BLOG

Ik ben pas sinds 2 weken geleden op deze site gekomen. Heb het ene aha moment na het andere. Een snelkoppeling zit op mijn phone in middels, zodat ik regelmatig even kan lezen en echt lees over dingen d ie wij ook mee hebben gemaakt en iedere dag mee worstelen. Waar ik/wij 1,5 jaar de focus hebben gehad op de verliefdheid van mijn partner is na het lezen van deze site een meer passend antwoord gekomen waarmee ons gezin sinds 1,5 jaar te dealen heeft. Fijn dat ik hi er wat eye openers krijg. Kinderen zijn 22, 18 en 14. Ik heb het erg moeilijk, omdat het gedrag van mijn man steeds grilliger wordt en ik maar moeilijk los kan laten. De kinderen zien mijn struggle en zeggen steeds kom op voor jezelf. Dan voel ik mij zo zwak en dat wil ik niet. Ik heb besloten om professionele hulp in te schakelen, want zo kan het inderdaad ook niet langer. Ook voor de kinderen niet.

Hoe ga je om met een zoon van 17 met de diagnose ODD en een ex in de mlc? Ik ben nu 3 jaar uit elkaar met mijn mlc'er. Ik ben er inmiddels achter dat mijn mlc'er wel een hele heftige crisis heeft. Mijn dagboek bevat inmiddels 100 pagina's met alle ellende die hij heeft aangericht. Ik ben blij dat ik het heb opgeschreven. Dit heeft mij enorm geholpen bij het ordenen en verwerken van dit ongelofelijk verhaal. Het verhaal van een liefdevolle man en fijn mens die plotseling transformeerde in een monster. Gelukkig kan ik drie jaar later met opgeheven hoofd zeggen dat ik er sterker en completer uit ben gekomen. Ondanks alle tegenwerking, die ik nog bijna dagelijks ervaar ,zie ik de toekomst positief. Natuurlijk was ik kapot van verdriet na een relatie van bijna 30 jaar. Ik was mijn rots in branding, liefje, maatje, klankbord, mijn alles binnen een tijdsbestek van 3 maanden kwijt. Geen zinnig woord kwam er meer uit. En natuurlijk verliefd op zijn soulmate, een gezamelijke vriendin. Hij voelde zich schuldig maar i.p.v. dit gevoel te erkennen en het netjes op te lossen, zocht hij een stok om mee te slaan om zijn slechte verhaal beter te laten lijken. Ik moest het ook maar aan onze zoon uitleggen dat papa weg was gegaan. Hij was alleen maar boos en werd steeds bozer. Waarschijnlijk heeft mijn mlc’er hier nog steeds last van omdat hij na 3 jaar nog steeds aan het treiteren is. Sinds mijn verhuizing uit ons gezamenlijke huis, waar hij direct met zijn soulmate in is getrokken, dacht ik van hem af te zijn. Helaas was dit niet het geval. I.p.v. respect te tonen en het niet nog pijnlijker te maken, speelt hij nu het spel over de rug van onze zoon of door het achterhouden van de kinderallimentatie. De afspraken zoals destijds gemaakt in ons ouderschapsplan lapt hij volledig aan zijn laars. De weekenden dat onze zoon bij hem komt, worden regelmatig omgegooid of niet nagekomen, zonder hier vooraf met mij contact over op te nemen. Want met mij valt niet te praten volgens hem. Met als gevolg dat hij zoonlief als boodschapper gebruikt. Ook vakanties worden niet volgens afspraak gedeeld, waardoor ik alle zorg voor onze zoon heb en dat is vaak best heftig met zijn diagnose in combinatie met het puberen. Mijn mlc'er neemt hierin geen enkele verantwoordelijkheid en is alleen maar druk met zichzelf en zijn soulmate en geeft aan geen vakantie te hebben. Vervolgens vertrekt hij wel met de soulmate naar warmere oorden. Onze zoon zegt hier niets van omdat hij bang is bepaalde privileges mis te lopen bij zijn vader, maar uit vervolgens wel alle frustraties naar mij. Mijn mlc'er koopt nl. zijn schuldgevoel af en houdt op deze manier de controle over onze zoon en indirect dus ook over mijn leven. Hij heeft zijn zoon al meerdere keren spullen ontnomen tijdens een ruzie, waardoor zoonlief wel beter uitkijkt voordat hij de confrontatie aangaat. Bij mijn zoon draait het op dit moment om materie. Ik zie het ook als compensatie voor de liefde die hij niet krijgt van zijn vader. De opvoedstijlen van mijn mlc’er en mij liggen nu ook mijlenver uit elkaar. De weekenden bij vader zijn zonder regels en controle en vader is dan ook nog vaak op pad met zijn soulmate. Bij mij gelden bepaalde regels waaraan hij zich dient te houden. Dit is steeds weer een uitdaging na een weekend bij vader. En dan moet ik zeggen dat ik de touwtjes al flink heb laten vieren om het niet steeds te laten escalleren. Ook heeft onze zoon veel last van de verhuizing van zijn fijne vertrouwde plek naar een klein flatje zonder privacy. Dat is toch wel erg lastig voor een puber. Ik probeer al 2 jaar met behulp van allerlei instanties onze zoon op het juiste pad te houden. Helaas trekt mijn mlc'er steeds de stekker uit de lopende trajecten. Onze zoon glijdt intussen steeds verder af en krijgt foute vrienden. En je kunt wel raden door wie dit allemaal komt. ;-) Vanmorgen zat ik alleen bij een hulpverlenende instantie. Vader had weer eens afgebeld. Onze zoon staat nu al een paar maanden op de wachtlijst voor PMT. Ik hoop dat hij dit traject nog in kan gaan voor hij 18 jaar is. En dat hij dan de kracht en moed heeft om de opgebouwde muur af te breken en alle frustraties er uit te gooien, zodat hij weer dichter bij zich zelf kan komen. Dat gun ik hem zo. Het valt me op dat mijn ex en zoon op dit moment best veel overeenkomsten hebben. Ze handelen alleen nog in hun eigen belang en hebben hun gevoel uitgeschakeld. Ze willen ook beiden macht hebben over anderen en kunnen niet met gezag omgaan. Zo’n mlc lijkt dus idd wel een tweede pubertijd.

Mijn jongste van 20 was afgelopen week weer bij haar vader en zijn sm gaan eten en ze zei: raar om te zeggen van je eigen vader maar eigenlijk is dit een man die nooit kinderen had moeten hebben. Hij is zo egocentrisch. Hij heeft nu een vrouw die ook zo is. Bij mij ziet ze dat ik haar altijd op de eerste plek zet en ze vindt gelukkig dat dit ook zo hoort. Ze vindt dat kinderen daar recht op hebben en zo is het ook. Ze heeft dus heel goed door in wat voor gekte haar vader leeft. Hij was aan het klagen over zijn eigen vader en al zijn tekorten. Ze snapt niet dat hij dat altijd nog doet. Ze vindt ook dat hij daar beter over op kan houden na zoveel jaar. Plus dat hij het zelf allemaal niet veel beter doet. Ze durft dit soort dingen nog niet rechtstreeks tegen hem te zeggen. Het zou hem ook tegenvallen misschien maar het zal vooral niet waar zijn want er is niks mis met hem. Hij heeft altijd veel: Ja maar, zo moet je dat niet zien of ja, maar zo is het niet, paraat. Ik hoop dat ze zo sterk blijft: een prachtige krachtige jong volwassen vrouw die haarscherpe analyses heeft

Ga niet uithalen over de ex of bijna ex of buitendedeureter waar je kinderen bij zijn. Alle vormen van oordelen, mening ect is schadelijk. Vraag ze niet om (hatelijke) boodschappen over te brengen. Je mag best verdrietig zijn, maar haal er niet van alles bij in het kader van hun vader, blijf gewoon bij je eigen verdriet. Hoe dan ook, wat de reacties ook zijn, het blijft hun vader en op een dag kan het zijn dat de contacten weer worden aangehaald. Blijf erbuiten, je hebt het recht niet daar tussenin te staan. Het is voor een kind belangrijk de vader dichtbij te houden, ook al is hij daar perioden niet van gediend. Denk om de loyaliteit, die zal hoe dan ook aanblijven, ook al denk jij van niet. Wat je kan doen als ze teleurgesteld terugkomen is neutraal, rustig en gezellig, hoe moeilijk ook. Laat ze desnoods praten met iemand die buiten jullie gezin staat zodat ze hun verhaal kwijt kunnen, vraag ze niet zelf uit. Je kunt luisteren naar at ze vertellen, maar oordeel en veroordeel hen niet. Ze komen later heus met een oordeel, hoe eerlijker, meer oprecht je bent hoe meer en beter zij zich dat zich zullen herinneren. Mijn kinderen zijn stuk voor stuk het gevecht met hem aangegaan, wilden contact, wilden aandacht. Trokken zelf na een tijdje conclusies, Ze zijn niet gek en kunnen zelf dingen goed bepalen. Komen heel af en toe nog bij hun vader, verloopt moeizaam maar er is een soort van weg gevonden. Zomaar wat tips :) Sandra 2011

Soms is het moeilijk en zo pijnlijk voor de volwassen kinderen...en helemaal anders dan voor jonge kinderen. De oudste heeft het nog steeds moeilijk...De jongste zwijgt er over in alle talen en "'t boeit hem niet" zegt hij. Ik twijfel dat dat echt zo is...Ik denkt dat hij zijn gevoelens afsluit die met zijn vader te maken hebben. Eigenlijk zoals zijn vader doet. Ik vind het verontrustend. Ik zou het zo erg vinden voor hem dat hij zijn gevoelens blokkeert door het gedrag van zijn vader. De oudste is al een tijdje op zoek om een huis te kopen. Maar papa wil met zijn SM ook een huis kopen momenteel en is daar druk mee bezig. Oudste voelt zich aan de kant gezet door zijn vader. Dit zei hij gisteren. In plaats van dat papa me zou helpen met m'n zoektocht naar een huis en eventuele werken en financiele zorgen steekt die al zijn energie in zijn nieuwe leventje met SM. Wanneer MC'er al zijn normen en waarden overboord gooit en alleen met zichzelf bezig lijkt te zijn is het toch zo pijnlijk voor de (volwassen)kinderen, zij begrijpen hoe het zit, hoe de vork in de steel zit. Ook al blijft hij zijn kinderen zeggen dat zij altijd op de eerste plaats zullen komen...wat een farce! En 't ergste is dat MC'er het zelf gelooft...

Dag Michelle, Ik begin de site een beetje te ontdekken en ik ben blij met deze post. Wat mijn kinderen denk ik helpt is dat ik letterlijk tegen ze heb gezegd dat ze niet verantwoordelijk zijn voor het verdriet van hun moeder. Mijn zoon wS zichtbaar opgelucht. Mijn dochter praat liever niet over de situatie. Of, wanneer en hoe vaak ze naar hun vader gaan is nooit een probleem. Dit heb ik ook tegen mijn mlc-er gezegd. Dat zijn allemaal dingen die heloen. Maar de blikken van mijn kinderen net na de bom tijdens onze ontmoetingen waren hardverscheurend. Mijn dochter zei. Ik zie aan jou lichaamshouding dat je nog van hem houd en aan hem dat hij niets meer om je geeft. Ik ben blij dat ze het heeft gezegd. Want kinderen willen daar geen getuige van zijn. Ik heb hard gewerkt om oprecht normaal non verbaal gedrag tegen hem te vertonen. Want ik denk dat het beter is voor mij en onze kinderen. Het idee dat ze steeds met dat beeld herinnert worden aan hun vader en moeder is gewoonweg niet wenselijk. Het lukt niet altijd maar het lukt steeds beter. Een scheidinf heb ik nooit gewild dat heb ik mijn kids wel gezegd. Maar ik hoop dat ik desondanks mijn ki nderen en mezelf kan laten zien dat ik er bovenop kom. Want dat is ook het leven.

Google villa pinedo. Dat is een stichting van kinderen van gescheiden ouders die elkaar helpen. Ze zijn echt heel goed.

December 2013, de dag voor oudejaarsavond belde mijn zoon me op het werk “ mama, er ligt een briefje op het aanrecht van papa, hij is weg en wil rust en nadenken” De wereld eerd onder mijn voeten weggevaagd en ik stortte volledig in. De daarop volgende dagen leefde ik als een zombie, het ongeloof was groot en ik kon het allemaal niet bevatten. Buiten je eigen verdriet krijg je dan ook te maken met het verdriet van je kind waarbij onbewust wel eens vergeten wordt dat dat andersom ook zo is. Het kind heeft niet alleen met zijn eigen verdriet de dealen maar ook met dat van zijn ouder. Er is niets ergers voor een kind dan het verdriet en onmacht van die ouder te zien terwijl het ook alleen maar machteloos toe kan kijken en totaal geen enkele invloed op de situatie heeft. Je bent je man kwijt maar je kind is ook zijn vader kwijt en dreigt daarbij dan ook nog een de moeder te verliezen. Ik was in de veronderstelling dat ik er op dat moment voor mijn kind was maar mijn zoon deelde dat gevoel niet. Het is normaal verdriet te hebben en te rouwen om het verlies maar je moet wel uitkijken dat dit niet de boventoon voert waardoor je het onbewust nog ondraaglijker voor je kind maakt. Een kind wil niet dagelijks geconfronteerd worden met een huilende moeder waardoor het zich als de sterkere moet opwerpen. De grootste fout die je kunt maken is onbewust de rollen omdraaien, het kind het gevoel geven dat het jouw steunpilaar moet zijn in plaats van andersom. Mijn zoon schudde mij letterlijk wakker door op een gegeven moment heel hard tegen me te roepen “ ik hen niet alleen geen vader maar ook geen moeder meer.” Wat ik daaruit geleerd heb is dat je niet altijd sterk hoeft te zijn en tegenover je kind je gevoelens volledig weg moet stoppen maar die gevoelens niet mogen gaan overheersen. Hoe moeilijk het soms ook is, het is heel belangrijk als moeder overeind te blijven zodat je die sterke factor voor je kind blijft. Je kan het verdriet daardoor niet volledig wegnemen maar toch iets draaglijker maken.

Get Real. Bedankt om daar voor te zorgen. Het is goed om een plaatsje te hebben waar we met verzuchtingen, vragen, en belevingen omtrent onze kis terecht kunnen.