Deze site biedt in de lijn van get real een realistische en betrouwbare handvatten om mee aan de slag te gaan. In de onderstaande link wordt ingegaan op de achterblijvende partner.
Doe er je voordeel mee!

https://thestagesandlessonsofmidlife.org/the-left-behind-spouses-emotional-journey/

Cherry 2017 - 16-04-2019 - 22:50

https://estherperel.com/blog/how-to-fix-the-fights-youre-sick-of-having

Ik vond dit een mooie blog, weer hele mooie inzichten

Xanadu 2017 - 12-04-2019 - 17:00

@Daphne, precies dat: je oude lief is weg.....dood. Maar die nieuwe is er nog, loopt gewoon rond. Daar zit het hem ook hè....., je rouwt om die oude...., hebt verdriet om je verloren liefde...., en het feit dat hij nog gewoon rondloopt dat maakt het rouwproces ook zo moeilijk...., want hoe rouw je over iemand die wel “ dood” lijkt maar gewoon nog leeft? Da’s een lastige ervoor ieder is dat anders. Ik heb mijn eigen “afscheidsrituelen” gedaan ( doe ik nog steeds als ik er behoefte aan heb). Rouwen op jou manier om die persoon die je het liefste had, dat is waar je nu doorheen gaat en dat kun je alleen op jouw manier doen. Sterkte.

San juli 2018 - 11-04-2019 - 11:51

@get real, dank voor je reactie! Ik kreeg de indruk inderdaad dat je 'aansloeg" op mijn post. Ik kreeg het idee dat je dacht dat ik Aapje probeerde te steunen in haar gedrag. Maar jij bedoelde het objectiever/ neutraler. Ik probeerde dat zelf overigens ook te doen (met een beetje als achtergrond mijn eigen professie). Ik mis namelijk in bijna alles wat ik hierover lees het rouwaspect. Eigenlijk gaat er gewoon iemand 'dood' en daar moet je dan opeens mee dealen ook. Ik sta nog erg aan het begin in dit proces en ik ben aan het zoeken hoe ik met hem het beste kan omgaan nu en ik begin me dingen te realiseren over mezelf en de relatie die ik best schokkend vind. Maar ik zie en voel het wel zo alsof ik met hem met een soort zombie te maken heb, Een levende dode. Is het heel erg dat ik dit zo zeg? Het omhulsel is er, maar de inhoud is weg.

2019 Daphne - 10-04-2019 - 21:11

Heel to the point en ook 'mooi' gezegd @get real -

Het lijkt het soms net de keuze tussen twee kwaden. Ontkennen dat je man een MLC heeft, en daarmee de eigen pijn camoufleren. Of je eigen pijn aangaan in het volle besef dat je huwelijk/relatie over is en dat je (ex) man naar jou toe geen enkele empathie meer kan opbrengen.

Het GOEDE nieuws: de keuze om je eigen pijn aan te gaan levert iets heel belangrijks op - herstel van de eigen autonomie.

Ik kan helaas uit ervaring zeggen: ontkennen lijkt in het begin 'minder pijnlijk', maar het is uitputtend en houd je gevangen in de zieke dynamiek van de relatie.

Een relatie die niet beter word. Een relatie die over is.

Dit besef is voor ieder persoon in haar/zijn eigen tempo - er valt niets over te zeggen anders dan: er is echt 'licht aan het eind van deze tunnel'. Maar vanzelf gaat het niet!

De bewuste keuze (iedere dag weer) om mijn eigen pijn aan te gaan en op te ruimen maakt dat ik elke dag weer een stukje terugwin van wat ik was kwijtgeraakt in dit huwelijk. Het terugwinnen van mijn autonomie, niet meer over mijn grenzen laten gaan, en mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde weer opbouwen. Ik ben erg getraumatiseerd onder de projecties op mijn persoon van zijn negatieve zelfbeeld en verborgen depressie. Onrust en gejaagdheid overvallen mij en er zijn zeer pijnlijke aanvallen (in de buik) van zenuwen en angst. Dit is wat de dynamiek van de relatie met mij heeft gedaan. Te lang ging ik door. Ik kreeg angstaanvallen. Nu met geen contact is er de mogelijkheid op herstel. En die mogelijkheid pak ik met beide handen aan. Hoe pijnlijk ook. Ik wil mijn energie terug, mijn levensvreugde en mijzelf terugvinden!

Daarnaast dan nog de confrontatie aangaan met mijn kinder-trauma dat in deze relatie perfect was toegedekt. Dus ja, ... 'wij waren wel aan elkaar gewaagd': denk ik de laatste paar weken. En omdat ik ben wie ik ben denk ik dan: ' ik hoop dat het hem ook bewustwording gaat opleveren'. Dat hij zijn proces ook aangaat. Met het besef dat ik hierop totaal geen invloed heb. Ook in het besef dat enkel indien beide partners dit proces aangaan er wellicht een verzoening mogelijk kan zijn. Die kans is in 'ons' geval nihil. Maar omdat ik zoveel heb geïnvesteerd in deze man is het lastig loslaten ... los laten van dat kleine sprankje hoop. Hoop die hier op dit forum veel verlatenen nog koesteren in hun harten. Ik ben hoog empatisch en het is voor mij lastig voorstellen dat 'liefde niet alles overwint'. Maar mijn ex zei het al: 'liefde is hier niet genoeg.' Ik begin te begrijpen wat hij in wellicht een moment van 'wakker zijn' mee heeft willen zeggen.

Onze problemen waren giga - en we kwamen er samen niet meer uit. Ik moet mijzelf terugvinden - en hij moet zijn dingen doen.

Hoop is iets heel raars ben ik nu achter - iets naars eigenlijk - want ik heb er eigenlijk niet veel aan. Dus ik houd het er maar op dat ik mezelf en hem het beste wens voor de toekomst. Dat wij elkaar niet nog verder beschadigen. En als dat voor mij betekent dat ik hem dus nooit meer zal zien of spreken, dan is dat zo ...

Een lange weg - wel helemaal mijn weg!

Madelief 2012/2017

Madelief - 10-04-2019 - 15:21