Onlangs las ik dit bericht van Madelief, je weet wel, de dame met de hond. In mijn beleving, een prachtig mens, en ik weet bijna wel zeker, die komt er wel. Ik weet nog goed hoe moeilijk ze het had, met haar breuk, haar verhuizing, een nieuw leven beginnen, en als ik dit zo lees, dan krijg ik een enorme glimlach. Complimenten aan haar....
https://get-real.info/blog/39/Vrouwen_die_teveel_liefhebben.blog
Madelief- geplaatst: 08-06-2019
Nu inmiddels 14 maanden nadat de bom ontploft was, nog steeds in een verwerkingsproces.Ja hij was mijn alles, mijn wereld...mijn god wat hield ik veel van die man. Toch zijn mijn ogen wijd open gegaan.Wat is zo'n verwerkingsproces vreemd, maar wel nodig om tot heldere inzichten te komen.Ik ben er ook inderdaad achter gekomen dat het er echt mee te maken heeft hoe je als kind bent opgevoed , onbewust de keuze bepaald in een partner.Het vreemde vond ik eerst ook dat er tijdens mijn verwerking ook heel veel nare dingen uit mijn jeugd telkens naar boven kwamen, ik begreep er niks van.Dacht dat ik dat allemaal toch wel had achter me had gelaten.Niet beseffend dat dit met de verwerking van de scheiding te maken had.Mijn ogen zijn echt geopend.Ik heb als kind nooit emotionele steun gehad van beide ouders, en van mijn vader al helemaal niet(borderline met narcistische kant).Mijn moeder leeft al 24 jaar niet meer en mijn vader heb ik ruim 12 jaar geleden het contact mee verbroken.Ook van mijn ex heb ik nooit emotionele steun gehad...nooit een troostend woord...nooit heeft hij een complimentje gemaakt.Voor zijn fulltime baan zat hij soms weken in het buitenland, en daarnaast was hij nog dj in het weekend...Altijd weg of onderweg.Zonder ooit maar een keer tegen mij te hebben gezegd dat hij blij was om weer thuis te zijn of echt aandacht aan mij te schenken.Zakelijk gezien was hij er wel altijd voor me en deed hij echt alles voor mij.We hebben een relatie van 30 jaar gehad, waarvan hij er achteraf gezien 15 jaar lang in vreemd is gegaan.Telkens kreeg ik een kado, dacht uit liefde, maar bleek gewoon uit schuldgevoel, het afkopen van schuldgevoel.Ook heeft hij mij een keer op mijn meest kwetsbare moment uitgelachen, daar had ik zo'n verdriet van. Mijn vraag waarom hij mij uitlachte kon/wilde hij niet zeggen.Kon mij ook niet troosten.En zoals ik gewend was heb ik mezelf maar weer vermand, want ja zo was ik opgevoed.Je moet je niet zo aanstellen, hup tranen drogen en weer verder!!Dan maar mijn kop in het zand steken en doen alsof er niets gebeurd is, daar was ik heel goed in geworden, door mijn jeugd.Een vader die slaat en kwetsende opmerkingen maakten daarna weer lief en aardig doet, een moeder die je uitlacht terwijl je verdriet hebt!Man man man, wat ben ik verkloot in mijn jeugd.Ook mijn ex kon niet praten, ja over leuke dingen .En als we ergens op visite waren, kon die echt de clown uithangen.Behalve thuis, daar kon die niet praten, hij maakte zijn punt, en dat was het , geen gesprek maar zijn punt!!...Ik zie hier toch echt een rode draad van mijn opvoeding en hoe mijn ex was naar mij.Ja ik val?viel op foute mannen.Er is ongeveer een halfjaar een narcist in mijn leven geweest,pijnlijke ervaring met hem gehad, maar ik heb hem geconfronteerd met zijn gedrag op een kalme maar wel boze manier en hem strak aangekeken.En verdomd, hij reageerde precies zoals mijn vader reageerde als ik hem ergens mee confronteerde.Ik herken de foute types nu direkt, en hou ze op een kilometer afstand.Wat dat aangaat heb ik mezelf wel veel beter leren kennen door de scheiding en daar ben ik blij mee.Ik ben er op emotioneel vlak nog niet , nog lang niet.Er zit nog heel veel verdriet, maar ik ben al een heel eind en op de goede weg.
Billy - 17-10-2020 - 14:58 |