Heb al een tijdje niets geschreven maar lees nog regelmatig mee.
Hier ook drie pubers waarvan de oudste, 21, geen contact heeft met haar vader, de middelste,19, had ongeveer eens in de drie/vier weken even contact maar dat is nu ook al bijna 10 weken geleden voor t laatst geweest, en de jongste,17, zit nog totaal in het loyaliteitsconflict waarbij vooral papa zielig is.
Net als wat ik bij Beau lees heb ik ze altijd zelf hun keuzes laten maken. De oudste was al vrij snel heel stellig, deze vader ken ik niet, herken ik niet en wil ik niet kennen. Zij heeft zelfs met de gedachte gelopen om mijn achternaam aan te nemen. De middelst was er ook vrij snel achter dat deze man niet de vader als zodanig was en waar ze een vaderskindje van was. Teleurstelling op teleurstelling heeft ervoor gezorgd dat ze hem minimaal ziet. De laatste keer is er denk ik ook iets gebeurd, heb ook wel een idee wat, waardoor het nu dus al bijna 10 weken geleden is. De jongste wordt als een soort pion gebruikt door hem en hij weet haar nog zo te manipuleren dat ze naar hem toe gaat. Het bizarre is, ik zie haar verandering in gedrag en doen en laten als ze er naar toe 'moet'. En als ze terugkomt. Er is geen vaste regeling, dus in de praktijk is ze meestal een a twee nachten ow bij hem en de rest bij mij.
Het moeilijke vind ik dat er met mijn dochters nauwelijks over te praten is. En die keuze respecteer ik ook hoor. Heb het daar weleens met mijn psycholoog over gehad, dat dat op dit moment meer mijn probleem is dan dat van hun. En ja, ongetwijfeld komt er nog een periode dat ze er mee aan de slag gaan/moeten. Mijn oudste zegt nu al, zij heeft angs en dwangneurose en loopt al jaren bij de psycholoog, geluk bij een ongeluk voor haar, mam, ik heb het er met mijn psych over wat voor rol ik papa ooit als opa zou willen geven. Want als hij voor mij geen vader kan zijn, hoe kan hij dan een opa zijn en wil ik dat wel? Dan denk ik meisje meisje je bent volwassener dan je vader...
Maar wij doen het super met ons viertjes. Tuurlijk hebben we onze lastige momenten maar sinds twee weken is het huis officieel van mij! Dus ben ik heel blij mee en ook eigenlijk wel trots op. Ik doe het toch allemaal maar. De meiden willen het liefst gelijk verbouwen dus ook daar zijn we plannen voor aan t maken.
Het contact wat ik met mc er heb is minimaal. Aan aantal weken terug drie keer achter elkaar ivm financiele dingen en het contact met de meiden wat hij mistte. Daar wilde hij het mij over hebben. Prima. Z'n eerste vraag? Wat gaan we daar aan doen. Toen moest ik eigenlijk wel lachen. Puntje bij paaltje, hij weet t niet, kan het niet, zegt oke dan begin ik met meer appen naar oudste wat in praktijk neerkomt in een keer in de twee weken ipv een keer in de drie weken..... hij doet maar.
Ik heb m wel maandje geleden nog n mail gestuurd waarin ik ongezouten heb verteld hoe ik t zag. Dit nav een nare mail van hem.
Maar verder? Heerlijk rustig als hij zich niet laat horen. Hij heeft nu een huis in n nieuwbouwwijk gekocht met z'n jonge sm-etje. Tja..... in een wijk waar hij noooooit wilde zitten, jonge gezinnen, huizen uit grond gestampt enook omdat de huizenprijzen daar zeer hoog zijn en hij nu dus in z'n uppie een hele hoge hypotheek mag gaan aflossen..... en dat zonder baan....
Zo zie je, het houdt mij, zei het veel en veel en veeeeeeel minder, toch soms nog wel bezig hoor, de stomme dingen die ze doen en gedaan hebben....
2014-G.E.K. - 11-10-2019 - 16:54 |
