Het gaat inderdaad erg snel allemaal. Ik weet eigenlijk ook wel zeker dat hij niet op zijn besluit terugkomt. Hij is erg vastbesloten en ook erg trots. Zal niet toegeven dat hij fout zat, mocht hij daar ooit achter komen...
Hij zoekt erg weinig contact, ook niet veel met de kinderen. Ze zijn trouwens 20, 18 en 15. Hij is nu ruim 2 maanden weg en ze zijn nog nooit bij hem geweest en hij heeft ze in ons huis een paar keer kort gesproken. 2 van de 3 willen ook niet naar hem toe.
Ik zet er zelf vaart achter, want hij doet zelf eigenlijk niks. Maar ik wil ondanks het verdriet wat ik er van heb, mijn leven weer in eigen hand nemen en niet afhankelijk zijn van hem, van deze vreemde man.
Ik herken hem nauwelijks terug.
Hij zoekt ook erg weinig contact met familie en vrienden, zoekt een nieuwe vriendenclub volgens mij. Het is net alsof hij een compleet nieuw leven wil hebben. Heeft zijn oude jas uitgetrokken...
Hij denkt trouwens volgens mij wel dat wanneer hij weer terugkomt in onze woonplaats, dat alles dan nog bij het oude is, hij zo weer in alle verenigingen, clubs en vriendenclubs weer terecht kan. Volgens mij werkt dat niet zo als je maandenlang niets van je laat horen, maar ja, dat is zijn ding... Ik moet het loslaten.

Ik heb een mailadres aangemaakt voor privé contact: janelmafrl@gmail.com
Misschien komen er leuke contacten uit voort, het is ontzettend fijn om met "lotgenoten" contact te hebben. Veel mensen begrijpen helemaal niks van wat er allemaal in mijn én vooral zijn leven gebeurd.

Juni2018 Janelma - 17-12-2018 - 21:22

@Madelief, ik denk dat je het punt van mijn betoog mist. Iets van je afschrijven doe je voor jezelf, in een dagboek of iets soortgelijks.
In dit gastenboek is heel veel mogelijk, maar het is niet een plek om ongelimiteerd je eigen negatieve emoties neer te gooien.

Zoals ik al zei geloof ik niet dat dit helpt en daarbij wil ik ook niet dat het gastenboek een plek wordt waarin woede en rancune te veel gaan overheersen. Dat past wat mij betreft niet bij de opzet van deze site.

Iedereen hier weet hoe erg het is als je man in een midlifecrisis terechtkomt. Maar de uitdaging voor ons allemaal is toch om onze eigen kracht te hervinden. Niet om hetzelfde te doen als de mannen, namelijk de ander kleineren en beschuldigen.

2012 get-real - 17-12-2018 - 21:22

Madelief

Doe er ook niks mee bij mijn mlcer en zijn "vrienden" en sm. Ik schrijf het van mijn af hier op de site. En heb mijn vriendin waar ik het tegen vertel.

Het is een gevoel wat je hebt om jezelf te verdedigen. Ga het echt niet doen. Hij krijgt het geluk niet mee dat ik er mee worstel.

Coni nov 2015 - 17-12-2018 - 20:44

Dat dacht ik ook San. Wij 3 zitten ongeveer gelijk denk ik ... wij waren niet getrouwd dus zaken afhandelen gaat makkelijker denk ik ... hoewel, tot nu toe heeft meneer alleen zijn adres veranderd en dan nog alleen omdat de sm druk zette. Dat geloof ik ergens wel ... en het is van haar kant uit misschien ook niet onbegrijpelijk. Hij zegt dat ze zelf ook wel aanvoelt dat ik echt niet uit zijn hoofd ben. (Tja wat had ze nu gewild. ZIJ heeft iemand onder druk gezet die een goede relatie met een actieve kinderwens had ...).
Verder maakt hij totaal geen aanstalten. Blijkbaar heeft ze ook al zitten zeuren over het huis en dan denk ik waar moeit ze zich mee ... dit is iets tussen hem en mij en met onze financiën heeft ze geen zaken. Het is zo dat we de komende 2 jaar niet kunnen verkopen zonder wederzijdse toestemming en daar was hij dus blij mee, want op die manier stopt zij met zeuren. (Heel gelijkwaardig daar allemaal als je het mij vraagt ...)

2018 R - 17-12-2018 - 20:12

Jeetje Janelma, wij zitten qua tijd zo’n beetje in hetzelfde schuitje. Maar bij jou gaat alles wel heel snel. Heb jij zelf gekozen om het zo snel te regelen met de mediator? Of was dat zijn keuze? Ik ben daar nog( lang)niet. Ik probeer eerst weer zoveel mogelijk rust in mijn leven te krijgen. En tot die tijd neem ik in elk geval de beslissing tot mediation etc niet. Mocht hij ermee komen, dan wordt het anders, maar zolang hij in het land “ der besluitlozen” leeft, leef ik in het land “ der overlevers”. We gaan wel kijken waar ons schip strandt....., voorlopig dobber ik samen met mijn zoon door, midden op de oceaan, met af en toe een eilandje om even weer het gevoel van vaste grond onder mijn voeten te krijgen! Ik wens jou & iedereen hier echt heel veel sterkte en kracht toe, voor nu, deze komende feestdagen en voor alle moeilijke momenten die er nog gaan komen!

San - 17-12-2018 - 19:52