BLOG

Wat een herkenning. En idd het lijkt wel alsof alle mc’ers hetzelfde woordenboek gebruiken. Na 28 jaar huwelijk heeft hij nooit echt van mij gehouden. Ik had meer aandacht aan hem moeten besteden. Iedereen is schuldig, vooral ik, behalve hij. En o wat is zijn leven nu fijn. Hij schreef: ik heb recht op het leven zoals het bedoeld is, geluk en vrijheid. Haha hij heeft zo vreselijk veel vrijheid gehad in het huwelijk dat fam en vrienden mij er vaak over aanspraken dat niet normaal te vinden. Nou ja ondanks alle ellende ben ik blij hier terecht gekomen te zijn. Dit icm boek houd mij op de been. Het proces echtscheiding gaat van start.

Was ook nog even hier gaan lezen. Ik denk nog behoorlijk vaak aan hoe mijn 'oude relatie' met mijn ex was. Van de man die hij toen was, houd ik volgens mij nog steeds wel op een bepaalde manier. Maar de persoon die hij is geworden: die persoon ken ik niet. Het lijkt voor mij gevoelsmatig nu alsof mijn partner plotseling is overleden (sorry dat het ik het zo opschrijf). De persoon die hij is geworden, zocht regelmatig contact met mij (ook na alle afhandelingen, zoals verkoop van ons huis) en hij wilde ook contact met mij blijven onderhouden. Ik deed/ doe dit echter niet uit zelfbescherming. Het is gewoon niet te doen om die persoon mee te maken en te denken aan hoe het eerder was (voordat hij doorsloeg). Kijk, wat de redenen ook mogen zijn dat iemand zo is gaan doen (depressie, angst voor sterfelijkheid, hormonen...etcetera), ik vind dat we er echt wel wat van mogen vinden en er ook conclusies aan mogen verbinden, gebaseerd op ons eigen waarden-systeem. De mijne wilde eigenlijk niet weg, maar ik kon niet anders dan op basis van mijn waarden& gevoel dan de relatie be-eindigen. Ook al verscheurde me dat toen intern (omdat ik nog van hem hield& erg gewend was geraakt aan de 'geborgenheid'). Wat ik inmiddels steeds meer als een valkuil begin te zien, is het 'begrip' dat we proberen op te brengen voor de personen in kwestie. Ja, het is begrijpelijk, maar dat betekent niet dat we dit hoeven te accepteren. De personen in kwestie reageren volgens mij op ons af en ergens 'weten' ze wel wat ze doen, maar ze denken niet na over de gevolgen. Mijn MLC-er heeft dit zelf aangegeven nadat ik hem vroeg of hij zich bewust was van wat hij deed. Hij gaf aan dat dit wel zo was, maar dat hij niet stil stond bij het 'effect' dat het zou kunnen hebben op mij.

Dag lieve mensen, ik ben niet helemaal mee met jullie huidige situaties. Ik hoop dan ook dat het niet fout over kom dat ik hier even kom tussenposten. Zelf ben ik 2 jaar na bd heel erg in de war over mijn eigen gevoelens en wat ik wil op relationeel vlak. Ik heb zeker nog gevoelens voor mijn ex, maar weet zelf niet wat dat inhoud. Sinds kort ben ik voorzichtig aan het daten, online weliswaar. Dat heeft niet mijn voorkeur maar het biedt wel de mogelijkheid even te voelen wat dat teweeg brengt bij mijzelf. Een dik jaar na bd begon mijn ex mij duidelijk online te volgen, ik ga niet teveel in detail hoe, maar het was duidelijk. Ik heb dat genegeerd. Hij moest mij maar aanspreken als hij contact wou. Regelmatig emails met vraag tot praktische hulp, waarvoor mijn hulp eigelijk niet noodzakelijk was. Dus een excuus om van mij te horen. Ik was steeds vriendelijk, maar hielp niet. Enkele keren voegde hij mij toe tot sociale media, de eerste keren genegeerd, de laatste keer vriendelijk gezegd dat ik dat liever niet doe. (ik heb geen idee hoe zijn leven is en wil niet met mijn neus op eventueel pijnlijke feiten gedrukt worden). Want zijn bedoelingen daarin zijn mij niet duidelijk. Hij zei alle begrip te hebben. We zijn elkaar onlangs wel tegengekomen, hij had veel vragen. Leuk je te zien etc. Sindsdien staan we wel meer in contact dan ooit. Via mail. Maar omdat de gesprekken redelijk oppervlakkig bleven, ik steeds lang mocht wachten op antwoord en ik de olifant niet wil aanwijzen heb ik het vriendelijk stopgezet. Als hij wilt is er zeker ruimte om erop verder te gaan, maar Ik heb duiding nodig. Dat hoeft niet veel te zijn. Maar ik weet helemaal niets. Niet meer dan normaal denk ik dat ik niet zomaar mijzelf kan blootgeven, mijn hart openstellen en druk ga uitoefenen. En wat als de quarantaine over is en hij terug veel afleiding heeft? Aangezien hij zo oppervlakkig blijft denk ik ook niet dat hij volledig uit zijn crisis is. Ik zie wel weer of hij mij terug gaat gaan missen of niet. Veel sterkte x

@reddeloos ik voel je verdriet en de onmacht, maar je kunt er nu echt niks aan veranderen. Het enige wat je kunt doen is jezelf veranderen. Richt je energie op jezelf en om de mensen die jou wel waarderen. Hoe meer je mee gaat in zijn gedag, hoe meer hij zich zal verzetten, hoe meer verdriet jij zult hebben. Ik weet echt hoe moeilijk het is, maar ik weet ook dat het zoveel rust geeft. En dat de pijn minder wordt. Heb je wel eens gedacht om professionele hulp te zoeken. Iemand die jou kan helpen je gedachten te ordenen en op een andere manier naar de situatie te leren kijken. Jou ex partner is momenteel ontzettend ziek, helaas is hier geen antibiotica kuur voor. Hij zal zelf zijn weg daar in moeten vinden, net als jij. En je kan hem nu echt niet op andere gedachten brengen, alleen maar verder weg jagen. Probeer niet alleen te blijven, beetje moeilijk in deze tijd. Maar ik zit bijvoorbeeld uren met mijn vriendinnen aan te telefoon. Ook heel helend. Ben nu naar Ruth Jacott aan het luisteren, zit een heel toepasselijk nummer bij. Beter dan dit wordt het niet. Zo herkenbaar. Ik hoop echt dat je kracht gaat vinden om dit proces te keren. Heel veel sterkte. Liefs Manu

Lotgenoten Het gaat er maar niet in bij mij dat de mlc te laf is om een gesprek aan te gaan. Ik weet je wordt er niet blij van maar sons denk ik ik ben al alles kwijt inclusief mezelf dus liever face to face Dat weglopen en hun hele leven uitwissen omdat ze na 28 jaar eindelijk echte liefde hebben gevonden pfff ik zit zo in de put en voel me zo reddeloos ik probeer echt te negeren maar lukt gewoon niett misschien ben ik ook zwak ( zei mijn mlc ook zo vaak) Maar omdat ik deze soort narcistische behandeling gewoon niet los kan laten raakt het me steeds. Zeker nu de zomer weer komt zit ik dan alleen en eenzaam en ik weet miet er zelf uitkomen maar het stuk omdraaien en doorlopen lukt me niet.

@ Joke, ik heb je verhaal ook even in het gastenboek gezet. Er staat daar ook een reactie.

J heeft zich nooit echt als een monster gedragen, behalve natuurlijk het uitvoeren van MLC zelf. En gelukkig kwam ik al in de eerste week na de bom op deze site terecht. En kon ik inlevend handelen en de AGS hanteren wat ik anders zeker weten nooit gedaan zou hebben. Natuurlijk had ik ook mijn emoties niet altijd in de hand Verre van. Maar voor mijn gevoel heb ik daardoor het terug komen altijd mogelijk laten zijn. Het eerste jaar werkte we nog met z’n drieën samen. En ik weet zeker dat het haar vanaf dag één gek gemaakt heeft dat ik hier zo mee omging en haar heel onzeker. En wat heb ik daar een gebruik van gemaakt:) Dat waren mijn kleine overwinningen. En liep zijn nieuwe relatie moeilijk makkelijk moeilijk makkelijk.... in januari 2019 trok zij het niet langer en vertrok uit onze praktijk. Af en toe kwam ze nog wel eens helpen maar heb ik haar niet echt meer gezien. De relatie ging diverse malen uit en J, die als hij in zo’n bui was vertelde me dan elke keer heel veel ins and outs en was ik weer even de soulmate ...(31 jaar ,net als voor jullie allen was hij mijn en ik zijn soulmate dus dat kon ook nog wel)Maar was uiteindelijk elke keer weer niet sterk genoeg om ermee te stoppen. Die zelf medicatie had hij oerhard weer nodig. Vanaf bijna het begin heeft hij altijd gezegd dat hij terug zou komen willen komen maar ook altijd gezegd dat hij geen datum of wat dan ook kon geven en vooral vanuit netheid naar mij en ook naar haar toe. We zagen elkaar met wat uitzonderingen elke dag, dat maakte het makkelijk en tegelijk ook moeilijk. Afgelopen oktober kwam hij na dat het al acht weken of zo uit was terug naar huis. Wilde niets overhaast doen Dat heeft vijf dagen geduurd en toen kwam hij zo in de knoop met wat voorvallen dat hij weer terug rende. En ach, ik was al vanaf dag 1 op mn hoede dus een echte verrassing was het niet. Maar het heeft me wel echt pijn gedaan. En ik moest weer (de)sterk(ste) zijn. En ik ben er zo moe van. Twee jaar als een beer op een bal, die nog moet lachen ook.. zo voelde het. En het heeft me zo klein gemaakt. Maar ook geleerd waar ik naar mezelf moet kijken. Heb een toffe psych, gaan binnenkort EMDR doen, kan niet wachten! Heb ook dankzij dit zoveel goeds gelezen, noodgedwongen mezelf verrijkt, wat een rijkdom En nu wil J weer stoppen, maar wel alles goed afronden daar en sorry, ik begrijp dat, uit humaniteit. Want, en jullie zullen me misschien naief noemen, maar in mijn ogen heeft hij haar gebruikt. ( én zij zich laten misbruiken..,). Maar ik heb zulke grote vraagtekens. Want oktober kan ik niet nog een keer doen. En dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt. En zie ik hem banger worden. Misschien is ie te ver gegaan. Te laat. Mij gaat t daar niet om. Wij hebben elkaar nooit bespeeld. Ook ik weet dat dat geen zin heeft. Maar kan ik het risico nog een keer lopen? Ik vertel hem dat ik sinds oktober geen vertrouwen in hem heb. En dan verteld hij dat ze heel veel van hem houdt, hem verzorgd:) maar geen verzorgingshuis nodig heeft maar mij... hij wil weer gewoon terug naar mij en zijn gezin... tips, advies ,kritische vragen voor mij en wat nog meer welkom..

Ik ben uitgenodigd voor een wandeling met lunch met mijn ex-man. Reden was dat hij zich nu realiseert dat hij niet trots is op de manier waarop we uit elkaar zijn gegaan. Hij vindt ook dat ik dat niet verdiend heb. We hebben een goed gesprek gehad en hij was heel open naar mij toe. Hij is wel tot bepaalde inzichten gekomen, echter ik heb het idee dat hij nog niet is waar hij wezen moet. Hij zegt achter zijn beslissing te staan omdat hij het gevoel had toendertijd verantwoordelijk te zijn voor mijn geluk (?). Dat is natuurlijk niet het geval, maar is dus zijn beleving. Ik was prima tevreden met wat we hadden en de onrust en onvrede zat in hem. Dat geeft hij ook wel toe. Er zit nog veel rationaliteit bij hem naar heeft al wel meer zelfkennis en zegt tot rust gekomen te zijn. Is nu ook een traject gestart voor zelfinzicht. Heel goed van hem. Ik heb hem redelijk kunnen vertellen over mijn pijn en verdriet. Daar stond hij ook voor open. Hij heeft volgens mij nog een lange weg te gaan en gelukkig gunt hij zichzelf die tijd en onderneemt hij veel dingen die dat proces ten goede zullen komen (sport, therapie, etc.). Het is alleen jammer dat die stoorzender van een sm nog steeds in beeld is. De tijd zal leren hoe lang die relatie stand houdt. Ik ben gematigd blij met deze ontwikkelingen, was even uit balans, maar ga weer door met m'n leven. Wilde dit even met jullie delen om te laten weten dat er dus wel degelijk mc'ers zijn die wakker worden. Bij hem heeft het ca. 5 jaar geduurd.

Aapje, als je zoon zelf geen hulp wil zou ik deskundig advies zoeken hoe jij je als bezorgde moeder het best kunt opstellen naar hem. Ik meen uit je eerdere verhalen te kunnen opmaken dat er toch wel sprake is van depressieve kenmerken bij hem maar dat is puur gissen van mijn kant. Als je naar een hulpverlener uit de geestelijke gezondheidszorg stapt en daar jouw /jullie verhaal doet kunnen zij waarschijnlijk een betere inschatting maken van wat er bij hem kan spelen en hoe jij hier best op kan reageren. Uiteindelijk zal hij moeten doen wat wij hier allemaal moeten doen, nl. zichzelf (laten) helpen maar ik denk wel dat jij je hierdoor minder alleen en dus sterker kan gaan voelen om met deze moeilijke situatie te dealen.

@Aapje, geen ervaring mee. Dus kan je niet helpen. Ik verhuis binnenkort. De laatste dingen heb ik nu om af te ronden met mijn ex. Die ex heeft veel schade gedaan, maar wil vrienden met me zijn. En me met vanalles helpen in mijn nieuwe huis. Ja, ik ga dat niet doen. Want ik regel het nu zelf. Maar ik heb het hartstikke moeilijk ook met een aantal praktische dingen realiseren. Dus dan denk ik weleens: zal ik dan toch hem vragen? Maar ik doe het niet. Want ik ben klaar met hem. En dit zeg ik zonder boosheid ed. Het is gewoon klaar.

Ik zou mijn leven weer normaal kunnen opbouwen als ik niet met zo’n zware depressieve zoon zat door die grote kl****** die een vader voor hem zou horen te zijn. Ben het behoorlijk beu beu dat ik de hele dagen alleen maar moet aanhoren “ ik wil nog liever vandaag dood dan morgen” terwijl zijn vader het feest van zijn leven beleeft. Hier in dit blog nog steeds schrijven omdat je niet over je mlc’er heen zou zijn...nee, niet over de schade heen zijn die hij heeft uiteindelijk allemaal heeft aangericht ... dat vind ik totaal iets anders. Sorry maar ik heb het helemaal gehad. Heeft per toeval nog iemand met zwaar beschadigde volwassen kinderen te maken en heeft diegene een tip voor mij? Hulp zoeken is geen optie want dat wil hij niet, alles ligt volgens hem aan mij terwijl ik er alles aan doe om eindelijk uit deze ellende te komen. Ik heb een drukke baan, sta overal alleen voor maar dat zou me niet uitmaken als mijn zoon ook maar verder met zijn leven wilde...

@Sylvia, denk echt dat je het niet op jezelf moet betrekken. Het voelt misschien wel zo dat je bent ingeruild, maar eigenlijk heb je te maken met iemand die zijn interne onvrede op de wwreld/ op jou heeft geprojecteerd. Je bent beter af zonder hem. Ik vermijd zelf/ ga zelf zoveel mogelijk situaties vermijden die lijken op 'vroeger'. Maar daar heb je helaas niet altijd een keuze in,besef ik me. Zeker niet als er kinderen in het spel zijn.

@Daphne, heel herkenbaar, die man blijft mij ook bij en hoewel ik hem nooit terug wil, mis ik ons nog steeds. Ik zat zaterdag op het verjaardagsfeest van mijn dochter. Ze woont nu op zichzelf en vond dat het na 5 jaar samen gevierd moest kunnen worden. Zowel vader als moeder. En hoewel ik bang was dat het ongemakkelijk zou worden, was het dat niet echt. We hebben geen gesprek samen gevoerd maar konden er prima beiden zitten. Het bizarre was vooral de setting. Zijn sm was niet welkom. Ik heb zitten kletsen met zijn pa en en schoonzus waar ik nog wel veel contact mee heb. Was erg gezellig. Maar op de terugweg en gisteren kwam zó pijnlijk het besef binnen: alles leek als vanouds maar ik ben in het echte leven ingeruild, aan de kant gezet. Ik ben niet goed genoeg in zijn ogen. Terwijl het verder een prima vent is. De waarom toch vraag vliegt me weer aan. En dan ben ik ook weer wel trots. Ik heb dit met opgeheven hoofd gedaan. Daarna een mega dip maar ook daar weer doorheen. Ook weer gehad. Pffftt

Hoewel ik het niet eens was en blijf met de indeling op deze site kom ik af en toe nog weleens kijken. Het is en blijft absurd wat er met dat soort mannen kan gebeuren. Het is een extreme en absurde variant van wat 'normale mensen' ook hebben. En grote pech voor ons: de vrouwen die met die mannen waren. Ik merk nu ma iets meer dan een jaar dat ik veel meer afstand voel richting mijn ex. En contact mwt hem is geen optie meer. Maar hoe dan ook, ik blijf een bizarre weak spot voor hem hebben en ook voor mannen met iets vergelijkbaars volgens mij. En dat is iets 'aandoenlijks'/ iets kinderlijks/ iets grappigs. Ik doe er niks mee (het is eerder een signaal to run away), maar ik zie en herken het bij mezelf en ik vraag me af of meer mensen zoiets hebben. Wat bij de verhalen over narcisten en mlc-ers vaak vergeten wordt, is aandacht voor hun aantrekkingskracht. Wat is dat? En heeft het iets te maken met het (misleidend) 'schattige'en kinderlijke wat ze ook in zich hebben? Ik snap dat vrouwen die met geschoffeerd zijn door zo'n klootzak (ja zo zie ik ze zeker ook) hier niet over nadenken, maar ik nu wel.

Best moeilijk allemaal, he Eva maar eigenlijker heb je wel voor de juiste weg gekozen.. voor jezelf.. ik heb mezelf ook zo vaak afgevraagd of mijn ex gewoon een enorme narcist is of onder een verborgen depressie (MLC) lijdt maar wat het ook mag zijn met zo’n man valt gewoonweg niet meer te leven. Ook mijn ex kon geen liefde meer geven en vertelde me zelfs dat hij nooit van mij en onze zoon gehouden heeft wat verschrikkelijk pijnlijk was om na zoveel jaren samen te horen. Op de vraag die je onlangs stelde heeft get-real het juiste antwoord gegeven, ook mijn ex ging lang in het MLC verhaal mee maar leek dat uiteindelijk toch snel weer te vergeten. Verwacht dus niets maar dan helemaal niets meer van je ex mlc’er want alleen hiermee kun je grote teleurstellingen vermijden. Tracht op een “gezonde” manier egoïstisch te zijn en denk net zoals je ex nu doet aan jezelf. Wat je overkomen is had je nooit kunnen voorkomen en wat je ook allemaal doet, het zal totaal geen invloed op hem hebben. Ik zou je zo graag wat anders willen vertellen maar heb dit zelf op de meest pijnlijke manier ondervonden. Veel sterkte, Eva in deze periode die wellicht één van de zwaarste van je hele leven zal zijn. Ondanks dat wil ik je toch nog wat hoop geven want het wordt weer beter..geloof me maar het heeft alleen veel tijd nodig.

Exact twee jaar nadat hij terug was gekomen, is hij weer vertrokken. Eigenlijk heb ik hem gedwongen om weg te gaan. Ik kon het niet meer, ik was op. Ik voelde geen liefde meer en hij was allang gestopt mij lief te hebben, waarschijnlijk ook nooit gehad, zoals hij al die tijd riep. Hij wilde dit leven leven voortzetten, hij wilde nog tijd, maar twee jaar is heel veel tijd en hij heeft alleen maar laten zien dat hij op de eerste plaats kwam. Iedere dag had hij over zijn onzekere toekomst, zijn 0 pensioen en dat ik alles heb en hij niets. Maar schat dit is toch van ons allebei, maar nee volgens de scheidingspapieren is alles van jou. Maar ik heb jou toch teruggenomen en ik heb de papieren weggestopt en niets mee gedaan. Dit alles werd me teveel en maar ook geen lieve blik, geen waardering, geen kus geen hand vast houden, alleen maar af en toe gebruiken voor zijn fysieke behoeftes.. Ik liet me gebruiken. En al de therapiesessies, waar hij alleen maar zichzelf verdedigde. En laatste sessie samen nam de therapeut mij apart en zei; ga naar onze website en lees de kenmerken van cluster B stoornissen, narcisme. En ik bijna gillend, maar dit heb ik al een jaar geleden geroepen naar de vorige collegatherapeut en zij zei van; alle vrouwen waarvan de man vreemdgaat, noemen ze de man een narcist. Maar zij zei, nee joh, al de eerste sessie toen ik je man mijn hand gaf, dacht ik okay, ik weet wat je bent.....

Is het gastenboek weg ? Dan hier maar.. denk ik Elevetarpitch midlifecrisis : Gescheiden ? Ja Slechte relarie? Nee hij had een slechte relatie met zichzelf en wat issues uit zijn jeugd? En is hij nu gelukkig ? Nee dat gelioof ik niet Jij gelukkig ? Het heeft me heel veel gekost en ook veel gebracht En de kids? Die hebben nu zelf een trauma opgelopen 😞

Een scheiding zal hier niets aan het financiele plaatje veranderen. Wij zijn getrouwd met volledige scheiding van goederen omdat hij schulden had. Dat wist ik dus en daar heb ik nooit een punt van gemaakt. Ik was trots dat we er ondanks dat gegeven in slaagden een fijn leven - althans in mijn ogen - uit te bouwen. Na 25 jaar huwelijk kwam er enige financiele gemoedsrust. Met erfenis van zijn kant werd het laatste stukje schuld afbetaald en was er wat spaargeld. En dat heeft hij er voor hij vertrok grotendeels doorgejaagd ondanks de afspraak dat dat voor ons beiden bedoeld was. Ik had jarenlang gedeeld in de lasten en mocht dan ook delen in de lusten...maar dan niet echt. Het beetje dat er nog overbleef had hij nodig voor zijn nieuw leven uit te bouwen. Scheiden is dus voor mij vooral een emotionele afhandeling geworden.

@Aapje. Dat heb ik ook altijd geroepen. Dat zijn liefde voor mij over kon gaan snap ik. Hier is de liefde voor zijn kinderen ook vast ten diepste niet over maar hij kan niet meer geven. De kinderen moeten helaas hun verwachtingen bij stellen anders worden ze keer op keer teleurgesteld. Op één of andere manier kan hij ze niet meer geven. Ook zijn sm en haar dochter slokken zijn beetje tijd en energie op. Hieraan herken ik duidelijk de verborgen depressie. En dat blijf ik maar in en in triest vinden, voor hem, onze kinderen en zeker ook voor mezelf

Sorry @Nance. Nog even over je oudste. Ik verwar je met iemand die een gehandicapt kind heeft, denk ik nu?! Ik begrijp nu dat jij het over gedragsproblemen hebt. Die zin van professionele hulp inkopen is dan ook niet zo bedoeld. Maar moeilijk blijft het Pfffttt

@Kopop, ik vind het knap hoe je erin staat na 2 jaar. Dat je zoon, voor nu, gebroken heeft met zijn vader is kiezen voor zichzelf. De zoon van mijn vriendin deed dit ook. Was daar ook gelukkig mee maar ineens kwam er een omslagpunt waarbij hij zelf weer contact heeft opgenomen en dat gaat,voor zijn gevoel, goed. Dus je weet nooit hoe dat verder gaat. Dat het financieel moeilijk is blijft een ding wat ook flink in de weg kan staan. Maar ik begrijp dat je scheiding nog niet rond is. Ben je bang dat er daarna nog minder over blijft? Is dat al eens bekeken/berekend? Je schrijft over de schaduw die erover ligt. Ik voel vaak: de glans is er wel af. Hetzelfde gevoel lijkt mij. Hoewel ik ook veel positiefs ervaar denk ik toch nog vaak: moest dit nou allemaal zo. Maar blijkbaar moest het zo....

@Nance, je schrijft al dat je er, met de kinderen nog steeds, alleen voor staat, net als in je huwelijk. Dat was al zo en lijkt nu misschien erger omdat hij ook fysiek niet meer aanwezig is maar van je ex-man hoefde je dus sowieso al niet veel te verwachten? Dat je jongste kind depressief is is heel erg maar dat had hij ook kunnen zijn zonder scheiding. Ik vind het vaak moeilijk te bepalen waar wat van komt zeker bij kinderen. In ben bang dat je teveel verwacht van de persoon waar je het nooit meer van gaat krijgen. Ik ben heel blij voor je dat je een liefdevolle vriend hebt en dat het financieel ook best goed gaat. Probeer je focus daarop te houden, kracht te putten uit wat je nu hebt. Het is met kinderen heel erg zwaar, zeker in pubertijd. Probeer ook tijd voor jezelf te nemen en als mogelijk er even tussenuit te gaan om op te laden. Kan je familie of vrienden inschakelen? Of voor je oudste misschien zelfs professionele verzorging voor even in te kopen. Mijn kinderen zijn beide jong- volwassen. Zij strugglen beide op hun eigen manier met hun vader. Ik sta daar steeds meer naast maar oudste woont nu op zichzelf en viert komende week haar verjaardag en nodigt,na 5 jaar, haar vader ook weer uit. En hoewel ik haar keuze respecteer heb ik er ook wel buikpijn van. Maar ik ga. Advies van mijn vriendin volg ik op: zorg dat je er geweldig uitziet, voor jezelf. Ook dat gaat lukken!

Hier 6 jaar na de bom en nu 8 maanden verder nadat er geen enkel contact meer is.. Wat het financiële plaatje betreft, ik heb inmiddels weer een goeie baan maar met een zoon die totaal geen inkomen heeft blijft het toch maar een beetje aanmodderen. Net zoals Kopop blijf ik het heel erg triest vinden dat een man die ooit zo’n zorgzame vader leek te zijn nu compleet helemaal iemand anders is geworden m.a.w. een heel egoïstisch persoon is die alleen nog maar voor zichzelf gaat. Door de vele aanhoudende leugens, pijnlijk bedrog en verraad heeft hij alle credits bij zijn eigen zoon verloren en is er ook tussen hen geen enkel contact meer. Ondanks het totale verbreken van dit contact uiteindelijk toch meer rust brengt merk ik toch aan mijn zoon dat de “ongewone” scheiding hele diepe wonden heeft achtergelaten. Hij heeft nu een vriendin maar blijkt daar toch niet zo goed mee om te kunnen gaan. Onlangs had ik een gesprek met haar, zij vertelde me dat hij moeite had met liefde te geven en zij duidelijk voelde wat voor grote muur hij om zich heen heeft gebouwd. Hij duwt haar continu weg als ze te dicht bij komt en heeft heel erg veel moeite om zijn gevoelens te uiten. De problemen die ook Nance met haar kinderen ondervindt zijn duidelijk een trieste nasleep van de verwaarlozing van de MLC ouder. Waar ik het dan nog steeds best moeilijk mee heb..de liefde voor een partner kan overgaan, voor zover kan ik nog begrip opbrengen maar de liefde voor je eigen kind.. Nee, dat is iets wat er gewoon bij mij niet in kan en altijd iets zal zijn waar ik voor de rest van mijn leven een rotgevoel over zal blijven houden. Wat dat betreft is de zware schade die mijn ex met dit alles heeft aangericht een never ending story en zal ik dat gedeelte van dit zwarte boek nooit voor mezelf of mijn zoon kunnen afsluiten.

Hier inmiddels 2 jaar verder. Hoe ik het doe: adem in, adem uit en vooruit met de geit. Vind ook dat er geen andere keuze is. Gelukkig is de zoon hier volwassen en heeft zijn leven met zijn lieve vriendin op enige afstand uitgebouwd. Hij heeft er voor gekozen om te breken met zijn vader. Ik begrijp dat gezien de situatie maar blijf het wel een triestig gegeven vinden. Hoewel ik hier ook vaak de kartrekker was was mijn ex partner meestal wel een goede vader die veel voor zijn zoon deed en betekende. Wat en vooral de manier waarop hij dingen geflikt heeft heeft een heel grote schaduw geworpen op wat eens was. Helaas hier geen financieel mooi plaatje. Het blijft beredderen maar het lukt voorals nog. Ik prijs mij gelukkig met de mensen die mij dierbaar zijn rond mij en die mij op velerlei manieren steunen. Ik weiger mijn geluk afhankelijk te stellen van 1 persoon die nu veraf staat van degene die ik heel graag gezien heb. Begin nu toch wel steeds meer te denken dat de scheiding maar eens geregeld moet worden. Het heeft zijn tijd nodig maar we geraken er wel door- en overheen.

Inmiddels maar dan 3 1/2 jaar verder en hoeveel makkelijker had mijn leven kunnen zijn. Het financiële plaatje is prachtig ( mijn ex heeft groot eigen bedrijf) en ik woon heerlijk op de plek waar de meiden zijn geboren. Ik heb inmiddels al bijna twee jaar een liefdevolle - O , zo andere - relatie. Toch houd deze midlife crisis mij elke dag nog bezig. Ik heb namelijk kinderen met deze man en moet contact houden . Maar hij laat mij net als in het huwelijk de kar trekken ; 2 van mijn 4 kinderen hebben “ ondersteuning” nodig ( die van 16 jaar is al bij leerplicht ambtenaar geweest, rookt, drinkt en de jongste van 12 jaar is depressief en die heeft ook hulp nodig). Ik attendeer hem op dingen maar hij zal nooit iets aan pakken/ regelen. Ik voel dat het emmertje best wel overloopt , praat met mijn vriendinnen/ partner, maar degene die moet “helpen” in de zorg voor de kinderen geeft niet thuis. T valt me zo zwaar . Vooral om dat de zorgen voor mijn jongste uit deze klote scheiding voor komen. Hoe doen jullie dit??

Ik heb inmiddels één belangrijk ding geleerd uit dit alles. Het maakt me niet eens meer uit of mijn ex ermee wegkomt of niet. Het belangrijkste is dat ik zelf weet hoe het allemaal zit, ik mezelf nog dagelijks recht in de spiegel kan aankijken en hij degene is die met al zijn leugens zal moeten leven. Ik had nooit gedacht ooit nog op dit punt te komen, het heeft jaren van mijn leven gekost maar ben nu trots op wat ik allemaal bereikt heb. Mezelf schamen omdat ik voor mijn relatie heb gevochten doe ik niet maar als ik de kans had zou ik het (achteraf) toch wel anders hebben aangepakt. Als ik er nu aan denk dat ik bijna letterlijk mijn leven voor mijn ex opgaf terwijl het hem niet eens uitmaakte kan ik mezelf niet eens meer begrijpen. Niemand maar dan ook niemand is het waard om jezelf er zo kwijt voor te geraken en zeker niet iemand die je zo respectloos behandeld. Voor het eerst sinds lange tijd voel ik weer hoop, geen valse hoop op een verzoening met mijn ex maar hoop dat mijn zoon en ik het wel zullen redden. Mijn leven is geheel anders nu, dat klopt maar daardoor gaat ook een geheel andere wereld voor me open. Ik weet dat velen haast moedeloos van me werden maar besef nu toch dat ik die lange tijd echt nodig had om mijn rouwproces op een gepaste manier voor mezelf af te kunnen ronden. Daarom is de tijd die je ervoor neemt ook zo belangrijk, ongeacht een ander daar anders over denkt. Get-real schreef ooit dat éénmaal het je lukt om na lange tijd toch los te kunnen laten je vastberadener bent dan ooit. Dat klopt, get-real, zo voel ik het nu ook en ik weet zeker dat ik dit gevoel ook nooit meer los wil laten. Het los kunnen laten van mijn ex en al de negativiteit daarom heen is letterlijk mijn redding geweest, net als het actief meeschrijven en lezen op deze site.

Mee eens, nu lijkt het alsof hij ermee wegkomt, maar uiteindelijk niet. Het doet me veel, dat je die woorden noemt “ermee wegkomen”, dat is precies hoe ik het een jaar na de bom verwoordde. Onuitstaanbaar vond ik het. En vooral dat anderen er in meegingen. Maar inmiddels weet ik dat de waarheid echt wel gezien of gevoeld wordt door mensen. Mensen houden niet van onoprechtheid of afschuiven op anderen. Ze komen msn niet direct in actie of kiezen partij, maar ik geloof echt dat eerlijkheid boven komt drijven. In het boek van Josine staat de AGS beschreven en daar geloof ik in. Het kwaad niet met kwaad bestrijden, maar waardig blijven handelen. Ik heb me er niet altijd aan gehouden en dat heb ik gemerkt (enige credits versppeld, maar goed, ik ben ook maar mens), maar de insteek klopt m.i. Probeer het te doorstaan Manu, deze verschrikkelijke fase, want dat is het, en uiteindelijk is er griote kans dat je met opgeheven hoofd door kan. Je geloofde in liefde, trouw, eerlijkheid, warme banden. En wie kan daar nu op tegen zijn? Hou je haaks!

Oja Manu, het is heel moeilijk om van een mlc-er los te komen. Als er kinderen zijn dan is het nog moeilijker om los te komen en te laten. Loslaten heeft echt tijd nodig en afstand is ook een van de kernwoorden. Afstand in alle opzichten. Je voelt de behoefte om je te gaan verdedigen door jouw kant van het verhaal te delen aan de mensen waar hij zijn verhaal aan vertelt. Zo herkenbaar. Ook ik heb deze behoefte heel sterk gehad toch heb ik deze behoefte zoveel mogelijk genegeerd ook naar mijn kinderen toe. Ik heb wel hulp gehad en daar deed ik mijn verhaal, keer op keer. Er komt een tijd dat zijn verhaal zich tegen hem gaat keren omdat zijn gedragingen en zijn verhalen tegenstrijdig gaan worden. Ook dit heeft heel veel tijd nodig Tenminste is mijn ervaring. Iemand die zijn verantwoordelijkheid niet neemt in zijn daden maar het wel probeert met woorden goed te praten valt vroeg of laat door de mand. In mijn situatie had ik echt zo iets van het is voorbij, het is wat het is. Ik heb mijn leven weer grotendeels opgebouwd. En dan valt hij plots door de mand na jaren. Je zou zeggen dat zou je niet zoveel meer moeten doen na al die jaren. En toch deed het wat met mij, het gaf mij de innerlijke rust waar ik jaren naar toe had gewerkt en nodig had. Geen genoeg doening, geen zie je wel dat ik het rechte eind had, nee gewoon innerlijke rust. Zoals iemand in dit blog al schreef tijd, tijd en nog eens tijd. Alles heeft zijn tijd nodig, de eventuele scheiding, het emotioneel los laten, het door de mand vallen van de mlc-er, een voor een of te wel stap voor stap met vallen en opstaan.

Ben er achter gekomen dat mijn mlc, overal langs gaat om zijn kant van het verhaal te doen. En hij begint dan ik ga niet slecht praten hoor over mijn ex. En opvallend is dat hij daar mee alle focus weg haalt van zijn gedrag. Wat hij bedoelt het toch wel goed. Zelf mijn Familie gaat mee met zijn gedrag en begrijpen zijn kant van het verhaal toch wel heel goed. Ben daar zo gefrustreerd over. Zo oneerlijk. Voor het eerst dat ik echt pissig begin te worden op mijn ex. Was eerst voornamelijk verdriet, nu boosheid. Bijzonder dat iemand zo kan liegen en er mee weg komen.

Lieve Aaltje dankjewel voor je steun en lieve woorden. Ja alleen de mensen die dit hebben mee gemaakt begrijpen onze emoties. Helaas hebben 2 vriendinnen van mij dit ook mee gemaakt, kunnen we er samen goed over praten. Echt bijzonder dat onze mannen bijna de zelfde teksten gebruiken om hun relatie te beëindigen. Saai, nooit gesteund enz. Lijkt wel of die mannen de zelf de teksten schrijven en aan elkaar door geven. Bij de ene vriendin bleek de man al een sm te hebben, en de andere heeft nu spijt en loop achter mijn vriendin aan,. Zij weet niet meer wat ze met de situatie aan moet. Wat mijn aanstaande ex doet, geen idee, hoor al weken niks meer van hem. Daar verschillen ze dan wel in. Ook mijn as ex hield een paar maanden geleden nog van mij, dat gevoel was ineens weg. Dus dat gevoel begrijp ik heel goed dat je vol ongeloof naar zijn appjes zit te kijken. Dat je niet kunt geloven dat zijn gevoel en beslissingen ineens zijn veranderd. Nu op naar herstel en mijn eigen leven weer oppakken. Hoop dat ik niet te veel dips heb. Heb geen zin meer in verdiet, hij verdient mijn verdriet ook niet. Aaltje ook voor jou een dikke knuffel, veel sterkte met het verdere herstel. Dat jij weer je geluk mag vinden. Liefs manu

Wat ik nog heel goed weet van vlak na mijn klap is dat je, als het even kan, tijd voor jezelf moet zien te regelen. Tijd om nog niet meteen het huis te hoeven verkopen. Tijd om emotioneel 'flabbergasted' en 'geblokkeerd' te zijn. Tijd om in de war te kunnen zijn. Ik heb die tijd gehad. En nu, na ongeveer een jaar na de bom, ga ik pas verhuizen. En ok kam dat nu aan. Tijd is echt belangrijk. En begrip van mensen om je heen, krijg je vaak niet. Vooral niet van de mensen om je ex heen (die meer bij hem 'hoorden'). Het kost ook tijd om dat te verwerken. Gun jezelf TIJD. Probeer dat te regelen. Jij nog een half jaar of langer in jullie oude huis: zoiets.

Lieve @Manu zet em op, ook ik weet in wat voor vreselijke achtbaan je terecht bent gekomen, hoe machteloos en wanhopig je nu bent. Je man is 360 graden omgedraaid en wat je ook probeert, hij draait hoogstwaarschijnlijk niet meer terug! Ik heb heel lang het app contact bewaard, halverwege oktober 2017 stuurde hij uit zichzelf 'lieverd ik hou van je en wil je nooit meer kwijt' achteraf blijkt dat hij 2 weken later een andere afslag nam, ik heb zo vaak terug gescrollt in ongeloof...het is gewoon niet te bevatten. Probeer goed voor jezelf te zorgen, vraag en zoek professionele hulp, praat en huil zoveel jij wil. Ook ik kan na bijna 2 jaar zeggen dat het gemis en verdriet slijten, het zal denk ik altijd een ding blijven en bij tijd en wijle komt het wel eens boven drijven. Je koopt er op dit moment niks voor, maar je gaat je echt weer beter voelen. Mijn beste vriend is mijn grootste vijand geworden, niet te bevatten, maar ik kan er inmiddels aardig mee omgaan! Je moet door en als je het zelf niet meegemaakt hebt, kun je niet snappen waar iemand doorheen gaat, zorg voor een fijne club mensen om je heen, het komt goed, dikke knuffel! 01-2018 Aaltje

Echt heel hart verwarmend en dankjewel voor jullie reactie’s. Doet me echt heel goed. Blijf het ongelofelijk vinden wat er nu allemaal gebeurt, maar ook dat er zoveel lot genoten zijn. Een van de dingen die ik ook heel moeilijk vind, dat mijn man zich zo heeft afgesneden voor mij. Alsof ik nooit bestaan heb, zo gevoelloos. Ik mis hem zo ontzettend, wij hadden altijd zoveel contact met elkaar. Als wij vrij waren, maar ook als wij aan het werk waren belde we altijd wel, of lieve appjes sturen naar elkaar. En nu helemaal niks meer. Heb het daar heel moeilijk mee. Eigenlijk heb ik met alles moeilijk . Hoop dat er snel weer betere tijden aan gaan komen.

Manu, alleen jij kan bepalen hoeveel tijd je ervoor nodig hebt om dit allemaal te kunnen verwerken. Hoe goed bedoelt de adviezen van anderen soms ook zijn, het gaat immers om jouw verdriet en jouw gevoelens en niet die van een ander. Ieder verwerkt haar/ zijn verdriet toch op een andere manier en in een ander tempo en daar kan niemand een oordeel over vellen. Het is trouwens niet niks als de partner waarvan je dacht samen mee oud te worden plots een andere weg in het leven wil gaan bewandelen. Je leven is nu volledig op z’n kop gegooid en je vraagt je af hoe je nu verder moet. Neem de nodige tijd hiervoor, je kan en mag dit toch niet forceren. Het gaat er uiteindelijk om dat jij er zelf klaar voor bent om de volgende stappen te gaan zetten. Tot dan is er maar één iets wat echt belangrijk is, sterk trachten te blijven zodat je er niet aan onderdoor gaat. Iedereen hier begrijpt je verdriet en weet wat je nu doormaakt, veel sterkte.

* niet laat breken

@Manu, ik kan me voorstellen dat de oplossingsgerichte reactie van je fam verdrietig maakt. Dit is zo’n grote klap en ik weet uit mijn tijd dat mijn hoofd in het begin helemaal niet stond naar regelwerk. Een heel goede vriend van zowel mijn ex als mij zei ook “en nu vooruitkijken, wat is je eerste stap?” en dat gebrek aan meeleven vond ik een van de pijnlijkste momenten. Ga eerst maar naast me staan en deel in het verdriet dat een huwelijk zonder voortekenen strandt. Helaas hebben mensen soms niet het geduld om te luisteren en te helpen de boel op een rij te zetten en willen ze de afkorting nemen richting oplossingen. Het is wellicht hun ongeduld en ongerustheid, maar ik weet - en de meesten op deze site - hoe heftig het is als je toekomst En verleden in stukken valt. Zelfs het maken van een boedellijst lukte me toen niet; het voelde alsof ik mijn eigen graf moest graven. En zoeken op funda werd ik ook heel naar van. Ik hoop dat je je fam kunt vertellen wat je nodig hebt. Ze willen helpen, maar weten msn niet hoe. En zelf geloof ik ook in hulp van een psycholoog of coach en veel opschrijven. Scheiden van een MLC is complexer dan andere scheidingen denk ik omdat je moet denken voor twee. Het vraagt uitersten, maar prijs jezelf voor elke dag dat je stand houdt in de gekte van een MLC en de onhandigheid van omstanders. En koester de mensen die het wel overzien en kunnen steunen. You win some, you loose some (vrienden), maar het belangrijkste is dat je jezelf laat breken. Nogmaals sterkte Manu!!

Manu, ik begrijp je frustraties, verdriet en machteloosheid heel goed, alleen de mensen die zeggen dat je alles zo snel mogelijk moet regelen hebben het bij het juiste eind. Zoals hij nu denkt over jullie relatie, zo zal hij reageren en uiten tijdens de scheiding. Rouwen doe je het beste als alles grotendeels geregeld is en heeft zijn tijd nodig.

Ja is echt heel verdrietig als mensen om je heen jou emoties niet begrijpen. Alleen bezig zijn dat ik alles zo snel mogelijk moet regelen. Dat er ook geïrriteerd gereageerd wordt omdat ik er nog niet aan toe ben. Ik weet wel dat zij het goed bedoelen en mij willen beschermen, maar zit daar zo niet op te wachten. Ik ben 15 jaar samen geweest met mijn man waarvan 14 jaar getrouwd. Net de buurvrouw gesproken, was helemaal verbaasd over mijn verhaal, het eerste wat zij zei, jullie deden altijd zoveel samen . Ja dat is iedereen zijn eerste reactie als ze mijn verhaal horen. Maar mijn man denk daar toch heel anders over. Wij deden niks samen alleen voor de tv zitten. De vele foto’s zeggen ook iets heel anders, maar heeft geen zin, hij heeft dit nu eenmaal in zijn hoofd. Zo verdrietig allemaal.

Wat pittig dat je Fam. er zo overheen stapt. Rouwen kost tijd en het is een rauw proces, zeker als jezelf dacht dat alles goed zat en hij er uitstapt zonder dat je überhaupt een kans hebt gehad er samen aan te werken maar dat is met dit proces niet te verwachten helaas. Zelden succes verhalen gehoord. Hoelang was je getrouwd?

Beste Sint en Silvia dankjewel voor jullie reactie en medeleven. Momenteel zit ik er helemaal door heen en kan ik niet geloven dat mijn huwelijk over is. Mijn Fam stapt er zo makkelijk over heen. Vergeet hem toch en ga verder met je leven. Maar als je zo plotseling in de steek wordt gelaten is dat een behoorlijke aanslag op je zijn. Het aller ergste vindt ik dat mijn huwelijk op geblazen wordt door zijn hersenspinsels, hadden we maar een super slecht huwelijk dan zou ik het kunnen begrijpen.

@Manu, zo triest, zo herkenbaar. Zijn onmiddellijk aangeven hoe hij het huwelijk zag. Ik denk zo vaak dat mijn ex-man mlc-er en ik in een totaal verschillend huwelijk hebben gezeten. Maar laat je door zijn duistere gedachten niet meeslepen en geloof het niet. Op deze site staat zoveel informatie, ik pak ook nog regelmatig terug naar de info hier en het boek. Lees en deel zoveel als je wil. Veel ervaringsdeskundigen hier. Héél véél sterkte de komende tijd. Blijf sterk voor jezelf. Je bent het echt meer dan waard!!

@Manu, wat ontzettend naar dat je dit meemaakt. Ik hoop dat je net zo veel steun aan het boek en deze site krijgt als vele lezers. Dat is een klein geluk bij een groot ongeluk: dat je deze site vond en je nu al realiseert dat er vooral iets met je man a.d. hand is en niet met je huwelijk. Tegelijk is de ervaring v velen dat een MLC lang duurt en vaak tot scheiding leidt. Ik weet uit eigen ervaring dat dat een hele nare fase is, als dat besef zich aandient. Ik wens je alle kracht en wijsheid toe en weet dat je niet alleen bent. En dat er ooit ook goede dingen uit voort kunnen komen. Ik had het nooit gedacht, maar ik ben er vele malen sterker uitgekomen. Hou je haaks en blijf vooral delen op de site Manu!

Vol ongeloof ben ik 2 weken geleden in de steek gelaten door mijn man door middel van een mailtje. De dag na de mail heeft hij zijn persoonlijke spullen op gehaald toen ik werken was. Daarna een week geen contact, tot een appje met hoe hij de scheiding wilde regelen. Het laatste half jaar werd mijn man steeds afstandelijker, verbaal agressief en onredelijk. Ik kon geen goed doen, was saai, teveel met het huishouden bezig, te weinig aandacht voor hem, had hem nooit gesteund enz. Wat ik ook probeerde de laatste maanden had duidelijk geen invloed op zijn gedachten gang. Hij heeft van een normaal huwelijk een gruwelijk huwelijk gemaakt. Echt zo verdrietig. Ik blijf voor mezelf steeds lezen over wat een mlc inhoud, waarbij ik er achter ben gekomen dat hij ook een verborgen depressie heeft. Je staat zo machteloos aan de zijlijn. En omdat hij geen ziekte inzicht heeft, ben ik over een tijdje een gescheiden vrouw. Uit zelf bescherming heb ik nu ook zoveel mogelijk het contact met hem verbroken , anders gaat mijn hart dit niet overleven.

Ik ben eerlijk gezegd helemaal niet meer zo bezig met mijn ex maar had pas nog een ervaring die me weer eens met mijn neus op de feiten drukte hoe hij zijn eigen paadje nu schoonveegt ten koste van mij. Hij is mij nog een flink bedrag verschuldigd, geld dat hij tijdens onze laatste valse verzoening van me leende. Omdat ik totaal geen contact meer met hem heb en er ook geen mogelijk is om hem te bereiken heb ik de sm hierover een mail gestuurd. Achteraf een hele grote fout maar ik wilde toch graag mijn eigen geld terug dat ik zo goed kan gebruiken. Tot mijn verbazing kwam er een hele lange mail terug waarin stond dat ik niks moest verwachten omdat ik hem twintig jaar lang alleen maar heb geplukt?! Ik zou altijd het geld door ramen en deuren naar buiten gegooid hebben terwijl mijn ex ( ocharme) altijd alleen maar hard moest werken om al de rekeningen te betalen. Zo volgde nog meer van dit soort onzin, kortom ik was echt een verschrikkelijke slechte vrouw door al de jaren heen geweest. Ook was ik een grote leugenaar ( grappig eigenlijk want mijn ex zei altijd dat ik veel te eerlijk was ) en dat kon de familie ook beamen?! Het doet me allemaal niet zoveel maar toch.. de manier waarop hij nu me overal zwart zit te maken is gewoon niet oké. Het is niet niks. wat hij nu overal over me rond gaat bazuinen . Jaren geleden had ik me echt niet voor kunnen stellen dat hij ooit zoiets zou doen. Zo zie je maar wat voor verborgen duistere kanten iemand kan hebben terwijl je er zolang mee hebt samen geleefd..

Advies: bepaal heel goed wat je vindt van hoe je ex zich jegens jou heeft gedragen. En houd rekening met het feit dat hij/ zij mogelijk nooit meer veranderd en dat een mlc jaren duurt. Trek op grond daarvan je conclusie. Dat is wat ik heb gedaan. En ook al wil mijn ex me al maandenlang terug en ook al mis ik best wel veel (van voor de Mlc): ik ga dat niet doen.

@ Otje. Dat ze ineens weer voor de deur staan is mij niet onbekend, mijn ex presteerde het om in 11 maanden tijd 4 x keer te switchen tussen mij en sm, en daar zat meestal maar een paar uur tussen. Ze vertellen je wat je wilt horen en dus ontvang je ze weer met open armen. Totdat ze weer naar sm verlangen dat stoten ze je weer af op de meest gruwelijke manieren en momenten nu zal het moment dat ze vertrekken nooit goed uitkomen maar op je trouwdag en oudejaarsdag is wel heel cru. En ja ik mis mijn man nog steeds, maar zeker niet het monster dat er nu rondloopt, daar loop ik met een boog omheen.

@Leuterig_jun2017 Wat een verhaal, en wat een lastige positie waar je nu in zit. Nu ben je inderdaad zoveel verder en sterker en zit je alsnog met hem opgescheept. Maar wat mij wel fascineert en triggert is dat hij dus inderdaad van de een op de andere dag voor de deur stond en zich bedacht had en zijn SM achter zich heeft gelaten. Vind ik toch echt een wonderlijk iets (maar aan de andere kant is dat ook wat ze met het droppen van de bom hebben gedaan natuurlijk) Dus helaas bij jullie een valse verzoening... :-( Daar heb ik inmiddels ook veel over gelezen. Dus mocht mijn MLCer voor de deur staan (hij is 1,5 week na de bom daadwerkelijk vertrokken) ben ik me daar in ieder geval van bewust en hoop ik dat het emotionele gevoel het niet overneemt (want dat snap ik ook echt zo goed, het liefste zou ik hem natuurlijk ook met open armen weer binnen halen) Heel veel succes, kracht en wijsheid toegewenst om in jou situatie ook weer verdere stappen te nemen, want zo doorgaan is natuurlijk ook geen optie. Kies voor je eigen geluk en voor dat van de kinderen. Succes en wie weet "spreken" we elkaar hier verder nog. Ik hoop dat meer vrouwen (of mannen) hier hun ervaringen met me willen delen

@Otje: Over het 'ontwaken' kan ik je vertellen dat dat in mijn gevoel bij iedre MLCer anders is. Bij de mijne heb ik nu achteraf het gevoel dat hij gewoon genoeg had van de SM en verlangde naar het gemakkelijke leven waar alles voor hem geregeld werd en hij niet zoveel voor hoefde te doen. Uiteraard te dom om na te denken over het feit dat ik/de vrouw/de partner toch ook enorm veranderd/gegroeid was en zich niet meer als slaaf gedroeg. Dus in mijn geval was dat niet een echte verzoening. Alles leek er op; man die hals over kop een maand na het droppen van de bom vertrok en maand later SM bij hem aansloot en gelijk ook de scheiding in ganggezet en overal riep hoe gelukkig hij was, het geluk dat ik hem 20 jaarlang ontnam...etc. etc. stond huilend en smekend precies 4 maanden na de bom voor de deur en zei alles wat wilde horen, was enorm depressief, zorgde niet voor zichzelf tot stinkend toe, terwijl hij normaal meer cosmetica gebruikte dan ik... Nu bijna 2 jaar na dato, kan ik je vertellen dat ik de grootste fout van mijn leven heb gemaakt om hem die dag binnnen te laten. Hij wil niet meer weggaan, omdat hij geen andere optie heeft, maar is verder een grote last voor mij en de kinderen. Weggaan van mij is geen optie omdat mijn scheiding is destijds afgehandeld en ik moet alles betalen. Enige optie is hem uit het huis zetten, maar daar ben ik nog net niet aan toe...

En dan heb ik eigenlijk nog een vraag die maar in mijn hoofd blijft spelen en waarvan ik niet goed weet onder welk kopje ik hem kan stellen, maar aangezien het echt over de MLC gaat plaats ik ook deze maar even hier Wat maar door mijn hoofd blijft spelen (deels vanuit nog een stukje (nu nog logische) hoop, maar grotendeels echt vanuit pure interesse hoe zoiets dan zou werken (nieuwsgierig naar hoe de brein/psyche dan werkt) Stel een man ontwaakt uit de MLC. Gebeurt zoiets echt van de ene op de andere dag? Kan hij de ene dag inderdaad nog vooral met de toekomst met zijn SM bezig zijn en de andere dag bij wijze van spreke ineens vol berouw voor de deur staan? Zijn er hier ook vrouwen die daar ervaring mee hebben (en dan even los van het wel of niet succesvol zijn van een verzoening)

Goedemiddag, Ik ben nu een paar maanden aan het lezen op deze site en vind (heel) veel herkenning. Erg fijn. Het lezen van de site heeft mij echt steun gegeven, en nog. Ik keer regelmatig naar de site terug en lees dan stuk voor stuk de verschillende hoofdstukken weer door. Bij mij heeft mijn man 29 juni de bom gedropt, dus ben door een hele heftige tijd gegaan en nog natuurlijk Ik herken mijn man in nagenoeg alle punten. Alleen niet in het uiten van zijn woede naar mij toe. Die woede zit er overigens wel (dat heeft hij mij verteld), maar hij uit deze dus (gelukkig) niet naar mij Hij lijkt zelfs een soort van begrip voor mij te hebben (wel met een geheel zakelijke niet emotionele houding, maar wel een soort van begripvol) Zijn er meer vrouwen die zich hierin herkennen, want eigenlijk ben ik elke keer een soort van aan het "wachten"(niet letterlijk natuurlijk, want hij mag dit punt van zijn MLC van mij ook wel overslaan) tot de woede komt, maar komt deze niet Zijn er meer vrouwen hier die zich daarin herkennen?

@ Robbert, je bent er op een pijnlijke manier achter gekomen dat het gevecht tegen de MLC van je partner totaal geen zin heeft. Ik heb zelf ook aan de lijve ondervonden hoe dubbel het allemaal is, vooral als je partner diep met zichzelf worstelt en twijfelt. Hoe moeilijk het ook is, ikzelf ben maar liefst zes jaar lang in dat gevecht blijven hangen, je zal haar toch los moeten laten. Ze zal toch zelf moeten ontdekken wat ze met haar leven wil ook al betekend dat definitief het einde van jullie relatie. Mijn ervaring is als er een soulmate in het spel is deze volledig wordt geïdealiseerd en de relatie die ooit was volledig wordt herschreven. Dit is wel het meest pijnlijke van het hele proces, je wordt als partner voor de eerste en beste ineens zomaar afgeserveerd. Maak niet dezelfde fout als ik maar stop al je energie in jezelf en de kinderen. Ook al denk je soms van wel, je hebt toch geen enkele invloed op het proces dat je partner nu ondergaat. De angst haar voorgoed te verliezen is groot en ik weet precies hoe jij je nu voelt maar weet ook als geen ander dat je je partner echt niet op andere gedachten kan brengen. Ze hebben gewoon een ideaalplaatje van het leven met de sm in het hoofd, ook al heeft dit persoonlijk helemaal niets met de sm zelf te maken. Ook al lijkt het nu allemaal rozengeur en maneschijn, dat vond ikzelf ook heel lang heel pijnlijk, binnenin hun hoofd blijft het toch rommelen. Tracht dat niet jouw zorg te laten zijn, Robbert, ga zo goed mogelijk als het kan verder met je eigen leven. Heel moeilijk maar wel nodig om er zelf uiteindelijk niet aan onderdoor te gaan en een steunpilaar voor je kinderen te zijn. Pas als je je vrouw loslaat is ze totaal op zichzelf gewezen en kan ze voor zichzelf ontdekken wat ze eigenlijk wil. Dat is bijzonder hard want je moet er ook rekening mee houden dat ze waarschijnlijk nooit meer dezelfde wordt. Maar ook hier heb je helaas geen invloed op. Ik wil je echt niet ontmoeten met mijn reactie maar wil je wel de harde realiteit van een MLC ( die ik zelf helaas veel te lang niet wilde zien ) voor ogen houden. Als je al lang meeleest op deze site valt niet meer te ontkennen dat er uiterst weinig succesverhalen zijn. Dus het enige wat je kan doen is je puur op jezelf en de kinderen gaan richten, datgeen waar je nog wel invloed op hebt. Voor mij betekende dit dat ik na jaren pas weer ging leven en daardoor de pijn langzaam minder werd. Doe dit op je eigen tempo want niemand kan dit voor je versnellen hoe goed bedoeld al de adviezen ook zijn. Gun jezelf de tijd om te rouwen en verdriet te hebben maar zet je eigen leven niet onhold. De partner waar je zoveel van houdt/ hield is er gewoon niet meer en dat gedeelde zal je het eerste los moeten laten. Veel sterkte, Robbert want iedereen hier weet wat je door een partner met MLC allemaal doormaakt. Blijf goed voor jezelf zorgen en tracht zo sterk mogelijk te blijven voor jezelf en je kinderen. Sorry voor de lange posting maar ikzelf ben er na jaren ook achter dat er na de MLC van je partner ook nog een leven is. Dat leven is het enige wat jezelf nog in de hand hebt en geloof me, wat de uitkomst ook zal zijn, het wordt echt weer beter.

Verloren van de Midlife Crisis met de eindstreep in zicht... Lieve lotgenoten, na jarenlang vechten tegen de MLC van mn partner, toch verloren. Volgende maand gaat ze alsnog het huis uit, de hort op met haar Soul Mate, ons gelukkige gezin in diepe pijn achterlatend. En het vechten was natuurlijk tegen beter weten in, want ik ben al jaren een lezer van deze site... Maar laat ik bij het begin beginnen. Eigenlijk is het een MLC volgens het boekje. Zelf vond ik het altijd fijn de verhalen op deze site lezen, want mijn omgeving uitleggen wat een MLC is, en uitleggen dat je partner zichzelf niet is, dat is een onmogelijke en frustrerende taak... Het begon achteraf gezien in 2014. Thuis nam het gekibbel toe; mijn vrouw (B.) nam in die periode steeds meer afstand van mij, het huis (liet onderhoud liggen) en van twee van onze drie kinderen ('ik heb niets met ze'). Begin 2016 viel de bom. Ze had n collega op het werk ontmoet die haar zo goed begreep en zo op dezelfde gevoelslaag kon communiceren. Ze was verliefd. Ik heb toen een half jaar alles uit de kast gehaald om haar terug te veroveren. Ik voelde me schuldig omdat ik zolang te hard had gewerkt en haar te weinig echte aandacht had gegeven. Na een half jaar niet verwijten maar hard werken was maat vol en ging ik de confrontatie aan. Een jaar van vechten, en wederzijds aantrekken afstoten was begonnen. Al met al duurt de replay fase nu al drie en een half jaar. Met ook relatief goede periodes waarin ze soms voor een half jaar lang de contacten met de SM heeft verbroken. Maar elke keer kwam het weer terug. Ook tijdens die grote buitenlandreis met de kinderen (18, 16, 11) waar we zo lang voor hadden gespaard. tot grote frustratie en verdriet. Al die tijd bleef B bij ons wonen, en tot voor kort zorgde zij er ook voor dat de relatie met de SM niet ontspoorde door over mijn grens 'geen sex' heen te gaan.  De meeste tijd in deze periode heb ik de wijze raad van get-real redelijk gevolgd en geen confrontaties aangegaan. Wel hebben we zeker het eerste jaar samen veel gepraat en in die periode ook samen gezocht naar de oorzaak van haar gevoel 'dat ze weg-weg-weg wilde omdat het toch nu of nooit was voor haar leven'. Uiteraard werd dit afgeschermd en ook de recente coaching sessies (wat was ik blij dat ze ging) werden al snel verdraaid naar gesprekken over hoe erg dominant haar partner wel niet was en daarna snel gestopt...  Nu, september 2019 valt alsnog het doek. In de vakantie heeft ze de drie kinderen verteld dat ze geen heil meer zag in onze relatie en nu is ze op zoek naar n woning voor haar zelf. Vind ik heel emotioneel om haar alsnog te zien gaan. De pijn van vreemdgaan, pijn van de kinderen die er onder lijden, pijn van het verlaten worden, pijn van dat de persoon waar je zoveel van houd kiest voor een ander, pijn dat het gezin niet meer is. Jammer want ik had het idee dat het einde van de replay fase moest naderen. Immers, ze stopte weer veel energie in het aanhalen van de band met de kinderen en overal las ik dat de gemiddelde tijd dat een vrouw in MLC zit veel korter is dan de MLC tijd van mannen. Maar helaas. De kinderen reageren verschillend. De jongste emotioneel, de middelste gelaten (laat het los pa, dit duurt echt veel te lang) en de oudste woedend (ik hoef haar nooit meer te zien). Enige goede is dat de band tussen ons vier die toch al hecht was nu helemaal diep is geworden. Maar waarom nu alsnog. Er wordt zoveel gelachen als we met zn vijven zijn... Natuurlijk denk ik het antwoord te weten: het probleem is nog niet opgelost, dus erkenning en depressie worden nog vooruitgeschoven... Reacties heel welkom.... met warme groet, Robbert.

Ach @ aaltje. Volgens mij zijn de mlcer die er echt zijn voor hun kinderen zijn op 1 hand te tellen. Het lijkt mij moeilijk hoor als je kind wat jonger is. Die van mij hebben een volwassen leeftijd. Ze doen zoals zij het willen, nemen ook niets van mij aan en moet ik me er vooral niet mee bemoeien. Dat doe (probeer) ik dan ook niet. Ben vooral een luisterend oor wanneer zij daar behoefte aan hebben. Je doet het heel goed. Ook jouw dochter zal op den duur precies weten wat zij wil in de omgang met haar vader.

Von, wat een ontzettend stoere dochter heb je, zo veel meer volwassen dan je mlc man. Ontzettend jammer dat er eigenlijk niks duidelijks en concreets is uitgekomen...maar dat was misschien te verwachten geweest. Hier zou mijn 11 jarige dochter 1 week in de vakantie naar haar vader gaan. Met frisse tegenzin ging ze op maandagmiddag en woensdagavond kreeg ik al een appje van mlcer, of het een probleem was als ze naar huis zou komen, ze hadden een gesprekje gehad en ze had aangegeven liever naar 'huis' te gaan. Hoe zwak is het als je als vader je dochter niet eens een week bij je kunt 'houden'. Ik geloof wel dat hij haar mist en op zijn manier probeert hij het geloof ik echt wel in tegenstelling tot een heleboel mlc mannen hier, maar het lukt hem gewoon niet, als het lastig wordt haakt ie af, lekker makkelijk! Plus dat mijn dochter de sm niet wil zien en dan zit hij ook een week zonder...maar dat vul ik nu natuurlijk zelf in. Volgens de kids voelt hij niet meer als vader. Als ik dochter moet geloven overcompenseert hij, alles kan en mag, niks is te gek, ze hoeft niks te doen of op te ruimen, hij wordt nooit boos, komen er 10 vriendinnetjes logeren, geen punt. Maar ze haat het! Ze geeft aan zich niet veilig en vertrouwd te voelen en ik kan alleen maar denken, 'wat ben je een ongeloofelijke loser'! En voor mij als soms best wel strenge alleenstaande moeder een mooie bevestiging 'Ik doe het goed!' 1-2018 Aaltje

Daarbovenop de volgende vraag @von, zou jij je echt oprecht , vanuit je hart, gelukkig zijn in de situatie zoals de mlc-er zich nu bevindt. Geen contact meer hebben met je kinderen ?? Gelukkig zijn en niet je gelukkig voelen een hemelsbreed verschil in mijn ogen. Zijn is wie je bent, voelen zijn moment opnames.

@von, hij valt van zelf een keer van die roze wolk af. Het belangrijkste is dat je dochter haar visie open en blootgesteld op de tafel heeft gelegd tov haar vader. Je mag wel degelijk trots op haar zijn dat ze deze confrontatie heeft aangedurfd. En de mlc-er, die neemt nog steeds geen verantwoordelijkheid voor zijn niet vaderlijke plichten. Net zoals de vader van mijn dochters alhoewel ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat hij heel langzaam zijn vaderlijke plichten probeert op te pakken vanaf afstand. Hij wilde zichzelf zelf indekken en dat is hem niet gelukt. Daarbovenop heeft hij flinke tegenwind gehad . Ik hoop voor alle partijen dat hij hier consequent in kan blijven of te wel ruggengraat blijft kweken. Want een ding is zeker een mlc-er heeft nooit de kans gehad om een ruggengraat te ontwikkelen. Zij kunnen geen orkanen overleven. Hun masker (woede, excuses, zelfmedelijden enz ) houdt hun recht niet hun ruggegraat. Hoe meer tegenslagen of klappen je krijgt hoe meer ruggengraat je ontwikkeld zodat je recht blijft staan naar mate de tijd vordert. .

@eindelijk rust. Of mijn ex mlcer nu langzaam aan gaat nadenken, daar heb ik niet zoveel vertrouwen in. Dat hij angst heeft en er niets mee doet en dom is, dat is duidelijk. Mijn dochter heeft wel het idee dat hij gelukkig is maar hij zegt ook dat met feit dat hij zijn kinderen niet meer ziet hij er dag en nacht mee bezig is. De zaken gaan minder goed maar het ook vakantie tijd dus geloof ik niet zo. Tot op heden zijn de vakanties die hij heeft naar plekjes waar wij als gezin ook zijn geweest. Mijn dochter heeft het idee dat hij nog steeds op die roze wolk zit (al 4 jr) . Voor haar is de vraag, wat nu.

Mijn dochter heeft het gesprek gehad met haar vader. Ze heeft het op een rustige manier kunnen zeggen wat ze wilde. Heeft haar vader geconfronteerd met zijn keuzes, verantwoordelijkheid en de gevolgen ervan. Zijn sm (collega)weet dat hij zijn kinderen niet meer ziet mede vanwege haar. Hij lijdt daar zichtbaar onder vertelde hij aan mijn dochter. Hij bleef volhouden dat zij (en haar broer) de deur heeft dicht gegooid. Hij bleef ook daarin hangen, slachtofferrol?? Ze heeft gevraagd of zijn sm dit waard is zijn kinderen te verliezen voor haar. Daar gaf hij geen antwoordt, een duidelijke ja is het dus niet. Hij zij dat hij zijn kinderen toch al kwijt is en weet niet hoe het verder moet met dit contact. Voor mijn dochter is het moeilijk om het lijntje door te knippen maar heeft op deze manier niets aan haar vader. Haar vader daarin tegen wil niets liever dan een nieuw gezin met sm en kind. Maar dat gaat vlgs mijn dochter NOOIT gebeuren. De vraag is dus kiest hij voor zijn kinderen en verliest hij de relatie of kiest hij voor de relatie en verliest hij de kinderen. Hij geeft mijn dochter de keuze en de verantwoordelijkheid om te kiezen voor haar vader of niet. Dan kan nl blijven wijzen naar zijn kind en hoeft hij het niet bij zichzelf neer te leggen. Wat ben ik trots op mijn meisje dat ze dit heeft durfen aangaan.

@von, uit ervaring gesproken onze kinderen zijn flexibeler en sterker dan we denken en verwachten. Vooral na zo'n lange tijd met vooral radiostilte. Laat ze het maar "uitvechten " zou ik zeggen. Laat haar begaan en vertrouw haar, steun haar wat de uitkomst ook zal zijn. Ik hoop dat ze de moed heeft om hem de waarheid te zeggen. Dat hij haar in de steek heeft gelaten letterlijk en figuurlijk. Op zo'n harde manier dat zijn vast geroeste waarheid of waarheden op lossen schroeven komen te staan. Dan pas worden ze heel langzasm wakker en gaan ze heel langzaam beginnen met nadenken en beseffen hoe dom dat ze zijn geweest. Dom omdat ze niet de kracht en moed hebben gehad om over hun eigen schaduw (ANGST) zijn gesprongen.

@von; als ik jouw dochter was , zou ik het bij feiten houden. Zakelijk zeg maar. Dat ze dit vooral voor zichzelf doet en dat voor ogen houd. Wat goed van haar! Hopelijk komt ze er nog sterker uit.

Mijn dochter gaat morgen in gesprek met haar vader (mijn ex mlcer). Dit na aanleiding van een brief die hij in januari dit jaar aan haar ( en broer) geschreven heeft. De kinderen en ik krijgen de nodige verwijten en beschuldigingen en hij probeert vooral redenen te bedenken waarom hij is weggegaan. Pure projectie. Het gaat eigenlijk over zijn fouten, tekortkomingen en emotionele tekortkomingen. Ze hem ruim 1,5 jr niet gezien, af en toe een app met een oppervlakkig berichtje. Ze wil nu duidelijkheid. Ze heeft alleen nog te winnen vindt ze zelf. Hij houdt zijn leven geheim voor zijn kinderen en voor weet ik wie nog meer. Gaat hij voor zijn dochter, maar dan zal ook hij opnieuw keuzes moeten maken en ervoor willen gaan of kiest hij voor zijn sm(collega), waar hij al 4 jr een relatie mee heeft en mee samen woont. Het wordt het uur van de waarheid voor haar. Raakt hij zijn dochter nu ook kwijt? Ik hou mijn hart vast, durf er niet aan te denken want ik weet nu al wat zijn antwoordt zal zijn. Hij zal zonder kinderen ook wel gelukkig worden/ zijn.

Gelukkig en zeer terecht Nance dat er goede regeling is voor duur van 12 jaar . Fijn ! De eigen bedrijven hebben ze dankzij sterke vrouwen zoals wij kunnen opbouwen .

Mijn ex heeft ook groot internationaal bedrijf. Ik ben op huwelijkse voorwaarden getrouwd. Omdat ik eigen advocaat heb gehad en 4 dochters waarvan zwaar gehandicapt meisje ; kon ik er goede regeling uithalen . Gedurende 12 jaar flinke alimentatie voor mij en de kinderen en recht op bewoning ( gedurende mijn leven) van t huis zonder kosten .Dus ben ik wel een beetje blok aan zijn been. Ik kan dus heel goed rondkomen en draag mijn steentje bij als zorgvrijwilliger in een hospice .Neemt niet weg dat hij doorgaat met zijn grootse leven. Bijzonder dat in zijn gezin 3 broers zijn met allemaal grote bedrijven , meerdere vrouwen met her en der kinderen.

Wat in en in triest is het toch. De optie dat die van mij nooit meer een goed inkomen zou krijgen heb ik wel over nagedacht, dus we hebben het anders kunnen regelen met de verdeling, hij heeft het niet afgekocht maar ik heb wel meer voordeel uit de scheiding waardoor ik wel een eigen inkomen heb. En ik heb dingen veilig kunnen stellen voor de kinderen, omdat ik bang ben dat hij er alles doorheen rost. Wij zijn helemaal van elkaar af en daar ben ik nu dankbaar voor. Dus we kunnen ook geen alimentatieclaim bij elkaar neerleggen. Gelukkig ! Alleen als hij straks voor een uitkering gaat kan ik aangesproken worden door de gemeente. Ik heb lang getwijfeld of hij express niks verdiende om onder de alimentatie uit te komen maar hij is door al zijn idiote acties niet meer geloofwaardig in het vak wat hij heeft. Het is kruimelwerk geworden denk ik. Van topdog naar underdog. Zijn sm heeft ook een simpel baantje, ze zijn heel gelukkig samen in armoede. Me hoela. Hij heeft me de laatste jaren gekleineerd tot het bot, hij kon alles zonder mij en veel beter, ik heb het ook een tijd geloofd en dacht dat hij expres niks verdiende om dwars te liggen. Hij heeft me op alle mogelijke fronten gekleineerd, dit is wel een gevalletje Karma. En toch hoop ik dat hij zijn leven weer op de rit krijgt, ook voor de kinderen.

@Kaat, Mijn ex ad/heeft een topfunctie.Tijdens ons huwelijk flink aan zijn carrière kunnen werken, ik was een thuisblijf mams.Tijdens het scheidingsproces realiseerde ik mij dat hij met zijn salaris heeft gegoogeld,winstdelingen waren veel lager enz. Hierdoor verminderde hij zijn draagkracht.Oudste kind heeft door alle ellende achterstand opgelopen met opleidingen, werd dit jaar 21 maar nog fulltime school.Ex heeft tot de verjaardag betaald en geen cent meer.Heb een bijdrage gevraagd maar weigert, is boos dat zijn kinderen met hem gebroken hebben. Dus nu komen alle kosten op mij neer helaas.Ik werk nu alweer 2 jaar maar in de zorg dus helaas geen vetpot en ex.....die geeft bakken met geld uit aan zijn hobby's en sm. Tis wat het is. Ik hoop toch nog steeds op karma ;-)

Kaat, wij hadden ook samen een eigen bedrijf opgezet wat wel echt van hem was hoor. Ik had een klein baantje want ik zorgde voor ons gezin, alles daarom heen en deed ook nog wel wat 'onbetaalde' administratie van ons bedrijf. De laatste jaren wilde hij geen geld meer steken in ons huis en auto enzo. De pot van zijn bedrijf liep behoorlijk op en juist daardoor kon ik na de scheiding een klein huisje kopen wat met veel lieve vrienden en familie is opgeknapt. Tot mijn dochter 18 werd kreeg ik ook kinderbijslag en kgb maar dat ben ik al 2 jaar kwijt en ik merkte nu dat ik steeds meer inteerde. Ik ben nu meer gaan werken maar heb een zware aangeboren handicap en moet nog kijken of ik dit allemaal vol houd. Ik kreeg een laag bedrag aan alimentatie omdat hij bij de mediator zielig ging doen toen hij zag hoeveel geld er ineens uit zijn bedrijf ging maar dat was nog wel in de 12-jaars regeling. Ik wist al, zeker na de start van ons bedrijf, hoe ik zuinig moest leven en daarmee lukt het allemaal nog steeds. Maar zeker in het begin was dit na of het met mijn kinderen wel goed zou gaan mijn grootste spanning: of het financieel wel allemaal zou lukken. En dat gaat

Hoe hebbeen jullie dat na de scheiding gedaan? Hadden jullie al banen waardoor je onafhankelijk van zijn jodenfooi kon zijn? Was er een goede regeling waardoor je verder kon met leven ? De meeste van ons zullen er op achteruit zijn gegaan. Mijn levenstandaard heb ik erg moeten aanpassen . Mij valt het op dat velen van ons een ex had met een eigen bedrijf of met een leidinggevende functie . Klopt dit of is dit mijn gevoel?

Heerlijk geslapen vannacht moppie ! Dank voor jouw reactie. De breuk met mijn ex was t beste wat me is overkomen . Het gast eigenlijk best goed me me en als het niet zo triest was en pijnlijk voor mijn zoon zou ik niet meer bijkomen van het lachen . Ik besef heel goed dat hij een Pinokkio is en zijn neus blijft maar groeien . Het financiële gedeelte en nog steeds de onzekerheid nekt me. Had destijds met scheiding een eigen advocaat en een eigen accountant . Helaas te maken gehad met schulden waarvan ik het bestaan niet wist. Gelukkig door toedoen van adviseurs niet met schulden achtergebleven. 1 bedrijf failliet en sm en topdog samen een bv met steeds maar weer uitbereidingen naar meer landen . Er word gebouwd aan hun imperium en topdog kan weer op zijn voetstuk staan . Ik heb een hartstikke leuke vaan gevonden maar slechts voor 24 uur waardoor ik niet in mijn levensonderhoud kan voorzien. Het zo dat ik met mijn inkomen en de alimentatie net kan rondkomen. Slechts 6 jaar was topdog bereid te betalen aan alimentatie .dat zijn er 8 geworden. Op mijn 62 ste stopt dit . Hij blaat naar iedereen hoe goed hij me heeft ‘achtergelaten’ . Iedere maand stress om de alimentatie en moet ik erom vragen. . Dat is zijn manier om wederom te krenken en te manipuleren . Waarom? Ik weet t niet . Ik heb hem geen duimbreed in de weg gelegd om zijn geweldige geile gelukkige leven te leiden. Op dit moment moet ik de alimentie van juli nog krijgen. De AGS heb ik tot op heden altijd toegepast maar ik heb toch nu echt veel zin om naar zijn huis te rijden en daar een baksteen naar binnen te flikkeren

Kaat, uit je maar lekker hier. Iedereen kan zeggen wat hij wil, als je vriendinnen verliest hierdoor dan is het tijd voor andere vriendinnen. Ik heb iets makkelijker praten dan jij, die van mij is alles kwijt, heeft een drol van een sm en gelukkig is ze te oud voor een liefdesbaby. Maar ik kan me nog goed heugen dat zijn eerste sm van 23 tijdens mijn afwezigheid de stallen had uitgemest van mijn paarden. Ze had aan mijn paarden gezeten !! Ik voel nu nog de woede weer opkomen, dat ze het met mijn toen man deed, was tot daar aan toe, maar ze zat aan mijn paarden, woest was ik. En stel dat die drol die hij nu heeft op mijn stoel zou zitten in ons bedrijf, wat ik samen met mijn ex had opgebouwd, ook een soort kindje, als ze samen doorgingen waar wij gebleven waren en ik het nakijken had, dan had je me op kunnen vegen. Een baby had me niet zoveel uitgemaakt. Kaat, diep respect voor jou, echt, ik weet niet hoe ik erin had gestaan als ik in jouw situatie was. Vind je het gek dat je er moeite mee hebt ? Ik niet, ik begrijp het heel goed. En ….je moet wel door en gelukkig ben je al een paar jaar verder en die laatste jaren heb je overleefd, wordt weer tijd om te gaan leven. Jij gaat vanavond naar bed, je kan lekker slapen, de andere kant zit waarschijnlijk de ak maanden met gestoorde nachtrust huilbaby en poepluiers, alles behalve geil, lekker nog de stress van een huis bouwen en dat op je 61 ste, die zijn al lang al van die wolk afgedonderd. Lekker een leven vol onrust, stress en gejank. Geloof al die bullshit toch niet, je wilt niet met ze ruilen. Maar het doet wel pijn, kwel jezelf er niet teveel mee. Ik heb al zo vaak gezegd hier: niet is wat het lijkt en ik kan uit wat ik om me heen hoor alleen maar zeggen: het is nog veel erger. Ik ben dankbaar dat ik mezelf weer terug heb en wees jij dat ook, je hebt maar een leven en pak het heft weer in eigen handen. Hij, zij en ook die baby zijn het allemaal niet waard. Gelukkig heeft je zoon een fijne relatie en jullie moeten door en dat kan jij, dikke knuffel voor jou xx

Het is echt verschrikkelijk hoe dit bestaat. Goed dat je steun en afleiding hebt.. Hou je trots en sta erboven. Op lange termijn kom je er vast beter uit. Geniet zoveel mogelijk van de mooie zomerdagen x

Goed zo Kaat, heerlijke afleiding voor iets wat toch weer één van de vele dieptepunten is voor wat wijzelf maar vooral ook onze kinderen moeten doormaken. Je kan trots zijn op je zoon: stoere actie met back up escape plan. Dat Facebook, respectloos/schaamteloos helaas: probeer idd die acties van hem niet te volgen. Ik ontvriend mijn ex ook niet maar volg hem soms even niet (meer) Letterlijk en figuurlijk

Dankjewel voor jullie reacties . Lief! Vandaag gaat mijn zoon voor t eerst op kraambezoek en zijn hafbroertje ontmoeten. Heeft express een afspraak erna gemaakt zodat zijn bezoek kort zal zijn . Hij ziet er erg tegenop . Op fb had mijn ex gezegd dat hij zo ontzettend blij is met zijn nieuwe gezin. Als mijn zoon en t gezin wat wij hadden niets voorstelde . Het is waanzin. Heb t te doen met mijn zoon. Het is en blijft zijn vader . Ik heb de beslissing gemaakt om hem nooit meer te willen zien of te spreken . Dat is wel zo rustig. Vandaag lekker op stap met goede vriendin die me heel erg begrijpt. Heb zin in t leuke uitje . We gaan er een leuke dag van maken .

Dag Kaat. Mijn ongevraagd advies is dit: kies en maak nieuwe vrienden. Laat het verleden achter je. Ik heb vandaag alle contacten verwijderd van mensen (vrienden?) waarmee hij contact zou kunnen onderhouden. Ik heb immers nu mijn eigen nieuwe vrienden. Ik heb totaal geen interesse meer in zijn bestaan. Ziek of niet ziek, mlc of geen mlc, narcist of geen narcist. Niemand behandelt mij zoals hij heeft gedaan. En niemand die nog maar iets met hem van doen heeft staat in mijn telefoon als contact. Heerlijk voelde het om deze contacten te verwijderen. Ik kan het iedereen aanraden. Begin jouw nieuwe leven Kaat. vandaag nog. Laat die nep zooi achter je. Ik zit sinds een week of twee nu op een andere level. een level waar hij en de zijnen mij niet meer kunnen treffen of raken. Maakt mij niet uit of hij wel of niet 'gelukkig' is. Als ik het maar ben. En dat ben ik weer! En hij krijgt nooit en niks meer van mij te zien of te horen! Heerlijk ... Madelief

Lieve @Kaat,ik ben nog maar een groentje vergeleken met jou, maar kijk eens kritisch naar vriendinnen die jouw 'gezeur' zat zijn...is dat vriendschap in goede en in slechte tijden. Ik heb bewust afstand van de meeste genomen omdat ik me er gewoon niet beter door ging voelen, ging op een slechte dag, krampachtig 'het gaat goed met me' zitten spelen en dat wilde ik niet meer. Mensen die nog steeds met hem om willen gaan, tja, die hebben ook niet echt dezelfde normen en waarden die ik erop na hou. Het heeft mij in ieder geval een hoop rust gebracht. En natuurlijk ben ik er verdrietig over en boos, omdat ik ook dat weer kwijt ben. Maar ik probeer met vallen en opstaan mijn eigen leven weer op te bouwen en daar horen sommigen mensen en dingen uit het verleden niet meer bij. Ik kan niet meer terug en ja dat vliegt me soms aan, maar het is wat het is! We komen er wel, het is hard knokken, maar we komen er! 01-2018 Aaltje

Hallo Kaat, ik moet wel glimlachen met je uitdrukking "leeft zijn geweldig gelukkig geil leven" want dat is precies wat mijn mlcer wil laten uitschijnen of misschien ook wel echt zo ervaart. Ook zijn nieuwe vlam zou qua leeftijd zijn kind kunnen zijn. Zijn eigen zoon heeft met hem gebroken toen hij een jaar na het vertrek van zijn vader achter de werkelijke toedracht van zijn keuze kwam. Mlcer heeft hem toen ook gezegd "voor zijn eigen geluk te gaan". Geluk heeft blijkbaar niet voor iedereen dezelfde invulling. Maar staar je niet blind op die uiterlijke schijn, vraag je af of jij dat leven voor jezelf zou willen. Ik moet er niet aan denken op die leeftijd nog de zorg voor een kleine te moeten oppakken. Probeer te genieten van je volwassen zoon die het goed stelt en van de mensen om je heen die je dierbaar zijn, dat doe ik ook. Ik ben nu nog maar andehalf jaar verder en merk ook al dat de omgeving de indruk wekt dat het ergste leed nu wel geleden zal zijn. En voor een stuk is dat ook zo maar dat neemt niet weg dat er nog van die k...dagen zijn dat het nog verrekt veel verdriet oproept. Dan wil je je verhaal met alle emoties voor de zoveelste keer kwijt. Ook daarom is deze site een zegen dus maak er vooral gebruik van. Kop op Kaat, we komen er wel, bij ons geluk.

Lieve Kaat, Er is maar een uitweg en dat is gaan voor jezelf. Hoe hard dat ook is. Vrienden hebben nooit de relatie gehad die jij had met jou ex en kunnen dus ook nooit datgene voelen wat jij nu voelt. Voor hun is de relatie met hunzelf niet zoveel veranderd behalve dat er nu een andere vrouw naast staat. En wat ik alsmaar meer en meer geloof en zie.... onze MLC mannen zijn nog steeds niet gelukkig, maar dat is gelukkig niet meer mijn probleem. LEEF doe lekker jouw ding en maak het zo leuk voor jezelf als je kan. Liefs voor allem

Wat ik hier lees over vriendschappen is zo herkenbaar . Ook ik wil weer gelukkig zijn , maar ben het (nog) niet. Vriendinnen zijn mijn verhalen van verdriet en teleurstelling beu. Ik hen al vele stappen gemaakt maar ben er nog lang niet. Inmijn ex is verder in t leven. Was al heel lang bezig met zijn vluchtplaats. Kende zijn SM dus uit de branche . Leeft nu zijn geweldige geile gelukkige leven . Zakelijk bouwen ze aan hun imperium , ze zijn een huis aan het bouwen en last but not least : deze week is hun zoon geboren vernoemd naar zijn vader. Hij 61 en zij 38 zijn helemaal in de wolken en delen dit met de wereld . Mijn 23 jarige zoon heeft het ook heel moeilijk wat er gebeurd. Hij woont gelukkig met zijn lieve vriendin samen en is inmiddels financiële onafhankelijk. Mijn ex heeft een “nieuwe” zoon en is bezig zijn “oude” zoon te verliezen. Hij zegt het is bizar wat er gebeurd mam. Vrienden zeggen t niet normaal te vinden maar zeggen wel tegen me dat ze nog wel met hem om willen gaan en naar zijn verjaardag gaan en straks wellicht naar een babyborrel gaan . Het is lastig en ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan . Ik snap dat ze mijn verhalen vol emotie en verdriet beu zijn en raak vriendinnen hierdoor kwijt .

Niet alleen mijn man ben ik kwijtgeraakt aan MLC maar ook mijn gezin, huis en werk (had bv’s met ex) Het is nu bijna 4 jaar geleden dat ik uit huis ben gegaan en vrijwel direct zijn 23 jaar jongere vriendin in mijn bed lag. Onze zoon die toen 19 was woonde nog thuis. Hij is met haar BV gestart dus SM iIs nu zakelijk ook met hem verweven en heeft t op fb erover hoe trots ze is op haar team. Mensen die ik nog heb aangenomen . Mijn leven is compleet veranderd en het t moeilijk weer op te bouwen .

Dat zeg je goed Aaltje, mensen die echt jouw 'vrienden' zijn respecteren jouw gevoelens. Niet van 'we hebben het er niet meer over'. Kom nou zeg! Ik begrijpje terleurstelling in deze mensen, maar wees gerust; deze mensen kun je missen. Echt! 'Wij' hadden weinig echt gemeenschappelijke vrienden en kennissen. Dit geeft al aan dat 'hij' weinig vrienden heeft. Eerder meelopers. De sm die hij even had is een 'vriendin' van jaren van zijn familie kliek. Zij zag haar kans .. Ik had al mijn eigen vrienden. Dat had hij niet gedacht:-) Gelukkig maar. Enkele daarvan ben ik het contact sindsdien mee verloren. Mogelijk wordt ik nu gezien als een 'bedreiging' voor hun relatie als alleenstaande vrouw. Ik weet niet ... ja, verdrietig. Andere kozen radicaal mijn kant. Tja, zij zagen overduidelijk zelf hoe hij mij behandelde ... dat verdiend geen steun of schoonheidsprijs. Ik heb ook nieuwe vrienden. En dat is blessing! Mensen die bij mij passen vwbt waarden en normen Madelief 2012/2017

Hoe herkenbaar is jouw verhaal ook @sint Wat heb ik een moeite gehad met 'vrienden' die geen standpunt innamen. Verstandelijk wist ik heel goed, dat gezamelijke vrienden geen kant hoefden te kiezen, maar gevoelsmatig zat en zit dat helaas toch anders. Ik vind het wel eens erg, is het mijn gebrek dat ik dat niet kan of is het voor jullie ook wel herkenbaar. Ik heb bewust afstand genomen van onze gezamelijke vrienden, omdat ze zeiden 'jullie zijn allebei welkom, maar we hebben het er niet meer over' ...maar dit was ik op dat moment, geknakt van verdriet, ik wilde erover kunnen praten met mijn vrienden omdat het me zo hoog zat, wat is vriendschap nog waard als het alleen nog maar over koetjes en kalfjes mag gaan en niet over de echte dingen van het leven... Ik heb ze ge-appt dat ik het niet meer kon, dat ik er niet mee om kan gaan dat ik vandaag kom en hij er morgen met zijn sm zit, dat het voor mij beter is om afstand te bewaren, dat ik niet weet of ik er goed aan doe, maar dat dit voor mij nu de enige juiste keus is om te proberen weer gelukkig te worden, no hard feelings...Ik heb er nooit meer wat op gehoord. Andere 'vrienden' negeren me volledig als ik ze tegenkom...Wat verteld mijn mlc'er voor dingen dat mensen nadat wat hij gedaan heeft, niet meer tegen mij praten? En ik weet dat dat meer over hun zegt dan over mij, maar het doet me wel verdriet. Ik geloof dat mijn grootste pijnpunt daar zit momenteel, dat ik het idee heeft dat hij de hele wereld inpalmt en dat iedereen hem geloofd. Zijn zoon wil hem niet meer zien en dat kun je niet willen begrijpen, maar ga niet rondstrooien dat ik daar de schuldige van ben. Ik voer elke week zo ongeveer hetzelfde gesprek met mijn puber en elke keer wordt hij boos als ik erover begin. Maar ik wil zeker weten of hij nog wel achter zijn keus staat, het blijft toch zijn vader, dat hij vrij is om te gaan. Dat hij deze keus niet voor mij heeft gemaakt, want dat wil ik absoluut niet! Maar dat weten de mensen niet, daar vraagt niemand naar. We zijn anderhalf jaar verder, ik heb een nieuw huis en met mij moet het nu wel goed gaan, hij is het slachtoffer, hij is zo zielig want hij ziet zijn zoon niet meer. Dat ik mijn man, gezin, vrienden, leven kwijt ben dat is niet meer belangrijk lijkt het! Een grote loser is het, I know, maar de frustratie zit nog hoog 😉 En ik leef mijn eigen leven hoor en ik focus zoveel mogelijk op wat er nog wel is maar dit blijft een puntje 😬 01-01-2018

Dag Sint, ik heb geleerd dat er mensen zijn die nooit 'stelling durven nemen'. Nooit ECHT voor iets staan of voor iemand opstaan. Ik zie dat als: ' met alle winden meewaaien '. Ook wel gebrek aan EIGEN waarde. Iedereen te vriend willen houden en iedereen pleasen. Mijn ex is zo iemand. Enkel het is natuurlijk in het echte leven helemaal niet haalbaar om iedereen te pleasen. Wie ben je dan zelf nog als mens? Eerlijk is het ook niet, want iedereen heeft zo zijn voorkeuren. Hij beweerde van niet! Hij oordeelde zogenaamd nooit. Tot de bom barstte. Hij is manupuletend, hypocriet en passief agressief. Allemaal ingehouden oordelen over vooral 'die ander'. En dat was ik - het zwarte schaap. En zo kan hij doorgaan met beweren dat hij nooit oordeelt. Ik noem het geen ruggegraat hebben en 'je niet laten kennen'. Als het er op aankomt heb je niets aan zulke zwaberende mensen. In een crisis situatie geven ze geen thuis en is het de ver van mijn bed show. Geef mij maar mensen die oprecht en eerlijk mens durven zijn.et alle imperfecties die daarbij horen. Een oordeel is namelijk nog geen VER-ordeling. We leven in tijden waar alles maar moet kunnen en waar door sommige onder ons alles recht geluld wordt wat duidelijk krom is. Waarom? Omdat dat lekker makkelijk lijkt. Ik vind het onvolwassen. Want no eay dat zijn gedrag 'normaal is' en zogenaamde vrienden en familie die zijn gedrag neerzetten als ok deugen zelf niet en varen (dobberen) zonder moreel kompas rond op woelige wateren. Lekker laten kletsen. Niks van waarde is hier voor mij aan verloren gegaan. En ja, dan is deze hele crisis een welkom opschonen van mijn vriendenkring EN een blessing. Zeker weten! Hij heeft geen vrienden die hem tot de orde durven roepen. Enkel meepraters en goedpraters. Is dat vrede? Kijk eens wat voor schade en verdriet zo'n houding aanricht. Zulke vrienden wil il niet. Madelief

Gister postte ik iets maar kan het niet terugvinden. Ook niet erg. Het hoorde duidelijk thuis in categorie “praten over MLC”. Maar wat ik gister erg en vandaag een beetje kwijt wil: mensen zijn vaak zo uber-correct. Toen ik mijn zoon verloor door stomiteit v andere ouders was er slechts 1 andere ouder die er wat van zei. Toen ik mijn man verloor aan MLC was er 1 kennis/vriendin die “nee” zei toen mijn MLC vroeg of hij es langs kon komen. Geen simpel nee, maar nee, niet “voor de gezelligheid”. Maar om stevig te praten. Ik wil niet dat mijn MLC wordt “kaldgestelld”, maar ik vind het plezierig als een ander opstaat en zegt dat je zo niet met je gezin/vrouw omgaat. Tuurlijk zijn er redenen waarom hij werd hoe hij doet. Maar we zijn wel ontwikkelde mensen en met een doorlopend “moet kunnen” worden we hol. Ik vind dat je een huwelijk mag opbreken, maar alles in de goede volgorde. Uitend van ongenoegen - onderzoeken waar het zit - dan pas opbreken - daarna pas nieuwe vlam. Om de simpele reden dat ongenoegen vaak met je eigen dingen te maken heeft. Het is dan correcyter om te zeggen dat je je leeg voelt, geen liefde voelt en daarom vertrekt. Dan wijs je aan wat/wie iets ontbeert. En dan zeg je sorry, het lukt MIJ niet meer. Maar goed, uiteindelijk komt dat toch wel uit. En kun je onderscheiden wat van hem en wat van jou was. En blijkt het allemaal een blessing te zijn, in grote vermomming. Daarom vond ik de posting onder groei zo mooi. Ik had het nl ook niet willen missen. Deze bizarre MLC en scheiding hebben me helemaal doen herleven. Als een kind zo blij, met m’n huis, m’n zelf aangelegde internet, m’n greenwheels-abonnement, m’n verleden en m’n toekomst. Het was een hel. Maar dit is heaven.

Ik snap wat je zegt, Maart. En natuurlijk mag get-real doen wat ze wil. Maar ik ben het niet eens met deze indeling en benaderingswijze.

@daphne; vlgs mij moet je niet zo “ zwaar” opnemen . T is gewoon beetje orde in de chaos. En aangezien get real de site in de lucht houdt mag ze dit ook. Dus ik zou t gewoon nog eens rustig bedenken. En anders veel sterkte voor de dames die vertrekken .

Ja ik ga ook afscheid nemen, maar dat is wel moeilijk, want ik ben er alweer. Ik vind jouw post enigszins aanmatigend get-real. En ook de omschrijving bij de indeling die je hebt gemaakt (alsof het niet goed is om nog na te denken over je ex en alleen groei en ontwikkeling interessant zijn). In je boek was je veel zelfreflectiever en milder. Nu lijk je te oordelen. Iedereen zit in een bepaalde fase van het verwerkingsproces en na zoiets heftigs te hebben meegemaakt, is het niet meer dan logisch dat je ook weleens over je ex nadenkt. Sowieso is het hele concept van groei en ontwikkeling mogelijk een illusie. Zelf geloof ik er overigens wel in, maar er zijn mensen die er anders over denken. En dat laat wel weer zien dat het alleen maar concepten zijn en geen waarheid. Ik denk je voor de kans hier veel te hebben mogen schrijven en voor je boek (dat ik fijner vind te lezen dan dat ik nu zie hoe je schrijft en opereert). Het zal me niet mee vallen om hier niet meer te zijn. Maar ik heb inmiddels geleerd om te gaan met 'natuurlijke eindes'. Dit is er ook weer 1. Ik wens al mijn lieve lotgenoten het allerbeste. En jullie ben ik heel erg dankbaar voor jullie verhalen en steun en suggesties. En wie weet, misschien begin ik wel een eigen site en daar mag alles!!!

Jammer dat de site weer veranderd wordt zonder dat je dat van te voren weet. Er stonden een aantal postings die heel interessant waren en die zijn nu weg. Als de blog zo werkt voor iedereen wat is er dan verkeerd aan? Ik heb nu geen behoefte meer om iets te plaatsen want ik zou niet weten waar ik dat moet doen. Mijn gevoelens uiten zich niet in hokjes. Ik heb veel aan deze site gehad, mijn dank daarvoor, maar ik denk dat het nu tijd voor afscheid is. Voor iedereen op de 'dagelijkse dingen blog' sterkte met dit proces en dat iedereen weer gelukkig wordt....hoe dan ook.....

Het wordt er wel duidelijker op. Het vereist alleen dat je beseft waar je het over wil hebben. Het is vergelijkbaar met afvalscheiding. Je wilt ergens vanaf en je moet even nadenken of het in de grijze, de groene of de oranjecontainer moet. Ik mag toch aannemen dat mensen nadenken over wat ze hier posten? Dat ze zich bewust zijn van wat ze hier kwijtwillen?...

Wordt er inderdaad niet duidelijker op! De dingen van de dag waren veel fijner en die reacties zie ik nu niet meer.....jammer.....

Arrrgghhhhh...Ik vond de blog 'de dingen van de dag veel fijner! Want alles loopt door elkaar heen natuurlijk...nadenken over zo'n gast en eigen onttwikkeling....Ik ga proberen af te kicken van deze site...