Nance@, ik heb over jouw posting nagedacht. Zelf heb ik er inmiddels rust in gevonden dat ik nu alleen verder ga in mijn leven. Ik zie dat dit voor mij het beste is. Ook ik blijf echter tegen verdriet aanlopen (hele erge pijnscheuten en aanvallen) ... dat heeft vele oorzaken, maar 1 ervan is dat ik een empatische persoonlijkheid heb.

Hoog empatische mensen voelen zeer snel andere mensen aan. Als ik ergens ben voel ik meteen de sfeer aan in die er binnen de ruimte hangt. Ook andermans/vrouws verdriet en depressie (daarom was ik zo moe toen ik nog bij ex mlc man was!). Zijn projecties en zijn energie voelde ik iedere dag. Ik leefde onder een grauwsluier.

Ik ben er dus achter gekomen in 2017 dat ik empatisch (HSP) ben en extravert. Ik ben creatief en houd van mooie dingen, kunst, spiritualiteit, dieren ... de natuur! etc. Voor mij is het onverteerbaar en extreem moeilijk te vatten dat mensen elkaar 'pijn doen'. Ik zie daar simpelweg de zin niet van:-)

Ik ben naast heel gevoelig OOK HEEL sterk. En ik ben assertief genoeg om een discussie aan te gaan, met iemand van mening te verschillen en kan constructief 'ruzie te maken'. EN het weer goed maken.

Echter, er zijn mensen die 'niet willen/kunnen goedmaken.' Mensen die conflicten liever uit de weg gaan (mijn ex). Hun ongenoegen en 'boosheid' wegstoppen. Die boosheid gaat ondergronds en dan komt die er vaak op een stiekeme en heel lelijke manier uit. Bij mijn ex dus ook. Hiervan komt natuurlijk niets goeds. aanspreekbaar op dit 'gedrag' is ex man niet (hij heeft identiteitscrisis?) en dus is het goed dat we uit elkaar zijn. Ik raakte heel erg gekwetst in de relatie. Dat is geen goede zelfzorg en geen zelfcompassie.

Mensen die in wrok blijven hangen en die hun gelijk willen krijgen daar kun je eigenlijk niet mee in een intieme relatie. mensen die HUN gelijk belangrijker vinden dan VREDE en GELUK. mensen die nooit 'water bij de wijn doen', geen sorry kunnen zeggen en niet constructief kunnen terugkomen op gedane zaken. Mensen die eigenlijk dus niet zo van zichzelf houden;-)

Nu bestaat bij mij dat verdriet er in dat ik zo GRAAG zou willen dat wij 'normaal' als twee volwassen mensen uit elkaar zouden zijn gegaan en dat we 'vrienden' blijven en/of weer worden.

HELAAS (vooral ook voor mijn ex) ... dat HIJ dat dus niet.Waarom HIJ dat niet kan is zijn proces en zijn zaak. Niet kunnen vergeven is er 1 van. Niet in eigen ziel kijken OOK (eigen aandeel zien en bekennen). Jezelf laten kennen. Mijn ex kan dat niet- dat is te intiem en ENG. Zijn zaak nu en zijn proces/ of niet.

Enfin, het is mijn zaak om NU te leren dat niet iedereen hoog empatisch is in deze wereld. En om vanaf NU mijn nieuwe vrienden wat zorgvuldiger kiezen. Zelfzorg en Zelfcompassie vanuit Zelfkennis.

Dus OOK mijn verwachtingen bijstellen naar de ander. Ik blijf natuurlijk houden van ... want dat is voor een groot gedeelte toch onconditionele liefde geweest - en onconditionele liefde behoeft niets terug. De pijn is vanuit dat stuk verwachting dat ik had naar hem toen ik nog dacht dat hij wel kon geven. En ook gewoon de normale verwachting die je hebt van een huwelijk. En echt het was niet tot de dood ons scheidt - alles was met mij bespreekbaar. Helaas hij kan niet spreken over gevoelens. Dat is ENG.

Ik heb zelf geen kinderen, maar stel me voor dat normale lieve moeders onconditioneel van hun kinderen houden. Vaders waarschijnlijk ook. Ik heb daar helaas geen ervaring mee. Mijn vader is licht narcistisch. Ja, ik moest al eerder mijn verwachtingen bijstellen in mijn leven.

Ik laat de ander in zijn/haar waarde. Romantische liefde wil altijd iets van de ander hebben. dat heb ik nu geleerd;-) en dat is dus voorwaardelijk iemand liefhebben. Zo had mijn ex ook verwachtingen van mij. Hij hield dus meer van dat beeld in zijn hoofd van mij dan dat hij de echte vrouw zag. En hierbij denk ik nu: 'eigenlijk is dat geen liefde.' Zo ontstaan symbiotische relaties, waarin de ene partner 'zijn liefhebben' uitruilt tegen de 'het liefhebben' van de ander. Zo'n relatie wil ik niet meer. Ik hoef geen bevestiging meer van hem of van wie dan ook. Natuurlijk is erkenning fijn soms, maar mijn eigenwaarde behoort aan mezelf. Het heet immers niet voor niets EIGEN-waarde.

Ik hoop dat je hier iets mee kan Nance...want dat verdriet wat je voelt is helemaal van jou...en in mijn optiek verwijst het waarschijnlijk naar ... meer gaan houden van jezelf. Veel vrouwen hier zijn m.i. empatisch en 'geven van zichzelf' weg aan de ander zonder veel terug te krijgen. de les lijkt mij om eerst van jezelf te gaan houden. Die les leer ik nu dus.

Fijn Nance als dat dan is in een nieuwe relatie met een lieve volwassen man. Laat je ex maar ... en als er echt liefde was ... dan was dat mooi ... dat is dan zeker nooit vergeefs geweest -

NB sorry Get real@ dat ik dit lange stuk hier post - maar het is in reactie op stukje van Nance over dat gevoel van blijvend verdriet ... zodoende.
Madelief 2012/2017

Madelief - 08-04-2019 - 13:11

@nance: jouw verhaal en situatie zijn heel herkenbaar en vergelijkbaar met die van mij. Ik ben nu zo'n 4 jaar verder en heb ruim 1,5 jaar een nieuwe relatie. Mijn vriend is in alle opzichten anders dan mijn mc'er maar heeft ook een enorme rugzak. Het verschil is dat wij hier onderling wel goed over kunnen praten omdat we allebei emotioneel volwassen zijn (geworden). Dat is een verademing. Er gaat echter geen dag voorbij dat ik niet aan m'n mc'er denk. Wij hebben doorgaans slechts sporadisch contact maar komen elkaar heel af en toe ook tegen. Omdat ik geen last heb van verlatingsangst (heb daar veel over gelezen, maar vind daarin geen herkenning) denk ik dat het komt doordat het nog steeds zo moeilijk te begrijpen is dat onze relatie zo maar opeens is opgehouden te bestaan. Ikmeek bij mezelf dat ik voor dat begrip nog met enige regelmaat behoefte heb om op deze site en in het boek te lezen. Die bevestiging heb ik op de een of andere manier nog steeds nodig. Het is anders gewoon niet te bevatten wat er is gebeurd. Ik geef daar maar gewoon aan toe en ga ervan uit dat het bij de verwerking hoort. Het zal ooit wel een keer over gaan (hoop ik).

2014 - Emmetje - 08-04-2019 - 12:08

@Nance, door de keuzes en het gedrag van je man heeft je vertrouwen in het leven, de liefde en in jezelf een ernstige deuk opgelopen. Je moet jezelf ahw helemaal resetten om dat vertrouwen weer op te bouwen.

Noch voor de mlc'er noch voor zijn achtergebleven partner is een nieuwe geliefde een oplossing voor de onderliggende angsten. Angsten die inderdaad vaak al in de vroege jeugd ontstaan zijn.

Het is dus niet gek dat je je voelt zoals je voelt. Het kan natuurlijk wel een grote steun zijn als je een geliefde hebt terwijl je zelf aan het herstel van je eigen fundament werkt.

2012 get-real - 08-04-2019 - 10:55

Deze post doe ik hier ; t is wel iets waar ik dagelijks mee worstel maar vraag t meer mbt mijn persoonlijke groei.
Ik ben nu 3 jaar verder na de bom , inmiddels meer dan een jaar in een nieuwe relatie.
Ik ervaar in deze relatie zoveel meer en realiseer me dat de relatie met mijn MLC er zo anders was en totaal niet gelijkwaardig / emotioneel stabiel was. Toch.. waarom doet t nog steeds zoveel met me? Hoe kan ik leren loslaten als mijn ex om de hoek woont met zijn nieuwe samengestelde gezin waar alles groot-groter -groots is. Zou het anders zijn als we geen kinderen samen hadden , hij een vanisher was? Zit t in mijn kindpijn waardoor ik verlatings angst had/ heb en hij bindingsangst ? Is er nog “ werk” voor mij en kunnen andere vrouwen mij herkennen en wat adviseren ?

Maart 2016 nance - 08-04-2019 - 08:35

Hilarisch; het verhaal in Saar. En ook diep triest natuurlijk ... 'Zijn Vrijheid' achterna die jij in de weg staat ... en niets meer laten horen.

Wat een in en in trieste man. Fijn, te lezen dat zijn ex vrouw haar leven op de rails heeft inmiddels. Dat geeft weer moed.
Madelief vanuit haar nieuwe tuinhuis;-) 2012/2017

Madelief - 07-04-2019 - 15:45