gevecht te voeren tegen de bemoeienissen en invloeden van buitenaf en dat is enorm vermoeiend. Ik heb ondanks alles toch het gevoel dat mijn man hier tegen vecht, ook voel ik zijn innnerlijk gevecht tegen de absurde verslaving aan de sm want die zit er nog steeds. Onbegrijpelijk dat zo’n soort vrouw toch nog zoveel macht blijkt te hebben en er bij mij nog steeds die diepgewortelde angst moet zitten mijn man aan zoiemand als haar te verliezen. De MLC van je man is echt het zwaarste wat je in je leven kan meemaken..

Aapje Je zal van mij nooit een "zie je wel" horen. Ik waardeer jouw eerlijkheid en openheid hier. Hang in there girl....en dat bedoel ik puur en alleen voor jouw persoontje! Ik voel bijna jouw onzekerheid en twijfel.....zo zwaar....hoe houdt je dit vol? Denk aan jezelf en jouw zoon, wijsheid en kracht is wat ik je wens. Virtuele knuffel van mij😘

Ik de duivelsdriehoek ook gelezen. Ik vond het een duidelijk verhaal en herkenbaar. Maar wat het meest is mij gebleven is dat ze beschrijft dat je in die driehoek geen slachtoffer bent maar altijd een keuze hebt. Welke rol je ook vervult. Zeker de moeite waard. Ik weet natuurlijk hoe oud je zoon is. Maar voor kinderen is het belangrijk dat ze de mlc niet op zichzelf betrekken en dat ze niet oorzaak zijn als de man zijn verslaving weer op pakt met de sm. Want voor mij gelijk staat aan een rookverslaving of erger. Aapje vandaag met mijn mlc ee over zijn sm gehad. Zo heel af en toe geeft hij zijn gevoel bloot. Ik luister dan zonder ( hmm bijna zonder) oordeel. En dat geeft hij aan hoe moeilijk gij het vindt om de fantasie dat het ergens anders beter is los te laten. En hij wil ook voortdurend horen hoe geweldig hij is. Zodra hij deze waardering niet krijgt voelt hij zich slecht en ziet hij ook niks in de sm. Het precies zoals de mlc beschreven. Soms vind ik het gewoon griezelig .

@Aapje... Carolien Roodvoets schrijft in het boek de Duivelsdriehoek heel uitgebreid over de man die tussen zijn vrouw en zijn minnares op en neer pendelt. Die twee wisselen in feite voortdurend van plaats. Ik denk dat je heel veel aan dat boek zult hebben.

Mijn gedachten gaan nu volledig uit naar mijn zoon, die op dit moment niet meekrijgt wat er allemaal gebeurt. Hij bloeit weer op sinds zijn vader weer thuis is maar ik ben zo bang voor de grote teleurstelling die hij weer voor zijn kiezen zal krijgen. De sm had mijn man ook nog een bericht gestuurd waarin ze hem veel succes wenste met zijn twee toneelspelers. Ze haalt flink uit naar mijn zoon en mij en dat mijn man zelfs niet op zo'n momenten voor ons opkomt doet heel erg zeer. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit aan moet pakken maar ga hem vandaag voor de keuze stellen. Alles meteen afhandelen met de sm of terug naar haar..

Mijn man is nu tien dagen thuis en de opmerkingen die Elisabeth en Perceptie (en get-real in het gastenboek) schrijven zijn zo herkenbaar voor mij. De sm is nog steeds niet uit beeld, ze stuurt via mail de misselijkste berichten, bedreigingen en verwensingen naar mij. Ondertussen ontvangt mijn man de zieligste berichten die je maar kan bedenken via what's app terwijl ik hem al meerder malen verzocht heb haar te blokkeren. Gisteren stuurde de sm dat ze door onze schuld (haar woorden) met spoed naar het ziekenhuis moest. Opmerkelijk omdat ik nog steeds tijden haar zogenaamde opname de verschrikkelijkste scheldtirades va haar ontving. Ondanks de vele voornemens en beloftes wordt alles wat met haar geregeld moet worden weer uitgesteld en dit zet me weer flink aan het twijfelen.Ik krijg weer te horen wat ik net niet wilde horen, komt nog wel.. De onzekerheid en twijfels aan zijn oprechtheid zijn slopend en ik heb hem alweer een aantal keer verzocht zijn spullen te pakken en weer terug naar haar te gaan. Ik eis dat hij er volledig voor gaat of helemaal niet en ik voel dat dat volledige er nog steeds niet is. Mijn vrouwelijke intuïtie vertelt me dat er iets niet klopt en daar wil ik toch gehoor aan geven. Wat ik wel enorm waardeer aan mijn man (mlc'er) is dat hij eerlijk toegeeft dat hij zijn emotionele groei nog niet heeft doorgemaakt daarom zet ik mlc'er ook tussen aanhalingstekens. Het proces van een mlc'er verloopt heel moeizaam en het is heel naïef te denken dat alles zomaar weer goed komt. Twee dagen geleden heeft mijn man terwijl mijn zoon en ik bij de tandarts zaten haar stiekem gebeld, hier kwam ik achter door een verdacht bericht dat hij ontving. Zijn mobiel ligt in de keuken en ik kon me niet meer langer bedwingen te kijken. Toen ik mijn man hierop aansprak gaf hij het toe maar de sm en hij hebben twee verschillende versies over het verlopen gesprek. Ik eis openheid van mijn man maar merk dat hij die mij nog steeds niet kan geven. Het feit dat hij de sm zo stiekem achter mijn rug om heeft gebeld zet me toch weer tot nadenken en heeft mijn toch al zo beschadigde vertrouwen weer een flinke deuk extra gegeven. De sm heeft haar klauwen stevig in hem gezet en zal hem niet zomaar opgeven en ik betwijfel heel sterk of zijn absurde verslaving aan de sm over is. Ik weet dat sommigen hier nu denken, zie je wel maar ik wil toch graag in alle eerlijkheid hier over mijn ervaringen met waarschijnlijk weer de zoveelste valse verzoening blijven schrijven.

Ahh lieve Perceptie, weet je in die tijd van de verwijdering voelde ik me niet lekker, werkeloos, een zieke moeder, kinderen die uit huis trokken, ik zocht het niet bij mijn man. Nu jaren later voelde ik me niet lekker omdat mijn kinderen uit huis trokken dat doen volwassen kinderen, voelde ik me niet lekker omdat mijn moeder dood ging, moeders hebben niet het eeuwig leven en gaan dood, en ik voelde me ook niet lekker doordat ik was ontslagen, mensen kunnen goed functioneren en toch worden ontslagen. Alles had te maken met mijn man ik voelde me niet lekker omdat mijn man me bedroog en ik het niet in de gaten had, ik voelde het wel maar kon mijn vinger er niet op leggen waar het vandaan kwam. Kortom, wij vrouwen zoeken het bijna altijd bij onszelf en willen en kunnen het bijna niet geloven dat ons allerliefste vriendje ons zo verschrikkelijk belazerd. Dat is MLC! En wat we ook doen en zeggen, zij zullen echt zelf het moeten erkennen, er zelf aan moeten werken, er zelf door heen gaan, eigenlijk wat wij nu ook doen. Als ze dat niet gaan doen als het allemaal maar verder suddert, dan kan je daar misschien heel oud mee worden, maar nooit gelukkig mee worden. Het is zoals het is. Wrang ja. Maar juist hier zit de opening naar geluk voor jou maar ook voor hem. Pfff.... heeft ook effe geduurd voor ik dat zag. Het blijft best wel hard werken. Liefs voor Allen.

Met anderen woorden hoe realistisch is een verzoening als de vrouw niet gewoon net als de sm doet namelijk mee gaan in zijn onzin. Hoe realistisch is een volwassen relatie met een puberende mlc er die eigenlijk helemaal niet kan handelen op een volwassen manier. Tel daar nog even bij op dat ze vaak ook zeer uit het veld zijn geslagen en die op deze manier een vrouw die zich van alle kanten bedrogen voelt helpen. Het is alsof je een kleuter vraagt om te luisteren naar je problemen. Ze zijn psychisch niet in staat om maar de geringste empathie te voelen. En zodra de sm weer met een aantrekkelijk voorstel komt zijn ze nergens meer te bekennen. Want ze kunnen het niet bij zichzelf zoeken.

Mijn mlc er wil nog steeds niet over de ontrouw praten en als ik dan zo n site lees van rebuilding trust waarin heel duidelijk staat wat je moet doen en dat het tijd kost en dat je vooral eerlijk moet zijn. En aangezien het 100 % om de mlcer man zelf gaat werkt deze handleiding niet. Ze zijn vaker niet eerlijk dan wel. Ze geven helemaal geen ruimte om te verwerken want dan voelen zich plotseling niet meer geliefd en staan ze niet op een voetstuk van de geweldige man. Daarnaast is het helemaal niet aantrekkelijk om met de gekwetste echtgenoot die op momenten dat ze zich weer willen bewijzen en de super kerel uit hangen rekening houden met haar gevoelens. Kort gezegd ze zijn niet met je bezig. Dus wellicht werken al deze regels voor een gewone man die zijn vrouw belazerd maar zeker niet voor die overgevoelige man die toch al niet tegen kritiek kan en zo weer the rabbithole inschiet bij het eerste serieuze gesprek of het vragenvuur wat hij nou precies heeft uitgespookt. De vrouw moet hier weer de sterkste zijn en met de ags zorgen dat hij niet ontspoort. Het is de vraag of je dan ooit wel aan die gapende wond van bedrog,ontrouw ,leugens en zelfwaardering toe komt. Willen we niet allemaal genezen. Maar in de mlcer draait het niet om de vrouw om die mlcer die soms het slachtoffer is en soms de aanklager maar meestal de dader. En nu vraag je aan hem of hij verantwoordelijkheid wil nemen in proces om de ander de ruimte te geven terwijl hij zichzelf niet eens kan helpen.

@Aapje, voor het geval dat het misschien mogelijk zou kunnen zijn dat mijn ex-man terug zou willen komen, wat inmiddels door mij helemaal niet meer gewenst is, heb ik al een behoorlijke tijd geleden deze site gedownload http://www.wikihow.com/Rebuild-Your-Spouse's-Trust-After-an-Affair Als ik jouw verhaal lees, word ik al zo vreselijk moe en dat is wat ik op het eind van mijn relatie ook was, hij ook trouwens, dood en dood moe. En ik denk dat jij en je man dat nu ook zijn. Dan het getrek van die sm en het gemanipuleer en bemoeienis van je zwager erbij, moordend is. Maar goed jij zal in de huidige situatie verder moeten, en dat wil je ook zo graag dus wordt het nu verrekes hard werken. Ik hoop dat je in de tijd dat je man weg was al onderzoek hebt gedaan naar een goeie psycholoog, ik weet niet waar je woont anders weet ik een hele goede voor je. (als je in zuiden van Nederland woont) En... momenteel ben ik het boek aan het lezen van Dr. Rudolf Snel 'Emotionele afhankelijkheid loslaten doe je zo!' dat is een zelfhulpboek en zeker het lezen en naar handelen waard. Succes maar weer ermee. Liefs voor Allen.

Moppie, ik kan me voorstellen dat dit vooral bij jou weer veel naar boven brengt. De angst voor weer een valse verzoening zit heel erg diep, dat is iets wat ik niet kan ontkennen en zorgt toch voor bepaalde spanningen. Mijn man is echt een lieverd maar toch vraag ik me nog steeds af wat er diep vanbinnen in hem speelt. Dat is het vertrouwen dat zo enorm beschadigd is en daar kan je niet omheen. De band tussen vader en zoon zie ik dagelijks groeien maar ik merk wel dat mijn zoon een bepaalde afstand bewaart uit zelfbescherming. Ook zijn vertrouwen heeft een flinke deuk gehad wat heel begrijpelijk is. Ondanks dit lijkt hij toch weer meer interesse in het leven te krijgen, hij onderneemt dingen met zijn vader en ik heb hem voor de eerste keer sinds lange tijd weer zien lachen. Ze praten veel met elkaar maar ontwijken allebei de gebeurtenissen en dat vind ik wel jammer. Het doet me wel goed als ik vader en zoon zo met elkaar bezig zie maar ook daar heerst weer de grote angst voor een teleurstelling. Het is een heel zwaar proces waar je doorheen moet vooral omdat het nooit meer echt wordt zoals het was. Mijn man is door het hele MLC gebeuren veranderd en daar moet ik toch wel hard aan wennen.

Beste Aapje, jouw post van vandaag brengt me weer terug naar onze laatste schijnverzoening en ik vraag me al een uur af wat ik zou doen als ik jou was en wat voor een advies of steun ik je zou kunnen geven. Je kan eigenlijk alleen maar dingen van jezelf veranderen, je hebt geen invloed op hem, hij moet het zelf doen, je kan hem alleen steunen in zijn proces zonder in zijn film mee te gaan en zonder dat je jezelf verliest. Hou je eigen horizon en je eigen koers vast, heb je die ? Je vertrouwen staat op een heel laag pitje en de angst dat dit weer mislukt en je wilt het allemaal snel laten gaan en dan je pijn die weer helemaal open ligt. Vertrouwen, angst en tempo zijn dingen die je wel zelf aan kunt pakken door dit te onderzoeken met een therapeut en daarmee actief aan de gang te gaan. Evenals oude patronen waar je zo weer in kan stappen. Therapie zou ik meteen inschakelen, maar ook individuele therapie en hoe ervaart jullie zoon dit ?

Beste aapje, zo moedig als je hier schrijft over poging 20. We weten allemaal dat er heel moeilijk is om het roer weer om te gooien als je land dezelfde route hebt gevaren. Toch wil k je aanraden om jezelf te dwingen in het hier en nu. Blijf jezelf en wees niet bang dat je iets verkeerd doet. Probeer het voor jezelf en de omgeving fijn te maken maar verlies jezelf niet. Door krampachtig te gaan doen bereik je niets. Natuurlijk probeerd de sm via allerlei zieken manieren hem terug te krijgen. Je zou aan een nieuw telefoonnummer kunnen denken. Maar zelfs als je dit niet doet laat de storm overwaaien en gebruik de ags methodiek. Er komen echt betere tijden ook met die familie. Kop op.

Donderdag 18 oktober, mijn man heeft na alweer een half jaar bij de sm te wonen besloten dat deze onzin die nu inmiddels al vijf jaar lang duurt eindelijk eens op moet houden en is weer terug naar huis gekomen. Verzoeningspoging nummer 20, dit houdt in dat er 19 pogingen vooraf waren met dezelfde beloftes en hoop die uiteindelijk niet gelukt zijn. Hierdoor staat mijn vertrouwen op een heel laag pitje wat het zeker niet makkelijk maakt. Ik voel me onzeker, de angst voor de zoveelste mislukking is groot maar enkel de tijd kan dit uitwijzen. Wat er anders is dan de vorige keren? Mijn man had ditmaal al zijn spullen bij, inclusief de nieuwe auto. De huishoudelijke taken worden weer opgepakt, we werken samen in de tuin, in het huis en maken toekomstplannen. Zijn mobiel ligt gewoon op het keukenaanrecht en als er berichtjes binnenkomen laat hij ze gewoon zien. Wat er niet veranderd is? Mijn onzekerheid en de flinke tegenwerking van de sm en de familie. Buitenom dat we beiden en samen veel te verwerken hebben legt dit een enorme druk op ons. De sm bestookt ons met misselijke mails en allerlei voor mij uiterst pijnlijke foto’s van al hun uitjes en vakanties. Wat me nog het meeste raakt zijn de innige foto’s van mijn man met haar dochter, zo verschrikkelijk pijnlijk. Schoonbroer heeft veel contact met de sm en daar voelt zij zich heel gesterkt door. Mijn man werd door hem gebeld met een hoop verwijten, flink gevoed door de sm. Ik heb hem een berichtje gestuurd dat ik graag een gesprek wil met de familie maar daar wordt niet op gereageerd. Ik ben niet meer welkom in de familie, de keuze van mijn man wordt door de schoonfamilie niet gerespecteerd en dat steekt als een dolk in mijn hart. Gisterenavond kon ik me niet meer beheersen, ben ontploft en gooide al mijn onvrede tegenover mijn man eruit en niet op zo’n nette manier. Dit waren de eerste spanningen tussen ons en ik ben bang dat dit ons weer uit elkaar zal duwen. Wel moet ik erbij vertellen dat mijn man zei dat hij het wel begreep maar dit maakt mij toch weer heel onzeker. Dit is zeker niet de makkelijkste weg en ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf betrap dat ik het allemaal te snel wil laten gaan. De wonden zijn echt heel diep, veel dieper dan ik zelf dacht. Mijn man heeft geopperd om samen in therapie te gaan en ik denk eerlijk gezegd ook dat het niet zonder zal lukken..

Lieve aapje Ik hoop dat jij je niet hebt laten ontmoedigen door alle (en ik durf met zekerheid te zeggen, zeer goed bedoelde kritiek). Die mlc'er van jou mag zijn handen dichtknijpen dat hij zo'n volhardende vrouw heeft, die haar liefde voor hem blijft uitten en in zijn "liefde" blijft geloven. Waarom ik zijn liefde nu tussen aanhalingstekens zet......omdat hij zich daarin nog mag gaan bewijzen, dat hij daadwerkelijk voor jou gaat en zijn eigen problemen overwonnen heeft. Ik hoop echt dat jouw intuïtie klopt en dat je niet weer in een valse verzoening terecht bent gekomen. Maar ook al mocht dat zo zijn aapje, dan nog is dat geen schande, en al zeker niet voor zo'n volhardende vrouw! Jouw liefde is groot, geen twijfel over mogelijk. Maar geef ook een beetje aan jezelf en blijf in jouw eigen kracht! Je hebt jezelf ook nog nodig en jouw zoon ook😘

Eerlijk gezegd kan ik me wel voorstellen als Aapje hier niet gaat schrijven over de de laatste verzoeningspoging. Na alle pogingen die er al zijn geweest is de druk natuurlijk heel erg groot. Als het nu weer misgaat, is dat een enorme klap en hoort ze iedereen in gedachte al roepen "we hadden je nog zo gewaarschuwd". Die druk kan ertoe leiden dat Aapje te veel eisen gaat stellen, of juist te weinig, te snel wil of zelf te veel gaat doen ipv haar man de ruimte te geven om zelf met zijn problemen in het reine te komen. Direct terug van de soulmate naar huis is een moeilijke stap. Aapjes man leek in het verleden nogal een pleaser en als hij in dat oude gedrag terugschiet, kan het aan de buitenkant wel goed ogen, maar dan verandert er niets wezenlijks. Als hij dan weer 'leeg'is kan hij de soulmate toch weer als een betere optie gaan zien. Ook kan hij zich schuldig naar haar voelen. Het heen en weer lopen tussen twee vrouwen kan heel lang doorgaan. Dat patroon moet verbroken worden. Evengoed wens ik Aapje alle geluk en gemoedsrust toe. Ik hoop dat ze hier toch blijft schrijven hoe het haar vergaat. Want zoals ik al eerder zei haar verhaal verdient een plek op deze site. Sommige vrouwen zullen misschien een les trekken uit het patroon van de vele valse verzoeningen. Anderen zullen zich bemoedigd voelen door het feit dat er ook vrouwen zijn die onder alle omstandigheden hun gevoel blijven volgen.

'Minder' is ook niet het goede woord om het traject van Aapje te omschrijven. Maar 19 valse verzoeningen en een traject dat al 5 jaar lang duurt waarin Aapje al haar vrienden en haar baan is kwijtgeraakt (triest maar wel begrijpelijk) en in alle opzichten aan de grond is komen te zitten...Ik vind het bijna niet te geloven! En nee, dat is geen liefde mmaar een obsessie, een verslaving, een zeer zelfdestructief traject. Wat ik hoop voor Aapje is dat ze de kracht vindt om uit deze waanzin te stappen en, zoals op de site van Get Real 'gepromoot wordt, de focus op zichzelf kan gaan leggen en het geluk in haar zelf probeert te vinden.

@elisabeth; ik heb er nooit van gemaakt dat get real het traject van aapje als “ minder “ ziet. Maar zij heeft deze site op gezet , boek geschreven met een totaal andere insteek. Ik vind het eigenlijk een normale gang van zaken. Elke vrouw heeft in het eerste jaar haar man terug gewild maar daarna moet je toch echt de focus op jezelf gaan leggen en het geluk in jezelf hervinden . Ik hoop ook nog wat van aapje te horen.

Jammer dat aapje niet meer wil reageren op deze site, jammer dat get real het als ´minder´ ziet dat iemand die als maar blijft volhouden en vertrouwen in een verloren verliefde, blijft geloven. Wat wij of althans de meeste van ons allemaal hebben gedaan, maar niet hebben kunnen geloven dat het er niet meer was. En al zo lang. Ik zou ook nog zo graag haar verhaal hier willen horen. Het is en blijft een farce, het hele midlifecrisisgebeuren, ik ben er niet meer echt mee bezig, maar heeft zo'n groot tijdsbeslag genomen in mijn leven, dat alles in mijn verleden er mee connect is. Je wil los zijn maar je kan kan er niet mee los zijn omdat een te groot deel van jou leven ermee verbonden is in alles, kinderen, bezit, geschiedenis. En ook al ben ik inmiddels door therapie, psychologen, vrij en best wel gelukkig, ben ik ook er van overtuigd dat hij alles werkelijk al het mooie wat wij hadden kapot gemaakt heeft en niet meer goed te maken is en dat is nu mijn grootste verdriet. En misschien ook wel de overtuiging dat hij dat ook nooit zo gewild zou hebben. Alles ook voor hem out of control. Wat hij mij ook in het begin zei: "Er zijn geen winnaars, alleen maar verliezers." Wat mij dan vooral helpt is Byron Katie, `als je alsmaar bezig bent met andermans leven wie leeft dan jouw leven` Eigenlijk is het een never ending story, als je in dit midlife gebeuren terecht komt, alleen door aan jezelf te werken en door weer te genieten van de kleine dingen om je heen, kun je weer gelukkig worden met dat wat je hebt. Liefs voor allemaal. Elisabeth