Lieve Madelief,
Herkenbaar hoor. Liefste zou je bellen en zeggen zullen we weer normaal doen?
Maar als ik xo’n moment heb bedenk ik alle dingen die hij heeft gedaan, geschreeuwd, zijn bedrog samen met de SM hier in mijn eigen huis... en dan zakt t weg. Dan denk ik oh nee dat is niet meer mijn man die ik kende. Die is et niet meer. Kan ik ook niet meer bellen om mee te praten door zn haren strelen mee lachen en kussen.. die is weg. En deze man die hij nu is ..... die hoef ik niet.

Hou je taai 💪
Xanadu 2017

Xanadu - 13-02-2019 - 13:52

Dag Allen,
ik heb het vanochtend 'moeilijk' met mezelf. Ik heb een sterke aandrang contact te zoeken met mijn ex. Ik weet dat het beter is om geen contact te zoeken en zal het ook niet gaan doen.

Er is momenteel geen enkele reden om met hem contact te maken.

Ik besef dat dit gevoel 'mijn innerlijk kind is' en het zal over een half uur wel weer wegzakken. Schrijven helpt. En ik deel het hier omdat ik wil laten zien dat dit mijn los laat proces is van een relatie waar ik ver over mijn grenzen naar de ander (mijn ex) ben gegaan. Wij hebben / hadden allebei hechtingsproblemen en issues met intimiteit. Ik zag dat ook in 2013 toen we aan de relatie therapie begonnen. Nu werk ik daar dus aan. Ik las over dit soort pijn en nu beleef ik die pijn en ik weet dat de enige manier is er doorheen gaan. Met zelfcompassie. Ik heb er ook hulp bij van een coach en steun van een goede oudere vriendin. In plaats van hem te bellen schrijf ik nu hier.

Ik heb mijn ex nu meer dan een half jaar niet gezien. Ik heb hem sinds voor de kerst niet meer gesproken. Toen spraken we kort (2 min) over de verkoop van het huis. Sinds hij is weggegaan op de ochtend van mijn verjaardag in oktober 2017 is er nooit meer een gesprek geweest waarin er is gesproken (met elkaar) over de emotionele kant van de breuk. De gesprekjes waren altijd zeer kort (duurden hooguit enkele minuten) en de onderhandelingen over de echtscheiding duurde een kwartiertje hooguit. De echtscheiding een half uur en daarna was ik heel erg van streek. Meestal zei hij van te voren al: 'je hebt een paar minuten spreektijd!'. Hij zette mij hiermee voortdurend onder druk en zo is het tot op heden geweest. Ik kreeg spreekverbod op het spreken of schrijven over mijn emoties. Deed ik dat wel dan werd er van zijn kant gedreigd met helemaal geen contact meer of dan brak hij de zeer korte gesprekjes meteen af. Hij drukte mij weg aan de telefoon. Hij liep kwaad de deur uit.

Ik heb sinds oktober 2017 slechts een enkele maal mijzelf niet kunnen houden aan de AGS van @Get real. dat vind ik heel goed van mezelf.
Toen ik daarover las ben ik die meteen gaan toepassen en hij kopieerde mij. Als ik ondertekende met - 'vriendelijke groet' - dan kreeg ik 'vriendelijke groet' terug... tekende ik met 'beste groet' dan was het ineens van 'beste groet'...

In oktober 2017 heb ik hem per e-mail bedankt voor de 'mooie jaren samen'. Hierop geen inhoudelijke reactie van hem. Inmiddels begrijp ik dat hij dit ook niet kan, omdat hij een MLC heeft. Hij zat toen nog heel erg in de boze en woede fase. Ik kreeg enkel verwijten.

Naar mijn toekomstplannen of welzijn heeft hij slechts 1 x keer gevraagd in 2017. Daarna nooit meer en hij wil helemaal niets meer van mij weten.

Een bekend en herkenbaar verhaal voor veel van ons hier denk ik.
De pijn die ik nu ervaar (inmiddels weer weggezakt) is van korte duur. Het lijken wel een soort aanvallen. Mijn vraag is of dit herkenbaar is voor iemand hier op het forum?
Ik probeer het dan toch vooral te zien als 'beter worden'. Ik verbaas mij over de enorme kracht van de band die ik dan voel. Eigenlijk lijkt het op de angstaanvallen die ik kreeg in 2017. Dat was zeker ook het gevolg van zijn 'aantrekken en weer afstoten'. Hoe hoger zijn muur des te meer ik daar doorheen trachtte te breken. Dit is wat in het boek 'Houd Me vast' aan de orde kwam. Jammer, dat dit in de relatietherapie niet veel besproken is. Zoals gezegd: wilde hij daar niet meer naartoe. Ik ben dus wel de weg naar mijn gevoel ingeslagen.
Zoals gezegd is de drang bij hem te willen zijn eigenlijk angst. En het is hier al vaker gezegd: ANGST IS GEEN LIEFDE.
Ik ga weer verder nu met mijn dag. Door dit te schrijven ben ik door de angst heen nu en daarvoor mijn dank aan @get real@. Mijn proces gaat door en ik merk ik kom dichter bij mezelf.

Madelief 2012/2017

Madelief - 13-02-2019 - 13:16

@Sanne,
Kun je uitleggen wat je bedoeld ?
Ik denk nl dat er ook veel vrouwen zijn die geen jeugdtrauma hebben en toch een man hebben die een MLC heeft. Zoals je het nu brengt lijkt het alsof je als vrouw zijnde een aandeel hebt gehad aan zijn MLC. Een gevaarlijke gedachte als je al in zo’n ellende zIt. Het is nl het eerste wat je als vrouw zijnde doet. Bij jezelf zoeken Maar nu achteraf analyserend geloof ik dat niet. Die verborgen depressie en de explosie daarvan was niet tegen te houden. Dit is wat zij denken wat zij moeten doen. Dat zei mijn ex-man in ieder geval. Wel is het zo dat de meeste vrouwen een rol hebbrn gehad in het “redden”van zo’n man. Dat zou ik in ieder geval nooit meer doen. Mijn grenzen stellen zou in een nieuwe relatie hoog op mijn prioriteiten lijstje staan. Daarmee zeg ik niet dat ik perfect was in mijn huwlijk, net als ieder mens maak ik fouten . Maar zijn MLC? Nee denk niet dat ik die mede veroorzaakt heb.
Xanadu 2017

Xanadu - 13-02-2019 - 12:43

Wil, als je dat ziet zitten zou ik wel graag even verder praten. Kan via mail: papagenamlc@gmail.com .

2018 R - 13-02-2019 - 11:39

Dank jullie wel allemaal! We gaan ons best doen en ik hou jullie op de hoogte!

Liefs Wik!

Wil aug 2017 - 13-02-2019 - 10:37