Hoi allemaal,
Vrijdag is hij weggegaan. Ik had gehoopt dat mijn "steen in mijn maag" hiermee weg was, maar dat is natuurlijk te naďef om te denken. Ik ben bijna 29 jaar met hem samen geweest, we waren zo met elkaar verweven en nu weet ik niet waar hij is, wat hij doet, etc. Zo raar... En ondanks dat ik nu wilde dat hij weg ging moat de situatie onhoudbaar was, mis ik hem.
Ook de kinderen missen hem.
Het wrange is dat de roddels nu beginnen; dat ik vreemd ben gegaan. Ze zouden eens moeten weten... Ik moet hier boven staan, maar kan het nog niet.
Verstop me, terwijl ik weet dat ik eigenlijk net zoals hij me overal moet vertonen. M'n hoofd omhoog, ik heb toch zeker niets gedaan om me voor te schamen en toch doe ik het.
Wat een emoties allemaal, moeilijk om me staande te houden, ook voor de kinderen.
Ik moet daar mee dealen, hij is weg, appt de kinderen, maar is hier niet voor ze.
Intussen kom ik achter dingen, dat hij over meer dingen niet eerlijk is geweest. Ik dacht altijd dat onze relatie gebaseerd was op eerlijkheid, maar dat is dus al langer niet zo.
Ik moet hem loslaten, maar jee, wat is dat moeilijk!!
Heb al eerder de vraag gesteld of jullie naar de buitenwereld hem ook altijd in bescherming namen en bijvoorbeeld niets zeiden over de soulmate. Maar geen antwoord gekregen. Moet ik hem (voor de kinderen) beschermen? Of eerlijk zijn? En vertellen dat er een ander was? Hoor graag advies.

Juni 2018 Janelma - 14-10-2018 - 22:31

Die eenzaamheid die ik nu soms ervaar kan ik vergelijken met de eenzaamheid die ik voelde toen MC'er nog deel uitmaakte van mijn leven. Soms denk ik; het zat echt niet meer goed en dit kwam vooral door het schuldgevoel dat hij me aanpraatte doordat ik zo graag wou dat hij gezellig thuis wou blijven bij me. Maar nee: hij "leefde" tenminste, ik was de abnormale beweerde hij. Alle mensen uit onze generatie leefden zoals hem, lekker druk, nauwelijks thuis bij het gezin....ik was tenslotte "de zieke" die zogezegd niet op de hoogte was van de levens van onze generatiegenoten. Het ergste was dat ik hem geloofde en mezelf nog slechter voelde. Zelfvertrouwen ging de dieperik in.
Neen, hij heeft echt niet mooi gehandeld.... Welke MC'er doet dat trouwens wel?

Ivm mijn ziekte waar ik al 23 jaar mee zit: dat stoorde hem nooit (zei hij toch...). Hij hielp zo goed en zo kwaad als hij kon maar steeds tussen zijn drukke bezigheden tuurlijk. Liet er nooit iets voor vallen want "ze" hadden hem nodig. De weinig tijd dat hij dus thuis was werd ingevuld door "huishoudelijke" taken. Maar nu ik er aan terug denk zijn dat de gewone dingen die je als koppel voor elkaar doet. Niet omdat ik ziek was! Maar hij bekeek dat dus wel zo.
Toen hij is vertrokken begreep hij totaal niet dat mijn leven rond m'n gezin draaide. Dat vond hij zo absurd!!
Ook het verwijt dat ik "tenslotte" ziek was kreeg ik te horen. Dat is iets dat veel mensen hem kwalijk nemen....dat hij dat als reden aangaf om ons huwelijk op te blazen, zijn zieke vrouw te dumpen voor een gezond groen blaadje. Ook de zonen hebben het er lastig mee en vinden dit eigenlijk niet kunnen. Ik denk dat ze door die reden afstand nemen van hun vader. Zij voelen zich nu verantwoordelijk voor m'n gezondheid ook al wil ik dit niet. Ze moeten met volle teugen genieten van hun jonge volwassen leven, vind ik. Zonder al te veel zorgen...Maar met zo'n verwarde vader die al de normen en waarden waar hij voor stond (en die hij hen heeft meegegeven) aan zijn laars lapt, die met een generatiegenoot van hen een relatie uitbouwt kunnen ze geen zorgeloos jong leven leiden. Ik heb het gevoel dat hij alle zorgen voor me heeft afgeschoven op zijn zonen die tenslotte "volwassen" zijn. Zo'n egoistische daad van MC'er...

2015 Innie - 14-10-2018 - 20:37

Nou Gewoon ik, ik denk dat er echt wel veel waarheid in schuilt.
Sommige mensen kunnen je je heel eenzaam laten voelen, zelfs terwijl ze bij je zijn. Denk dat we dit gevoel allemaal wel bij onze mlc’ers hebben gekend.
Ik heb momenteel een heel goed contact met mijn mlc’er en praat heel veel met hem over de dingen die allemaal gebeurt zijn. Hij erkent in een MLC te zitten en leest er ook veel over om het allemaal beter te kunnen begrijpen. Soms lijkt het wel of ik hem overhoor maar aan de antwoorden die hij me geeft merk ik dat hij er zich echt in aan het verdiepen is.
Wat heel sterk naar voor komt in de gesprekken zonder dat hij het letterlijk tegen me zegt is dat hij ondanks de vele uitjes en feesten met de sm eigenlijk ook best een hele eenzame man is. Dus geloof me, achter de lach van de mlc’er schuilt ook veel pijn en wat hij ook doet, hij kan zich ook heel eenzaam voelen met mensen om zich heen.
Dat gevoel heb ik soms ook heel sterk vooral al ik ergens ben met allemaal stelletjes om me heen. Als je jezelf niet echt gelukkig voelt lijkt het net of je overal alleen maar geluk en liefde om je heen ziet. Onzin natuurlijk maar toch voelt het wel eens zo.

dec 2013 Aapje - 14-10-2018 - 20:04

Het is een mooi citaat maar is het ook waar?

Jee uh...ik bedoel dus, als mensen jou soortgelijk gevoel geven, dan zul je iets anders moeten gaan zoeken. (Ik bedoel "jou" en "je" in het algemeen)
Robin was depressief en dat lees je hier tussen de regels wel terug.
Heftig en zonde😢

2010 gewoon ik - 14-10-2018 - 19:05

Niets mee bedoelt, hoor maar vind dit gewoon een mooie citaat van hem.

dec 2013 Aapje - 14-10-2018 - 18:38