@Loesje, ondanks ik geen postings meer schrijf lees ik nog steeds frequent mee.. de verbondenheid die je met lotgenoten voelt is toch iets wat blijft.
Jouw verhaal is helaas weer één van de vele schrijnende verhalen over wat de MLC van je partner allemaal veroorzaakt in je leven. Naargelang ik begrijp is de bom bij jullie vorig jaar in januari gedropt maar het contact nog maar onlangs verbroken. Jij bevind je dus nog in de beginfase van die dolle rollercoaster waarin je terechtgekomen bent en door iedereen hier herkend en benoemd wordt als een MLC.
Een man in MLC laat letterlijk alles los, de partner, de relatie en in sommige gevallen zelfs de eigen kinderen. Het maakt hem dan ook echt niet meer langer uit hoe het met de partner (kinderen) is gesteld en wat hij allemaal met zijn egocentrisch en bijbehorend onmogelijk gedrag aanricht. Voor de achtergeblevene partij is het haast onmogelijk dit alles te kunnen bevatten. Hoe kan iemand waar je zo’n lange tijd van je leven alles mee hebt gedeeld en zoveel mee hebt opgebouwd dat alles zo makkelijk loslaten en gewoon lijken te vergeten.. De grootste fout die de achterblijver dan ook maakt is in de veronderstelling blijven hangen dat de mlc’er nog steeds dezelfde gevoelens en herinneringen over de relatie deelt maar geloof me, dit is niet meer langer de man die jij
ooit kende. Ik wil je niet ontmoedigen maar de kans dat hij die ooit weer zal worden is bijzonder klein, dat getuigd ook het kleine aantal succesverhalen en daarom is het van groot belang dat je je puur op jezelf en de kinderen gaat trachten te richten.
Omdat je je man altijd zo anders hebt gekend is het kunnen accepteren van de complete transformatie die hij tijdens zijn MLC ondergaat verschrikkelijk moeilijk maar toch nodig om er zelf uiteindelijk niet aan onderdoor te gaan. Vooral in de beginfase (bij mij duurde dat helaas maar liefst zes jaar wat ik je echt niet kan aanraden) lijkt het onmogelijk die knop om te zetten en wil je zo graag geloven dat je nog enige invloed op hem hebt. Je wil zo graag dat hij beseft waar hij mee bezig is en wie en wat hij daardoor allemaal kwijtgeraakt maar zelf besef je niet dat hij al een hele lange tijd geleden afstand van jou en de relatie heeft genomen, zoveel langer dan je zelf denkt. Door de invloed die je zo graag wil hebben op zijn proces oefen je alleen maar een extra druk op hem uit en daar zit hij in de toestand waar hij nu in verkeert totaal niet op te wachten. Het leven draait nu volledig om hem, hij wil geen enkele verantwoordelijkheid meer en gaat alleen nog maar voor het plezier dat het leven biedt en zichzelf. Daar moet werkelijk alles voor wijken en alles wat hem daarin hindert wordt alleen maar als een zwaar obstakel gezien waar hij zo snel mogelijk omheen (vanaf) moet..dit geldt betreurenswaardig genoeg ook voor de partner(en sommige extreme gevallen zelfs de kinderen) Hierdoor zullen alle verwoede pogingen die je onderneemt om de relatie te redden alleen maar als uiterst vervelend ervaren worden en hem alleen nog maar verder van je afduwen. Dus uiteindelijk bereik je er alleen maar het tegenovergestelde mee van wat je eigenlijk daadwerkelijk wil.
Lieve Loesje, ik herken zo jouw vechtlust want een normaal denkend mens gooit niet zomaar zovele jaren van zijn/haar leven weg maar dat is toch het eerste wat voor jezelf noodzakelijk is om los te kunnen laten.. een mlc’er is geen normaal denkend mens. Je kan de gedachtengang die door hun hoofd gaat nooit behappen, hoe begripvol en meegaand je je ook voor hen opstelt. Normen en waarden worden totaal overboord gegooid tijdens een MLC, empathie en gevoelens (hoe liefdevol de relatie ooit ook was) verdwijnen als sneeuw voor de zon. Door het gebrek hieraan is je partner in staat om werkelijk alles te kunnen doen wat je nooit van hem had verwacht en daar zit nu net het grote verschil tussen jullie beiden. De gevoelens die jij nog voor hem hebt kent hij gewoon niet meer, ze zijn weg.. zo ver weggestopt dat hij er zelf niet eens meer bij kan. Het is heel hard maar helaas wel de realiteit, er is helemaal niets wat je hieraan kan veranderen. Je kan alleen maar je eigen instelling hierin veranderen hoe moeilijk dat ook is want dat is één van de zwaarste onderdelen van dit gehele proces.
Ik weet, wat ik allemaal geschreven heb is niet iets nieuws maar ik wilde toch graag reageren omdat ik jouw verdriet en wanhoop zo duidelijk herken en me volledig kan inleven hoe jij je nu voelt. Blijf sterk voor jezelf en je dochters, de belangrijkste personen in je leven en zet jezelf en hen op de eerste plaats. Het is heel erg moeilijk die knop om te kunnen zetten maar je (ex)partner geeft jou op dit moment geen enkele plaats meer in zijn leven en die harde realiteit zal je onder ogen moeten zien om dit hele MLC drama te kunnen overleven.
Dit betekend overigens niet dat zolang jij die drang hebt om te blijven knokken voor je relatie je dit niet mag doen maar laat het alsjeblieft niet zo overduidelijk aan hem merken. Jouw liefde, toewijding en bezorgdheid laten hem op dit moment ijskoud, hij kan er gewoon niks mee en zal dit dan ook niet doen in de fase waar hij zich nu in bevindt.
De gouden tip kan ik je helaas niet geven, dat kan niemand maar blijf lezen (jezelf informeren) en schrijf zoveel mogelijk van je af want dat helpt echt. Het is misschien een schrale troost maar toch wel een enorme steun te weten dat er meerdere vrouwen (en mannen) geconfronteerd worden met de heftige ervaringen die een MLC van een partner teweeg brengt. Hoe uitzichtloos het nu ook lijkt, er komt op gegeven moment toch weer een lichtpuntje in je leven en die zal je die kracht geven.. met of zonder je man.

Veel sterkte en een dikke knuffel. x

dec 2013 Aapje - 08-09-2019 - 07:53

Ik ben hier al 2 jaar aan het meelezen, herkenbare verhalen lezen geeft mii het gevoel niet alleen te staan. Ook al heb je vrienden familie die meeleven, toch voel he de weerstand op een gegeven moment, ga nu naar door met je leven. Ook al weten ze alles en zien zijn gedrag ook als ongelofelijk, het is voor een buitenstaander toch sneller een feit, dit gebeurt gewoon zo vaak. Nooit gedacht dat jullie na 27 jaar uit elkaar zouden gaan, jullie waren het voorbeeld van ideale gezin, hoor ik steeds. Gelukkig staat mijn familie maar ook zijn familie achter mij en niemand begrijpt er iets van. Niemand heeft nog echt contact met hem, ik hoor dus ook niks over zijn gevoelens. Mijn dochters (15 en 20) hebben wel wat gesprekken met hem gehad, maar laten niet veel los naar mij, hieft ook niet van mij, ze mogen van hun vader houden zoals ze willen. Ik laat ze ieder weekend bij hem slapen, op het zoldertje waar hij nu sinds januari woont. Bij zijn vader, die hij 20 jaar hem contact mee had. Zijn ouders zijn lang geleden gescheiden en nu komen er verhalen over scheiding boven waardoor hij zijn altijd liefhebbende moeder links laat liggen nu. Zij is er ook kapot van. Ik kan en boek schrijven over de afgelopen 2,5 jaar. Mijn man met soulmate, zijn vernederingen en laatdunkendheid naar mij toe. Hoe slim, grappig zijn vriendin wel niet is, hoe geweldig iedereen hem nu vind. Ik zou ze eens moeten spreken zegt hij, dan zou ik horen hoe goed hij eigelijk is, wat een goede prestaties hij levert op zijn werk, hoe aardig iedereen hem vindt, hoe goed ze hem begrijpen dat hij voor deze nieuwe vrouw kiest. Hij heeft haar geholpen om van haar narcistische man af te komen. Hij is haar emotionele redder, en zij helpt hem met zijn werk, ze heeft hem hogerop geholpen. Zij heeft psychische problemen, logisch als je uit een relatie komt van mishandelingen. Ik had haar nog willen helpen zelfs, ik met mijn vreselijke inlevingsvermogen, denk dat ik hsp trekjes heb en mijn man narcistische trekjes. Wat ik maar niet begrijp is dat iemand uit een goede relatie kan stappen en de knop zomaar om kan zetten. Hoe kan het zo zijn dat ik mijn man niet kan loslaten terwijl hij zulke nare dingen over mij heeft gezegd, zo hard en egoïstisch kan zijn. Hij kan wel zomaar een goudeerlijke liefhebbende vrouw ad kant zetten voor een bijdehante tante waar hij nooit op zou vallen. Hoe zit dat toch met de verlaten vrouwen door egotrippers, zoals ze nu zijn zou je er nooit he kop voor omdraaien, wij hebben zoveel rede en om juist hem te laten vallen, maar het omgekeerde gebeurt. Ik probeer het zo erg, om te zien dat ik 100 redenen heb om hem niet meer te willen in mijn leven. Hij doet het gewoon, nieuw leven, nieuwe vrienden, nieuwe vrouw, nieuwe wereld. Alles laat hij los, behalve zijn dochters gelukkig. Ik laat mijn meiden in de waan van zijn verhaal, uiteindelijk komen de vragen vanzelf. Ze weten dat hij verliefd is op een ander, mijn oudste kan daar nog inkomen, mijn jongste begrijpt er niks van en wil er niet over praten, ze heeft genoeg gezien qua drank en rare uitspattingen en staat achter mij.
Ik heb 2 weken terug gehoord dat mijn man sex heeft met soulmate, hij hield maar vol dat het alleen om goeie gesprekken ging, ik kon het me niet voorstellen maar toch geloofde ik hem. Ik heb ook geprobeerd te vergeven, aardig te blijven, hem welkom te blijven vielen thuis. Ven ook weg gegaan en hem gevraagd om thuis te zijn in de hoop dat er iets zou bovenkomen, oude briefjes liefdesverklaringen van hem aan mij laten lezen. Hij snapt niet dat ik dat allemaal lees, hij wil er niks van weten, wil ook niet in ons huis wonen, teveel herinneringen zegt hij. Ik ga juist door de pijn heen, kijk alle oude foto’s en huil me suf! Hij vlucht in werk, hotelletjes, uitjes, etentjes .. ik zie het sinds 2 weken allemaal op zijn bankafschrift. Hij weet dit niet. Sinds ik dit weet, sex en alles, heb ik gezegd dat ik geen contact meer wil. Voel me nu zo belazerd, erger kan niet. Hele boze app gestuurd, sindsdien hoor ik niks meer en ik laat ook niks meer horen, kost me heel veel moeite, ik stuur alle berichten die ik voel opkomen nu naar mezelf, lucht toch op. Ik ben gebroken, rook en drink teveel, goeie en slechte momenten. Zoek nu een reis om alleen tot bezinning te komen. Ben er zo klaar mee, ik geef me eraan over nu. Toen deze waanzin begon in januari 2018 (eigelijk al veel eerder maar toen wist ik nog niets vd soulmate) kwam ik gelijk al op midlifecrisis sites (cursus van Larry Bilotta gedaan nog veel meer, goudgeld koste me dat) ik wilde er niet aan dat ik hem lis zou moeten laten, gevochten heb ik 2 jaar lang, met relatietherapie therapeuten alles geprobeerd, voor niks. Nu ik niks meer laat horen, blijkt dat dat voor hem geen probleem is, misschien alleen maar makkelijker voor hem. Ik zie ze steeds tegelijk online, ze kunnen niet zonder elkaar schijten. Hoe ziek dat ik daar nog naar kijk.
Zo kan ik nog wel heel lang door gaan, hoop op wat reacties en misschien een contact waarmee ik nog kan praten buiten deze site om.
Ik zie steeds een vervelend persoon Hannah voorbij komen met wijsneuspraat, wat doet dit figuur hier, niks anders te doen? Super goed boek Josine van Dongen, petje af, wou dat ik zoiets kon schrijven!

Loesje - 07-09-2019 - 18:28

Wil, het is net of je over mij/ons schrijft. Ik herken heel veel. Ook dat hij nooit hatelijk doet of wat dan ook. Heeft hij inzicht, tja ... in elk geval heeft hij wel opnieuw een psycholoog opgezocht en zelf al wel eens laten vallen dat hij misschien wel een MLC heeft (in het begin heb ik dat wel eens gezegd, tja, toen was ik nog niet zover dat ik wist dat dat geen goed idee is. Het is blijkbaar wel wat blijven hangen, na bijna een jaar komt het dus weer boven). Hij wil graag praten, en zegt dat ik me niet open stel, dat is ook wel zo maar ik ben dan ook hard gekwetst geweest en bovendien zover ik weet is de SM hier nog niet uit beeld en dat maakt het wel moeilijk. Ik merk ergens bij allebei wel een wil om te praten en dat is een mooi begin, maar ik zou er zelf wel opener in staan als de SM uit beeld is terwijl ik omgekeerd een beetje het idee heb dat hij eerst een teen in het water steekt. Het is natuurlijk voor hen waarschijnlijk allemaal stresserend en verwarrend, vandaar dat ik het erg moeilijk vind om hier mee om te gaan.

2018 R - 06-09-2019 - 13:31