Beste Qwer, de eerste periode (maanden, eerste jaar) is gewoon overleven. Je valt ten prooi aan de meest uiteenlopende emoties en die kunnen soms hevig met je aan de haal gaan. Laat jezelf toe verdrietig, boos, machteloos te zijn want er is je heel veel leed aangedaan, en nog.ik zelf ben 6 weken thuis gebleven van mijn werk omdat ik er op de meest onverwachte momenten overvallen werd door verdriet, alles kon een trigger zijn om in tranen uit te barsten. Ik was op, doodop en ook lichamelijk vatbaarder dan ooit voor allerlei kwaaltjes. Psychisch en fysisch was mijn weerstand aangetast. Gelukkig kon ik toch voldoende slapen, alsof de emoties mij zodanig uitputten dat mijn lijf gewoon niet anders kon. Vaak kroop ik om 21 uur in bed , blij dat er weer een dag om was, om s morgens tussen 4 en 5 weer op te staan. Dan ging ik met een thermoskan koffie en veel te veel sigaretten rekeningen van de afgelopen 2 jaren uitpluizen. Hij heeft al het spaargeld opgemaakt en kreeg het niet over zijn lippen om mij te zeggen waaraan, tenzij smoezen en leugens.zo ben ik ettelijke uren bezig geweest met overzichten en tabellen maken. Het gaf mij afleiding, rust en het gevoel toch enige controle te krijgen op de dingen die mij wanhopig maakten. Ik had en heb het geluk omringd te zijn door vele lieve mensen die mij dierbaar zijn en mij steunen op de meest uiteenlopende manieren. Maar de pijn, daar moet je zelf door en dat gaat ook jou lukken. Laat de pijn toe als hij er is, gebruik betere momenten om je bewust te worden van wat je wel nog hebt, zoek afleiding in kleine dingen die je kunt koesteren en vooral:gebruik de energie die je hebt voor jezelf, je kinderen, de mensen die bijdragen aan je geluk maar vooral niet voor je mlcer, hij kan er niets mee tenzij het gebruiken om je verder leeg te zuigen. Probeer de ags toe te passen en lukt het soms niet, geen probleem, we zijn allemaal maar mensen en morgen is een nieuwe dag. Sterkte en blijf geloven dat het beter wordt, ook al zie je nu misschien niet wanneer en waar en hoe.

Sept.2017Kopop - 18-09-2020 - 17:41

Qwer, ik begrijp jou helemaal. Ook ik kan er nog weinig mee dus voel je niet eenzaam in dit voelen.
Wel kijk ik inmiddels terug naar hoe de relatie was de laatste tijd. Dat gaat uiteindelijk vanzelf, tenminste bij mij.
Ook ik heb veel gesproken en doe dat nog steeds al wordt het minder, ook ik heb vreselijk veel gehuild en soms zomaar uit het niets overvalt me een huilbui.
De dagen dat ik volledig met hem bezig ben worden minder, ik kan weer lachen. Maar je hebt TIJD nodig. Tijd heelt alle wonden. En het is echt waar. Het litteken zal je blijven zien misschien, maar ach misschien gaan jij en ik het ooit zien als een trofee van onze gevoerde strijd.

Je komt er echt. Wees lief voor jezelf.
Misschien helpt een kleine kring betrouwbare mensen om je heen bij wie je dag en nacht terecht kan.

Sterkte💪🏻

2014/2020 Strijder - 18-09-2020 - 17:22

Qwer, praten, praten en gal spugen....
Daarbovenop sta of kom je in de overlevingsstand terecht.

Hier míjn e-mail adres tpetra46@gmail.com
Ik ben geen hulpverlener.
Ben echter wel bereid om míjn ervaringen met je te delen en je een luisterend
oor en steun te bieden op je heel zware momenten.
Overdag werk ik, mocht je contact willen dan reageer ik in de avonduren.

Eindelijk rust 2011 - 18-09-2020 - 11:54