BLOG


- donderdag 1 januari 1970

Reacties:

@ Lydia, je kan je vragen misschien beter stellen in het gastenboek, de meeste mensen reageren daar sneller veel moed

Patricia- 24-06-2016

Hallo, Heb nog niet genoeg moed om mijn verhaal te doen. Maar is hetzelfde als dat van jullie. Nu had ik graag geweten of er ondertussen iets is veranderd bij jullie. Is jullie man teruggekomen? Tot besef gekomen? Indien wel, na hoeveel tijd? Groetjes Lydia

Coeckelberghs Lydia- 19-05-2016

Maja, ik voel je wanhoop. Ik voel je enorme inzet om te knokken. Ik voel je verdriet en ik voel je ongeloof. Ik voel het. Ik weet het. Het is mijn verhaal. Tot mijn grote verdriet.

Suzanne- 17-08-2015

Onderstaande tekst mailde ik één week nadat de bom gevallen was, toen ik nog geen weet had van het bestaan van een verborgen depressie en midlife crisis Lieve P, Bijna een week nadat er een (tijd)bom in onze relatie ontplofte die al begin september op scherp was gezet, is het stof een beetje aan het neerdalen. Nu realiseer ik me dat die tijdbom misschien wel al veel langer geleden is geplaatst. Voordat ik verder ga, wil ik zeggen dat ik nog steeds zielsveel van je hou en het liefste zou willen dat de bom niet bestond en ontploft was. Maar nu dat niet zo is, ben ik me ervan bewust dat dit misschien niet voor niets zo gebeurd is. Ik weet niet precies wat je gevoelens zijn voor ...(sm), je hebt me laten blijken dat jij dat ook niet zo goed weet. Maar omdat je tot nu toe geen enkel signaal aan mij afgeeft ( je hebt wel iets daarover tegen onze dochter gezegd, maar dit niet tegen mij herhaald) dat je van plan bent je contact met haar te stoppen, denk ik dat je echt heel erg verliefd op haar bent en met haar iets hebt dat je niet kwijt wil raken. Je hebt me geschreven dat je je in toenemende mate eenzaam hebt gevoeld de laatste jaren en dat het eigenlijk al begonnen is na de verhuizing naar de GvP. Je hebt geschreven dat je het gevoel hebt je eigen leven niet ten volle te beleven, de tijd gaat maar voorbij en eigenlijk zit je in de wachtkamer te wachten op iets dat nog zou moeten gebeuren, iets dat al het getob tot op heden zou moeten rechtvaardigen. Als ik dan naar mijn gevoelens kijk besef ik dat ik de laatste jaren me in toenemende mate sterker ben gaan voelen en zelfstandiger, dat ik heel trots ben op wat we hebben bereikt, dat ik steeds meer mezelf word en steeds meer aankan. En inderdaad ook steeds minder ben gaan accepteren dat ik in mijn ogen zonder terechte reden regelmatig werd vernederd, beledigd en geconfronteerd werd met een slecht humeur van jou. Ik had een manier gevonden om jouw macht over mijn gevoelsleven steeds verder te verminderen, terwijl ik wel van je bleef houden omdat ik je nu eenmaal een heel bijzonder mens vind, je kunt alle redenen opnoemen waarom ik zo dol op je ben, want ik heb je ze zo vaak opgenoemd. Het kwam niet in me op dat jij mogelijk soms of regelmatig ook zo tegen mij deed, omdat je niet het leven leidde dat je eigenlijk wilde. Dat je achter melkglas leefde en dat je daaronder leed. Ik wist wel dat je niet in contact stond met je gevoel, maar dacht dat je door je muziek dat wel voldoende kon compenseren om dit leven draaglijk te houden. Ik kon me niet voorstellen dat je niet het leven leidde dat je wilde, want wat kon je anders willen dan zoals wij dat deden? Ik stond er namelijk helemaal achter…. Mijn grootste verdriet was het einde van ons gezinsleven, dat onze dochter vertrok om haar eigen leven te beginnen, dat het leven dat wij met ons vieren hadden onherroepelijk voorbij was. Het nieuwe gezinsleven dat daarvoor in de plaats zou komen was er nog niet en ik wist nog niet of ik dat net zo leuk zou vinden, dus het verlies heeft me zwaar gedeprimeerd. Maar mijn verdriet had geen enkel effect op mijn liefde voor jou, die stond en staat als een huis. Wel wist ik steeds beter dat ik niet wilde leven met een man, die zich vaak zo negatief tegen mij gedroeg, en toen ook onze zoon wegging en wij samen overbleven, was het voor mij heel makkelijk om, zodra je in mijn ogen je negatief gedroeg hier volop tegen in te gaan, het te benoemen, je voor de keus te stellen dat je ook een leuk leven kan hebben, je te confronteren met het feit dat je zelf ook niet rechtop staat, dat je zelf ook niet alles goed doet, etc, etc. Ik had ook wel goede hoop dat we samen prettig oud zouden worden, op een manier die ik dus prettig vind, wat jij wilde en vond wist je zelf niet (daarvan was ik me wel enigszins bewust), dus ik probeerde voor jou te bedenken wat je prettig zou moeten vinden, vandaar dit huis, deze mogelijkheid om muziek te maken, ik wilde heel graag dat het voldoende voor jou zou zijn om je gebrek aan contact met jezelf te compenseren. Dus toen je op een gegeven moment je anders begon te gedragen, steeds langer van huis wegbleef en later in de nacht thuiskwam, dacht ik echt dat het kwam omdat je zo bezig was met muziek en gunde ik je dat wel, hoewel ik me ook realiseerde dat ik steeds meer alleen moest gaan doen, mijn eigen vrienden moest gaan mobiliseren om niet steeds alleen te zitten. Toen je erover begon dat je twijfels had over je leven, over ons, dat je het anders wilde, je wist niet hoe, dat je meer gevoel en warmte wilde, dat je zo niet verder kon, voelde ik me bedreigd, beledigd en verraden, omdat ik eigenlijk vond dat je niet het recht had om ons leven niet te waarderen en te willen. In mijn ogen kon het niet beter, had ik er alles aan gedaan om het ook voor jou zo goed mogelijk te regelen. Maar ook voelde ik dat we werkelijk in gevaar waren. Je hebt me weten gerust te stellen dat er geen ander was, want dat was toch mijn tweede gedachte. Ik kon me echter niet voorstellen dat je gevoelens zou hebben voor P(soulmate), ervoer jouw contact met haar niet als bedreigend. Dus uiteindelijk kon ik mijn gevoel van verraden, bedreigd en beledigd zijn opzij zetten en dacht ik werkelijk dat we nu een kans hadden om verder met elkaar te komen. Ik had wel mijn bedenkingen over jouw vermogen om het contact met je gevoel te ontwikkelen, maar realiseerde me ook dat je me eerder al enorm hebt verrast met jouw capaciteiten tot verandering, dus ik dacht dat ik misschien wel opnieuw verrast zou worden. Jij wilde meer gevoel, liefde en warmte, nou dat wilde ik ook graag, dus wat kon ons tegenhouden om dat samen te bereiken? En toen ontplofte de bom. Nu zie ik dat wat wij hadden er niet meer is en niet meer terug kan komen. Mijn liefde voor jou is niet voorbij, maar ik realiseer me dat het mogelijk zo kan zijn dat jij met ...(sm) iets kan bereiken dat je met mij niet kan bereiken. Zij is iemand totaal anders, met haar heb je diepgang via de muziek… Ik weet dat ik dat verder niet kan invullen omdat ik alleen maar vermoed wat je voor haar moet voelen. Wat wij hadden is weg, heeft misschien nooit bestaan, of alleen voor mij zo bestaan. Ik weet dat je wel van mij houdt en mij het beste gunt en dat je mij niet hebt willen kwetsen, maar met mij heb je, nadat alles volgens een soort droomscenario is verlopen, toch niet kunnen bereiken wat je misschien nu wel kunt bereiken, nl. leven met gevoel, niet achter melkglas, niet meer wachtend op iets dat al het getob zou rechtvaardigen ( jouw woorden). Vroeger zei ik altijd dat ik geen vrienden met je zou kunnen zijn als je niet meer mijn geliefde was, dat zou ik toen niet hebben kunnen verdragen. Maar ik ben gegroeid en sterker geworden, ik kan het denk ik wel aan om je los te laten zonder je te haten om wat je me hebt aangedaan, sterker nog, ik denk dat ik je kan loslaten en van je kan blijven houden, ook als vriend. En niet alleen omdat we samen de kinderen hebben, maar omdat ik me realiseer dat je nu misschien nu een kans hebt om een stap te zetten om jezelf te verwerkelijken en omdat ik je dat gun. Het zou bijna teleurstellend zijn als nu bleek dat ..(sm) een eendagsvlieg is. Want voor een oppervlakkige flirt/verliefdheid zou je toch niet hebben gedaan wat nu is gebeurd? Hoe dan ook zul je in mijn ogen heel snel duidelijkheid moeten geven, want P heeft een dochter van 12, haar jeugd wordt nu ernstig bemoeilijkt, dat kan niet voor iets dat over een paar maanden weer over is hoop ik. Als je niet doorgaat met haar, kunnen we uiteindelijk wel in relatietherapie, maar ik vind ook dat je dan eerst zelf aan het werk moet, eerst moet uitzoeken hoe het voor jou zit. Wat jij dan wil, waar jouw gevoel zit, hoe het volgens jou zo ver heeft kunnen komen en wat jij daar dan aan denkt te gaan doen. Want ik wil sowieso niet terug naar onze oude situatie, waarin ik jou slechte zin moet pareren en waarin ik met jou om moet gaan als met een wild dier: kijken hoe ik veilig kan blijven en onbeschadigd met dit prachtige wezen om kan gaan, wetend dat hij ieder moment gevaarlijk kan worden zonder waarschuwing of reden. De reden is nl. dat het een wild dier is, en die doen nu eenmaal zo…. Ik ben heel blij met je steun in de situatie met de praktijk, heb je ook erg gemist, was heel blij dat je even tijd voor me nam. In dit soort zaken ben je altijd een grote steun voor me geweest en als we vrienden blijven kan dat misschien ook blijven. Als we relatietherapie nodig hebben om vrienden te blijven ook als we geen geliefden zijn, dan wil ik daar ook aan mee doen. Je hebt me beloofd dat je niet met...(sm)hier in het dorp je relatie gaat ontwikkelen, daar wil ik je graag aan houden, want ik kan wel dapper zeggen dat ik het allemaal wil accepteren, maar je begrijpt misschien wel dat het heel moeilijk is voor mij en dat ik er eigenlijk geen directe getuige van wil zijn. Ik wens je veel sterkte, veel wijsheid en veel liefde, Liefs van Maja Deze mail aan P. heeft er niet voor gezorgd dat hij open kaart is gaan spelen, integendeel bijna. Ik heb er na 6 november nog zes maanden over gedaan om erachter te komen dat hij al vanaf begin juni bezig was en meer dan 6000 euro heeft besteed aan hotels en uitjes met zijn nieuwe 'liefde' die ook gewoon volop in ons dorp bij hem over de vloer komt, meegaat op reisjes naar een oude vriend van ons, mee- eet als hij zijn zuster uitnodigt op zijn bovenwoning, etc. etc. Niets heeft geholpen om hem enig inzicht te geven in zichzelf, de tijd zal leren of hij dat alsnog krijgt. Ik heb soms wel behoefte aan en positief verhaal op deze site, iets dat me hoop geeft, maar ik besef steeds beter dat dit misschien nooit meer overgaat... maja- 07-05-2015

maja- 07-05-2015

Fraai verhaal. Je moet de sprookjes in het leven zelf waarmaken, laat je zien. Het lijkt of H je financieel in ieder geval niet heeft laten vallen, of wel? In ieder geval is dit een fantastisch initiatief. Vind dat je site me meer heeft opgeleverd dan een psycholoog. Die kost geld; dus ik kan ik ergens een bijdrage doen aan je project? Veel succes ermee en Dank!

nomonde- 22-01-2015

ik ben diep geroerd door dit verhaal, wil graag weten hoe het verder gaat.....hoop snel meer te kunnen lezen....

Laura Cañas- 18-01-2015


Reageren:

Anti-spam 4 + een = (antwoord in cijfers invullen!)


Terug naar de vorige pagina >