@Madelief... Jij zegt : "Als het huis is verkocht in dat dorp dan kan ik alle banden breken... Dan kan ik hem gaan vergeten...en pas dan zal ik echt vrij zijn... "

Ik denk dat het zo niet werkt. Wat ik jou nu de hele tijd zie doen, is jouw verdriet koppelen aan de keuzes/het gedrag van je man. Dat is begrijpelijk en dat doet iedereen in het begin. Maar er komt een moment dat je moet ontkoppelen anders kom je geen stap verder en word je alleen maar nog rancuneuzer en bozer. En daar help je jezelf niet mee.

Je zult iets moeten met die pijn zonder die in woede naar je mlc'er te blijven verpakken. Natuurlijk komt het door hem dat je je nu zo voelt, maar HIJ gaat het niet voor je oplossen! En woedend blijven helpt je niet die pijn te verwerken.

Ik zie dat je de verhalen van anderen als ingang neemt om je woede en verontwaardiging te ventileren. Op zich is dat niet heel erg. Maar op mij maak je de indruk dat je je meer aan je woede vastklamp dan je pijn echt te voelen.

Probeer maar eens een tijdje hier te schrijven zonder het over je man te hebben of zijn gedrag te beschrijven. Laat hem helemaal uit je verhaal en focus je op de emoties en gevoelens/ angsten die dan naar boven komen. En ga daar mee aan de slag.

2012 get-real - 17-12-2018 - 19:24

Hulp is er...het werk ( de rouwarbeid) moet ik zelf doen...hier schrijven helpt...vrijdag op vakantie met vriendin ook! Het was een zwaar jaar...dank voor de bezorgdheid...maar het gaat echt in een opgaande lijn hier...
Ik ben van nature een vurig mens...


Madelief 2012/ 2017

Madelief - 17-12-2018 - 18:51

Herkenbaar allemaal ja. Ik herken wel nog ergens de man waar ik van houd, maar ik heb het idee dat het voor hem allemaal veel te pijnlijk is en dat hij het daarom maar doodzwijgt of zo. Dat denk ik tenminste. Hij maakt me niet zwart, of andere zaken, dat kan ik niet zeggen. Maar elk contact dat we hebben lijkt over ogenschijnlijk onbenullige dingen te gaan. Het is op zich wel prettig, maar het lijkt er op dat er rond de grote roze olifant in de kamer gedraaid wordt, snap je.

Bij momenten komt dat dan weer wel boven. Bijvoorbeeld enige tijd geleden was hij jarig, ik vond het dan toch een beetje overdreven om helemaal niets te laten weten, dus ik heb een berichtje gestuurd, en daar krijg ik dan op terug ik wou dat de situatie anders was, sorry. Dan denk ik ja wat moet ik daar nu mee. Op zich is dat wel een manier van wakker worden of in elk geval een helder moment denk ik, maar hij praat veel maar handelt er niet naar, of nog niet. Dan hoor ik weer een periode niets, en dan ineens wil hij een dag met mij doorbrengen en als blijkt dat dat niet lukt blijft hij voet bij stuk houden om toch ergens een dag Te vinden.

Hoe weet je nu of iemand al een beetje wakker wordt uit de crisis of niet? Trouwens, op zich vind ik het idee om via e-mail te communiceren wel een goede, alleen heb ik niet zoveel zin om hier mijn adres publiek te maken. Ik doe al mijn best om mijn verhaal te vertellen zonder dat het al te herkenbaar wordt (mijn mlc er heeft best affiniteit met computers ...) als ik mijn adres hier zou publiceren kan ik net zo goed mijn naam en mijn post adres erbij zetten :-)

2018 R - 17-12-2018 - 18:45

Dag madelief ,

Om verder te komen / te gaan in dit proces zou ik toch echt hulp zoeken. Ik lees geen voorruit gang in je berichten.

Maart 2016 nance - 17-12-2018 - 18:39

@Janelma; dat is ook allemaal wel heftig. In half jaar zo goed als gescheiden. Ik vond eerste jaar “ overleven “ al zwaar genoeg, bovendien dacht ik ook tot drie kwart jaar na de bom ; “die komt wel terug”. Ik heb na meer dan jaar zelf scheiding ( juni 2017) ingang gezet en dat is nu net maand ( november) rond. De scherpe kantjes waren er gelukkig toen af aangezien ik ook zelf weer een relatie heb.
Je komt erdoor , geloof me , ook al zie je t nu even niet ; daarom ook mijn tekst in het vorige bericht , gewoon als hart onder de riem en je kunt alleen maar het proces doorgaan / doorleven . Wees lief v jezelf! Sterkte..

Maart 2016 nance - 17-12-2018 - 18:36