BLOG

2012
Het is het jaar van het begin van de onrust. We hebben het goed, ook samen, maar er knaagt iets bij mijn man. Hij wil weg, in een ander land gaan wonen (terwijl we al in het buitenland wonen), stoppen met werken. Omdat ik hem dat laatste zeker gun, maken we de keuze voor een ander land en gaan op jacht naar huizen. Liefst een vervallen boerderij die hij zelf helemaal kan opknappen.   Ons oog valt op een verlaten boerderij en er wordt driftig gemaild met de makelaar. De prijs is gunstig met 1,5 hectare grond erbij. Helemaal geweldig! We maken plannen, begrotingen en dromen weg. Hij heeft een drukke baan en is het helemaal zat. Moppert vaak op zijn werk en krijgt in dat opzicht een steeds sterker ‘maak dat je wegkomt’ gevoel.
Ik ga mee met de plannen, alhoewel de keuze van het land niet mijn eerste zou zijn. Maar ja... ik gun het hem en stem ermee in.  Dat jaar staat in het teken van een zoektocht naar een nieuwe locatie en het begin van zijn eigen zoektocht. Ik wist dat zijn moeder hem vroeger niets waard vond. "Van jou komt niets terecht,” waren altijd haar woorden. Hij was een weerbarstige puber, maar die uitspraken hebben hem altijd achtervolgd. Begin 2012 reizen we voor een vakantie af naar het land van onze keuze om het te proeven en te ervaren. Midden in de winter met dikke pakken sneeuw. Een schitterend land. We zijn gaan kijken naar het object dat we wilden kopen en zijn er vier keer geweest. Aandachtig bekijkt hij de boerderij, loopt er omheen, de gaten zitten in het dak maar het deert hem niet. Hier de keuken, daar de logeerkamers met badkamer, hier onze slaapkamer met badkamer. Langzamerhand word ik enthousiast en zie ons stiekem al verkassen. In de loop van dat jaar zetten we ons huis te koop, want zonder die overwaarde kunnen we niets beginnen. In oktober 2012 krijgt hij het verzoek directeur te worden bij het bedrijf waar hij werkt. Kink in de verhuiskabel. We hebben er lang over gepraat, ik heb hem de uiteindelijke keuze gelaten en de verhuisplannen worden uitgesteld. Onder het mom van: eerst nog een paar jaar deze uitdaging afwerken en dan verkassen. Ik heb hem (alweer) gesteund in zijn keuze, nooit gezegd dat ik dat land toch eigenlijk niet zag zitten.

2013
Per 1 januari is hij directeur en daar begint het gedonder en de geldsmijterij. Voor Valentijnsdag krijg ik een peperdure digitale camera, er wordt een dure vakantie geboekt naar een ander exotisch land. Tijdens zijn bezoek aan Nederland koopt hij een Swiss Sense bed. Het kon niet op. Terwijl ik in eerste instantie niets in de gaten heb, bemerk ik na onze vakantie in oktober dat hij afstand neemt. Is koel. Meerdere malen sloeg ik mijn armen om hem heen met de woorden: "ik mis je”. Maar er werd niet gepraat. Te gevoelig, te eng. In die periode begon ik blijkbaar iets te voelen, want bij elke ochtendkus die ik kreeg als hij naar zijn werk ging, schrok ik me telkens kapot vanuit een nog halfslaap. Dat bevreemdde me erg, ik had er nooit last van gehad. Intuïtie..  Die schrikreactie irriteerde hem. In december, twee dagen voor mijn bezoek aan Nederland, krijg ik de speech. ‘Ik ben minder van je gaan houden, ik erger me aan je..’ Met zwaar hart vertrek ik naar Nederland, maar we hebben bijna dagelijks contact op een van tevoren afgesproken tijdstip. Bij terugkomst hebben we de eerste knallende ruzie van onze relatie. Over een tuinslang. Vanaf dat moment gaat het echt bergafwaarts.

2014
Begin februari wordt de knoop doorgehakt door hem, na twee sessies relatietherapie. "Ik ga op mezelf wonen”, was de boodschap. Ik hoorde het in een roes aan en dacht: "ik hoor dit niet, dit kan niet waar zijn, we zijn zo hecht.” Maar hij ging. Zocht een appartement en verkaste. Ik liet geen traan waar hij bij was, maar in mijn hoofd was het oorlog. Zelf neem ik contact op met een psycholoog omdat ik het even niet meer trek.
Half februari krijg ik een app: ‘ben je thuis vanavond? Kom ik even een bakkie doen.” Hij komt binnen met een tasje, neemt plaats op de bank, barst in tranen uit en zegt: "ik wil scheiden.” Ik weet niet wat ik dacht, ik weet niet eens meer wat ik voelde. Het was complete chaos en ik heb me hevig verzet. Het tasje heb ik hem weer mee terug gegeven. Er zat wasgoed in met de bedoeling dat ik dat even deed. We waren pas 4,5 jaar getrouwd en nu voor mijn gevoel met de man waarmee ik oud zou worden.  In die periode hadden we nog een gesprek en zei hij: "ik mis wat we hadden, ik wil voor onze relatie vechten.” Maar alles wat er gebeurde.. er kwam niets.. Door een vriendin werd ik gewezen op de midlifecrisis en ik wilde er niet aan. Niet die van mij! Die was zo rustig en stabiel, we hadden toch een prachtige relatie, dat kón niet. Maar toen ik keer op keer de kenmerken las, moest ik toegeven dat er wel veel punten waren die klopten. Ik heb hem links gemaild over die hele mlc en hij stond er in eerste instantie voor open, herkende toch wel wat punten.
In april begint zijn zware depressie. Hij voelt zich niets waard, vindt zichzelf een egoïst en een a-sociaal (geen vrienden). Steeds weer vroeg ik hem een therapeut te bezoeken. "Ikke? Ik ben toch niet gek! Ik zit gewoon slecht in mijn vel.” In mei neemt hij contact op met zijn ex van tien jaar terug. Zij woont in Nederland, is tevens collega bij het zusterbedrijf en heeft hem destijds bedrogen met haar huidige partner. En begon in dit jaar haar huidige partner te bedriegen met.. juist, haar ex, mijn man. Toen hij destijds achter haar bedrog kwam volgde er een flinke ruzie en daarna werd er nooit meer over gesproken. Na deze breuk verhuist hij voor het bedrijf waar zij samen werken, naar ons huidige land. Om haar te vergeten, blijkt later.
Eind augustusbezoekt hij een psychiater, die hem direct anti-depressiva pillen voorschrijft. Hoezo, praten.... gewoon slikken! Hij was er niet voor, maar is begonnen met die pillen. Hij werd vlak, voelde nog weinig voor nog minder. Op mijn terugkerende vraag of hij gevoelens had voor een ander werd altijd ontkennend geantwoord. Het begin van alle leugens. Omdat er duizenden kilometers tussen hem en haar zitten, wordt er dagelijks driftig ge-apped en ik vond het verdacht dat hij in dat jaar drie keer naar Nederland afreisde, maar ik had geen flauw idee.
In november begint mijn argwaan te groeien en omdat hij voor alles hetzelfde wachtwoord gebruikte kwam ik er al gauw achter dat hij een fake FB account had aangemaakt. Via dat account had hij een gezamenlijke (vroegere) kennis van hem en zijn sm een bericht gestuurd. Dat hij nog steeds zo gek op ‘zijn’ liefje was. Dat hij haar binnenkort weer zou zien en zich daar erg op verheugde. Toen ik hem thuis ontbood om te vragen of die tekst van hem was, kon hij niets anders dan toegeven. De hel brak los. Niet alleen bij mij, maar ook bij hem. Ik had al tekenen van woede bij hem gemerkt, maar die laatste maanden van 2014 en begin 2015 waren hel. De scheldkannonades vlogen via mail over en weer en het ging meestal over de scheiding die hij erdoor wilde drukken. Ik was een gold digger, als hij merkte dat er een vent over de vloer kwam, trapte hij me het huis uit en noem maar op. Irrationeel? Welnee, knettergek! Wat ik niet wist is dat het contact met zijn sm gewoon doorging, terwijl hij had gezegd dat dat was gestopt omdat tijdens een gesprek met haar, haar gevoelens niet wederzijds bleken. Een grove leugen! Ik stonk erin. Ik moet zeggen dat hij het financieel tegenover mij nooit heeft laten liggen. We leefden beiden nog altijd van onze gezamenlijke rekening waar zijn inkomen op werd gestort.

2015
In februari zitten we voor de rechtbank en wordt de scheiding uitgesproken. Huilend heb ik de vrouwelijke rechter aangehoord, we hadden zelf een voor mij zeer gunstig convenant samengesteld dus de zaak was binnen 5 minuten beklonken. Toen we naar buiten liepen, vroeg hij of ik zin had in koffie. Ik heb maar geweigerd... En nog altijd in de veronderstelling dat hij geen sm had.
In maart/april begint, tegelijk met de afbouw van zijn anti-depressiva pillen, de rust terug te keren en onderneemt hij zelfs toenaderingspogingen naar mij toe. Hij begon weer aan het huis te klussen en we zouden het verkopen. Elk weekend komt hij langs om de tuin en het zwembad te doen en we kunnen weer een beetje lachen met elkaar.
Op 7 juni is hij bezig in de tuin en zijn broek hangt in de schuur, mét zijn telefoon erin. Omdat ik de code wist heb ik in zijn telefoon gekeken en wat ik toen zag verwoestte me. Dagelijks app contact met zijn ex (sm) met liefje, schatje, kusjes. Ik heb de telefoon weer terug gedaan in zijn broek, ben sigaretten gaan halen. We hebben nog even koffie gedronken en toen hij verder met de tuin ging heb ik de hele app conversatie naar mijn mailadres gestuurd. Pas daarna heb ik hem geconfronteerd. Het werd de ergste ruzie ooit, waarbij ik hem zelfs een keiharde klap in zijn gezicht gaf. Hij probeerde mijn laptop te vernietigen (alsof ik dan niet meer bij mijn G-mail kon..) Die avond krijg ik een mail met dreigementen: dat hij het huis niet meer afmaakt, dat hij er niets meer aan doet, dat ik zelf maar aan mijn geld moet komen. Want ik had hem een klap in het gezicht gegeven en dat was de druppel. Op dat moment heb ik niet geantwoord, maar in het holst van de nacht nam mijn woede dermate toe dat ik zijn mail heb beantwoord met een kopie naar het werkadres van zijn soulmate.Dat, als hij zich niet aan het convenant zou houden, ik voorlopige voorzieningen zou treffen. Dat ik hun app gesprekken zou doorsturen aan haar partner, alle collega’s, haar familieleden. Ik heb nog even voor haar informatie zijn toenaderingspogingen naar mij toe verwoord met de mededeling dat we zelfs kort daarvoor over een nieuwe start samen hadden gesproken. Of hij dat nog wist? Of ik zijn eigen mails nog even moest toesturen, met een cc-tje aan zijn liefje? Cake-eating. Ik heb nooit in die mail gezegd dat zij moesten stoppen, maar dat was ook niet nodig. Ik was helemaal klaar met hem en hem tevens vermeld dat als hij nog één toenaderingspoging naar mij zou doen ik een straatverbod zou aanvragen. Mijn mail sloeg in als een bom, zeker bij haar. Hier had ze niet op gerekend, op de twee walletjes waar hij van at. Gevolg: een fikse ruzie tussen hen en het einde van hun lieflijke contact. Mijn altijd keihard werkende ex, heeft twee dagen thuis gezeten van de stress en niet gegeten. Op de bodem van de put want hij had nu niemand meer. ‘Eigen schuld’ schreef hij in zijn excuusmail aan mij Hij ging door het stof en realiseerde zich dat hij alles over zichzelf had afgeroepen. In mijn woede heb ik hem nog wekenlang tot zijn enkels afgebrand, hem vernederd en zeer neerbuigend behandeld. Hij onderging het gelaten.
Half juni, tijdens mijn vakantie in een ander land krijg ik een woedende mail. Iemand had hem verteld dat ik eind 2014 een paar afspraakjes met een man had gehad. Dat klopte, maar ik had niets verteld. Waarom zou ik na zijn Facebook actie? Had hij er recht op om dat te weten? Nee!!
Begin juli keert de rust terug en er volgen vele gesprekken. Van woede van zijn kant is niets meer te merken, eigenlijk is het meer een hoopje zielige man.  Langzaam krabbelt hij op maar nog langzamer ebt mijn soms nog terugkerende woede weg.
In de eerste week van septembernodigt hij me uit om samen naar een groot festival te gaan en vanaf dat moment slaan we aan het daten. Waarbij het inititatief bij hem wordt gelaten. Er wordt niet bij elkaar geslapen en telkens zet hij me keurig thuis af.
En dan komt half oktober een verrassend voorstel: hoe ik het zou vinden als hij in ons appartement (behorend bij het hoofdhuis) zou komen wonen. Dan konden we wat meer naar elkaar toegroeien en elkaar weer herontdekken. Ik antwoordde dat ik daar eens goed over moest nadenken en heb hem ruim een week laten bungelen.  Tenslotte had ik een eigen leven met eigen vrienden opgebouwd en ik wilde dat niet meer opgeven. Maar ik bedacht me ook dat het de ultieme laatste poging zou zijn. Dán hadden we er echt alles aan gedaan.Ik heb hem uiteindelijk geantwoord dat ik het een kans wilde geven, maar er zouden dingen moeten veranderen. Dat het niet alleen meer om hem zou gaan. Dat ik nog steeds zijn was en strijk niet zou doen en hij zijn eigen boel moest schoonhouden. Dat ik zeker niet meer dagelijks zou koken, zoals vroeger. Dat ik mijn eigen leven blijf leiden.
In november zegt hij zijn huur op en wordt er wederom veel met elkaar gepraat. We gaan ook regelmatig op stap en kunnen weer met elkaar lachen. Zijn open- en eerlijkheid verrast me. Hij laat mij alsnog de app-ruzies met zijn sm lezen en legt uit dat zij eigenlijk een lichtpuntje was in zijn depressie, maar dat hij het contact aan het eind van zijn depressie niet kon stoppen. Dat het misschien wel een kwestie was geweest van ‘unfinished business’ tussen hen. En natuurlijk is er nog af en toe een fikse ruzie.

2016
In de eerste week van januariverhuist hij terug. Die dag ben ik er niet: naar het strand met vriendinnen. Als ik thuiskom heb ik er een mooie kast en tafel bij en heeft hij zich geïnstalleerd in één van de logeerkamers. Het appartement was nog niet klaar.
We zitten in maart en we zijn nog steeds voorzichtig. Hij heeft zichzelf nu geaccepteerd ; veel geleerd ook over zichzelf. Hij geeft ook toe dat hij altijd van mij is blijven houden. Is ook veel wat gezegd en geschreven is naar elkaar, vergeten. De felle ruzies, hij weet het nog wel maar niet in detail. Natuurlijk zijn er soms zaken die wat scheefgetrokken zijn in mijn brein. Ik wil dat hij me op handen draagt, romantisch is, dankbaar is dat ik het nog een kans geef. Een paar weken geleden zei hij – en ik vond het nogal raadselachtig - : "Ik had het stoerder van je gevonden als je me had laten blijken dat ik dankbaar moest zijn dat ik terug mocht komen.” Ik heb daar een paar dagen over nagedacht en roerde het onderwerp weer aan. "Natuurlijk moet je dankbaar zijn! Hoe moet ik dat uiten? Jou door het stof laten gaan? Of moet ik in jouw ogen weer de stoere zijn, die ik vroeger was? Er is geen vroeger meer en je zou je moeten afvragen of we nog wel bij elkaar passen. Als jij niet tevreden bent en je dit soort dingen afvraagt, zoek dan maar weer een ander. Ik verdom het om op mijn tenen te lopen om jou een plezier te doen. Ik ben ik. Ik heb recht op liefde en ik heb zeker recht om dat geuit te krijgen van jou. Denk je soms dat ik in het begin niet de neiging heb gehad om de stekker eruit te trekken vanwege jouw afstandelijkheid toen? Dat het ging zoals ik verwachtte of had gehoopt? Ik weet dat alle begin weer moeilijk is, maar je accepteert me zoals ik ben en anders maar niet.” Hij keek me wat bevreemd aan en legde uit dat hij wil voorkomen dat ik weer te dienstbaar en te betuttelend word. Maar volgens mij vond hij mijn woorden stiekem wel stoer... En ik sprak ze niet om stoer over te komen. Ik sprak ze omdat ik voor mezelf opkom. Zoals mijn ‘oude’ ik, zeg maar. Voordat ik ‘te dienstbaar’ werd en het mede daarom mis ging.
Ik vermoed dat hij in deze periode in de tweede fase van acceptatie is beland. Hij is veranderd: zegt nu wat hij op zijn hart heeft. Is assertiever dan vroeger, zeker naar mij. Maar ook weer lief. Als ik met vriendinnen op een zondag afspreek op het strand met drankjes en hapjes, maakt hij de hapjes voor me die ik zou maken en meenemen.  Als ik op een avond zeg dat ik trek heb in Irish Coffee maar dat we geen whiskey in huis hebben, haalt hij een flesje voor me. Zelf lust hij het niet.
Er wordt meer, véél meer over gevoelens gesproken, al zijn ze soms niet leuk voor de ander om te horen. Tenslotte hebben we de ergste hel gehad, dus wat er nu nog gebeurt kan ik beter aan. Maar ook ik maak van mijn hart geen moordkuil meer en ga nog steeds op stap wanneer het mij uitkomt. Maar het is ook verrassender: soms spreken we spontaan af na het werk een terrasje te pakken en dan is het gezellig. Dan blijven we daar ook eten of gaan we naar huis en hij kookt. Ik merk dat we allebei nog wat angstig zijn. Dat beperkt ons soms ook in intimiteit. Het valt me echter ook op dat het contact steeds beter wordt. "Merk jij ook dat onze struggle voorbij is? Dat het de goede kant opgaat?” was zijn vraag vorige week. Ik kon het alleen maar beamen en samen hebben we de conclusie getrokken dat we elkaar in de ergste tijden het beste hebben leren kennen. Geen hidden agenda’s meer, maar rauw en recht voor zijn raap.  Verbaasd was ik over zijn opmerking dat ik altijd geweten zou hebben dat hij terug zou komen. Ergens, deep down, was dat ook zo.
Ook ik heb zoveel geleerd over mezelf. Dat niets vanzelfsprekend is, zelfs geen goede relatie. Of dat ik zoveel geduld kon opbrengen. Meer dan ooit eerder in mijn leven. En dat vergeving te maken heeft met rust in jezelf. Of dat ik in een helleveeg kan veranderen. His worst nightmare ben ik soms geweest.. Dat ik recht heb op een eigen leven en dat zeer zeker ook bewaak. En daar voelt hij zich dan weer goed bij. Hij wil geen verlengstuk van zichzelf. Hij wil een individu met gekke invallen zoals mijn ritje ’s avonds laat omdat ik trek heb in cheesecake. Hij staat volledig achter mijn plan om begin volgend jaar zónder hem een maand vrijwilligerswerk te doen in een schitterend ander land! Ik ben veranderd zegt hij. In de zelfstandige en doortastende vrouw die hij van vroeger kende en waar hij verliefd op werd. Ik heb mezelf weer gevonden en hij op zijn beurt heeft kennis gemaakt met zijn nieuwe ‘ik’. Het bevalt. En ja, soms slaat de twijfel toe en denk ik: ik pak mijn koffers. Omdat het dan even niet gaat zoals ik verwacht. Maar ik denk dat we met vallen en opstaan de goede kant opgaan. Ik hoop en bid dat het zo blijft. Dat we nog meer naar elkaar zullen toegroeien. Voorzichtig zijn we over toekomstplannen begonnen. Maar nog steeds geldt: de tijd zal het leren.
Als ik destijds niet de tip over een midlifecrisis had gekregen en er niet zo vreselijk veel over had gelezen, waren we niet beland in de situatie van nu. Ik realiseer me ook dat ik geluk heb gehad, hoe je het wendt of keert. Want door het vele lezen begrijp ik ook dat veel mannen niet terugkeren en hun vrouw veel erger behandelen dat mijn mc-er mij heeft gedaan. En contact met zijn ex? Dat is al heel lang verleden tijd. Vergeten doe ik het niet en soms slaat het wantrouwen nog toe. Het zal moeten slijten. Er kan nog wel over gepraat worden, maar ik doe het niet vaak meer. Alles is al gezegd. Keer op keer en het werd een herhaling van zetten.
Juli 2016Het is een verhaal van verzoening. Een verhaal van vergeving, rust en wat belangrijker is: liefde. We zijn bezig om een mooie vakantie te plannen. Als ik overigens naar zijn ‘levensplan’ vraag krijg ik als antwoord: ‘samen oud worden!’ Natuurlijk wordt er soms nog antwoord gegeven op vragen die ik heb. Natuurlijk ben ik heel soms nog venijnig als ik een (overigens zeldzame) slapeloze nacht heb.  ’s Nacht wordt alles zwaarder.. Ik krijg meer en meer vertrouwen in de toekomst. We zijn hier samen én individueel sterker uitgekomen. Het mooiste vind ik nog dat hij zijn voormalige crisis erkent. En dat hij bereid is zijn verhaal op papier te zetten. Wat hij heeft gevoeld in die periode. Wordt dus vervolgd, maar nu van zijn kant...

Reacties:

Reageren:

Terug naar de vorige pagina >

• Home
• Man in midlifecrisis
• Verborgen depressie
• Vrouw van een man in midlifecrisis
• De andere vrouw
• Verzoening
• Over deze site
• Lees & reageer

    

 Koop het boek     
  
  Bestel direct of
  lees meer.