@get-real, ik heb inderdaad even niet geschreven maar lees nog steeds iedere dag mee.
Nu ik het iets meer van een afstand kan bekijken merk ik dat heel veel vrouwen hier zich heel sterk alleen maar op hun MLC man richten. Vooral de nieuwkomers, en dat kan ik wel begrijpen, zien de MLC van hun als een tijdelijk iets. Ik weet zelfs inmiddels als geen ander hoe het is om zonder dat je het eigenlijk zelf beseft je leven als het ware onhold zet door te wachten op iets wat misschien wel nooit meer komt.
Hopen blijven houden mag maar ik denk toch dat we als partners van ons bewust moeten zijn dat een MLC een heel ingrijpende gebeurtenis is die niet zomaar overgaat.
Natuurlijk hoop je dat de MLC man wakker zal worden maar ook dan is de toekomst niet zeker. Veel mannen veranderen door een MLC en worden vaak helaas nooit meer dezelfde. Ik denk dat wij als achtergeblevene niet enkel op het inzicht dat hij volgens ons moet krijgen moeten blijven wachten maar zelf het inzicht moeten krijgen dat dat tijdelijke dat wij in gedachten hebben misschien wel eeuwig blijft duren.
Niet alleen de man veranderd door zijn MLC maar het doet ook wel degelijk iets met de partner en de kans dat geen van beide ooit meer dezelfde worden is hierdoor bijzonder groot
@Brownie, ik snap jou beter dan wie ook maar daarom zou ik jou eillen adviseren jezelf een paar hele belangrijke vragen te stellen.
Heeft jouw uiterst vermoeiende gevecht tegen de MLC van jouw man jou al iets opgebracht? Merk je dat er hierdoor al iets in hem veranderd is ? Vecht hij ook voor jou en de relatie? Heb je het gevoeld dat jij degene bent die zich steeds weg moet cijferen terwijl hij maar gewoon met alles doorgaat? Als je de meeste vragen alleen maar met
een nee kan beantwoorden heeft het vechten geen enkele zin meer.
Ik wil je echt hiermee geen pijn doen want ik weet hoe pijnlijk en angstig het is om datgeen waar je zoveel van houdt te verliezen maar je zal er uiteindelijk alleen maar met als ik jezelf door verliezen.
@ Madelief, we willen allemaal wel eens onze gal spuien, er is ons uiteindelijk ook heel veel onrecht aangedaan. Woede kan even een lapmiddel zijn om je verdriet trachten te omzeilen maar dat is ook maar tijdelijk en brengt je niet verder. We verwijten allemaal onze MLC mannen dat ze vluchten voor het echte leven maar kopiëren wij in onze verwoede pogingen om te overleven doms ook niet hetzelfde gedrag?
Het is niet makkelijk om hier de juiste weg in te vinden maar woede, frustratie en verbittering vormen alleen maar een zware belemmering voor jezelf om verder te komen.
Soms ben je jezelf er niet eens van bewust, wanneer je hersens overschakelen naar een overlevingsmodus kun als mens gewoon rare dingen doen. Hoe gek het ook klinkt, door meer naar mezelf te kijken leer ik de MLC van mijn man ook beter te begrijpen.

dec 2013 Aapje - 18-12-2018 - 17:53

Ik heb vooral die eerste maanden gedacht: heb ik er wel goed aan gedaan om te zeggen dat hij weg moest, het huis uit? In mijn optiek was dat toen nog tijdelijk, maar hij dacht daar blijkbaar heel anders over. En toch, nu na zoveel maanden verder, denk ik echt dat dat het enige juiste was wat ik kon doen. Ik koos voor de rust, voor mij & mijn zoon. En ondanks de achtbaan waar ik dan toch nog steeds in zit, die gaat natuurlijk niet zomaar ineens stoppen, is er wel rust in huis. En op de momenten dat het weer even shit gaat, wat met regelmaat nog gebeurt , is die rust in huis echt heel fijn! Niet meer op eieren hoeven lopen, confrontaties aan te gaan of te mijden....., dat alles is er in huis niet meer. Ik kies nu er nu zelf voor als ik een confrontatie wil, waar & wanneer het mij uitkomt. Dat zijn aanwezigheid in huis zo’n ENORME stempel op alles drukte is mij de afgelopen maanden heel duidelijk geworden. Ondanks dat ik mij zo alleen voelde en soms nog voel, is het echt het beste geweest om te doen. Ik krijg nu de kans om het verwerkingsproces in gang te zetten, op mijn eigen tempo en zoals ik het wil. Hetzelfde geldt voor mijn zoon. Die heeft nu zoveel rust gekregen, die voelt zich beter dan hij zich in tijden gevoelt heeft. En dat is mij heel wat waard!

San - 18-12-2018 - 17:25

Ja perceptie, je hebt gelijk, ik weet ook dat ik hem het beste eruit kan gooien, de rust die er was toen hij 7 weken weg was in het voorjaar en de kracht in mijzelf die ik toen voelde, daar verlang ik naar! Dank je wel voor je bemoediging, het is echt het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen maar ik moet wel om zelf te overleven en weer te gaan leven...

Dec 2017 Brownie - 18-12-2018 - 17:04

Je ondermijnt jezelf door maar steeds mee te gaan in die onzin. Mijn mlc er wilde dat ik en sm beste vriendinnen werden. Echt als of je met een kind zit te praten. Jouw verhaal is heel herkenbaar. Maar je moet hem eigenlijk niet de ruimte geven om je hiermee te kwetsen. Het is niets dan onzin en geklaag. Concentreer je op jezelf en ga mediteren of yoga. Maak ruimte in je hoofd en dan komt er snel verbetering.

Perceptie 2016 - 18-12-2018 - 16:52

Brownie, ik kan je het van harte aanraden om de mlc er buiten de deur te zetten. Het mooiste is als hij zelf gaat. Dat is eng maar een hele verbetering bij ons. Hij woont nu een stukje verderop en het is een zegen. Je realiseert je pas als die man weg is wat voor achtbaan je hebt gezeten. Jij die op je tenen loopt en hij die maar buiten die deur denkt het te vinden. Bij mij komt hij ervan terug al die vrouwen. Hij realiseerd zich dat het daar niet omgaat. En dat hij het bij zichzelf moet zoeken. Ik realiseer mij wat een aderlating ik heb gedaan om maar alles te slikken. Waarom doe ik dat? Wat zegt dat over mij. En dan heb je ook geen puber gesprekken over vrijheden die zo nodig moeten. Als hij vrij is dan is de lol er echt vanaf. Die drempel lijkt hoog maar jij gaat je ook beter voelen.

Perceptie 2016 - 18-12-2018 - 16:45